«Στην σύλληψη της Μπραζίλια ,και σχεδόν σε όλα τα projects του Niemeyer ,υπάρχει μια δυναμική αποτύπωση των κωδίκων ,που επιμετρά την γη και τον ουρανό. Είμαι πάντα εντυπωσιασμένος από τους Ελληνικούς Ναούς ,από αυτήν την επιθυμία να διαχειριστεί ως ίσα τον ορίζοντα, το υψόμετρο , τον αέρα και τον άνεμο. Πάνω από όλα ο Παρθενώνας του οποίου η προσαρμογή στο τοπίο , η γήινη ακρίβεια του , πραγματικά κόβει την ανάσα. Ο Niemeyer είναι σαν «Έλληνας» κομμουνιστής .Σαν τον Πλάτωνα .»
«Τι είναι κομμουνισμός; Το πολιτικό όνομα του προτάγματος ισότητας στις αλήθειες»
Alain Badiou “Logic of Words” p 536, 537
Δεν υπάρχει πιο ριζοσπάστης πολιτικός φιλόσοφος σήμερα εντός αριστεράς όσο ο Α.Badiou. Κινείται σε αυτό που συμβατικά θα χαρτογραφούσαμε ως «άκρα αριστερά» , αλλά θεμελιώνει την δράση του σε μια συγκλονιστική «ιδεαλιστική» διάσταση, πρωτοποριακή ευρηματική, δημιουργική. Η κριτική του για την πιο «συμβατική» αριστερά είναι θεμελιακή. Ωστόσο αν τον κοιτάξουμε προσεκτικά και μακριά από προκαταλήψεις, και κυρίως εκτός ενός Μπαντουισμού , μας ανοίγει διαδρόμους και όψεις πολύ ενδιαφέρουσες. Θα επανέλθουμε στο θέμα σύντομα
Στο απόσπασμα που παρέθεσα ,με κατηγορηματική σαφήνεια εγκωμιάζει τον αρχιτέκτονα Niemeyer ως τον ιδεότυπο του κομμουνιστή, όχι μόνο γιατί ο Niemeyer ήταν ένας ακτιβιστής της αριστεράς με δράση και εξορίες , αλλά όλη η αρχιτεκτονική του , την οποία είχε την ευτυχία να δει υλοποιούμενη σε παγκόσμια κλίμακα, εδράζεται στα προτάγματα της ισότητας. Συνέβαλε σε ένα αρχιτεκτονικό «κομμουνισμό»
Δεν αντέχω στον πειρασμό να σημειώσω πως ο ΑΒ εγκωμιάζει σε όλο του το έργο , πολυδαίδαλες προσωπικότητες όπως τον Απόστολο Παύλο, τον ιδρυτή της σειριακής μουσικής Schonberg, τον Niemeyer , τους μαθηματικούς Cohen ,Cantor, Grothendieck κλπ
Υπάρχουν λοιπόν πεδία ζωής ,όπως είναι η τέχνη η επιστήμη όπου και εκεί διακυβεύονται ζητήματα ισότητας, εφαρμογής προταγμάτων «κομμουνισμού». Προφανώς η πολιτική δεν καθορίζει τα πάντα στην κοινωνική ροή, ακόμα και για ένα ριζοσπάστη αριστερό όπως ο ΑΒ.
Σε μια ερεθιστική του ανάρτηση ο εργατικός Αντώνης του Radical Desire , κάνει μια γνωμάτευση ως εξής
Η μόνη αριστερά που υπάρχει είναι αυτή των εγκαταλειμμένων σε ένα αγώνα χωρίς διέξοδο στην επίσημη πολιτική: μια χούφτα διανοουμένων και οικονομολόγων που διαφύλαξαν μια κάποια ακεραιότητα με προσωπική προσπάθεια, μια χούφτα ιστολόγων και αρθρογράφων που εμμένουν στην χωρίς φκιασίδια ανάγνωση της πραγματικότητας, μια χούφτα παλιών αγωνιστών που δεν διαφθάρηκαν και δεν αλλαξοπίστησαν, χούφτες που προσπαθούν απεγνωσμένα να συγκροτηθούν σε κάτι ελλείψει ηγεσίας, ελλείψει πολιτικής και κομματικής βάσης οργάνωσης, ελλείψει, τελικά, ορίζοντα του μέλλοντος. Και από την άλλη, άγνωστος, ακατανόητος, αινιγματικός και σιωπηλός, ο "λαός" ως μεγάλο Άλλο απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό.
