Απαραιτητα της Παναρχιας.Μ.Rozeff

O εργατικος φιλος μας Dennis V συνεχιζει την μεταφραστικη του δουλεια με την αγαπημενη του θεματολογια της Παναρχιας.
Αυτη τη φορα καταθετει το κειμενο του M.S.Rozeff.

Ο παναρχισμός είναι μια νέα πολιτική φιλοσοφία που έχει ως βάση και επεκτείνει την πυρηνική έννοια της συναίνεσης των κυβερνώντων, που ανατρέχει βασικά στον John Locke. Η συναίνεση των κυβερνώντων είναι μια έννοια που διαπότισε την επαναστατημένη Αμερική. Εμφανίζεται στο Άρθρο 6 του Προγράμματος Δικαιωμάτων της Βιρτζίνια. Εμφανίζεται στο Δημοψήφισμα του Έσσεξ. Ο Benjamin Franklin έγραψε «στις ελεύθερες κυβερνήσεις οι ηγέτες είναι οι υπηρέτες και ο λαός ο ανώτερος τους και κυρίαρχος τους». Η Διακύρηξη της ανεξαρτησίας ισχυρίζεται ότι οι «Κυβερνήσεις θεσμοθετούνται μεταξύ των ανθρώπων, αντλώντας τις δίκαιες δυνάμεις τους από την συναίνεση των κυβερνώντων».


Ο παναρχισμός προτείνει μια περιεκτική επέκταση της ελευθερίας στην εθελοντική επιλογή κυβέρνησης, στην μορφή και το περιεχόμενο. Προτείνει κυβέρνηση από συναίνεση για οποιαδήποτε άτομα που οργανώνουν μια τέτοια κυβέρνηση για τον εαυτό τους. Αντίστροφα, προτείνει μια κυβέρνηση δεν έχει καμία εξουσία πάνω σε οποιονδήποτε άνθρωπο, που δεν δίνει την συναίνεση του.


Η παναρχία είναι μια κατάσταση στις ανθρώπινες σχέσεις που το κάθε άτομο έχει την ελευθερία να διαλέξει την δική του κοινωνική και πολιτική διοίκηση χωρίς να καταπιέζεται. Η Παναρχία σημαίνει ότι οι άνθρωποι μπορούν να μπουν και να βγουν από κοινωνικές και πολιτικές σχέσεις ελεύθερα. Σημαίνει ότι η κυβέρνηση υπάρχει μόνο με την συναίνεση και από την συναίνεση των κυβερνώντων.


Ο παναρχισμός έχει μια νέα αντίληψη του τι υπήκοοι, κυβέρνηση και συναίνεση σημαίνουν. Αυτά δίνουν σάρκα και οστά σε μια νέα έννοια του μη-εδαφικού κράτους και αναθεωρημένες ιδέες για την κυριαρχία και την εξουσία. Κατανοώντας την κυβέρνηση σαν μη-εδαφική, ο παναρχισμός αναπροσανατολίζει το κίνημα για την ελευθερία μακριά από το την καταστροφή των κυβερνήσεων που άλλοι ίσως προτιμούν και προς την απόκτηση των κυβερνήσεων που ο καθένας από εμάς προτιμά.


Οι ελεύθεροι άνθρωποι σε μια ελεύθερη κοινωνία ήδη εφαρμόζουν έναν βαθμό παναρχίας. Μέσω της ατομικής συναίνεσης, συνεταιρίζονται με αυτούς που επιθυμούν να συνεταιρίζονται (και που θέλουν να συνεταιριστούν μαζί τους), και δεν συνεταιρίζονται με άλλους. Από επιλογή, οι συναναστροφές τους ποικίλουν στον χρόνο, τον τόπο, την διάρκεια, και άλλες διαστάσεις. Διαλέγουν συντρόφους, μέρη για να ζουν, χώρους εργασίας, λέσχες και εκκλησιές στην βάση της ατομικής συναίνεσης που λαμβάνει χώρο σε μη-καταπιεστικό κοινωνικό πλαίσιο. Οι ελεύθεροι άνθρωποι σχηματίζουν συναινετικές οργανώσεις, οργανώσεις και ομάδες. Σχηματίζουν τους εαυτούς τους σε υπο-κοινωνίες και «λαούς», που είναι ομάδες ανθρώπων που, μέσω ατομικής συναίνεσης, πρόθυμα αθροίζονται σε διαφορές βάσεις και συμφέροντα. Δρώντας με αυτόν τον τρόπο, δημιουργούν πολλαπλές συνυπάρχουσες μορφές κυβέρνησης η βάση των οποίων δεν είναι το έδαφος (παρόλο που προαιρετικά μπορεί να είναι) αλλά οι ανθρώπινες σχέσεις.


