Ιεραποστολή: ο βαθμός μηδέν της πολιτικής αντιμαχίας

Μερικές χιλιάδες χρόνια πριν o W.Reich αποκαλύψει το ψυχαναλυτικό υπόβαθρο του φασισμού ο Πλάτωνας στην Πολιτεία είχε καταθέσει πρώτος τον απόλυτο παραλληλισμό μεταξύ προσωπικοτήτων και πολιτευμάτων .Τα πέντε πολιτεύατε αντιστοιχούν σε αντίστοιχες προσωπικότητες ( βασιλεία, τιμοκρατία ,ολιγαρχία, δημοκρατία, τυραννία ) ενώ ο Leo Strauss ανέλυσε την εντυπωσιακή αντιστοιχία με τους   πέντε μεταλλουργικούς ανθρώπινους τύπους που κατέθεσε η Ησίοδος ( χρυσός ,ασήμι ,χαλκός ,ήρωες, σίδηρος) (1) .Η επισήμανση του Strauss είναι  πως ο μοναδικός  μη μεταλλουργικός τύπος ανθρώπου ,ο ιερός τύπος των ηρώων,   αντιστοιχεί στην Δημοκρατία, ενώ οι μεταλλουργικοί  ανθρώπινοι τύποι  σε μη δημοκρατικά πολιτεύματα. Ας μη γελιόμαστε η αντιστοιχία ψυχολογίας της κοινωνίας και πολιτικής συνθήκης είναι απόλυτη. Ο μελετητής των ακραίων ιστορικών παραδειγμάτων G.Agamben ανέδειξε πρόσφατα την επικαιρότητα του Iustitium ,της ρωμαϊκής διπλής κατάστασης δημόσιου χαοτικού πένθους και άρσης της νομιμότητας.(2)

Μέσα στην κρίση έχει πυροδοτηθεί ένα κίνημα όπου τα κοινοβουλευτικά κόμματα διοργανώνουν μηχανισμούς αλληλεγγύης. Οι μηχανισμοί αυτοί γίνονται θεμελιακό συστατικό της δράσης τους και τελικά παράγοντες συγκρότησης της φυσιογνωμίας τους. Δεν είναι μυστικό πως η ακροδεξιά έχει κατορθώσει να δημιουργήσει ένα αστικό μύθο περί εμπράγματης αλληλεγγύης. Ο πραγματικός μύθος προκάλεσε μια ανησυχία και σήμερα η αριστερά  προχωρά με μια τυπική top down απόφαση στην κατασκευή  ενός εκτεταμένου δικτύου αλληλεγγύης.

Η έξαρση της κομματικής αλληλεγγύης αποτελεί μια θετική εξέλιξη καθώς υλοποιεί το στοιχειώδες καθήκον μιας ηθικής στάσης για την συγκρότηση της κοινωνίας. Ταυτόχρονα αποκαλύπτει  τις ανεξάντλητες δυνατότητες της αυτενέργειας η οποία μπορεί να υπερβεί σε αποτελεσματικότητα και καινοτομία τις άκαμπτες κρατικές δομές .Σε κάθε ιστορική κρίση οι κοινωνίες κρίθηκαν με τους βαθμούς άδολης  συμπαράστασης που ανέπτυξαν.

Το ζήτημα είναι ότι με ένα παράδοξο τρόπο ,ενώ οι δομές αλληλεγγύης δημιουργούν ένα νέο  επίπεδο λειτουργίας της κοινωνίας το οποίο τελικά την καταπραΰνει  και την εμπλουτίζει ,από μια άλλη πλευρά δημιουργούν νέα υβριδικά ανταγωνιστικά υποκείμενα πολιτικής θεολογίας. Δημιουργείται μια ένταση μεταξύ δομών που παρέχουν αλληλεγγύη  η οποία  προσιδιάζει στον ανταγωνισμό μεταξύ  ιεραποστολών. Η ιεραποστολή  έχει την ειλικρίνεια της τελετουργίας: σε βοηθώ όχι για να σε προσηλυτίσω  , καθώς η αλληλεγγύη μου είναι θεμελιακά άδολη και πλεονασματική, αλλά για να προσηλυτιστείς από μόνος σου. Ακόμη και στην περίπτωση της ακροδεξιάς η αλληλεγγύη έχει ένα εσωτερικό βαθμό ευρυχωρίας: είναι γενική για όλους τους Έλληνες ανεξαρτήτως κομματικής προτίμησης. Τελικά, λοιπόν, η συνθήκη της κομματικής  ιεραποστολής είναι τυπικά διαυγής.