Η γνωμάτευση αυτή ακολουθεί μια κλασσική γραμμή , που προέρχεται από την πρόσληψη μιας μονοδιάστατης , αληθινής, συνεπούς αριστεράς η οποία διασώζεται ανάμεσα σε ένα πλήθος από αριστερές παραδρομές, υποχωρήσεις ,αναθεωρήσεις κλπ. Στο σχήμα αυτό υπάρχει ένα επίδικο αυτό της «ορθής» αριστεράς , και το οποίο επίκειται να λυθεί εντός αριστεράς μέσω των κλασσικών πολιτικών αντιμαχιών.
-Σε κοινωνίες όπου το 50 % του πλούτου παράγεται εμμέσως ή αμέσως από το κράτος, και το 30 % των μισθωτών απασχολούνται από το Δημόσιο, είναι δυνατόν η αριστερά να αδιαφορεί για τα τεκταινόμενα εντός θεσμών;
-Σε κοινωνίες όπου η πραγματική ανεργία είναι 20 % τουλάχιστον, ο λειτουργικός αναλφαβητισμός επικρατεί, η οργανική φτώχεια αφορά το 25 % του πληθυσμού είναι δυνατόν η αριστερά να μην έχει στη ατζέντα της την έννοια μιας κοινωνικής εξέγερσης;
Τα ερωτήματα είναι παράλληλα, ενεργά και τελικά δίνουν δυο παράλληλες απαντήσεις ,εξ ίσου ισχυρές
Ας είμαστε ειλικρινείς
Οι τελευταίες κεντρόφυγες τάσεις εντός αριστεράς είναι γνήσια ιδεολογικές, είναι με «αληθινές». Γιατί δεν αποκρίνονται σε διαφορετικές απαντήσεις του ίδιου ερωτήματος, αλλά σε διαφορετικά ερωτήματα.
Η αριστερά του 19 αιώνα, κυριαρχήθηκε από ένα ερώτημα «Τι να κάνουμε;», αλλά η αριστερά του 21 αιώνα έχει πολλαπλά ερωτήματα να απαντήσει ιδίως μετά την εμπειρία του υπαρκτού
Είναι φανερό ότι όσο αριστερά είναι η νικηφόρα απεργία στην Vodafone, είναι και η κατάκτηση ενός δήμου με βάση ένα πρόγραμμα αλλαγών.Όσο αριστερός είναι ο συνδικαλιστής του νικηφόρου αγώνα, που επιστρατεύει πολιτικότητα, αγωνιστικότητα, αφοσίωση ,άλλο τόσο μπορεί να είναι και ο πετυχημένος δήμαρχος της αριστεράς, που όμως επιστρατεύει την τεχνολογία μιας διοίκησης, ένα αριστερό management, μια ικανότητα έμπνευσης.
Είναι σαφές ότι εντός αριστεράς δεν υπάρχει «βασιλική οδός». Ο μεταρρυθμισμός της ΔΑ φλερτάρει με τον Ανδρουλακισμό, αλλά και η εξέγερση της Ανταρσύα (για να πάρουμε δυο οριακά σημεία) φλερτάρει με το τηλεοπτικό υπερθέαμα. Αλλά και αντιστρόφως μια εξεγερσιακή δυναμική τελικά ωφελεί τις μεταρρυθμίσεις όσο και ένας δημοκρατικά ενισχυμένος θεσμός γονιμοποιεί την συνειδησιακή αλλαγή.
Ας θυμηθούμε τον Badiou.
Ο Niemeyer είναι ο «Έλληνας» Κομμουνιστής γιατί εκτός από αριστερός πολίτης είναι και αριστερός αρχιτέκτονας. Και αριστερός αρχιτέκτονας σημαίνει μπλέχτηκε με την «λάντζα» της αρχιτεκτονικής εντός καπιταλισμού, εντός θεσμών, εντός της οικονομίας ακροβατώντας μέσα και έξω από τους θεσμούς.
