Το κέντρο ως παράξενος ελκυστής

 

 

 

 

 

Η πρωτοβουλία των 58 ,ενώ προσέφερε ένα δημιουργικό κείμενο για ακαδημαϊκή συζήτηση , ιδίως στο εύστοχο κομμάτι «χωρίς ντροπή» , είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν μπορεί να παράγει νέα πολιτικά δεδομένα. Η ρητή άρνηση της Δημαρ περιορίζει αμέσως το εύρος των πρωτοβουλιών. Φαίνεται λοιπόν ότι η λεγόμενη υπόθεση της κεντροαριστεράς δεν τρέχει αμέσως.

Υποστηρίζω πως το πρόβλημα δεν είναι υποκειμενικό, δεν αφορά τις ικανότητες και τη βούληση ενός συγκεκριμένου συνόλου αυτοοριζόμενων κεντροαριστερών ή εκσυγχρονιστών να συλλάβουν το χρονισμό της συγκυρίας και να αναδείξουν τα ιστορικά επίδικα. Το πρόβλημα ευρίσκεται στη λανθασμένη θεμελιακή ανάγνωση τους για τους μεγάλους παίκτες της εποχής και την υφή των πολιτικών αυτοπληρούμενων σχεδίων τους. Υποστηρίζω πως τόσο η "Σαμαρική ασκητική "όσο και η "Συριζαική υπόσχεση" εξελίσσονται σε οιονεί κεντρώα πολιτικά σχέδια που συγκλίνουν ταχύτατα. Η πολιτική αρχιτεκτονική δεν πάσχει από έλλειψη κέντρου, αντιθέτως πάσχει από επικάλυψη , από μια υπερφόρτωση κεντρώων πολιτικών, οι οποίες δημιουργούν ανάγκες μιας άλλου τύπου παρέμβασης.

Το κομβικό σημείο της περιόδου σχετίζεται με τη ΧΑ.Η σύλληψη του Μιχαλολιάκου κινείται πέραν της ποινικής σφαίρας ή τρέχουσας πολιτικής ροής. Είναι κομβικό σημείο το οποίο διευρύνει την ΝΔ αναγκαστικά προς το κέντρο. Ταυτόχρονα η δημοσκοπική αντοχή της ΧΑ δημιουργεί το έδαφος συγκρότησης μιας «καθαρής» ακροδεξιάς  η οποία θα καταλάβει το δεξί κέρας της πολιτικής παράταξης. Οι δυνατότητες ακροδεξιού πόλου να μεταμορφωθεί , δηλαδή να περιγράψει ένα αυθεντικό πολιτικό και όχι εγκληματικό σχέδιο έχουν υποτιμηθεί  και παραμένουν ισχυρές. Το στρατηγικό και αφηγηματικό βάθος αυτού του σχεδίου έχω περιγράψει ήδη από τον Ιανουάριο 2012 πολύ πριν σοκαριστούμε από τα ποσοστά (πηγή)

Ταυτόχρονα δεν έχει κατανοηθεί η ουσία της Συριζαικής υπόσχεσης.

Το αυτοπληρούμενο αυτό σχέδιο ,στην πραγματική και όχι στην ονομαστική ή φαινόμενη αξία του, στέκεται πολιτικά μόνο σε συνθήκες ευρύτατης πολιτικής συναίνεσης και εφάπτεται με την έννοια ενός εθνικού δικομματικού και δια ταξικού προγράμματος. Η Συριζαική ονομαστική υπόσχεση ,σε συνθήκες απόλυτης εχθρότητας από μια ηττημένη Σαμαρική δεξιά, οικονομικής ασφυξίας από εγχώριους ή διεθνείς εχθρούς και ελάχιστους συμμάχους δεν υφίσταται ούτε καν ως υπόθεση εργασίας. Είναι τέτοια η φύση της οικονομικής κρίσης και οι υποδομές του  κοινωνικού σχηματισμού, οι οποίες καθιστούν αδύνατη οποιαδήποτε μεγάλη υποτιθέμενη ριζική αλλαγή (στην έννοια της συριζαικής εσωκομματικής argot), εντός των ρητών και υπόρρητων συριζαικών συντεταγμένων και δεσμεύσεων :πλεονασματικοί προϋπολογισμοί , παραμονή στο Ευρώ. Ο Συριζα, με την Αυγή να συναγωνίζεται το Χωνί σε κυκλοφορία και τα εκλογικά του ποσοστά στους φοιτητές σε επίπεδα κλίμακας ρίχτερ, «κινδυνεύει» εισπράξει μια τυπική ανάθεση από τις πιο ανυπόμονες δυναμικές ομάδες. Αυτές τις οποίες καλεί ευλόγως και συνεχώς σε «μη ανάθεση» αλλά κινηματική συμπόρευση, εντός όμως των δικών του προαπαιτούμενων (πλεονασματικοί προϋπολογισμοί, ναι στο Ευρώ). Για αυτό ακριβώς παρά τις τηλεεκρήξεις και τηλεοργές και τις επακόλουθες δεξιές αλλεργίες ο Συριζα κατά βάθος  ασθμαίνει στην ιδέα ανεξέλεγκτων απεργιών, απελπισμένων κινητοποιήσεων , γενικευμένου αντι ευρώ κλίματος κλπ. Αυτή  λοιπόν η επερχόμενη ανάθεση ,δηλαδή μια κυβερνητική εντολή εν λευκώ κλασσικού τύπου, γίνεται διαχειρίσιμη , παρά μόνο στο πλαίσιο ενός αυθεντικού διακομματικού διαταξικού consensus.Εκτός του consensus αυτού υπάρχει μόνο το διαστημικό σενάριο συγκυβέρνησης Τσίπρα, Αλαβάνου, Καζάκη, Κουρή, Καμμένου, Κατσανέβα  με τις ευλογίες της Marine Le Pen.

Η διαφορά ονομαστικής και πραγματικής αξίας της οποιασδήποτε πολιτικής υπόσχεσης δεν μπορεί να γίνει κατανοητή ,ούτε είναι καν διαπραγματεύσιμη εντός ενός κλισέ λόγου περί λαϊκισμού κλπ.