Η πολύπλευρη αλληλεγγύη, λοιπόν, αυξάνει τη σταθερότητα της κοινωνίας αλλά δημιουργεί νέους ιδιόρρυθμους δεσμούς εξάρτησης που επιτείνουν τον κατακερματισμό από μια άλλη οπτική. Τα  πιο διαφορετικά υποκείμενα ανεξάρτητα της φύσης και του σκοπού τους , κατασκευάζουν αναπτυγμένους μηχανισμούς αλληλεγγύης που τους εξασφαλίζουν κοινωνική αποδοχή : μαφιόζοι, θρησκευτικές σέκτες, ναρκωσυμμορίες ,ισλαμικά κινήματα ,χριστιανικές αποστολές όλοι δημιουργούν το κοινωνικό τους χώρο. Δημιουργείται  ένα νέο πεδίο όπου αναδύεται ο ανταγωνιστικός Homo solidarietatis .Η διαμάχη αναδύεται ως διαμάχη προσηλυτισμού. Δεν υπάρχει αντιμαχία για τα επίδικα της πολιτικής αλλά για τους ποσοτικούς δείκτες μιας φαινόμενης άδολης αλληλεγγύης η οποία λειτουργεί ως βαθμός μηδέν της πολιτικής. Στο επίπεδο αυτό η σχέση πολιτικής αλληλεγγύης αντιστρέφεται: επειδή  οποιαδήποτε συλλογική αλληλεγγύη  είναι  πολιτική δηλαδή θεμελιακά διχοτομική , πολωτική, η αλληλεγγύη διογκώνεται μέσω της αναίρεσης της ουσίας της ως καθολικής , συνεκτικής. : η πολιτική θεολογία στην απόλυτη έκφραση της.

Αν σκεφτούμε με μαθηματικούς όρους η μπαντιουική συνολοθεωρία  (3) είναι χρήσιμη.Η κοινωνία έχει διπλές σχέσεις  συνόλου προς υποσύνολα και συνόλου προς στοιχεία .Οι κρατικές λειτουργίες καθηλώνουν μονίμως τα άτομα  ως singleton ( σύνολα με ένα στοιχείο) .Με αυτό τον τρόπο  οι κοινωνικοί δεσμοί , οι συλλογικότητες παραμένουν μονίμως ασθενέστερες πρός τις κρατικές λειτουργίες , οι οποίες διαχειρίζονται ένα πολλαπλάσιο αριθμό υποσυνόλων. Οι κοινωνικοί δεσμοί είναι  πολλαπλάσιοι των σχέσεων ατόμων αλλά μονίμως λιγότεροι των υποσυνόλων που δημιουργεί η κρατική μηχανή. Η  αλληλεγγύη λειτουργεί ακριβώς στο επίπεδο των σχέσεων κράτους  singleton   γιατί τόσο ο  πάροχος της αλληλεγγύης καταστατικά δεν μπορεί να συμπλεχθεί με άλλους πάροχους , αλλά γιατί ο δέκτης της αλληλεγγύης είναι θεμελιακά μόνος. Οι μηχανισμοί εθελοντικής αλληλεγγύης λειτουργούν ακριβώς όπως οι κρατικές δομές ανακούφισης: ο δέκτης είναι ένα μοναδικό υποσύνολο ενός συνόλου. Τόσο το υποσύνολο των παρόχων αλληλεγγύης είναι αδύνατο γιατί οι ίδιοι είναι καταστατικά πολωμένοι, όσο και οι δέκτες της αλληλεγγύης είναι πραγματικά singleton. Η αλληλεγγύη έχει μορφολογικά χαρακτηριστικά κρατικής δομής και επομένως καθηλώνει τους δέκτες πχ το σωματείο δεκτών αλληλεγγύης από την εκκλησία είναι αδύνατο να συγκροτηθεί και να διεκδικήσει τα δικαιώματα του.(ΥΣ)