Συμπεραίνω λοιπόν ότι μάλλον πρέπει να υιοθετήσουμε πολλαπλά κριτήρια για την αριστερά
Μήπως τελικά η μεταρρυθμιστική αριστερά πρέπει να κριθεί με το τι μεταρρυθμίσεις πετυχαίνει ,και η εξεγερσιακή αριστερά με το τί εξεγέρσεις τροφοδοτεί;
Δεν είναι άδικο για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ να κριθεί για την απουσία αριστερών πολιτικών και πρακτικών σε προνομιακούς για την αριστερά χώρους πχ αυτοδιοίκηση , πανεπιστήμια κλπ, και εξίσου τρελό να κρίνουμε την ΔΑ γιατί δεν είναι δημιουργική σε εξεγερσιακές πρωτοβουλίες
Ο συνοδοιπόρος ανθρωπιστής ειρηνιστής Λαμπράκης ,δεν ξεκίνησε ως ακτιβιστής εμπνευσμένος από τον liberal Russell για να σηματοδοτήσει μια γενιά δημοκρατικής αριστερής αλλαγής; Επομένως από ένα αυθεντικό ήπιο ρεφορμιστικό πασιφιστικό αίτημα δεν πυροδοτήθηκε κάτι πιο ριζοσπαστικό;
Τελικά μήπως πρέπει να είμαστε κριτικοί προς τις εκφράσεις της αριστεράς σε σχέση προς τα μερικά πρόταγματα για τα οποία αυτοδεσμεύονται;
Τελικά μήπως η αναζήτηση της ενιαίας, ορθής, αμόλυντης και τέλειας αριστεράς δεν είναι παρά ένα ανακουφιστικό παράπονο, που απλώς μετατοπίζει τον πόνο;
Συνδέσεις
Oscar Niemeyer
Arnold Schoenberg
Bertrand Russell
Εικόνα από έργο του Niemeyer στην Brazilia (προέλευση Guardian)
Posts
18 comments:
Χαιρετώ και από δω ΛΛΣ.
Αναρωτιέμαι πώς μπορείς να στηρίξεις μια συνηγορία της πολλαπλής αριστεράς, όπως την αποκαλείς εδώ, επικαλούμενος τον Μπαντιού. Σε προηγούμενη ανάρτηση (για Τσόκλη) τσίταρες την εισαγωγή από το Logiques des mondes, όπου ο Μπαντιού μιλά περιφρονητικά για τον άκεντρο, αναγκαστικά φλύαρο χαρακτήρα του "δημοκρατικού υλισμού" που εξιδανικεύει την πολλαπλότητα που οντολογικά είναι απλώς η κατάσταση των πραγμάτων παρακάμπτωντας τη βίαιη εξαίρεση που είναι η διαδικασία αλήθειας.
Εκεί σωστά βασίστηκες στον Μπαντιού για να εντοπίσεις τα αδιέξοδα της "γνώμης" (γνώμη μου, σου λέει ο Τσόκλης, right?) σε ένα κόσμο χωρίς αλήθεια. Τώρα επιστρέφεις όμως ακριβώς στην υπεράσπιση αυτού που είναι παντελώς ασύμβατο με την πολιτική οντολογία του Μπαντιού, του πλουραλισμού.
Δεν βλέπεις κάποια παρατυπία εδώ;
ΥΓ. For what it's worth, βρίσκω ατυχέστατη την θετική κρίση Μπαντιού για τον Niemayer.
Αντώνη
Μα εσύ φταις!
Με εισήγαγες στον ΑΒ, και σιγά σιγά ανακαλύπτουμε αυτήν την τρομερή σκέψη.
Αλλά ταυτόχρονα βλέπουμε ότι ο σεβασμός των φίλων του είναι πηγή διαφωνιών μαζύ του ( Ζιζεκ, Hallward,Toscano κλπ διαφωνούν ουκ ολίγες φορές μαζύ του)
Στο συγκεκιρμμένο τσιτάρησα κάτι που αρμόζει , και που σωστά , επισημαίνεις και εσύ δεν είναι και πολύ Μπαντιουκό!!
Ασ μην μείνουμε στα τσιτατα αυτά είναι αφορμές σκέψης, όσο και η δική σου.
Νομίζω ότι αναζητάς την "ορθή" μια αριστερά, σε μια εποχή που οι αριστερές είναι τόσο πολλές.
Μήπως πρέπει να ξεκινήσουμε από αυτήν την βάση;;
Δεν αναζητώ καμμία αριστερά, για να ακριβολογούμε. Δεν με ενδιαφέρει μια τέτοια αναζήτηση και δεν είμαι από αυτούς που έχουν καημό να ξαναχτίσουν την "αριστερά" της μακροχρόνιας εξαργύρωσης φρονημάτων και της συστηματικής γονυκλισίας στην εξουσία του χρήματος. Ο αγαπημένος μου Κατσαρός δεν σταμάτησε να φτύνει αυτή την αυτολιβανιζόμενη, μελο-κυνική αριστερά μέχρι να πεθάνει.
Αναζητώ τις βάσεις πάνω στις οποίες μπορεί να χτιστεί και να επιβιώσει κάτι άλλο από την μεταπολιτική διαχείριση του κόσμου όπως είναι. Και επιπλέον, τις βάσεις πάνω στις οποίες μπορεί να βρει έκφραση το δογματικό (εμμένω στον όρο χωρίς να με απασχολεί το κακό του όνομα, αντιθέτως το κακό όνομα αφορά στον πυρήνα αλήθειας του όρου) πρόταγμα της ανθρώπινης ισότητας και της ασυμβατότητάς της με την ατομική ιδιοκτησία.