Το δίπολο αυτό  αυτή είναι συστατικό των πολιτικών κομμάτων και αφορά δύο οργανικά απαραίτητους πόλους της σύστασης τους :την τελετουργία και τη ζωή. Όλα τα κόμματα εδράζονται στο δίπολο αυτό, το οποίο δεν αφορά μια επιφάνεια σε αντιδιαστολή και μια ουσία, ή ένα λόγο σε αντιδιαστολή με μια υλοποίηση. Ο τελετουργικός λόγος είναι λειτουργικός στην απόλυτη θεολογική έννοια, δηλαδή ανασυγκροτεί αενάως τους βιοψυχικούς και πνευματικούς δεσμούς εντός του κόμματος. Το απόλυτο τελετουργικό κόμμα είναι το Κκε, το οποίο, σχεδόν με τα μισά χρόνια στην απόλυτη νομιμότητα και μια  συμπεριφορά εντός του απόλυτα πολιτικά ορθού, συγκροτείται μέσω μιας συμβολικής γλώσσας και μέσω εννοιών και εκφωνημάτων με ιστορική αξία και αναφορά  στην περίοδο της παρανομίας του. Το Κκε δεν είναι δογματικό στην έννοια της αγκύλωσης , αλλά μπορεί να  είναι τελικά τόσο κομφορμιστικό γιατί ακριβώς διαθέτει μια τόσο στιβαρή εσωτερική τελετουργική ζωή. Ο Συριζα κατόρθωσε σε χρόνο dt να συγκροτήσει την εσωτερική του τελετουργία η οποία τον δομεί ως ιστορικό ρεύμα, αλλά ακριβώς η ισχυρή λειτουργία αυτή με τα εκφωνήματα του αντιμνημονίου, της παραγωγικής ανασυγκρότησης κλπ, συγκροτούν τον  πόλο της πολιτικής του πράξης  ο οποίος κινείται τροχιοδρομικά σε ένα ιστορικό συμβιβασμό a la ελληνικά. Δεν είναι καθόλου τυχαία η έκβαση του συνεδρίου του: Οι καλοί κάτοχοι της εσωκομματικής τεχνικής γλώσσας του Συνασπισμού, ανεξαρτήτως πολιτικών θέσεων-εκφωνήσεων , συνέθλιψαν μέχρις εξαφανίσεως τις εξωκομματικές διαλέκτους και παραλλαγές που εισήχθησαν στο διάστημα της αριθμητικής διόγκωσης.

Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η οξυδέρκεια τυπικών αστικών σχηματισμών και πόλων ισχύος, οι οποίοι έχουν συλλάβει την τελετουργική "αριστερή" φύση του Συριζα. (Χατζηνικολάου, Βαρδινογιάννης, Κόκκαλης, Δασκαλόπουλος  κλπ) .Το μόρφωμα αυτό ,σε αντίθεση από την αίσθηση που επικρατεί στους 58, με ένα τυπικό αναπάντεχο υπερκερασμό  από τα "αριστερά" έχει νεύσει καταφατικά όχι μόνο προς τον αναμενόμενο εθνικό συμβιβασμό αλλά και την εκκεντρική avant garde παραλλαγή του ως διακυβέρνηση Συριζα. Αυτό γίνεται γιατί ενστικτωδώς καταγράφει τον δομικό κεντρώο χαρακτήρα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Με ένα άλλο δρομολόγιο η Σαμαρική ασκητική είναι υποχρεωμένη να αναζητήσει τον ιστορικό συμβιβασμό. Το λεγόμενο success story ,πετυχαίνει και η επιτυχία του οδηγεί αυτομάτως σε εθνική συναίνεση. Για το success story υπάρχουν πολύ λανθασμένες εκτιμήσεις. Το ss είναι πρόταγμα  προεξόφλησης, μια υποθήκη προσδοκιών ,είναι ένα δυναμικό πλαίσιο μέλλοντος με θετικό πρόσημο . Δεν είναι γνωμάτευση για την ευτυχία των ανέργων των πτωχών σήμερα. Οι πιο οξύνοες πλευρές του Συριζα, συνέλαβαν , επιτέλους, τη φύση του αινίγματος το οποίο προφανώς δε λύνεται με την αποκάλυψη του failure στο «ψευδές» success story  (πηγή).Το ss σηματοδοτείται από το πρωτογενές πλεόνασμα (1). Είναι πολύ λανθασμένη επίσης η συζήτηση για την προέλευση ή την αλήθεια του. Το μέγεθος του πλεονάσματος είναι  οικονομικό  μέγεθος αλλά το πιστοποιεί η κυβέρνηση εμμέσως μέσω μιας πολιτικής έκφρασης. Μια κυβέρνηση που θα νεύσει προς μια πολιτική έντασης προς τους διαπραγματευτές έχει ήδη πρωτογενές πλεόνασμα, όσο και αν μεμψιμοιρεί η αντιπολίτευση ή το αμφισβητούν αρμόδιοι .Αλλιώς αυτοκτονεί .Το πρωτογενές πλεόνασμα είναι το πολιτικά ορθό φόβητρο προς τους δανειστές, επομένως η ύπαρξη του είναι πρωτίστως γνωστή στην κυβέρνηση. Ο Σαμαράς μπορεί λοιπόν μπορεί να προσέλθει σε μια κρίσιμη διαπραγμάτευση με τους δανειστές μόνο αν πραγματικά έχει πλεόνασμα. Αυτή διαπραγμάτευση μπορεί να γίνει μόνο αν έχει ισχυρή εσωτερική υποστήριξη. Οι εκλογές πιθανόν να τον κατατάξουν αδύναμο πρώτο ή οριακό δεύτερο. Η λύση είναι απλή: Με δεδομένη τη δυσπραγία του Συριζα να υλοποιήσει μόνος ακόμα θεμελιώδη του ονομαστικού του προγράμματος ,χρειάζεται μια ιδιόμορφη συναίνεση à la "Βυθίσατε το Hora" ή "Όχι στην Εοκ" της περιόδου Κ.Καραμανλή Α.Παπανδρέου: Φαινομενική τελετουργική  ένταση, στρατηγική ταύτιση. Βαδίζουμε ,ευτυχώς ,προς την άριστη συναινετική λύση του διλλήματος του φυλακισμένου. Το πραγματικό πλεόνασμα ενισχυόμενο με την επίδειξη της ονομαστικής Συριζαικής απειλής, μπορεί να δημιουργήσει μια επιτυχή διαπραγμάτευση.

Το πολιτικό σύστημα εννοούμενο ως σύνολο με κύριους παίκτες ΝΔ και Συριζα μπορεί να εγγράψει μια  επιτυχία μετά από καιρό, η οποία θα προκύψει ακριβώς από τον συγχρονισμό των διαφορετικών δρομολογίων τους. Είναι η επιτυχία που με συστηματικό ευκρινή τρόπο περιγράφει εδώ και καιρό ο Χατζηνικολάου, ως ιδεολογικός εκπρόσωπος των πιο δυναμικών τμημάτων του αστικού κόσμου. Θα έχουμε λοιπόν μια κεντρώα οργανική πραγματική σύγκληση , πέραν των προφανών  προσκλήσεων προς «τοπολογικούς» ενδιάμεσους χώρους.

Αυτού του τύπου κεντρώα σύγκλιση à la ελληνικά, μπορεί να δημιουργήσει το πολιτικό περιβάλλον των τεχνικών μεταρρυθμίσεων τις οποίες εύστοχα θέτουν οι 58 ως κεντρικό μεταμνημονιακό στόχο.

