Πολυσθενής φορτηγατζής ,αμήχανος παρατηρητής

Οι εμπειρίες που έχω από φορτηγατζήδες μόνο από μετακομίσεις και είναι οι εξής


-Πάντα είδα σκληρά εργαζόμενους

-Ποτέ δεν κατάλαβα αν αυτός που έκανα συναλλαγή είναι ιδιοκτήτης ή οδηγός

-Ποτέ δεν πήρα απόδειξη

-Και τέλος κανένας από αυτούς δεν μου έδωσε την εντύπωση κανενός τεμπέλη λουμπενοκαπιταλιστή που εισπράττει ως κηφήνας μερίσματα από κληρονομιά ή κομπίνα.

Δηλαδή η λέξη φορτηγατζής παραπέμπει σε πολλά και αντιφατικά πράγματα. Και από τις φάτσες που βλέπω στην τηλεόραση δεν θέλω να βγάλω συμπέρασμα, γιατί προφανώς υπάρχει η ανάλογη τηλεσκηνοθεσία που έχει σκοπό να απομονώσει τον εκάστοτε απεργό.

Είναι  λοιπόν δύσκολο να βγάλω συμπέρασμα και  να βασιστώ σε προσωπικές εμπειρίες και παραστάσεις και τελικά σηκώνω ελαφρώς τα χέρια. Και για λόγους απλής ταξινόμησης θα παραθέσω τα εξής υπό την μορφή των ακόλουθων ερωτημάτων

Έχουν δικαίωμα να κάνουν απεργία στην πιο κρίσιμη στιγμή για τον Τουρισμό;

Ναι!

Έχουν όλο το δικαίωμα να κάνουν την Ελλάδα ,μαντάρα, όσο και οι αγρότες, οι ελεγκτές εναερίου κυκλοφορίας, αλλά και όσο και οι ληστροκαπιταλιστές που κάνουν απεργία επενδύσεων, οι λουμπενοδιεφθαρμένοι Τσοχατζόπουλοι κλπ .Το δικαίωμα καταστροφής το έχουν όλοι οι Έλληνες πολίτες.

Είναι συντεχνία;

Ναι!

Τεχνικά είναι συντεχνία ,όσο και κάθε κλάδος που μέσω μιας κρατικής ρύθμισης απολαμβάνει μιας κατ’ εξαίρεση προστασίας είτε στα εργασιακά όσο και στα ασφαλιστικά. Είναι όσο συντεχνία είναι οι φοροφυγάδες που εμμέσως προστατεύονται, αλλά και οι δημοσιογράφοι ,οι υπάλληλοι της Τραπέζης της Ελλάδος κλπ που την γλύτωσαν από το ασφαλιστικό.

Έχουν δίκιο επί της ουσίας

Ναι!

Έχουν όσο δίκιο οι Μαρκόνηδες παλιά στα καράβια, που έχασαν την δουλειά τους λόγω τεχνολογικής αλλαγής, όσο οι γανωτζήδες και οι πλανόδιοι κινηματογραφιστές που προέβαλλαν ταινίες στα χωριά .Κανένας δεν μπορεί να κατηγορήσει κανένα γιατί δεν αντιλαμβάνεται τις τεχνολογικές αλλαγές στο περιβάλλον τους.

Έχει δίκιο η κυβέρνηση με ότι κάνει;

Ναι!

Γιατί είναι η εκάστοτε κυβέρνηση.Η εξουσία τους επιστρατεύει , γιατί αλλιώς βαδίζουμε σε σκηνές αποκάλυψης. Μια χώρα χωρίς καύσιμα, και παγωμένες τις μετακινήσεις είναι μη χώρα.Οποιος φανταστεί κυβέρνηση οποιασδήποτε απόχρωσης που "παίζει" με ολικό μπλακ αουτ, ας αρχίζει να γράφει μυθιστορήματα ,έχει φαντασία.

Έχει δίκιο το Πασόκ και η ΝΔ;

Όχι βέβαια!

Τα κόμματα εξουσίας είναι για εξισορροπούν καταστάσεις και να ενημερώνουν για το περιβάλλον. Το έλλειμμα ενημέρωσης των φορτηγατζήδων είναι απότοκο του πελατειακού κράτους που οι ίδιοι απολαμβάνουν. Όλοι όσοι ασχολήθηκαν με το θέμα είναι ανίκανοι και σκιτζήδες

Τι ακριβώς λένε οι Σύριζα ,ΚΚΕ;

Προφανώς τίποτα

Υπερασπίζονται ,σωστά, το δικαίωμα βλάβης των υπολοίπων που αναπόφευκτα ,επιφέρουν οι απεργίες. Σωστά καταγγέλλουν την προπαγάνδα των ΜΜΕ ,που στρέφεται κατά των απεργιών γενικώς, αλλά επί της ουσίας δεν λένε τίποτα. Σχετικά με την εργοδοτική και φορολογική συμπεριφορά του κλάδου, κάνουν μια πολύ ενοχική αποσιώπηση .

Μήπως εχει δίκιο η ΔΑ;

Μάλλον Ναι!

Είναι οι μοναδικοί που έχουν μια ολοκληρωμένη θέση συνεπή με τις αρχές του κόμματος, όντας βέβαια στην ασφαλή αντιπολίτευση.

Γιατί σωπαίνουν οι πάντες για την ουσία της υπόθεσης;

Δεκάδες διανοούμενοι και τρομεροί οικονομολόγοι είναι ικανοί να μας διαφωτίσουν για τα μεγάλα ζητήματα της μακροκλίμακας ,όλοι έχουν ένα συνεκτικό λόγο για τα μεγάλα και αφηρημένα. Καπιταλισμοί, παγκοσμιοποιήσεις , διεθνείς ροές κεφαλαίου , όλα είναι τόσο ωραία αναλυμένα. Αλλά για ένα θέμα που μπορεί να διαλύσει την οικονομία, δηλαδή την καθημερινότητα όλων ,δεν υπάρχουν αναλύσεις;

Αυτό γίνεται γιατί η υπόθεση αγγίζει τον πυρήνα της ιδεολογικής σύγχυσης εντός όλου του πολιτικού φάσματος, και δεν είναι ούτε αυστηρά πολιτικό ούτε αυστηρά οικονομικό.

Ποιο είναι το βαθύτερο και σχεδόν άλυτο πρόβλημα ;

Το θέμα προκύπτει γιατί οι ιδιοκτήτες φορτηγών είναι το έμβλημα μιας απέραντης μικρομεσαίας τάξης , η οποία δεν μπορεί να ταξινομηθεί εύκολα σε κανένα τρέχων ταξινομητικό σχήμα .

Είναι επιχειρηματίες , με κρατική προστασία, με καταφανή λαϊκή προέλευση, μικρομεσαία εισοδήματα, μεγάλη εισφοροδιαφυγή, και σκληρά εργαζόμενοι. Μπορείς να τους απορρίψεις και να τους αποδεχθείς σε χρόνο dt , χρησιμοποιώντας κατά βούληση όποιο ερμηνευτικό σχήμα σου αρέσει. Και άρα κανένας δεν θέλει, ούτε μπορεί, ούτε το έχει ιδεολογικά στο πρόγραμμα του να συγκρουστεί απ’ ευθείας.

Αν φτιάξουμε ένα απλό σχήμα με τις διάφορες οπτικές τις προσλήψεις και τις λέξεις κλειδί για τις προοπτικές έχουμε

Οι συντηρητικοί τους βλέπουν ως νοικοκυραίους. Οι συντηρητικοί φιλελεύθεροι ως επιχειρηματίες που δεν θέλουν να εκσυγχρονιστούν. Οι τυπικοί σοσιαλιστές ως θύματα μονοπωλίων. Η ταξική αριστερά βλέπει δυνητικούς συμμάχους της εργατικής τάξης. Η πολιτιστική αριστερά βλέπει λούμπεν επιχειρηματίες που χρειάζονται αναμόρφωση. Η επαναστατική αριστερά κινηματικούς διαδηλωτές.

Οι φορτηγατζήδες είναι λίγο από όλα, αλλά γι ’αυτό είναι και τόσο ισχυροί. Είναι μια μικρογραφία της Ελληνικής κοινωνίας. Και όταν κάποιος κοιτάει τον εαυτό του στον καθρέπτη το πρώτο συναίσθημα που έχει είναι η αμηχανία.

Βιασμός: Μύθοι και Πραγματικότητες

Joanna Bourke*
Απόδοση: Όλγα Αθανίτη
Εποχή 25/7
Ένας στους τρεις θα βίαζε μία γυναίκα αν είχε τη διαβεβαίωση ότι δεν θα συλληφθεί
Ένας στους τέσσερις έχει επιχειρήσει καταναγκαστική σεξουαλική επαφήπαρά τα σημάδια πανικού των γυναικών

Η σεξουαλικότητα είναι πηγή απόλαυσης. Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι! Ωστόσο, είναι συγκλονιστικό να διαπιστώνει κανείς ότι η βία είναι σημαντικό κομμάτι της σεξουαλικής εμπειρίας πολλών γυναικών. Μία στις πέντε φίλες μου θα εξαναγκαστεί, σε κάποια στιγμή της ζωής της, να κάνει σεξ. Στην Ελλάδα, έρευνες υποστηρίζουν ότι διαπράττονται 4.500 βιασμοί το χρόνο και σ’ αυτούς δε συμπεριλαμβάνονται οι χιλιάδες των γυναικών που εξαναγκάζονται σε σεξουαλική επαφή από τους συζύγους τους ή τους άντρες με τους οποίους συζούν. Επιπλέον, πολλοί άνδρες φαίνεται να αντιμετωπίζουν μάλλον με χαλαρότητα το θέμα του σεξουαλικού καταναγκασμού. Σε μία έγκυρη αμερικανική έρευνα καταγράφεται ότι ένας στους τρεις φοιτητές κολεγίου ανέφερε την πιθανότητα να βίαζε μία γυναίκα, αν υπήρχε η απόλυτη διαβεβαίωση της μη σύλληψης του. Το ένα τέταρτο των ερωτηθέντων παραδέχτηκε ότι είχε επιχειρήσει καταναγκαστική σεξουαλική επαφή με εμφανή σημεία πανικού (κλάματα, φωνές, ικεσίες ή πάλη) των γυναικών.

Οι στατιστικές αυτές μπορεί να φαίνονται τρομαχτικές. Συχνά, χρησιμοποιούνται ακριβώς για να οδηγούν τις γυναίκες στη λήψη υπερβολικών μέτρων προφύλαξης, ώστε να μη γίνουν αυτές τα νέα θύματα. Αποτελεί ειρωνεία το γεγονός ότι εμείς οι γυναίκες πρέπει να καταφεύγουμε στις πλέον εξελιγμένες κλειδαριές, προκειμένου να εξαγοράσουμε την ελευθερία μας!

«Άτυχοι» οι βιαστές που καταδικάζονται

Είναι γελοίο να πρέπει (όλες) οι γυναίκες να πληρώσουν για τα εγκλήματα που διαπράττουν (μερικοί) άντρες. Η αποτυχία του νομικού συστήματος να χειριστεί με επιτυχία τη μάστιγα της σεξουαλικής βίας αποτελεί μέρος του προβλήματος. Σύμφωνα με μία έκθεση η οποία δημοσιεύτηκε το 2002 από το Έλληνικό Παρατηρητήριο του Ελσίνκι και την Παγκόσμια Οργάνωση κατά των βασανιστηρίων, μόνο το 7% των βιασμών που καταγγέλλονται στην ελληνική αστυνομία καταλήγουν σε καταδίκη. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, η στατιστική είναι ακόμη χειρότερη. Στην Αγγλία σήμερα, μόλις 5% των βιασμών που καταγγέλλονται στην αστυνομία καταλήγουν σε καταδίκη. Επιπλέον, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι το 85% (Βρετανία) με 95% (Ελλάδα) των βιασμών δεν καταγγέλλονται καν! Όσοι βιαστές καταλήγουν να καταδικάζονται από τα αρμόδια δικαστήρια, πρέπει να θεωρούν τους εαυτούς τους εξαιρετικά άτυχους.