Οι βάσεις αυτές εξ ορισμού δεν μπορεί να ανήκουν στο σύμπλεγμα του αστικού κοινοβουλετισμού, γιατί αυτός είναι εξ ορισμού μέρος του ορισμού της κατάστασης, μέρος αυτού που εγγυάται την αδράνεια της κατάστασης (δια της διαδικασίας της "αντιπροσώπευσης" κατατμημένω πολλαπλοτήτων--"ομάδες συμφερόντων", κλπ).
Αντώνη
Σωστά
Αλλά τελικά είτε το θέλουμε είτε όχι, μια αριστερά εκτός αστικού κοινοβουλευτισμού,θα είναι καλύτερη άν αυτός ο αστικός κοινοβουλετισμός είναι πλούσιος από μια κοινοβουλετική αριστερά.
Αντιθέτως μια κοινοβουλευτική αριστερά, δεν βλάπτεται αλλά ευνοείται από μια μη κοινοβουλευτική δράση.
Αν όλη η αριστερά ήταν μονο ο Κουβέλης ή μονο οι Αναρχοαυτόνομοι ή μονο το ΚΚΕ, τότε η κατάσταση θα ήταν δράμα.
Ωστόσο εντός αριστεράς υπάρχει μια κίνηση ως εαν να είναι επιθυμητή μια τέτοια μονομέρεια.
Ας αφήσουμε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν.
Εσύ βλέπεις να ενδυναμώνεται η κοινοβουλευτική αριστερά, να ασκεί πολιτική, να πατάει στα πόδια της μετά το ξέσπασμα της κρίσης; Ή μια κοινοβουλευτική αριστερά στο ρόλο κομπάρσου και θεατή ή, χειρότερα, συνενόχου (ψήφος για το μνημόνιο, πχ);
Αντώνης
Αντώνη
Βλέπω την κοινοβουλευτική αριστερά να το παλεύει κουτσα στραβά ακριβώς όσο και η μη κοινοβουλευτική.
Πρόκειται γαι δύο "είδη" που κατοικούν τον ίδιο "βιότοπο" , και έχουν μια ελαφρώς ανταγωνιστική "συμβίωση".΄
Ωστόσο το πρόβλημα είναι ο "βιότοπος" και όχι ο πλήρης ανταγωνισμός των "ειδών" αυτών.
Είναι όπως με τον βιότοπο της δεξιάς, ή του αστικού μπλοκ ευρύτερα.
Η άκρα δεξιά τελικά δεν ανταγωνίζεται την κεντροδεξιά. Απλώς αρδεύεται από εκεί όπου η κεντροδεξιά δεν έχει πρόσβαση.
Παντως ο Μπαντιου στη ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ λεει οτι δε νοειται για αυτον Αριστερα που να συμμετεχει σε κοινοβουλευτικες διαδικασιες κ να λαμβανει εκλογικη κ τακτικη χρηματοδοτηση..
Να υποθεσω οτι εννοει πως μια τετοια Αριστερα ειναι μοιραιο να εκφυλιστει σε μια συμβιβασμενη Αριστερα,στην οποια διαχεεται σα δηλητηριο στο σωμα της η υποταγη στον αστισμο,τον οποιο καταληγει να αντιμαχεται εν τελει μονο στα λογια;
Το μονο βεβαιο ειναι οτι πρεπει να αφησουμε ολα τα λουλουδια να ανθισουν.
Αλλα αν καποιο Αριστερο κομμα δεν θελει πραγματικα να κυβερνησει αλλα θελει απλως να αναλωνεται σε αντικαθεστωτικες κραυγες,τοτε αυτο το κομμα κανει κατι λαθος,
δε θα πω οτι δεν εχει λογο υπαρξης,
θα πω μονο οτι κανει κατι λαθος.
Ισως να πρεπει να παψουν νσ αυτοπροσδιοριζονται αρνητικα,
αντι-καπιταλισμος,
αντι-πασοκ
αντι-νδ
αντι-δντ
καμια προταση θα ακουσουμε;
η εξοδος απο το Ευρω ειναι για μενα προταση,ανεξαρτητως του αν διαφωνουμε η συμφωνουμε μαζι της.
