Ανταπόκριση από τη Snehta: Κοινωνική αναστάτωση και κομματική σταθερότητα στη Leshal-Cerege

 

 

Του ανταποκριτή μας

Οι τελευταίες εξελίξεις στη Snehta δείχνουν μια κομματική σταθεροποίηση σε ένα περιβάλλον κοινωνικής έντασης.

Οι τέσσερεις πολιτικοί πόλοι έχουν δημιουργήσει σταθερούς προσανατολισμούς και λειτουργούν με βάση ένα άρρητο συμβόλαιο συμβίωσης και κατανόησης. Η  τριετής πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης τελικά απέδωσε στο τεχνικό επίπεδο , μειώνοντας σχεδόν σε μηδενικό το πρωτογενές έλλειμμα της χώρας και περιόρισε αισθητά το εμπορικό ισοζύγιο. Το υψηλό κοινωνικό κόστος επιμερίστηκε δυσανάλογα προς τα μεσαία και κατώτερα στρώματα , αλλά οι παραδοσιακοί μηχανισμοί συναλλαγής και εξισορρόπησης παρέμειναν ανέγγιχτοι. Η ιστορική ευκαιρία η κρίση να μεταβάλει τις εσωτερικές ισορροπίες ακυρώθηκε. Τα κλειστά επαγγέλματα δεν άνοιξαν, τα καρτέλ έμειναν στην θέση τους ενώ η  κοσμοπολιτική ελίτ της χώρας είχε εξάγει τα χρήματα της φλερτάροντας με την αποχώρηση από το Ευρώ. Οι ενδιάμεσες κοινωνικές δυνάμεις διαφόρων μορφών προσοδοθηρίας , φοροδιαφυγής και κρατικής προστασίας παρέμειναν άθικτες , προστατευμένες τόσο από την διακυβέρνηση του Ramas όσο και από την επιλεκτική αντιπολίτευση του Prista.Μετά την τριετία η κατάσταση είναι εξαιρετικά απλή: Το χαμηλό κόστος εργασίας, οι απαξιωμένες αξίες της γης και των επιχειρήσεων τα καλύτερα πρωτογενή δημοσιονομικά δημιουργούν τις συνθήκες μιας άγριας ανάπτυξης χαμηλού κόστους. Οι ανολοκλήρωτες μεταρρυθμίσεις  δημιουργούν την προσδοκία μιας νέας κοινωνικής ισορροπίας με βάση την μικρομεσαία προσοδηθηρία την οποία προσδοκούν να εκφράσουν οι Ramas και Prista

 Γεωγραφία πολιτικών σχηματισμών

Η κεντροδεξιά κυβερνητική συμμαχία με επικεφαλής τον Ramas Antoine.

Πρόκειται για την συμμαχία των παραδοσιακών φιλοευρωπαικών δυνάμεων που αποτελείται από τρία κόμματα με διαφορετική εκκίνηση αλλά τελική συμπόρευση. Επιβιώνουν  στη κυβέρνηση παρά την λαϊκή δυσαρέσκεια κυρίως λόγω της ικανότητας του Ramas να παρουσιάζει τον Prista ως αντιευρωπαϊστή .Ταυτόχρονα ο Ramas κατάφερε να προσεταιρισθεί εκείνα τα κοινωνικά στρώματα , τα οποία κινήθηκαν στο κατώφλι ενός υποφερτού επιπέδου ζωής. Αντιπροσωπεύει τον βασικό κορμό των συντηρητικών δυνάμεων , το ισχυρό κόμμα των δημοσίων υπαλλήλων Sokpa  και τις ιστορικά λυμφατικές αριστερές μεταρρυθμιστικές δυνάμεις.

Η κεντροαριστερή αντιπολίτευση του  Alex Prista .

Πρόκειται για τη πετυχημένη μετεξέλιξη του μικρού σχηματισμού axaziry ο οποίος χάρις το προφίλ του 40χρονου Prista κατάφερε να παρουσιάσει μια παραλλαγή της πρότασης του Ramas ως ριζική αντιπρόταση. Με καθαρό ευρωπαϊκό προσανατολισμό  , σαφείς δημοσιονομικούς στόχους πλεονασματικών προϋπολογισμών κατάφερε να παρουσιάσει μια ατζέντα προθέσεων οι οποίες  υπόκεινται σε διαπραγμάτευση , ως υποτιθέμενη τελική λύση του προβλήματος και να κατακτήσει ένα σημαντικό εκλογικό ποσοστό. Πρόκειται σαφώς  για την επερχόμενη  κυβέρνηση .Χωρίς το χαρισματικό Prista το κόμμα δεν θα είχε καμιά προοπτική. Με πολύ επεξεργασμένο αμφίσημο λεξιλόγιο, επιμελημένες πολυσημίες ο axaryzi παρουσιάζει ένα νέο πολυσυλλεκτισμό.