Ο παναρχισμός προτείνει η παναρχία να επεκταθεί στην κυβέρνηση (ή τομείς της κυβέρνησης με τον ίδιο τρόπο που είναι ήδη παρούσα στην κοινωνία. Αφήστε τους ανθρώπους να είναι ελεύθεροι να σχηματίσουν λαούς και να διαλέξουν τις δικές τους μορφές κυβέρνησης.


Γιατί; Επειδή η συναίνεση τον καιρό μας είναι υπερβολικά περιορισμένη για να επιτρέψει μια ουσιαστική λαϊκή κυριαρχία. Επειδή οι ηγέτες έχουν γίνει οι κυρίαρχοι και οι λαός ο υπηρέτης τους. Επειδή περίπλοκα συστήματα ψηφοφορίας και τα κόμματα έχουν αραιώσει την συναίνεση σε απειροελάχιστο σημείο. Επειδή οι θα-ήταν-λαοί εμποδίζεται να σχηματιστούν. Η ελευθερία δεν σημαίνει ψήφος για ένα από τα δύο κόμματα που διαχειρίζονται μια μοναδική μονοπωλιακή κυβέρνηση. Σημαίνει ενεργή συναίνεση πάνω στην ίδια την μορφή, καθώς και το περιεχόμενο των κυβερνητικών σχέσεων.

Γιατί παναρχισμός; Επειδή στις σημερινές κυβερνητικές σχέσεις, βρίσκουμε τον εαυτό μας να ζει κάτω από απόμακρα κράτη και κυβερνήσεις των οποίων η δομή δεν είναι στην επιλογή μας. Επειδή ο πλανήτης είναι σκεπασμένος με Κράτη και κυβερνήσεις που υπερβολικά συχνά αποφέρουν αδικία, ανασφάλεια, διαταραχή, σπατάλη, δυστυχία, θάνατο και καταστροφή, όπως τα κράτη και οι κυβερνήσεις επικεντρώνονται και ενισχύουν την δύναμη, χρησιμοποιώντας την για λόγους που πολλοί από εμάς δεν πιστεύουμε. Και επειδή οι κυβερνήσεις σήμερα νομιμοποιούν και ενθαρρύνουν φιλόνικους αγώνες για κυριαρχία οπού τα οφέλη μιας ομάδας είναι η ζημία της άλλης ομάδας, και που ο αγώνας απορρόφα περισσότερες και περισσότερες προμήθειες και αποσπούν την ενέργεια από τις παραγωγικές σε μη-παραγωγικές χρήσεις.


Η ελευθερία που είναι βασική στην παναρχία υπόσχεται έναν καλύτερο τρόπο ζωής, εκτείνοντας στον καθένα μας την δυνατότητα να εμπλακεί σε πολιτικές και κοινωνικές σχέσεις της επιλογής μας σε συμφωνία με τα πιστεύω μας. Εφόσον οι πολίτες δεν δίνουν ελευθέρα την συναίνεση τους σε κυβερνήσεις των οποίων οι αποφάσεις τους αφήνουν, με τους δικούς τους υπολογισμούς, χειρότερα, η ελεύθερη επιλογή της κυβέρνησης θα προμηθεύσει το είδος των περιορισμών σε κυβερνητικές αποτυχίες και αδικήματα που είναι ένα κρίσιμο απόν στοιχείο στις σημερινά πολιτικά συστήματα. .