Οι 58 προτείνουν μια κεντροαριστερή ανασυγκρότηση ως ιδιοκτήτη της μεταρρυθμιστικής ατζέντας και ως ρυθμιστικό πόλο μιας κομματικής σύνεσης .Πρόκειται μάλλον για μια σχετικά αδρή σύλληψη η οποία μέσω ανασύστασης της κλασσικής γεωγραφίας (αριστερά, κέντρο, δεξιά) αδυνατεί να προσλάβει την τραγική αντίφαση του ελληνικού δράματος :σε συνθήκες οικονομικής κρίσης οι μεταρρυθμίσεις δεν μπορούν να γίνουν ως ρητό τεχνικό σχέδιο μεγάλης συναίνεσης, αλλά υλοποιούνται   με δόσεις αυταρχισμού .

Στην Συριζαική τεχνική γλώσσα οι μεταρρυθμίσεις δεν λείπουν αλλά προϋποθέτουν την ανακούφιση των πολλών μέσω μιας ριζικής ανατροπής της οικονομικής πολιτικής. Οι έννοιες της ανταγωνιστικότητας, ανταποδοτικότητας ,αποτελεσματικότητας είναι κυρίαρχες στην έντεχνη version της Συριζαικής υπόσχεσης, αλλά απωθούνται στο απώτερο μέλλον της «μεταμνημονιακής» φάσης. Είναι αξιοσημείωτο πως εντός της Συριζαικής argot ο όρος «κρατικοδίαιτος» είναι εξαιρετικά αρνητικά φορτισμένος .Αυτή η αναβολή  ,άλλοτε εννοείται πραγματικά, άλλοτε είναι η μετωνυμία των αγκυλώσεων που επιβάλουν οι τυπικές δυνάμεις της κατακερματισμένης κοινωνίας  οι οποίες ευρίσκονται στη θαλπωρή του Συρι'ζαικού αντιμνημονίου.

To τραυματικό δίλλημα των μεταρρυθμίσεων,  αυταρχισμός ή αναβολή 'βασίζεται στο έλλειμμα των πραγματικών κινητήριων δυνάμεων . Οι λεγόμενες αυτονόητες μεταρρυθμίσεις προκύπτουν από την πίεση των παραγωγικών  ομάδων της εξωστρεφούς ιδιωτικής οικονομίας, οι οποίες έχουν συμφέρον για την ανάπτυξη θεσμών και μηχανισμών που εξαφανίζουν το καθεστώς των εξαιρέσεων προνομίων κλπ. Το πρόβλημα είναι πως αυτές οι δυνάμεις είναι αρκετά ισχνές ενώ ως παραγωγικές αυτοκατανοούνται οι ''ομάδες των προστατευμένων επαγγελμάτων, της μεσαίας κατανάλωσης, της εκτεταμένης φοροαποφυγής των εσωστρεφών υπηρεσιών το στελεχιακό προσωπικό των μονοπωλιακών Δεκο κλπ.Έτσι δημιουργείται ένας πληθωρισμός ονομαστικής μεταρρύθμισης η οποία καταστατικά αφορά τους «άλλους».Το παράδοξο παίρνει την εξής μορφή: Στελέχη του ευρύτερου δημοσίου τομέα  διακινούν ένα ρεπερτόριο που βασίζεται σε μια ισχυρή ιδιωτική εξωστρεφή οικονομία, της οποία τα στελέχη δεν ανευρίσκονται πουθενά. Το εντόπιο στελεχιακό δυναμικό των μεταρρυθμίσεων συγκρινόμενο με το αντίστοιχο μιας βιομηχανικής οικονομίας είναι απελπιστικά μικρότερο.  Με μια έννοια το μεταρρυθμιστικό πρόταγμα είναι ιδέα «εκ των άνω» η οποία αναζητά συγκυρία για να στερεοποιηθεί ως πολιτικό υλικό. Εδώ οι 58 έχουν δίκιο δρώντες ως think tank χωρίς πολιτική φιλοδοξία για τους ίδιους. Ταυτόχρονα και η  Συριζαική αριστερά έχει δίκιο όταν καταλογίζει  ότι οι  μεταρρυθμίσεις είναι πρόσχημα  για άλλες πολιτικές ,δηλαδή δεν υπάρχει αυτοκίνητη μεταρρυθμιστική ροπή  αλλά λέει πολύ επιμελώς τη μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι και οι δικές της μεταρρυθμίσεις,  δεν είναι η φυσική ροπή των δικών της κοινωνικών στηριγμάτων της. Ενίοτε κολακεύει τον κατακερματισμό και τον τοπικισμό επομένως ,όπως ακριβώς και οι 58 ,  ο Συριζα  θα αναγκαστεί να «υποκλέψει» την μεταρρυθμιστική συναίνεση  με τη χρήση άλλων ιδεολογημάτων, πιθανότατα με τη χρήση του ευρωπαικού κετημένου ως αναφορά υπόδειγμα.

Μεταξύ του Σαμαρικού αυταρχισμού και Συριζαικής αναβολής  ,αναγκαστικά, η λογική των 58 ρέπει σε μια ανομολόγητη συγκατάνευση  προς τον αυταρχισμό.

Ωστόσο η Συριζαική αναβολή μπορεί να εξουδετερωθεί πολύ αποτελεσματικά όσο η δυνητική διακυβέρνηση έρχεται  εγγύτερα. Το πρόβλημα δεν είναι να καταγγελθεί η τελετουργική αντιμεταρρυθμισιολογία του Συριζα (ίδιον όλων των αντιπολιτεύσεων με αναπάντεχο πρωταθλητή τον Γαπ του 2006-2009 που έστειλε την Μαριλίζα  ως υπαρχηγό του Τσίπρα να καταλάβει τη ΔΕΗ )  αλλά να αναδειχθεί η λανθάνουσα τεχνική μεταρρυθμιστική ατζέντα μέσω της προβολής της δυνητικής διακυβέρνησης . Ισχυρά μεταρρυθμιστικά κόμματα δυνητικοί σύμμαχοι του Συριζα μπορούν να παίξουν καταλυτικό ρόλο.                

Με ένα παράδοξο τρόπο η πολιτική υπερδομή αποκτά μια ισορροπία.

Αναδύονται μια εκκολαπτόμενη νέα ακροδεξιά ,δύο μεγάλα κεντρώα κόμματα με πόλωση αριστερά -δεξιά, μια παραδοσιακή αριστερά (Κκε) και τρία κόμματα ρυθμιστές: το Πασοκ οι Ανελ και η Δημαρ. Από "μηχανική" άποψη το σύστημα ισορροπεί καλύτερα αν υπάρχουν τρεις διαθέσιμοι για αμφίπλευρες συμμαχίες. Η λογική της συγκυρίας ευνοεί ένα κατακερματισμό του κέντρου γιατί εξασφαλίζει σταθερότητα σε όλες τις περιπτώσεις.

