Κυριακή 27 Μαρτίου Αγιος Νικόλαος Νικαίας 3 μμ Υποστήριξη στα θύματα των επιθέσεων

Πριν από σχεδόν ενάμιση χρόνο μια φίλη εκπαιδευτικός που εργάζεται στην περιοχή Νικαίας , μας μίλησε για ένα καινούργιο φαινόμενο στην περιοχή. Οι παρέες των παιδιών ηλικίας 15-18 οι οποίες παραδοσιακά έπαιζαν μπάλα στις πλατείες ή αποτελούσαν τους πυρήνες των οπαδών των ομάδων είχαν επιδοθεί σε ένα καινούργιο «παιχνίδι» : το κυνήγι Πακιστανών


Η ιδιαιτερότητα του φαινομένου είναι το εξής: Δεν πρόκειται για μια τυπική ακροδεξιά πολιτική τραμπούκικη δράση, αλλά για την διάχυση της ρατσιστικής ιδεολογίας σε ένα κοινωνικό στρώμα ως υποκατάστατο διασκέδασης ως ένα extreme game της γειτονιάς. Οι νεαροί κυνηγοί κεφαλών δεν μισούν τους Πακιστανούς, απλώς τους θεωρούν ως «εχθρό» ένα από τους πολλούς που συναντούν σε internet game. Οι νεαροί έσπαγαν πλάκα.

Αν προσπεράσουμε τα γνωστά για την πολιτιστική και οικονομική κατάσταση της περιοχής, που δημιουργούν ένα υπόστρωμα , εκείνο που εντυπωσιάζει είναι η φυσικότητα, η ευκολία , η απρόσκοπτη εξέλιξη του φαινομένου, που γεννάται στο θερμοκήπιο της σχόλης και της πλάκας. Το Χρυσαυγίτη της διαδήλωσης για τα Ίμια , έχεις τρόπους και να τον κατανοήσεις και να του αντιπαρατεθείς. Τον δεκαεξάχρονο που αντλεί την ίδια ηδονή παίζοντας μπάλα και κυνηγώντας Πακιστανούς έχεις δυσκολία κατανόησης ,ανάλυσης και παρέμβασης. Ο Πακιστανός ως «εχθρός» είναι στοιχείο μιας πολιτικής ταξινόμησης , ο Πακιστανός ως «θήραμα» είναι στοιχείο μιας ευρύτερης ανθρωπολογικής αλλαγής.

Ευτυχώς σχεδόν δύο χρόνια μετά το θέμα παίρνει διαστάσεις

Την Κυριακή 27 Μαρτίου στον Άγιο Νικόλαο Νικαίας, στις 3 γίνεται μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας

Ενισχύοντας την παραγωγική σύγχυση(1)

Να πω την πικρή μου αλήθεια, το επίπεδο διαλόγου στην ηλεκτρονική δημοσιότητα είναι χαμηλότερο από ποτέ. Το ιστολογειν έχει μετατραπεί σε υπηρεσία ανακοινώσεων , όπου οι αναρτήσεις απλώς συγκεντρώνουν μόνο κολακευτικές επιδοκιμασίες και που και που κανένα outing.Η παραγωγική διαφωνία έχει εξαφανιστεί. Λίγο καιρό πριν ,υπήρχαν γνωστά ιστολόγια που σε κάθε ανάρτηση είχαν εκατό σχόλια διασταυρωμένων απόψεων , και ανοικτούς διαύλους επικοινωνίας εκατέρωθεν. Τώρα μόνο λιβανιστήρια και βρισιές.Οι πιονέροι της ηλεκτρονικής βίας επεκράτησαν για πάντα.

Ενώ η πραγματικότητα αναδεικνύει όλο και πιο περίπλοκες ταξινομήσεις με ανάγκη νέων μεθόδων σκέψης, το κλισέ , η ρουτίνα προτύπων και ο ιδεολογικός οπαδισμός έχει επικρατήσει. Δες το παράδειγμα της Λιβύης, και του Ευρώ εντός αριστεράς. Χύμα απόψεις προβάλλονται επαναλαμβανόμενες χωρίς δυνατότητα συνθετικού διαλόγου .Το αποτέλεσμα είναι η αδυναμία δημιουργίας κλίματος διαλόγου, η οποία ωθεί απ’ ευθείας σε αντιπολιτικές δράσεις. Την καλοδεχούμενη και υγιή ακρότητα έχει υποκαταστήσει ο αρρωστημένος φανατισμός.

Δημοσιεύω ένα άρθρο από το ιστολόγιο του καθηγητή Χατζή, γνωστού διανοούμενου του φιλελεύθερου χώρου. Ο λόγος είναι απλός. Ενας συνεργάτης του Ανδριανόπουλου προωθεί ένα κείμενο το οποίο υποστηρίζει την λύση του Ελληνικού προβλήματος μέσω απ’ ευθείας χρηματικών μεταβιβάσεων από την ΕΕ στην Ελλάδα. Δεν το κάνω για να συμφωνήσω η να διαφωνήσω με την θέση, αλλά για να ενισχύσω την παραγωγική σύγχυση, ως αντίδραση  στους τεμπελχανάδες των ιδεών που αναπαράγονται κοιμώμενοι σε απλοποιήσεις και στερεότυπα

Το κείμενο (στα Αγγλικά) εδώ

N.Σεβαστακης:Η επικείμενη επέμβαση στη Λιβύη και η Αριστερά

Αναδημοσίευση από Red Notebook

Η επικείμενη επέμβαση στη Λιβύη και η Αριστερά


Του Νικόλα Σεβαστάκη


Περίμενα μια κινητοποίηση εναντίον της σφαγής στη Λιβύη, μια κινηματική παρουσία έξω από τη πρεσβεία της Τζαμαχιρίας, του Μπαχρέιν, της Υεμένης. Γιατί δεν συνέβη κάτι τέτοιο; Παραμένω ακόμα με την απορία

Γράφω αυτές τις γραμμές μια ώρα μετά το διάγγελμα του Προέδρου Ομπάμα για τη Λιβύη. Σε λίγες ώρες ή μέρες είναι πολύ πιθανή η έναρξη «χειρουργικών βομβαρδισμών» για την «ανάσχεση της βίας του λιβυκού καθεστώτος εναντίον των πολιτών του».

Ναι, το ξέρω. Το ξέρουμε νομίζω οι περισσότεροι: αυτή η όψιμη ανθρωπιστική αφύπνιση δεν πείθει ούτε τους πιο αφελείς. Ο τύραννος Καντάφι εδώ και χρόνια ήταν ένας εταίρος - όχι ο παλιός εχθρός. Ιδιόρρυθμος, κάπως διαταραγμένος ενδεχομένως, αλλά πάντως στο δρόμο της «σύνεσης». Είχε γίνει ένας «ηγέτης» στην πλευρά του αραβικού ρεαλισμού και δεν ήταν πλέον «ο δικτάτορας» στον άξονα του κακού. Οι περίφημες αμαζόνες φρουροί, η τέντα του Βεδουίνου, τα γυαλιά του ροκ σταρ, το κακόφημο παρελθόν αλλά και οι ενδιαφέρουσες επενδυτικές και αναπτυξιακές ευκαιρίες του παρόντος και του μέλλοντος. Κάπως έτσι είχαν τα πράγματα μέχρι πριν λίγο καιρό.

Τα ξέρουμε όλα αυτά. Και αυτό που φαίνεται να πλησιάζει τώρα ήταν ένα από τα πιθανά σενάρια σε έναν κόσμο όπου το καθετί προσφέρει ευκαιρίες για να παιχτούν κάθε λογής παιχνίδια πολιτικά, οικονομικά, γεωστρατηγικά.

Αλλά εδώ και εβδομάδες προσδοκούσα κάτι περισσότερο από ενδιαφέρουσες θεωρητικές αναλύσεις των αραβικών εξεγέρσεων. Περίμενα μια κινητοποίηση εναντίον της σφαγής στη Λιβύη, μια κινηματική παρουσία έξω από τη πρεσβεία της Τζαμαχιρίας, του Μπαχρέιν, της Υεμένης. Θα ήθελα το αριστερό πάθος για την αφύπνιση των λαών της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής με την ίδια ένταση που έχει η ευαισθητοποίησή μας για τις στρατοκρατικές πρακτικές του Ισραήλ. Θα ήθελα να τονιστεί καθαρότερα η ηθική-πολιτική συμπαράταξη με μια λαϊκή δημοκρατική δυναμική που ακόμα και αν δεν ανταποκρίνεται στις προσφιλείς στον χώρο ταξικές και ιδεολογικές αφηγήσεις για την επιθυμητή εξέγερση, αποδεικνύει ότι η Ιστορία διαθέτει ακόμα πολλές δυσάρεστες εκπλήξεις για τους ολιγαρχικούς της.

Γιατί δεν συνέβη κάτι τέτοιο; Παραμένω ακόμα με την απορία. Και θα παραμένω με την ίδια απορία και μετά τους πρώτους βομβαρδισμούς.

Εικόνα :artexpertswebsite.com

Που είναι η Χριστίνα;

Ειδοποίηση :περιέχονται στοιχεία της πλοκής του "Κυνόδοντα"


Δυστυχώς ο Κυνόδοντας δεν πήρε το Όσκαρ και χάσαμε μια μοναδική ευκαιρία. Θα βλέπαμε ένα ενδιαφέρον κοκταίηλ αντιδράσεων. Όλοι θα είχαν χαρεί για μια ελληνική επιτυχία , αλλά ελάχιστοι θα μπορούσαν να συμμεριστούν την καλλιτεχνική και αισθητική ποιότητα της. Χάσαμε την μοναδική ευκαιρία λοιπόν να δούμε τον κάθε πικραμένο υποκριτή να εκθειάζει ένα τελείως εγκεφαλικό έργο τέχνης .Να χαίρεται για μια ταινία όπου η σεξουαλικότητα αναδύεται στο βαθμό μηδέν, ως βιολογική λειτουργία επιπέδου συσσιτίου σε παιδική κατασκήνωση . Δυστυχώς ο Κυνόδοντας μας στέρησε το θέαμα, του τηλεοπτικού παράθυρου όπου θα πλακωνόταν ο Πρέκας με το Δανίκα.