Η Παναρχία οραματίζεται πολλές πιθανές κοινωνίες και υπο-κοινωνίες σε μια χώρα, περιφέρεια ή επαρχεία. Δεν είναι ανάγκη να είναι μια μοναδική ανωτάτη εξουσία που επιβάλει νόμο σε όλους, εκτός αν τυγχάνει να το κάνει με την συναίνεση όλων. Στην παναρχία, πολλαπλές και ποίκιλλες πηγές αυτό-διαλεγμένης κυριαρχίας συνυπάρχουν πλάι-πλάι, καθεμία ψάχνοντας της πηγή νομιμότητας της από την συναίνεση αυτών πού είναι πρόθυμοι να θέσουν τους εαυτούς τους σε ένα συγκεκριμένο πλέγμα κυβερνητικών σχέσεων, εν αντίθεση με το να βρίσκουν τους εαυτούς τους εκχωρημένους σε μια γεωγραφική βάση.


Οι Αμερικάνοι επαναστάτες χάραξαν ένα μονοπάτι προς την μη-εδαφική κυβέρνηση όταν κάλεσαν για συναίνεση των κυβερνώντων, αλλά ταυτόχρονα άλλαξαν κατεύθυνση από αυτόν τον δρόμο. Όπως περιέτρεξαν την ερώτηση της σκλαβιάς, περιέτρεξαν το θέμα τι αποτελεί λαό, μια νόμιμη κυβέρνηση, συναίνεση και απόσχιση. Το άρθρο 14 της Διακύρηξης Δικαιωμάτων της Βιρτζίνια είχε ως στόχο «να διατηρήσει την κυριαρχία της Βιρτζίνια υπεράνω των ανήσυχων, μακρινών δυτικών χωρών». Διακήρυξε «Ότι ο λαός έχει ένα δικαίωμα σε ενιαία κυβέρνηση¨ και, εκ τούτου, καμία κυβέρνηση χωρισμένη από, ή ανεξάρτητη από την κυβέρνηση της Βιρτζίνια θα στηθεί ή ιδρυθεί μέσα στα όρια της».Αυτή η συγκεκριμένη εδαφική ιδέα της κυβέρνησης δικαιολογήθηκε από μια ψεύτικη επίκληση σε ένα μυθικό δικαίωμα σε ενιαία κυβέρνηση, ώστε να αποφευχθεί ο σχηματισμός της Δυτικής Βιρτζίνια. Κάπου 85 χρόνια μετά, η Δυτική Βιρτζίνια, που για δεκαετίες είχε πολλούς σοβαρούς λόγους να μην κυβερνάται από το Richmond, τελικά αποσχίστηκε από την Βιρτζίνια.


Λίγα έχουν αλλάξει. Πάρα τα εκατοντάδες αποσχιστικά κινήματα παντού, η εδαφική αντίληψη της κυβέρνησης δεν έχει αλλάξει. Όντως, πολλά τέτοια κινήματα τα ίδια θεωρούν την κυβέρνηση εδαφική. Ο αμερικάνικος φεντεραλισμός έχει γίνει εθνικισμός. Οι κυβερνήσεις του σήμερα αλλάζουν τις κοινωνίες, βασισμένες σε αξιώσεις νόμιμης εξουσίας που είναι λιγότερο ριζωμένες στην συναίνεση πάρα σε εδαφικούς ισχυρισμούς διοίκησης.


Η ιδέα της κυβέρνησης χρειάζεται να αποκοπεί από την ιδέα του εδαφικού Κράτους και από την αντίληψη ότι η κυβέρνηση ενός τέτοιου Κράτους είναι το παν που μια κυβέρνηση είναι ή μπορεί να είναι. Καθώς το Κράτος είναι μοναδικό, εδαφικό και καταπιεστικό, μια τέτοια ιδέα δείχνει την κυβέρνηση σαν μοναδική, εδαφική και καταπιεστική. Η εδαφική ιδέα υποστηρίζει Κράτη στο έδαφος. Αδειάζει την συναίνεση από όλο το πραγματικό νόημα της και την αντικαθιστά με τους μηχανισμούς των άσκοπων ψήφων, κομματικών πολιτικών, ομάδων πίεσης, αναδιανομής, δύναμης, και ροής χρήματος για εκστρατείες. Η εδαφική ιδέα της κυβέρνησης χωρίς συναίνεση καταδικάζει το ανθρώπινο γένος να ζει χωρίς μια από τις πιο βασικές ελευθερίες, αυτή η ελευθερία να διαλέξεις κυβέρνηση.