H φασίζουσα ακροδεξιά του Aloliak Osmich.

Είναι μετά  με το ΚΚ της Priest King  το δεύτερο ιστορικό κόμμα της βουλής που δημιουργήθηκε πριν περίπου 70 χρόνια. Παρά τις ρομαντικές αυταπάτες των πολιτών της  χώρας ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού συνεργάστηκε με τους τότε Τεύτονες κατακτητές .Έκτοτε  η παρουσία  στο κράτος , των λεγομένων Germanotsolia παρέμεινε πανίσχυρη. Στρατός Αστυνομία, Δικαστικοί  και μικρομεσαία αγροτική εργοδοσία είναι οι υποστηρικτές του   Osmich .Ο Osmich εκμεταλλεύτηκε το μεταναστευτικό πρόβλημα για να αναγεννήσει την ιστορική παράταξη του , κρατώντας σε εξευτελιστικά επίπεδα τους μισθούς των μεταναστών οι οποίοι αποτελούν και σήμερα τον πυρήνα της εργατικής τάξης. Δεν αποτελεί σενάριο φαντασίας να αναδειχθεί σε κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης αν ο Ramas `καταρρεύσει και ο Prista πάρει πάνω από 35%.

Το παραδοσιακό ΚΚ της  Priest-King.

Πρόκειται για μικρό πολιτικό ιστορικό σχηματισμό , οποίος έχασε σημαντικό μέρος της κρατικής επιχορήγησης με αποτέλεσμα να ασθμαίνει λειτουργικά . Απολαμβάνει της συμπάθειας πληθάριθμων κοινωνικών επιστημόνων του πολιτισμού καθώς αποτελεί μαζί με τους Εβραίους  της Υεμένης και τους Καλάς του Πακιστάν μια από τις τελευταίες πολιτιστικές κοινότητες με παραδοσιακή γλώσσα ήθη και έθιμα που επιβιώνουν ως μειονότητα σε πολύ εχθρικό περιβάλλον.  Αναμένεται να αυξήσει την επιρροή του στις επόμενες εκλογές.   

Ertoganism η νέα μεγάλη ιδέα της Leshal-Cerege

Παρά το δηλωμένο ευρωπαϊσμό των κύριων κομμάτων η χώρα κινείται στο πλαίσιο αντιγραφής του γειτονικού πετυχημένου μοντέλου του ήπιου ισλάμ του Ertogan.Παρουσιάζεται η ανάγκη μιας νέας  αναγεννητικής πλατφόρμας :,υπόρρητη αποδοχή του οικονομικού φιλελευθερισμού  χωρίς ρητή προσχώρηση στο φιλελεύθερο συμβόλαιο, αλλά ένα ηθικό  προτάγμα μιας οριζόντιας κάθαρσης με θεολογική παρά συμβολαιακή-πολιτειακή ισχύ. Η κοινωνία της Leshal-Cerege είχε  διαμορφώσει μια ασθενή κοινωνική και πολιτική συμφωνία συγκρουσιακής συμβίωσης η οποία έφτασε στα όρια της. Αν δεν καταφύγει σε συνταγματικές εκτροπές είναι αναγκασμένη να ανασυγκροτηθεί με βάση μια προπολιτική ηθικολογική συμφωνία. Μια τέτοια συμφωνία προσιδιάζει περισσότερο προς τα αιτήματα του υπό περιορισμό ισλάμ στην προ Ertogan εποχής. Ένα τεράστιο ποσοστό της κοινωνίας δυσπραγεί αποκλεισμένο από την εργασία, την ώρα που κεμαλικού τύπου καρτέλ διαχειρίζονται την κρίση με ένα εγγενές φλερτ προς τον αυταρχισμό. Με ασθενή κοινωνία πολιτών , κατακερματισμένη ιδιοκτησία , αδύναμη βιομηχανία οι μη αυταρχικές λύσεις δεν στέκονται χωρίς μια προϋπόθεση ενός ηθικού συμβολαίου.