Τελικα,lls,αυτη σου η προταση περι "διαχειρισης της θετικοτητας" ειναι μεγαλη κουβεντα
το να αυτοπροσδιοριζεσαι διαρκως με αρνητικο τροπο εν τελει απωθει τους πολιτες,ακομα κ αυτους που συμμεριζονται τα πραγματα που κριτικαρεις κ εσυ.
Αν φαινεται μια δυσφορια μου απεναντι στα κομματα της Αριστερας,να την εξηγησω σε αυτα που εμαθα προσφατα,κατι απολυσεις στη τυποεκδοτικη,κατι αθλιες υποψηφιοτητες Μητροπουλου(του συνδαιτημονα του Αυτια κ του Παπαδακη),με εχουν ξενερωσει τελειως.
Εξακολουθω βεβαια να πιστευω οτι ο δικομματισμος πρεπεινα λαβει ενα ηχηρο μηνυμα στις εκλογες κ πρεπει ολα τα κομματα της Αριστερας να ψηφιστουν μαζικα.
Αλλα προσωπικα μαλλον θα αρχισω να ψαχνομαι σε αλλα κομματικα σχηματα περαν των 2 αυτων.
ΑΝΤΑΡΣΥΑ,ΕΚΚΕ,μου φαινεται πρεπει να ψαχτω λιγο κ εκει.
Α βέβαια ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΕΚΚΕ. Νομίζω ότι δεν πρέπει να ψαχτείς προς τα κεί γιατί δυστυχώς δεν έχουν να σου πουν τίποτα. Αναπαραγωγή του σοβιετικού μοντέλου, η μόνη αλήθεια η δικιά μας, μαξιμαλισμός, καταγγελία. Διαφωνώ ότι τέτοια σχήματα έχουν να πουν τίποτα διότι δεν βάζουν καν το θέμα του αναστοχασμού, έχουν έτοιμες απαντήσεις. Απλώς νομίζουν ότι δεν έχουν βρει τον τρόπο να πείσουν το λαό να τους ακολουθήσει. Προσωπικά δεν κάνω τον κόπο να τους διαβάσω. Αντίθετα η άλλη άκρη της ΔΑ, έχει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον γιατί ακριβώς είναι ρεφορμιστική, αναζητά τη λεπτή γραμμή που τη χωρίζει αλλά και την ενώνει με τη σοσιαλδημοκρατία, προτείνει λύσεις που είναι εφικτές μέσα στην αστική δημοκρατία. Δεν είναι λύσεις που προβάλλουν μια σοσιαλιστική κοινωνία, αλλά στοχεύουν την κοινωνική δικαιοσύνη. Προσωπικά στην πολιτική δεν με απασχολεί πια το σοσιαλιστικό πρόταγμα. Στη θεωρία ναι και πιο πολύ για να καταδείξω τις θεωρητικές αλλά και πρακτικές αδυναμίες του.
Γιάννη τα λουλούδια πρέπει να ανθίσουν αλλά να είναι λουλούδια δηλαδή μηχανισμοί που εξελίσσονται, που αυτοαναιρούνται που βοηθούν την εξέλιξη της θεωρίας. Τώρα σε ένα μηχανισμό σαν το ΚΚΕ δεν μπορώ να βρω όφελος. Ξέρω ότι εσύ βρίσκεις, αλλά εμένα ακόμα και σαν στυλ, αυτό το συντηρητικό πρότυπο του "ήρωα" αγωνιστή, πουριτανού, ασεξουάλ, τρόφιμου της τραχανοπλαγιάς, αλλά τίμιου, λεβέντη και ντόμπρου, που μέσα του λέει " όταν θάρθουμε στην εξουσία θα σας γαμήσουμε ταξικά κωθώνια" με τρομοκρατεί.
Celin
Το ζήτημα είναι ότι η κοινωνία η ίδια γεννάει πολλαπλά ερωτήματα πολλαπλές απαντήσεις, που τελικά δεν είναι και διαπραγματεύσιμες .
Το παράδειγμα μου ήταν οτι ακόμα και ο Badiou του αντικοινοβουλευτισμού, σχεδόν αναγκαστικά αναφέρεται σε πολλαπλά διλλήματα και περίπλοκα πρόσωπα, που δεν ταξινομούνται εύκολα.
Η ζωή φέρνει ταυτόχρονα στην επιφάνεια τον Δεκέμβρη αλλά και την θεσμική καθυστερηση της Ελλάδας.
Σε κάποιους η προοπτική το κάθε Δερκέμβρη είναι το μελλον, σε άλλους η θεσμική καθυστερηση είναι η καταστροφή της εργασίας.
Τελικά αυτά τα προταγματα δεν ταξινομουνται ορθολογικά.