Τι κρίμα!

Στα δικά μου μάτια ο Κυνόδοντας είναι μια πραγματεία για τον κοινωνικό αυτοεγκλεισμό, την ιδιόρρυθμη αυτοπεριχαράκωση της οικογένειας. Η επιτυχία της μάλλον σχετίζεται τόσο με τον οριακό τρόπο που παρουσιάζεται ο εγκλεισμός, ως σεξουαλική μηχανική, όσο και με την οικουμενική ματιά , καθώς οι κυριολεκτικά ανώνυμοι εγκλεισμένοι θα μπορούσαν να είναι σε οποιαδήποτε ανεπτυγμένη κοινωνία. Όσο όμως και αν ο εγκλεισμός είναι ασφυκτικός γιατί επιβάλλεται από την πατρική ισχύ και αυθεντία, τελικά οι ίδιοι οι αντιφατικοί κανόνες του δημιουργούν και τη δυνατότητα υπέρβασης του.

Η υπέρβαση στην ταινία πυροδοτείται από την «ανυπακοή» της υπαλλήλου , η οποία εκμεταλλευόμενη τον εγκλεισμό αντιστρέφει την συναλλαγή και για να απολαύσει τις υπηρεσίες της μεγάλης αδελφής την δωροδοκεί με εικόνες βίντεο. Η ένστολη Χριστίνα ,υπάλληλος ,πόρνη , δασκάλα, security του εργοστασίου και της λιβιδιακής ισορροπίας της οικογένειας του εργοστασιάρχη παρασπονδεί , για να τιμωρηθεί με απόλυση και ένα βίντεο στο κεφάλι. Η ιδεολογική αρχιτεκτονική των μεταμοντέρνων επαναστάσεων των μεσαίων βρίσκει την κινηματογραφική της απεικόνιση. Οι εργάτες πυροδοτούν για να αξιοποιήσουν οι τουητεράδες της Ταχριρ. Σε μια πιο ορθόδοξη πολιτικά εκδοχή κανονικά το φινάλε είναι ότι η Χριστίνα βάζει φωτιά στην έπαυλη και τους καίει, αλλά ο Λάνθιμος είναι διαφημιστής και δεν διαβάζει Ριζοσπάστη.

Η σημερινή συγκυρία δεν μοιάζει κάπως με την οικογένεια του Κυνόδοντα;

Δεν έρχεται η οικονομία- «πατέρας», να επιβάλει μια ζωή με φόβους για το αύριο –«έξω» , και την έκπτωση της κοινωνικής ζωής σε μια άρθρωση μετακυλιώμενων βασικών βιολογικών αναγκών; Δεν τείνει η κοινωνία να υιοθετήσει το μινιμαλιστικό λεξιλόγιο και το βλαμενέ ύφος των ενοίκων ; Ναι αλλά που είναι η ένστολη Χριστίνα να εκκινήσει το ξεχαρβάλωμα μέσω της εισαγωγής εικόνων;

Μην το ψάχνεις η Χριστίνα είναι πάντα εκτός έπαυλης, είναι συνομήλικη με τους έγκλειστους αλλά ξέρει πιο πολλά από αυτούς. Μένει μόνη της , εργάζεται και έχει ανάγκες. Για αυτό και είναι η σταρ της οικογενειακής φωτογραφίας. Όλοι θέλουν να καθίσουν δίπλα της. Η Χριστίνα του Κυνόδοντα, στην ταινία μιλάει λίγο, απλά εκτελεί, και κοιτάει μάλλον αδιάφορα.

Τώρα αν η αφελής μεταφορά ισχύει, καλό είναι να κοιτάμε τους εκτός έπαυλης τους επισκέπτες ,και ας ελπίσουμε κανένας από αυτούς να πυροδοτήσει τον μηχανισμό του Κυνόδοντα με την εισαγωγή μιας βιντεοκασέτας έστω.

ΥΣ Ξαναείδα προχθές τον Κυνόδοντα σε DVD. To γυμνό του μου φάνηκε κάπως «too much» , με μια μικρή πινελιά κουλτουροπορνό κάτι που δεν πρόσεξα στην προπέρσινη προβολή. Αλλά το υλικό του εξαιρετικό.
LLS:Κριτική για τον Κυνόδοντα -Οκτώβριος 2009

Εκσυγχρονιστές σε σήψη Η εξαθλιωμένη συνταξιούχος

LLS:Μετά από διευκρινήσεις αποδείχθηκε ότι το κείμενο του ΑΖ , στο οποίο βασίστηκε η ανάρτηση δεν ανταποκρινόταν στην αλήθεια.(Αυγ.2013)

Το πήρα μέσω e mail από τον Αυγουστίνο Ζενάκο (το blog του εδώ)

Συνταξιούχος η Μιλένα Αποστολάκη - Σε πρόωρη σύνταξη από την Ολυμπιακή!!!

Η Μιλένα Αποστολάκη είναι 65 χρόνων; Όχι, απλά.... ανήκει στους εκλεκτούς "εθνοσωτήρες" αυτού του τόπου. Κι όμως αποτελεί γεγονός, η Μιλένα Αποστολάκη είναι πλέον συνταξιούχος. Η τέως υπουργός του "εθνοπατέρα" Σημίτη που μας έκανε Ευρώ-κατόχους και πρώην «ιδιαιτέρα» γραμματέας του «σιδερένιου» μακαρίτη Ανδρέα Παπανδρέου βγαίνει στη σύνταξη πρόωρα από την Ολυμπιακή με το νόμο που έφτιαξε η ΝΔ και που τροποποίησε πρόσφατα ο κολλητός της υπουργός, «Βασιλάκης Καΐλας», κατά κόσμον Λοβέρδος...Η σύνταξη της εκτιμάται ότι θα φτάνει τα 2.500 ευρώ/μήνα,με 21 χρόνια «υπηρεσίας» στην Ο.Α.Τώρα, πόσο συχνά επισκεπτόταν τη δουλειά... κανείς δεν καλοθυμάται, αφού η κ. Αποστολάκη χρόνια τώρα ασχολείται αποκλειστικά με τα της πολιτικής ζωής του τόπου. Όταν όλοι εμείς οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί με 40 χρόνια υπηρεσίας θα πάρουμε -αν ποτέ πάρουμε- 850 Ευρώ κι αυτά στα 65... Τέτοια μάλιστα ήταν η λιγούρα της, που πίεζε συνεχώς το Λοβέρδο να «τακτοποιήσει» τους συμβασιούχους της Ολυμπιακής όσο πιο γρήγορα γίνεται. Το σχετικό νομοσχέδιο, βέβαια, το συνέταξε ο νεοφιλελεύθερος Χατζηγάκης ο οποίος, στα πλαίσια του
πνεύματος του νεοφιλελευθερισμού», έκρινε ότι πρέπει να ονομάζονται συνταξιούχοι των 2.500 ευρώ εργαζόμενοι που μετά βίας έχουν πατήσει τα 40 τους! Γι ' αυτά φταίει πάλι το ΔΝΤ, ή τα λαμόγια που μας κυβέρνησαν μαζί με τους βολεμένους χειροκροτητές τους, αυτούς που έχουν τώρα το θράσος να κατεβαίνουν και να κλείνουν τους δρόμους για να υπερασπιστούν τα «κεκτημένα» τους; Αλλά βέβαια,
όπως πολύ σωστά κάποιος είχε πει, "Ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό". Τέτοια ξελιγωμένη γενιά ανθρώπων δεν έχει ξαναεμφανιστεί στην Ελληνική ιστορία. Κάπως έτσι καταλήγουν με τρεις και τέσσερις συντάξεις ο καθένας! Αφού έφαγαν το καταπέτασμα και μας φέσωσαν για διακόσια χρόνια, να δείτε που στο τέλος θα φάνε κι εμάς!

Συμβιβασμός με την κρίση

Του Γ.Βαρουφάκη

Δεν είναι η πρώτη φορά που τα μέσα "ενημέρωσής" βάζουν τα γιορτινά τους, πανηγυρίζοντας για κάτι που, με μαθηματική ακρίβεια, θα αποδειχθεί ανούσιο (στην καλύτερη περίπτωση) ή καταστροφικό (στην χειρότερη). Τα ίδια συνέβησαν τον Μάιο του 2010, μετά τον 'θρίαμβο' του Μνημονίου, τα ίδια είχαμε και πιο πρόσφατα όταν στις αρχές Φεβρουαρίου τα κανάλια και οι εφημερίδες μας υποδέχθηκαν μια από τις πιο άτυχες στιγμές της ΕΕ ως 'επιτυχία' (βλ. εδώ). Έτσι και τώρα. Η εθνική ανακούφιση για την επιμήκυνση αποτελεί πλάνη που, βέβαια, οι εξελίξεις θα σκορπίσουν στους πέντε ανέμους της συνεχιζόμενης Κρίσης.


Για να μην με κατηγορήσει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος για μεμψιμοιρία, να πω ότι, προφανώς, καλά κάναμε και δεχθήκαμε την επιμήκυνση και την μείωση του επιτοκίου. Όσο για την δανειοδότηση των εκτός αγορών χωρών από το EFSF μετά το 2013, ο πεινασμένος δεν μπορεί να αρνηθεί το όποιο ξεροκόμματο του πετάνε. Τους λόγους όμως για την ανακούφιση και την θριαμβολογία δεν τους βλέπω. Αντίθετα, τα νέα είναι μαύρα κι άραχνα. Τα μαντάτα που μας ήρθαν από την Εσπερία επιβεβαιώνουν ότι η Ευρώπη αποφάσισε να μην αποφασίσει. Αποφάσισε να τρενάρει την Κρίση, βαθαίνοντάς την. Αποφάσισε ότι ο Τιτανικός πρέπει να συνεχίσει ακάθεκτος, πάση θυσία, την πορεία του προς το παγόβουνο.