Εικόνα :http://ivoblom.files.wordpress.com/2011/09/ibl113.jpg

Συντεταγμένη αναταραχή;

Εδώ και καιρό διακινείται ένα σενάριο με την εξής δομή: Με βάση τα κριτήρια της τρόικα , τα νούμερα τελικά " βγαίνουν" , ο δημοσιονομικός περιορισμός προχωράει και είναι δυνατόν με δευτερεύουσες ρυθμίσεις το πρόγραμμα να πραγματοποιηθεί (1). Ως παρελκόμενο του σεναρίου ακολουθούν μια σειρά από πολιτικές δηλώσεις οι οποίες επιδοκιμάζουν τον Σαμαρά και τις προσπάθειες του. Η αλλαγή κλίματος είναι φανερή.

Αν υποθέσουμε ότι το σενάριο είναι αληθινό τότε η βαθύτερη σταθερότητα που εγκαθιδρύθηκε μετά τις εκλογές εμπεδώνεται. Η σταθερότητα αυτή δεν έγκειται στην μακροημέρευση της κυβέρνησης Σαμαρά, αλλά στο ότι η δυνητική κυβέρνηση Τσίπρα θα προσέλθει ως φυσική συνέχεια ενός πολιτικού συνεχούς. Νομίζω λίγοι παρατήρησαν ότι αξιωματικά ο Συριζα είναι υπέρ των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών , ως μαθηματική αποτύπωση χρηματικών ροών ανεξάρτητα από την φύση τους. Επομένως αν ο Σαμαράς δημιουργήσει μια οικονομική κατάσταση με πρωτογενή πλεονάσματα , τότε αξιωματικά ο επόμενος δεν θα τα επιδεινώσει έστω και άν μια πιο κοινωνική πολιτική απαιτούσε ελλείμματα. Το πρωτογενές πλεόνασμα ,ανεξάρτητα από τον τρόπο επίτευξης του, δημιουργεί ένα ανώτερο επίπεδο συναίνεσης .Η δομή του Συριζαικού επιχειρήματος όπως αποτυπώθηκε ξεκάθαρα στο μεσοδίαστημα των δύο εκλογών έχει ένα σαφές στοιχείο κρατικής συνέχειας: η άρση καταβολής τοκοχρεολυσίων ( αλλαγή δανειακής σύμβασης) είναι ευκταία  σε μια συνθήκη πρωτογενών πλεονασμάτων, ανεξάρτητα από τους μηχανισμούς επίτευξης. Το συμπέρασμα είναι σχετικά απλό: αν όντως τα μαθηματικά της διαφαινόμενης επιτυχίας είναι ορθά τότε η αντίρρηση σε μέτρα που οδηγούν στα πλεονάσματα θα είναι επιμελώς συμβολική. Η κυβερνησιμότητα του Σύριζα δεν είναι μια ιδιότητα που αποδίδεται ή αφαιρείται σε ένα αριστερό κόμμα, είναι η άνοδος ενός κόμματος σε ένα άλλο επίπεδο πολιτικής όπου η  πιθανότητα διακυβέρνησης είναι ιδεολογία αφ´εαυτής .Είναι η λεγομένη ατζέντα της κυβερνώσας αριστεράς, την οποία προώθησε η Δημαρ για να υιοθετήσει ο Τσίπρας. Εντός αυτής της ιδεολογίας αυτής ,το πρωτογενές πλεόνασμα δεν υπολείπεται ρητά ,ως κριτήριο, από αυτό  της κοινωνικής πολιτικής. Αν τελικά κατανοήσουμε την κατάσταση όχι ως σύστημα διατήρησης του Status που προσπαθεί να υπερισχύσει έναντι αντισυστημικών δυνάμεων, αλλά ως δομή που τελικά ισορροπεί ως αποτέλεσμα μιας δυναμικής αντιπαράθεσης τότε αυτή είναι εξαιρετικά σταθερή. Κανείς τελικά δεν θέλει κατά βάθος μια ριζική αλλαγή εντός της τρέχουσας συγκυρίας.

Στην άλγεβρα του προϋπολογισμού που διαμορφώνει μια συμφωνία εισέρχεται ένας αναπάντεχος παράγων που την σταθεροποιεί περαιτέρω. Είναι η ΧΑ.