Το Πασοκ είναι αδύνατο να αποφύγει από το συμβολικό του φορτίο, ενώ οι Ανελ δείχνουν μια αξιοσημείωτη σταθερότητα διατηρώντας άφθαρτο το ιδεολόγημα της Πολαν σε μια νεοβαρβαρική εκδοχη .

Το μοναδικό κενό είναι ένα μικρό κόμμα του ενοχλητικού κέντρου: Ένας ελεγκτής των ατασθαλιών, των μεγαλοστομιών των "μεγάλων" ένας εκπρόσωπος των ολιγάριθμων Ιωβ (πηγή) του προμνημονίου , του μνημονίου και του μεταμνημονίου. Λείπει ένας ηθικός σεκταρισμός του κέντρου. Η Δημαρ θα μπορούσε να παίξει αυτό το ρόλο, αλλά η ακατανόητη προσέγγιση με τον Λοβέρδο υπονομεύει το τριπλό εύστοχο όχι, προς αυταρχισμό, πασοκισμό, λαικισμό που ανακοίνωσε ο Κουβέλης , ιδίως τώρα που το ηθικό προβάδισμα του Συριζα ως αναμάρτητου μπορεί να ξεθωριάσει ταχύτατα (2)

 

(1) Εδώ μια ενδιαφέρουσα αλλαγή ύφους και περιεχομένου για το πρωτογενές  πλεόνασμα ,από ένα αναπάντεχο σύμβουλο του Στουρνάρα.

 

(2)  Η μελαγχολική σιωπή  για τις υποθέσεις  Μητρόπουλου (ο νόμος Αλογοσκούφη ως ηθικό έσχατο κριτήριο ) , Τσίπρα (υπόθεση Αγκάλη, άνευ σχολίων..) δείχνουν πως το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς  μετασχηματίζεται βαθμιαία σε εξοικείωση  με τους βαθύτερους ηθικούς και αισθητικούς  κωδίκες του παλαιοπασοκικού βιόκοσμου: καλή η αριστερή ρητορεία  αλλά στην τελική  είμαστε επαγγελματίες δικηγόροι και στοργικοί γονείς...

Η Ναυμαχία και Δίκη των Αργινουσών

 

 

 

 

Ενώ η Πύρρειος νίκη παρέμεινε  ως ιστορικό υπόδειγμα μιας τακτικής νίκης με δυσανάλογο κόστος, η νίκη των Αργινουσών παραμένει πολύ λιγότερο γνωστή αλλά αναδεικνύει ένα άλλο υπόδειγμα: αυτό της στρατηγικής νίκης με δυσανάλογο ηθικό κόστος. Στη ναυμαχία αυτοί οι Αθηναίοι κατανικούν τους Σπαρτιάτες , αλλά αυτό γίνεται αφού οι στρατηγοί επιλέγουν την τελική καταδίωξη των αντιπάλων αντί της περισυλλογής και ταφής των 5000 συμπολεμιστών τους. Οι νικητές στρατηγοί επιστρέφουν στην Αθήνα και μετά από μια θυελλώδη δίκη σε μια ατμόσφαιρα δημαγωγίας καταδικάζονται και εκτελούνται.

Η wikidedia μας πληροφορεί:

Οι στρατηγοί του αθηναϊκού στόλου έπρεπε τώρα να αποφασίσουν τι να πρωτοκάνουν. Έπρεπε να διασώσουν 3.000 – 5.000 χιλιάδες ναυαγούς, να καταδιώξουν το στόλο του Καλλικρατίδα και να απελευθερώσουν τον Κόνωνα που ήταν παγιδευμένος στη Μυτιλήνη από 40-50 σπαρτιατικές τριήρεις. Αν επιτίθονταν σε αυτές με όλες τις δυνάμεις τους αμέσως, θα νικούσαν σίγουρα. Αυτό θα αποτελούσε περιφανή νίκη και πολύ γερό πλήγμα στο στόλο της Πελοποννησιακής Συμμαχίας. Μπορεί να σήμαινε ακόμα και τη λήξη του πολέμου. Ταυτόχρονα όμως ζητούσαν βοήθεια τα πληρώματα και οι στρατιώτες των πλοίων που είχαν βουλιάξει ή μισοβουλιάξει. Εκφράστηκε από τον Ερασινίδη η άποψη ότι εκείνο που είχε σημασία ήταν να σώσουν πρώτα τις τριήρεις του Κόνωνα και να καταδιώξουν τον εχθρό. Όμως όλοι ήξεραν πως ήταν πολύ σοβαρό ζήτημα να περισυλλεγούν οι νεκροί και να βοηθηθούν οι τραυματίες. Για να αντιμετωπίσουν αυτές τις δύο εξίσου πιεστικές ανάγκες, αποφάσισαν να στείλουν τα 2/3 του στόλου στη Μυτιλήνη και οι τριηράρχες Θρασύβουλος και Θηραμένης να μείνουν εκεί με το 1/3 του στρατού για να διασώσουν τους ναυαγούς ή να ανασύρουν τους νεκρούς.Όλες οι ενέργειες όμως ουσιαστικά ακυρώθηκαν από την καταιγίδα που ξέσπασε, η οποία εμπόδισε τα πλοία να κινηθούν κατά βούληση και έπνιξε πολλούς από τους ναυαγούς που ήταν ακόμα ζωντανοί, πιθανόν και να βούλιαξε κι άλλα πλοία. Οι παραλίες γέμισαν πτώματα μέχρι τη Φώκαια, στο νότο. Τα 2/3 που είχαν ξεκινήσει για τη Μυτιλήνη παρασύρθηκαν από τα κύματα προς τα παράλια της Μικράς Ασίας και όταν ο καιρός τους επέτρεψε να ξεκινήσουν για την Λέσβο, ο Κόνωνας ήδη ερχόταν προς το μέρος τους. Τους ενημέρωσε ότι ο σπαρτιατικός στόλος είχε προλάβει να διαφύγει και ίσως κατευθυνόταν στη Χίο όπου ελλιμενιζόταν ο εναπομείνας στόλος του Καλλικρατίδα. Οι Αθηναίοι στρατηγοί γυρίζονταν νότια έμαθαν πως η καταιγίδα δεν είχε αφήσει ούτε το Θρασύβουλο και τον Θηραμένη να φέρουν σε πέρας την αποστολή τους, δηλαδή να φροντίσουν για τη διάσωση ανδρών. Οι τελευταίοι έφυγαν για την Αθήνα και όλοι οι άλλοι πήγαν στη Σάμο για να συνεχίσουν την καταδίωξη του στόλου των Σπαρτιατών.Προτού όμως χωριστούν οι δρόμοι τους, συμφώνησαν να πουν στην Αθήνα ότι ο λόγος που δεν διασώθηκαν οι ναυαγοί και δεν συνελέγησαν οι σοροί ήταν η φοβερή τρικυμία. Έδωσαν μάλιστα έγγραφο στο Θηραμένη που ανέφερε ακριβώς αυτά[13] χωρίς να υπεισέρχεται σε λεπτομέρειες, ότι δηλαδή η διάσωση είχε ανατεθεί στο Θηραμένη και τον Θρασύβουλο. Αυτό δεν έγινε τυχαία, αλλά μάλλον επειδή οι στρατηγοί ήξεραν πόσο ισχυρός ήταν πολιτικά ο Θηραμένης και δεν ήθελαν να τον υποδείξουν έμμεσα ως κυρίως υπεύθυνο, επειδή θα έκαναν εχθρό τους τον ίδιο και τον ευρύτατο κύκλο που αυτός επηρέαζε.