Μήπως είμαι υπερβολικός; Μήπως καταστροφολογώ; Τίποτα δεν θα ήθελα φίλες και φίλοι περισσότερο από το να αποδειχθώ εσφαλμένος, να καταλήξω καλυμμένος με πίσσα και πούπουλα στην Πλατεία Συντάγματος, να με δείχνουν στα παιδιά και να λένε: "Αυτά παθαίνουν οι καταστροφο-οικονομολόγοι παιδί μου. Εσύ να σκέφτεσαι όπως τα Μέσα Ενημέρωσης, των οποίων τα ένστικτα είναι, εν τέλει, σωστά. Να θυμάσαι την 24η Μαρτίου του 2011 ως μέρα που, σε πείσμα Κασσανδρών όπως αυτός ο απαίσιος, η Ελλάδα γύρισε σελίδα και, με αρωγό την Ευρώπη, νίκησε την Κρίση."

Πότε θα έπρεπε να πανηγυρίζουμε με μια τέτοια απόφαση; Πρώτον, αν αυτά που 'κερδίσαμε' τα... κερδίσαμε. Τι σημαίνει 'κερδίζω' σε μια διαπραγμάτευση; Σημαίνει ότι αποσπώ από το αντίπαλο μέρος κάτι που εκείνο δεν είχε συμφέρον να μου δώσει. Ή, τουλάχιστον, κάτι που δεν θα μου έδινε αν δεν πάλευα με νύχια και με δόντια να αποσπάσω. Υπό αυτή την έννοια δεν κερδίσαμε τίποτα. Ό,τι πήραμε θα μας το έδιναν και να μην το ζητάγαμε. Αν δεν γινόταν η επιμήκυνση, το 2013/4 θα κάναμε, θέλοντας και μη, στάση πληρωμών - αυτό δηλαδή που η Γερμανία δεν δέχεται επ' ουδενί. Σε αυτήν την περίπτωση, το δάνειο των €110 δισ του Μαΐου θα πήγαινε στράφι. Θα χάνανε οι παλαιοί δανειστές μας (των €300 δισ τα οποία μας γονάτισαν τον Μάιο, και τα οποία φαίνεται ότι... ξεχάσαμε - αν κρίνει κανείς ότι μόνο για τα 110 της τρόικας μιλάμε ) αλλά και οι νέοι (η τρόικα). Όσο για την αγορά νέων ελληνικών ομολόγων από το EFSF μετά το 2013, το ίδιο ισχύει: Δεδομένου ότι το ελληνικό δημόσιο σε καμία των περιπτώσεων δεν πρόκειται να επιστρέψει στις αγορές ως τότε, χωρίς αυτόν τον άμεσο νέο δανεισμό θα κάναμε στάση πληρωμών το 2013. Και πάλι χαμένοι θα έβγαιναν παλαιοί δανειστές και τρόικα. Οπότε, οι μεγάλες 'κατακτήσεις' του Σαββατοκύριακου αποδεικνύονται κινήσεις που η τρόικα θα έκανε έτσι κι αλλιώς. Μπορεί η ελληνική κυβέρνηση να θεωρεί εαυτόν ωφελημένη από αυτές τις κινήσεις. Σε καμία περίπτωση όμως δεν δικαιούται τον ισχυρισμό ότι πέτυχε νίκη λαμπρή στο πεδίο των σκληρών διαπραγματεύσεων με τους 'ξένους'. Αν μη τι άλλο, τα ακούνε αυτά οι 'ξένοι' και κουνάνε το κεφάλι τους. Αρκετά έχει διασυρθεί η αξιοπιστία της χώρας στο εξωτερικό. Δεν χρειάζεται να την διασύρουμε κι άλλο.

Μήπως όμως, ακόμα κι αν ισχύει το ότι αυτά που πήραμε θα μας τα έδιναν κι από μόνοι τους, είμαστε σε έναν λιγότερο ακανθώδη δρόμο; Μήπως διαφαίνεται το φως στο τούνελ; Μήπως η Ευρώπη έχει αρχίσει να κινείται, έστω και αργά, προς την σωστή κατεύθυνση; Απαντώ με μία σκληρή λέξη: ΟΧI! Όχι, προς το παρόν τουλάχιστον. Ας εξηγηθώ: Τι συνέβη τον περασμένο Μάιο; Οι εταίροι μας προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν την Κρίση προσθέτοντας νέα δάνεια στα υπάρχοντα την ώρα που το Μνημόνιο επέβαλε γενναία μείωση της πίτας (του ΑΕΠ της χώρας) από την οποία θα πρέπει να αποπληρώσουμε τα νέα και τα παλαιά δάνεια. Έτσι, αντί τα νέα δάνεια να καθησυχάσουν τις αγορές, μειώνοντας τα spreads, πέτυχαν το αντίθετο. Το ίδιο συνέβη σε άλλες χώρες (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία και προσεχώς Ιταλία, Βέλγιο).

Το έχω γράψει δεκάδες φορές αλλά ας το ξαναγράψω άλλη μία φορά: Τα δάνεια βοηθούν τους φερέγγυους που αντιμετωπίζουν πρόβλημα ρευστότητας. Δεν βοηθούν τους αφερέγγυους των οποίων το πρόβλημα είναι η αδυναμία εξυπηρέτησης των υπαρχόντων δανείων λόγω χαμηλού εισοδήματος και περιουσιακών στοιχείων που δεν αρκούν για τον σκοπό. Σε αυτή την περίπτωση, η περαιτέρω δανειοδότηση, ιδίως όταν γίνεται υπό τον όρο της συρρίκνωσης των εισοδημάτων, μεταφέρει την πτώχευση στο μέλλον διογκώνοντας όμως το πρόβλημα. Αυτό ακριβώς έκανε το Μνημόνιο του Μαΐου: Αποσόβησε μια άμεση έκρηξη εξασφαλίζοντας μια κατά πολύ μεγαλύτερη έκρηξη για το 2013/4. Και τώρα που αυτό το κατάλαβαν όλοι (μιας και τους κατέδειξαν οι αγορές), τι κάνουν; Προσθέτουν κι άλλα δάνεια από το 2013, με μικρές ρυθμίσεις για τα υπάρχοντα, έτσι ώστε η έκρηξη του 2013/4 να αναβληθεί για το τέλος της δεκαετίας, οπότε θα είναι ακόμα ισχυρότερη από εκείνη που θα γινόταν το 2013/4.

Θα μου πουν κάποιοι: Καλό δεν είναι αυτό; Να μετατίθεται συνέχεια η έκρηξη στο μέλλον, έτσι ώστε ποτέ να μην έρθει ή, καλύτερα, έως ότου καταφέρουμε να ορθοποδήσουμε; Μακάρι να υπήρχε βάση σε αυτή την (κατά Dickens) Μεγάλη Προσδοκία. Η πικρή αλήθεια που η κυβέρνηση πεισματικά αρνείται να κοιτάξει στα μάτια είναι ότι, στο μεταξύ, η χώρα τελεί υπό την σκιά μιας απόλυτης στάσης επενδύσεων. Η επιμήκυνση που 'κερδίσαμε', ουσιαστικά, αποτελεί επιμήκυνση της περιόδου στάσης επενδύσεων στην χώρα. Επιμήκυνση που εγγυάται την ανάπτυξη της υποανάπτυξης. (Αλήθεια, ποιος τρελλός επενδύει σε μια χώρα όπου υπάρχει ωρολογιακή βόμβα που θα εκραγεί σε μια δεκαετία;)

Σας ρωτώ, λοιπόν, φίλες και φίλοι: Προς τι οι γιορτές, οι θρίαμβοι, η απλή ανακούφιση ακόμα; Η Ευρώπη, με την προχτεσινή της απόφαση, το μόνο που έκανε ήταν να αποφύγει μια ακόμα φορά τις δομικές αλλαγές στην αρχιτεκτονική της ευρωζώνης χωρίς τις οποίες καμμία επιμήκυνση, κανένας νέος δανεισμός, καμία μικροαλλαγή των όρων υπάρχοντος δανεισμού δεν πρόκειται να σταματήσουν την Κρίση που υπονομεύει ολόκληρη την οικονομία της ευρωζώνης. Που είναι το ευρωομόλογο κ. Πρωθυπουργέ, για το οποίο ξεκινήσαμε και καμπάνια; Το συζητήσατε καν με την κα Μέρκελ;

Μπορεί η δική μας πρόταση (με τον συνδυασμό αναδιάρθρωσης όλου του ευρωπαϊκού χρέους, το επιλεκτικό κούρεμα ομολόγων, την εκκαθάριση του τραπεζικού συστήματος και την επιστράτευση της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων που προτείνει) να μην είναι η βέλτιστη (αν και δεν έχω δει κάτι καλύτερο, προς το παρόν). Όμως, λύση της Κρίσης χωρίς τέτοιου είδους δομικές αλλαγές δεν θα επιτευχθεί. Έως τότε η Ελλάδα μας θα αδυνατεί να ορθοποδήσει όσο σκληρά και να δουλέψουμε, όσο και να ανασκουμπωθούμε, όσο και βαθειά να βάλουμε το νυστέρι στην διαφθορά και στην αναλγησία.

