Wednesday, December 4, 2013

Ακατανόητος και ίσως επιβλαβής μαξιμαλισμός


 
 
 
Τελικά βρεθήκαμε στο Free Thinking Zone  για τη συζήτηση των bloggers. Το κλίμα ήταν χαλαρό, το ύφος της συζήτησης και η διάταξη του χώρου προσιδίαζε προς ένα παραγωγικό  "πολιτικό  εργαστήριο" .Οι σκέψεις που κατέθεσα ήταν συνοπτικά οι ακόλουθες:

Η πρωτοβουλία , όπως τουλάχιστον περιγράφεται στην γενέθλια πρόσκληση-διακήρυξη δεν με βρίσκει σύμφωνο. Την βρίσκω σχετικά αυτοκαταστροφική για το μέλλον των εύλογων μεταρρυθμίσεων που έχει ανάγκη η κοινωνία.

Οι 58 "εκβιάζουν" την δημιουργία ενός πολιτικού υποκειμένου για να συμμετάσχει στις ευρωεκλογές, ενώ ρισκάρουν να αποδυναμώσουν εμμέσως την επερχόμενη νίκη ένός αυτούσιου καθαρά αυτοδιοικητικού ρεύματος το οποίο κινείται στους άξονες των εύλογων μεταρρυθμίσεων που έχουμε ανάγκη .Την ώρα που ο Συριζα, ανατρέπει τις παραδόσεις της ανανεωτικής αριστεράς , υποβιβάζει τον αυτοδιοικητικό χαρακτήρα και υποτάσσει τα πάντα στο "fast track αντιμνημόνιο", μια σειρά πετυχημένων  δημάρχων στο κλίμα των πέντε κινδυνεύουν να νικήσουν χωρίς ιδεολογικοπολιτική καταξίωση.

Η γενική αίσθηση ότι ένας χώρος μπορεί να εκπροσωπηθεί πολιτικά επειδή θα στελεχωθεί από πρόσωπα κύρους, είναι λανθασμένη. Υποτιμά την ανάγκη συμβολικών ταυτίσεων, συναισθηματικών προβολών, τη σημασία της «ιστορικής συνέχειας»  Το ιστορικό παράδειγμα της Συμμαχίας του 77 κσι η πρόσφατη πανωλεθρία Μόντι στην Ιταλία τεκμηριώνουν πως η πολιτική σύγκρουση γίνεται σε πολλαπλά επίπεδα. Με την έννοια αυτή η αποτύπωση ενός τοπολογικού πολιτικού κέντρου trans όπου διασταυρώνονται και επικοινωνούν μεταρρυθμιστές όλων των εκκινήσεων είναι ολέθρια. Οι μεταρρυθμίσεις ιστορικά επιτυχαίνουν όταν οι μεταρρυθμιστές είναι ισχυροί, ταυτόχρονα συγχρονισμένοι , εντός των πολιτικών οικογενειών τους και όχι όταν συνωστίζονται άχρωμοι στο υπερβατικό «κέντρο».  

Η πολιτική αποτύπωση του Συριζα ως "νεοκομμουνιστικού" και η ευρύτερη δυσανεξία προς τον χώρο είναι άστοχη. Ο ρητορικός ριζοσπαστισμός, η αναβολή των εύλογων μεταρρυθμίσεων, η εύνοια στο τοπικό και το μερικό, δεν προέρχονται από τον "κομμουνισμό" αλλά από τον τυπικό αστικό χαρακτήρα του Συριζα. Ίδιον όλων των αστικών εκάστοτε αντιπολιτεύσεων είναι η θεατρική οξύτητα. Μάλιστα αν συγκριθεί  ο Τσίπρας με τον Γαπ του 07-09 ( επικεφαλής ομάδας τρακτέρ με άροτρα με σκοπό το Σύνταγμα, διαδήλωση κατά της Cosco,συμπαράσταση στον Γκορτσίδη, επανακρατικοποίηση του Οτε κλπ) μάλλον φαίνεται ελαφρώς πιο νουνεχής. Η παθολογική δυσανεξία προς τον Συριζα,ουσιαστικά τον ακολουθεί στην αδιέξοδη γραμμή του να μετατρέψει τις ευρωεκλογές σε δημοψήφισμα. Στην λογική αυτή ο Συριζα φλερτάρει να  την ιδέα να καταγραφεί ως  νικητής στο Ευρωπαικό γίγνεσθαι μαζί με την Marine Le Pen.Μια   αποκωδικοποίηση των ευρωπαϊκών εκλογών, με το ίδιο κριτήριο ( οι νικητές νομιμοποιούνται να κυβερνήσουν) δημιουργεί ένα πολιτικό τοπίο εντός του οποίου υπονομεύεται το ίδιο το δικό του σχέδιο. Ο Συριζα διεκδικεί για τον εαυτό του την διακυβέρνηση, για να συνδιαλέγει με την πιο ευρωφοβική καιροσκοπική Γαλλία καταγράφοντας μια εκβιαστική Πύρρειο νίκη .Η αποτροπή των ευρωεκλογών- δημοψήφισμα αδυνατίζει με την ασθμαίνουσα συγκόλληση που προτείνουν οι 58, γιατί αδυνατίζει τον υφιστάμενο παραγωγικό κατακερματισμό και δραματοποιεί την σύγκρουση.

