Anti Duhring-Anti Diamantopoulou-Anti Pseudouniversitas

"Αν το Βελγικό κράτος , από εντελώς συνηθισμένους πολιτικούς και οικονομικούς λόγους, έφτιαξε μόνο του την βασική σιδηροδρομική γραμμή , ή αν ο Βίσμαρκ , χωρίς κανένα φαινομενικό λόγο κρατικοποίησε τις κύριες σιδηροδρομικές γραμμές της Πρωσίας, απλώς και μόνο για να μπορεί σε ώρα πολέμου , να τις οργανώνει και να τις εκμεταλλεύεται προς το συμφέρον του, η για να μεταβάλει τους σιδηροδρομικούς υπαλλήλους , σε αγέλη ψηφοφόρων της κυβέρνησης του, και , κυρίως , για να έχει μια καινούργια και ανεξάρτητη από τις αποφάσεις του κοινοβουλίου πηγή εισοδημάτων, τότε αυτά δεν αποτελούν καθόλου έμμεσα ή άμεσα , είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, βήματα προς τον σοσιαλισμό."

Φ.Ενγκελς Αντι Ντύρινγκ σ 412

Στην κλισέ αντιμαρξιστική οπτική ο Ενγκελς αποτελεί τον πόλο που έθεσε τα θεμέλια για το θεωρητικό δόγμα του αρτηριοσκληρωτικού Διαλεκτικού Υλισμού. Ωστόσο όπως όλα τα κλισέ διαψεύδεται αφού στο απόσπασμα γραμμένο πριν 130 χρόνια σε συνθήκες πολύ διαφορετικές είχε συλλάβει προδρομικά την έννοια ενός δρώντος αριστερού αντικρατισμού αντίθετα προς την οραματική εσχατολογική χιλιαστική διάσταση του κομμουνισμού και του «μαρασμού» του κράτους. Οι κρατικοποιήσεις από την εποχή του Βίσμαρκ διαμορφώνουν πελατειακές σχέσεις ακόμη και στην Γερμανία, ενώ ταυτόχρονα αυτονομούνται και από τον ελάχιστο κοινοβουλευτικό έλεγχο. Είναι πολύ ενδιαφέρον πως ο ίδιος ο Ενγκελς ενώ δεν βρίσκει κανένα στοιχείο σοσιαλισμού στις κρατικοποιήσεις το ανακαλύπτει αναδυόμενο ως μορφή στα μονοπώλια!:

‘"Όπου κυριαρχούν τα τραστ , ο ελεύθερος συναγωνισμός παραχωρεί τη θέση του στα μονοπώλια και έτσι ή χωρίς κανένα σχέδιο στην παραγωγή της καπιταλιστικής κοινωνίας, κάνει την πρώτη υποχώρηση προς την προγραμματισμένη παραγωγή, που είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα της σοσιαλιστικής κοινωνίας, που άλλωστε ζυγώνει " Φ.Ενγκελς Αντι Ντύρινγκ σ 411

Ακόμα ,λοιπόν, και στον «δογματικό» Ενγκελς είναι φανερή η αντίστιξη μεταξύ ενός διοικητικού κρατικού ανύπαρκτου σοσιαλισμού, και ενός επερχόμενου σοσιαλισμού που αναδύεται από την σφαίρα της καπιταλιστικής οικονομίας ως αποτέλεσμα εξέλιξης, αλλαγών, εσωτερικών αντινομιών και ανταγωνισμών.

Στα κείμενα του Ενγκελς ο σοσιαλισμός δεν ευρίσκεται στην διατήρηση και επέκταση διοικητικών δομών ως ένα φαινόμενο κρατικού γιγαντισμού , (θυμίζοντας το αντίστοιχο επιχείρημα του R.Nozick) αλλά στο επίπεδο ανάπτυξης πχ της Microsoft η οποία διαχεόμενη στην παγκόσμια οικονομία φέρει σπέρματα ενός «τύπου κεντρικού προγραμματισμού»

