Γιατί αρέσει ο Negri στην Μεταρρυθμιστική και Φιλελευθερη Αριστερά

To παράδοξο με την σκέψη της Αριστεράς στον σύχρονο κόσμο είναι ότι η ριζοσπαστικότητα της ,είναι ακριβώς ομόλογη με την ριζοσπαστικότητα του συστήματος το οποίο κριτικάρει.

Οπως μας είπε και ο Ζιζεκ στην Αθήνα,ο καπιταλισμός είναι "το επαναστατικό σύστημα" με την έννοια ,δομικά συνθέτει και ανασυνθέτει σχέσεις.

Βέβαια στα καθ΄ημάς ο ασφυκτικός κρατικοδίαιτος καπιταλισμός ,έχει δημιουργήσει το δικό του πλαίσιο ανατροπής του ,που αναγκαστικά παίρνει την μορφή μιας "κρατικής αριστεράς" με τα χαρακτηριστικά που βλέπουμε όλοι.

Η Αριστερά με μεγάλη άνεση προβάλει την μεταρρυθμιστική της ατζέντα ,ως υπεράσπιση του κρατικού έναντι του ίδιωτικού,κλίνοντας το μάτι στις πιο ευαίσθητες χορδές του "Εθνικού Ακροατηρίου" .

Δυστυχώς τα πράγματα περιπλέκονται ,καθώς προς επιβεβαίωση της Αμερικανικής προελέυσεως της σχολής της Δημόσιας Επιλογής, η κοινωνιολογική ανάλυση των κομμάτων της Αριστεράς ,μας αποκαλύπτει μια "υπερφόρτωση" του πολιτικού δυναμικού από τον χώρο του Κράτους και των ευρύτερων επιχειρήσεων του.

Αποτέλεσμα ,τα δυσδιάκριτα όρια μεταξύ στενού συνδικαλιστικού αιτήματος και ευρύτερης πολιτικής στρατηγικής.

Η ιδεολογική ηγεμονία του σχήματος "κράτος= νησίδα σοσιαλισμού σε ένα ωκεανό καπιταλισμού" είναι ατράνταχτη.

Ετσι η υπολειπη κοινωνία αποκτά τον χαρακτήρα "τουριστικού αξιοθέατου" την οποίο άλλωτε πολύ πετυχημένα (Αλαβάνος) άλλωτε λιγώτερο (Προ Αλαβάνου Σύριζα) υποστηρίζει η αριστερά.

Η δομική απόσταση της Αριστεράς απο το "καπιταλιστικό γίγνεσθαι" αναγκαστικά την ωθεί σε μια λαικιστική πολιτική ,με την οποία όμως δύσκολα θα τα βγάλει πέρα απέναντι στους Μαστερς Αυτιά,Καμπουράκη κλπ.Ακόμα δυσκολώτερα θα αναμετρηθεί με την ανύπαρκτη "ανοσία" του κράτους πρόνοιας ,σε δυνάμεις μικρομεσαίου βεληνεκούς που το οικειοποιούνται ανεξέλεγκτα.Η υπεράσπιση του "ποσοτικού κράτους" πρόνοιας αντί της επινόησης λειτουργιών πρόνοιας είναι προφανώς αδιέξοδη.

Η πολυπλοκότητα των κοινωνικών μορφών και των στρατηγικών διαφυγής και ανόδου που εμφανίζονται στην Ελληνική κοινωνία, μένουν εκτός περισκοπίου αριστεράς ,η οποία προφανώς μπορεί κα "καθαρίσει από το πρώτο ημίχρονο" με τα θέματα ανεργίας των νέων ,χαμηλών συντάξεων κλπ,αλλά θα ζοριστεί να αντιμετωπίσει τα πιο σύνθετα πχ συναινετική εισφοροδιαφυγή,παραπαιδεία,φοροδιαφυγή ,ανάπτυξη όπου προφανώς ανακαλύπτει ότι η "σοσιαλιστική νησίδα" δεν είναι και τόσο σοσιαλιστική,ο δε άγνωστος "ωκεανός" μας αποκαλύπτει τα δικά του πολυνησιακά συμπλέγματα.

Για εμάς τους Αριστερούς πολίτες τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη,αν προσπαθήσουμε να αναμετρθούμε με την θεωρητική πλευράς του "project" μας.