Ωστόσο ας ξαναγυρίσουμε στην Πλατωνική συσχέτιση πολιτεύματος προσωπικότητας. Μήπως η συγκυρία τελικά εδράζεται στον Homo Solidarietatis , μήπως τον έχει ως προϋπόθεση στοιχειώδους λειτουργίας; Μήπως  ο πληθωρισμός   ιεραποστολών  φτάνει την πολιτική στο όριο της; Η κρίση δημιουργεί ανάγκες αλληλεγγύης , τις οποίες καλύπτουν οι «Homο  Solidarietatis» . Στο ίδιο ιστολόγιο γράφαμε πριν μερικά χρόνια : οι τυπικές οργανώσεις συγκροτημένης πολιτικής θεολογίας είναι το μέλλον (4).Η κρίση επιτάχυνε το μέλλον και δεν είναι τυχαία πως και αλλού έγκαιρα επεσήμαναν το φαινόμενο (5).

(1) πηγή εδώ
(2)πηγή εδώ
(3) πηγή εδώ
(4)πηγή εδώ
(5)πηγή εδώ
(ΥΣ) Σε πρώτη δημοσίευση ,η παράγραφος αυτή είχε διατυπώσεις που δεν αρμόζουν στην λεκτική ακρίβεια ενός συνεπούς συστήματος όπως το Badioumathematics.Τα λάθη δεν ξέφυγαν από πολύ προσεκτικό αναγνώστη.Μια δημόσια συγνώμη και η ορθή επαναδιατύπωση ελπίζω να συγχωρήσουν την απροσεξία, ίδιον του ιστολογίου.
Στο ίδιο κλίμα: Zombies και υγειής ατομισμός (LLS)

Εικόνα:http://liquidnight.tumblr.com/post/259845034/luis-scafati-illustration-from-his-own-edition-of

Τραυματική εσωτερίκευση της συναίνεσης

Δεν ήταν ανάγκη να επέμβουν  τα Ματ  στην Χαλυβουργική για να πυροδοτηθεί  ο μηχανισμός  διαμόρφωσης τηλεοπτικής  πραγματικότητας όπου σχηματίστηκαν οι δύο κλασσικοί πόλοι: από τη μια πλευρά ένας τυπικός λόγος " νόμου τάξης και ιερών δικαιωμάτων" και από την άλλη ο λόγος αντίστασης και καταγγελίας.

Ωστόσο ξεχάστηκε το επίδικο: τα αιτήματα της απεργίας.

Στο επίπεδο αυτό έχει γίνει μια μετατόπιση  που αντανακλά μια βαθύτερη σταθερότητα και συναίνεση. Τον Οκτώβρη η απεργία δεν δέχεται ούτε μία απόλυση  ,  τον Ιούλιο αποδέχεται ογδόντα  και υιοθετεί μια σταδιακή απορρόφηση   η οποία συσχετίζει απασχόληση με πωλήσεις (εδώ). Δεν  θέλω να δω το στοιχείο αυτό, με βάση ένα τυπικό κριτήριο συνέπειας και αγωνιστικότητας, γιατί αυτό αποτελεί αντικείμενο συζήτησης των ιδίων των απεργών και όσων αναφέρονται σε αυτούς. Το ζήτημα είναι πως πολύ γρήγορα, σιωπηλά ανασχηματίζονται αντιλήψεις, ιδέες, αιτήματα ,προοπτικές .Αυτό που σήμερα  είναι αποδεκτό ήταν εννέα μήνες πριν αδιανόητο. Ποιος μπορεί να ορίσει τα όρια του αποδεκτού εννέα μήνες αργότερα;