Η ΧΑ με την διακηρυγμένη βία ως θεμιτή πρακτική δημιούργησε το εξής ανακλαστικό: οι κινητοποιήσεις αυτοπεριορίζουν της ένταση πιθανής σύγκρουσης και περιορίζουν τον αναλαμβανόμενο κινδύνου εκτροπών. Η Θεσσαλονίκη την προηγούμενη εβδομάδα ήταν ηπιότατη. Η απόκρουση της θεσμικής βίας της ΧΑ γίνεται τελικά ως αποκήρυξη της βίας με πολύ πιο καθαρούς τρόπους. Οι παιδαριώδεις κινήσεις μιας μειοψηφίας των διαδηλώσεων που προκαλούν ανώφελες συγκρούσεις ,έχουν περιοριστεί στο ελάχιστο, ακριβώς γιατί η πλειοψηφία κινείται στην λογική να εκχωρηθεί το φλερτ με την βία μόνο στη ΧΑ.

Στην προηγούμενη φάση υπήρχε μια ανάγνωση των γεγονότων βίας ,ως φυσικών  εκδηλώσεων της κρατικής βίας  απέναντι στο κίνημα. Ωστόσο η κρατική βία δεν είναι μόνο βίαιη περιχαράκωση χώρου , ένας πόλεμος πεδίου αλλά και τηλεοπτικό θέαμα. Το τηλεοπτικό θέαμα της βίας όμως είναι ομογενοποιημένο, συνεχές , πολτοποιημένο συμβάν της οθόνης. Τώρα που η βία της ΧΑ εισέρχεται εντός της ίδιας μηχανής πολτοποίησης νοημάτων , η επείγουσα αποκήρυξη στον τηλεοπτικό χώρο δημιουργεί μια και μοναδική συνθήκη : καμία τηλεοπτική αναπαραγωγή της βίας στις διαδηλώσεις για να φανεί ότι  μόνο η ΧΑ έχει  το προνόμιο της. Η βία ως τηλεοπτικό γεγονός δεν επιδέχεται κριτικής ,ταξινόμησης, και ανάλυσης  εντός της τηλεόρασης. Επομένως ο περιορισμός της μπορεί να γίνει μόνο ως ολική αφάνεια της. Στην τηλεόραση ή υπάρχει εικόνα βίας ή δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει η διαδικασία μιας ανάλυσης της. Είναι λοιπόν η συνθήκη της τηλεόρασης που οδηγεί σε ένα μονόδρομο: καμία βία στις διαδηλώσεις για να εκχωρηθεί το προνόμιο της βίας στην ΧΑ.

Μέσα σε αυτή τη συνθήκη, οι διαδηλώσεις χάνουν τελείως την εγγενή δυνατότητα τους να μετατραπούν ως διεκδικήσεις χώρου από την Αστυνομία. Ο ιδεολογικός πασιφισμός   ουσιαστικά θα απαγορεύσει να επαναληφθούν οι εικόνες του2011 που κινήθηκαν στην φαντασίωση μιας κατάληψης της βουλής. Χωρίς αυτό το στοιχείο αυτής της δυνατότητας , τα πάντα θα κινηθούν στον κινηματικό φορμαλισμό του ΚΚΕ:Πλήθος, πάθος σε μια συντεταγμένη περιφορά με αρχή μέση και ήπιο τέλος. 

Αναρωτιέμαι: αν τα μαθηματικά του προϋπολογισμού είτε αυτοτελώς είτε με " πείραγμα" μπορούν να παρουσιαστούν καλύτερα του αναμενομένου τότε ποιος αναλαμβάνει το ρίσκο να διαταράξει την ροή αυτή γνωρίζοντας ότι αυτά τα μαθηματικά θα ορίσουν τις δυνατότητες χειρισμού του μεθαύριο;  Αν ταυτόχρονα οι κινηματικές αντιρρήσεις κινηθούν εντός ενός πασιφισμού για να εκχωρηθεί η γυμνή βία στην ΧΑ, τότε μήπως  η συγκυρία δεν είναι μια φάση συντεταγμένης ,οριοθετημένης αναταραχής;

(1) Τέτοιες αναφορές πληθαίνουν με πιο χαρακτηριστική της Alfa Bank
Πηγή Εικόνας:
http://memories.vironas.gr/tag/%CF%83%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF/

Μια εικασία για ένα ψευδοσυμβάν των "μέσα"