Το κύριο είναι να κρατηθεί ένα μετωπο αλλαγής, υπερ της εργασίας, υπερ των αδυνάτων.
Λεο
Το κακό με το σοβιετικό μοντέλο είναι οτι αυτό είναι δημοφιλές σε όλη την κοινωνία,ακόμα και σε μερικούς αστούς.
Η αίσθηση μου είναι ότι η ΔΑ πρεπει να παλαίψει το πρόγραμμα της γιατί θεσμικές αλλαγές χωρίς την αριστερά είναι τερατουργήματα.
Ταυτόχρονα οι πιο εξεγερσιακοί να συμμαζέψουν τα κινήματα τους γιατί μετα τις 4 Μαίου , δεν προκειται να δουμε κοσμο στους δρόμους.
Για κάποιο λογο ο ορθολογικός διάλογος εντος αριστεράς είναι αδυνατος. Ο λόγος είναι οτι η επιλογή αριστερά δεξιά δεν είναι ορθολογική.
Οι ενδοαριστεροί εμφύλιοι είναι αντιπαραγωγικοί.
Ενα μέλος του ΚΚΕ και της ΔΑ η του ΝΑΡ δεν προκειται να συνενοηθούν ποτέ.Εστω και αν αναφέρονται ονομαστικά στις ιδιες αξίες
ΜΕΤΑΦΕΡΩ ΚΑΙ ΕΔΏ ΕΝΑ ΣΧΌΛΙΟ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΣΤΟΥ ΡΑΝΤΙΚΑΛ ΚΑΙ ΑΝΑΦΕΡΟΜΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΔΩ ΣΥΖΗΤΗΣΗ #
απου εχασα το νημα της εδώ συζητησης θαθελα ομως να πώ δυο λόγια περι δογματισμου ..ειδα και μια παραλληλη συζητηση στου Λεφτ..και οι παρατηρησεις μου αφορουν στην συζητηση κυριως εκει
κατ αρχας νομιζω οτι ως ενα βαθμό κατανοω την αντιληψη του Αντωνη ..Οπως το καταλαβαίνω ο Αντωνης λεει πανω κατω ..
Το να λές οτι υπάρχουν πολλές ''αριστερες ισοδυναμες αληθειες καταληγει σε εναν σχετκισμό που δεν ταιριαζει σε εναν αριστερο -επανατατικό λόγο : οδηγει σε μια στατικοτητα που θυμιζει τον σημερινό Λόγο της καταναλωσης :την επιλογή -εκλογή αναμεσα σε αποψεις προιοντα..
επιπλεον δεν υφιστανται ,δεν μπορουν να υπάχουν πολλές αληθειες .
Μια ειναι η αληθεια.. .Το να λές οτι υπάρχουν πολλές αληθειες ειναι α-νοησια .. Σαν να λές
οτι στ Μαθηματικά ισχυει και το 2 και δυο= 4 αλλά και το 3 και το 5 κλπ
( Αντωνη συγωμη αν αυθαιρετώ και διορθωσε με ..)
απο την αλλη ομως
στις κοινωνιες , θρησκειες στην Πολιτική κυριως στην Αριστερή επαναστατική πολιτική
η αναδειξη μια Αληθειας σε Καθολική αληθεια (ας πουμε.... Δογμα )
Δεν γινεται συνηθως με διαδικασιες ... αληθεας και επιχειρηματων αλλά
Δυναμης - εξουσιας
Ας παρουμε π.χ το Δογμα της Πιστεως
το Πιστευω
πως επιβλήθηκε ; απο τς δεκαδες εκατονταδες ερμηνειες του Χριστιανισμου επικρατησε εκεινη που Διαλεξαν και επεβαλλαν - με το Αιμα - οι Αυτοκρατορες .. Ο Κων/νος ,ο Θεοδοσιος
Και στην αυθεντική ερμηνεια του Μαρξισμου(απο τον Σταλιν - Μαο κλπ; )
Τιποτε δεν εγινε χωρις δυναμη και συγκρουσεις
Και η Σταλινοποιηση αλλά και η αποσταλινοποιηση επιβλήθηκε με την Δυναμη
(π.χ για το Δευτερο τα γεγονοτα στην τΑΣΚΕΝΔΗ αποζαχαριαδοποιηση )
Ο Οργουελ στη Φαρμα των Ζωων εδειξε πολύ ωραια το πως επιβαλλεται μια αληθεια σε καθολική ..