Προφανώς κάτι δεν πάει καλά! Οι ακτιβιστές των κινημάτων κατά του βιασμού, εδώ και καιρό υποδεικνύουν την ευρεία αποδοχή των λεγομένων «μύθων γύρω από το βιασμό». Οι πλέον κοινότοποι: «Είναι αδύνατον να βιάσει κανείς μία γυναίκα που αντιστέκεται», «οι άνδρες κινδυνεύουν να κατηγορηθούν αδίκως για βιασμό», «μερικές κατηγορίες καταναγκαστικού σεξ δεν αποτελούν ουσιαστικά βιασμό» (βιασμός σε ραντεβού, γνωριμία, συζυγικός βιασμός) και το « όχι μιας γυναίκας μπορεί να σημαίνει ναι». Οι μύθοι αυτοί δεν έχουν καμία ρεαλιστική βάση. Οι γυναίκες (αλλά και οι άντρες) θύματα συχνά «παγώνουν» στη διάρκεια μίας σεξουαλικής επίθεσης. Παρά την αντίληψη ότι οι άντρες κινδυνεύουν να κατηγορηθούν αδίκως, είναι πολύ πιθανότερο οι πραγματικοί βιαστές να τη γλυτώσουν. Και το «όχι», ποτέ δε σημαίνει «ναι».

Μέσα στο ίδιο το νομικό σύστημα, υπάρχουν ακόμη αμέτρητα προβλήματα. Πολλοί αστυνομικοί παραμένουν εξαιρετικά ασυγκίνητοι και δύσπιστοι απέναντι στα θύματα βιασμού. Εάν οι κατηγορίες θεωρηθούν χωρίς συνοχή, ασυνεπείς ή συμπίπτουν με κάποιον από τους μύθους περί βιασμού, η αστυνομία δείχνει απροθυμία να προχωρήσει την κατηγορία περαιτέρω. Το πλύσιμο πριν την καταγγελία του βιασμού, η καθυστέρηση στην αναφορά του βιασμού, ή η μη πλήρως δομημένη και συνεπής παρουσίαση είναι μόνο μερικοί από τους παράγοντες που κάνουν τους αστυνομικούς να ενθαρρύνουν την καταγγέλλουσα να αποσύρει τις κατηγορίες. Και φυσικά δε βοηθάει, αν αυτή είναι μέλος μειονοτικής κοινότητας.

«Οι τελετές υποβιβασμού»

Στη Βρετανία, οι βιασμοί εκδικάζονται από ποινικά δικαστήρια με τη συμμετοχή 12 ενόρκων οι οποίοι αποφασίζουν για την ενοχή ή την αθωότητα του κατηγορουμένου βάσει στοιχείων. Του δικαστηρίου προΐσταται ένας δικαστής ο οποίος είναι υπεύθυνος για την εκδίκαση της ανάλογης με το έγκλημα ποινής. Η εμπειρία δείχνει ότι τόσο οι ένορκοι όσο και η υπεράσπιση και οι δικαστές, περιμένουν έναν πολύ μεγαλύτερο βαθμό αντίστασης από αυτόν που απαιτεί ο νόμος. Απαιτούν επίσης έναν πολύ μεγαλύτερο βαθμό συγκρότησης στις καταθέσεις για βιασμό, από ότι στις καταθέσεις θυμάτων άλλων βίαιων εγκλημάτων. Τόσο τα θύματα όσο και οι ένορκοι επιχειρούν να προσαρμόσουν την ιστορία τους με βάση τι περιμένουν «να είναι πραγματικά ένας βιασμός», ωστόσο αυτές οι προσλαμβάνουσες έχουν καθοριστεί από την τηλεόραση, τις εφημερίδες και άλλες πηγές. Μέσα από μία πλειάδα πολιτισμικών προβολών, οι ένορκοι πιστεύουν ότι γνωρίζουν « με τι μοιάζει» πραγματικά ο βιασμός και δυσπιστούν απέναντι σε άλλα σενάρια. Το γεγονός ότι πολλά θύματα επιχειρούν φυσικά να παρουσιάσουν την υπόθεση τους με τέτοιο τρόπο ώστε να ταιριάζει με τους μύθους περί βιασμού (υποβαθμίζοντας για παράδειγμα την ποσότητα αλκοόλ που κατανάλωσαν),αρκεί ώστε να καταρρίπτεται η όλη κατάθεση ως ψευδής.

Ως αποτέλεσμα, η δίκη είναι ακριβώς η περίσταση εκείνη όπου τα πάντα γύρω από την κατήγορο διερευνώνται εξονυχιστικά. Τα ρούχα της, το χτένισμα της, το παράστημα της, το ύφος και ο τόνος της φωνής της, όλα αποκτούν τεράστια σημασία. Όλα περιστρέφονται γύρω από το σώμα της: τι φορούσε, πώς περπατούσε, η σεξουαλική της θελκτικότητα. Δεν είναι αξιοπερίεργο ότι οι δίκες για βιασμό έχουν μετονομαστεί σε «τελετές υποβιβασμού» για τα θύματα. Λίγες γυναίκες μπορούν να αντέξουν το βάρος μίας παρόμοιας λειτουργίας. Ως αποτέλεσμα, πολλά είναι τα θύματα που καταλήγουν να κατηγορούν τους εαυτούς τους για την επίθεση. Τα τρία τέταρτα των Ελληνίδων αισθάνονται ένοχες μετά το βιασμό τους!

Οι βιαστές δεν γεννιούνται, γίνονται

Υπάρχει επείγουσα ανάγκη αναμόρφωσης του νομικού συστήματος τόσο στη Βρετανία όσο και στην Ελλάδα, ώστε περισσότεροι βιαστές να αναγνωρίζονται, να καταδικάζονται και να τιμωρούνται για τα εγκλήματα τους, ωστόσο, σε τελευταία ανάλυση, οι στρατηγικές προσπάθειες για τη μείωση και τελικά την εξάλειψη της σεξουαλικής επιθετικότητας προϋποθέτουν τον επαναπροσδιορισμό του ανδρισμού.

Πρέπει να αναρωτηθούμε: ποιοι είναι αυτοί που επιλέγουν να προκαλέσουν σκόπιμα πόνο μέσω της σεξουαλικής πράξης; Αν πρόκειται να καταλάβουμε και να εξοβελίσουμε τη σεξουαλική βία από τις κοινότητες μας, θα πρέπει να ρίξουμε μία επίμονη ματιά στους ενόχους: αυτούς που κάνουν τέτοιες πράξεις.

Η μεγάλη πλειοψηφία των κακοποιούντων είναι άνδρες, αλλά η σεξουαλική βιαιότητα δεν είναι σύμφυτη της ανδρικής ταυτότητας. Δεν υπάρχει τίποτε «φυσιολογικό» στην ανδρική βιαιότητα. Οι σεξουαλικά επιθετικοί άνδρες στις σημερινές δυτικές κοινωνίες δε θεωρούνται «πραγματικοί άνδρες» αλλά ανεπαρκείς άνδρες.

Οι κοινωνιολόγοι και οι φεμινίστριες έχουν εκθέσει τους αμέτρητους τρόπους με τους οποίους οι πιέσεις του περιβάλλοντος και οι ιδεολογικές δομές δημιουργούν άνδρες οι οποίοι κακοποιούν σεξουαλικά. Οι πολιτισμικές παραδοχές είναι αυτές που παρέχουν δικαιολογίες και εκλογικεύσεις τις οποίες οι άνδρες χρησιμοποιούν για να δικαιολογήσουν τη σεξουαλική βία καθώς και την ενοχή που πηγάζει από αυτήν. Με άλλα λόγια, ο βιασμός είναι μία μορφή κοινωνικής λειτουργίας, εξαιρετικά τελετουργική. Ποικίλλει από χώρα σε χώρα και αλλάζει με το χρόνο. Δεν υπάρχει σε αυτήν τίποτα το διαχρονικό ή το τυχαίο. Οι αφηγήσεις και τα τελετουργικά που εμπλέκονται στη σεξουαλική κακοποίηση είναι ενσωματωμένα σε πληκτικές καθημερινές πρακτικές και δεδομένα. Οι βιαστές δε γεννιούνται, γίνονται. Αποκαλύπτοντας αυτές τις πολιτισμικές αλληγορίες που χρησιμοποιούν οι σεξουαλικά βίαιοι άνδρες, μπορούμε και να τους γελοιοποιήσουμε, υποσκάπτοντας τους. Η απομυθοποίηση των βιαστών, κάνει τη σεξουαλική βία να μη φαίνεται πλέον αναπόφευκτη.

*Η Joanna Bourke είναι καθηγήτρια Ιστορίας στο Κολλέγιο Birkbeck, στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Είναι η συγγραφέας του έργου : “Rape. A Ηistory from 1860s to the Present” που εκδόθηκε από τον οίκο Virago. Το έργο της “Her Fear: A History” θα κυκλοφορήσει του χρόνου στην Ελλάδα.

Σύνδεση με ΕΠΟΧΗ εδώ

Αριστερά και Θεολογία.Μέρος Τρίτο.S.Zizek

Σε αντίθεση με τους Negri , Badiou που έχουν μια διαγώνια σχέση με τον Χριστιανισμό ο S.Zizek έχει την πιο επιθετική και ως συνήθως οξεία σχέση με τον Χριστιανισμό. Αν στον Negri η θεολογία εντοπίζεται στην υιοθέτηση του Σπινοζικού σύμπαντος, στον Badiou η θεολογία αναδεικνύεται από τους ερμηνευτές του , ο SZ προχωρεί σε ένα επιθετικό θεολογικό λόγο που συνίσταται σε μια διατύπωση μιας υλιστικής θεολογίας, που σκοπό έχει να οικειοποιηθεί πλήρως το ανατρεπτικό περιεχόμενο του Χριστιανισμού.


Υπερβαίνει προφανώς τα περιθώρια μιας ανάρτησης καθώς ο SZ ασχολείται με την θεολογία σχεδόν συστηματικά σε όλα του τα έργα.

Υπάρχουν τρία βιβλία αφιερωμένα στις σχέσεις κριτικής θεωρίας ,θεολογίας τα:

The Fragile Absolute or why is the Christian legacy worth fighting for (2000) Εδώ ως FrAbs

On Belief (2001)

The Puppet and Dwarf .The perverse core of Christianity (2003) Εδώ ως P&D

Και τα ακόλουθα θεμελιακά κείμενα εντός συλλογών

Στο Ticklish subject (1999) υπάρχει το κείμενο του για την ερμηνεία του Α.Badiou Saint Paul .The foundation of Universalism.

Στο The Parallax View (2006) υπάρχει κείμενο για την υλιστική θεολογία.

Και τέλος ένα βιβλίο που έγραψε με τον θεολόγο John Milbank «The Monstrosity of Christ» (2008) και επιμελήθηκε μαζί του τον τόμο Theology and the Political (2006)

Με δεδομένο τον υπερπληθωρισμό παραγωγής του SZ , η θεολογία αποτελεί τελικά ένα σημαντικό μέρος του έργου του.

Αν όμως θα προσπαθούσε κάποιος να περιγράψει χοντρικά το «γιατί και πως» της θεολογίας του SZ θα μπορούσαμε να παραθέσουμε

Στον SΖ γίνεται μια εξαντλητική διερεύνηση της ιδεολογίας. Ως ιδεολογία ορίζεται αυτό που θα ονομάζαμε άρρητη γνώση, αυτό που «δεν ξέρουμε ότι ξέρουμε» ,όλα αυτά τα αυτονόητα τα αυτοματοποιημένα στην σκέψη, την συμπεριφορά , την δράση. Για την κριτική στην ιδεολογία χρησιμοποιεί το Λακανικό σχήμα Συμβολικό, Φαντασιακό ,Πραγματικό με μια μεγάλη ευρυχωρία και πρωτοτυπία παρουσιάζοντας σχεδόν εκκεντρικές αναγνώσεις της ποπ κουλτούρας , του εμπορικού σινεμά , της διαφήμισης κλπ. Όλοι απολαμβάνουμε αυτές τις ακροβασίες του που τελικά όμως προσφέρουν συνεκτικές αναγνώσεις της πραγματικότητας. Η κατάδυση στον Χριστιανισμό γίνεται λοιπόν για αναζητηθούν εκείνες οι ιδεολογικές σταθερές που θα εδραίωναν μια ριζική αντικαπιταλιστική προοπτική.

Αυτό που αντιλαμβάνομαι θέλγει τον SΖ στον Χριστιανισμό και μάλλον εκκινεί και ίσως εμπνέεται από το πραγματικά θεμελιακό έργο του Badiou για τον Παύλο είναι η έννοια των συνεχών ρήξεων και «στάσεων».

Για την κατανόηση αυτής της πορείας μπορούμε να ξεκινήσουμε από μια στάση κλειδί του SJ είναι που είναι η σχεδόν αλλεργική αποστροφή προς την ιδεολογία New Age και μια α τεχνολογική οικολογία της « παρθένας φύσης».