 Oι 58 μπορούν να έχουν μια ιστορική ευκαιρία αν αναστείλουν το σχέδιο τους για ενα ψηφοδελτίο των ευροεκλογών και να μετατραπούν σε think tank του ευρύτερου διακομματικού ρεύματος που εκπροσωπουν οι Καμίνης, Μπουτάρης, Βερνίκος(;), Ιωακειμίδης κλπ. Το ρεύμα αυτό μπορεί να καταγραφεί ως ο μεγάλος νικητής σε μια περίπλοκη συγκυρία. Στο επίπεδο αυτό είναι φυσική και δυνατή μια τοπολογική συμπόρευση των πάσης εκκίνησης μεταρρυθμιστών. Με ένα παράδοξο τρόπο οι 58 αγνοούν τον υπαρκτό ευρύτερο μεταρρυθμισμό για να εμπλακούν σε μια πολιτική κατασκευή η οποία δεν προκύπτει από πουθενά (άρνηση Δημαρ). Τα δια γυμνού οφθαλμού ορατά , κατασκευασμένα ερωτήματα των δημοσκοπήσεων για την κεντροαριστερά , όπου η υποστήριξη προκύπτει ήδη  από την πλοκή του ερωτήματος (κλασσικό κολπάκι) , επιβεβαιώνουν πως ο καταρρέων Δολ πάει να πάρει στο λαιμό του και άλλους. Είμαστε τόσο αφελείς;

17 comments:

Leo Kastanas said...

Aν κατάλαβα καλά Γιάννη, λες στους απανταχού μεταρρυθμιστές να μείνουν στα κόμματά τους ως μειοψηφίες και να προσπαθήσουν να περάσουν τη μεταρρυθμιστική γραμμή τους. Δηλαδή τους αφαιρείς τη δυνατότητα να κάνουν αποτελεσματική πολιτική. Διαφωνώ. Αν υπάρχει μια ελπίδα να αλλάξει κάτι στον τόπο αυτό είναι ένα ισχυρό μεταρρυθμιστικό σχήμα που με κάθε τρόπο θα πιέσει (και με εκλογικές συμπράξεις) για πολιτικά αποτελέσματα. Διαφορετικά θα μείνουμε θεατές στην πορεία της χώρας υπό την καθοδήγηση του Τσίπρα ή του Σαμαρά.

Left Liberal Synthesis said...

Leo

Λέω πως οι μεταρρυθμιστικές συμμαχίες γίνονται αποτελεσματικές σε χαμηλώτερα επίπεδα ( αυτοδιοίκηση, σωματεία κλπ)γιατί εύκολα είναι διακομματικές και δια-ιδεολογικές

Στην "υψηλή" πολιτική με επίδικα την εξουσία , οι πολώσεις , είναι όρος ύπαρξης της δημοκρατίας.Με μια έννοια επιβάλεται να υπάρχουν.
Και οι πολώσεις δεν είναι μονο προγραμματικές αλλά ιδεολογικές, αισθητικές, ιστορικές, συναισθηματικές κλπ.

Αν υποθέσουμε ότι ο Σημίτης εκφράζει ενα μέγιστο μεταρρυθμιστικής ρητορείας και καποιων επιτευγμάτων,τότε σε αυτή την περίοδο είναι σκληρός αντίπαλος με Παπαγιαννάκη και Ανδιανόπουλο.Ενώ την συμμετοχή των Μάνου Ανδιανοπουλου στο Πασοκ το 2004 στα πλαίσια της "¨associative democracy" του ΓΑΠ δεν την θυμάται κανένας.Αλλά αυτή η αποτυχία γέννησε τον πρόδρομο Τσιπρα ως μαινόμενο ΓΑΠ του 2007-09.

Μετά και από την χθεσινή συζήτηση είμαι περισσότερο πεποισμένος ότι οι 58 έχουν μέλλον ως δημοτικό συνδικαλιστικό ρεύμα παρά ως υπερβατικό ψηφοδέλτιο αλά Μοντι.Προσοχή οι Πέπε Γκρίλο θα φάνε το Μοντι αμάσητο......

Unknown said...
This comment has been removed by the author.
Unknown said...