Ο χαρακτήρας της καθ´ ημάς συναίνεσης είναι συγκρουσιακός, πολωτικός, ιονισμένος. Διαμορφώνονται βαθύτερες , ουσιαστικότερες συμφωνίες και συντονισμοί , σε ένα φόντο ,σε ένα ευρύτερο πλαίσιο που σχηματίζεται από δίπολα και πολύγωνα έντασης με δομικό  το στοιχείο της τελετουργίας. Παρά τα επιφαινόμενα οι κομματικές εκφράσεις είναι πιο περίπλοκες και επεξεργασμένες από ότι νομίζουμε. Λειτουργούν σε πολλαπλά επίπεδα με διαφορετικά λόγους-πλαίσια κατάλληλα για τις διαφορετικές ομάδες που αντιπροσωπεύονται. Η έγκληση για μια συναίνεση τύπου Ιταλίας, Ιρλανδίας είναι παραπλανητική, γιατί η αντίστοιχη συναίνεση ορίζεται με τον  ιδιόρρυθμο ελληνικό τρόπο μιας ονομαστικής πόλωσης. Τα κόμματα και οι παρατάξεις εκφράζονται με διαφορετικές ψυχές και γλώσσες που δημιουργούν μια εικόνα πολλών επιπέδων: επιφάνειες συναινέσεως  επικαλύπτονται από άλλες φαινομενικής σύγκρουσης.

Η πιο  σκληρή, λοιπόν ,  σχεδόν εμβληματική  κινητοποίηση μιας ιστορικής φάσης,  με πρωταγωνιστές αυθεντικούς εκπροσώπους του πιο χειμαζόμενου μέρους της εργασίας , μεταλλάσσεται σε ένα μακρύ χρονικό διάστημα θραύοντας τα τυπικά όρια της συγκρότησης της .Η εικόνα της , όμως, παραμένει αναλλοίωτη γιατί αυτή η εικόνα τροφοδοτεί ως γεννήτρια τον μηχανισμό πόλωσης. Η τραγική μετατόπιση από το μηδέν στο ογδόντα βεβαίως αντανακλά ένα συσχετισμό ισχύος που άλλαξε. Η εκτίμηση των εκάστοτε συσχετισμών είναι ευθύνη των απ´ ευθείας πρωταγωνιστών αλλά και όσων διαμόρφωσαν μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Θα μπορούσαν εκ των υστέρων να ειπωθούν πολλά: Μήπως  το απεργιακό γεγονός εγκλωβίστηκε στο θέαμα του; Μήπως υποτιμήθηκε η ικανότητα της μιντιακής μηχανής να πολτοποιεί τα γεγονότα; Η ψυχολογική ανάγκη των δυνάμεων της εργασίας να συμπυκνώσουν συμβολικά τον ταξικό αγώνα σε μια κλίμακα πέραν του ελέγχου τους, τελικά το κατάφερε,  μόνο η συμβολοποίηση επεκράτησε του αγώνα. Το σενάριο του θεάματος του αγώνα προέβλεπε μια  εξέλιξη η οποία απέκλινε από την ραγδαία μεταβαλλόμενη ισορροπία ισχύος. Σήμερα αυτή η ισορροπία είναι δυσμενέστερη από ότι πριν εννέα μήνες και αυτό αποτυπώνεται στην συναίνεση του ογδόντα .Ωστόσο η συναίνεση αυτή παρουσιάζεται στην μορφή της πόλωσης.

Η ελληνική συναίνεση είναι ενεργοβόρα και αυτοκαταστροφική. Απαιτεί μια τελετουργία , μια συμφωνημένη διαδικασία έντασης χωρίς την οποία η συμφωνία είναι ακατόρθωτη. Ανεξάρτητα από την τελική έκβαση της διαμάχης  στο διάστημα των εννέα μηνών συντελέστηκαν ιδεολογικές  μεταβολές οι οποίες δεν είναι αμελητέες: η αποδοχή της συσχέτισης εργασίας κύκλου εργασιών , αυτή την στιγμή ,σε αυτό τον τόπο, είναι μια ρήξη με τα θεμέλια των διακηρυγμένων συνδικαλιστικών παραδόσεων. Κινείται  πέραν των ορίων των πιο μετριοπαθών δυνάμεων συνδικαλιστικής έκφρασης της εργασίας και  εφάπτεται  με τον ιδεολογικό πυρήνα του κλασσικού φιλελευθερισμού. Σε άλλα συμφραζόμενα θα αναφερόμασταν σε ουσιώδεις ιδεολογικές υπαναχωρήσεις ,σε άρρητες θεμελιακές αναθεωρήσεις οι οποίες , ως ταμπού δεν είναι δυνατό να διατυπωθούν δημοσίως και παραμένουν ως μικρές δευτερεύουσες προτάσεις στα   ρεπορτάζ.