Για τον SΖ η ιδεολογία New Age που διακινείται από παντού μέσω του κινηματογράφου της μουσικής του πνευματισμού Ανατολικών Θρησκειών ,και της «φυσιολατρίας» θεμελιώνεται σε μια αντίληψη μιας αδιατάρακτης οργανικής ζωής , μιας φυσικής ισορροπίας που νοείται ως θετικότητα. Στον σύγχρονο πνευματικό κόσμο του New Age υπάρχει μια αίσθηση ενός κόσμου που ενυπάρχει ως αρμονική παρουσία, ως ρέουσα λειτουργικότητα, η οποία διαταράσσεται μόνο από βίαιες αποσπάσεις, εξωτερικές αναδιαρθρώσεις, επιθετικές αποδιοργανώσεις. Το New Age βασίζεται στην επανατοποθέτηση αυτού που οργανικά υπήρχε, και βίαια απομακρύνθηκε.

Σύμφωνα με τον SΖ αυτή είναι η σύγχρονη ιδεολογία του καπιταλισμού. Γιατί ακόμη και το «κακό» (αδικία, ανισότητα, φτώχεια, μόλυνση) το παραπέμπει σε μια διαδικασία «επανάταξης» της χαμένης αρμονίας. Το New Age δεν είναι αντιδραστικό επειδή είναι ανακουφιστικό ως διέξοδος είναι αντιδραστικό γιατί παραπέμπει σε μια «επαναφορά» ροών , σε μια «αποκατάστασης» της εκκρεμότητας.

Με την κυριαρχία του New Age όλα μπορούν να ρέουν, παρά τις προσωρινές δυσκολίες ,και όλοι μπορούν να φανταστούν μια «λύση» ως επαναφορά της αρμονίας.

Ο SΖ αντιλέγει πως ποτέ δεν υπήρξε καμία οργανική αρμονική φύση, η διατάραξη είναι το στοιχείο της εξέλιξης, η βία , η ανισορροπία είναι η ροή της φύσης. Δεν έχει νόημα να αποκαταστήσουμε τίποτα, αλλά να επέμβουμε με τους τρόπους που θα εξασφαλίσουν βιωσιμότητα και ισότητα.

Ο SΖ ανακαλύπτει στον Χριστιανισμό στοιχεία που θεμελιώνουν μια οριστική διαταραχή ,μια ρήξη, ένα εμπόδιο στις αρμονικές ροές . Προφανώς επηρεασμένος από τον Badiou και το θεμελιακό έργο για τον Παύλο, εμβαθύνει στον πιο ριζοσπαστικό Χριστιανισμό τον οποίο «αποσπά» από την μεταφυσική ,και την λατρεία.

Μια πολύ χοντρική ανάγνωση του εγχειρήματος είναι η εξής

Αν ο καπιταλισμός επιβιώνει ως σύστημα ροών ,συνεχειών ,αλλά και συνεχούς «επιδιορθώσεων» των ρηγμάτων, κρίσεων ,μέσα από μια ιδεολογία της αρμονίας αλλά και της λύσης μέσα από την αναζήτηση της χαμένης ή μέλλουσας αρμονίας, τότε η επανάσταση δεν μπορεί να νοηθεί παρά εντός μιας αναζήτησης μιας ιδέας των ρηγμάτων, της διακοπής που δεν αντικαθίσταται.

Αυτό το πλαίσιο ρηγμάτων, τομών, που δεν επαναφέρουν ανύπαρκτες αρμονίες υπάρχει στον πυρήνα του Χριστιανισμού, τον οποίο ο SZ επιχειρεί να οικειοποιηθεί

Ας το δούμε με τα ίδια του τα λόγια

«Ο Χριστιανισμός είναι το θαυματουργό Συμβάν το οποίο διαταράσσει την ισορροπία του «Ένα-Όλον» .Είναι η βίαια διείσδυση της Διαφορετικότητας η οποία ξεπετάει ολόκληρο το ισορροπημένο κύκλωμα εκτός τροχιάς» FrAbs p121

Ακόμη αναφέρει

«Πρέπει να καταλάβουμε την έννοια για τις παραινέσεις του Χριστού ,οι οποίες ακριβώς διαταράσσουν την κυκλική λογική της εκδίκησης η της τιμωρίας για την απλή επανατοποθέτηση της ισορροπίας της δικαιοσύνης. Αντί του «οφθαλμόν αντι οφθαλμού» έχουμε το «Αν κάποιος σε κτυπήσει στο δεξί μάγουλο, γύρνα του και το αριστερό». Μα βέβαια εδώ είναι υπάρχει κανένας ηλίθιος μαζοχισμός , μια ταπεινή αποδοχή της αυτό ταπείνωσης. Αντιθέτως υπάρχει η διακοπή της κυκλικής λογικής μιας επανατοποθετούμενης δικαιοσύνης» FrAbs p121

Και ακόμη

«Όπως κάθε Χριστιανός ξέρει , η αγάπη είναι το έργο της αγάπης ,δηλαδή η σκληρή και άχαρη εργασία μιας επαναλαμβανόμενης «αποσύνδεσης» την οποία συνέχεια πολεμάμε να απελευθερώσουμε από την αδράνεια η οποία μας περιορίζει σε μια συγκεκριμένη τάξη στην οποία γεννιόμαστε» FrAbs p128

Βλέπουμε λοιπόν πως τα «παράλογα» τα «βασανιστικά» στοιχεία του Χριστιανισμού , θέλγουν τον SΖ όχι ως «μεταφυσική θρησκεία» αλλά ως στοιχεία μιας ανατρεπτικής λογικής που δεν είναι κυκλική, αυτό-επανορθωνόμενη. Ο SZ ως οξύς κριτικός του καπιταλισμού ξέρει (σε αντίθεση με πολλούς που τον παρακολουθούν ) ότι το σύστημα έχει ως συστατικό την αυτό-ίαση ακόμα και από τα πιο ισχυρά σοκ, έτσι λοιπόν η ανατροπή του δεν μπορεί να γίνει μέσα από ιδεολογήματα του τύπου ανισορροπία- ισορροπία , ρήγμα- αποκατάσταση, ή ακόμα χειρότερα από τις εφηβικές φαντασιώσεις της αφόρητης οικονομικής κρίσης κλπ κλπ. Στο βαθύτερο αντικομφορμισμό του Χριστιανισμού βρίσκει την λογική του μοναδικού ανεπίστρεπτου ρήγματος, την λογική του φρακαρίσματος , την λογική του βασανιστικού έργου της ατέρμονης επανασύνδεσης.

Μόνο έτσι μπορούν να κατανοηθεί και η ολική αποδοχή από πλευράς του ενός σχεδόν μεταφυσικού Μεσσιανισμού που ακολουθεί:

"Μια από τις πιο αξιοθρήνητες πλευρές της μεταμοντέρνας εποχής και της λεγόμενης «σκέψης » είναι η επιστροφή της θρησκευτικής διάστασης σε όλες τις μορφές :


Από τον χριστιανικό και άλλους φονταμενταλισμους μέχρι την πολλαπλότητα των διαφόρων πνευματισμών τύπου new age και την θρησκευτική ευαισθησία που ενυπάρχει εντός του ρεύματος της αποδόμησης (λεγόμενης post secular σκέψης)


Πως ένας μαρξιστής ένας μαχόμενος υλιστής ( στην ορολογία του Λένιν) θα αντιμετωπίσει αυτή την μαζική επίθεση του πνευματισμού ;


Η προφανής απάντηση μοιάζει να είναι όχι μόνο μια επίθεση σε αυτές τις τάσεις αλλά αλύπητα να αποκηρύξει τα υπολείμματα της θρησκευτικής παράδοσης εντός του ίδιου του μαρξισμού


Αντίθετα προς την φιλελεύθερη συκοφαντία που αναδεικνύει τον παραλληλισμό της χριστιανικής και μαρξιστικής «μεσσιανικής» αντίληψης της ιστορίας ως διαδικασίας μιας τελικής επιβεβαίωσης των πιστών ( το περίφημο κλισέ ότι τα κομμουνιστικά κόμματα είναι κοσμικές θρησκευτικές σέχτες ) μπορεί κάποιος να αντιτείνει ότι αυτό αφορά μόνο ένα δογματικό μαρξισμό και όχι τον φιλελεύθερο πυρήνα του;


Αν ακολουθήσουμε τον Α Badiou στο πρωτοπόρο έργο του για τον Απόστολο Παύλο , η θέση μας τελικά είναι η αντίθετη : αντί να υιοθετήσουμε μια τέτοια αμυντική στάση στο έδαφος του αντιπάλου , αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να αντιστρέψουμε την στρατηγική αποδεχόμενοι πλήρως την κατηγορία!


Ναι !! υπάρχει μια απ ευθείας γραμμή μεταξύ Χριστιανισμού και Μαρξισμού.


Ναι χριστιανισμός και μαρξισμός είναι από την ίδια πλευρά του οδοφράγματος απέναντι στην επέλαση των νέων πνευματισμών .Η αυθεντική χριστιανική παράδοση είναι πολύ πολύτιμη για να αφεθεί στους διάφορους τρελαμένους φονταμενταλιστές


Αλλά και εκείνοι που αναγνωρίζουν αυτήν την απ ευθείας γραμμή ανάμεσα σε Χριστιανισμό και μαρξισμό συνήθως φετιχοποιούν τους πρώτους αυθεντικούς πιστούς του Χριστού σε σχέση με την ύστερη θέσμιση της εκκλησίας που ορίζεται από τον Παύλο , με απλά λόγια.


Ναι στον στο αυθεντικό μήνυμα του Κυρίου όχι στον μετασχηματισμό του στο σώμα της εκκλησίας ως νομιμοποίηση της εκκλησίας ως κοινωνικό θεσμό.


Αυτό όμως που κάνουν οι η φίλοι του προτάγματος « Ναι στον Χριστό Όχι στον Παύλο » αποδεχόμενοι τον Νίτσε που ορίζει τον Παύλο ως ιδρυτή της εκκλησίας , είναι ακριβώς παράλληλο με την στάση των οπαδών ενός ανθρωπιστικού μαρξισμού του 20 αιώνα οι οποίοι έχουν ως μότο το « Ναι στον αυθεντικό Marx Όχι στον λενινιστική παραδρομή».


Και στις δυο περιπτώσεις μπορούμε να πούμε ότι η υπεράσπιση του υποτιθέμενου αυθεντικού είναι η πιο περίτεχνη μορφή μιας προδοσίας


Δεν υπάρχει Χριστός χωρίς τον Παύλο όπως ακριβώς κανένας αυθεντικός Marx χωρίς τον Λένιν" FrAbs σ.1,2

Και ακόμα προκλητικά αναφέρει

"Ο ισχυρισμός μου εδώ δεν είναι απλά ότι είμαι ένας υλιστής και ότι ο ανατρεπτικός πυρήνας του Χριστιανισμού είναι προσβάσιμος σε μια υλιστική προσέγγιση. H θέση μου είναι ακόμη πιο ισχυρή .Ο πυρήνας αυτός είναι διαθέσιμος μόνο σε μια υλιστική προσέγγιση και αντιστρόφως. Για να γίνει ένας αληθινός διαλεκτικός υλιστής , πρέπει να περάσει από την Χριστιανική εμπειρία."P&D p 6.

Αλλά για τις σχέσεις αριστεράς και θεολογίας συνεχίζουμε. Ο SZ όμως είναι τόσο χρήσιμος και παραγωγικός γιατί τελικά απασχολείται με το κεφαλαιώδες και ίσως μόνο επίδικο της πολιτικής , αυτό της ιδεολογίας

Συνδέσεις
LLS:Αριστερά και Θεολογία.Μέρος Πρώτο
LLS:Αριστερά και Θεολογία.Μέρος Δεύτερο
Adam Kotsko Zizek & Theology (2008)

Δικαιώματα Εικόνας
http://www.twi-ny.com/amonthofhorror.jpg

Μπενάλτι ρεεε Μπενάλτι

Η κριτική στον Κωνσταντόπουλο είναι προφανής


Είναι δυνατόν μια προσωπικότητα της Πολιτικής και τόσο καθορισμένο στίγμα εντός Αριστεράς και χωρίς σκιές στην διαδρομή του να γίνεται πρόεδρος μιας Ιδιωτικής Ανώνυμης Εταιρείας και ταυτόχρονα να διατηρεί την οργανική του θέση στην Αριστερά;

Γιατί όχι;

Το εύρος των στάσεων, αντιλήψεων ,στρατηγικών, βιωμάτων εντός αριστεράς είναι και πρέπει να είναι μεγάλο. Γιατί ενώ σε καιρούς πολιτικής περιστολής ή εκτάκτων αναγκών τα διλλήματα είναι απλά ,σε περίοδο ομαλής τυπικά δημοκρατίας οι επιλογές είναι πιο πολύπλοκες όσο και αν αναλύσεις μπορούν να αποδείξουν ότι διάγουμε περιόδους ολοκληρωτισμού. Η αριστερά στηρίζεται στον ανώνυμο εθελοντή ακτιβιστή ,αλλά ζούμε σε πολύπλοκες κοινωνίες ,με πολλές εμπλοκές και δεν είναι ασύνηθες να βλέπουμε πρόσωπα σε ενδιαφέρουσες ισορροπίες. Αν κοιτάξουμε την ανθρωπολογία της αριστεράς σε όλο το φάσμα από την Αναρχία ως την μεταρρυθμιστική πτέρυγα θα δούμε σχεδόν εξωφρενικές περιπτώσεις. Μόνο για να αποφύγω ένα κατάλογο τύπου outing δεν καταγράφω ονόματα με τυπικά «αστική» θέση λειτουργία προοπτική και αυτοκαθορισμό στα αριστερά.