Την υπόθεση οτι ο Σημίτης και ο εκσυγχρονισμός αναδείχθηκε μέσα απο την διελκυνστίνδα Παπαγιαννάκη Ανδριανόπουλου, την θεωρώ εντελώς αβάσιμη και πρωτοφανή. Ειναι μια τραβηγμένη απο τα μαλλιά υπόθεση για να σταθεί μια άλλη υπόθεση. Οτι δήθεν μόνο μεσα απο δικομματισμους, ασχέτως πόσο γονιμοι ή στειροι είναι , προκύπτει το νέο. Το οτι μπορεί να προκύψει ισορροπία σε χαμηλότερο επίπεδο είναι το πιο πιθανό μεσα απο τον κακέκτυπο διπολισμο που προσπαθουν καποιοι να εκβιάσουν και στην οποία η κοινωνια αντιδρά για πρώτη φορά και λέει ΟΧΙ με απόλυτο σχεδον τρόπο. Η κοινωνία, οχι μόνο απορρίπτει την προοπτικη ενος ισχυρού διπολισμου ως πολιτική αλλα και "ψυχολογική" διέξοδο, αλλά αντίθετα βάζει δυο πολυ σαφείς όρους: θελω κυβερνήσεις συνεργασίας και πολιτική εκπροσώπηση ποιοτικότερη. Αυτά τα αιτήματα, κυριαρχουν μαλιστα πανω και από τα ιδεολογικά πρόσημα αυτή τη στιγμη. Γιαυτό και η πρωτοβουλια των 58 εχει τοση μεγάλη δημοσκοπική απήχηση, γιατι αποπειράται να δωσει απάντηση σε αυτό το διπλό αίτημα. Απομακρύνει τον κίνδυνο της κατάληξης του συστήματος σε εναν κλασσικό διπολισμο που οδηγει σε πολιτικους αυτοματισμους,και απαιτει συνθέσεις και διάλογο, και ανεβάζει την πήχυ του πολιτικου περιεχομένου στην αντιπαράθεση. Η αναγνωση του αρθρογράφου στα δεδομένα αποτυγχάνει να τα αποκωδικοποιήσει σωστά κατα τη γνώμη μου και οδηγείται σε λάθος συμπεράσματα. Αυτη τη στιγμη δεν γίνεται μαχη μεταξυ αριστερου και φιλελευθερου μεταρρυθμισμου, γίνεται μάχη μεταξύ λαικισμού και σοβαρότητας,μεταξύ αυτόματων πολιτικών και σχεδιασμένων πολιτικών, μεταξύ λύσεων συνθεσεων και λύσεων προκρούστειων, μεταξύ οριζόντιων πολιτικών και πολιτικών επεξεργασμένων. οι δυό πόλοι οι οποίοι αυτή στη στιγμη είναι εξίσου θολοί και αναποτελεσματικοί στο να πείσουν , χρειάζονται τον τρίτο πόλο για να ελκυθουν σε αυτό το επίπεδο αντιπαράθεσης, που θα "ωριμάσει" 'ολο το "σύστημα" και θα αναγκάσει τους δύο άλλους πόλους να συνομιλήσουν στην γλώσσα του μέσα απο την αναγκαιότητα των κυβερνήσεων συνεργασιας. Γιαυτό και η διάταξη ολων των σοβαρών δυνάμεων της κοινωνίας και της πολιτικης, σε ενα μετωπο, πλατύ γιατι δεν ειναι απλά τυπικά μεταρρυθμιστικό, αλλά μετασχηματιστικό όλου του πολιτικού παιγνίου,είναι απόλυτα σωστή επιλογή. Αρκει να πείσει οτι μπορεί να επιτελέσει αυτόν τον ρόλο. Και οι όροι για να πείσει, ειναι αλλο κεφάλαιο και δεν εχει σχέση με το αν θα ειναι σκόρπιοι ή μαζεμένοι.
Ευχαριστώ!

Left Liberal Synthesis said...

@Μανο Επιτροπάκη

Κατ’ αρχάς σε καλωσορίζω στο LLS.
Η ιστορική εμπειρία έχει δείξει ότι σημαντικά κύματα εκσυγχρονισμού γίνονται στην Ελλάδα σε συνθήκες οξύτατης πόλωσης: Τρικούπης, Βενιζέλος, Καραμανλής συνδέουν τα εγχειρήματα με οξείες πολιτικές διαμάχες.

Για τα εκσυγχρονιστικά κύματα παίζουν ρόλο οι εξωτερικές συνθήκες και η ευρεία κοινωνική συναίνεση ανεξαρτήτως προσήμου

Δεν κατάλαβα καθόλου την αίρεση σας για την περίοδο Σημίτη κ. Το θεωρείτε ως δόλιο ψευδο-επιχείρημα για να υποστηρίξει μια άλλη θέση. Αποκλείεται να σας παρακολουθήσω σε μια αλληλουχία επιχειρημάτων τα οποία δεν θα συζητάμε γιατί υποτίθεται υποκρύπτουν δόλο. Καταλαβαίνετε ελπίζω ,με πόση ευκολία αν το χρησιμοποιήσω απέναντι σας και να λήξει η συζήτηση εδώ.

Επιμένω πως ο όποιος εκσυγχρονισμός του Σημίτη δεν θα υπήρχε χωρίς δυο παράλληλα φαινόμενα: την εικοσαετή προσπάθεια της ανανεωτικής αριστεράς και την εισαγωγή του φιλελευθερισμού από Ανδριανόπουλο Μάνο κλπ. Αυτό το γενικό πνεύμα σε όλες τις παρατάξεις ευνόησε μια συγκυρία.