Πότε λοιπόν δικαιούμαστε να ανακουφιστούμε; (Πόσο μάλιστα να γιορτάσουμε;) Όταν οι πλεονασματικές χώρες αποφασίσουν ένα απλό πράγμα: Να σταματήσουν να προσπαθούν να 'επιλύσουν' την Κρίση φορτώνοντας με φορολογικά βάρη τους πολίτες τους (Γερμανούς, Αυστριακούς, Φιλανδούς και Ολλανδούς) υπέρ των ελλειμματικών κρατών σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αποφύγουν την εκκαθάριση των δικών τους ουσιαστικά πτωχευμένων τραπεζών (ιδίως των Γερμανικών), την αναδιάρθρωση του συνολικού ευρωπαϊκού χρέους, και την οριστική απώλεια της δυνατότητάς τους να εγκαταλείψουν την ευρωζώνη. Τότε, και μόνο τότε, να νιώσουμε την ανακούφιση που τόσο έχουμε ανάγκη.

Ένας συμβιβασμός με την Κρίση. Αυτό κόμισε ο κ. Πρωθυπουργός από την Ευρώπη. Και γιατί είναι μαύρο κι άραχνο μαντάτο αυτό; Επειδή η Κρίση είναι ασυμβίβαστη...

Πηγή:Protagon


Εικόνα: irishgothichorrorjournal.homestead.com

Κάτι συμβαίνει εδώ: Σχετικά με την «πολιτική της οργής»

του Νικολα Σεβαστακη

Έχουμε μιλήσει πολλές φορές για το πολιτικό παιχνίδι με τους κοινωνικούς φόβους που παίζεται στο όνομα μιας «ηθικής της ευθύνης». Αυτό το παιχνίδι έχει τους επαγγελματίες, τους χορηγούς, τους λειτουργούς του στα μέσα επικοινωνίας και στο χώρο της διανόησης. Σχηματικά λέμε ότι αυτός είναι ο χώρος του Μνημονίου, το πεδίο στο οποίο κινούνται, με διαφορετικές ταχύτητες και εντάσεις, όλες εκείνες οι φωνές που πιστεύουν ότι η οριστική υπέρβαση της Μεταπολίτευσης (το περιβόητο finis) πρέπει να είναι μια φυγή προς τα εμπρός με όρους ανταγωνισμού, απελευθέρωσης της επιχειρηματικότητας, εργασιακής και κοινωνικής πειθάρχησης σε μια ανώτερη καπιταλιστική «ορθολογικότητα».

Έχει ωστόσο ενδιαφέρον ότι, από μια άλλη πλευρά, κάποιες πολύ διαφορετικές δυνάμεις προβάλλουν με τη σειρά τους την ίδια επιθυμία υπέρβασης. Μοιράζονται ένα αντίστοιχης δραματικότητας ανορθωτικό-εξυγιαντικό πάθος. Μόνο που αυτές οι φωνές ομνύουν, όπως ισχυρίζονται, στο αντι-σύστημα και όχι στο σύστημα. Εμφανίζονται όλο και πυκνότερα ως ένα κομμάτι του κόσμου της διαμαρτυρίας και της λαϊκής αγανάκτησης. Σε ένα μπλογκ διεξάγεται αυτές τις μέρες μια «ψηφοφορία» με θέμα: σε ποιων τα σπίτια θέλετε να διαδηλώσετε περισσότερο; Από κάτω έχει μια σειρά ονομάτων ηγετικών στελεχών από τα δυο μεγάλα κόμματα. Το συγκεκριμένο μπλογκ είναι εξάλλου ένας από τους σπόνσορες της πρωτοβουλίας με το μεγαλειώδες όνομα «Κίνημα Λαού» η οποία διαδήλωσε έξω από το σπίτι του Άκη Τσοχατζόπουλου και του Σημίτη.

Δεν είναι μόνο η συγκεκριμένη περίπτωση. Εδώ και πολλούς μήνες διαμορφώνεται μια πολυσυλλεκτική και ρευστή «παράταξη» των όσων λένε ότι δεν θέλουν να ανήκουν σε παρατάξεις, των όσων ισχυρίζονται ότι είναι ελεύθεροι ή ανεξάρτητοι ή ακηδεμόνευτοι Έλληνες. Η «φιλελεύθερη» δημοσιολογία κάνει τα πάντα για να ταυτίσει αυτή την ιδιαίτερη αντι-πολιτική δυναμική με τα διαφορετικής λογικής κινήματα κοινωνικής ανυπακοής και τις μορφές κινηματικής παρέμβασης της Αριστεράς. Αλλά και κάποια τμήματα της Αριστεράς θεωρούν ότι μπορεί και πρέπει να υπάρξει μια ενιαία μετωπική συσπείρωση με τους πάντες στη βάση Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο. Το θέμα έχει κρίσιμη σημασία καθώς ο χώρος της αντιπολιτικής αφύπνισης εμφανίζεται να ενσωματώνει επιλεκτικά αριστεροφανή αντι-ολιγαρχικά συνθήματα σε μια βάση που δεν έχει τίποτα το αριστερό.

Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος. Με ποια ακριβώς έννοια άραγε είναι αριστερή η χύμα αντικλεπτοκρατική ρητορική; Η ίδια συνθηματολογία θα μπορούσε να εκπορεύεται από ένα Tea Party ή από οποιοδήποτε μόρφωμα της νέας «λαϊκής δεξιάς», όπως αυτά που ανθίζουν στη Βόρεια και στην Ανατολική Ευρώπη. Ένα ακόμα παράδειγμα: πως μπορεί να υπάρξει συνεννόηση με φωνές οι οποίες διαβάζουν τη νεοφιλελεύθερη διακυβέρνηση με όρους ξενοκρατίας και εθνικής προδοσίας; Από μια άποψη, τα «αμερικανο-εβραϊκά συμφέροντα», οι «εθνικές προδοσίες», η «διάλυση του κράτους μας», το κυνήγι του κλέφτη και του λαμόγιου, όλα αυτά τα θέματα και οι αντίστοιχες ευαισθησίες δεν ανήκουν παρά σε έναν κοινό τόπο πολύ κοντινό στο ακροδεξιό αυτονόητο. Και επειδή έχουμε κορεστεί από τους διάφορους ιεροκήρυκες του αυτονόητου και από τους κήνσορες της «κοινής λογικής», χρειάζεται να ξανασκεφτούμε σοβαρά το στοιχειώδες: ότι υπάρχουν διαφορετικές λογικές κοινωνικού κινήματος, λαϊκού ακτιβισμού, αντιφιλελεύθερου λόγου. Και μια πολύ πλούσια ιστορική εμπειρία διδάσκει ότι υπάρχουν επίσης ποικίλες -- και ασύμβατες μεταξύ τους-- εκδοχές αντικαπιταλισμού και ριζοσπαστισμού. Ότι μια άβυσσος χωρίζει την κριτική αμφισβήτηση του συμβατικού κοινοβουλευτικού παιχνιδιού από τις καισαρικές και αυταρχικές επιθυμίες με «αμεσοδημοκρατική» μεταμφίεση.

Εδώ ωστόσο ξανασυναντούμε το πρόβλημα της «ευκολίας» και της απήχησης. Πολλά από τα σχήματα και τις εικόνες που εξαπλώνονται στο έδαφος της κοινωνικής μας κρίσης διαθέτουν μια μαγική δύναμη διείσδυσης στα συναισθήματα ευρύτερων στρωμάτων. Αναφέρομαι σε σχήματα του τύπου οι Γερμανοί τραπεζίτες και ο ελληνικός λαός, η δειλία και η τόλμη, οι δυνάστες και οι δυναστευόμενοι, οι κλέφτες και τα θύματά τους, οι ξεπουλημένοι και οι αδιάφθοροι. Μια συγκεκριμένη «πολιτική» της οργής μπορεί και να χτιστεί με τα υλικά της οικείας παραπλανητικής εθνικής θυματοποίησης που χρησιμοποιεί το κοινωνικό ζήτημα ως συμπλήρωμα μιας αντίληψης περί εθνικής ακεραιότητας και ελληνικής τιμής.

Το παράδοξο είναι άλλωστε ότι αυτός ο λόγος αντιγράφει πιστά την ηθικολογία των δυνάμεων της «αναμόρφωσης διά της λιτότητας». Μοιάζει με «αντισυστημική» αντανάκλαση της ρητορικής περί διαφθοράς και παρακμιακού πολιτικού συστήματος. Αλλάζουν απλώς τα πρόσημα και τα υποκείμενα που εκπροσωπούν την «ηθική σήψη».

Αυτό που συμβαίνει πλέον είναι ότι η κυρίαρχη γραμμή προσαρμογής στα κελεύσματα των αγορών οξύνει τα αισθήματα αδυναμίας και ασφυξίας σε τμήματα της κοινωνίας. Σε αυτό το έδαφος ξεφυτρώνουν γραφικές σωτηριολογίες και λογής εθνικο-ανορθωτικές δημαγωγίες. Ωστόσο τα όρια υπάρχουν και υπογραμμίζονται από τα ίδια τα σκληρά πολιτικά γεγονότα: από τη στιγμή που για κάποιους είναι της ίδιας τάξεως γεγονός η «εισβολή του ΔΝΤ στην πατρίδα» και η «Υπατία», δεν χωρούν κριτικές αφωνίες, πόσο μάλλον κατανόηση. Εκτός και αν στο όνομα του ανοίγματος σε όλες τις αντιστάσεις ο αριστερός πολίτης λησμονήσει ότι άλλο νεοφιλελευθερισμός και άλλο… νεοοθωμανισμός.

Ο Νικόλας Σεβαστάκης διδάσκει στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ


Πηγή :Αυγή

Εικόνα: http://www.heritage-images.com/Preview/PreviewPage.aspx?id=2485374&pricing=true&licenseType=RM

Πότε το καλύτερο είναι εχθρός του καλού

Δημοσιεύω το κείμενο της Μπετυς Βακαλοπούκου, ιστορικού στελέχους της Αριστεράς,και δραστήριας αρχιτέκτωνος.Πάνω στην ώρα που νομίζαμε πως η νοήμων αριστερά έχει αυτοχειριασθεί και στην περίπτωση της Κερατέας

Της Μπέτυς Βακαλοπούλου

Όταν η πρώτη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ έδωσε μικρόφωνα καναλιών στους δημάρχους, κάτι που συνέπεσε με την έναρξη της ΕΠΑ, πολλοί αρχιτέκτονες χαρήκαμε ελπίζοντας ότι η αυξημένη δημοσιότητα ήταν γερό κίνητρο ανταπόκρισης των δήμων στις νέες εκτεταμένες αρμοδιότητες και στην καλή συνεργασία με τις ομάδες των πρώτων μελετών.