Οι Αθηναίοι χάρηκαν τη νίκη μόλις την πληροφορήθηκαν, αλλά το γεγονός ότι οι νικητές δεν περισυνέλεξαν τους ναυαγούς και τους νεκρούς για να ταφούν στην πατρίδα τους θεωρήθηκε εγκληματική παράλειψη. Οι στρατηγοί έμαθαν ότι ήταν έξαλλοι οι Αθηναίοι και σκέφτηκαν ότι τους διέβαλε σε αυτούς ο Θηραμένης, οπότε έκαναν το λάθος να τον μεταβάλουν σε εχθρό τους,[14] στέλνοντας επιστολή στην οποία ανέφεραν ότι είχαν αναθέσει σε έμπειρους και αρμόδιους τριηράρχες το έργο της περισυλλογής των νεκρών και ότι «αν υπήρχαν κάποιοι υπεύθυνοι, που κατά τη γνώμη τους λόγω της κακοκαιρίας δεν υπήρχαν, τότε πάντως αυτοί ήταν εκείνοι στους οποίους το έργο είχε ανατεθεί».Έξαλλος τότε ο Θηραμένης –που πάντως αντιμετώπιζε καταδίκη σε θάνατο αν υπερίσχυε η άποψη των στρατηγών- άρχισε να τους κατηγορεί και κατάφερε να μεταστρέψει την κοινή γνώμη εναντίον τους επιδεικνύοντας την πρώτη επιστολή που μιλούσε για κακοκαιρία που είχε καταστήσει αδύνατη την περισυλλογή και δεν έλεγε κουβέντα για ανάθεση της υποχρέωσης σε «υπεύθυνα άτομα». Επικαλέστηκε επίσης το γεγονός ότι αυτός αναχώρησε πρώτος και δεν μπορούσε να είναι μεταξύ εκείνων που θα έκαναν την περισυλλογή και ότι όλες οι εντολές προέρχονταν από τους στρατηγούς. Οι Αθηναίοι τότε μεταστράφηκαν ξανά και άρχισαν να πείθονται από διάφορους ότι οι στρατηγοί κυνήγησαν τη δόξα και τη νίκη αδιαφορώντας για τους ναυαγούς, ότι ίσως ήταν συμπαιγνία και έλεγαν ψέματα και οι οκτώ για να συγκαλύψουν την κοινή απόφασή τους να θυσιάσουν τους ναυαγούς, ότι είπαν ψέματα στο δήμο κ.ο.κ. Τους καθαίρεσαν και τους διαμήνυσαν «να καταπλεύσουν στην Αθήνα για να δικαστούν» Τότε δύο από τους 8 στρατηγούς διέφυγαν – ο Αριστογένης και ο Πρωτόμαχος-, επειδή ήταν βέβαιοι πως υπήρχε προκατάληψη στην Αθήνα και θα καταδικάζονταν, εντούτοις και αυτό εξελήφθη ως ένδειξη ενοχής. Οι υπόλοιποι έξι πάντως γύρισαν στον Πειραιά.Ο Διόδωρος Σικελιώτης[15] αναφέρει ότι αν οι 8 στρατηγοί δεν έκαναν εχθρό τους τον Θηραμένη, ίσως και να είχαν γλιτώσει, μια που ήταν πολύ ικανός στο λόγο και είχε μεγάλη πολιτική επιρροή. Ο Ξενοφών[16] μιλά για κανονική συνωμοσία του Θηραμένη, ο οποίος προκειμένου να πετύχει την καταδίκη των στρατηγών, έβαλε δικούς του ανθρώπους να ντυθούν πένθιμα και να παριστάνουν τους συγγενείς αδικοχαμένων ναυαγών, να κλαίνε στους δρόμους και να αναστατώνουν τα πλήθη. Σύγχρονοι ιστορικοί εκτιμούν όμως ότι ο κόσμος ήταν ήδη τόσο ξεσηκωμένος, που δεν χρειαζόταν καμία προσπάθεια από το Θηραμένη, ο οποίος βέβαια υπερασπίστηκε τον εαυτό του, αλλά μάλλον δεν έκανε αυτό που αναφέρεται. Πάντως όταν κατέπλευσαν στον Πειραιά οι 6 από τους 8 στρατηγούς, βρήκαν την κοινή γνώμη σαφώς εναντίον τους.Ακόμα και όσοι πείθονταν πως ανέθεσαν σε κάποιους την ηθική αυτή υποχρέωση, έλεγαν πως εξακολουθούσαν να είναι υπεύθυνοι, γιατί δεν άφησαν επί τόπου ένα στρατηγό, αλλά απλούς τριηράρχες και ούτε άφησαν εκεί το καλύτερο τμήμα του στόλου ώστε να επιτελέσει το έργο του μέσα στη θαλασσοταραχή, παρά άφησαν το πιο καταπονημένο. Παρά την ένταση και την φορτισμένη ατμόσφαιρα, οι στρατηγοί, όταν άρχισε η δίκη, έπεισαν σε πρώτη φάση τον αθηναϊκό λαό ότι η καταιγίδα είχε καταστήσει αδύνατη τη διάσωση και όλα έδειχναν ότι υπήρχαν ελπίδες η υπόθεση να τελείωνε εκεί, μια που ήταν νικητές, είχαν προσφέρει κάτι σπουδαίο στον τόπο και ήταν καταπονημένοι και οι ίδιοι για το καλό της Αθήνας.Ακολούθησε όμως μια εορτή που ήταν τρόπον τινά «ημέρα του πατέρα» και ήταν ουσιαστικά μια μέρα αφιερωμένη στη συνεύρεση των οικογενειών, οπότε όσοι είχαν χάσει δικούς τους πένθησαν διπλά και δεν ήταν καθόλου λίγοι – αυτοί οι 5.000 που χάθηκαν, ήταν νέοι άνδρες, με γονείς και συζύγους και παιδιά και κατά συνέπεια είχαν κατά μέσο όρο 5 συγγενείς που ήταν άμεσα ενδιαφερόμενοι, δηλαδή 25.000 πολίτες. Η ατμόσφαιρα φορτίσθηκε εκ νέου και οι συγγενείς απαίτησαν δικαίωση. Εμφανίστηκε και ένας άντρας που είπε ότι ήταν ναυαγός και σώθηκε χάρη σε ένα βαρέλι και ότι εκείνοι που θαλασσοπνίγονταν δίπλα του, του φώναζαν αν σωθεί να πει στους Αθηναίους ότι εγκαταλείφθηκαν από τους στρατηγούς τους εκείνοι που πολέμησαν για τη νίκη τους. Αυτό όξυνε ακόμα περισσότερο τα πνεύματα.Με πρωταγωνιστές διάφορους πολιτικούς που εκμεταλλεύθηκαν το κλίμα, αλλά και το ειλικρινές πένθος όσων είχαν χάσει δικούς τους, η αθηναϊκή κοινή γνώμη έγινε πιεστική σε βαθμό οχλοκρατίας. Προτάθηκε να μη γίνει δίκη και να εκδοθεί μια μαζική απόφαση για τους στρατηγούς, τα δε μέλη της συνέλευσης να ψηφίσουν δια ανατάσεως της χειρός αν οι στρατηγοί ήταν υπεύθυνοι ή όχι για το συγκεκριμένο αδίκημα, δηλαδή που δεν φρόντισαν συγκεκριμένα για να περισυλλεγούν οι ναυαγοί συμπολεμιστές τους. Έτσι όπως διατυπωνόταν το ερώτημα και με δεδομένη την όξυνση των πνευμάτων, η απόφαση ήταν δεδομένη. Επιπλέον αυτή η ομαδική καταδίκη, χωρίς να έχει προηγηθεί ουσιαστικά δίκη, ήταν απαράδεκτη νομικά στην αθηναϊκή δημοκρατία.