Οι άμεσα ενδιαφερόμενοι προφανώς γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα. Ας τους ευχηθούμε το καλύτεροι .Συνειδητοποιούμε όμως ακόμη μια ακόμη φορά: η συναίνεση στην Ελληνική κοινωνία υπάρχει αλλά είναι αφόρητα ενεργοβόρα και πολλαπλά τραυματική.

Εικόνα:http://salbert8.wordpress.com/2010/11/12/breaking-the-cycle-feminism-and-postmodern-art/

Βιοηθική και ο χρονισμός της κρίσης.

Η υπόθεση είναι πραγματική(1) : Το 1973 γίνεται μια ληστεία όπου την συμπλοκή πυροβολείται το θύμα , με αποτέλεσμα να παραμείνει σε κώμα με τη σφαίρα εγκλωβισμένη στον εγκέφαλο του. Το θύμα παραμένει μήνες στην ιδιόμορφη κατάσταση μέχρι την στιγμή όπου ο θεράπων ιατρός προχωρεί στην αφαίρεση της καρδιάς του ασθενή για μεταμόσχευση. Ο θάνατος του θύματος συμπίπτει χρονολογικά με την δίκη του ληστή και τότε συμβαίνει η ενδιαφέρουσα περιπλοκή: ο δικηγόρος υπεράσπισης του ληστή ονομάζει ως υπεύθυνο θανάτου το χειρούργο και όχι τον ληστή. Ο ληστής επέφερε βαριά βλάβη αλλά όχι το θάνατο. Η δίκη μετατρέπεται σε ενδελεχή ανάλυση για την φύση του κώματος, τον αυστηρό νομικό προσδιορισμό του θανάτου και τα ζητήματα βιοηθικής. Η διαφορά μεταξύ κώματος και θανάτου λοιπόν δεν είναι απλή. Η συνθήκη  του λεγόμενου εγκεφαλικού θανάτου είναι εξαιρετικά αμφιλεγόμενη και το μόνο που αποδεικνύει είναι ότι ο ορισμός του θανάτου είναι σε τελική ανάλυση " πολιτική απόφαση ".Το ζήτημα προκύπτει από το γεγονός ,ότι είναι τεχνολογικά δυνατό να διατηρηθεί το σώμα σε μια υποτυπώδη κατάσταση φυτικής ζωής,  αν τελικά το θέλουμε. Η ίδια η ιατρική τεχνολογία σχετικοποιεί το όριο της ζωής, όπως σχετικοποιεί την έννοια της μητρότητας κλπ.

Οι τρέχουσες αφηγήσεις της κρίσης χρησιμοποιούν τις ιατρικές και βιολογικές μεταφορές κατά κόρον: οι κυρίαρχες αφηγήσεις αναφέρονται σε ασθενείς οικονομίες, σωστές ή λάθος συνταγές κλπ ενω οι εναλλακτικές σε ζωντανά πειράματα ,πειραματόζωα που επαναστατούν κλπ. Όμως ,έστω και αν ,οι αναλογίες είναι χονδροειδείς, υπάρχει τελικά ένα ζήτημα για το ποιος αποφασίζει να ορίσει τα θεμελιώδη : ποιό είναι το κατώφλι πέραν του οποίου κατανοούμε την κατάσταση ως κώμα ή θάνατο; Ποιά ύφεση είναι το όριο, ποια ανεργία, πόσες αυτοκτονίες την ημέρα ορίζουν το "μη παρέκει"; Ο κίνδυνος είναι να περιπέσει όλη η κοινωνία σε μια κατάσταση "φυτικής ζωής" όπου μπορούν να λειτουργούν όλα στοιχειωδώς με μηχανική υποστήριξη μέχρι κάποιος να αποφασίσει το τέλος. Όπως και στην περίπτωση του ιατρικού κώματος, ο νέος παράγων που περιπλέκει τα πράγματα είναι η τεχνολογία, η δυνατότητα μετακίνησης των ορίων κανονικότητας τα οποία πρότινος θεωρούνται αμετακίνητα.