Η αποπομπή του Γαπ απο τους Μερκοζύ με πρόσχημα το δημοψήφισμα και η ολική αφασία των λοιπών πολιτικών κομμάτων για ένα ολόκληρο διήμερο αποτελεί ένα ιστορικό όριο για την συγκυρία. Γιατί ακριβώς είχε  το στοιχείο του απόλυτου αιφνιδιασμού, του ανοίγματος ενός χρονικού κενού εντός του οποίου κανείς δε τοποθετήθηκε με στοιχειώδη εγρήγορση. Μετά απο την αποπομπή τα πράγματα έχουν ροή : Παπαδήμος , διπλές  εκλογές , νέα τρικομματική κυβέρνηση , ΣΥΡΙΖΑ ως επόμενη κυβέρνηση, Χρυσή Αυγή σε ποσοστά ΚΚΕ. Ανεξάρτητα απο την αξιολόγηση των περιστατικών , αυτά έχουν μια λογική διάταξη , ενός τύπου σενεκτική συνέχεια. Αντιθέτως το διήμερο που ακολουθεί την αποπομπή του ΓΑΠ έχει τη μορφή ενός αυθεντικού ασυνεχούς , την όψη μιας τομής η οποία ανατοποθετεί ένα δυσδιδιάκριτο πριν - μετά , μια νεκρή ζώνη στην αλληλουχία. Το περιστατικό αυτό αναδύθηκε από το συγχρονισμό μιας γενικευμένης δυσαρέσκειας των "κάτω" και μιας αστραπιαίας κίνησης των " άνω ".

Σήμερα είμαστε  ενόψει  μια σειράς μέτρων,  τα οποία αναμένεται   να   δημιουργήσουν ένα γενικευμένο κλίμα δυσαρέσκειας.

´Εστω και αν υπάρχουν κομματικές εκφράσεις ενός ριζικού αντιπολιτευτικού λόγου, τα κόμματα δεν παύουν να είναι κρατικοί θεσμοί με περιορισμούς και διαδικασίες αυτοσυντήρησης. Άρα οι επερχόμενες διαμαρτυρίες δεν ταυτίζονται με κόμματα αλλά είναι απολύτως αυτόνομες. Το  πολιτικοκομματικό πλέγμα που περιλαμβάνει την κυβέρνηση και όλη την αντιπολίτευση ανήκει σε ένα άλλο επίπεδο λειτουργίας από αυτό των κινημάτων διαμαρτυρίας. Οι πρώτες αλλά σαφείς ενδείξεις είναι ότι κανένα από τα " αντιμνημονιακά " κόμματα δεν οργανώνει ως πρωταγωνιστής κινήσεις αντίστασης αλλά εναποθέτει στους αυθεντικούς πρωτοβάθμιους φορείς. Από τυπική άποψη το κομματικό πλέγμα συμπεριφέρεται ήρεμα.

Τούτου δοθέντος , υπάρχει το εύλογο ερώτημα αν με δεδομένη την συντεταγμένη  αντίδραση  των κομμάτων, η λαϊκή δυσανεξία μπορεί να οδηγήσει σε μια κατάρρευση τύπου ΓΑΠ.

Ας υποθέσουμε όμως, ότι αυτό γίνεται .Δηλαδή η  αντίδραση είναι τέτοια που οι Σαμαράς Κουβέλης Βενιζέλος μπορούν να περπατήσουν στο δρόμο μόνο με αστυνομική ασφάλεια. Το κύρος της κυβέρνησης πέφτει  υπό το μηδέν. Στην θεωρητική υπόθεση αυτή αναδύεται ένα νέο ερώτημα από το χώρο της μελλοντολογίας  . Μπορεί κάποιος να διακινδυνεύσει  να ονοματίσει μορφές δράσεων των "από τα πάνω" σε μια τέτοια περίπτωση;

Στην περσινή συγκυρία η ραγδαία απονομιμοποίηση κατέληξε σε ένα ελιγμό με στοιχεία αιφνιδιασμού. Μπορούμε να εικάσουμε την μορφή του επόμενου αιφνιδιασμού;

Διακινδυνεύω  την εικασία:

Μια επόμενη κίνηση τομής η οποία  ενδέχεται να μην   γίνει από τα "πάνω" αλλά από τα "μέσα". Ως "μέσα" αντιλαμβάνομαι το πυρήνα του κράτους, ηγετικά κλιμάκια στην Άμυνα, την Δικαιοσύνη, την Ασφάλεια. Ως κίνηση δεν αναφέρομαι σε κινήσεις  εκτός Συνταγματικού πλαισίου ,αλλά ως μια δράσεις  οριακές στο κατώφλι της νομιμότητας.

Η εικασία έχει την εξής έννοια : υπάρχουν μια σειρά από παράγοντες οι οποίοι  δυνητικά μπορούν να συγχρονιστούν  σε μια ιστορική πύκνωση με χαρακτηριστικά ενός διαβήματος του σκληρού κρατικού πυρήνα. Το διάβημα μπορεί να πάρει τη    μορφή  μιας ισχυρής συμβολικής κίνησης ηθικού ιδεολογικού περιεχομένου με αναφορές στο ιστορικό παρελθόν.