H ελληνική μνημονιακή υπόθεση με το λεγόμενο πρωτογενές πλεόνασμα μετατρέπεται σε νίκη των Αργινουσών. Πρόκειται για μια στρατηγική νίκη με νεκρούς που παραμένουν άταφοι, ενώ μια τυπική δημαγωγία συσκοτίζει την υπόθεση.

Η ελληνική κοινωνία κινείται σε ένα κλίμα μιας προεξοφλημένης νίκης των Αργινουσών. Ακόμη και οι φαινομενικοί αντίπαλοι κατά βάθος γνωρίζουν ότι το όποιο πλεόνασμα, ανεξάρτητα από την προέλευση του αποτελεί στρατηγική νίκη. Ωστόσο το ηθικό βάρος είναι αφόρητο. Το κόστος της νίκης δεν είναι Πύρρειο (στρατιωτικό, στρατηγικό) αλλά Αργινούσειο (ανθρωπολογικό, ηθικό).

Δεν μπορεί κανείς να απαιτήσει ηρεμία και ψυχραιμία από τους συγγενείς των θυμάτων της ναυμαχίας. Ταυτόχρονα η δημαγωγία είναι εγγενής σε καταστάσεις κρίσης. Μπορούμε να απαιτήσουμε νηφαλιότητα από όσους διεκδικούν για τον εαυτό τους την σύνεση και τον "αντιλαικισμό".

H πλατφόρμα για κεντροαριστερά (1), δηλαδή μια φωνή από τον τόπο των υποτιθέμενων ψύχραιμων ,  με εξέπληξε με το  ταξινομικό εύρημα του "νεοκομμουνισμού"  που αποδίδει στο Σύριζα. Συμπτωματικά  την ίδια μέρα ο «νεοκομμουνιστής» υποψήφιος πρωθυπουργός εκδηλώνει ευκρινή συμπτώματα προχωρημένου Alzheimer  και δεν ξέρει αν υπάρχει ελληνική εταιρεία η οποία κατασκευάζει ψηφιακές παροχές για τον Οτε ( με know how "επιτάχυνσης των αποφάσεων ")  γιατί τη θέλει πυλώνα της παραγωγικής ανασυγκρότησης. Ένα μήνα πριν, παραβιάζει αυτονόητες ηθικές και αισθητικές παραδοχές της Αριστεράς, παριστάνει το κοσμικό Avatar  του Χριστόδουλου και κάνει  αντιτροικανή κατήχηση  στους μαθητές των Επαλ. Το  αισθητικό  ανάλογο του συριζαικού νεοκομμουνισμού  είναι ο Γαπ ως ηγέτης σε πορεία τρακτέρ με άροτρα που  τρώει δακρυγόνα  αλλά και ο αντιμνημονιακός Σαμαράς ως απότακτος του Λαικού Ευρωπαικού κόμματος ,δηλαδή οι φορείς μιας  τυπικής αστικής δημαγωγίας, με επινοημένες σιωπές και επικοινωνιακές μπαλαφάρες.

Θα ζήσουμε εντός των προσεχών εβδομάδων ατμόσφαιρα μιας νίκης των Αργινουσών.Ας σεβαστούμε τα θύματα, ας αποτιμήσουμε την όποια αξία κάποιων στρατηγών, ας απομονώσουμε τους δημαγωγούς. Ψυχραιμία...

(1)Μα κανείς από τους 59 δεν σκέφτηκε να πάρει τον Φώτη τηλέφωνο πριν την έκκληση;.Μα το θέμα ξεφούσκωσε σε 20 ώρες...Κρίμα τα πρωτοσέλιδα

Ελιά , ελιά και Κώτσο βασιλιά

Πρόκειται σύντομα να  παρουσιαστεί ένα πολιτικό μανιφέστο για τη συγκρότηση ενός τρίτου πόλου. Από ότι φαίνεται γίνεται μια έκκληση για τη εθελοντική δημιουργία χαλαρής συνομοσπονδίας κομμάτων, κινήσεων, ρευμάτων οι οποίες αυτοκατανοούνται ως κεντροαριστερά. Προβάλλεται η ανάγκη να κατασκευαστεί  ένας «προ –συνεδρίου» Σύριζα των συνιστωσών της κεντροαριστεράς.

Το εγχείρημα βασίζεται στη γνωμάτευση ότι η υφιστάμενη πόλωση μεταξύ ΝΔ και Σύριζα εγκυμονεί κινδύνους. Ταυτόχρονα αναγνωρίζεται ότι η Συριζαική υπόσχεση δεν εχει στρατηγική επάρκεια και διεθνείς συμμάχους. Παρά την φαινομενική ίση απόσταση από τους δυο πόλους, στο εγχείρημα είναι ευδιάκριτη μια μεγαλύτερη δυσανεξία προς το Συριζαικό αντιμνημόνιο   fast track,    παρά προς το Σαμαρικό αυταρχισμό.