Δεν είναι ο διπολισμός που δημιουργεί ανάσχεση, αλλά η ποιότητα των θέσεων εντός των πόλων. Εξ’ άλλου και στην υποτιθέμενη περίπτωση δημιουργία τρίτου πόλου αυτός θα λειτουργήσει αναγκαστικά σε συνθήκες οξύτητας και σύγκρουσης. Για να υπάρξει ιδεατό μη συγκρουσιακό περιβάλλον απαιτούνται τουλάχιστον δύο αντίμαχοι οι οποίοι δέχονται το νέο πλαίσιο: ένας μόνος του είναι αδύνατο

Δεν έχω την απαίτηση να παρακολουθήσετε όλες τις αναρτήσεις εδώ , αλλά έχω συστηματικά προβάλει την ιδέα ότι οι ΝΔ και Συριζα συγκλίνουν προγραμματικά αναγκαστικά.Η καχεξία μιας κεντροαριστεράς δεν οφείλεται σε μια πόλωση στα άκρα ,αλλά σε μια συμφόρηση στο κέντρο. Η επίκληση ενός κέντρου ρυθμιστή ως κατευναστικού πόλου είναι μάλλον περιττή.

Όσο για το επίδικο των μεταρρυθμίσεων σήμερα , αυτές δεν προχωρούν γιατί δεν υπάρχει ένας ισχυρός πόλος όλων των μεταρρυθμιστών αλλά γιατί έχει υποχωρήσει η ευρύτερη δυναμική εδώ και χρόνια. Η εξωφρενική πολιτική του ΓΑΠ την διετία 07-09 η υποχώρηση των φιλελεύθερων ιδεών εντός ΝΔ κατά την περίοδο Καραμανλή είναι οι καθοριστικοί παράγοντες που προετοίμασαν το σημερινό αδιέξοδο.

Ίσως είναι δική μου η ευθύνη αλλά η ανάρτηση, προκρίνει την αμέριστη υποστήριξη όλων των ευρύτερων μεταρρυθμιστικών κινήσεων ,εκεί που ήδη υπάρχουν σήμερα, σε πετυχημένους Δημάρχους. Η ένσταση μου για τους 58 γίνεται από την πλευρά του μείζωνος προτάγματος τους και όχι από την απόρριψη του. Δείτε σας παρακαλώ πιο προσεκτικά το κείμενο

Χαιρετώ

Unknown said...

Καταρχάς σας χαιρετώ κι εγώ με την σειρά μου!
Μάλλον με παρεξηγήσατε, δεν σας αποδίδω κανεναν πολιτικό δόλο, σας καταλογίζω διανοητικό αλμα. Δεν δεχομαι ως

εξήγηση του εκσυγρονισμου τις συμβολές των Παπαγιαννακη Ανδριανοπουλου, δεν το θεμελιώνετε καπου αυτό. Απλα το

παραθετε ως γεγονος. Αγνοειται οτι ο Σημίτης για πααράδειγμα, ηταν φορέας αυτών των ιδεων απο την ενταξή του

στο ΠΑΚ ακόμη, και περιμενε την εσωτερική συγκυρία μεσα στο ιδιο του το κόμμα για να εκδηλωθει. Ο

Εκσυγχρονισμος δεν ηταν αποτελεσμα εξωτερικής πίεσης, και βρεθηκε απλά ενας ανθρωπος να την εκφράσει, οπως

εκανε ο Ανρδεας Παπανδρεου με την Αλλαγη, ήταν μια μειοψηφουσα αποψη στο λαικιστικο ΠΑΣΟΚ, που με την εξοδο του

Ανδρέα Παπανδρέου εγινε απλά οριακά πλειοψηφικη, επειδή ηταν η μονη συγκροτημενη πρόταση εξουσίας που διεθετε

το ΠΑΣΟΚ σε μια περίοδο μεγαλης κρίσης και που θα του εκασφάλιζε την παραμονή στην Κυβερνηση. Γιαυτό αλλωστε

και δεν κατορθωσε να επιτύχει οσα θα ηθελε, δεν ωρίμαστε δηλαδή οριστικά το συστημα. Γιαυτο και η

μεταρρυθμιστικη κοπωση, η αποτυχια με τον Γιαννιτση, και τα γνωστα. Βουλιαξε, γιατι δεν ειχε ακριβως καποιον

και απο την αλλη πλευρα του διπόλου που θα ασκει πίεση για "ποιοτικότερες" πολιτικες, αφου η Δεξια του

Κ.Καραμανλή παρόλο που εθεσε το αιτημα για ανοικοδόμηση του κράτους, στην ουσια ηταν εξισου κρατικιστικη και

αντιμεταρρυθμιστικη με το προτερο ΠΑΣΟΚ. Στο δε ΠΑΣΟΚ το ίδιο, οι αντιστάσεις απεναντι στις μεταρρυθμισεις ηταν

τιτάνιες. Τα διπολα ειναι φόρμα της "παλαιας" εποχής και αυτό το βλεπουμε αν διξουμε μια ματια στην Ευρωπη.