Στην τρέχουσα ιδεοκίνηση κυριαρχεί ένα ερμηνευτικό σχήμα ενός ασθενούς ευτράπελου και τελικά αναποτελεσματικού κράτους. Το σχήμα υποτιμά το γεγονός ότι το κράτος αναδύει άπειρες εναλλακτικές επιλογές όταν διακυβεύεται η αυτοσυντήρηση του. Το πιο τραγελαφικό κράτος είναι σε θέση να αναδείξει κυριολεκτικά πρωτοφανείς διαδικασίες όταν διακινδυνεύεται η ροή του. Είναι περιττό να παραθέσω μια  συλλογή δυνητικών κινήσεων ή δράσεων που θα μπορούσαν να έχουν  τον οριακό χαρακτήρα πολιτικής εκτροπής. Οι δράσεις θα γίνονταν υποθετικά  από φυσικά πρόσωπα που θα διέστειλαν τις τυπικές αρμοδιότητες στα ακραία όρια τους.

Τα αναλυτικά εργαλεία αυτοκατανόησης δείχνουν να περιορίζονται συνεχώς .Αναφορές στον εμφύλιο, διεκδικήσεις της 3ης Σεπτέμβρη, απλοϊκές γεωπολιτικές και ταξικές ταξινομήσεις ,αφόρητες ηθικολογίες πλημμυρίζουν τις σελίδες των αναλύσεων. Είναι  πολύ πιθανό  η νοσταλγία να μην περιοριστεί στην ανάλυση αλλά να περιλάβει και μορφές και σχήματα της πολιτικής ιστορίας.

Η ραγδαία αναβίωση προπολιτικών σχημάτων  με αδιαμεσολάβητη αναφορά στην γυμνή βία, η ιδεολογική εκπτώχευση, η επικυριαρχία του σκηνοθετημένου τηλεοπτικοποιημένου λόγου ως βασική δομή διαλόγου δημιουργούν ένα εκρηκτικό ιδεολογικό περίγραμμα. Εντός του περιγράμματος αυτού    δημιουργείται μια αναμονή για  ένα ρηγματώδες ψευδοσυμβάν με στοιχεία λύτρωσης ,εκφόρτισης , εκτόνωσης.

Τα φυσικά πρόσωπα του σκληρού κρατικού πυρήνα είναι πλέον ευάλωτα. Η ιστορική δημοσιουπαλληλία καταρρέει ως προστασία και κύρος. Ο ιδεαλισμός , η εσωτερική εμβάθυνση με όρους μιας πολιτικής αυτοκατανόησης είναι διαδικασίες που αναδύονται ισχυρότερες σε στιγμές αστάθειας. Μια πολιτική οριακή δράση μπορεί να έχει αυθεντικά συστατικά μιας Sui Generis προσωπικής θυσίας. Συνήθως  δράσεις με αναχρονιστικό αντιδημοκρατικό χαρακτήρα έχουν ένα ισχυρό τελετουργικό σχήμα το οποίο υπερβαίνει το περιεχόμενο. Μια τελετουργική κίνηση σε υψηλούς τόνους ανήκει στην αυθεντική ιστορική παράδοση Ταυτόχρονα η new age αφήγηση του πολιτικού υπερθεάματος περιλαμβάνει σενάρια με ψευδοσυμβάντα με ιδεολογικές φορτίσεις. Ο συγχρονισμός ενός ιστορικού αναχρονισμού με την εκρηκτική συγκυρία και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα μιας ανάγκης ενός ρήγματος ,μπορούν να προκαλέσουν συλλογικές εκφράσεις που έχουν σχήμα του διαβήματος. Ένα τέτοιο διάβημα μπορεί κάλλιστα να πάρει την δομή μιας ηθικής ιστορικής έγκλησης από κρατικούς πυρήνες που νομιμοποιούνται στην συνείδηση του κόσμου από αταβιστικές  καταβολές λεγόμενου χρέους.

Ας ευχηθούμε ότι η ιστολογική εικασία θα μείνει μια ηλεκτρονική αποτύπωση άνευ σημασίας.


H φωτογραφία είναι του Yukio Mishima. Η ιστορία του είναι έμπνευση για την ανάρτηση.Το ιστορικό του Μισίμα εδώ