Η υφιστάμενη πόλωση είναι αδρή, μόνο που δεν αφορά μόνο τους δυο πολιτικούς πόλους του γραμμικού άξονα δεξιά-αριστερά. Έχουμε ταυτόχρονα να κάνουμε με δυο διαφορετικές αφηγήσεις πολιτικής θεολογίας.

Το "Σαμαρικό μαρτύριο" έχει καθαρά καλβινικά χαρακτηριστικά όπου η καρτερία , η υπομονή θα ανταποδοθούν ακριβώς με ισοδύναμες απολαύσεις, οψέποτε η δοκιμασία τελειώσει .Στο Σαμαρικό μαρτύριο  η λειτουργία είναι λιτή και βασίζεται κυρίως στην ορθολογική ερμηνεία των ευαγγελίων μνημονίων. Η "Συριζαική υπόσχεση" έχει ινδουιστική  υφή  καθώς τα πάντα εκκινούν με μια λαμπρή  τελετουργία  , αυτή της ανάληψης της διακυβέρνησης της αριστεράς και συνεχίζεται με τακτικές λειτουργίες με χαρακτηριστικό την κυκλικότητα και τάξη των  μετεμψυχώσεων της αριστερής ψυχής οι οποίες θα εξαπλωθούν σε όλες της μορφής ζωής  στην  Ευρώπη, προάγοντας την γενικευμένη ευημερία.
Απέναντι στις δύο στιβαρές αφηγήσεις η Ελιά δεν έχει μέλλον παρά μόνο ως Ιώβια υπομονή χωρίς ανταπόδοση.
Ως γνωστόν ο Ιωβ διήγε ένα ενάρετο βίο, όπου ξαφνικά όλα ήρθαν ανάποδα. Αρρώστιες , φτώχιες, θάνατοι εισβάλουν στη ζωή του, χωρίς εξήγηση. Ταυτόχρονα η λύση του μαρτυρίου είναι εκτός οποιασδήποτε έννοιας ανταπόδοσης, ισοδυναμίας ή εξισορρόπησης. Ο ενάρετος Ιώβ συμμετέχει σε ένα θείο μηχανισμό απονομής  δωρεάς χωρίς ποσοτική εξισορρόπηση .

Η διαφορά , από την άποψη της πολιτικής θεολογίας, μεταξύ του Ιωβίου μαρτυρίου , της Καλβινικής άσκησης και των Ινδουιστικών μετεμψυχώσεων είναι θεμελιακή. Η Καλβινική άσκηση και η Ινδουστική μετεμψύχωση αφορούν τους ατελείς, επιρρεπείς προς το λάθος καθημερινούς ανθρώπους. Αντιθέτως ο Ιωβ είναι αξιωματικά ενάρετος.
Όποιος φαντασιώνεται ένα σχετικά ισχυρό ενδιάμεσο χώρο δεν έχει δει ότι, παρόλη την ρητή διαφορά στο περιεχόμενο των δύο μεγάλων αφηγήσεων της συγκυρίας, αυτές είναι τόσο ευρύχωρες ώστε εύκολα θα περιλάβουν τους βασανισμένους τον ενεστώτος "μνημονιακού" μαρτυρίου. Δεν υπάρχει κανένα κενό στο χώρο μεταξύ της ασκητικής (Σαμαρικής) και της  συγχωρητικής (Συριζαικής) ανταπόδοσης. Αντιθέτως υπάρχει ένα κενό στο χώρο των καθημερινών Ιώβ. Των "ενάρετων" που δεν συμμετείχαν με κανένα τρόπο στα "προμνημονιακά " Σόδομα, ενώ δεν αναμένουν κανένα μεταμνημονιακό ισόποσο αντίδωρο, αλλά μπορούν δυνητικά να παραλάβουν μια μη αναμενόμενη , εκτός υπολογισμού δωρεά. Ένα τέτοιο μόρφωμα  θα είναι αναγκαστικά μειοψηφικό, εισοδηματικά «εντός τειχών» , με ισχυρή αξία  τον  αυτοσεβασμό της αποδεδειγμένης  κοινωνικής " αρετής" (φορολογική εντιμότητα, αντιπελατειακή συμπεριφορά, αυταξία της εργασίας κλπ)

Όποιος νομίζει ότι με αυτά τα χαρακτηριστικά εντός της αναμενόμενης  Ελιάς , μπορεί να σωρευθούν οι αμαρτωλοί των Πασοκικών Γομόρων, τότε αναφέρεται σε μια άλλη ελιά, αυτή των φιλοβασιλικών των αρχών του περασμένου αιώνα .Μάλλον γρήγορα θα τους ακούσουμε να αναφωνούν "Ελιά ,ελιά και Κώτσο βασιλιά"

 

Συνδέσεις
Πως θα συγκροτηθεί η Ελληνική Ελιά

 

Εικόνα: http://en.wikipedia.org/wiki/Women's_suffrage_in_the_United_States

Ιστορικός συμβιβασμός και Wrestling

 

 

 

 

Στο   θαυμάσιο   Wrestler (2008) του Aronofsky ,  είδαμε ένα παρακμιακό  Mickey Rourke ,ως παλαιστή του Αμερικανικού Wrestling . Εκεί είδαμε ακριβώς τη σκηνοθεσία αυτού του τυπικού freak αμερικανικού θεάματος .Στο Ελληνικό Kατς του 70 ή το Μεξικανικό  Lucha Libre η σύμβαση είναι, ότι κατ' αρχάς κάνουμε ότι παλεύουμε σε μια σχεδιασμένη "χορογραφία"  και αν  "ξεφύγει" καμία τότε καλύτερα ας προσέχουμε. Αντίθετα το Αμερικανικό   Wrestling,   η σύμβαση είναι ότι συμφωνούμε πως θα "πλακωθούμε" κανονικά, με όλα τα ρεπερτόρια βίας, αλλά συμφωνούμε στην αλληλουχία των λαβών. Στο Wrestling  «παίζουν» όσοι αντέχουν, και επιβιώνουν κυρίως με ουσίες. Ωστόσο η πάλη είναι εξ' ίσου συμφωνημένη, απλώς η συμφωνία αφορά ένα άλλο επίπεδο.