καθε φορά που μιλουσε το Γουρουνακι που αντιπροσωπευε την αριστερη αντιπολιτευση τααλλα Ζωα που ειχαν εκπαιδευτει απο το Γουρουνακι Σταλιν γκαριζαν , γρυλιζαν , κοαζαν ,κραζαν ,τστσιριζαν ,Χλιμιντριζαν εν Χορω για να σκεπασουν την φωνη του πρωτου
'' Δυο ποδια κακά τεσσερα ποδια καλυτερα)
ετσι εμμεως και Υπουλως και αργοτερα Αμεσως υπεβαλλαν την ιδεα οτι το Γουρουνακι-Τροτσκι ηταν με τα δυο πόδια (=ανθρωπους ..αρα ..προδοτης κλπ)
(οπως διαφοροι σημερα υπονοουν γκαριζοντες ομαδικώς οτι οσοι εχουν διαφορετική αποψη απο τη δική τους ειναι με το ...Δ.ου Ν ου. Του
και ταυτο χρονα σκεπαζαν τα επιχειρηματα του με τις Τσιρικλες τους
( εδώ πιανουμε και το θεμα της κοινωνιας ΣΜΗΝΟΥς που λεει ο Μπαουμαν αλλα αυτο ειναι αλλουνου παπά ευαγγέλιο ..)
Αναφορά
Μου αρέσει Απάντηση Απάντηση
Απάντηση σε Nnosferatos
..ειδα και μια παραλληλη συζητηση στου Λεφτ.
εννοουσα στου Λιμπεραλ Λεφτ..
.............................................
τωρα επι της συζητησης μιας και μπηκα
----------------------------------
Θυμαμαι πριν κανα δυο χρόνια μια Φιλη μου της εξωκοινοβουλευτικής με ρωτηξε;
-Νοσφερατε εσύ εισαι Εξωσυστημικός η συστημικός;
-Μακαρι ναξερα Γενοβεφα μου
της απαντησα
(και πραγματικά αλλοτε .- νιωθω συστημικός - οταν πρεπει να κανω τη δουλεια μου π.χαλλοτε εξωσυστημικος -οταν τα παιρνω στο κρανιο με διαφορα
πολλές φορες την ιδια μερα
επιπλεον νομιζω οτι το ιδιο το συστημα σημερα περιλαμβανει και την εξωσυστημική του αμφισβητηση .. Ωςκυνική Μεταδημοκρατια
εσεις δεν το βλεπετε;
Νοσφερατο
Παρέθεσα ακριβώς το παράδειγμα από τον Badiou, γιατί ακόμα και αυτός ο υπέρμαχος της "αλήθειας" οδηγειται αναποφευκτα σε πολλαπλές θεάσεις.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει πολίτης εντός πραγματικότητας που να μει ζει ο ίδιος αυτές τις πολλαπλοτητες,που αναφέρες.Εμπειρικά το ζήτημα είναι δεδομένο.Ζούμε με πολλαπλές όψεις.
Τωρα στο θεωρητικό επίπεδο τα πράγματα είναι ίσως πιο απλά.
Απέναντι στο μεταμοντέρνο, "υπάρχουν πολλές αληθειες" η απάντηση (τουλάχιστον οπως την ψηλαφω στον Badiou) δεν είναι υπάρχει "μια αλήθεια".Η ΄μια αλήθεια του Μπαντιού δεν είναι ισότιμη με τις πολλαπλές αλήθειες του Lyotar.
Η αλήθεια στον ΑΒ προκύπτει από μια στάση "πιστης" Fidelity προς το Συμβάν,που δεν τεκμηριώνεται ούτε είναι επιθυμητό ορθολογικά, υπολογιστικά.
Η μία "αληθεια" είναι αιώνια αλλά δεν είναι προσβάσιμη σε όλους.Είναι η "αλήθεια" του υποκειμένου όταν αυτό προσανατολίζεται στο Συμβάν.
Υπάρχει όντως μόνο μία αλήθεια για τον κομμουνιστή που παλεύει με την ιδέα του κομμουνισμού,αλλά και μια αλήθεια για τον ερωτευμένο το πως βλεπει την αγαπημένη του κλπ κλπ
Η αιώνια ΜΙΑ αλήθεια δεν είναι η αλήθεια που προκύπτει από υπολογισμό, ταξινομηση,διαχείριση. Είναι η αλήθεια του επαναστάτη που στέκεται έτσι και αλλιώς επαναστατικά στην πραγματικότητα.
Για το θέμα ο Ζιζεκ έχει γράψει σχετικά για το θέμα.
Αλοίμονο αν η επιλογή δεξιά,αριστερά είναι ορθολογική (δηλαδή υποκείμενη σε αντικειμενική ορθολογική διαδικασία) .Είναι απόλυτα υποκειμενική.Ε αυτή η υποκειμενικότητα έχει μια και μονο μια αιώνια αλήθεια.
