Επίδικα "Οικονομικού Μπουταρισμού" εν Πειραιεί (Υλικά)

Καθώς το ζήτημα του ψηφοδελτίου "Μαρινάκη Μώραλη Κόκκαλη και City"  στον Πειραιά έχει τόσες ενδιαφέρουσες διαστάσεις παραθέτω δύο κείμενα από την Εφημερίδα Συντακτών

Στο πρώτο ο Γ.Παντελάκης περιγράφει την αμηχανία που επικρατεί .

Στο δεύτερο και πιο ενδιαφέρον ,ο σχετικά αρμόδιος Θ.Δρίτσας δεν αναφέρεται  καν στην ουσία του οικονομικού σχεδίου Μώραλη. Αντιθέτως προσβλέπει προς μια  πολιτική η οποία θα συνθέτει   αντιθέσεις (λέγε με "συμβιβάζει") Η ένσταση είναι διαδικαστική.Και ποιος απαγορεύει την σύνθεση της επιχειρηματικής πολιτικής με την αριστερή πολιτική στον Δήμο, αφού και η αριστερά του Δήμου είναι υπέρ της σύνθεσης;

Το τραυματικό επίδικο , το όντως περίπλοκο, είναι ότι κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί μια επενδυτική ροή στον Πειραιά.'Ελα που αυτοί που θέλουν να την κάνουν θέλουν και το Δήμο;

Δύσκολη ισορροπία , για την οποία το χειρότερο θα ήταν ένας copy paste Αντιμπερλοσκουνισμός, για όσους βέβαια ενδιαφέρονται για υπαρκτές παραγωγικές επενδύσεις στην ευρύτερη περιοχή του Πειραιά.

Η δε υπόμνηση του Θ.Δρίτσα για μια πολιτική συνθέσεων αφήνει μόνο αισιοδοξία.



Του Γιάννη Παντελάκη(πηγή)

Για κάποιον περίεργο (;) λόγο, η υποψηφιότητα Μώραλη, δηλαδή Μαρινάκη, δεν έτυχε της υποδοχής που της έπρεπε. Λογικά, όταν ένας υπάλληλος ενός εφοπλιστή και ιδιοκτήτη μιας μεγάλης ομάδας βάζει υποψηφιότητα για την άλωση ενός μεγάλου δήμου, θα έπρεπε τουλάχιστον να προβληματίσει. Πώς; Γιατί; Πρόκειται για την ελληνική εκδοχή του Μπερλουσκόνι; Τι αναζητά ένας τέτοιος τύπος στα δημόσια πράγματα του μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας; Είναι μια πρόβα εν όψει μιας μελλοντικής εισόδου στην κεντρική πολιτική σκηνή; Τι απ” όλα αυτά συμβαίνει;

Απαντήσεις σε όλα αυτά δεν δόθηκαν. Το ενδιαφέρον είναι πως δεν τέθηκαν καν τέτοιου είδους ερωτήσεις. Με μερικές μικρές εξαιρέσεις (Δρίτσας κυρίως, Μιχαλολιάκος κ.ά.), οι οποίες αιτιολογούνται λόγω συνυποψηφιοτήτων, η κάθοδος Μώραλη (δηλαδή Μαρινάκη) δεν απασχόλησε στον βαθμό που θα έπρεπε την κοινή γνώμη. Και συνήθως για να ασχοληθεί η κοινή γνώμη με ένα τέτοιας διάστασης θέμα, κάποιοι θα πρέπει να το αναδείξουν. Τα πολιτικά κόμματα ή τα μέσα ενημέρωσης. Αυτά μπορούν να προκαλέσουν τη σχετική φασαρία, να το φέρουν στον δημόσιο διάλογο, να δώσουν τη σημασία που αρμόζει.

Εχω την αίσθηση, αν όχι τη βεβαιότητα, ότι και τα πρώτα αλλά και τα δεύτερα δεν πολυασχολήθηκαν με αυτό. Οχι επειδή το θεώρησαν έλασσον, δεν είναι άλλωστε. Αλλά για λόγους που θα πρέπει να μας προβληματίσουν όλους. Προφανώς κάποιοι πολιτικοί και κάποια λίγα μέσα προσπάθησαν να μιλήσουν για το θέμα, να αναφερθούν στο φαινόμενο, να κάνουν κριτική προσέγγιση. Αλλά επίσης προφανές είναι πως η επιρροή στην κοινωνία όσων αναφέρθηκαν σ” αυτό είναι ιδιαίτερα περιορισμένη. Οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις και τα πανίσχυρα μέσα ενημέρωσης, που μπορούν να καθορίσουν την ατζέντα του πολιτικού διαλόγου, φρόντισαν να μην το κάνουν. Επέλεξαν μια ουδέτερη, αν όχι φιλική, προσέγγιση στο φαινόμενο. Το αντιμετώπισαν σαν κάτι σύνηθες, αν δεν το είδαν και με καλό μάτι.

Η συγκεκριμένη υποψηφιότητα έχει δύο βασικές πτυχές. Αν τις αναφέρουμε, νομίζω θα δώσουμε αυτόματα και τις απαντήσεις για τους λόγους που ένα τέτοιο φαινόμενο μένει μακριά από την κριτική εκείνων που μπορούν να την κάνουν αποτελεσματικά. Μια κριτική που δεν είναι απαραίτητο να έχει εκ προοιμίου χαρακτηριστικά σφοδρότητας, αλλά τουλάχιστον ανάδειξης ενός νέου φαινομένου στην πολιτική ζωή αυτής της χώρας. Δεν συμβαίνει συχνά άλλωστε ένας υπάλληλος ενός πανίσχυρου οικονομικά ανθρώπου να εκτίθεται ως υποψήφιος. Δεν έχει συμβεί ο πανίσχυρος αυτός άνθρωπος να συμμετέχει στον συνδυασμό του υποψηφίου. Δεν έχει συμβεί ένας πρώην πανίσχυρος οικονομικός και αθλητικός παράγοντας (Κόκκαλης), που κυριάρχησε αρκετά χρόνια σε πολλά επίπεδα, να στηρίζει αυτό το σχήμα. Ολα αυτά είναι ξένα γι” αυτή τη χώρα.

Η πρώτη πτυχή της συγκεκριμένης υποψηφιότητας είναι η ιδιότητα του οικονομικά εύρωστου εφοπλιστή και η επιρροή που μια τέτοια ιδιότητα έχει σε διάφορα επίπεδα. Ο κ. Μαρινάκης δεν είναι απλά ένας εφοπλιστής που μαζεύει πλούτο από τις δραστηριότητές του. Εχει δείξει ενδιαφέρον εμπλοκής και σε άλλα επίπεδα. Ενα από αυτά είναι και ο Ολυμπιακός, μια λαοφιλής ομάδα η οποία για έναν σεβαστό αριθμό ανθρώπων αποτελεί κάτι πολύ σημαντικό, είναι μια παρομοίωση θρησκείας ή κάτι σχετικό, όση υπερβολή και αν αυτό περιέχει. Και μπορεί να αποτελεί μια παρακμιακή έκφραση ενός κομματιού της κοινωνίας η αξιολόγηση μιας ομάδας ως ιεραρχικά σημαντικότερης από άλλους θεσμούς ή αξίες, αλλά δεν παύει αυτό να αποτελεί μια πραγματικότητα στην Ελλάδα του 2014. Αυτή η δεύτερη ιδιότητα του συγκεκριμένου εφοπλιστή, η ιδιοκτησία της ομάδας δηλαδή με τα εκατομμύρια φίλους, είναι η άλλη πτυχή της συγκεκριμένης υποψηφιότητας.