Απλώς για να επιτείνουμε την σύγχυση καλό είναι να θυμηθούμε πως στην κλασσική διαμάχη φιλελευθέρων σοσιαλιστών του 20 αιώνα το ουσιαστικό επίδικο δεν είναι ο κεντρικός προγραμματισμός αλά ΕΣΣΔ και η αγορά, αλλά ο τύπος του ορθολογισμού που τελικά θεμελιώνει τα δύο συστήματα. Στην αλά ΕΣΣΔ εκδοχή ο ορθολογισμός είναι αποτέλεσμα επιτελικής κεντρικής απόφασης , ενώ οι φιλελεύθεροι προκρίνουν τον «σε τελευταία ανάλυση» ορθολογισμό που αναδύεται από τις αυθόρμητες επιμέρους τάξεις της αγοράς. Η ιστορική εμπειρία απέδειξε πως το πείραμα του κεντρικού επιτελικού σχεδιασμού απέτυχε ανεπιστρεπτί. Με μια πρόχειρη ματιά τα δύο αποσπάσματα του Ενγκελς , με μπόλικη ιστολογική αυθαιρεσία, παραπέμπουν περισσότερο σε μια «τυπικά φιλελεύθερη ανάδυση » παρά σε μια διοικητική κρατικοκεντρική αντίληψη. Και μάλλον η σύγχρονη ιστορική πραγματικότητα μας παραπέμπει περισσότερο σε μια αριστερά της οικονομίας παρά του κράτους.

Το ιστολόγιο διακονεί την αντικρατιστική φιλελεύθερη αριστερά. Την αριστερά του αναδυόμενου φιλελεύθερου σοσιαλισμού των πολλαπλών μορφών , και όχι του σοσιαλισμού της προσδοκίας του αέναου αναδιπλασιασμού των Δεκο, της Βισμαρκιανής απάτης και αυταπάτης του 21 αιώνα .Δεν ξέρει τα εντός του κράτους, τα ακούει , τα υποθέτει. Βέβαια επειδή στην Ελλάδα ο κρατισμός ακτινοβολεί αυθεντικό οθωμανικό management, το οποίο άλλοτε ως λαικοδεξιά μέριμνα ή ψευδοαριστερή πολιτική, μεταμφιέζεται, φορά μια στολή παραλλαγής και διατηρείται αλώβητος παρά τις δεκάδες «μεταρρυθμίσεις» , η κατάσταση περιπλέκεται .Με άλλα λόγια τα επίδικα του κράτους είναι περισσότερο επίδικα μεταξύ διαφόρων insiders και δυνητικών insiders, με προφανή διακομματικά και διαταξικά χαρακτηριστικά και λιγότερο επίδικα της κοινωνίας.

Καλούμαστε να κρίνουμε τα τεκταινόμενα στην μεταρρύθμιση της Διαμαντοπούλου. Επειδή η Αθήνα είναι μικρή ,τα πως, πότε , γιατί, μιας όχι αμελητέας μερίδας πανεπιστημιακών, πρυτάνεων, λεκτόρων, κλπ έχουν κάτι από οικογενειακό ταμπού ορεσίβιας κοινότητας στα Πακιστανικά Ιμαλάια: η ενδογαμία είναι οριακά αιμομιξία, οι οικονομικές ληστρικές συναλλαγές γίνονται υπό τον μανδύα της παράδοσης κλπ Για ένα μέρος της ακαδημίας ,δηλαδή , τα ξέρει όλη η Υφήλιος αλλά «γ..τα μη τα σκαλίζεις». Ταυτόχρονα η Διαμαντοπούλου συμπτωματικά… βρέθηκε με σύζυγο ασχολούμενο ,κατά λάθος εξεπίτηδες, με Εοκικά κονδύλια σχετικά δια βίου εκπαίδευση , καθ όσον καιρό αυτή διακονούσε την επιτροπεία στην ΕΕ. Και με αυτό το κύρος, ένθεν κακείθεν ίσως να χρειαστεί να λάβουμε θέση σε μια σειρά από τεχνικές ρυθμίσεις των οποίων τα πραγματικά επίδικα μόνο μπορούμε να υποθέσουμε.

Καλούμαστε λοιπόν να διαλέξουμε καλοκαιρινούς αυταρχισμούς Διαμαντοπούλου, μικροσυντεχνιασμούς πρυτάνεων, αναγκαστικούς εκσυγχρονισμούς, δύσθυμες αδράνειες ακαδημαϊκού «βαλκανιζατέρ» , και όλα αυτά πασπαλισμένα με ότι ρητορικό υλικό διαθέτει η συγκυρία.

Και επειδή δεν ξέρω , δεν μπορώ να διακρίνω ούτε τους έντιμους της Ακαδημίας πειράζει που δεν μπορώ και δεν θέλω να καταλάβω τι ακριβώς γίνεται;