Η συνέχεια διαγράφηκε πολύ διαφορετικά. Οι δήμαρχοι, οι κοινοτάρχες, οι δημοτικοί σύμβουλοι που συνεργάστηκαν με τους μελετητές, που αποδέχτηκαν κι έκαναν προτάσεις συχνά καλύτερες από τις δικές μας, χωρίς υπαναχωρήσεις παρά την επίγνωση του πολιτικού κόστους, ήτανε και αρκετοί και οι λιγότερο προσκολλημένοι στα μικρόφωνα των κρατικών και ιδιωτικών καναλιών.
Για τους άλλους η χρυσή ευκαιρία καθημερινού τηλεοπτικού show δόθηκε συνάμα με τις εντολές των πρώτων ΚΠΣ για μιαν από τις λίγες αρμοδιότητες που τους είχε αφήσει το κράτος, για τα σκουπίδια! Για την υποχρέωση αντιμετώπισης των απορριμμάτων με συστήματα φιλικά στο περιβάλλον και στους δημότες. Και με οικονομικές ποινές για τη μη συμμόρφωση.
Ποιος είδε τον θεό και δεν τον φοβήθηκε! Τέτοια απόρριψη, τέτοιες τηλεοπτικές κραυγές δημάρχων κατά των ΧΥΤΑ (αυτή ήταν τότε η γενικευμένη πρόταση), ποιος τις περίμενε; Και μάλιστα χωρίς εναλλακτικές προτάσεις, ούτε από δήμους που τους έπνιγαν χωματερές;
Ο «ιερός πόλεμος» των δημοτών και του δημάρχου της Κερατέας έρχεται να προστεθεί σε εκείνες τις κραυγές που άφησαν την Ελλάδα αγκαλιά με τις χωματερές της και με τα πληρωμένα ή διεκδικούμενα πρόστιμα.
Με την εξαίρεση του απαράγραπτου δικαιώματος της αποζημίωσης που πρέπει να καταβάλλεται ΠΡΙΝ από τις απαλλοτριώσεις, είναι αναπόφευκτα τα ερωτήματα:

- Ποιοι λένε ψέματα στους δημότες για την υγεία τους, για να μην ξεχνάμε ότι την υποανάπτυξη δεν την καλλιεργούνε μόνο οι ξένοι για να απομυζούνε λαούς αλλά και οι ημεδαποί;


- Γιατί η αριστερά, η δικιά μας αριστερά ή σωπαίνει ή τους συμπαραστέκεται στον «ιερό πόλεμο» που συνεχίζεται;


- Επειδή, δεν περίμενα την έλευση του Αλ Γκορ για να ανακαλύψω το πρόβλημα περιβάλλον,


- επειδή οφείλω στοιχειώδη γνώση του θέματος στις ειδικότητες γεωλόγου και περιβαλλοντολόγου που συμμετέχουν στις ομάδες χωρικών μελετών,.


- επειδή η «εικονική» φωτογραφία της περιοχής που είδα στην τηλεόραση αποδίδει καλή απόσταση από τον οικισμό κι ακόμα καλύτερο ανάγλυφο για ΧΥΤΑ ή ΧΥΤΥΠ, με την προϋπόθεση διαδρομών σε σχετική απόσταση από οικισμούς και με κλειστά σύγχρονα απορριμματοφόρα,


- επειδή μεγάλος όγκος από ύλες που δεν θάβονται δεν είναι ούτε ανακυκλώσιμες ούτε αναλώσιμες στη φύση (π.χ. τα περισσότερα πλαστικά),


- επειδή, σύντροφε Αλέξη, η κομποστοποίηση που ανέφερες είναι ενεργειοβόρα κι επιπλέον αποκλείονται οργανικές ουσίες χρήσιμες για το υπέδαφος, όσο για την καύση καλλίτερα να αποφεύγεται στη Μεσόγειο,


- επειδή όλες οι προτάσεις έχουν υπέρ και κατά.

- Θα σταθώ στο ΧΥΤΑ της πιο πρόσφατης μελέτης μας, της Πάτρας. Ιδιαίτερα επιβαρυμένο από την τρίτη σε μέγεθος & πληθυσμό ελληνική πόλη και από τους περισσότερους οικισμούς του καποδιστριακού ΔΗΜΟΥ.

- Το Δ.Σ. κι ο δήμαρχος αντί να επιδοθούν στις ιαχές που διαιώνισαν χωματερές και έφεραν πρόστιμα αντί για επιδοτήσεις, υλοποίησαν πριν από έντεκα χρόνια στις δυτικές υπώρειες έξω από την πόλη, ΧΥΤΑ που λήγει η λειτουργία του. Κι ενώ ετοιμάζεται η αντικατάστασή του, το ίδιο σύμφωνα με την ομόφωνα δεκτή πρότασή μας, προορίζεται για περιαστικό άλσος. Την καταπράσινη διαδρομή ως το ΧΥΤΑ και τις συστάδες που το περιβάλλουν, δεν τις υποβάθμισαν ούτε τα παλιά ανοιχτά απορριμματοφόρα, ούτε η λειτουργία του ίδιου (εικόνα 1).
Αν αυτή η πραγματικότητα είναι πιο «καρκινογόνα» από τη χωματερή της φτωχότερης περιοχής της Αττικής, των Άνω Λιοσίων, όπου η Αθήνα εξέβραζε όλη την βρωμιά της πριν από την κατασκευή του ΧΥΤΑ (εικόνα 2), τότε ας συνεχιστεί ο «ιερός πόλεμος» κι η δικιά μας διφορούμενη στάση.
Με τέτοιες συμπεριφορές, με τέτοιες αντιδράσεις, με την μεθοδική (ή μεθοδευμένη όχι φυσικά από εμάς) κωλυσιεργία των καλύτερων προτάσεων, ματαιώνονται οι καλές προτάσεις.
Έτσι πετάχθηκαν στα σκουπίδια εκατοντάδες μελέτες, ματαιώθηκε ο χωρικός σχεδιασμός, έτσι διαιωνίζεται από το '50 μέχρι σήμερα, η διαβόητη «ανοικοδόμηση» που ταυτίστηκε με τη ρήση «τσιμέντο να γίνει».

Έτσι δεν προχωρούνε ούτε τα δημόσια έργα που διεκδικούμε, ούτε οι αντίστοιχες θέσεις εργασίας.

Πηγή:Αυγή
 
Για το ίδιο θέμα:LLS:Οικολογία της συμπόνιας και Οικολογικός Μιλιταρισμός

Αριστερή σωφροσύνη -Τεχνοκρατικός κυνισμός

Δημοσιεύω την εισήγηση του Γ.Μηλιού στο συνέδριο της Ευρωπαικής Αριστεράς για το Χρέος  και ένα άρθρο του Γ.Καισάριου από το Capital.gr.Η αριστερή σωφροσύνη κοιτάει προς την Ευρώπη , την ίδια στιγμή ο τεχνοκρατικός κυνισμός μας καλεί στην "λογιστική εκκαθάριση".Ο συνδιασμός προσφέρεται ως αντίδοτο στην διαδεδομένη πλέον θρησκεία της "ευκολίας"

Συνδέσεις
Γ.Μηλιός
Γ.Καισάριος


Άντε να χρεοκοπήσουμε να σωθούμε

Του Γιώργου Καισάριου


Στην Ελλάδα δυστυχώς συνηθίζουμε να υπερβάλουμε και ακόμα χειρότερο, έχουμε μπλέξει τις ορολογίες. Για κακή μας τύχη και παρά την πλουσιότητα της γλώσσας μας, πολλές φόρες δεν υπάρχει αντίστοιχη μετάφραση από την αγγλοσαξονική, ειδικά για οικονομικούς όρους.

Για παράδειγμα, επακριβής μετάφραση στο τι σημαίνει speculation δεν υπάρχει. Αποτέλεσμα είναι ότι χρησιμοποιούμε τον λανθασμένο ορό “κερδοσκόπος”. Ο όρος κερδοσκόπος είναι εξ ορισμού λάθος, διότι άπαντες έχουν σκοπό το κέρδος. Δεν υπάρχει στην αγγλοσαξονική ο όρος κερδοσκόπος όπως τον χρησιμοποιούμε εμείς.

Αποτέλεσμα είναι ότι πολλές φορές μπλέκουμε τους όρους και τις έννοιες και δυστυχώς μπερδεύουμε τους εαυτούς μας. Για παράδειγμα, όλοι κάνουν λόγο για μια ελληνική πτώχευση, αλλά λίγοι κατανοούν τι μπορεί να σημαίνει. Όλοι φοβούνται την πτώχευση, αλλά δεν ξέρουν το γιατί και γενικά, όποιον πολιτικό και να ακούσεις, μάλλον θα ακούσεις τα λάθος πράγματα.

Σε αντίθεση με το τι συμβαίνει επιχειρηματικά, όταν ένα κράτος δηλώνει αδυναμία πληρωμών, δεν έρχεται ο σερίφης να σου κάνει κατάσχεση ή να σε βγάλει από το σπίτι σου, διότι η δικαστική απόφαση λέει ότι το σπίτι σου πλέον ανήκει στην τράπεζα. Δεν γίνονται αυτά σε επίπεδο κρατών.