Δεν γνωρίζω, ίσως κανένας να μη γνωρίζει, ποια θα είναι η υποδοχή της συγκεκριμένης υποψηφιότητας από την κοινωνία του Πειραιά. Είναι ένα πρωτόγνωρο πείραμα. Και το αποτέλεσμα θα το μάθουμε μόνο την Κυριακή των εκλογών. Εκείνο που γνωρίζω είναι πως στην Ελλάδα της κρίσης, στην Ελλάδα του 2014, ένα πολιτικό σχήμα χωρίς σαφή και παραδοσιακά πολιτικά χαρακτηριστικά, ένα συνονθύλευμα περίεργο διεκδικεί τον δήμο του μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας. Και εξακολουθώ να αναρωτιέμαι γιατί δεν μιλάμε γι” αυτό…

 
Συνέντευξη Θ.Δρίτσα (πηγή)

Γέννημα θρέμμα Πειραιώτης;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Πειραιά με τα έξι αδέλφια μου. Ο πατέρας μου εγκαταστάθηκε στον Πειραιά από τις αρχές του 20ού αιώνα και άνοιξε το φαρμακείο του το 1923. Είμαι στενά δεμένος με την πόλη μου.

• Είναι η τέταρτη φορά που κατεβαίνετε υποψήφιος δήμαρχος. Τι σας ώθησε να το ξανατολμήσετε;

Η πρόκληση ήταν πολύ μεγάλη. Η απόφαση ήταν δεδομένη, αν λάβει κανείς υπόψη ότι ήταν επιθυμία πολλών φίλων από τον Πειραιά και των συντρόφων μου από τον ΣΥΡΙΖΑ. Η απόφαση πάρθηκε σε συνέλευση του «Λιμανιού της Αγωνίας». Θεώρησα υποχρέωσή μου να καταθέσω την υποψηφιότητά μου στην παμπειραϊκή συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, που έγινε αποδεκτή με ενθουσιασμό.

• Πέρα από την πρόκληση αυτή, η εκλογική αναμέτρηση τι διαφορετικό έχει από τις προηγούμενες;

Η χώρα μας χρειάζεται συνολική πολιτική αλλαγή. Για να αλλάξει το πολιτικό σύστημα, να εξυγιανθεί και να εκδημοκρατιστεί, πρέπει να αλλάξει και η αυτοδιοίκηση. Ιδιαίτερα η πρωτοβάθμια, η πιο κοντινή εξουσία στους πολίτες. Κι όχι μόνο να αλλάξει, αλλά και να αναβαθμιστεί. Οι δήμοι, κυρίως στις μεγάλες πόλεις, πρέπει να γίνουν τοπικές κυβερνήσεις και όχι εξαρτήματα της κεντρικής εξουσίας.

• Το προεκλογικό σκηνικό στον Πειραιά άλλαξε. Εχουμε μια νέα υποψηφιότητα, την οποία πρόσφατα χαρακτηρίσατε «νέου τύπου». Τι ακριβώς εννοούσατε και τι σημαίνει για εσάς η υποψηφιότητα Μώραλη-Μαρινάκη;

Τη χαρακτήρισα έτσι ως μια υποψηφιότητα έξω από τις σχέσεις πολιτικής εκπροσώπησης, μια υποψηφιότητα επιβολής ισχυρών οικονομικών συμφερόντων με άμεσο τρόπο στον δημόσιο βίο. Σε κάθε κοινωνία ανταγωνίζονται ανάγκες και συμφέροντα των ανθρώπων της εργασίας και του κεφαλαίου. Η πολιτική έρχεται να λειτουργήσει ως η σύνθεση των αντιθέσεων. Εδώ η πολιτική καταργείται. Υποκαθίσταται και εισβάλλει στο προσκήνιο η επιχειρηματική δραστηριότητα. Εχω τη γνώμη όμως ότι δεν πρόκειται μόνο για αυτό. Η συγκεκριμένη υποψηφιότητα έρχεται να λειτουργήσει και ως ανάχωμα στη διαγραφόμενη νίκη του δικού μας συνδυασμού. Ηταν η πρώτη μου δήλωση ότι εδώ το σύστημα όχι μόνο ενεργοποιεί τις εφεδρείες του, αλλά κυριολεκτικά δίνει τα ρέστα του. Είναι ένας συνδυασμός που συγκεντρώνει τις δυνάμεις της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, κυρίως τις πιο φθαρμένες δυνάμεις από τη θητεία τους στην αυτοδιοίκηση του Πειραιά. Στον Πειραιά, ο Σαμαράς και το πολιτικό σύστημα των μνημονίων κατεβάζουν δύο υποψήφιους. Τον κύριο Μιχαλολιάκο και τον κύριο Μώραλη. Λειτουργούν παραπλανητικά, αλλά η πειραιώτικη κοινωνία δεν θα παραπλανηθεί.

• Οπως και να ’χει το σκηνικό έχει αλλάξει… Παρά ταύτα παραμένετε αισιόδοξος;

Παραμένω έντονα αισιόδοξος. Αισθάνομαι έτσι γιατί το κλίμα γύρω μας είναι πάρα πολύ διαφορετικό ακόμα και από την περίοδο των βουλευτικών εκλογών του 2012. Εχουμε πάρα πολύ κόσμο, και μάλιστα από διαφορετικές πολιτικές-κομματικές διαδρομές, που στηρίζουν αυτό το ψηφοδέλτιο και δηλώνουν την επιθυμία τους ν’ αλλάξουν τα πράγματα στον Πειραιά.

• Ο Β. Μιχαλολιάκος δηλώνει ότι θα πάρει πάνω από 50% και ότι δεν υπάρξει δεύτερος γύρος. Εσείς τολμάτε να κάνετε προγνωστικά;

Χρειάζεται να περιμένει κανείς ένα δεκαήμερο πριν από τις εκλογές, για να κάνει σοβαρά προγνωστικά. Το βέβαιο είναι ότι θα είναι μια σκληρή μάχη και ο απερχόμενος δήμαρχος είναι καλύτερα να προσγειωθεί στην πραγματικότητα και να αντιμετωπίσει τη σοβαρή κριτική που του ασκεί ένα μεγάλο κομμάτι της πειραϊκής κοινωνίας, γιατί η θητεία του, παρά τα όσα προσπαθεί εκείνος να καλλιεργήσει, έχει πάρα πολλά τρωτά.

• Τις τελευταίες μέρες παρακολουθούμε πυρετώδεις διεργασίες στο εσωτερικό της ΔΗΜΑΡ για την εκλογική στάση της στον Πειραιά. Τι έχετε να πείτε;

Δεν μπορώ να μπω σε εσωτερικές διαδικασίες, είτε άλλων δημοτικών παρατάξεων είτε κομμάτων. Επιθυμία μας είναι να μη μείνει κανείς έξω από αυτή την προσπάθεια. Mέλη της ΔΗΜΑΡ στον Πειραιά άλλωστε είναι για πολλά χρόνια ενεργά μέλη του «Λιμανιού της Αγωνίας». Αντιλαμβάνομαι όλες τις επιλογές, τις πολιτικές που μπορεί να οδηγούν σε άλλες λύσεις, τις θεωρώ όμως λύσεις ανεπίκαιρες, σε σχέση με τις ανάγκες της περιόδου. Δεν πιστεύω ότι η δική μου υποψηφιότητα, έτσι όπως έχει καταγραφεί στον Πειραιά, εμποδίζει τη συμμετοχή και φίλων από τη ΔΗΜΑΡ ή και από άλλες πολιτικές συλλογικότητες. Και το «Λιμάνι της Αγωνίας» και ο ΣΥΡΙΖΑ και εγώ θέλουμε μια αυτοδιοίκηση ανοιχτή στην κοινωνία και με τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή και ρόλο όλων των δυνάμεων που δίνουν το «παρών» στους αγώνες και στον σχεδιασμό για τα πειραιώτικα ζητήματα.

• Ο πρώην αντιδήμαρχος και γνωστός συνδικαλιστής Δημήτρης Γκερλές προχώρησε σε δήλωση στήριξης στο πρόσωπό σας. Αμέσως μετά δημοσιεύματα έλεγαν ότι ο Δρίτσας άνοιξε τις πόρτες στο «βαθύ ΠΑΣΟΚ».