Η ανεργία είναι 23% η ύφεση 7% και οι ημερήσιες αυτοκτονίες 2.Θεωρητικά υπάρχει η πιθανότητα αυτά να αποτελούν αποδέκτες "τιμές " μιας συνθήκης κοινωνικής συμβίωσης για το επόμενο ακαθόριστο διάστημα , δεδομένου ότι υπάρχει η νέου τύπου μηχανική υποστήριξη. Τα χρόνια της κρίσης παρέρχονται και " οι καλές μέρες " γίνονται ανάμνηση και ο λόγος περί κρίσης αντί για εργαλείο εξόδου γίνεται ένα ηχητικό υπόστρωμα μια φωνητική συνοδεία του παρόντος. Η μηχανική υποστήριξη της καινοφανούς συνθήκης κώματος της κοινωνίας είναι πολλαπλή. Ο ίδιος ο μηχανισμός παροχής ευρώ στην οικονομία είναι από μηχανική άποψη μια τυπική ελεγχόμενη σταγονομετρία με εντολή ιατρού. Ταυτόχρονα διακινείται ένας παραφθαρμένος πληθωρικός τηλεοπτικός λόγος  άλλοτε περιγραφής, άλλοτε ανοχής ,άλλοτε καταγγελίας της κρίσης ,με προφανή στοιχεία κατασκευής και σκηνοθεσίας ο οποίος λειτουργεί ως ψυχοτροπική αγωγή .Ο  τρόπος με τον οποίο η επίθεση Κασιδιάρη κατανοήθηκε   ως "τηλεοπτικό συμβάν Κασιδιάρη Κανέλη " του είδους "τσακώθηκε ο Μάκης στην Ζούγκλα" είναι χαρακτηριστικός. Η κρίση γίνεται κατανοητή  ομαλότητα με την αφομοίωση ενός τύπου εκφοράς λόγου περι κρίσης ,  μιας σειράς εικόνων καταστροφής και απόγνωσης  οι οποίες λειτουργούν ως φυσικό συστατικό του ρέοντος ενεστώτα. Η πιθανότητα η νέα ομαλότητα να είναι τύπου Βαγδάτης όπου η ζωή συνεχίζεται εν μέσω βομβιστών αυτοκτονίας δεν είναι μικρή, μόνο αντί για βόμβες θα έχουμε αυτοκτονίες, καθημερινές θραύσεις των στοιχειωδών κανόνων συμβίωσης, αέναη μετατόπιση των ορίων παραβατικότητας.

Η νέα κυβέρνηση έχει μια ψυχολογική παρακαταθήκη , μια εντολή να " κάνει κάτι" για να σταματήσει η πτωτική τάση παντού .Η αντιπολίτευση συμπεριφέρεται εντός των αποδεκτών κανόνων τελετουργικής οξύτητας που απαιτεί η δημοκρατική πόλωση. Το δημοκρατικό παιχνίδι απαιτεί και μια υπερβάλλουσα ένταση από την συστημική αντιπολίτευση αλλιώς η ΧΑ θα εκτοξευτεί στα διψήφια. Οποίος δει τις πιο εγγράμματες εκδοχές του ΣΥΡΙΖΑ θα διακρίνει αμέσως την παρεχόμενη συναίνεση. Ακόμα και στο επίδικο των ιδιωτικοποιήσεων ο ΣΥΡΙΖΑ παρέχει μια ευδιάκριτη  ανοχή αποδεχόμενος τα Σδιτ με εύλογα ανταλλάγματα. Είναι θέμα μιας απλής ονοματολογικής αλλαγής από ιδιωτικοποίηση σε Σδιτ  και η κυβέρνηση θα έχει μοναδικό επίδικο το τίμημα και όχι την φύση των συμφωνίας.

Ωστόσο αν αναλογιστούμε την ελαύνουσα ευρωπαϊκή κρίση, απλώς και μόνο η εμπέδωση του παρόντος ως απόλυτου ορίου της κρίσης αποτελεί ,δυστυχώς, τομή .Φαίνεται απαισιόδοξο ,αλλά αν κατανοηθεί η πλαστικότητα με την οποία έχει ορισθεί η κρίση την τελευταία τριετία και οι αποτελεσματικοί τρόποι μέσω των οποίων αυτή αφομοιώνεται ως ενεργό παρόν , τότε η ευρεία αποδοχή του Ιουνίου 2012 ως κατωφλίου του " μη παρέκει" αποτελεί ίσως την πρώτη βάση ανάκαμψης. Δεν λείπουν τεχνικές αναγνώσεις που διαβλέπουν το παρόν ως έσχατο σημείο κρίσης (2). Ωστόσο είναι σημαντικό να εμπεδωθεί το αυτονόητο που τελικά είναι " κατασκευάσιμο" "συμβατικό " ότι με αφετηρία τον Ιούνιο του 2012 , μπορεί να υπάρξει μια αναστροφή. Αυτή η αυτοδέσμευση μπορεί να λειτουργήσει αυτόνομα παρά και ίσως εναντίον των τεχνικών παραμέτρων της κρίσης.