Όταν ένα κράτος έχει αδυναμία στο να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του, τότε απλά τις αθετεί. Είναι τόσο απλό. Δεν υπάρχει κάποιος να έρθει να σου κάνει κατάσχεση κτλ. Το πάνω χέρι το έχει πάντοτε η κρατική οντότητα και όχι ο πιστωτής. Ο πιστωτής δεν έχει άλλη επιλογή από το να κάτσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να διαπραγματευτεί στο τι μπορεί να σώσει.

Σας έχω εξηγήσει ότι όλα αυτά που σκαρώνουν με τον ευρωπαϊκό μηχανισμό διάσωσης (EFSF) δεν έχουν κανένα νόημα. Επίσης σας έχω πει ότι η επιμήκυνση δεν θα μας σώσει. Σας έχω επίσης πει πολλά και διάφορα, αλλά πάνω από όλα έχω ξεκαθαρίσει ότι δεν βλέπω άλλη λύση εκτός από ένα γενναιόδωρο κούρεμα.

Όσον αφορά το αν έχουμε πτωχεύσει ή όχι, η προσωπική μου άποψη είναι ότι έχουμε πτωχεύσει. Το ότι μας κρατάει ζωντανούς το αόρατο χέρι βοηθείας της τρόικας δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε πτωχεύσει. Η στάση πληρωμών στο εσωτερικό και η παντελής αδυναμία να εξυπηρετήσουμε τους πιστωτές μας σημαίνει ότι έχουμε πτωχεύει. Ας μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας… τουλάχιστον για μια φορά.

Και αν δεν το έχετε καταλάβει, αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι ο ορισμός της πτώχευσης! Έχουμε πιάσει πάτο!. Δεν υπάρχει πιο κάτω από εδώ που είμαστε. Άρα για όσους ανησυχούν ότι υπάρχει πιο κάτω, δεν υπάρχει (οικονομικά όχι χρηματιστηριακά - αν και πλησιάζει και ο χρηματιστηριακός πάτος).

When you have nothing, you have nothing to lose. Εμείς πλέον δεν έχουμε τίποτα άλλο να χάσουμε. Δεν υπάρχει κάτι που μπορούν να μας κάνουν. Τα περί του ότι θα μας πάρουν την Κέρκυρα είναι αστεία.

Άρα μια επίσημη χρεοκοπία δεν μπορεί να μας κάνει τίποτα περισσότερο από ό,τι έχουμε ήδη πάθει (οι κρατικές δαπάνες πρέπει αν μειωθούν άσχετα από μια πτώχευση ή όχι). Μια επίσημη χρεοκοπία, η καλύτερα, η επισημοποίηση του ότι αδυνατούμε να εκπληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας, απλά θα φέρουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων τους πιστωτές μας.

Βέβαια όπως έχω εξηγήσει, αυτό είναι καλό να γίνει σε ένα φιλικό περιβάλλον και όχι με τον τσαμπουκά. Διότι αν γίνει με την πολιτική συναίνεση της ΕΕ, τότε και πιο εύκολο θα είναι να γίνει και θα έχουμε λιγότερα νομικά προβλήματα.

Αυτοί που νομίζουν ότι η Ελλάδα θα αφεθεί στην τύχη της κάνουν λάθος. Η ΕΕ έχει πολλά να χάσει από μια οικονομική κατάρρευση της Ελλάδος. Είναι σαν να λέμε ότι οι ΗΠΑ θα αφήσουν την California να καταρρεύσει.

Ειλικρινά (και το ξαναγράψει) δεν έχω ιδέα τι λύση μπορεί να μας προσφέρει η ΕΕ στη σύνοδο κορυφής στις 25 του μηνός. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να σκεφτώ τι θα μπορούσε να είναι αυτό, το οποίο θα μπορούσαν να μας προσφέρουν για να μας βοηθήσει. Επίσης, πολλές φορές έχω προσπαθήσει να μπω στο μυαλό της ελληνικής κυβέρνησης, για να καταλάβω τι θέλει από την ΕΕ και πάλι δεν μπορώ να καταλάβω. Χτες ο Γ. Παπανδρέου είπε: "Η μόνη λύση είναι η λύση-πακέτο και ο,τιδήποτε άλλο δεν αποτελεί λύση". Το ερώτημα είναι, τι εστί αυτή η συνολική λύσει, έχει καταλάβει κανείς;;

Όπως έχω ξαναπεί, η λύση για την Ελλάδα δεν είναι η αποπληρωμή. Είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί αυτό το χρέος, πόσο μάλιστα να αποπληρωθεί. Όταν μια χώρα φτάσει στο σημείο που είμαστε εμείς, δυο λύσεις υπάρχουν. Η να κάνει monetize το χρέος η κεντρική τράπεζα, ή να διαγραφεί το χρέος. Δεν υπάρχει ενδιάμεση λύση.

Η μόνη λύση για την Ελλάδα σε αυτό το σημείο που είμαστε είναι η αθέτηση υποσχέσεων προς τους πιστωτές μας. Η αγορά αυτό το ξέρει, η ΕΕ επίσης το ξέρει (αλλά κάνει πως δεν καταλαβαίνει) και η ελληνική κυβέρνηση μάλλον δεν το κατανοεί και μάλλον τα έχει παντελώς χαμένα και δεν ξέρει τι θέλει.

Αδυνατώ να κατανοήσω όλα τα σενάρια καταστροφολογίας που κυκλοφορούν. Θα καταστραφεί η ΕΕ, θα καταστραφεί το ευρώ, θα καταστραφεί ο πλανήτης!! Τίποτα από όλα αυτά δεν θα γίνουν. Αν ήταν να καταστραφεί η ΕΕ με ένα ελληνικό default, τι να πουν οι Αμερικανοί που από την εποχή του S&L σκανδάλου της δεκαετίας του ΄80 έχουν πτωχεύσει εκατοντάδες τράπεζες και μερικές εκατοντάδες ακόμα στην τελευταία κρίση. Να μην κάνουμε αναφορά στην Lehman και πολλά άλλα.

Οι διαγραφές δεν είναι το τέλος του κόσμου. Οι διαγραφές είναι η αυτοκάθαρση του συστήματος που απαιτείται για να γίνει μια νέα αρχή.

Το πρόβλημα της Ελλάδος λύνεται μόνο με διαγραφές. Οι επιπτώσεις του να βάλουμε το κεφάλι μας στην άμμο και να προσποιούμαστε ότι αντέχουμε αυτό το χρέος είναι πολύ χειρότερο από την επιλογή της διαγραφής μέρος του χρέους μας. Καμία λύση δεν είναι πανάκια και όλες οι λύσεις θα είναι επίπονες.

Μόνο όμως μέσω μιας διαγραφής μέρος του χρέους μας (κατά προτίμηση 50% ++) θα δώσει καινούργια προοπτική στην Ελλάδα και θα μας δώσει ανάσα. Όλα τα άλλα είναι για να έχουμε να λέμε. Μας το λένε οι αγορές, μας τι λένε αμέτρητοι ειδικοί και μας το λέει και η κοινή λογική.

Εμπρός λοιπόν να πτωχεύσουμε για να σωθούμε.

george.kesarios@capital.gr

Πηγή:www.capital.gr
 
Η ελληνική κρίση ως εκδοχή της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και της κρίσης της ΟΝΕ



Του Γιάννη Μηλιού



Η κρίση που ζούμε σήμερα στην Ελλάδα είναι συνέπεια της παγκόσμιας κρίσης του 2008, του τρόπου που λειτουργεί η Ευρώπη (κρίση της ONE) και των πολιτικών που άσκησε το σύστημα εξουσίας που κυβέρνησε την Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες.

1) Σε παγκόσμιο επίπεδο η κρίση έχει χαρακτήρα συστημικό, καθόσον συνιστά χρεοκοπία του νεοφιλελεύθερου τρόπου λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος. Με άλλα λόγια, η κρίση γεννήθηκε από τα στοιχεία και τις σχέσεις που συνθέτουν τον πυρήνα του νεοφιλελευθέρου υποδείγματος. Έπληξε σημαντικούς κόμβους του συστήματος και μέσω αυτών τους όρους διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Βασικό στοιχείο του νεοφιλελευθερισμού αποτελεί ο κεντρικός ρόλος που παίζει η χρηματοπιστωτική (ΧΠ) σφαίρα της οικονομίας, ως μηχανισμός αξιολόγησης-χρηματοδότησης-ρύθμισης κάθε οικονομικής δραστηριότητας.

Η παγκόσμια κρίση στην παρούσα φάση εμφανίζεται και ως κρίση δημόσιου χρέους, που για πρώτη φορά μετά τον Πόλεμο πλήττει σε τέτοια έκταση τους αναπτυγμένους καπιταλιστικούς κοινωνικούς σχηματισμούς [1].

2) Η κρίση της Οικονομικής-Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ)

Βασικό στοιχείο της ΟΝΕ υπήρξε η άμεση έκθεση των ατομικών κεφαλαίων ολόκληρης της Ζώνης του ευρώ (ΖτΕ) στο διεθνή ανταγωνισμό, με τέτοιο τρόπο ώστε όλες οι πιέσεις για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας να μεταφέρονται στην εργασία. Στρατηγικός στόχος της ΟΝΕ, τον οποίο όλα τα κράτη της ΕΕ είχαν υιοθετήσει ήδη πριν την εισαγωγή του ενιαίου νομίσματος, ήταν να αποτελέσει η εργασία και ο μισθός τη μοναδική μεταβλητή, που με την απαξίωσή της θα εξομαλύνονται οι μακροοικονομικές και δημοσιονομικές ανισορροπίες. Πρόκειται για μια ταξική πολιτική στρατηγική, που άλλοτε ντύνεται με τα χρώματα μιας αμφίβολης «οικονομικής ορθοδοξίας» και άλλοτε ανεμίζει τη σημαία των «εθνικών συμφερόντων».