Τώρα πια δεν μπορούμε να μιλάμε για «βαθύ» και «ρηχό» ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ έχει μια διαδρομή, ειδικά στον Πειραιά, και είναι πολύ δύσκολο να χρησιμοποιήσει κανείς τέτοιους όρους. Ο Δημήτρης Γκερλές ανήκει σ’ εκείνη την κατηγορία ανθρώπων που κράτησαν διακριτή στάση απέναντι στα όσα έκανε η δημοτική αρχή Φασούλα και τα τελευταία χρόνια διαχωρίστηκαν από τις μνημονιακές πολιτικές. Το γεγονός ότι τώρα άνθρωποι με αυτή την κληρονομιά στέκονται κριτικά απέναντι στις σειρήνες των ισχυρών οικονομικών κέντρων, τους φέρνει κοντά στη δική μας προσπάθεια.

• Θα σας κάνω μια υποθετική ερώτηση, την οποία την κάνει αρκετός κόσμος και εκτός Πειραιά. Αν στον δεύτερο γύρο περάσουν οι Μώραλης – Μιχαλολιάκος, έχετε αποφασίσει τι στάση θα κρατήσετε;

Είναι μια ερώτηση που δεν θέλω να την αποφύγω, όμως με τα δεδομένα της στιγμής τη θεωρώ αβάσιμη. Δεν θέλω να είμαι υπερόπτης και αμετροεπής, πιστεύω όμως βαθιά ότι διεκδικούμε βάσιμα την έγκριση της πειραϊκής κοινωνίας για να την εκπροσωπήσουμε στη νέα δημοτική αρχή. Αυτό δεν είναι μόνο η επιθυμία μας. Είναι βάσιμη προσδοκία.

• Δηλώσατε πρόσφατα ότι μας αξίζει ένας «καλύτερος Πειραιάς». Πώς τον φαντάζεστε αυτόν τον «καλύτερο Πειραιά»;

Το πρώτο που χρειαζόμαστε είναι ο Πειραιάς να μείνει όρθιος. Οι άνθρωποι να εξακολουθήσουν να έχουν αυτή την περηφάνια ότι είναι Πειραιώτες. Αυτό σημαίνει έναν τρόπο ζωής, με μια κοινωνία ανοιχτή, δημοκρατική, φιλική, ανθρώπινη, συναίνεσης και αλληλοβοήθειας.

Την ίδια στιγμή είναι η προϋπόθεση της δημιουργίας. Ο Πειραιάς έχει παρακμάσει σε πολλά επίπεδα, είναι καιρός να αρχίσει να παίρνει τα πάνω του. Η δημοτική αρχή μπορεί αν θέλει να παίξει ένα ρόλο τοπικής κυβέρνησης. Γύρω από ένα τέτοιο σχέδιο ανασυγκρότησης της πόλης, με το λιμάνι γρανάζι ανάπτυξης αλλά σε όφελος όλων, πιστεύω ότι πραγματικά μπορεί να γεννηθεί μια άλλη μέρα για την πόλη.

• Αυτά που λέτε ακούγονται πολύ ωραία, αλλά θα μπορούσε να πει κάποιος πώς μπορούν να γίνουν πραγματικότητα, αφού ήδη δημοσιεύτηκε η προκήρυξη για την πώληση του λιμανιού της πόλης;

Η ιδιωτικοποίηση του λιμανιού του Πειραιά δεν εξαρτάται από τις αποφάσεις της δημοτικής αρχής, αλλά είμαι βέβαιος ότι χωρίς τη συναίνεση της δημοτικής αρχής δεν μπορεί να επιβληθεί. Αν υπάρχει μια δημοτική αρχή και ένας δήμαρχος με τεκμηριωμένα επιχειρήματα, που θα εκφράσει τη βούληση της πειραϊκής κοινωνίας και θα θέσει όλα αυτά τα ζητήματα στο τραπέζι, είναι δύσκολο να προχωρήσουν τέτοιου είδους σχέδια. Είμαι αισιόδοξος ότι έχοντας μια άλλη εκπροσώπηση η πειραϊκή κοινωνία θα έχει λόγο στον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να λειτουργεί το λιμάνι».

• Ας υποθέσουμε ότι εκλέγεστε δήμαρχος. Ποιο θα είναι το πρώτο πρόβλημα που θα αντιμετωπίσετε;

Το πρώτο πράγμα που θα κάνουμε είναι να λέμε την αλήθεια. Νομίζω όμως ότι το βάρος την πρώτη περίοδο πρέπει να πέσει στην ενίσχυση των δομών κοινωνικής στήριξης των ανθρώπων που πλήττονται στην πόλη μας. Αυτό σημαίνει ότι ο δήμος πρέπει να ενισχύσει τη δημοτική δράση στα επίπεδα της κοινωνικής πρόνοιας και της αλληλεγγύης. Το έχουν ανάγκη πάρα πολλοί συμπολίτες μας και αν τους στηρίξουμε, ώστε κάποιος να μην είναι μόνος του στην κρίση, αυτό δεν θα ωφελήσει μόνο τους ίδιους, αλλά και την τοπική αγορά και το σύνολο της πειραιώτικης δραστηριότητας. Σε αυτή την κατεύθυνση στηρίζουμε πάρα πολλά, γιατί αυτή θα είναι η δράση για να σταθεί όρθιος ο Πειραιώτης και η Πειραιώτισσα.

Επίδικα "Οικονομικού Μπουταρισμού" εν Πειραιεί

 

 

 

Η υποψηφιότητα Μώραλη Μαρινάκη στον Πειραιά έχει αντιμετωπισθεί με την κλασσική γνωμάτευση ότι είναι τυπικός «Μπερλουσκονισμός». Όπως , όμως, σωστά εντοπίζει ο Γ.Παντελάκης στην Εφημερίδα Συντακτών (26/4) το θέμα περνάει σχετικά ασχολίαστο. Το θέμα είναι στα όρια του σκανδάλου

Είναι , όντως, η πρώτη φορά όπου ένας εκλογικός σχηματισμός με τόσο ισχυρή οικονομική επιφάνεια διεκδικεί ένα δήμο. Στην συγκεκριμένη περίπτωση πρόκειται για ένα πολιτικό εγχείρημα το οποίο φιλοδοξεί να λειτουργήσει ως καταλύτης fast track σε ένα οικονομικό project .Ο Μπερλουσκόνι δεν διεκδίκησε την Ιταλική κυβέρνηση για να διευκολύνει νέες επενδύσεις του, αλλά περισσότερο λειτούργησε ως αυθεντική αστική πολιτική λύση σε μια περίοδο όπου το Ιταλικό σύστημα είχε στομωθεί. Εξ’ άλλου η θεσμική θωράκιση της Ιταλικής Δημοκρατίας είναι τέτοια ώστε ο Μπερλουσκόνι λειτούργησε κάτω από μια σχεδόν ασφυκτική επίβλεψη της Δικαιοσύνης.

Αντίθετα  η περίπτωση Μαρινάκη έχει μια άλλη προοπτική:

Ο Πειραιάς και οι ευρύτερη περιοχή μαστίζεται από ανεργία και οικονομική κρίση. To σύμπλεγμα ΟΛΠ-Cosco αποτελεί εκ των πραγμάτων μια μοναδική εξαίρεση οικονομικής μεγέθυνσης .Ο Μαρινάκης υπονοεί ότι η δημαρχία Μώραλη θα υλοποιήσει σε ορατό ορίζοντα την οικονομική μεγέθυνση στην ευρύτερη περιοχή μέσω σχεδίων  real estate, συγχρονισμού με ναυτιλιακές εταιρίες, περαιτέρω ανάπτυξης του Ολπ-Cosco.Ταυτόχρονα λειτουργεί εντός του momentum του συγκεκριμένου δημοσιονομικού υποτιθέμενου success  story . Καμία άλλη δημοτική αρχή δεν μπορεί να υπονοήσει , και να μπορεί στοιχειωδώς να το αποδείξει ότι μπορεί να διευρύνει τις οικονομίες και της αγορές της περιοχής. Τυπικά δεν πρόκειται για Μπερλουσκονισμό αλλά για "οικονομικό Μπουταρισμό". Αν ο Μπουτάρης επέτυχε μια μεταμόρφωση στο πολιτικό ύφος και την ατμόσφαιρα μιας πόλης ο Μαρινάκης υπονοεί μια οικονομική μεταμόρφωση. Στην ουσία υπονοεί πως «θέλει» τον Δήμο για να ελαττώσει τις αδράνειες και να τον χρησιμοποιήσει ως καταλύτη στο ευρύτερο οικονομικό σχέδιο.