O Νίκος Ξυδάκης σε ένα μάλλον ιστορικό κείμενο οριοθετεί τη συντεταγμένες ενός τρέχοντος Compromesso Storico αλλά ελληνικά. Δεδομένου ότι ο N Ξ έχει κρατήσει μια μοναδική ισορροπία ανάμεσα στην "θεσμική " του θέση ως διευθυντή της Καθημερινής και ως οξέως κριτικού αρθρογράφου προς τις τρέχουσες "μνημονιακές" πολιτικές, η έκκληση του έχει ειδική αξία. Η ένσταση μου προς την έκκληση του Ξυδάκη είναι η εξής: Ενώ ο ιστορικός συμβιβασμός των Μόρο Μπερλινγκουερ αναφέρεται στις συντεταγμένες μιας συγκυρίας που απαιτεί ρητές συμφωνίες, στην ουσία ο σύγχρονος ελληνικός συμβιβασμός έχει ήδη δρομολογηθεί, μόνο που έχει ήδη συμφωνηθεί σε ένα άλλο επίπεδο από που έχουμε συνηθίσει. Οι παράγοντες του πολιτικού συστήματος, το οποίο στην ανάλυση του G.Agamben μπορούμε να κατανοήσουμε ως  τελετουργία στην πολιτικοθεολογική της διάσταση, έχουν υπερβεί τις πολιτιστικές αισθητικές ρουτίνες της κοινωνίας. Ενώ εικοτολογούμε  μια συμφωνία Σουγλάκου με Ντι Μπέστια, ήδη βιώνουμε μια συμφωνία John Cena με Undertaker .

Η μοναδική επιτυχία της Συριζαϊκής υπόσχεσης είναι η ταυτόχρονη κατάθεση ενός τεχνοφιλελεύθερου " έντεχνου" και ενός κινηματικού "λαικοπόπ" ρεπερτορίου. Το έντεχνο περιλαμβάνει  ένα σύνολο πλαστικών τοποθετήσεων και ισόποσων αινιγμάτων (δεν ορίζεται ποιο ποσοστό του χρέους είναι αποδεκτό προς διαγραφή, αποσιωπάται πως οι προτάσεις του είναι οι αρχικές προς διαπραγμάτευση άρα υπόκεινται σε "κούρεμα" στην τελική συμβιβαστική θέση, όλα στηρίζονται σε υποτιθέμενα σενάρια ορθολογικής  αντίδρασης των δανειστών κλπ κλπ) .Το "λαικοπόπ" περιλαμβάνει μια γενικευμένη αριστεροφωνία η οποία παροχετεύεται μέσα από ένα επιμελημένο δίαυλο ο οποίος έχει κατασκευαστεί με την κεντρική ιδέα της «μη ανάθεσης» : όλες οι κινηματικές δράσεις υποστηρίζονται μεν, ως δυνητικές αυτοδεσμεύσεις  δε σε ένα επερχόμενο σενάριο "αριστερής διακυβέρνησης". Οταν όμως ο ερμηνευτής προσπαθεί και στα δύο ρεπερτόρια η κατάσταση ξεφεύγει (πηγή) Η επίκληση της μη ανάθεσης λειτουργεί ως  υπομόχλιο αυτοπεριορισμού και όχι πυροδότησης των κινημάτων. Όμως  ο λούμπεν "μουρουτισμός" της δεξιάς και ενίοτε της κεντροαριστεράς αδυνατεί  να διακρίνει τέτοιες πολυχρωμίες. Δεν υπήρξε κανένας θερμός Σεπτέμβρης, γιατί η οι υψηλές θερμοκρασίες θα μπορούσαν να δημιουργήσουν συνθήκες "ανάθεσης" εντός της οποίας η Συριζαική υπόσχεση δεν υπάρχει.Το Compromesso Storico αλά Ελληνικά ενυπάρχει στη "βαθιά δομή" της Συριζαικής υπόσχεσης. 

Βιβλιογραφία: 

 

Κυβέρνηση της αριστεράς ή κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας με την αριστερά; Ο Μπερλινγκουέρ είχε θέσει το δίλημμα και είχε απαντήσει υπέρ του δεύτερου σκέλους. Την ίδια απάντηση δίνει και ο Αλέξης Τσίπρας του ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα του άλλωστε σε ένα βαθμό είναι κληρονόμος της παράδοσης του ευρωκομμουνισμού. Για να αποκτήσει όμως περιεχόμενο η απάντηση υπέρ μιας μετωπικής δημοκρατικής κυβέρνησης, πρέπει πρώτα να υπάρξουν κι άλλες προϋποθέσεις. Κυρίως, με ποιες συμμαχίες και με πολιτικές δυνάμεις θα σχηματισθεί αυτή η κυβέρνηση; Βάσει ποίων προγραμματικών αρχών; Μπορεί να διαρκέσει μια κυβερνητική συμμαχία αν συγκολληθεί μόνο για την απόκρουση της άκρας δεξιάς; Πολύ περισσότερο, που η λυδία λίθος για σύγκλιση θα είναι η εφαρμογή ή μη του μνημονίου λιτότητας, και συνακολούθως η στρατηγική ανασυγκρότησης της χώρας.Ν.Ξυδάκης(vlemma.wordpress.com/2013/09/29/)

Ο Αλέξης Τσίπρας ούτε λίγο ούτε πολύ ζήτησε από τις Βρυξέλλες να συνδιαχειριστεί με τους εταίρους «αυτό που έρχεται» συγκαλώντας μια ευρωπαϊκή διάσκεψη για το δημόσιο χρέος, ουσιαστικά μια έκτακτη Σύνοδο Κορυφής, όπου οι «28» με τη βοήθεια των τεχνοκρατών θα πρέπει να αποφασίσουν τη μείωση του ελληνικού χρέους προς τους μηχανισμούς διάσωσης, ένα μορατόριουμ πληρωμής επιτοκίων και μία διασύνδεση της δημοσιονομικής προσπάθειας με την ανάπτυξη (ρήτρα ανάπτυξης). Περιμένει άλλωστε εκλογές και έχει έτοιμο εναλλακτικό σχέδιο για μια προοδευτική εξάμηνη ελληνική προεδρία της ΕΕ το 2014.Η όλη λογική του εγχειρήματος δεν απέχει πολύ από πολλά σχέδια που επεξεργάζεται το euroworking group και η DGECFIN. Πίσω από δύο συγκεκριμένες αναφορές του προέδρου του Σύριζα κρύβεται η κοινοτική μετάφραση του αιτήματος για μείωση του Enikos 3/10/2013

Επίσης πολύ σημαντικό που προέκυψε χθες από τη διαδικασίa  ήταν πως η ΑΕΚ (LLs:Mελισσανίδης,Οπαπ)  εξασφάλισε τo "ναι" της εκπροσώπου του Συριζα, της κυρίας Βάλιας Ματσούκα Κουμουριανού.Και με ονομαστική ψηφοφορία , έπειτα από τη σχετική αξίωση (που έγινε δεκτή από τον πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου) του επικεφαλής της μείζωνος αντιπολίτευσης του Δήμου, κυρίου Χάρη Τομπούρογλου.Σημειώνουμε πως το μεγαλύτερο κομμάτι των 131 που είχαν προσφύγει στο ΣΤΕ και είχαν μπλοκάρει τις παλιές μακέτες προέρχοταν από τον Συριζα
Φως 4/10/2013
.