Η έκθεση στο διεθνή ανταγωνισμό που υπηρετήθηκε με την εισαγωγή στο ενιαίο νόμισμα επέβαλε σημαντικές αναδιαρθρώσεις προς όφελος του κεφαλαίου και οδήγησε τις λιγότερο αναπτυγμένες χώρες, που σχηματικά θα ονομάσουμε χώρες της ευρωπαϊκής «περιφέρειας», σε πολύ ψηλούς ρυθμούς μεγέθυνσης συγκριτικά με τις χώρες του ευρωπαϊκού «κέντρου». Ταυτόχρονα μείωσε σημαντικά το κόστος του εγχώριου δανεισμού και αύξησε τις εισροές ξένων «αποταμιεύσεων» (διαφόρων μορφών). Τα μεγέθη που παρουσιάζονται στον Πίνακα 1 είναι ενδεικτικά. Σε γενικές γραμμές, η Ελλάδα και οι άλλες χώρες της ευρωπαϊκής «περιφέρειας» περιόρισαν σημαντικά σε πραγματικούς όρους την «ψαλίδα» του κατά κεφαλήν ΑΕΠ που τις χώριζε από τις πιο προηγμένες χώρες του ευρωπαϊκού «κέντρου» (το μέγεθος αυτό σε καμία περίπτωση δεν μεταφράζεται σε κοινωνική ευημερία), ενώ σημείωσαν υψηλότερα μέσα ποσοστά κέρδους τα οποία και συνοδεύτηκαν από αντίστοιχα υψηλότερους ρυθμούς κεφαλαιακής συσσώρευσης. Την ίδια στιγμή, είναι φανερό ότι οι ενισχυμένοι ρυθμοί μεγέθυνσης στην «περιφέρεια» επέφεραν υψηλότερα επίπεδα εγχώριας ζήτησης και πληθωρισμού.

3) Η νεοφιλελεύθερη αρχιτεκτονική της ΟΝΕ και η κρίση χρέους

Στο διάστημα 1995-2008 η Ελλάδα σημείωσε υψηλή πραγματική αύξηση του ΑΕΠ κατά 61,0%, η Ισπανία κατά 56,0% και η Ιρλανδία κατά 124,1% σε αντίθεση με τις περισσότερο αναπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες. Το αντίστοιχο ποσοστό για την Γερμανία ήταν 19,5%, για την Ιταλία 17,8% και για την Γαλλία 30,8%. Οι χώρες που σημείωσαν υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης κατά βάση κατέληξαν με σημαντικά ελλείμματα στις τρέχουσες συναλλαγές. Την ίδια στιγμή παρουσίασαν υψηλότερα επίπεδα πληθωρισμού, γεγονός που σε συνδυασμό με τη σημαντική κερδοφορία του κεφαλαίου φαίνεται να είχε συνέπειες στην ανταγωνιστικότητα τιμών.

Η ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, σε αντίθεση με αρκετές από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές οικονομίες, βασίστηκε περισσότερο στη σημαντική πραγματική αύξηση του παγίου κεφαλαίου (102,8%) και στη βελτίωση της παραγωγικότητας της εργασίας και λιγότερο στην κρατική κατανάλωση.

Δύο ήταν οι βασικές παράμετροι που επέδρασαν ενισχυτικά στην αναπτυξιακή δυναμική του ελληνικού καπιταλισμού και των άλλων χωρών της «περιφέρειας».

Από τη μία, τα υψηλότερα ποσοστά κέρδους που συμπαρέσυραν προς τα επάνω και το σύνολο των χρηματοπιστωτικών αποδόσεων, με αποτέλεσμα οι διεθνείς επενδυτές να είναι ολοένα και πιο «πρόθυμοι» να χρηματοδοτήσουν τους υψηλούς ρυθμούς μεγέθυνσης, ιδιαίτερα που τώρα στο περιβάλλον του ευρώ απουσίαζαν ορισμένοι σημαντικοί κίνδυνοι, όπως π.χ. αυτός της συναλλαγματικής ισοτιμίας. Συνεπώς, η Ελλάδα και άλλες χώρες της «περιφέρειας» κατέγραψαν ισχυρά πλεονάσματα στο ισοζύγιο των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών. Στην περίπτωση της ελληνικής οικονομίας, η εξέλιξη στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών αντικατοπτρίζει τις συνθήκες ισχυρής εσωτερικής ζήτησης που ενισχύθηκαν τόσο από τη συνεχή εισροή επενδύσεων χαρτοφυλακίου όσο και από τις δυνατότητες άντλησης ρευστότητας ενός δυναμικού τραπεζικού συστήματος.

Από την άλλη, οι χώρες-μέλη της Ευρωζώνης, καίτοι σημείωναν διαφορετικούς ρυθμούς μεγέθυνσης και διαφορετικά ποσοστά κέρδους, εντάχθηκαν ανεξαιρέτως στο ίδιο καθεστώς νομισματικής πολιτικής, δηλαδή στο καθεστώς των ίδιων ονομαστικών επιτοκίων από την πλευρά της ΕΚΤ (εκτός των άλλων). Το ύψος των επιτοκίων αυτών ήταν αρκετά χαμηλότερο για τις χώρες της «περιφέρειας» από ό,τι ίσχυε πριν την εισαγωγή τους στο ενιαίο νόμισμα. Τα επιτόκια της ΖτΕ συνέκλιναν στο χαμηλό επίπεδο των γερμανικών. Έτσι, τα βραχυχρόνια πραγματικά επιτόκια στη δεκαετία του 1990 κινήθηκαν για την Ελλάδα κατά μέσο όρο στο 5,4% ενώ μετά το 2000 ήρθαν κοντά στο 0%, καταγράφοντας για μεγάλα διαστήματα ακόμα και αρνητικές τιμές. Πρόκειται για συνθήκες που δημιούργησαν τις προϋποθέσεις εκτόξευσης του (ιδιωτικού και δημόσιου) εγχώριου δανεισμού ενισχύοντας ακόμη περισσότερο την επέκταση της εσωτερικής ζήτησης.

Στην περίπτωση της ελληνικής οικονομίας θα πρέπει να επισημάνουμε ότι για μία σχετικά μικρή αλλά «ανοικτή» στον εξωτερικό ανταγωνισμό οικονομία (ο τομέας των διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων υπερβαίνει το 60% του ΑΕΠ ενώ δεν υπάρχουν περιορισμοί στην κίνηση των κεφαλαίων) η αύξηση της εγχώριας ζήτησης επιδρά ενισχυτικά κυρίως στους «προστατευμένους» παραγωγικούς τομείς (μη-εκτεθειμένους στο διεθνή ανταγωνισμό) και στις εισαγωγές. Έτσι, η αύξηση των κεφαλαιακών εισροών έχει ως άλλη όψη της την επιδείνωση στις τρέχουσες συναλλαγές των χωρών της «περιφέρειας» και αντανακλά την αναπτυξιακή δυναμική με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που αυτή αποκτά στο εσωτερικό της ζώνης του ευρώ.

Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι το έλλειμμα στις τρέχουσες συναλλαγές για την Ελλάδα (αλλά και τις άλλες χώρες της «περιφέρειας») δεν είναι απλά το άμεσο αποτέλεσμα ενός ανάλογου «ελλείμματος» στην ανταγωνιστικότητα. Αντίθετα, και τα δύο εν λόγω «ελλείμματα» είναι η άλλη όψη των υψηλών κεφαλαιακών πλεονασμάτων και συνιστούν αποτελέσματα μιας άλλης βαθύτερης αιτίας. Συγκεκριμένα: των σημαντικών διαφορών στα επίπεδα καπιταλιστικής μεγέθυνσης και του συγκεκριμένου τρόπου «συμβίωσης» στο εσωτερικό του ευρώ.

Ταυτόχρονα, μέσω του δανεισμού συντηρείται βραχυπρόθεσμα η αγοραστική δύναμη των νοικοκυριών παρά τη σχετική επιδείνωση των όρων διαβίωσης και εργασίας. Από μία διαφορετική οπτική, η οικοδόμηση της συναίνεσης στο νεοφιλελεύθερο υπόδειγμα στηρίζεται και στη δυνατότητα πρόσβασης στο φτηνό δανεισμό για τη χρηματοδότηση καταναλωτικών, στεγαστικών ή άλλων δαπανών έτσι ώστε να υπάρχει επαρκές εισόδημα που υποκαθιστά την απόσυρση του κράτους από τη χρηματοδότηση καθολικών συστημάτων ασφάλισης, υγείας, σπουδών και διαφόρων κοινωνικών παροχών. Η παρατήρηση αυτή είναι γενική, αλλά ίσχυσε και στην περίπτωση της ελληνικής οικονομίας.

Η παγκόσμια οικονομική κρίση, με αιχμή την κρίση των τραπεζών, μετέτρεψε γρήγορα ένα μέρος του ιδιωτικού χρέους σε δημόσιο. Το διογκούμενο δημόσιο χρέος οδήγησε σε κρίση χρηματοπιστωτικής αξιοπιστίας (insolvency), λόγω της εκτίναξης των επιτοκίων δανεισμού, καθώς αφενός δεν είναι δυνατή η απευθείας χρηματοδότηση του κρατικού προϋπολογισμού από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (αντίθετα με ό,τι συμβαίνει σε άλλες περιοχές του αναπτυγμένου καπιταλισμού), ενώ η ΧΠ σφαίρα εισήλθε σε μια διαδικασία επαναξιολόγησης των πιστωτικών κινδύνων. Στη νέα αυτή συγκυρία, η μεταφορά «αποταμιεύσεων» από το ευρωπαϊκό «κέντρο» στην ευρωπαϊκή «περιφέρεια» ανακόπηκε απότομα.