Η copy paste ανάλυση περί Μπερλουσκόνι εδράζεται σε πραγματικούς φόβους. Ένα σενάριο νίκης Μαρινάκη φαντάζει εφιαλτικό αν συνδυασθεί με τον Ολυμπιακό και μια προοπτική για μια στατική Δημαρχία κλασσικού τύπου ( σκουπίδια, ενάρετα οικονομικά, δομές αλληλεγγύης). Ταυτόχρονα εκφράζει μια ανάλυση ρουτίνας η οποία «διαβάζει» την συγκυρία προκαταβολικά με οικονομική στασιμότητα. Επομένως εντός ενός στάσιμου μέλλοντος η «κατάληψη» του Δήμου από τους εφοπλιστές προσομοιάζει προς τις μορφές πολιτικής λειτουργίας της περιοχής του Καυκάσου ή του Κόσσοβου. Η ανάλυση ρουτίνας καταδεικνύει  το εφιάλτη μιας επερχόμενης Μαφίας. Όμως η ανάλυση εκφράζει και μια ραστώνη. Γιατί το πραγματικό και όντως δύσκολο πρόβλημα τίθεται ως εξής:

Ο Μαρινάκης εκφράζει ένα απτό , ορατό ,σχέδιο οικονομικής μεγέθυνσης το οποίο απευθύνει σε μια ευρύτερη περιοχή με ανεργία 40 %.Ποιο είναι το ισοδύναμο σε ρεαλισμό, μικρό ορίζοντα αντίπαλο σχέδιο;      

Αν με το Μαρινάκη στη δημαρχία υποτίθεται πως θα ενισχυθεί ο ναυτιλιακός Πειραιάς, θα υλοποιηθούν Real Estate projects στη Δραπετσώνα, θα επιταχυνθεί η μεγέθυνση του Ολπ –Cosco με τον Μιχαλολιάκο και τον Δρίτσα τι ακριβώς θα γίνει οικονομικά ;

Για όσους αναφέρονται στον ευρύτερο Πειραιά και έχουν βιωματική σχέση με την ανεργία και την δυσπραγία η απάντηση δεν είναι απλή.

Βέβαια για ένα ορισμένο τύπο αριστερόφωνης κριτικής ,με ακαδημαϊκή προέλευση και ικανή απόσταση από τα τεκταινόμενα , η απάντηση είναι εξ’ ίσου απλή: Τα πάντα και παντού είναι εν δυνάμει υποψήφια θύματα εκμετάλλευσης , ως εκ τούτου εκτός από τον Μαρινάκη εντός  2014 υπάρχει μια πλειάδα σοβαρών , ηθικών και αισθητικά άρτιων επενδυτών. Οπότε το πραγματικό πρόβλημα είναι πως θα επιλέξουμε την πιο συμφέρουσα πρόταση αντί να περιπέσουμε στην Βαλκανική Μαφία του Μώραλη. Με βάση αυτό το επίδικο γίνεται ένας σκληρός διαγωνισμός με ευγενέστατα κίνητρα. Για τους ιδαλγούς που κινούνται με βάση αυτή την άρρητη προϋπόθεση θα ήταν αγένεια να τους καταδείξουμε την βάναυση τραυματική πραγματικότητα: εκτός του Μαρινάκη την Cosco και τους περί την Cosco κανείς άλλος δεν έχει απτά επενδυτικά σχέδια σήμερα.       

Στο ευρύτερο Πειραϊκό μυστήριο , υπάρχουν πολλά επίδικα.

Τι γίνεται με τον Ολπ;

Πως εξηγείται η σαφής διαφοροποίηση του Μαρινάκη από την κυβέρνηση;

Εδώ θα άξιζε να θυμηθούμε ότι κατά της Cosco τάχθηκαν οι ευνοημένοι του τυπικού καθεστώτος εξαίρεσης το οποίο δημιούργησε το Πασοκ για τις «Δέκο του» , αυθεντικοί ιδεαλιστές της αριστεράς ενώ το Ινστιτούτο της Γσεε (πηγή) είχε ταχθεί εναντίον όλων των υπερφορτωμένων συμπλεγμάτων logistics  (αλήθεια γιατί χάθηκε από τα ηλεκτρονικά αρχεία η σχετική έκθεση , μνημείο αστοχίας και διάψευσης;) Ταυτόχρονα πίσω από τις περίτεχνες διατυπώσεις  του Συριζα δεν διαφαίνεται κανένα ρεαλιστικό πρόγραμμα επιστροφής στην προ Cosco εποχή, και μάλλον δεν υπάρχει.

Στην συνέντευξη του στην Εφημερίδα Συντακτών (26/4) ο ήπιος Δρίτσας, επιφυλάσσει μια μετριασμένη ισοδύναμη κριτική προς Μιχαλολιάκο και  Μώραλη. Αν υποθέσουμε ότι σε συγκρουσιακά μοντέλα δημοκρατίας οι πολίτες κατά βάθος δεν επιλέγουν διοικήσεις αλλά συγκρουσιακά αρχιτεκτονήματα: Δημαρχία Μιχαλολιάκου με αντιπολίτευση Δρίτσα θα θυμίζει επιτάφιο. Η Δημαρχία Δρίτσα , παρά το ρεαλισμό του ανδρός ,κινδυνεύει να εμπλέξει τον Πειραιά  ως υπομόχλιο σε μια ανιστόρητη πόλωση «μνημονιακής» κυβέρνησης «αντιμνημονιακού» δήμου. Ενώ μια δημαρχία Μώραλη και αντιπολίτευση Δρίτσα, θα εξασφαλίσει το δυναμικό συγκρουσιακό πεδίο που αρμόζει στην συγκυρία. Μια αστική φιλόδοξη δημαρχία σε επαφή με πραγματικά κεφάλαια  θα ωθήσει τους πάντες σε μια επιθυμητή οικονομική διέγερση έχοντας ως αντιπολίτευση  μια συνετή λογική δύναμη , η οποία εκτός από τις τελετουργικές εκφωνήσεις κατά βάθος ξέρει πως ο υπαρκτός Πειραιάς και  η περιοχή έχει ανάγκη από οικονομική διέγερση τώρα. Η αριστερά ήταν πάντα μια αναντικατάστατη ιστορική πλευρά που λειτουργεί  ως ελεγκτική δύναμη ενός υπαρκτού δυναμικού καπιταλισμού.   

 

Ποιός μετέχει στο Ιερό και οι ψήφοι του Ζουράρη

 

 

Στη  διαπραγμάτευση των κοινών ζητημάτων αριστεράς και θεολογίας υπάρχουν πολλές οπτικές.

Επικρατούν οι κοινωνικές αναλύσεις όπου το επίδικο είναι να αναδειχθούν οι κοινές αξίες εκκλησίας και αριστεράς: κλασσικά θέματα η θεολογία της απελευθέρωσης, η ιεραποστολική αλληλεγγύη κλπ. Στο κλίμα αυτό έγινε και το συνέδριο στην Θεσσαλονίκη .

Μια άλλη σειρά αναλύσεων , προέρχεται από τον κλασσικό φιλελεύθερο χώρο όπου το επίδικο είναι ότι η κομμουνιστική ουτοπία έχει θρησκευτική προέλευση και επομένως οδηγεί σε ιδεοληψίες, τυρανίες κλπ.

