Ενα περίεργο εκατομμύριο

Οι εργαζόμενοι του Ικα παρέδωσαν αλλη μία εφιαλτική εικόνα για την κατασταση του οργανισμού

Με απλά λόγια το ΙΚΑ έχει ένα σταθερό υπόλειμμα εσόδων,που δεν προκειται να αναστραφεί.Με μαθηματικά α δημοτικού το ζοφερό μέλλον ειναι προδιαγεγραμμένο.
Εκείνο όμως που εντυπωσιάζει είναι ο αριθμός των εργοδοτών.Σύμφωνα με τα στοιχεία έχουμε περίπου ένα εκατομμύριο (!!) νομικών προσώπων που δυνητικά απασχολούν εργαζόμενους,και άρα υπάγονται στον έλεγχο του ΙΚΑ.

Μια ενδεικτική εξέταση για την Κρήτη και απλή αναγωγή των στοιχείων η κάθε επιχείρηση απασχολεί 2,2 εργαζόμενους και κάθε 2 επιχειρήσεις ένας εργαζόμενος είναι ανασφάλιστος.
Με τέτοιο μέγεθος επιχειρήσεων και οτι υπάρχει το ΙΚΑ αποτελεί άθλο.

Οσον αφορά τους επωφελούμενους από τις ρυθμίσεις,οι γνωρίζοντες είναι σαφείς.Είναι κυρίως οι συναλλασσόμενοι με το Δημόσιο ,που για να συνεχίσουν θέλουν εργοδοτική ενημερότητα.

Η τρεκλίζουσα αρρυθμια του ΙΚΑ είναι γεγονός.

Μπορεί να αντιμετωπισθεί ιδεολογικά ως απόδειξη καταρράκωσης της μισθωτής εργασίας,αλλά έχει σημασία να δούμε με ποιον μηχανισμό μόχλευσης το σύστημα καταρρέει

Τα γιγαντιαία δημοσιονομικά προβλήματα πάσχουν απο μεθοδολογικές ακρότητες
Αν τα εξετάσεις στην μεγάλη κλίμακα τότε μπορείς να αποδείξεις ότι θέλεις για τον οποιοδήποτε.πχ.Για την δημοσιονομική κατασταση φταίει ο παγκόσμιος καπιταλισμός,γενικως το πολιτικό σύστημα,η δομική ανισορροπία κλπ.Δηλαδή η ευθύνη απονέμεται σε αόριστες οντότητες

Αν τα εξετάσεις στην μικρή κλίμακα τότε όλοι έχουν δίκιο.Ο οικοδόμος που μετά από δεπέντε χρόνια σκληρή δουλειά ,επιτέλους γίνεται μικροεργολάβος για να προσλάβει τον μπατζανάκη του και τον γείτονα του,επιβιώνει μόνο αν όλοι μαζί συναινετικά πληρώσουν τα λιγώτερα στο ΙΚΑ.Ολοι προσπαθούν να εξασφαλίσουν τις ελάχιστες συντάξεις και παροχές από το ΙΚΑ,και απο εκεί αξιοποιούν τα όποια περιθώρεια εισφοροδιαφυγής.

Πέρσυ στην ανακατοσούρα του ασφαλιστικού είχαμε διαπιστωσει μια ενδιαφερους ομοιότητα.Η Φιλελευθερη Συμμαχία η Ανανεωτική πτερυγα του συνασπισμού είχαν σχεδόν ταυτόσημη θέση,που είναι περίπου οι ιδέες Γιαννίτση (οπως διατυπώνονται στο βιβλίο του «Η Ελλαδα και το Μέλλον») Συνοπτικά μικτό ανταποδοτικό και αναδιανεμητικό σύστημα ,ακριβώς για να σπάσει ο συναινετικός χαρακτήρας της εισφοροδιαφυγής στην επιχειρηματικότητα οριακής παραγωγικότητας.Η βασική ιδέα πίσω από τα μικτα συστήματα είναι πως το αναδιανεμητικό σύστημα τελικά ωθεί τους πάντες να αποζητούν την ελάχιστη σύνταξη.Το καταβαλλόμενο κόστος για να υπερπηδήσει κάποιος από την κατώτατη στην ανώτερη σύνταξη είναι πολλαπλάσιο του τελικού οφέλους.

Η οικονομία είναι αμίληκτη.

Η δαπάνη του ΙΚΑ , αξιολογείται από αυτούς που την πληρώνουν (εργοδότες,εργαζόμενοι) με βάση τα οφέλη που αυτοί προσδοκούν και όχι στην καταστατική της αρχή.

Με την δομή των συντάξεων , υπάρχουν δεκάδες περιπτώσεις που βολεύει κάποιον να σωρεύσει τα ελάχιστα ένσημα για την σύνταξη και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη,και στην υπόλειπη εργασία να εργάζεται ημιπαράνομα.Και σε μια οικονομία χαμηλής παραγωγικότητας ,και υπερπροσφοράς ανειδίκευτης εργασίας οι παραβάτες εργοδότες είναι η μεγάλη πλειοψηφία.

Η μεγάλη αντίφαση που έχει να αντιμετωπίσει ο κόσμος της εργασίας είναι η εξής

Το ασφαλιστικό σύστημα βάλλεται κυρίως από δύο ομάδες εργοδοτών που τα κλισέ φέρουν πλησιέστερα στους μισθωτούς.Η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα και η επιχειρηματικότητα υποστήριξης των δημοσίων δαπανών,δηλαδή όλοι αυτοί που παρεισφρύουν στα προγραμματα της αριστεράς,ως συμπαθητικοί συμπαραστάτες.