Είναι λάθος να ταυτίζουμε την κυβέρνηση σαν τα εκτελεστικά και διαχειριστικά μέσα του μονοπωλιακού Κράτους. Όταν αυτοί που είναι υπέρ του Κράτους το κάνουν, αφήνει ελάχιστο ή καθόλου χώρο για αυτούς που δεν συναινούν και επιθυμούν να ζήσουν με τις δίκες τους μορφές διακυβέρνησης. Όταν αυτοί που είναι αντι-κρατικοί, γίνονται αντικυβερνητικοί, μια θέση που δεν επιτρέπει σε αυτούς που θέλουν διαφορές μορφές των δικών τους κυβερνήσεων για να εξασκήσουν τις επιλογές τους.


Η κυβέρνηση είναι ο κοινωνικός συντονισμός των ανθρώπινων προσωπικών αλληλεπιδράσεων. Στο σημείο που τα ανθρωπινά όντα αλληλεπιδρούν το ένα με το άλλο, η κυβέρνηση είναι λοιπόν αναπόφευκτη. Οι υποστηρικτές της μη-κυβέρνησης, έκτος αν αποφύγουν όλη την κοινωνική αλληλεπίδραση, δεν μπορούν να ζήσουν περισσότερο χωρίς κυβέρνηση από ότι μπορούν οι κράτιστες. Αλλά η ανάγκη της κυβέρνησης δεν υπονοεί ότι η κυβέρνηση πρέπει να είναι μη-συναινετική και εδαφική. Έχουμε μια εναλλακτική λύση στο να ζούμε κάτω από ένα μόνο εδαφικό κράτος που αποφασίζει και επιβάλλει όλα τα είδη κανόνων, για όλους από εμάς, για πάντα. Η παναρχία είναι αυτό το εναλλακτικό.


Εμείς οι ίδιοι κυβερνούμε μια τεράστια ποικιλία ανθρώπινων δραστηριοτήτων με συναίνεση, μη-εδαφικά, και χωρίς το Κράτος. Αυτό ήταν ιστορικά και είναι σήμερα η περίπτωση. Τα άτομα σε ανθρώπινες κοινωνίες δημιουργούν κυβέρνηση από ποίκιλλες και πολλαπλές πηγές που περιλαμβάνουν ηθικούς κώδικες, έθιμα, σώματα από νομούς ανακαλυφθέντες από δικαστές, κανόνες, αξίες, τρόπους, θρησκεία, συμφώνα, συμφωνίες, αντιλήψεις, και συμβόλαια, καθώς και μέσω μιας ποικιλίας οργάνων, θεσμών, και οργανώσεων που περιλαμβάνουν την οικογένεια, οργανώσεις, εκκλησιές, σχολεία, σωματεία, και επιχειρηματικές φίρμες. Η κοινωνία, με αυτήν την έννοια, που είναι στην πραγματικότητα πολλές διακρατικές και ποικιλόμορφες κοινωνίες ήδη αντανακλά μεγάλο ποσοστό παναρχίας. Οι κοινωνίες παντού ήδη χρησιμοποιούν την παναρχία σαν μια ευεργετική αξία της κοινωνικής οργάνωσης και τάξης.


Ο Παναρχισμός προτείνει την επέκταση της παναρχίας ευρύτερα. Πολέμα για έναν κόσμο στον οποίο οι άνθρωποι ζουν με τις κυβερνητικές σχέσεις της επιλογής τους καθώς σέβονται τις αποφάσεις των γειτόνων τους να ζήσουν με τις δικές τους. Μια κοινωνία με τέτοια ελευθερία θα παραμείνει ενωμένη με τον ίδιο τρόπο που οι κοινωνίες έχουν παραμείνει πάντα ενωμένες: με ένα περίπλοκο πλέγμα κοινών αξίων, πίστεων, εθίμων, γλώσσας και άλλων κοινών στοιχείων που τίθενται σε εργασία μέσω του ατομικού συμφέροντος που εκφράζεται σε ατομικές, εταιρικές και συνεργατικές προσπάθειες. Θα παραμείνει πιο σταθερή από τις σημερινές κοινωνίες επειδή η μη-συναινετική κυβέρνηση που γονιμοποιεί τις σημερινές συνέχεις πολιτικές και οικονομικές μάχες, επαναστάσεις και εμφύλιους πολέμους θα έχει αποδυναμωθεί.