 (1) Αναφέρεται στο G.Agamben : Homo Sacer

Εικόνα :http://listverse.com/2011/02/15/top-10-reasons-we-should-revive-the-dark-ages/

Απλή αναλογική - Συμφωνία για ένα σχήμα σύγκρουσης

Η οφθαλμολογική περιπλοκή του Σαμαρά τελικά μάλλον είναι ακούσια ευνοική. Ουσιαστικά παρατείνει το καθεστώς ληθαργικής διακυβέρνησης το οποίο ρέπει προς ολική κατάρρευση .Η συνθήκη τήξης και των πιο σκληρών υποσυστημάτων του κράτους εγκαθιδρύει μια ισορροπία τρόμου η οποία συγκροτεί μια νέα σταθερότητα. Το παράδοξο συνίσταται στο ότι κανείς  δεν είναι διατεθειμένος να διαχειριστεί ένα τετηγμένο ψευδοκράτος των Αθηνών , επομένως όλοι συμφωνούν στη διατήρηση του, ακόμη και στην κατάσταση κώματος.

Την πρώτη φορά που το  κώμα του κράτους  έγινε ορατό ήταν το διήμερο της αποπομπής του Γαπ από τους Μετκοζύ. Τότε ουσιαστικά καταλύεται, με ξεκάθαρη εξωτερική ,προσβλητική παρέμβαση,  η κυβέρνηση  εν μέσω μιας εκκωφαντικής αμηχανίας και της αντιπολίτευσης. Το ρευστοποιημένο κράτος είναι αφόρητο ακόμη και γι' αυτούς που το έχουν προβλέψει. Η μικροκομματική οπτική δεν είδε στην αποκαθήλωση Γαπ τη συμβολική κατάρρευση της εθνικής συγκρότησης.

Τα ίδια συμπτώματα παράλυσης εμφανίζονται στο μεσοδιάστημα των εκλογών Μαΐου- Ιουνίου .Την ίδια περίοδο η επίσκεψη των υπευθύνων του ΣΥΡΙΖΑ στο εθνικό λογιστήριο παραμένει σε μια ιδιότυπη αφάνεια με τους αριθμούς που αποκαλύφθηκαν ταμπού. Σήμερα ξέρουμε πως στον Μάιο έφυγαν από τις τράπεζες 10 δις. Η ελληνική τήξη δεν είναι ρητορικό σχήμα. Αυτή όμως η συνθήκη αποκαλύπτει και τις βαθύτερες και ουσιαστικότερες συναινέσεις: δεν υπάρχει κανένας υποψήφιος να διακυβερνήσει ένα οιονεί  κράτος σε τοξική αποσύνθεση. Η  εσπευσμένη ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ να αναλάβει την αξιωματική αντιπολίτευση έχει και μια άλλη ανάγνωση: κάντε κυβέρνηση γιατί το κράτος και η κοινωνία διαλύονται και αυτό δεν μπορούμε να το διαχειριστούμε ούτε και εμείς .

Πάνω ακριβώς σε αυτό το όριο συγκροτείται μια αφανής σταθερότητα. Η τελετουργία της καχεκτικής δημοκρατίας και της ξέψυχης οικονομίας είναι σταθερότερη από ποτέ.