Εχουμε συγκυβερνησεις, ειτε ενος μεγαλου εταιρου με εναν μικρό, ειτε μεγαλους συνασπισμους. Αυτό ειναι προιόν

της πολιτικης "εξελικτικής" διαδικασιας. Εξυπηρετει καλύτερα αυτό το πολιτικο σύστημα των συγκυβερνήσεων, τη

παραγωγή συνθετων πολιτικών και επεξεργασμενων σοβαρα, γιατι και τα προβλήματα είναι πολυ πιο σύνθετα αποτι

πριν καποιες δεκαετιες, οπου μπορουσαν να λυθουν με πιο απλοικα διλληματα. Ήδη βλεπουμε πως η απειλή της νεας

κεντροαριστερας στις δημοσκοπήσεις, ασκει πίεση στον ΣΥΡΙΖΑ προς το συστημικότερο. Μπορει και μαλλον ειναι

εντελώς επιφανειακή, τον αναγκάζει ομως, μαζι με την προοπτικη της εξουσίας, να παρουσιάσει πιο "σοβαρες"

επεξεργασμένες θεσεις. Αν υπήρχε μια αντίστοιχη κινηση και στα κεντροδεξια, ισως να καταλήγαμε δια αυτης της

οδου σε ενα μοντελο οπου θα ειχαμε δικομματισμο σε επίπεδο υψηλοτερο απο αυτό που ειναι τώρα. Η διαιρετικη τομή

ωστοσο μνημόνιο αντιμνημόνιο, δεν επιτρεπει ουτε στον ΣΥΡΙΖΑ να κανει ολοκληρωτικη στροφη προς το κεντρο χωρις

κόστος, ουτε στην ΝΔ να φανει εντελώς αντιτροικανη αφου πρεπει να εφαρμόζει μνημόνια. Ετσι, υπάρχει μια μεγαλη

παγίδευση και μπλοκάρισμα στο διπολο αυτό, γιαυτό και ο τεραστιος κρατήρας στο κεντρο/κεντροαριστερα. Σε αυτό

βεβαια εμπεριέχεται και το αιτημα για το νεο, ανεξαρτήτως προσήμου, που ομως εχει μια θετική διαφορα. Ο κοσμος

δεν θελει απλα θανατο του παλιου, και να εκφράσει την αγανάκτηση του με επιλογες ΧΑ για παραδειγμα, αλλα θελει

πλεον κατι που ειναι και νεο και σοβαρό. Εχει μετατοπιστει λοιπον απο την καθαρή αγανακτηση και την

ματαιόοτητα, προς μια κατευθυνση θετικότερη. Το νεο, σοβαρό, μετριοπαθες,δεν μπορει να προκύψει απο τον ΣΥΡΙΖΑ.

θα του αναγνωρίσει ο κόσμος το δικαιωμα να προσπαθήσει να εξελιχτει, αλλα θελει να του βάλει και εναν

ανταγωνιστή. Μπορει ολο αυτό να καταλήξει σε μια κεντροαριστερα που θα συνεργάζεται με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Unknown said...

Και με την

ευρεια εννοια θα εχουμε εναν αλλο διπολισμο,ΣΥΡΙΖΑ και Νεα κεντροαριστερα απο την μια, ΝΔ και οτι προκύψει απο

την αλλη. Ωστόσο, στον πολιτικό χώρο θα εχουν ασκηθει τετοιες δυνάμεις που θα βελτιώσουν ποιοτικά τους

παικτες,ωστε να ανταποκριθουν στις απαιτήσεις των καιρών που απαιτουν λυσεις επεξεργασμενες και κλιμα

συναινέσεων. Στην νεα κεντροαριστερα λοιπον που ειναι στα σκαρια, δεν θα μαζευτουν οπως ειπα και στο πρωτο μου

σχόλιο οι απανταχου γης μεταρρυθμιστες ταλιμπαν. Οχι. Θα ειναι, (ή θα πρέπει να ειναι) νεα

προσωπα,σοβαρα,μετριοπαθή,με λύσεις προσαρμοσμενες και στο Ελληνικό μοντελο (βλ Αρίστος Δοξιάδης πχ) και με

συνολικό σχέδιο για τη χώρα σε βαθος δεκαετίας. Αυτό δεν ειναι καθολου πχ μια κεντροαριστερη Δραση. Ειναι κατι

πολυ ευρύτερο και κοινωνικά και πολιτικα. Είναι ο επαναπροδριορισμος τόσο της αριστερας όσο και της δεξιας.

Γύρω απο αυτον τον πόλο θα αναγκαστουν η αριστερα και η δεξια να επανατοποθετηθουν στο μελλον, δημιουργώντας

μεσα στις ταξεις τους τις δυνάμεις που θα τις αναβιβάσουν στο νεο επίπεδο. Αν δηλαδή η πρωτοβουλία πετύχει, δε

θα χρειαστει τους σημερινους κεντροδεξιους η ΝΔ, ουτε τους σημερινους εσκυχρονιστες ο ΣΥΡΙΖΑ για να ωριμάσει.