Άρα αν αύριο ο Αλαβάνος αναλάβει πρόεδρος της Τράπεζας Αττικής ,δηλαδή μιας Τράπεζας με δεσμούς με το ΤΕΕ , και το εξηγήσει , θα πούμε ότι κάνει κακώς; Μπορώ να απαριθμήσω δεκάδες ανώνυμες εταιρείες όπου η θέση του προέδρου δεν μπορεί να αποτελεί άβατο για πολιτικούς της αριστεράς. Αν η Παπαρήγα αύριο αναλάβει πρόεδρος της Τυποεκδοτικής θα κάνει κακώς, ή θα μεμφθούμε τον Τσίπρα αν αύριο τα παρατήσει και αναλάβει διευθυντική θέση σε μια Τεχνική Εταιρεία;

Όταν επώνυμοι αριστεροί καταλαμβάνουν ανώτατες θεσμικές θέσεις στο Κράτος ,σε Πανεπιστήμια, σε Επιμελητήρια, σε πάσης φύσεως οργανικές θέσεις, ξεχνάμε τα αυτονόητα ,και ονοματίζουμε το Κράτος δημόσιο;

Η συζήτηση δεν μπορεί να γίνεται με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Αν δεχθούμε με «ολική» κριτική του συστήματος τότε οποιαδήποτε θέση με κλικ ιεραρχίας και δικαιώματα άσκησης εξουσίας είναι προσχώρηση σ’αυτό. Αν δεχθούμε μια πιο σύνθετη ανάγνωση τότε οι επιλογές πρέπει να αξιολογούνται κατά περίπτωση.

Άρα ο Κωνσταντόπουλος δεν μπορεί να ελεγχθεί a priori για την επιλογή του.

Μεταξύ μας οι απόστρατοι καφενόβιοι που ασχολούνται με εγγονάκια και περιβόλια μου προκαλούν μια ελαφρά κατάθλιψη. Παραπέμπουν στο αντιδραστικό όνειρο περασμένων δεκαετιών για την τρίτη ηλικία νοούμενης ως απόσυρσης ,και αράγματος.

Αν στα 68 έχει όρεξη να ασχολείται με τον Μπέο, τον Βασάρα, και να γίνεται σχόλιο στις βραδινές εκπομπές του Δ ,μαγκιά του, μακάρι όλοι οι συνομήλικοι του να ξεκινάνε πράγματα .

Εκεί που ο Κωνσταντόπουλος ελέγχεται είναι ότι δεν πάει ως Πρόεδρος σε μια καπιταλιστική επιχείρηση , ως υπάλληλος μιας εργοδοσίας .Προσωπικά δεν έχω αντίρρηση.

Εκεί που ελέγχεται ο Κωνσταντόπουλος είναι ότι πήγε Πρόεδρος σε ένα άλλο κόμμα. Πήγε πρόεδρος σε ένα υβριδικό πολιτειακό μόρφωμα που προσιδιάζει περισσότερο με κόμμα παρά με εταιρεία. Μια ποδοσφαιρική ομάδα δεν είναι ποτέ εταιρεία, δεν βασίζεται αυστηρά σε ροές εξόδων εσόδων είναι περισσότερο κίνημα.

Το θέμα για την δισυπόστατη φύση του ποδοσφαίρου είναι εξαντλημένο. Το ποδόσφαιρο δεν ανήκει στην περιοχή της οικονομίας, αλλά στην περιοχή της κοσμικής λατρείας. Έχει τεράστιες οικονομικές επιπτώσεις αλλά δεν θεμελιώνεται στην εμπορευματική σχέση. Καμία ομάδα δεν είναι προϊόν, πωλείται ως προϊόν.

Το ποδόσφαιρο όπως και τα θρησκευτικά κινήματα, τα κινήματα ηθικής ,κινούνται αντίστροφα από την ροή του καπιταλισμό. Το όνειρο του προϊόντος στον καπιταλισμό είναι να γίνει brand ,μάρκα με ισχύ, ενώ το ποδόσφαιρο είναι brand πριν εμπορευματοποιηθεί. Εμείς οι μανιακοί του ποδοσφαίρου το ξέρουμε καλύτερα από τον καθένα. Η «λατρεία» προϋπάρχει και είναι τελικά υπεράνω της εμπορευματοποίησης της Παε του στοιχήματος.

Ο ΝΚ λοιπόν δεν πήγε για να ασκήσει διοικητικές ικανότητες ,δεξιότητες συντονισμού , management , δεν πήγε για να «πουλήσει» την εργασία του, όπως μπορεί και δικαιούται , πήγε για να συνεχίσει την πολιτική με άλλους τρόπους.

Πήγε ως δημόσιο πρόσωπο ,ως σύμβολο, ως κώδικας αξιών και ιδεών. Απλούστατα η «Παναθηναική» Ιδέα που θα μπορούσε να ήταν η ιδέα του , της Προοδευτικής, της Ελλάδας Ποντίων και της Σπίθας , εντάσσει τον ΝΚ όχι ως διοικητή αλλά ως Αριστερά.

Καραμπινάτη ιδεολογική επιλογή. Από την περιπέτεια της Αριστεράς στην διαχείριση μιας «λατρείας». Γι ’αυτό και ως ένοχος το πρώτο που δηλώνει είναι «Είμαι Βάζελος από παιδί»


Υποστηρίζω πως η ατασθαλία του ΝΚ δεν είναι ότι εκχωρεί την αριστερή του ταυτότητα στον Βαρδινογιάννη ως πολιτική αποστασία ή ιδιοτέλεια . Πρόκειται για κάτι πολύ σοβαρότερο, την εκχωρεί σε μια άλλη ιδεολογία στον Παναθηναϊκό .

Είναι πολύ βαρύτερο ολίσθημα γιατί μεταλλάσει την Ιδέα του ως πυρήνα μιας συλλογικής συγκρότησης .Γιατί αλλοίμονο αν δεχθούμε ότι μπορούμε να δεχθούμε ένα ιερέα να λειτουργεί δύο δόγματα. Και δεν είναι το ίδιο με τον οπαδό που είναι αριστερός και οπαδός. Γιατί αυτός δεν συμβολίζει δεν προσωποποιεί τις Ιδέες, αλλά συμμετέχει σε δύο διαφορετικές τελετές αλληλοσυμπληρούμενες. Ο «αρχηγός» της φυλής όμως δεν μπορεί να κάνει τέτοιες νοθείες. Δεσμεύεται από συμβολικούς κανόνες.

Ο ΝΚ δεν εγκαλείται γιατί θα ασκήσει τα καθήκοντα του προέδρου ,αλλά γιατί ενσυνείδητα μεταφέρει το κύρος του ως πολιτικός της Αριστεράς να επικουρήσει μια άλλη ιδεολογία. Μια άλλη Ιδέα με την πιο ευρύχωρη ανάγνωση του όρου.

Ας το πω αλλιώς

Αν ο ΝΚ πήγαινε πρόεδρος της Μοτορ Οιλ θα ήταν πιο έντιμο και παραγωγικό .Θα λειτουργούσε και ως εγγύηση για τις θέσεις εργασίας τις αμοιβές ,καθώς ανά πάσα στιγμή θα εγκαλείτο για το προφανές. Η Αριστερή του αποσκευή θα ήταν το διαβατήριο αλλά και το δικαστήριο της επιλογής του. Τα κριτήρια επιτυχίας αποτυχίας θα ήταν σαφή, ορισμένα, δημόσια ,κατανοητά. Δεν θα μπορούσε να πει «είμαι Μοτορ Οιλ από παιδί»

Εδώ όμως προσέρχεται με τις Αριστερές αποσκευές του οι οποίες δεν μπορούν να εγγυηθούν τίποτα απολύτως αλλά και δεν ορίζουν κανένα κριτήριο επιτυχίας. Πρόκειται Το μόνο που εγγυώνται είναι ότι το λογιστήριο της Παε δεν θα κάνει ατασθαλίες. Αλλά οι ίδιες αποσκευές , η φήμη του παρέχονται αφελώς ως υπεραξία κύρους σε μια άλλη φήμη.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση οι φανατικοί οπαδοί έχουν δίκιο. Γιατί η αντίρρηση τους είναι ιδεολογική και μάλιστα κατά βάθος πολύ επεξεργασμένη. Γιατί στηρίζονται στην κατανόηση ότι εδώ έχουμε μια τρομερή συμβολική ατασθαλία, μια «ιεροσυλία»

«Μα εσύ δεν είσαι δικός μας, δεν μας νοιάζει τι είσαι αλλά δεν σε ξέρουμε στο κόμμα Παναθηναϊκός .Άντε τρέχα στο κόμμα σου τον Συν»

Πρόκειται για την πιο πολιτική και βαθιά αντιμετώπιση του ζητήματος ,που προέρχεται από τους λιγότερο στοχαστικούς φιλάθλους. Και είναι πολιτική γιατί ο ΝΚ τελικά κάνει μια ιδεολογική επιλογή.

Και επειδή μπήκε στο ποδόσφαιρο μπορούμε να του πούμε με την σωστή ποδοσφαιρική προφορά .

«Μπενάλτι ρεεε, Μπενάλτι»

Υπάρχει "αριστερή" οικονομική σκέψη;

Οικονομικός ρεαλισμός



The New York Times


Ας υποθέσουμε ότι είσαι ο ηγέτης του ελεύθερου κόσμου. Η οικονομία έχει εγκλωβιστεί σε αδιέξοδο. Είναι φυσικό να θέλεις να κάνεις κάτι. Πολλοί οικονομολόγοι λένε ότι χρειαζόμαστε ένα ακόμη πακέτο κινήτρων. Διαφωνούν για το αν τα κίνητρα θα πάρουν τη μορφή φοροαπαλλαγών ή αυξημένων δαπανών. Εμπνέονται θεωρίες. Εάν η ομοσπονδιακή κυβέρνηση δανειστεί Χ ποσό δολαρίων και το διοχετεύσει στην οικονομία, αυτό θα παράξει Υ ποσότητα ανάπτυξης και Ζ ποσότητα θέσεων εργασίας. Σε μια οικονομία 14 τρισ. δολαρίων, θα πρέπει ενδεχομένως να δανειστείς εκατοντάδες δισ. επιπλέον για να έχεις αξιοσημείωτο αποτέλεσμα, αλλά τουλάχιστον θα έχεις κάνει κάτι για να βοηθήσεις τους άνεργους.