Διαφορετικοί άνθρωποι αντιλαμβάνονται την ελευθερία με διαφορετικούς τρόπους, και ακόμη όταν συμφωνούν, βάζουν διαφορετικές αξίες στην ελευθερία. Μια γυναίκα ίσως διαλέξει να εργαστεί για κάποιον άλλο για μισθό, καθώς μια άλλη ίσως αντιλαμβάνεται την μισθωτή εργασία ως δουλεία. Αυτές οι διαφορετικές ιδέες της καλής και κακής διακυβέρνησης μπορούν να συνυπάρξουν στην παναρχία. Η ελευθερία και η κυβέρνηση δεν είναι αμοιβαία αποκλειόμενοι πόλοι. Η κατάργηση της κυβέρνησης και η αντικατάσταση της με το προσωπικό όραμα της ελευθερίας δεν φέρνει ελευθερία για όλους. Η ελευθερία για όλους συνεπάγεται την δυνατότητα για όλους να διαλέξουν τις κυβέρνηση τους. Στην παναρχία, οι άνδρες και οι γυναίκες είναι ελεύθεροι και ελεύθερες να είναι ανελεύθερες (στα μάτια των άλλων) σε οιονδήποτε επιθυμούμενο βαθμό. Μπορούν να μπουν σε πολλά διαφορετικά είδη κυβερνητικών σχέσεων. Αυτό θέτει την παναρχία μακριά από άλλες πολιτικές αντιλήψεις που τους αρνούνται την επιλογή Κράτους και κυβέρνησης. Οι παναρχικοί δεν αποπειρώνται να διαλύσουν τις κυβερνήσεις που άλλοι θέλουν. Δεν αρνούνται σε κανέναν το δικαίωμα να είναι ανελεύθερος. Παρόλα αυτά αρνούνται στους άλλους (και τα Κράτη τους και τις κυβερνήσεις τους) την ελευθερία να τους αφαιρέσουν την ελευθερία.

Κάθε φορά που ανοίγουμε τις σκέψεις μας στην ερώτηση του τι είναι η κυβέρνηση, μπορούμε να αποφύγουμε την ιδέα «μιας κυβέρνησης» και «της κυβέρνησης». Η κυβέρνηση είναι ένα σύνολο λειτουργιών που μπορούν να αναγνωριστούν. Η αλλαγή δεν είναι μια ερώτηση μιας σημερινής κυβέρνησης ή καμίας. Υπάρχουν όλα τα είδη των ενδιάμεσων πιθανοτήτων.


Οι εθνικές κυβερνήσεις έχουν απορροφήσει μείζονες λειτουργίες όπως η συνταξιοδότηση, η βοήθεια στον άπορο και η παροχή υγείας από την κοινωνία των πολιτών και την τοπική κυβέρνηση. Έχουν πράξει έτσι μέσω περίπλοκων πλειονοτικών κανόνων και διαδικασιών ψηφοφορίας που καταστρατήγησαν την συναίνεση των κυβερνώντων. Οι κυβερνήσεις γύρω στον κόσμο συχνά καταπιέζουν μειονότητες πολλών ειδών. Η επιβολή πανεθνικών κανόνων διακρίνει κατά και καταπιέζει όλους όσους δεν συναινούν και δεν θέλουν τις κυβερνήσεις τους να διαχειρίζονται ορισμένα κρίσιμα ζητήματα. Η κρατική παροχή υγείας, για παράδειγμα, περιλαμβάνει μια αρπάγη και μεταφορά πλούτου. Αυτό το είδος προγράμματος θα μπορούσε να γίνει μη-εδαφικό και συναινετικό. Ο κυρ. Κ μπορεί να εγγραφεί στο σχέδιο και να ανήκει σε μια κυβέρνηση που αφαιρεί από τους μισθούς του, ενώ ο κυρ. Ξ δεν υποχρεούται. Μπορούν να είναι γείτονες και να το κάνουν.