Θα αρχίσουν να παραγουν τους δικους τους "μεταρρυμθιστες" επειδή αυτή τη φορά η πίεση θα ασκειται απο το κεντρο

προς τα εξω.
Ο Εκλογικός σχεδιασμους της πρωτοβουλίας θελει οπωσδηποτε στρατηγικη, απο την αλλη ομως, δεν μπορει να

περιοριστεί σε εναν ρόλο ανεμοδεικτη, μη μου απτου παρουσίας και μερικά απλά strokes μεταρρυθμιστικου πρεστιζ.

Οχι, πρεπει να ειναι, και ετσι θα γίνει, ανοικοδομητής ολοκληρου του πολιτικου οικοπεδικου τετραγώνου στον χώρο

που του δίνει η κοινωνια. Ακριβως επειδη οπως ειπατε κι εσεις, η μοδα του μεταρρυθμισμου εχει παρελθει, ο

κυριος ογκος του πολιτικου προσωπικου που θα αναδειξει ο χώρος, δεν θα ειναι τιποτα εξτρημ ταλιμπαν

μεταρρυμθστες που θα ερθουν να εκτονωθουν ωσαν καταπιεσμενοι νεοφιλελευθεροι, αλλά ως φορεις σταθερότητας,

προόδου,ταυτότητας για την χώρα. Ότι ακριβως της λειπει δηλαδη.

giorgos papaspiropoulos γιώργος παπασπυρόπουλος said...

Δεν είδα πουθενά leo να λέει ο Γιάννης "οι απανταχού μεταρρυθμιστές να μείνουν στα κόμματά τους ως μειοψηφίες και να προσπαθήσουν να περάσουν τη μεταρρυθμιστική γραμμή τους". Η άποψη να ανη΄κουμε σώνει και καλά κάπου ως απαραίτητη προϋπόθεση για "αποτελεσματική πολιτική" είναι τελείως λάθος. Γιατί -κι εδώ συμφωνώ με τον Γιάννη - αποτελεσματική πολιτική κάνεις ή σε χαμηλότερο επίπεδο ή την κάνει η ίδια η πόλωση.
Ήδη η δαιμονοποίηση του συριζα ως επερχόμενων νεοκομμουνιστών κλπ, όχι μόνο ενισχύει τον συριζα ως άδικα θιγόμενο, αλλά ενισχύει την πόλωση αδυνατίζοντας την ρεαλιστική του υποχρεωτική αστικοδημοκρατική στροφή. Με λίγα λόγια, η μανία της ένταξης σε σχήματα των "από πάνω", αδυνατίζει τις διεργασίες των "από κάτω". Και αντί να ενισχυθεί το ρεύμα των 5 δημάρχων ως αυθεντική και ριζοσπαστική έκφραση των κάτω, προβάλλεται μανιωδώς μια αμφιλεγόμενη συμμαχία "προσωπικοτήτων" με μια πρωτοφανή αφέλεια και απερισκεψία που απλά θα δυσφημίσει τον όποιο χώρο του κέντρου - πρώτον γιατί στάθηκε αδύναμος να συνεργαστεί (ως φιλελεύθεροι και αριστεροί, όχι ως κεντροαριστεροί, δηλ δημαρ-πασοκ) και επέτρεψε όλη η εναπομείνασα ενέργεια να πάει σε σχέδια δολικής (σωστό) σκοπιμότητας με τους γνωστούς άγνωστους επικεφαλής ή στα παρασκήνια. Μεγαλύτερη δυσφήμιση του χώρου αυτήν την στιγμή δεν θα μπορούσε να υπάρξει - αλλά, αν μπλέξεις μονομερώς με το πασοκ αυτά παθαίνεις. Το πρόταγμα που καθυστέρησε μοιραία ήταν μια συνεργασία φιλελεύθερων, αριστερών και πράσινων γύρω από ένα υπαρκτό και όχι τεχνητό κίνημα - όπως αυτό των 5 δημάρχων.
Η κίνηση των 58, χωρίς θέσεις και πλάνο, ενισχύει τον λαϊκισμό γενόμενη η ίδια εξ ανάγκης λαϊκιστική στην αντιπαράθεση με τους "άλλους". Αυτό κι αν είναι μέγα λάθος.

giorgos papaspiropoulos γιώργος παπασπυρόπουλος said...

Μάνο, δεν καταλαβαίνω ποιο είναι το επίδικό σου: να αποκτήσει πρώτα πολιτική ο μεσαίος κεντροαριστερός χώρος ή πρώτα να συγκεντρώσει άνευ όρων όλες τις δυνάμεις; Και που ακριβώς βλέπεις νεοφιλελεύθερους στις μεταρρυθμιστικές κινήσεις; Συγκεκριμένα;

Left Liberal Synthesis said...