Αυτοί οι οπαδοί της θεωρίας της ζήτησης σου προσφέρουν ένα σχέδιο δράσης. Αλλά εσύ δεν είσαι θεωρητικός, είσαι πρακτικός άνθρωπος. Εχεις κάποιες ανησυχίες. Αυτοί οι οπαδοί της θεωρίας έχουν πολύ υψηλό IQ, αλλά τους ξενίζει η αμφιβολία. Εχουν απόλυτη πίστη στα πρότυπά τους. Φυσικά, όλες οι σχολές οικονομικής σκέψης έχουν ασκήσει την κριτική τους τα τελευταία χρόνια. Είσαι στ' αλήθεια διατεθειμένος να επιτρέψεις την εθνική πτώχευση στη βάση ενός προτύπου; Επιπλέον, οι οπαδοί της θεωρίας της ζήτησης γράφουν λες και όλοι, οι οποίοι διαφωνούν μαζί τους είναι ανήθικοι ή ανόητοι. Ωστόσο, στην πραγματικότητα, πολλοί βραβευμένοι οικονομολόγοι δεν υποστηρίζουν την ιδέα μιας νέας νομοθεσίας κινήτρων. Οι περισσότεροι Ευρωπαίοι ηγέτες και στελέχη κεντρικών τραπεζών πιστεύουν ότι ήρθε η ώρα να αρχίσουν να μειώνονται τα χρέη και όχι να αυξάνονται - και το ίδιο πιστεύουν πολλοί οικονομολόγοι και διεθνείς οικονομικοί θεσμοί. Είσαι σίγουρος ότι οι οπαδοί της θεωρίας της ζήτησης έχουν δίκιο και ότι οι άλλοι έχουν άδικο;


Οι πρώτοι δεν έχουν προβάλλει κάποια καλή εξήγηση τα τελευταία δύο χρόνια. Δεν υπάρχει τρόπος να μάθουμε στα σίγουρα πόσο καλά λειτούργησε το τελευταίο πακέτο, επειδή δεν γνωρίζουμε τι θα συνέβαινε χωρίς αυτό. Είναι όμως βέβαιο ότι οι φορολογικές κάνουλες άνοιξαν διάπλατα. Οι ΗΠΑ και άλλες χώρες αντιμετώπισαν κολοσσιαία, ιστορικά ελλείμματα. Και παρότι αυτό βοήθησε στη διάσωση θέσεων εργασίας στον δημόσιο τομέα, δεν είδαμε και τόση μεγάλη ανάπτυξη στον ιδιωτικό τομέα. Ο λόρδος Κέινς έγραψε ότι η κατάσταση της εμπιστοσύνης είναι «ένα ζήτημα στο οποίο πρακτικοί άνδρες δίνουν τη μεγαλύτερη και πιο αγωνιώδη προσοχή».


Σήμερα, οι δαπάνες των χρεωμένων κυβερνήσεων δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη. Την καταστρέφουν. Μόνο το 6% των Αμερικανών πιστεύει ότι το τελευταίο πακέτο κινήτρων δημιούργησε θέσεις εργασίας, σύμφωνα με δημοσκόπηση των New York Times και CBC. Οι καταναλωτές, οι οποίοι βρίσκονται σε φάση ανάρρωσης, νιώθουν απέχθεια για οποιοδήποτε επιπλέον χρέος.


Οι οπαδοί της θεωρίας της ζήτησης είναι ευφυείς, αλλά γράφουν λες και η αλλαγή της φορολογικής πολιτικής ήταν μια εύκολη υπόθεση. Ισως σφάλλουν όταν το πιστεύουν αυτό. Τα υπερβολικά χρέη μπορεί να οδηγήσουν στην εθνική καταστροφή, αλλά και η υπερβολική λιτότητα μπορεί φέρει στασιμότητα. Το μήνυμα είναι: μην είσαι αλαζόνας. Να αποφύγεις φέτος τα νέα δάνεια ή τις αδίστακτες περικοπές. Εστιάσου στα ουσιώδη. Κόψε προγράμματα που δεν ενθαρρύνουν την παραγωγικότητα και επένδυσε σε όσα την ενθαρρύνουν

Το μεταφρασμένο αυτό άρθρο φιγουράρει στην Καθημερινή της 8/7/10

Είναι μάλλον το editorial της NYT

Είναι από αυτά τα δεκάδες άρθρα που περνάνε δυστυχώς απαρατήρητα. Κι ‘όμως λέει τόσα πολλά.

Στο άρθρο εμπεριέχονται λέξεις κλειδιά ,όπως «αδιέξοδο» «εθνική καταστροφή» «στασιμότητα» αλλά το συμπέρασμα κάλεσμα του είναι αφοπλιστικό «Μην είσαι αλαζόνας»!

Με απλά λόγια ναυαρχίδες του παγκόσμιου τύπου, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να περιγράψουν με τα μελανότερα λόγια την οικονομική κατάσταση ,περιγράφουν δε τους οικονομολόγους ανεξάρτητα από σχολή , ως εγγενώς αναποτελεσματικούς αλλά ταυτόχρονα να προτείνουν στην ουσία την πιο αποιδελογικοποιημένη λύση. Μια λύση της «πρακτικότητας» και της «σωφροσύνης»

Δυστυχώς αυτή η προσέγγιση , η μετρημένα τεχνική, η ισορροπημένα ευλύγιστη αποτελεί την πιο δύσκολη να αντιμετωπισθεί. Ο τεχνικός λόγος της οικονομίας , σχεδόν η ίδια η οικονομία αποτελεί ένα αξεπέραστο εμπόδιο μιας αριστερής πολιτικής.

Ο διάλογος των αριστερών οικονομολόγων ανέδειξε ένα σοβαρό πρόβλημα. Μια σειρά διαφωνιών που έχουν ένα τεχνικό χαρακτήρα , γίνονται «εντός» της ίδιας της επιστήμης .Μέσα ή έξω από το Ευρώ, αναδιάρθρωση ή μη του χρέους, τρόποι και χρόνοι αναδιάρθρωσης , όλα αυτά τελικά δεν είναι και τόσο ξεκάθαρα. Χαρακτηριστικός ο διάλογος που διεξάγεται εδώ

Το κακό είναι ότι ο διάλογος κινδυνεύει να τυποποιήσει ένα γραμμικό άξονα ριζοσπαστικότητας που ιδεολογικοποιεί από την πόρτα την σχετική συζήτηση. Έξω από το Ευρώ τώρα, άμεση στάση πληρωμών του χρέους, μονομερής κατάργηση του μνημονίου , οριοθετούν το απόλυτο ριζοσπαστικό ιδεώδες και από εκεί και πέρα αρχίζουν τα κλικ προς τα δεξιά. Με κάποιον τρόπο η τεχνική επάρκεια της οικονομικής επιστήμης σχετικοποιείται από την ίδια την συγκυρία. Με τα ίδια στατιστικά δεδομένα οι οικονομολόγοι καταλήγουν σε διαφορετικά πορίσματα. Ωσάν τελικά ανάλογα με μια προηλειμμένη θέση η οικονομική επιστήμη μπορεί να επιβεβαιώσει εκ των υστέρων τα πάντα.

Έτσι λοιπόν ο οικονομικός λόγος για να λειτουργήσει γίνεται όλο και πιο «ουδέτερος» πιο «αποιδελογικοποιημένος» πιο εργαλειακός.

Αν οι μαρξιστές οικονομολόγοι είχαν το προνόμιο σχεδόν τον καταστατικό ρόλο διερεύνησης των καπιταλιστικών κρίσεων, απέναντι σε οικονομολόγους που σχετικοποιούσαν τις κρίσεις, τώρα mainstream βεντέτες «συστημικοί» οικονομολόγοι ασχολούνται με τις κρίσεις τις οποίες περιγράφουν με τον πιο σκοτεινό και απαισιόδοξο τρόπο. Έτσι αν οι αριστεροί οικονομολόγοι είχαν ένα σοβαρό λόγο δικαίωσης απέναντι σε κάποιους έβλεπαν μια πιο ομαλή εξέλιξη του συστήματος ,τώρα η κυρίαρχη οικονομική σκέψη αποδέχεται τις οικονομικές κρίσεις ως δεδομένες και άρα νομιμοποιεί όλες τις μαρξιστικές περιγραφές χωρίς πλέγματα». Ο τεχνικός ρεαλισμός του κύριου άρθρου των ΝΥΤ αποδεικνύει ότι εγκαθίσταται ένα τρέχων ιδεολόγημα που συνοπτικά θα μπορούσε να περιγραφεί

«Έχουμε σοβαρή οικονομική κρίση, αδιέξοδα, ανεργία, στασιμότητα ε και; No problem.Ας είμαστε ταπεινοί ψύχραιμοι, ας αποφύγουμε την αλαζονεία ,και έχουμε καιρό»

Δεν προβάλλονται λύσεις αρχών, ιδεών , αξιών ,αλλά τεχνικές λύσεις που προέρχονται από παντού και δεύτερον τα πιο απαισιόδοξα σενάρια δεν φαίνεται να είναι ταμπού.

Ως μη έχων στοιχειώδεις εμπλοκές με την οικονομία, να με συγχωρούν οι ειδικοί εγώ δεν βλέπω ούτε «νεοφιλελεύθερες» ούτε «κευνσιανές» ούτε «αριστερές» πολιτικές. Δεν παρατηρώ συνεκτικές πολιτικές που εκκινούν από σχολές σκέψεις, από συνεκτικά πλέγματα ιδεών , από ομάδες οικονομολόγων που αντιτίθενται σε άλλες ομάδες. Εκείνο που βλέπω είναι μια πολυσυλλεκτικότητα οικονομικών εργαλείων, ένα οικονομικό blender ,που όμως σε τελευταία ανάλυση κάνει ένα πράγμα.

Μειώνει τους μισθούς, μειώνει τις δημόσιες υπηρεσίες, τις συντάξεις.

Ωστόσο αν είμαστε ψύχραιμοι ,και αν ανατρέξουμε στην ιστορία, οι μειώσεις αυτές από μόνες τους δεν τροφοδοτούν από μόνες τους τίποτα γιατί προφανώς και οι μειώσεις γίνονται αποδεκτές αν τοποθετηθούν ως μέρος μια πολιτικής αφήγησης που μπορεί να γίνει αποδεκτή. Η υποκειμενικότητα είναι δαιμονική προς όλα τα σενάρια.

Τελικά το μειωμένο εισόδημα, η απώλεια της εργασίας, η κακή δημόσια υπηρεσία , δεν τροχοδρομεί αυτομάτως τίποτα μονοδιάστατο , όλα είναι πιθανά.


Σε μια κατακερματισμένη δε κοινωνία όπως η Ελληνική, με ρητορικό ακραίο να είναι κτήμα όλων των πολιτικών τάσεων και ρευμάτων συμβαίνει και το πιο περίπλόκο.

Εντός μιας γενικής συνθήκης μειωμένων εισοδημάτων , στο όνομα των πιο αδυνάτων, και με την χρήση της πιο «απελπισμένης» ρητορείας , μικρομεσαίες ομάδες αναζητούν την επιλεκτική προστασία από το καθοδικό κύμα. Ο συντεχνιακός λόγος που εγκαθίδρυσε εξαιρέσεις στον ανοδικό κύκλο, ομοίως αναζητά καλύτερο αλεξίπτωτο στον κύκλο της οικονομικής περιστολής .Δικαστές, υπάλληλοι ΔΕΗ, δημοσιογράφοι, υπάλληλοι Τραπέζης της Ελλάδος κλπ ήδη τα κατάφεραν.

Ανεξάρτητα από τις πολυπλοκότητες τελικά εκείνο που μετράει δεν είναι αν οικονομολόγοι αποτιμήσουν μια οικονομική πραγματικότητα χάλια, αλλά αν οι πολίτες μπορούν να επιβιώσουν και να αποδεχτούν αυτήν την πραγματικότητα ,και αυτό δεν υπόκειται σε κανένα αυτοματισμό. Έχω μια εγγενή δυσπιστία σε θεωρίες που στηρίζονται σε ιστορικούς νόμους και με υπόδειγμα το παρελθόν προβλέπουν το μέλλον. Επομένως είμαι έτοιμος για όλα.

Αποκαλυπτικές κρίσεις , μακρές περίοδοι υπομονής και εγκράτειας, όλα είναι πιθανά .

Κανένα τελικά από τα σενάρια δεν μπορεί να εξαχθεί να τεκμηριωθεί από μια οικονομική ανάλυση, από στάθμιση οικονομικών δεδομένων. Οι οικονομικές μελέτες μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνο ως «ιδεολογική» αποσκευή , για να τεκμηριώσουν πολιτικές που τελικά έχουν ένα αυθαίρετο αυστηρά «πολιτικό» αυτόνομο βουλησιαρχικό χαρακτήρα.

Εισερχόμαστε σε μια συνθήκη που ενώ οικονομία φαίνεται να επικρατεί , τελικά έχει γίνει το αντίθετο , η υπερδοσολόγηση «οικονομίας» και ειδικών αποκαλύπτει τον δευτερεύοντα επικουρικό λόγο της. Η οικονομία καταλήγει να είναι μια παραλλαγή σεισμολογίας , παραθέτοντας ένα πλήθος δεδομένων και θεωριών για τους σεισμούς -οικονομικές κρίσεις , και στοχάζεται αενάως για την δυνατότητα να τους προβλέψει ,και τελικά δεν μπορεί.