Ωστόσο αυτή η σταθερότητα έχει μια αντίφαση. Στηρίζεται σε μια πόλωση δικομματικού τύπου ενώ διαπνέεται από ένα πνεύμα απλής αναλογικής. Η πόλωση κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ενώ φαίνεται ως αντανάκλαση του ρήγματος μνημόνιο - αντιμνημόνιο ,κατά βάθος υποσκάπτει τον Σύριζα. Τον μετατρέπει σε μηχανικό υποδοχέα ενός υδραυλικού ,"φυσικού", παλιρροϊκού κύματος δυσαρέσκειας ,χωρίς καμία δυνατότητα διαμόρφωσης του .Η απλή αναλογική θα διαμόρφωνε θετικές στάσεις, θα τεμάχιζε το μνημόνιο στα συστατικά του, θα έκανε ευδιάκριτα τα διαφορετικά επίδικά του. Η πλοκή που διαμορφώνεται με κυβέρνηση μνημονίου και αντιπολίτευση αντιμνημονίου ,αποτελεί τη βεβαιωμένη συνταγή ώστε η  ΧΑ να φτάσει σε  διψήφια ποσοστά. Τέτοια πλοκή διαμορφώνει μια γενικευμένη ρουτίνα αδρότητας, ως πρότυπο ερμηνευτικό σχήμα  , που είναι  το ιδεολογικό καλούπι μέσα από το  οποίο αποκρυσταλλώνεται το θεμέλιο της αυταρχικής ρατσιστικής νεοδεξιάς. Μνημόνιο - αντιμνημόνιο, Έλληνες - λαθρομετανάστες , νεοφιλελευθερισμος - αντινεοφιλελευθερισμος :συνταγές να εθιστεί η κοινή γνώμη στις πιο εύπεπτες εξηγήσεις

Η απλή αναλογική θα ήταν η καλύτερη διέξοδος για τη συγκυρία.

Διέξοδος για τη συγκυρία σημαίνει τη διαχείριση της πολιτικής σύγκρουσης ,με το μικρότερο κόστος. Δεν υπάρχει σενάριο ευρείας συναίνεσης για πολιτικές τύπου Μόντι, γιατί δεν υπάρχουν οι αστικές συντεταγμένες " τύπου Μόντι" .Η ελληνική συναίνεση όμως μπορεί να πάρει μια άλλη μορφή ,η οποία προέκυψε ακριβώς στο μεσοδιάστημα των εκλογών ,όπου το ψευδοκράτος των Αθηνών φλερτάρισε με την εξάχνωση του.

Η σύγκρουση έχει μορφή τελετουργικής πρόσκλησης  από τον νικητή Σύριζα: κάντε τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για να παραμείνουμε στο Ευρώ, αλλά επιτρέψτε μας να τις αμφισβητούμε μέχρι του σημείου όπου δεν απειλείται η στοιχειώδης ροή του συστήματος. Καθώς ,όμως ,τα πάντα είναι στο κατώφλι της οριακής τήξης ,ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δύναται , οργανικά, λόγω της καταστατικής του θέσης στο  οριακό παίγνιο, έστω και αν το διακηρύσσει ρητορικά ,να μπλοκάρει τις επίδικες μεταρρυθμίσεις, όπως ιδιωτικοποιήσεις, περιορισμούς αχρήστων υπηρεσιών ,μετατάξεις .Η    επόμενη διακυβέρνηση  δεν μπορεί να κινηθεί ως σπινθήρας πανευρωπαϊκής επανάστασης χωρίς κυβερνητικούς συμμάχους .Ταυτόχρονα  ,όταν  ταξινομεί τις τυπικές  πολιτικές λιτότητας Μόντι - Ραχόϊ ,με βάση τη μορφή της διαπραγματευτικής  τους τακτικής, έχει  μια πολιτική στάση που διαχωρίζει εκκεντρικά τη μορφή από το περιεχόμενο. Πολύ πιο εκβιαστικός είναι ο Κάμερον ,ωστόσο αυτό δεν είναι ζήτημα βούλησης αλλά ισχύος.
Η προτεραιότητα της απλής αναλογικής θα σταθεροποιήσει  την αφανή συμφωνία, όχι στο πρόγραμμα της ελληνικής τρόικας αλλά στο σχήμα και την ένταση της πολιτικής σύγκρουσης. Με τον τρόπο αυτό μπορούμε να παραμείνουμε εντός των ευρωπαϊκών εξελίξεων ,χωρίς να αποσιωπηθεί τεχνητά η ουσία του κοινωνικού γίγνεσθαι ,το οποίο είναι βαθύτατα πολωτικό.

Εικόνα: Pasolini Oedipus Rex – Sophocles