Μάνο

Παρότι έχω μια κάθετη διαφωνία για την εκτίμηση των εξωτερικών πιέσεων, τις οποίες υποτιμάς, θέλω να σταθώ ακριβώς στο εσωτερικό της αφήγησης σου

Ο Σημίτης μπόρεσε να σκιαγραφήσει ένα «εκσυγχρονισμό» γιατί είχε την επιλογή να ευρίσκεται σε ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα με ισχυρές λαικιστικές πλευρές. Η περίπτωση του μάλλον με επιβεβαιώνει .Εδώ ακριβώς οφείλεται και η πανωλεθρία της Συμμαχίας το 77 η λυμφατική εκλογική παρουσία του ΚΚΕ ες. Τα πολιτικά αυτά προγράμματα ενώ είχαν τεράστια ιδεολογική συμβολή και ίσως τεχνική αρτιότητα δεν είχαν καμία εκλογική απήχηση γιατί ακριβώς δεν επαφή με τα βαθύτερα κοινωνικά ιδεολογικά γίγνεσθαι

Έχω την εντύπωση πως έχουμε διαφορές διατύπωσης που μας συσκοτίζουν

Απλά υποστηρίζεις ότι η τεχνική διαύγεια και αρτιότητα ενός μεταρρυθμιστικού προγράμματος είναι η ικανή και αναγκαία συνθήκη για μια πολιτική επέμβαση, ενώ προσπαθώ να πω πως αυτή η τεχνική αρτιότητα δεν είναι ικανή να παράξει τίποτα αν δεν συνδυαστεί με άλλα πολιτικά προαπαιτούμενα.

Το επιχείρημα μου και η ένσταση είναι ότι οι μεταρρυθμιστές δεν δίνουν την μάχη εκεί όπου υπάρχουν όλες οι πολιτικές προϋποθέσεις (Δημοτικές Εκλογές) και εκκινούν ένα εγχείρημα το οποίο κυριολεκτικά αιωρείται.
Η αίσθηση που πήρα από το TFZ είναι ότι μια ομάδα έντιμων πολιτών διατυπώνει περίπου μια ευχή, όπου όλα (πρόγραμμα, όνομα, στίγμα) θα τα βρουν στο δρόμο…Η θετική μου πρόσληψη είναι ότι γίνεται μια ακατανόητη σπατάλη δυνάμεων.



Left Liberal Synthesis said...



Συμφωνούμε

Ωστόσο ελπίζω οι 58 να συλλάβουν γρήγορα το πρόβλημα γιατί κινδυνεύουν να εμπλακούν σε ένα πλάσμα κόμματος ,το οποίο μπορεί να "καψει" και τους Δημάρχους

giorgos papaspiropoulos γιώργος παπασπυρόπουλος said...

Γιάννη, εξ αρχής αυτή ήταν η ένστασή μου με το εγχείρημα - ότι με την μονομερή εμπλοκή του πασοκ θα θολώσει το τοπίο, θα καθυστερήσει την όποια πολιτική επεξεργασία μέχρι να τα βρει εκβιαστικά πλέον με τον Φ Κουβέλη, θα εγκαταλείψει τους δημάρχους ζητώντας τους ένταξη στους 58 αντί οι 58 να ενταχθούν σε αυτούς, και θα καταναλώσει πολύτιμο χρόνο και ενέργεια σε μια ενέργεια που έχει ανάγκη το πασοκ κυρίως (για τις ευρωεκλογές) και όχι ο μεταρρυθμιστικός χώρος.

Leftrip said...

Οι 58 προτάσσουν επί της ουσίας έναν φιλελεύθερο εκσυγχρονισμό, ο οποίος είναι ταυτόχρονα πολιτικός και οικονομικός. Το πρόβλημα για εμένα είναι ότι τα ίδια πάνω-κάτω φαντάζομαι θα πρότειναν 10 χρόνια πριν. Σήμερα όμως έχουμε ήδη βιώσει μία καπιταλιστική κρίση, την κρίση της σοσιαλδημοκρατίας και την ολοκληρωτική αποτυχία του Μπλερισμού. Νομίζω οφείλουμε να δημιουργήσουμε μία αφήγηση για όλα αυτά. Η κίνηση των 59 προβάλει αυτόματα ως φιλελεύθερο κέντρο, απέναντι στην 'νεοκομμουνιστική' λαϊκίστικη αριστερά του Τσίπρα.
Για να πάρεις την εξουσία, ειδικά σε περιόδους έντονης πόλωσης όπου η θεωρία του ενδιάμεσου ψηφοφόρου δεν ισχύει, χρειάζεται να επαναφέρεις την ταξικότητα της ψήφου. Με απλά λόγια, σε ψηφίζω επειδή υπερασπίζεσαι τα συμφέροντα της τάξης μου. Νομίζω ότι δεν μπορούμε να συζητάμε, ειδικά σήμερα, δίχως ταξικές αναφορές.

Unknown said...

Γιώργο, ο ΣΥΡΙΖΑ γιατι δεν στηρίζει τους 5 Δημάρχους; μπορεις να δώσεις μια εξήγηση; τους αφήνει δηλαδή στους 58;

Unknown said...