Μετά όμως από τον Καρλ Σμιτ η διαπραγμάτευση είναι ευρύτερη. Εκκινώντας από τη βασική θέση πως όλες οι έννοιες της πολιτικής είναι προέκταση εννοιών της θεολογίας, γίνεται μια ανάλυση σε ένα βαθύτερο επίπεδο. Εδώ δεν αναδεικνύεται το ζήτημα των κοινωνικών αξιών, ούτε η έννοια της ουτοπίας, αλλά η ουσιαστική ισομορφία των εννοιολογικών αρχιτεκτονημάτων πολιτικής και θεολογίας. Συμβατικές σηματοδοτήσεις της πολιτικής φιλοσοφίας , πχ η κυριαρχία, η επανάσταση αντιστοιχίζονται με ισοδύναμες της θεολογίας. Σύμφωνα με τον Κ.Σμιτ δεν είναι η αριστερή ουτοπία που αναδύει μια θεολογία, αλλά ολόκληρο το φιλελεύθερο κοσμικό  πολιτικό οικοδόμημα , αυτοκατανοείται ως ορθολογικό , αλλά ουσιαστικά δεσμεύεται από θεολογικού τύπου όρια. Το απώτατο αυτό όριο είναι η κυριαρχία η οποία αντιστοιχεί στην Θεϊκή κυριαρχία. Το project του Σμιτ έχει την αντιδημοκρατική του ανάγνωση: αν το όριο είναι η κρατική κυριαρχία τότε η δημοκρατική ή μη νομιμοποίηση είναι δευτερεύουσα.

Αυτή την επιστημολογική  κατεύθυνση ακολουθεί ο G.Agamben ,ο οποίος πραγματοποιεί μια μοναδικού εύρους ιστορική έρευνα , με αυθεντικά πρωτόγεννη ευρήματα. Ο G.Agamben αποκαλύπτει ποιες άλλες θεμελιακές συντεταγμένες της μοντέρνας πολιτικής έχουν θρησκευτικό υπόβαθρο , και δεν επιβιώνουν απλώς, αλλά ουσιαστικά επικαθορίζουν τα όρια της πολιτικής και της εννοιολόγησης της.Homo Sacer, Iustitium είναι τα πολιτικοθεολογικά μοτίβα με τα οποία ο GA μπορεί "διαβάσει" την τρέχουσα συγκυρία. Ανεξάρτητα από τις ενστάσεις για το έργο αυτό, είναι σαφές ότι ανοίγει νέους δρόμους. Στο τελευταίο μεγάλο έργο του “The Kingdom and the Glory” (Πηγή) προχωρεί ένα ακόμη βήμα περαιτέρω: Δεν είναι μόνο η πολιτική θεολογία , αλλά και η οικονομία είναι μια θεολογία με μια ενδιαφέρουσα γενεαλογία. Το θεολογικό σχήμα της Τριαδικότητας "στερεώνεται"  δανειζόμενη την αριστοτελική έννοια  της οικονομίας, αλλά όταν η οικονομία γίνεται μοντέρνα επιστήμη δανείζεται από την Θεολογία την Οικονομία χωρίς την Αγία Τριάδα. Συμπτωματικά το πρώτο συνέδριο Οικονομικής Θεολογίας , βασισμένο κυρίως στο “The Kingdom and the Glory” γίνεται σε ένα μήνα στη Ρώμη. (πηγή)

Η μικρή εισαγωγή γίνεται για να σημειωθεί κατ' αρχάς η μοναδική επικαιρότητα της πολιτικής θεολογίας, η διεισδυτικότητα της. Ταυτόχρονα πρέπει να στοιχειοθετηθεί με ακρίβεια χωρίς συγχύσεις το επίπεδο, το επίδικο και η οπτική της κριτικής που ακολουθεί.

Δημοσιεύθηκε στη Αυγή της Κυριακής ένα επίκαιρο κείμενο Πολιτικής Θεολογίας. Το κείμενο υπογράφεται από το Α.Μπαλτά και είναι ευπρόσδεκτο τεκμήριο μιας τακτοποίησης των σχέσεων αριστεράς και ιερού, πέραν του γνωστού ζητήματος των κοινών αξιών και πρακτικών (αλληλεγγύη, πρωτείο του ανθρώπου κλπ). (πηγή). Η βασική θέση του κειμένου συμπεραίνεται ως εξής:

• H Αριστερά μετέχει πλήρως στο Iερό. Πρόχειρες αποδείξεις: Το δέος απέναντι στους μάρτυρές της. Η ιερουργία που συνιστά το Άξιον Εστί. Το τέμπλο που ζωγράφισε ο Κατζουράκης. Απόδειξη, ακόμη, η κατανυκτική συμμετοχή πολλών αριστερών στην περιφορά του Επιταφίου ή στη λειτουργία της Ανάστασης. Στα καθ΄ ημάς ανάσταση και επανάσταση συνδέονται. Η επανάσταση δεν είναι περιστροφή (revolution). Είναι εκ νέου στάση, εκ νέου έγερση. Όπου στάση είναι διακοπή του χρόνου, είναι όρθωση αναστήματος - αλλά και εξέγερση. Εξέγερση είναι έγερση που απευθύνεται. Που αναλαμβάνει την ευθύνη της. Για μας επανάσταση είναι επί και ανάσταση. Ανάσταση επί τούτω .Καλή Ανάσταση παντού. Αφού στο δικό μας Πάσχα δεν μετέχουν μόνον οι ορθόδοξοι. Ούτε μόνον οι αριστεροί.

Ο ΑΜ κάνει μια ατυχή εννοιολογική ταύτιση Αριστεράς και Αριστερών. Ενώ ορθότατα με ενάργεια περιγράφει το Ιερό, ως προσωπικό  βίωμα , ως απώτατο  όριο (1) κατόπιν  διατυπώνει «το αίσθημα του ιερού είναι καθολικό». Τότε η γνωμάτευση "Η Αριστερά μετέχει του Ιερού" γίνεται αυτονόητη γιατί όλα τα υποσύνολα του καθολικού μετέχουν του ιερού, πχ οι ποδοσφαιρικές ομάδες, οι σύλλογοι ιππασίας .κλπ Ωστόσο αυτό είναι μια προφανής ιδεολογική υπαναχώρηση προς την προνεωτερικότητα. Αν ακολουθήσουμε τη σκέψη του ΣΜ τότε και η κεντροαριστερά, η φιλελεύθερη δεξιά, η ναζιστική δεξιά κλπ ο μετέχουν του Ιερού και η κόλαση της πολιτικής αγιοσύνης είναι ανοικτή. Το γεγονός ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων «έχει αίσθημα του ιερού» αυτό δεν σημαίνει ότι και οι συλλογικότητες τους, εκούσιες ή ακούσιες μετέχουν σε Ιερά. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ομοίως η Αριστερά μετέχει στο Ορεκτικό, το Υπνικό, το Ηδονικό κλπ.

Καμία πολιτική παράταξη της Αριστεράς δεν μετέχει  κανενός Ιερού. Στο Ιερό μετέχουν πρόσωπα, υποκείμενα. Νομίζουν ότι συμμετέχουν μόνο οι παγανιστικές κοινότητες της ακροδεξιάς οι Τζιχαντιστές κλπ κλπ .Όσο για τις αποδείξεις για την «μετοχή της Αριστεράς στο Ιερό» αυτές είναι πολύ περίεργες:

• Δέος προς τους μάρτυρες του (τον Λεωνίδα)  μπορεί να  έχει και ο Κασιδιάρης.
• Ιερουργία , όπως αναφέρεται , είναι και η συναυλίες του Καιάδα για τους μυημένους στο Satan Rock.
• Όσο για τους αριστερούς στον επιτάφιο , ας τους ρε αδελφέ μόνους τους να τα βρουν , θα τους δώσουμε και ιδεολογικό laisser faire ;

Η ευγενής πρόθεση του ΑΜ είναι διακριτή.

Προσπαθεί να οργανώσει ένα  πολιτικοθεολογικό στοχασμό για τη συγκυρία. Κάνοντας όμως ένα τέτοιο σφάλμα, δηλαδή να κοινωνικοποιεί το ατομικό βίωμα ως μηχανική αθροιστική διεργασία, κατασκευάζει μια ιερουργούσα αριστερά, την οποία μόνο ποιητική αδεία μπορούμε να σκεφτούμε. Κάτι ξέρουν και οι θρησκείες που αποδέχονται τις ιερές κοινότητες μόνο  με την διαμεσολάβηση, ιερέων, τελετών κλπ. Τέλος η Γιανναρικής τεχνοτροπίας υπόμνηση ότι η επανάσταση δεν είναι περιστροφή αποτελεί άλλη μια περίεργη διατύπωση. Και εδώ η προσωπική χριστιανική «ανάσταση» γίνεται κοινωνική συλλογική. Μάλιστα φαίνεται να έχει το αληθές περιεχόμενο της μόνο στα «καθ’ ημάς».