Η φιλελευθερη ακαδημαική κοινότητα,έχει κατακτήσει ευτυχώς και χάρις στους αγώνες γενεών, το δικαίωμα να μεταβληθεί η δικιά της ατζέντα σε ακαδημαική "πειθαρχεία" αφήνοντας σε μας τους υπόλειπους να παρακολουθούμε τις πολιτικές αντιμαχίες να έχουν μεταβληθεί σε ακαδημαικές.

Ο Deleuze τα "ριζ'ωματα" του ,είναι must στην θεωρία ωργανώσεων,η LTV του Marx βρίσκεται και στα πιο απλά εγχειρίδια πολιτικής οικονομίας,εκατοντάδες διδακτορικά για την κλασσική ατζέντα της Αριστεράς κλπ.Τα εθελοντικά περιοδικά θεωρίας είναι μικρά προπλάσματα μεγαλοπρεπών ακαδημαικών σταδιοδρομιών.

Ο Negri λοιπόν δίνει μια ενδιφέρουσα οπτική για τα ζητήματα μας

Κατ'άρχάς

-Μας προσφέρει μια επιθετική ανάγνωση του παγκόσμιου γίγνεσθαι ως μιας διαδικασίας που ενσωματώνει με ένα στρεβλο και ατελή τρόπο τις εμμενείς επιθυμίες των ανθρώπων.Με την έννοια αυτή η κοινωνική αλλαγή πρέπει να ωθήσει το σύστημα στις ονομαστικές του σταθερές παρά να αναζητήσει την αναδίπλωση.

-Αναγνωρίζει την απομείωση του εθνικού κράτους ,ως αναπόφευκτη διαδικασία διπλής όψεως,η οποία εμπεριέχει 'εμμενώς" το πρόπλασμα μιας επαναστατικής λύσης

-Αναδεικνύει την παράνομης μετανάστευσης ως αυτόνομης επαναστατικής διαδικασίας,που ανατρέπει τις σταθερές του εθνικού κράτους ,αλλα και κάθε σταθερού πολυκρατικού σχηματισμού.

-Διερευνά με ριζικό τρόπο τα ζητήματα της νέας άυλης οικονομίας,οχι τόσο από την οικονομική της πλευρά ,όσο αναλύοντας τις επιπτώσεις στους τρόπους που διαμορφώνεται η "υποκειμενικότητα".

-Ολα αυτά γίνονται με ένα χειμαρώδη "μεταμοντέρνο" τρόπο,εν είδει πνευματικού puzzle,οπου τα πάντα είναι αυτόνομα αλλά και συνδεδεμένα.Οι πηγές του ανατρέχουν σε ένα τεράστιο υλικό από όλες της διανοητικές περιοχές, σε ένα σαφές υπόστρωμα Deleuze και Spinoza.Το εμβόλιμο κεδάλαιο του για την εικονομαχία και την σημασία της στο Βυζάντιο,είναι ενδεικτικό του εύρους των πηγών του.

-Τα πολιτικά του προτάγματα είναι απλά:Κατοχυρωμένη και αδιαμφισβήτη νομική υπόσταση του "παγκόσμιου πολίτη" σε κάθε άνθρωπο αυτής της γης.Ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα για όλους

-Η βιογραφία του Negri ταυτόχρονα παραπέμπει στον αντίποδα της σύχρονης υβριδιακής μορφής του Αριστερού Ακαδημαικού,που ισορροπεί ανάμεσα στην ακαδημαική ρουτίνα,και την αυτονόητη ακαδημαική ελευθεριότητα,την οποία σηματοδοτεί ιδιοτελως ως "προοδευτικότητα" .

Οπως είπαμε είμαστε πολίτες με το δικαίωμα να συνθέτουμε ατελώς ίσως αυτό που αντιλαμβανόμαστε,χωρίς να μπορούμε να τα αναλύσουμε επαρκώς

Τα παρακάτω links περιέχουν μερικές πυκνές αξιολογήσεις του έργου του Negri

http://www.theseis.com/76-/theseis/t79/t79f/autokratoria.htm (Α.Γαβριηλιδης)

http://www.lrb.co.uk/v23/n19/bull01_.html (Μ.Bull)

http://thrymmata.blogspot.com/2007/03/blog-post.html (M.Μπουντουρίδης)