Πολλές από τις σημερινές κυβερνητικές λειτουργίες μπορούν να παραμείνουν στην θέση τους για αυτούς που δεν τιε θέλουν καθώς τις κάνουν εθελοντικές για αυτούς που δεν θέλουν. Η ιδέα σε αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι το τέλος της κυβέρνησης αλλά να την κάνει συναινετική. Τεράστια μεγέθη ρύθμισης των εργατικών σχέσεων, της ενέργειας, της εκπαίδευσης, της υγείας, και της κοινωνικής πρόνοιας είναι τέτοιες που ένας γείτονας μπορεί να ζήσει χωρίς ορισμένους κανόνες ακόμη και αν ο γείτονας του τους θέλει. Αντί να αποπειραθεί να καταργήσει την κρατική παροχή υγείας ή να αποπειράται να πείσει ψηφοφόρους να το ψηφίσουν αυτό, που παίζει το παιχνίδι της αποδοχής του μονοπωλίου και της εδαφικής κυβέρνησης, ο παναρχισμός προσεγγίζει το πρόβλημα έλλειψης συναίνεσης και των αδικών δυνάμεων της κυβέρνησης με διαφορετικό τρόπο. Άστε αυτούς που θέλουν την κρατική παροχή υγείας να την έχουν¨ αστέ αυτούς που δεν θέλουν να αποχωρήσουν. Ο παναρχισμός απόκτα το ηθικό υψίπεδο. Γιατί αυτοί που επιθυμούν την κρατική παροχή υγείας να τους επιβάλλεται από αυτούς που δεν θέλουν; Δεν είναι αυτό παρόμοιο με το να αναγκάζεις τον καθένα να ανήκει στην ίδια εκκλησιά; Πως μπορεί να υπάρχει συναίνεση των κυβερνώμενων όταν μαζευόμαστε σαν κοπάδια, είτε το θέλουμε είτε όχι, σε προγράμματα που επηρεάζουν την ζωή μας με μείζονες τρόπους.


Τα προβλήματα συντονισμού που περιλαμβάνουν ανθρώπινη αλληλεπίδραση δεν πρόκειται να εξαφανιστούν. Η μεταρρύθμιση της κυβέρνησης ακόμη και εκεί που ζητήματα συντονισμού δεν είναι ζήτημα ίσως είναι δύσκολο. Ο παναρχισμός δεν αρνείται αυτές τις δυσκολίες. Δείχνει έναν δίκαιο και ειρηνικό προορισμό που μπορεί να πραγματοποιηθεί ειρηνικά, που είναι ένα μέλλον στο οποίο το κράτος εγκαταλείπει τις εδαφικές του αξιώσεις. Ίσως συμβεί σιγά σιγά. Ίσως γίνει με διαβάθμιση. Ίσως συμβεί μερικά και σταδιακά, ή ίσως συμβεί με άλματα. Η συναινετική και η μη-συναινετική κυβέρνηση πιθανόν να συνεχίσουν να υπάρχουν στην ίδια μεριά για κάμποσο καιρό. Οι μεταρρυθμίσεις, μικρές και μεγάλες, είναι απρόβλεπτες. Είναι εργασία των ίδιων τους ανθρώπων να τις προωθήσουν και να τις καταφέρουν. Κάθε βήμα που οι άνθρωποι κάνουν, ειρηνικό και μη-επιθετικό, προς την επινόηση και την ζωή με την δική τους κυβέρνηση είναι ένα βήμα προς πιο πλήρη παναρχία και μεγαλύτερη ελευθερία.


Περαιτέρω ιδέες στην παναρχία μπορούν να βρεθούν εδώ:
http://www.google.com/url?sa=D&q=http://www.panarchy.org/&usg=AFQjCNFAHdU-rLATZ_LHR2b6qGQKllZQgA