Είπαμε η πολιτική θεολογία είναι ερεθιστική, αλλά από αυτό μέχρι την «καθ’ ημάς» επανάσταση η απόσταση είναι μεγάλη. Εκτός και αν μας χρειάζονται και οι ψήφοι του Ζουράρη…..

(1)Η διατύπωση του ΑΜ για το Ιερό, είναι  πανομοιότυπη  με τις διατυπώσεις των ορθόδοξων θεολόγων που γοητεύτηκαν από τον πρώιμο Wittgenstein και τον διάβασαν ως θεολογία:To άρρητο του Tractatus είναι τελικά το ιερό επέκεινα. (Ζ.Λορεντζάτος Δευκαλίων 1972 για το Tractatus)

Foto:Pina Bausch -Πηγή

Σύνολα-Ιστορικά Παράδοξα-Παρανοήσεις

Κυκλοφόρησε πρόσφατα το βιβλίο των Graham & Kantor “Ονοματίζοντας το Άπειρο». Πρόκειται για ένα σύνθετο ιστορικό και επιστημολογικό κείμενο το οποίο αναλύει μια ερεθιστική συγκυρία: Στην Τσαρική Ρωσία διαμορφώνεται μια Μαθηματική Σχολή η οποία , εξαιτίας της συνάφειας της με το θεολογικό ρεύμα της «Λατρείας του Ονόματος», αφομοιώνει και εξελίσσει πρωτοποριακά την Θεωρία των Συνόλων όπως αυτή θεμελιώθηκε από τον G.Kantor.Το κείμενο είναι απολαυστικό καθώς αναφέρεται παράλληλα στις θεολογικές, μαθηματικές και πολιτικές διεργασίες κατά τον 20 αιώνα στην Τσαρική και Σοβιετική Ρωσία.

Το επιστημολογικό επίδικο του βιβλίου, το οποίο παραμένει περίτεχνα ανοικτό ,είναι αν η αποδοχή μιας θεολογικής θέσης διευκόλυνε σχεδόν επιτάχυνε μια μαθηματική φιλοσοφική κατεύθυνση, εν προκειμένω ,της θεωρίας συνόλων: Η «Λατρεία του Ονόματος» συμπυκνώνεται χοντρικά στην θέση ότι τα Ονόματα ταυτίζονται με  την Ουσία , επομένως η εκφώνηση αποτελεί μυστηριακή ταύτιση . Η προσευχή με την εκφώνηση του Θείου επιτελεί μια  μυστική  ταύτιση  η οποία ουσιαστικά ολοκληρώνει ένα λατρευτικό μυστήριο. Μια ομάδα μαθηματικών  (Εγκόρωφ,Λούζιν κλπ) που συνδέεται με αυτό το θεολογικό ρεύμα  ευρίσκεται σε πλεονεκτική θέση όταν αντιμετωπίζει την καινοτομία της Συνολοθεωρίας. Καθώς η Συνολοθεωρία εισάγει μια σειρά από καινοφανείς μαθηματικές οντότητες, τύπους και οικογένειες του απείρου, οι μαθηματικοί «λάτρες του ονόματος» δεν προβληματίζονται με αυτές τις αφαιρέσεις καθώς για αυτούς αποτελούν «Ουσίες». Σε αντίθεση με τους σύγχρονους τους Γάλλους ορθολογιστές οι οποίοι δυσπιστούν στις νέες μαθηματικές οντότητες, οι Ρώσοι αμέσως υιοθετούν τη μαθηματική κατεύθυνση και την εξελίσσουν πρωτοποριακά.

Εδώ αξίζει να σημειωθεί πως άλλοι ερευνητές των φιλοσοφικών προκείμενων της Θεωρίας Συνόλων έχουν εντοπίσει σε αυτήν θεολογικές επιρροές από την  Καββάλα. Ο A.Aczel στο «Μυστήριο του ‘Αλεφ» εντοπίζει στην Καββάλα τις απαρχές της συνολοθεωρίας και μια πρώτη διατύπωση του παραδόξου του Ράσελ.

Το 1988 ο A Badiou καταθέτει ,μια καινοφανή ,σχεδόν επαναστατική αναδιατύπωση της θεωρίας συνόλων: Θεωρεί την αξιωματική  εκδοχή της ( Zermelo Fraenkel) ως θεμέλιο της οντολογίας και διατυπώνει μια «πολιτική οντολογία» με βάση τις έννοιες και τα αξιώματα της. Θεμελιακές έννοιες όπως του συνόλου, του «ανήκειν» (belonging) , «συμπεριλαμβάνεσθαι» (including) , του κενού συνόλου κλπ κλπ μεταφέρονται στην πολιτική φιλοσοφία και δημιουργούν ένα εκκεντρικό τυπικό σύστημα πολιτικής διαπραγμάτευσης. Το «Είναι και Συμβάν» δομείται ως τυπικό μαθηματικό οικοδόμημα με αξιώματα ,αποδείξεις και λήμματα. Από τα θεμελιώδη της θεωρίας ο ΑΒ προχωρεί με τυπική αυστηρότητα στα «ανώτερα» της , στο πρόβλημα του συνεχούς όπου διατυπώνει  (κυριολεκτικά αποδεικνύει ) το κύριο θεώρημα του: η τυπικά  στέρεα απόδειξη της ύπαρξης των «γενολογικών συνόλων» δηλαδή των συνόλων για τα οποία δεν υπάρχει τυπική γλώσσα για τον ορισμό των μελών τους, ορίζει τη δυνατότητα του «Συμβάντος». Όθεν το «Συμβάν»  εννοείται ως καινοφάνεια που προκύπτει από ένα κενό της «εγκυκλοπαιδικής γνώσης» , μια «μαύρη τρύπα» και όχι ως θετική σώρευση στοιχείων.

Συνοψίζοντας το Μπαντουικό εγχείρημα είναι:

·        Η Πολιτική είναι οντολογία

·        Η αξιωματική Συνολοθεωρία είναι η πιο συνεπής οντολογία

·        Το Συμβάν τεκμαίρεται, εντός των αυστηρών δεσμεύσεων των αξιωμάτων,  από την τυπική επάρκεια της απόδειξης για τη ύπαρξη των γενολογικών συνόλων (P.Cohen)

Τώρα διαβάζοντας το «Ονοματίζοντας και Άπειρο» προκύπτει ένα ενδιαφέρον συμπέρασμα:

·        Οι Ρώσοι Μαθηματικοί της « Λατρείας του Ονόματος» εξελίσσουν το μαθηματικό τους έργο εντός μιας «καταφατικής θεολογίας» , μέσω της εκφώνησης μιας θετικής επιτέλεσης, η οποία εννοείται ως μυστηριακή ταύτιση «Ονόματος –Ουσίας».

·        Ο ΑΒ τεκμαίρει το Συμβάν μέσω μιας «αποφατικής θεολογίας» . Τα γενολογικά σύνολα , δηλαδή αυτά για τα οποία δεν υπάρχει καμία τυπική γλώσσα που θα «ονοματίσει» τα στοιχεία τους, αποδεικνύεται ότι υπάρχουν. Η απόδειξη του P Cohen είναι τυπικά ορθή μέχρι σήμερα.

