Προς Ανανεωτική Πτέρυγα

Τον τελευταίο καιρό η Ανανεωτική πτέρυγα του Συνασπισμού προβληματίζεται για τους τρόπους παραμονής και συγκατοίκησης στον Σύριζα.
Οι σχετικές συζητήσεις αναπτύσσονται στην αριστερή στρουθοκάμηλο και στην ιστοσελία της ανανεωτικής πτέρυγας
Οι σκέψεις που ακολουθούν περιέχουν δυο καραμπινάτες ατασθαλίες.
Προέρχονται απο κάποιον που συμβάλει περιφερειακά αλλά χωρίς συνέπεια στον «χώρο».
Ακόμη προέρχονται από ένα ιστολόγιο που κινείται ιδεολογικά σε μια τροχιά που διερευνά μια ακόμη πιο ριζική απόσυρση της αριστεράς από την παντοδυναμία του κράτους πιο πέρα και από τις συντεταγμένες της Ανανεωτικής Πτέρυγας .
Αμαρτία εξομολογημένη δεν είναι αμαρτία.
Η ιστορική φυσιογνωμία της Ανανεωτικής Αριστεράς περιέχει μια μοναδική ιδιαιτερότητα.
Είναι η γραμμή της ορθολογικής κρίσης που γίνεται «αναθεωρητική» γιατί ακριβώς είναι ριζοσπαστική.Είναι υπεύθυνη γιατί είναι επαναστατική.Συνδιαλέγεται με τους θεσμούς γιατί οραματίζεται τον κομμουνισμό.Η Ανανεωτική αριστερά είναι ιστορικά αντικονφορμιστική,εικονοκλαστική,ασυμβίβαστη,ως εκ τούτου χωρίς συμπλέγματα αναζητά τις θεσμικές λύσεις,τις κοντοπρόθεσμες παρεμβάσεις .
Στην πρόσφατη ιστορία,είδαμε το Πασόκ της 3ης Σεπτέμβρη,να υπερφαλαγγίζει απο τα «αριστερά» του ΚΚΕ ες,για να μεταβληθεί σε μετασοβιετικό κόμμα κράτος του οποίου τα «κερατάτικα» πληρώνουμε το 2010,,και το ΚΚΕ να διοργανώνει προσκοπικά τζάμπορι στον Γράμμο υπονοώντας τον ένοπλο αγώνα (!!!) ,διαγκωνιζόμενο με την εκκλησία για την υιοθέτηση των πιο κονφορμιστικων ιδεολογιών.
Η Ελληνική δημοσιότητα υπερκυριαρχείται από την ακρότητα.Μια ακρότητα της ρητορίας,του συμπλεγματικού αποπροσανατολισμού,της τζαμπα μαγκιάς.Ε καλά τώρα ξέρουμε πως οι εκ του ασφαλούς επιθέσεις στα «Ανάκτορα» μεταμόρφωσαν τους εξαγριωμένους σε θυρωρούς,καμαριέρες,και αξιωματικούς των «Τσάρων».Ο κόσμος είναι τόσο μικρός....
Ωστόσο φαίνεται η συγκατοίκηση εντός του Σύριζα,μαζί με δυνάμεις μιας πιο εξωστρεφούς διακηρυκτικής συμπεριφοράς προφανώς κουράζει,εκνευρίζει.
Το συναίσθημα είναι γνωστό.
Δεν ενοχλεί η ριζοσπαστικότητα ενοχλεί η μερικότητα,η θέαση μέσα από το μικρό κάτοπτρο,το κενό που επενδύεται με την στολή της ρητορικής επανάστασης.
Ωστόσο άραγε σε πιο περιβόλι είναι γόνιμη η σπορά της ΑΑ;
Μήπως στο μεγάλο χωράφι που συνορεύει με το Πασοκ;Στο δημοσκοπικό εικοσάρι της έναρξης Τσίπρα;

Το ερώτημα δεν είναι άστοχο,γιατί ιστορικά η ΑΑ περιλαμβάνει ένα ανθρώπινο δυναμικό πληροφορημένο,κατηρτησμένο,κοσμοπολιτικό,που θα συνέβαλε αποφασιστικά στην αναδιοργάνωση μιας «εγγράματης» ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας.Ακόμα ένας αόρατος κόσμος αντιλαμβάνεται την συνάφεια αυτή και την επιδοκιμάζει οταν την βρεί σε δημοτικές εκλογές.
Ωστόσο η τεχνική επάρκεια,το ορθολογικό πολιτικό management ,δεν αποτελεί πολιτική για να γονιμοποιήσει.Η περίπτωση των Ανδρουλάκη Κοτζιά είναι χαρακτηριστική.Η προσέγγιση στο Πασόκ ως κίνηση τεχνικοπολιτικού εμπλουτισμού του καταλήγει σε ελαφρά γελειοποίηση.Αλλωστε το πολιτικό είναι ο τόπος της απόλυτης διαφοράς.
Η ρίζα ,η οικογένεια της ΑΑ είναι η κομμουνιστική παράδωση.
Δεν κάνω πλάκα,εγω ένας ιστολόγος του Liberal μιλώντας για κομμουνισμό.Απλούστατα ο κομμουνισμός από μεταφυσική ιδέα αλά Badiou κατάλληλη για ακαδημαικά διδακτορικά, από θρησκοληψία αλα ΚΚΕ,πρέπει να γίνει σύγχρονο πρόταγμα καθημερινότητας σημερινών εργαζομένων της Ελληνικής κοινωνίας των τραυματικών αντιφάσεων.
-Της υπερχρεωμένης οικονομίας που φιγουράρει στην 30άδα των πιο ανεπτυγμένων σε όλους τους δείκτες χώρας.
-Της κεκρυμμένης ατομικότητας των πολλαπλών συλλογικοτήτων της αριστεράς συμπεριλαμβανομένης
Είναι σαφές ότι εντός Σύριζα πολλοί ζούν το 2010 διανοούμενοι με τα εργαλεία του 1950.Και να συμβιώνεις με τον ιδεολογικά παππού σου,κάποτε σε κουράζει.Αλλά ως χώρος της καινοτομίας ,δεν μπορει να αποκλήσει την δυνατότητα των σύγχρονων γονιδιακών θεραπειών.
Ο κομμουνισμός της κατακερματισμένης τραγελαφικής κοινωνίας του 2010 είναι το ιδεολογικό και ηθικό στοίχημα της ΑΑ.Εκτός αυτών των ορίων δεν είναι ουτε Ανανεωτική ούτε Αριστερά.