Left Liberal Synthesis,
λες "Απλά υποστηρίζεις ότι η τεχνική διαύγεια και αρτιότητα ενός μεταρρυθμιστικού προγράμματος είναι η ικανή και αναγκαία συνθήκη για μια πολιτική επέμβαση, ενώ προσπαθώ να πω πως αυτή η τεχνική αρτιότητα δεν είναι ικανή να παράξει τίποτα αν δεν συνδυαστεί με άλλα πολιτικά προαπαιτούμενα. "
Δεν λεω καθολου αυτό, λεω το ακριβως αντίθετο, πως το αίτημα δεν ειναι βασικά και μόνο μεταρρυθμίσεις, είναι μια αλλη πολιτική κουλτουρα, υψηλότερου επιπέδου, που θα δημιουργει προγράμματα μεσα απο επεξεργασία, και δεν θα αντιγράφει μεταρρυθμισεις απο το εξωτερικο καρμπόν. Και θα παρουσιάσει ενα πολιτικό προσωπικό που θα συμβολίζει την υπέρβαση του παλιού τρόπου παιχνιδιου. Το πρόγραμμα σε γενικές γραμμες, οπως είπα και προχτες στο FZT, υπάρχει ως περίγραμμα. Δηλαδή ποιες μεταρρυθμίσεις μας ταιριάζουν, ποιες επιβάλλονται και ποιές ειναι εντελώς λάθος για την Ελλάδα. Μπορεί να μην είναι επεξεργασμένες σε επίπεδο νομοσχεδιου φυσικά, αλλά ολοι σε αυτόν τον χώρο πχ, δεν μπορουμε να ανεχθουμε αλλο κλειστα ΑΕΙ. Γνωρίζουμε πως το ασφαλιστικό θα πρεπει να λυθει ως πρώτη προτεραιότητα. Γνωριζουμε πως θα πρεπει να υπαρχει στο εξής ανταποδοτικότητα των φόρων παρεχοντας σοβαρες υπήρεσίες. Ακομα και στο μεγεθος του ΔΤ δεν υπάρχουν διαφωνίες. Αλλά όταν οι δυο πόλοι επιμένουν στον άξονα μνημονιο αντιμνημόνιο, δεν υπάρχει χώρος για να διατυπωθουν αυτές οι προτάσεις απο τα κόμματα αυτά. Όσον αφορά την δευτερη προυπόθεση, την ανανεωση στα προσωπα, και ο ΣΥΡΙΖΑ εχει προβλημα, παρόλο που δεν εχει κυβερνησει. Τα στελέχη του γεννάνε ανασφάλεια και εχουν κουράσει με τις γκάφες ή την συμπεριφορά τους, και όλα αυτά κυρίως τα τρία τελευταία χρόνια. Αυτό το πληρώνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Η δε ΝΔ, ειναι προφανες οτι δεν εχει τίποτα το φρεσκο, παρά το γεγονός οτι εχει ανδειξει καποια θετικα προσωπα την τελευταία περίοδο. Με λίγα λόγια, τους παιρνει τους 58 να κανουν πολύ σημαντικά πράγματα και να μετασχηματίσουν ολο το πολιτικό σύστημα. Και με τους 5 Δημαρχους πάνε μαζί στην ουσία, και συναντιώνται ως εγχειρήματα, το καθένα στην κλιμακά του. Τον ιδιο μετασχηματισμο που επιχειρουν δηλαδή οι 5 Δήμαρχοι στο χαμηλο επίπεδο, τον ίδιο μετασχηματισμο φερουν και οι 58. Δεν ειναι ουτε ανταγωνιστικά , ουτε αλληλοαποκλειόμενες αυτές οι δυο πρωτοβουλίες. Ειναι σχεδον εξ ορισμου συμπληρωματικές.

Left Liberal Synthesis said...

Leftrip
Εχω μεγάλη δυσπιστία στις θεωρίες του μέσου, των μεσαίων στρωμάτων, του κέντρου.Απλούστατα δεν ορίζουν τίποτα συγχέουν διαφορετικά επίδικα.Συγχέονται τα στατιστισκά οριζόμενα μεσαία εισοδήματα, με τα παραγωγικά επαγγέλματα, με τις συμπεριφορές του μέτρου.
Ταυτόχρονα ο αδρός "ταξικός" λόγος που εκφέρεται από μερίδες της αριστεράς παραβλέπει την αυτονομία της ιδεολογίας, των συμβόλων κλπ
Ετσι τελικά δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως η ψήφος είναι ταξική.
Οσον για τους 58 ,αν επιμείνουν στην ευρωπαική κάλπη αναγκαστικά πρέπει να γίνουν κόμμα και να ανταγωνιστούν την Δημαρ, ως αντίμαχοι.

Left Liberal Synthesis said...

Μάνο

Το κεντρικό σημείο με τους δημάρχους είναι ότι είναι απτοί,εδώ με επιτεύγματα και παρουσία.

Αυτό που περιγράφεις για τους 58 είναι μια επιθυμία.Είναι σεβαστή.Επίτρεψε μου να διατηρώ αμφιβολίες, από την οπτική υποστήριξης ενός μεταρρυθμιστικού προγράμματος.Το ίδιο το πρόταγμα μπορεί να υποστεί μια ακύρωση αν υλοποιηθεί ως εκ των ενώντων συμπαράταξη όλων.

Εύχομαι να κάνω λάθος