Οι φίλοι που αναφέρονται στο κλισέ της εποχής τον «νεοφιλελευθερισμό» ως συμπαγή ιδεολογία που έχει επικρατήσει ,και τελικά εμπορευματοποιεί τα πάντα, εντάσσοντας τα πάντα στην οικονομία, κάνουν ένα ακόμα λάθος. Η εμπορευματοποίηση ,δηλαδή η υπαγωγή των πάντων στην οικονομία, δεν είναι το κύριο. Αντιθέτως η Οικονομία καταλήγει να είναι μια μορφή της ιδεολογικοποίησης της πραγματικότητας που εμφανίζεται με ένα τεχνικό υπόστρωμα. Η οικονομία είναι περισσότερο από ποτέ επικουρική για την πολιτική. Οι οικονομολόγοι απλώς παραθέτουν σενάρια ,λογικές αφηγήσεις , stories , που είναι εν πολλοίς αποδείξιμα εντός των προϋποθέσεων που οι ίδιοι ορίζουν ,και τα οποία οι πολιτικοί χρησιμοποιούν.

Εδώ να συγχωράτε διακρίνω μερικά από τα συνηθισμένα αριστεροδεξιά κλισέ που επικρατούν και τελικά μάλλον εγκλωβίζουν την αριστερά.

Το κλισέ είναι η παντοδυναμία της οικονομολογικής απόδειξης

Δηλαδή επιστήμη των Krugman,Stieglits ,Καζάκη, Λαμαβίτσα,Δραγασάκη κλπ εάν διακονηθεί σωστά τότε αποδίδει μια οικονομικά ορθή αποτύπωση.

Αλλά και στο πιο «αριστερή» εκδοχή του το κλισέ παραμένει .

Αν η οικονομική επιστήμη, θεωρούμενη από την οπτική υπεράσπισης συμφερόντων των εργαζομένων , δηλαδή αίροντας και την υπόθεση μιας «αντικειμενικής επιστήμης» διακονηθεί σωστά τότε θα αποτυπώσει πολιτικά προτάγματα τα οποία θα εγγυηθούν τα συμφέροντα από την πλευρά της εργασίας.

-Μήπως όμως η οικονομική επιστήμη ποτέ, καταστατικά , δομικά δεν μπορεί να αποτυπώσει συμπεράσματα και πολιτικά προτάγματα από την πλευρά των δυνάμεων της εργασίας.

Υπάρχουν βεβαία οι συνήθεις αντιρρήσεις που αφορούν όλο το φάσμα των ανθρωπιστικών επιστημών .Με μια έννοια η οικονομία όντας μια επιστήμη της ανθρώπινης κοινωνίας είναι καταστατική υποκειμενική καθώς υπεισέρχεται αμέσως η γωνία παρατήρησης του κοινωνικού επιστήμονα. Νόμιμη και εύλογη και σχετικά εξαντλημένη συζήτηση.

• O ριζικός αντιοικονομισμός του A Badiou

Υπάρχει όμως ακόμα μια πιο ριζική , πιο θεμελιακή αντίρρηση , ο πιο καταστατικός «αντιοικονομισμός» που έχει διατυπωθεί ποτέ από τον πληθωρικό Α.Badiou.

Καθώς το επιχείρημα του είναι τόσο ριζοσπαστικό θα το παραθέσουμε εδώ, όπως το αποκωδικοποιήσαμε από το κείμενο του “The politics as truth procedure” το οποίο του επαναλαμβάνεται αυτούσιο σε διάφορες συλλογές του (1).Γράψαμε και σε προηγούμενη ανάρτηση ότι το ιστολόγιο δεν εισέρχεται σε κανένα Μπαντουσμό, αλλά ασχολείται με πλευρές αυτού του έργου όπως έχουμε κάνει με πολλούς άλλους μη εισερχόμενοι σε κανένα Χαγιεκισμό, Νεγκρισμό κλπ.

Το πόρισμα του ΑΒ είναι ότι η οικονομία δεν αποτελεί πεδίο, τόπο άσκησης πολιτικής από τις δυνάμεις της εργασίας .

Εξετάζουμε το πόρισμα ,ούτε ως καμία «Ηθική Προσταγή» ή «Πολιτικό Πρόταγμα» αλλά στα πλαίσια μιας γόνιμης αντίρρησης, ενός αριστερού Brain Storming που αναγκαστικά πρέπει να προσεγγίσει την πραγματικότητα περιστροφικά και περισκοπικά.

Περιληπτικά το επιχείρημα του ΑΒ εξελίσσεται ως εξής

Στην οντολογία του ο ΑΒ διακρίνει ανάμεσα σε «κατάσταση» (situation) και «κράτος κατάστασης» (state of situation) .To κράτος -state ορίζεται με κάπα μικρό σε αντίθεση με το Κράτος –State , με Κάπα κεφαλαίο, που είναι το κράτος όπως το αντιλαμβανόμαστε πολιτειακά.

Η σχέση «κατάστασης» και «κράτος κατάστασης» είναι σαν την σχέση παρουσίας – αναπαράστασης. Κάθε κατάσταση έχει το κράτος της. Αλλά στην κατάσταση υπάρχουν συστατικά στοιχεία ενώ στο κράτος της υπάρχουν μετρήσιμα στοιχεία. Στην κατάσταση τα στοιχεία ανήκουν στην κατάσταση ,στο κράτος τα μέρη υπάγονται σε αυτό. Στην κατάσταση τα στοιχεία είναι παρόντα , στο κράτος της τα μέρη είναι μετρήσιμα.

Αν το πούμε με την κατακλείδα του ίδιου του ΑΒ

«Η Παρουσία, η μοναδικότητα, η δομή, το ανήκειν το στοιχείο ευρίσκονται στην πλευρά της κατάστασης»


«Η Αναπαράσταση , ο υπολογισμός, η μεταδομή , η ένταξη , η υπο ομάδα και το μέρος ανήκουν στην πλευρά του κράτους της κατάστασης» Β&Ε σ 103 (2)

Μια άλλη επισήμανση του ΑΒ είναι ότι τα στοιχεία της κατάστασης δεν αντιστοιχούν σε μέρη του κράτους της. Σε αυτήν την οντολογία της αναπαράστασης υπάρχουν στοιχεία που αναπαρίστανται ως μέρη (ονομαζόμενα κανονικά) υπάρχουν στοιχεία που δεν αναπαρίστανται (ονομαζόμενα μοναδικά)και μέρη που δεν αντιπροσωπεύουν στοιχεία (ονομαζόμενα συμφύσεις )(3)

Με απλά λόγια κάθε κατάσταση συνοδεύεται με το «κράτος» της που είναι η αναπαράσταση της , η σχέση όμως αυτή δεν είναι αντιστοιχία ,δεν είναι ισοδυναμία δεν είναι σχέση ποσοτικής ή ποιοτικής ισότητας. Ο ΑΒ ισχυρίζεται ότι κάθε αναπαραστατικό «κράτος» είναι υπέρτερο από την κατάσταση του .Το πλεόνασμα αυτό δεν είναι μετρήσιμο και εκβάλλεται μόνο αν συγκρουστούμε με το «κράτος» αυτό.

Ο ΑΒ λοιπόν θεωρεί ότι αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως πολιτειακό Κράτος (κάπα κεφαλαίο) είναι κράτος της κατάστασης κοινωνία.

Το Κράτος δεν είναι ο φιλελεύθερος ρυθμιστής, ούτε η ιδιοκτησία της αστικής τάξης (Ένγκελς) ούτε πεδίο ταξικών ανταγωνισμών (Πουλατζάς) ούτε εργοδότης και θερμοκήπιο συντεχνιών (Δημόσια Επιλογή) αλλά είναι η αναπαραγωγή της κοινωνίας ,αλλά στην σχέση «κατάσταση» «κράτος κατάσταση» που αναφέραμε παραπάνω

Αυτό σημαίνει ότι το κράτος αναπαριστά με ποσοτικοποίηση . Μετατρέπει τα εμμενή στοιχεία σε μετρήσιμα μέρη, τις σχέσεις του «ανήκειν» σε σχέσεις «υπαγωγής» , την οργανική δομή σε υπολογιστική «μεταδομή» κλπ

Με τα λόγια του ΑΒ

«Το Κράτος είναι απλά η απαραίτητη μετα δομή κάθε ιστορικοκοινωνικής κατάστασης» και συνεχίζει « δηλαδή ο νόμος που εγγυάται ότι υπάρχει το «Ένα» (Oneness) όχι στην αδιαμεσολάβητη κοινωνία ,αλλά ανάμεσα στις ομάδες και της υποομάδες της» Β&Ε σ 105

Ακόμη

«Το Κράτος δεν θεμελιώνεται στον κοινωνικό δεσμό τον οποίο εκφράζει, αλλά στην αποσύνδεση που απαγορεύει, δηλαδή ο διαχωρισμός του Κράτους είναι λιγότερο αποτέλεσμα της σταθερότητας της παρουσίας αλλά του κινδύνου της αστάθειας .Β&Ε σ109

Με μια έννοια το ίδιο το Κράτος είναι «Οικονομία», διαχωρισμός μερών, υπολογισμός , υπαγωγή στοιχείων ,είναι αναπαράσταση κοινωνικών σχέσεων αλλά με την γνώση ότι τα εμμενή στοιχεία της κοινωνίας άλλοτε αντιπροσωπεύονται (κανονικά) άλλοτε δεν αντιπροσωπεύονται (μονάδες) άλλοτε υπάρχουν μέρη του Κράτους που δεν αντιστοιχούν σε κοινωνικά στοιχεία (συμφύσεις)

Με αυτή την σύλληψη του Κράτους η Οικονομία δεν είναι μια δομή της κατάστασης της κοινωνίας, δεν ανήκει στο πεδίο του «ανήκειν» αλλά στο πεδίο της «υπαγωγής» ,η Οικονομία ανήκει στην περιοχή του Κράτους της υπολογιστικής αναπαράστασης. Με τα λόγια του ΑΒ

«Το Κράτος και η Οικονομία , η οποία είναι σήμερα η νόρμα του Κράτους, χαρακτηρίζονται από τα δομικά αποτελέσματα και της ισχύος σε σχέση με ότι απλά είναι παρόν στην κοινωνία» Metapolitics p 144

Με μια ευρεία ανάγνωση το Κράτος είναι η Οικονομία και η Οικονομία το Κράτος και τα δύο αναπαριστούν υπολογιστικά την κοινωνία αλλά και τα δύο ασκούν μια αμέτρητη ισχύ επί της κοινωνίας. Αυτή η αμέτρητη ισχύς του «κράτους της κατάστασης» έναντι της «κατάστασης» είναι κομβική έννοια στην οντολογία του ΑΒ.

Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι στα μαθηματικοποιημένα μοντέλα της οντολογίας του αποδεικνύεται μαθηματικά ότι αυτή η «ισχύς είναι αδύνατον να μετρηθεί» Metapolitics p 144. Είναι ένα πλεόνασμα ισχύος (super power) που αναδύεται ,και μπορούμε να το υπολογίσουμε μόνο αν συγκρουστούμε με το Κράτος.To Κράτος και κάθε αναπαραστατικό κράτος (κάπα μικρό) μιας κατάστασης έχει αυτό το πλεόνασμα ισχύος απέναντι στην κατάσταση που αντιπροσωπεύει.

Το μη μετρήσιμο του πλεονάσματος ισχύος του Κράτους , μπορεί να ειδωθεί και αλλιώς. Οι καπιταλιστικές σχέσεις ανισότητας που υπάρχουν στο επίπεδο της κοινωνίας, αντιπροσωπεύονται στο επίπεδο του Κράτους εκτός υπολογισμού ακριβώς γιατί είναι αυτές που μορφοποιούν το «πλεόνασμα ισχύος». Εντός αυτού του πλεονάσματος , και τις αντίστοιχες πολιτικές ισότητας είναι ασύμβατες, αδιανόητες. Οι πολιτικές ισότητας έχουν νόημα ως σύγκρουση με το Κράτος – Οικονομία, και τελικά αυτή η σύγκρουση «επιμετρά» την ισχύ. Χωρίς την σύγκρουση δεν υπάρχουν υπολογισμοί.

Γράφει ο ΑΒ

«Το εξισωτικό πρόταγμα είναι ασύμβατο με την πλάνη του κρατικού πλεονάσματος. Η μήτρα της ανισότητας συγκροτεί ακριβώς την αδυνατότητα επιμέτρησης του πλεονάσματος ισχύος του Κράτους. Σήμερα στο όνομα της ανάγκης της φιλελεύθερης οικονομίας (μιας ανάγκης χωρίς σαφές νόημα ή επιμέτρηση) κάθε εξισωτική πολιτική γίνεται αδύνατη και αφηρημένη» Metapolitcs p 149

Μαθηματικά λοιπόν ,εντός του Κράτους - Οικονομία δεν μπορεί να τεκμηριωθεί η αξία και δυνατότητα μιας πολιτικής της ισότητας .