Στο «Ονοματίζοντας το Άπειρο» προσφέρεται ένα άλλο τεκμήριο. Ο A.Grothendiek , ο οποίος αποτελεί βιογραφικό ( ως γόνος αναρχικών) και επιστημονικό υπόδειγμα για τον Badiou  εξελίσσει το έργο του σε μια ματαθηματική κατεύθυνση με μυστικιστικά στοιχεία ( σελ 202)

Η «αποφατική» οντολογία του ΑΒ προκαλεί μεγάλη αμηχανία. Οι μεν μαθηματικοί φιλόσοφοι αρνούνται να δεχθούν μια τέτοια εργαλειακή χρήση αυτών των μαθηματικών αφαιρέσεων, ενώ δεν λείπουν οι μομφές για «τσαρλατανισμό» και «άγνοια». Ταυτόχρονα όμως διακινείται ένας «Μπαντουισμός» ο οποίος αποσιωπά πως το έργο του είναι κατ’ αρχάς μαθηματικό και εξ’ αιτίας  αυτής τυπικής μορφής έγινε αποδεκτό  στον Αγγλοσαξονικό χώρο. Το σύνολο των εννοιών και ταξινομήσεων του ΑΒ (κομμουνισμός, εξεγέρσεις κλπ)  έχουν μαθηματικοφιλοσοφικό υπόβαθρο και δύσκολα αποσπώνται από τα συμφραζόμενα τους (1) Ταυτόχρονα η ερεβώδης φτώχεια , η ανυπαρξία μιας φιλελεύθερης αστικής πολικής επιστήμης αποστρέφεται τον ΑΒ μόνο και μόνο στο άκουσμα του «κομμουνισμού» ενώ προκύπτει ένα ερεθιστικό ερώτημα: Η τυπική αρτιότητα της συνολοθεωρίας όπως αυτή αρθρώνεται στο “Being & Event” δεν οδηγεί ως μονόδρομος στον «ιστορικό κομμουνισμό» αλλά στον «αποφατικό» γενολογικό κομμουνισμό ο οποίος μπορεί να αποτιμηθεί και ως αδυνατότητα. Αντιθέτως το Being & Event  προσφέρει  μια πολιτική εργαλειοθήκη η οποία ανοίγει νέους δρόμους

(1)    Είναι ενδιαφέρον πως ο G.Agamben στην εισαγωγή του Homo Sacer ,κάνει μια τελείως λανθασμένη ανάγνωση των θεμελιακών εννοιών του Being & Event. Μάλιστα θα μπορούσε κάποιος να  ισχυρισθεί ότι από αυτή την παρανόηση προκύπτει και τελικά ο ασφυκτικός προορισμός  του Homo Sacer ως επαναλαμβανόμενο υπεριστορικό μοτίβο.O Agamben συγχέει την θεμελιακή έννοια του «εκφύματος» ( «αναπαράσταση» χωρίς «παρουσία» ) με την «ανώτερη» έννοια του «Συμβάντος»  (το γενολογικό σύνολο των παρουσιών ως υποκείμενο του Συμβάντος) καταδικάζοντας τον Homo Sacer σε μόνιμη καθήλωση. (πηγή)

Info:

A.Badiou : Being & Event,2005 (Continuum)

L.Graham.J Kantor:Ονοματίζοντας το Άπειρο 2013 ( Αλεξάνδρεια)

A.Aczel : Το Μυστήριο του Άλεφ 2006 (Ενάλιος)  

Ροίδη και Λασκαράτου Εμμονές : Ορθόδοξος Μυστικισμός και Μαθηματικά στην ΕΣΣΔ (Πηγή)

Ευτυχώς υπάρχουν και οι ψύχραιμοι

Το ψυχόδραμα του Compromesso Storico a la Ελληνικά συνεχίζεται . Οι πρωταγωνιστές υποφέρουν από συνεχείς υστερικές κρίσεις. Αδυνατούν να προσαρμοστούν στην ιδέα ότι ή αρχιτεκτονική των επίδικων της συγκυρίας τους οδηγεί σε συνεργασία και όχι οι  πολωτικές εκφωνήσεις τους.

Οι κυρίαρχοι αφηγητές διαχειρίζονται δύο απόλυτα πετυχημένες αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου στις τράπεζες  και μια επιτυχή έξοδο στις αγορές  μέσω μιας συστηματικής απόκρυψης: Οι χρηματαγορές δεν εμπιστεύονται κυβερνήσεις αλλά πολιτικά συστήματα , δηλαδή κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις και τις προοπτικές τους.

Και τα πιο ριψοκίνδυνα hedge funds  συμμετείχαν στις ΑΜΚ των Alpha και Πειραιώς , εν γνώσει των πιθανοτήτων μιας Συριζαικής ανατροπής. Ενώ προφανώς η αμφισβητούμενη σχεδόν καινοφανής τεχνικά έξοδος στις αγορές, αποτελεί παρακαταθήκη για τον Συριζα, για μια «μη συμβατική» χρηματοδότηση σε μια υποτιθέμενη «μεταμνημονιακή» φάση σε περιβάλλον σύγκρουσης με τον «Μερκελισμό». Με μια έννοια οι χρηματαγορές εμπιστεύθηκαν και το Σύριζα.

Ευτυχώς όμως κυκλοφορούν και οι ψύχραιμοι ανάμεσα μας.

Παραθέτω :

Το κείμενο του κλασσικού “Latsi Boy” Γκ.Χαρδούβελη όπου απλά εντοπίζει το αυτονόητο: Οι αγορές αξιολογούν δυναμικά συστήματα και όχι στατικές κυβερνήσεις με ορίζοντα προεκλογικά  project σαράντα ημερών. Είναι προφανές ότι οι αγορές ψηφίζουν και την αξιοπιστία Δραγασάκη ενώ γνωρίζουν ότι ο Λαφαζάνης είναι για εσωτερική ψυχοθεραπεία.   

Το κείμενο του υποψήφιου ευρωβουλευτή του Σύριζα Ν.Ξυδάκη όπου με παρρησία και εντιμότητα αποδέχεται τη θετική επίδραση από την έξοδο στις αγορές. Προφανώς η θετική επίπτωση δεν αίρεται από το γεγονός ότι χρησιμοποιείται για προεκλογικούς λόγους. Φευ, η αξιολόγηση των χρηματοοικονομικών και πολιτικών συγκυριών δεν μπορεί να γίνει μέσω της πολιτικής δεισιδαιμονίας του «καλού» «κακού». Πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα συνυπάρχουν.

 
Πηγή :  Capital

 
Του Γκίκα Χαρδούβελη

Τους τελευταίους μήνες η εικόνα στην πραγματική οικονομία βελτιώνεται, αργά αλλά σταθερά.

Το οικονομικό κλίμα σε όλους τους κλάδους (βιομηχανία, λιανικό εμπόριο, υπηρεσίες, κατασκευές, ακόμα και οι καταναλωτές) ανακάμπτει περισσότερο με τον ερχομό του κάθε νέου μήνα, ενώ οι επενδύσεις σε μηχανολογικό εξοπλισμό, που έχουν και τη μεγαλύτερη θετική επίδραση στην παραγωγικότητα και κατά συνέπεια αποτελούν προάγγελο μια γρήγορης ανάκαμψης, αντέστρεψαν την από το 2008 καθοδική τους πορεία και αυξήθηκαν το 2013 όχι μόνο ως ποσοστό του ΑΕΠ αλλά και ως απόλυτο μέγεθος. Συγχρόνως οι ενδείξεις ότι η ανεργία έπιασε οροφή τον περασμένο Σεπτέμβριο πολλαπλασιάζονται, αφού έκτοτε το ποσοστό της μειώνεται ελαφρά, ενώ και τα ανεξάρτητα στοιχεία για τους μισθωτούς του συστήματος ΕΡΓΑΝΗ του Υπουργείου Εργασίας, που από το Νοέμβριο του 2013 περιέχουν αξιόπιστη πληροφόρηση για ολόκληρη τη χώρα, επιβεβαιώνουν την τάση των στοιχείων της Eurostat, αφού δείχνουν ότι για τρεις συνεχείς μήνες οι προσλήψεις ήταν περισσότερες από τις απολύσεις.