Ας δουμε τα πράγματα ξεκάθαρα

Μια μεγάλη επιχείρηση τεχνολογίας,που κινείται ανταγωνιστικά στο διεθνές περιβάλλον δεν έχει ανάγκη να καταφύγει στην εισφοροδιαφυγή.Αν λειτουργεί στην Β.Ευρώπη δεν έχει ανάγκη ουτε την φοροδιαφυγή.Δημιουργεί πλεονάσματα από την παραγωγικότητα και μόνο.
Οι όψιμοι αναγνωστες του Μαρξ,δεν έχουν καταλάβει πως η αλα Μαρξ ανάλυση της καπιταλιστικής εκμετάλευσης δεν αφορά την κλοπή εισφορών,αλλα την ίδια την φύση της μισθωτής εργασίας.

Ωστόσο η ο συρμός στην νεοελληνική μιζέρια βασίζεται ,δηλαδη κολακεύει ,την οριακή επιχειρηματικότητα και τις δημόσιες δαπάνες.Μάλιστα αυτό γίνεται εν’ονόματι ενός νεάντερταλ αντικαπιταλισμού.

Η φαινομενολογία της οριακής επιχειρηματικότητας

Με ένα εκατομμύριο δηλωμένους επιχειρηματίες,ένας στους 4 εργαζόμενους είναι δυνητικά εργοδότης.

Εγω ,εσύ ή ο γείτονας σου,ο ξάδελφος σου ,η κουμπάρα, τέλος πάντων οχι κάποιος από το υπερπέραν ,είναι «επιχειρηματίας»

Τι σημαίνει αυτο στην Ελλάδα;

Εξήντα ώρες δουλειά την εβδομάδα,ελάχιστα week end,νοηματική συμφυση προσωπικής επαγγελματικής ζωής παραπάνω και από τον Dali,ενα ή δύο συγγενείς εντός εργασίας,κυνηγητό μετρητών επιταγών ,και καλή γνώση όλων των χαπιών υπέρτασης.

Πως φτάνεις εκεί;

Αποτυχημένες απόπειρες αράγματος εντός δημοσίου, εμπειρία ως ιδιωτικός υπάλληλος συγκρίσιμη με βασανιστήρια Ιεράς Εξέτασης,αλλα και ανάγκη αυτοδυναμίας χρόνου και κινήσεων.

Ωστόσο η φιγούρα μας είναι απόλυτα γνωστή.

Αυτή η εγγύτητα προς την φιγούρα,δημιουργεί μέσω των ασυνείδητων συνειρμών ,μια γενικευμένη ιδεολογικοπολιτική κάλυψη.Η νομιμοποίηση της οριακής επιχειρηματικότητας είναι ευθέως ανάλογη και ίσως πολλαπλάσια της ταλαιπωρίας που υφίσταται.Απο εκεί και πέρα όλα συγχωρούνται.Η αγχωδης επιβίωση όταν είναι ορατή ,επιτρέπει και καθυστερήσεις στο ΙΚΑ,και part time χωρίς ένσημα,και διερχόμενους πρόσφυγες που είναι ευχαριστημένοι μόνο και που βρήκαν δουλειά

Απο την εικόνα αυτή απουσιάζει εκκωφαντικά η έννοια της παραγωγικότητας.Ο απλός υπολογισμός της πιθανότητας η ταλαιπωρία να είναι τελικά σπατάλη,αστοχευτη διοχέτευση ενέργειας χρόνου χρημάτος για μια δραστηριότητα που δεν παράγει ακριβώς ότι νομίζουμε.

Η οριακή επιχειρηματικότητα είναι ισοδύναμη της πλαδαρής λειτουργίας του δημοσίου,όσον αφορά την παραγωγικότητα.Είναι πολύ χαμηλή μόνο που στην πρωτη περίπτωση τα αποτελέσματα είναι ορατά ως ανάγκη περισσότερης εργασίας,ενω στην δεύτερη ειναι κυριολεκτικά και μεταφορικά αόρατα.

Παραγωγικότητα αυτή η άγνωστη

Στην Β.Ευρωπη επιχειρήσεις πληρώνουν 40 % φόρους,καλύπτουν σοβαρές εργοδοτικές εισφορές,σε πολλές περιπτώσεις επιπροσθετες ιδιωτικές καλύψεις,και κερδίζουν πολλαπλάσια και σταθερά.

Προφανώς αυτό δεν γίνεται με εξορκισμό

Αυτό είναι αποτέλεσμα μιας σύνθετης διαδικασίας που μετράται εμπειρικά με ένα μέγεθος .Την παραγωγικότητα.

Η βέλτιστη χρήση όλων των πόρων για την απόδοση του μέγιστου αποτελέσματος,δημιουργεί αυτά τα εσωτερικά πλεονάσματα τα οποία χρηματοδοτουν με άνεση τις εισφορές.

Δεν μπορούμε να δουμε ηθικά το ζήτημα της εισφοροδιαφυγής.Ο εισφοροφυγάς κινείται εντός μιας οικονομίας η οποία ,καθως δεν δημιουργεί εσωτερικά πλεονάσματα, ωθεί τους παίκτες στην αναζήτηση του κέρδους εις βάρος των στοιχειωδών υποχρεώσεων.Η τήρηση των υποχρεώσεων (φόροι,εισφορές) δυνητικά σημαίνει την σταδιακή εξαφάνιση πολλών επιχειρήσεων.

Η κατάσταση στο ΙΚΑ είναι σύμπτωμα μιας οικονομίας χαμηλής οριακής παραγωγικότητας.Πιθανόν να υπάρχουν και ζητήματα διαχείρισης ,οργάνωσης,αλλά είναι μάλλον δευτερεύοντα.

Η θεωρία συνομωσίας των διαβολικών δυνάμεων που υποσκάπτουν το μεγαλύτερο ταμείο μισθωτών ,εχει μικρές πιθανότητες.