Αν μια πολιτική βασίζεται σε ένα πρόταγμα ισότητας ,είναι νοητή μόνο και μόνο ως συγκρουσιακή με το Κράτος- Οικονομία ,αλλιώς εντός του Κράτους - Οικονομία όλα τα μέρη αντιπροσωπεύουν δομικά στοιχεία ανισότητας , και δεύτερον το Κράτος- Οικονομία έχει δομικά πλεονασματικά στοιχεία (συμφύσεις ) τα οποία δεν υπάρχουν στην κοινωνία με τα οποία υπερισχύει της κοινωνίας.

,Ο ΑΒ αποδεικνύει επαγωγικά εντός της δικιάς του οντολογίας το αδιανόητο ,το καταστατικά αδιέξοδο ενός αριστερού αγώνα για την Οικονομία ,παρά νοούμενου ως αγώνα κατά του Κράτους. Εδώ όμως ο ΑΒ επιφυλάσσει και μια μικρή έκπληξη, ως αγώνα αναφέρεται σε ειρηνικό και βίαιο αγώνα (Β&Ε σ 110)

Βλέπουμε λοιπόν από μια πολύ ιδιοσυγκρασιακή ματιά μια θεωρητική απόδειξη ενός φαινομένου που παρατηρούμε εμπειρικά.


Το ελαφρύ βραχυκύκλωμα μιας τυπικά αριστερής οικονομικής σκέψης και την βαθμιαία διολίσθηση σε ένα τεχνικό διεκπεραιωτή λόγο ο οποίος τελικά αφήνει όλα τα επίδικα στην αυστηρή πολιτική


Σημειώσεις

(1).-Το κείμενο ευρίσκεται τόσο στο Metapolitics όσο και στο Theoretical Writings
(2)Β&Ε είναι το Being & Event
(3)Τον όρο excrescence μεταφράσαμε ίσως βιαστικά “συμφύσεις” αντί του ακριβούς “υποσάρκωμα”.

Συνδέσεις
Κλικ εδώ για μια ενδελεχή διερεύνηση διχοστασιών μεταξύ αριστερών οικονομολόγων

Παρόμοια προβλημαυτική και στο Radical Desire εδώ
Δικαιώματα εικόνας
http://www.inliquid.com/thought/review/inq3600.shtml

Θεολογία και Αριστερά.Μέρος Δεύτερο.Α,Badiou

Τον Σεπτέμβριο του 2002 έγινε το συνέδριο «Ontologies in Practice» στο Πανεπιστήμιο της Virginia.Μια σειρά αριστερών διανοούμενων όπως οι Negri,Eagleton,Zizek, Critsley συνδιαλέγονται με τους πιο δραστήριους αγγλοσάξωνες θεολόγους για τα τρέχοντα ζητήματα της κοινωνικής θεωρίας και πράξης. Τα πρακτικά του τόμου αποκαλύπτουν μια πολύ ενεργή θεολογική διανόηση η οποία είναι απολύτως εξοικειωμένη με τα τεκταινόμενα της αριστερής προβληματικής και εννοιολόγησης. Αν για μας η θεολογία εξαντλείται σε θρηνωδίες του Γιανναρά για την «χαμένη Ελλάδα» οι τις αναπόδεικτες θεωρίες του Ράμφου για την πηγή των προβλημάτων μας σε θεολογικές έριδες του μεσαίωνα, στην δυτική Ευρώπη η θεολογία ιδίως του ρεύματος “Radical Orthodoxy” αναμετριέται με την ψυχανάλυση, την κοινωνική επανάσταση, το «πλήθος» ,το «Συμβάν» ,την «πράξη» και δεν τα πάει άσχημα.


Το χαρακτηριστικό αυτής της δραστήριας θεολογίας δεν είναι ότι αντιπαρατίθεται με την υλιστική αριστερά σε θέματα θρησκείας ή λατρείας ,αλλά ότι την εγκαλεί ως περίπου ατελή .Εκκινώντας από την θέση ότι η κοινωνική αλλαγή δεν είναι δυνατόν να εξαντληθεί σε μια μηχανική αλλαγή οικονομίας οι θεολόγοι του τόμου όντας εξοικειωμένοι με τα εννοιακά εργαλεία , διατυπώνουν ένα κριτικό λόγο από την οπτική μιας καθολικής θέασης του κοινωνικού προβλήματος ,με μία διάθεση διαστολής εμπλουτισμού συμπλήρωσης . Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον διαλογικό εγχείρημα που προσφέρει μια ερεθιστική ανανέωση τόσο της αριστεράς όσο και της θεολογίας.

Μελετώντας όμως τον τόμο των πρακτικών υπάρχει μια ενδιαφέρουσα έκπληξη .Οι ριζοσπάστες θεολόγοι απασχολούνται με ένα απόντα του συνεδρίου ,τον Alain Badiou, πολύ περισσότερο από κάθε άλλο. Στις περίπου δέκα πέντε εισηγήσεις των θεολόγων ο ΑΒ προβάλει ως το βασικό αντικείμενο της μελέτης τους, των αναφορών τους, των τσιτάτων τους της προβληματικής τους. Καταπληκτικό !! Οι θεολόγοι προσπερνούν τον Σπινοζικό Negri,τον Ηθικό Χριστιανισμό του Ζιζεκ και καταβυθίζονται στον Badiou ο οποίος αντιμετωπίζεται ως μια πηγή ερεθισμού ,αντιρρήσεων και συμφωνίας από την πλευρά μιας ανήσυχης θεολογικής σκέψης.

Γιατί άραγε;

Τι είναι αυτό που κάνει τον ΑΒ τόσο ελκυστικό στους θεολόγους ,την ίδια στιγμή που ολόκληρες πλευρές του ογκώδους έργου του γίνονται αντικείμενο μιας δριμύτατης κριτικής από τα αριστερά;

Αυτήν την πλευρά του ΑΒ θα διερευνήσουμε.

Το ζήτημα μας δεν είναι να διαυγάσουμε για το τι πραγματικά εννοεί ο ΑΒ ,αυτό άλλωστε το κάνουν με μεγάλη αφοσίωση οι φίλοι του, αλλά ποια στοιχεία του έργου τον καθιστούν ερμηνεύσιμο ,προσπελάσιμο ,αξιοποιήσιμο από μια τόσο ενεργή θεολογία

Ας ξεκινήσουμε με το σχετικά μικρόν αλλά πυκνό έργο του ΑΒ “St Paul the Foundation of Universalism “.

Στο έργο αυτό ο ΑΒ αναλύει την περίπτωση του Παύλου ως ένα υπόδειγμα, του υποκειμένου που ανατοποθετείται επαναπροσδιορίζεται επαναστατικά ,σε μια συγκυρία που θεμελιώνεται σε ένα Συμβάν.

Ο Παύλος αναλύεται τόσο ως πρόσωπο αλλά και ως θεωρητική παρακαταθήκη που αναστρέφει όλες τις υφιστάμενες θεωρήσεις όλους τους υφιστάμενους «λόγους» , τις ρητορικές στρατηγικές , τις κυρίαρχες αφηγήσεις της εποχής του.

Η ιδιαιτερότητα του ΑΒ δεν οφείλεται στην απασχόληση του με τον Παύλο, άλλωστε αυτό έχει γίνει από πολλούς πριν από αυτόν, αλλά γιατί αυτό γίνεται από την οπτική γωνιά ,από την σκοπιά , του ίδιου του Παύλου νοούμενου μέσα από την ανάγνωση του Παζολίνι που ο ΑΒ αποδέχεται «ενός επαναστάτη μαχητή της Γ’ Διεθνούς». O AB ανακαλύπτει το χειρόγραφο ενός σεναρίου του Παζολίνι , που ποτέ δεν έγινε ταινία , και το αποδέχεται πλήρως ως μια μεταφορά στα σημερινά μιας επαναστατικής προσωπικότητας. Όλες οι κινηματογραφικές συμβάσεις και μετωνυμίες γίνονται αποδεκτές.

«Για μένα ο Παύλος είναι ένας ποιητής στοχαστής του συμβάντος, αλλά και κάποιος που ασκεί και ορίζει αυτό που θα ορίζαμε ως αγωνιστή μαχητή. Προσκομίζει ολόκληρη την ανθρώπινη συνθήκη που με γοητεύει ,καθώς ορίζεται από την γενική ιδέα μιας τομής, μιας αναστροφής , αλλά και από την πρακτική της που είναι η υποκειμενική υλικότητα αυτής της ρήξης» Stpl p 2

Στον Παύλο ο ΑΒ βρίσκει συμπυκνωμένη την προβληματική της «οικουμενικής μοναδικότητας» ( universal singularity) την οποία ο ίδιος παραθέτει σε τέσσερεις όρους

1.-Το χριστιανικό υποκείμενο δεν προϋπάρχει του Συμβάντος που το ίδιο διακηρύσσει (Την Ανάσταση).Έτσι όλες οι εξωτερικές συνθήκες της ύπαρξης ή ταυτότητας του είναι εναντίον του. Έτσι θα αναγκαστεί να υπάρξει ή ως ‘Έλληνας (σοφός) ή ως Εβραίος (περιτομημένος) .Αυτή είναι και η δομή των λόγων πλαισίων (Discourse ) που τον περιβάλλει (είναι τρεις , η Ιουδαϊκή ,η Ελληνική ,η νέα) .Δεν θα χρειαστεί να είναι από αυτή η την άλλη κάστα, (θεωρία της ισότητας προ της Αληθείας) ή αυτού η του άλλου φύλου (θεωρία της γυναίκας)


2.-Η Αλήθεια είναι εντελώς υποκειμενική (είναι η τάξη μιας διακήρυξης που επιβεβαιώνεται από την συνθήκη του Συμβάντος) .Έτσι κάθε η υποταγή του υποκειμένου, νοείται εντός ενός νόμου για το οποίο αυτό είναι αντίθετο. Θα χρειαστεί να προχωρήσει αμέσως σε μια ριζική κριτική του Ιουδαϊκού Νόμου ο οποίος έγινε άκαιρος και επικίνδυνος και κατά του Ελληνικού Νόμου ο οποίος συνιστά μια υποταγή σε μια κοσμική τάξη , που δεν είναι παρά μια «μάθηση» άγνοιας για τους δρόμους της απελευθέρωσης.


3.-Η πίστη στην διακήρυξη του Συμβάντος είναι κρίσιμη για την αλήθεια ως διαδικασία και όχι ως φαντασίωση. Για να αναλύσουμε αυτόν τον άξονα είναι ανάγκη να σκεφτούμε τρεις συνθήκες :


Κατ’ αρχάς μια που ονοματίζει το υποκείμενο από την οπτική της διακήρυξης ( της πίστης ή «καταδίκης») δεύτερον μιας που ονοματίζει το υποκείμενο από την κατεύθυνση της μαχητικής του πίστης (αγάπης νοούμενης και ως φιλαλληλίας ) και τέλος μιας συνθήκης που ονοματίζει το υποκείμενο σύμφωνα με την δύναμη της μετάθεσης – απομάκρυνσης που υφίσταται από την πλήρωση της Αληθείας (ελπίδας που νοείται και ως βεβαιότητα)


4.-Μια Αλήθεια που είναι αφ’ εαυτής διαφορετική από την κρατούσα , πχ της αλήθειας του Ρωμαϊκού κράτους. Αυτό σημαίνει αυτή εξάγεται αποσπάται από τα στοιχεία της οργάνωσης του κράτους. Η υποκειμενικότητα που αντιστοιχεί σε αυτήν την εξαγωγή-απόσπαση συνιστά την απαραίτητη απόσταση από το Κράτος και από ότι συνιστά την συνείδηση των ανθρώπων : τον μηχανισμό εδραίωσης της κοινής γνώμης. Ο Παύλος μας διδάσκει να μην δίνουμε σημασία στις γνώμες .Η αλήθεια είναι μια διαδικασία και άρα κανείς δεν πρέπει να την αντιπαραβάλλει με δεδομένες γνώμες σ.14,15 (Stpl)

Προφανέστατα ο ΑΒ δεν είναι χριστιανός ,αλλά με το παράδειγμα του Παύλου επανατοποθετεί , επανακαθορίζει , προσδιορίζει το δικό του σύνθετο έργο για την επαναστατική πολιτική.

Ωστόσο όμως εδώ αναφαίνεται και η ιδιαίτερη αμφισημία του έργου του. Ο στοχασμός του είναι ο στοχασμός από την πλευρά του υποκειμένου, του επαναστάτη , του εξεγερμένου. Το έργο του έχει μια μοναδική γωνία θέασης που προϋπάρχει καταστατικά ,θεμελιακά ,προκαταρτικά. Και αυτή η γωνία θέασης είναι το κλειδί μιας ερμηνείας και αξιοποίησης του έργου του. Αλλιώς η αντί- δημοκρατική αντί-κρατική αντί-συνδικαλιστική αντί – οικονομική κλπ οπτική του δεν γίνεται κατανοητή.