Συγχρόνως, το πολιτικό κλίμα δεν φαίνεται να έχει δηλητηριαστεί από τις επερχόμενες ευρωεκλογές και δημοτικές εκλογές, οι ακρότητες έχουν αποφευχθεί ή περιθωριοποιηθεί και πολλοί ξένοι επενδυτές, οι οποίοι βλέπουν την οικονομία να ανακάμπτει και θέλουν να συμμετέχουν στην άνοδο, είναι πλέον ευνοϊκά διακείμενοι στο να τοποθετήσουν για μακρό χρονικό διάστημα τα χρήματά τους στη χώρα μας, ανεξαρτήτως του εκλογικού αποτελέσματος. Αυτό ήδη φάνηκε στις αυξήσεις κεφαλαίου των τραπεζών, οι οποίες υπερκαλύφτηκαν πολύ γρήγορα και με καλές τιμές σε σχέση με τη λογιστική τους αξία, ενώ φαίνεται και στη μείωση των απαιτούμενων αποδόσεων των πολυετών ομολόγων που εξέδωσαν πέρυσι πολλές ιδιωτικές εταιρείες. Πέρυσι οι ελληνικές εταιρείες δανείζονταν στη διεθνή αγορά με επιτόκιο από 7% έως 9%. Σήμερα οι απαιτούμενες αποδόσεις είναι από 4% έως 6%. Η χώρα μας χτίζει σταδιακά αξιοπιστία και οι προοπτικές της οικονομίας βελτιώνονται. Αυτό φαίνεται στη διαρκή πτώση των απαιτούμενων αποδόσεων των δεκαετών κρατικών ομολόγων, από περίπου 30% τον Μάιο του 2012, σε 10% τον Μάιο του 2013 και 6,1% πριν λίγες μέρες.

Στο θετικό αυτό κλίμα είναι φυσιολογική η προσπάθεια του Υπουργείου Οικονομίας να ξαναβγεί στις αγορές. Πρώτον, διαφοροποιεί τις πηγές χρηματοδότησης του με την προσέλκυση νέων ιδιωτών δανειστών, καθώς και τη γκάμα των λήξεων των εντόκων και ομολόγων με τα οποία δανείζεται φρέσκο χρήμα. Δεύτερον, περνάει ένα ξεκάθαρο μήνυμα στη διεθνή κοινότητα ότι η πρόοδος που επιτεύχθηκε στην οικονομία έχει διάρκεια, ότι η Ελλάδα πιστεύει στην ικανότητα της να τα καταφέρει στο μέλλον και είναι διατεθειμένη να περάσει από το σκληρό τεστ της αγοράς. Η νέα πενταετής έκδοση €2,5 δις, που υπερκαλύφτηκε σε πολλαπλάσιο ποσοστό, και με επιτόκιο κάτω του 5% επιβεβαιώνει την προθυμία των επενδυτών να αναλάβουν ελληνικό ρίσκο, παρά τα όσα συνέβησαν με το PSI+ δύο χρόνια νωρίτερα. Οι επενδυτές αυτοί θεωρούν ότι κανένα είδος νέου PSI δεν θα ξανασυμβεί. Θεωρούν ότι οι μελλοντικές ελληνικές κυβερνήσεις θα πληρώσουν τα οφειλόμενα στο ακέραιο και στην ώρα τους. Βλέπουν λοιπόν την Ελλάδα να ορθοποδεί και να αναπτύσσεται, έχοντας το στέρεο υπόβαθρο των κανόνων της Ευρωζώνης στη φαρέτρα της.

Ο αντίλογος στην έκδοση του νέου πενταετούς βασίζεται κυρίως στο αυξημένο κόστος δανεισμού σε σχέση με τα προηγούμενα δάνεια των εταίρων προς τη χώρα μας. Όμως, το επιπλέον κόστος δανεισμού είναι ευτελές σε σχέση με το όφελος από την εύρεση μια νέας πηγής χρηματοδότησης, πέραν των δανείων των εταίρων μας και του ΔΝΤ. Έτσι η Ελλάδα απελευθερώνεται από τα όποια «δεσμά» των επίσημων δανειστών, γεγονός που ωφελεί και τις μελλοντικές ελληνικές κυβερνήσεις, αφού τους παρέχει μεγαλύτερη ευελιξία στην άσκηση οικονομικής πολιτικής. Μια δεύτερη κριτική αφορά στη χρονική στιγμή της έκδοσης νέων πενταετών. Η σημερινή ικανότητα μας να χρηματοδοτηθούμε από την ελεύθερη αγορά μειώνει την πιθανότητα να πετύχουμε καλύτερους όρους ελάφρυνσης του χρέους, αργότερα τον Σεπτέμβριο όταν πιθανολογείται να ξεκινήσει μια επαναδιαπραγμάτευση. Όμως, στις διαπραγματεύσεις κερδίζεις όταν έχεις εναλλακτικές λύσεις και δεν συμμετέχεις απλώς – για να χρησιμοποιήσω την προσφιλή έκφραση ορισμένων - με «σκυφτό κεφάλι». Η Ελλάδα σήμερα σέρνει τις αγορές πίσω της, δεν την σέρνουν αυτές.

* Ο κ. Γκίκας Χαρδούβελης είναι επικεφαλής οικονομολόγος της Eurobank

Πηγή: vlemma.wordpress

 

Ν.Ξυδάκη

Η έξοδος στις αγορές σχολιάζεται ποικιλοτρόπως από πολιτικούς και οικονομικούς αναλυτές, εντός και εκτός συνόρων. Κοινή διαπίστωση: η επιτυχής άντληση 3 δισ. ευρώ με επιτόκιο 4,95%, μέσω πενταετούς ομολόγου βελτιώνει το ψυχολογικό κλίμα, σημαίνει μια δειλή επιστροφή της χώρας στις χρηματαγορές, με δεδομένο πάντα ότι η πιστοληπτική διαβάθμιση της χώρας παραμένει στα «σκουπίδια», και το αντλούμενο ποσόν είναι μικρό. Η βελτίωση του ψυχολογικού κλίματος ίσως επίσης διευκολύνει μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις να αναζητήσουν κεφάλαια στο εξωτερικό, εφόσον οι ελληνικές τράπεζες αδυνατούν να τις δανειοδοτήσουν.

Οικονομικά το ομόλογο δεν αποφέρει άμεσα οφέλη. Επιβαρύνει το χρέος, ήδη υπέρογκο και μη βιώσιμο, με περίπου 75 εκατομμύρια τόκους ετησίως, κατά δε το έτος λήξεως, 2019, τα 3 δισ. θα προστεθούν σε τότε ώριμο πληρωτέο χρέος 8 δισ. Αρα το νέο βάρος δυσχεραίνει την ήδη τιτάνια προσπάθεια εξυπηρέτησης του χρέους. Πολύ περισσότερο που, καθώς φαίνεται, όλη η προσπάθεια αναδιάρθρωσης θα επικεντρωθεί στη μετακύλιση του χρέους. Λογικά, λοιπόν, η πρώτη έκδοση ομολόγου θα έπρεπε να επιχειρηθεί μετά την αναδιάρθωση, την οποία έχει υποσχεθεί η Ευρώπη μετά το καλοκαίρι.

Συνοπτικά: Το ομόλογο αγοράζει πολιτικό χρόνο. Ακριβό. Ισως αποδώσει κάτι, αν διατεθεί για επαναγορά παλαιού χρέους. Πιθανότερο είναι να διατεθεί για πληρωμή των ληγόντων ομολόγων Μαϊου, περ. 9,5 δισ., δεδομένου ότι το Eurogroup χώρισε την οφειλόμενη δόση των 8,3 δισ. σε τρεις υποδόσεις, ζητώντας την εκπλήρωση προαπαιτουμένων. Είναι γνωστό όμως ότι η πολιτική αντοχή της κυβερνήσεως και της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας είναι απολύτως οριακή· δεν μπορούν να ψηφιστούν άλλα μέτρα.

Ωστόσο, πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι τόκοι της πενταετίας αφαιρούνται, αφενός, από την ήδη συρρικνωμένη κοινωνική πρόνοια, από τα αφαιμασσόμενα σχολεία, νοσοκομεία, επιδόματα αδυνάμων· αφετέρου, από το ήδη κάτισχνο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, το οποίο φυσιολογικά θα έπρεπε να είναι η ατμομηχανή της οικονομίας.

Σχετικά:LLS:Το κέντρο ως παράξενος ελκυστής