Omadeon
Χαιρε!
Συμφωνούμε κατ'αρχάς.
Το ζήτημα είναι οτι η υποκειμενική μια και αιωνια αλήθεια ,δεν μπορεί να εξαχθεί ως αντικειμενική από την αντικειμενική διαπραγματευση/υπολογισμό/διαχείριση.
Ετσι δεν πρεπει να συγεχουμε δυο διαφορτεικά επίπεδα διαπραγματευσης της αλήθειας.
Και άρα όντως υπάρχουν και οι πολλές και η μία αλήθεια.Αλλιώς δεν θα είμασταν εδω να μιλάμε
Τωρα στο δευτερο μερος του σχολίου σου αναοίγεις μια πολύ ερεθιστική σελίδα,που δυστυχως δεν έχω τα εφόδια να παρακολουθήσω.
Είναι πολύ ενδιαφέρον ότι Badiou που θεμελιώνει την πραγμάτευση αυτή εκκινώντας από την οντολογία και λογική, αναφέρεται στις άλγεβρες Boole ως βάση του συλλογισμού του!
Αναφέρει επι λεξει οτι οι "κοσμοι" που παράγουνα αλήθειες εχουν αναγκαστικά ένα "τελεστή" functor που βασιζεται στην αλεγβρα Boole.
Ισως θα ηταν καλό να τα ξαναπούμε για ένα μιρκό σεμινάριο λογικής..
Πω πω το βαρύναμε!!
Ενα προηγούμενο σχόλιο του Omadeon έχει περιέργως διαγραφεί
Το παραθετω αυτουσιο, ως βάση του σχολίου μου 11,05
@LLS
Γιάννη καλημέρα, σε γενικές γραμμές συμφωνώ με το ποστ (και όσα αλίευσες) καθώς και με το τελευταίο σου σχόλιο, ιδιαιτέρως (7.45πμ)...
...κι αυτό διότι πιστεύω βαθιά, ΚΑΙ στις Πολλαπλές Αλήθειες (εξού και "Αναγέννηση Πολλαπλών Μορφών") ΚΑΙ στην "καθολική αλήθεια" (το Universality που λέει κι ο Ζίζεκ).
Τώρα, ΠΩΣ συνδυάζονται αυτά τα δύο?
1) το Universality σημαίνει αυτό που λες, την αλήθεια του επαναστάτη που στέκεται επαναστατικά στην πραγματικότητα, ή το γεγονός ότι η εκμετάλλευση και η δυστυχία (κλπ.) ΥΠΑΡΧΟΥΝ, δεν είναι "προβολές του Νου" ΟΥΤΕ "σχετικές αλήθειες" (όπως το... παντεσπάνι ή τα... μίκη-μάους). Η διαλεκτική επιδέχεται πολλές αλήθειες, αλλά αποκαλύπτει την αμείλικτη καθολική αλήθεια, καθώς προχωράει σε βάθος. Η επιλογή αριστερά ή δεξιά ασφαλώς και είναι υποκειμενική (όπως επιλέγει κανείς αν θα γίνει... τίμιος ή εγκληματίας -χεχε) αλλά με βάση την καθολική αλήθεια που εμπεριέχει η ωμή πραγματικότητα (της αδικίας, κλπ. - κι εδώ κάπως διαφέρει η προσέγγισή μου από τη δική σου, αλλά ΠΡΑΚΤΙΚΑ είναι ίδια)
2) Από καθαρά φορμαλιστική άποψη, Στη "Λογική Πολλαπλών Μορφών" (http://omadeon.com/logic) Το λογικό Ενα, ή το "1" (στη δυαδική λογική 0 και 1) δεν είναι τίποτε άλλο από την ΕΝΩΣΗ ΟΛΩΝ των (σχετικών) Αληθειών ή Μορφών στο σύμπαν. Προκύπτει δηλαδή ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΙΚΑ. ΟΧΙ "εξ αποκαλύψεως"! Οδηγεί όμως αναπόφευκτα στην κλασσική Λογική (του Boole κλπ).
Επισης... η μοναδική αλήθεια που είναι υπαρκτή εξίσου σε όλους τους πιθανούς κόσμους είναι το... ΚΕΝΟ, δηλαδή η ΑΠΟΥΣΙΑ (τιμής) αλήθειας (κι αυτό είναι... κάπως φεμινιστικό, γιατί παραδοσιακό το Κενό θεωρείται και θηλυκό -χεχε)
_____
Α, καιρό έχουμε και να τα πούμε από κοντά, ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα! :)
Post a Comment