Στον Badiou λοιπόν ο στοχασμός ανελίσσεται από την πλευρά του επαναστάτη μαχητή , υπό το «φως» μιας διαδικασίας Αληθείας που καταστατικά είναι εναντίον μιας εμπειρικής παροντικής επαλήθευσης. Όπως ο Παύλος, ο ΑΒ, ως κοινωνός ενός προηγηθέντος συμβάντος , δεν ενδιαφέρεται για την καθεστηκυία δοξασία αλλά είναι αενάως σε μια οπτική ρήξης με αυτήν. Με κάποια έννοια η οπτική του ΑΒ έχει ορίσει εκ των προτέρων μια σειρά από αντιθέσεις.

Η αντί-δημοκρατικότητα του ΑΒ είναι μάλλον μη διαπραγματεύσιμη εκτός του συνόλου της αρθρωμένης σκέψης του. Δεν είναι πολιτειακή αντι-δημοκρατικότητα είναι ηθική , σχεδόν «δογματική» από την πλευρά του επαναστάτη μαχητή είναι μια «υποκειμενική» στάση. Με την έννοια αυτή μάλλον η έγκληση του ΑΒ για τις αντιθεσμικές προτιμήσεις του ,όταν γίνονται αποκομμένες από το λοιπό του έργο, είναι μάλλον παραπλανητικές.

Όμως αυτό που μάλλον συμβαίνει και καθιστά τον ΑΒ τόσο γοητευτικό στους θεολόγους ,είναι ότι καθώς διαπραγματεύεται το Αριστερό Υποκείμενο με ενδελέχεια τελικά βαθαίνοντας την ανάλυση του , προσανατολίζεται σε μια αυθεντική αδιαμεσολάβητη προβληματική του Υποκειμένου ως τέτοιου. Στο βάθος της ανάλυσης του ουσιαστικά η «αριστεροσύνη» θαρρείς ότι απλώς γεμίζει, φορτίζει τα στοιχεία μιας άρθρωσης ,που έχει σταθεροποιηθεί ήδη ως μια πλήρης ηθική του υποκειμένου. Ως εάν η κομμουνιστική ιδέα να προσκομίζεται εκ των υστέρων ως η απαραίτητη οικουμενικότητα , η επανάσταση ως μια μετωνυμία του Συμβάντος Ανάσταση κλπ.

Αν υποθέσουμε ότι κάποιος διαβάζει το St Paul ως αρχικό κείμενο μιας στοχαστικής χρονολογικής γραμμής (αντιστρέφοντας την πραγματικότητα) τότε υπάρχει η εντύπωση πως ο ΑΒ εδώ αρχειοθετεί αρμονικά τα στοιχεία της σκέψης του, και με απλές μετωνυμίες «δημιουργείται» ο πολιτικός ,αριστερός ΑΒ. Αν και οι αρμόδιοι θεολόγοι του καταλογίζουν ότι «κατασκευάζει» ένα δικό του Παύλο, ωστόσο νομίζω ότι αν το έργο αυτό μεταφραστεί θα ήταν ένα θαυμάσιο βιβλίο εισαγωγής στην Θεολογία. Ευτυχώς που οι δικοί μας θεολόγοι καθεύδουν κρυμμένοι στα φουστάνια του κάθε Χριστόδουλου αλλιώς θα είχαμε πολύ ωραία σκηνικά. Η γοητεία που ασκεί ο Παύλος στον ΑΒ είναι υπερχειλίζουσα, που τελικά μάλλον τον παρασύρει σε ένα μεταμοντέρνο θεολογικό οίστρο.

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι θεολόγοι της Radical Orthodoxy βρίσκουν ότι η οντολογία του είναι σχεδόν πλήρης που μόνο με την αποδοχή της έννοιας της Θεϊκής Χάριτος γίνεται μια πλήρης χριστιανική οντολογία. Αξίζει να σημειωθεί πως στο St Paul ο ΑΒ διερευνά σε βάθος την έννοια της «Χάριτος» αφυδατωμένη από την θεϊκή προέλευση ,αλλά πλήρη ως προς το μετασχηματιστικό της περιεχόμενο . H θεμελιακή αναζήτηση του ΑΒ για την συνειδησιακή μεταβολή , το άλμα της σκέψης βρίσκει ένα μεγάλο ενδιαφέρον στην προβληματική του Παύλου για την «δωρεά» και την «χάρι». Οικειοποιούμενος τις έννοιες προχωρά και υπογραμμίζει

«Ότι ονομάζεται «χάρις» είναι η ικανότητα του πλήθους να υπερβεί το όριο του, ένα όριο το οποίο έχει εντολέα του τον νόμο ως νεκρό σημείο. Το δίπολο χάρις-νόμος ορίζει το όρια του πλήθους»stpl 78.

“Χάρις σημαίνει ότι η σκέψη από μόνη της δεν μπορεί να θεωρηθεί ως η μοναδική Ολική ευθύνη μιας βίαιης ζωής ,για την ανακάλυψη μιας νέας σύνδεσης σκέψης και πράξης. Η σκέψη μπορεί μόνο υπερβεί την αδυναμία της μόνο με την βοήθεια κάποιου πράγματος που υπερβαίνει την δεδομένη τάξη της σκέψης»stpl 85

Τέτοιου τύπου αξιοποιήσεις της Παυλικιανής τυπολογίας υπάρχουν πολλές στο βιβλίο. Με κάποιον τρόπο τα θεμελιακά στοιχεία της θεολογίας αυτής «νόμος» «χάρις» «πίστη» «έργο» είναι αρκετά για τον ΑΒ να τα επανεισάγει στην δικιά του στοχαστική γραμμή.

Είναι αδύνατο να αξιολογηθεί μια τέτοια προβληματική, ωστόσο θα σημειώσουμε το απόσπασμα του Ζιζεκ:

«ο ΑΒ μπορεί να θεωρηθεί και ως ο τελευταίος μεγάλος συγγραφέας της Γαλλικής Καθολικής δογματικής παράδοσης που άρχισε με τον Pascal ,και συνεχίστηκε με τον Mellabranche” Thpol σ 105

Ακόμη o T.Eagleton σημειώνει:

«Η σκέψη του Badiou τελικά στρέφεται με τον ίδιο τρόπο προς την ετερότητα όπως κάνουν μερικοί από αυτούς που αντιμάχεται τους οποίους ξανασυναντά σε ένα απόλυτα αντι Καντιανό πεδίο όπου δημιουργείται ένας εξ’ αποκαλύψεως μη αναγώγιμος, ανεπίστρεπτα μοναδικός ,συμβαντικός , συγκροτητικός του υποκειμένου χαρακτήρας της Αλήθειας.» (σημείωση LLS αναφέρεται στην αντιφατική θεωρητική σχέση του με τον αντίμαχο του στην «Ηθική» Levinas) Thpol 105-106

Άλλωστε η δομή, η σχεδόν μαθηματική αρχιτεκτονική του έργου του ΑΒ για το υποκείμενο εμπεριέχει ήδη τις πιο προωθημένες χριστιανικές σταθερές

-Το Συμβάν ως οριακό ,ιστορικό, που καθορίζει πριν και μετά

-Η Αλήθεια ως απόλυτα υποκειμενική, ως διαδικασία πέραν του Νόμου

-Η επαναστατική εγκαθίδρυση ενός νέου λογο-πλαίσιου (discourse) εντός του οποίου το επαναστατών υποκείμενο σταθεροποιείται.

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να παραθέσω ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τον τόμο ,τα οποία οριοθετούν αυτήν την εκλεκτική συνάφεια του ΑΒ με την θεολογία

Η R.M.Swartz αναφέρει

«Ανεξάρτητα από τις διαφορές τους , την Λακανική κληρονομιά στον ΑΒ και την φαινομενολογία του Levinas θα αποδείξω ότι και οι δύο μοιράζονται την ίδια θεολογική δομή»Thpol 106

Στην παρέμβαση αυτή ,η εισηγήτρια διαπιστώνει ότι η προβληματική του ΑΒ για το Συμβάν είναι τόσο θεολογικά γόνιμη έτσι ώστε με ασφάλεια μπορεί να συσχετισθεί όχι με την Ανάσταση ,που ο ίδιος αναφέρει, αλλά με την Αποκάλυψη μεταφέροντας ολόκληρη την προβληματική του από τον Παύλο , στον Μωυσή.

Σε άλλες αποστροφές αναδεικνύονται ανεκδοτολογικού τύπου δεδομένα με πολύ αιχμηρή στόχευση. Πχ Αν και στην «Ηθική» του ο ΑΒ αναμένει την «εξόρυξη» του Συμβάντος και από τις περιοχές της τέχνης, της πολιτικής είναι τυχαίο πως το μοναδικό δοκίμιο του που αρμονικά ταξινομεί τα Συμβάντα τελικά προέρχεται από τον πυρήνα της Χριστιανικής θεολογίας. Ακόμη πως αξιολογείται ότι το πρώτο ιστορικό Συμβάν που καταγράφεται είναι ακριβώς από την Χριστιανική θεολογία.

Οι C.Davis P,A Riches αποδέχονται μεθοδολογικά το συμβάν στην δομή που ο ΑΒ προσδιορίζει με δομικά υλικά με την Πίστη- Fidelity, την Δυναμοποίηση –Forcing και την Ονοματοποιούσα Παρέμβαση –Nominating Intervention. Σε μια πλήρη ανάλυση του κοινωνικού προβλήματος εμπλουτισμένου από μια Χριστιανική Σωτηριολογία , θεωρούν την Μπαντουική εννοιολόγηση του Συμβάντος ως επαρκή, πλήρη για την δόμηση του εγχειρήματος τους. Σε μια αξιοποίηση αυτής της προβληματικής το Συμβάν μετονομάζεται ως «μετά-νοια» στην αρχαιοελληνική ετυμολογία και ανάλυση.

Ο κύριος εκφραστής της Radical Orthpdoxy J.Milbank ,και συνομιλητής του S.Zizek αναφέρει

«ο Badiou δεν αναδεικνύει ,όπως ο Derrida , την πολλαπλότητα των θρησκειών, αλλά την μοναδικότητα της απόλυτης θρησκείας ,του Χριστιανισμού, η οποία αναδύθηκε ως το συμβάν που απολαμβάνει οικουμενικής αναγνώρισης. Το συμβάν της καθολικής αγάπης , της νίκης της ζωής επί του θανάτου , της παγκόσμιας συγνώμης και συμφιλίωσης, μιας νέας κοινωνικότητας που βασίζεται στην αμοιβαία αποδοχή αυτής της προσφοράς» σ 403 Thpol.

Συμπέρασμα

Η σκέψη του ΑΒ δεν είναι ούτε απλή ούτε γραμμική και μάλλον δεν προσφέρεται για κανένα μονοσήμαντο «Μπαντουισμό» και πολύ περισσότερο για κανένα υστερικό «αντι Μπαντουισμό» . Οι θεολόγοι βρίσκουν τόσο μεγάλο ενδιαφέρον σ’ αυτήν, αλλά και στο ημέτερο ιστολόγιο αρχίζουμε να βρίσκουμε κάποια πολύ ερεθιστικά σημεία για τα οποία επιφυλασσόμαστε. Και θα δούμε ότι πλευρές της σκέψης του μπορούν αξιοποιηθούν από την σύγχρονη μεταρρυθμιστική αριστερά (surprise!) . Οψόμεθα.

Αναφορές
-St Paul. The foundation of Universalism. Σντμ .Stpl

-Theology and the Political . The New Debate Σντμ.Thpol

Συνδέσεις
 
Μοναδική ευκαιρία για την προσέγγιση του έργου του Badiou σχεδόν σε όλο το Radical Desire
Ωστόσο δύο κεντρικές μεταφράσεις είναι
Ανοικτό σεμινάριο τού Αλαίν Μπαντιού (2009-2010)
Μετάφραση από το έργο Peter Hallward για τον Badiou
 
Από το LLS
A.Negri και Ιωάννης Δαμασκηνός
Αριστερά και Θεολογία .Μέρος Πρώτο
Πολιτική Θεολογία.Αποφατισμός.Νεοφιλελευθερισμόςl
 
Ακόμη
Theology-Political-New-Debate
Saint-Paul-Foundation-Universalism
To θεολογικό ρεύμα Radical Orthodoxy