Καταλήγουμε, επομένως, σε εκείνο που θα μπορούσε να ονομαστεί και ως στρατηγικό δίλημμα του ευρώ, που αποτελεί συστατικό στοιχείο και της ελληνικής κρίσης:

Οι επίμονες ανισορροπίες (στα ισοζύγια των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών) στο εσωτερικό της ΖτΕ και η διόγκωση του δημόσιου χρέους αποτελούν μία ενεργή αντίφαση της συνολικότερης αρχιτεκτονικής. Από τη μία πλευρά, συνέβαλαν στην οργάνωση της κοινωνικής συναίνεσης γύρω από τη συγκεκριμένη αναπτυξιακή στρατηγική του κεφαλαίου. Από την άλλη όμως, αποδείχτηκαν ένα καθεστώς συμβίωσης ιδιαίτερα ευάλωτο σε απρόβλεπτα οικονομικά συμβάντα, αποτελώντας ταυτόχρονα επιμέρους εμπόδιο στην ίδια την αναδίπλωση της νεοφιλελεύθερης αρχιτεκτονικής του ευρώ.

4) Η κρίση της ΟΝΕ ως «ευκαιρία» για το κεφάλαιο

Η κρίση αποτέλεσε μία πρώτης τάξεως «ευκαιρία» για την αναγκαία «διόρθωση» (μέσα από τη βίαιη αναδιανομή εισοδήματος και εξουσίας υπέρ των δυνάμεων του κεφαλαίου), των αντιφάσεων της πρώτης φάσης του εγχειρήματος της ΖτΕ. Από την πλευρά της καπιταλιστικής εξουσίας τέθηκε έτσι σε κίνηση μία σκληρή και άνευ προηγουμένου επίθεση στην εργασία, η οποία εκδηλώνεται στο όνομα της δημοσιονομικής εξυγίανσης και της ανταγωνιστικότητας. Η κρίση της Ελλάδας, οι διεθνείς χρηματαγορές, η ΕΕ, ο ευρωπαϊκός μηχανισμός στήριξης και το ΔΝΤ υπηρετούν απαρέγκλιτα τις σκληρές επιλογές του κεφαλαίου αποτελώντας κατά βάση «τμήματα» ενός ενιαίου μηχανισμού. Εκείνο, βέβαια, που δεν είναι ποτέ προβλέψιμο είναι τα αστάθμητα συμβάντα της ταξικής πάλης και η συναίνεση των κοινωνιών σε τέτοιες απροκάλυπτα ταξικές πολιτικές.

Γίνεται λοιπόν φανερό ότι το κύριο χαρακτηριστικό της κρίσης είναι η συνολική επαναδιαπραγμάτευση του συσχετισμού δύναμης ανάμεσα στον κόσμο της εργασίας και τις δυνάμεις του κεφαλαίου.

Υπό αυτό το πρίσμα δεν μπορεί να υπάρξει μία καθολικά αποδεχτή μεθοδολογία για την έξοδο από την κρίση. Κάθε πρόταση φέρει μαζί της μια συγκεκριμένη ταξική οπτική και μεροληψία. Κάθε πρόταση στηρίζεται και σε διαφορετικές προτεραιότητες. Από τη μία μεριά υπάρχουν τα ζητήματα της ανάκαμψης της κερδοφορίας (αλλά και του χρέους, των ελλειμμάτων) και από την άλλη μεριά υπάρχουν τα ζητήματα της ανεργίας, των μισθών, των εργασιακών δικαιωμάτων και της προστασίας του περιβάλλοντος.

5) Ο ακραίος χαρακτήρας του ελληνικού νεοφιλελευθερισμού

Η κρίση είναι εντονότερη στην Ελλάδα, δηλαδή το ελληνικό δημόσιο χρέος βρίσκεται στο ψηλότερο επίπεδο των χωρών της ΖτΕ λόγω του ακραίου χαρακτήρα που πήραν στη χώρα οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές ήδη από τη δεκαετία του 1990, μέσα από τη διαρκώς διευρυνόμενη νόμιμη φοροαπαλλαγή του κεφαλαίου και των ψηλών εισοδημάτων. Το χρέος διεύρυνε τη σφαίρα των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών, δημιουργώντας δυνατότητες για επικερδή τοποθέτηση στους κατόχους χρήματος: Να δανείζουν το κράτος.

Αυτή η μονόπλευρη ταξική πολιτική υπέρ των «εχόντων και κατεχόντων» που απαρέγκλιτα ακολούθησαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είναι συν-υπεύθυνη για το βάθος της σημερινής δημοσιονομικής κρίσης:
Αν η άμεση φορολογία στην Ελλάδα βρισκόταν απλά στον ευρωπαϊκό μέσο όρο κατά την περίοδο 2000-2008, το Δημόσιο θα είχε εισπράξει στο διάστημα αυτό φορολογικά έσοδα της τάξεως των 95 δις ευρώ. Συνυπολογίζοντας τα έτη 2009 και 2010, προκύπτει ότι το ελληνικό Δημόσιο παραιτήθηκε υπέρ των ψηλών εισοδημάτων από έσοδα που αντιστοιχούν στο δάνειο που έλαβε η χώρα από την Τρόικα.

Από το 1997 μέχρι το 2007 η Ελλάδα είχε, όπως ήδη είπαμε, από τους μεγαλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης στην Ευρωζώνη με αποτέλεσμα την κατακόρυφη αύξηση του ΑΕΠ κατά 44%. Με σταθερούς τους υπόλοιπους παράγοντες (κρατικά έσοδα, δαπάνες κλπ.) έπρεπε να επέλθει σημαντική μείωση του χρέους ως % του ΑΕΠ (αφού αυτό ορίζεται πάντα ως ποσοστό επί του ΑΕΠ). Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη λόγω της τεράστιας μείωσης των φορολογικών συντελεστών στα κέρδη του κεφαλαίου και στη μεγάλη περιουσία, με τη φορολογία επί των αδιανέμητων κερδών να μειώνεται από 35% το 2004 (40-45% το 1981) σε 24% το 2009 και 20% σήμερα, και την εισαγωγή μίας πλειάδας φοροαπαλλαγών. Οι Έλληνες εφοπλιστές, οι οποίοι συγκεντρώνουν το 16% της χωρητικότητας του παγκόσμιου εμπορικού στόλου και το 22% της παγκόσμιας χωρητικότητας πετρελαιοφόρων, απολαμβάνουν 58 φοροαπαλλαγές, με τελικό αποτέλεσμα να πληρώνουν στο κράτος ετησίως μόλις 12 εκ. ευρώ, έναντι 50 εκ. που πληρώνουν οι μετανάστες με τα παράβολά τους [2].

Οι φόροι που πλήρωσαν οι μισθωτοί και τα άλλα φυσικά πρόσωπα αυξήθηκαν από 5,6 δις ευρώ το 2004 στα 11 δις ευρώ το 2008. Αντίθετα οι ανώνυμες εταιρείες και τα άλλα νομικά πρόσωπα πλήρωσαν το 2004 4,8 δις ευρώ (4.775 εκ. ευρώ) και το 2008 κατά τι λιγότερο και συγκεκριμένα 4,705 εκ. ευρώ.

Πάνω στη νόμιμη φοροαπαλλαγή των «εχόντων και κατεχόντων» προστίθεται η φοροαπαλλαγή και εισφοροδιαφυγή, που όπως και η διαφθορά διευκολύνονται από τη διάλυση των ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους. Είναι χαρακτηριστικό ότι για 900.000 περίπου επιχειρήσεις υπάρχουν γύρω στους 1000 ελεγκτές!

6) Η διέξοδος για τις δυνάμεις της εργασίας είναι η ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού και η «κοινωνική ατζέντα»: Αναδιανομή εξουσίας και εισοδήματος υπέρ των εργαζομένων και επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με διαγραφή μεγάλου μέρους του, με κριτήρια κοινωνικά, αναπτυξιακά, οικολογικά.

Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που ακολουθούν οι ελληνικές (και ευρωπαϊκές) κυβερνήσεις βασίζονται σε ένα «πατριωτικό» επιχείρημα: Ενισχύοντας τα κέρδη του κεφαλαίου και την «ανταγωνιστικότητα» της εθνικής οικονομίας έναντι των άλλων χωρών, θα βελτιωθεί στο μέλλον και η κατάσταση των εργαζομένων, παρά τη σημερινή λιτότητα, φτώχεια και κατάργηση δικαιωμάτων (που βαφτίζονται κομψά «θυσίες» για να βγει η χώρα από την κρίση). Με την εναλλακτική πρόταση της Αριστεράς, που αποδομεί πλήρως αυτή τη συντηρητική ρητορεία, θα ασχοληθεί αύριο το Συνέδριό μας. Εδώ θα ήθελα να θίξω ένα μόνο ζήτημα:

Από διάφορες δυνάμεις, ακόμη και αριστερές, προβάλλεται ως λύση, μπροστά στην ιστορική αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη, η διάλυση του ευρώ ή η έξοδος από αυτό όποιας χώρας έχει προβλήματα.

Η έξοδος από το ευρώ, με τις σημερινές συνθήκες που επικρατούν τόσο διεθνώς όσο και στην Ευρώπη δεν είναι μία επιλογή προς το συμφέρον των εργαζόμενων και επομένως δεν μπορεί να είναι επιλογή των δυνάμεων της Αριστεράς. Την έξοδο από το ευρώ προτείνουν άλλωστε υπερσυντηρητικοί κύκλοι επειδή προσδοκούν είτε ότι θα ευνοηθούν οι χρηματαγορές, είτε ότι μέσω των παλιών εθνικών νομισμάτων και του συναλλαγματικού πολέμου που θα ξεσπάσει, θα εφαρμοστούν ακόμα πιο σκληρές πολιτικές ενάντια στους εργαζόμενους.

Αλλά και η γενικότερη αποτίμηση της παγκόσμιας κατάστασης δείχνει ότι για να ανατραπεί η σημερινή παγκόσμια ηγεμονία του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος και να προωθηθούν στρατηγικοί στόχοι όπως ο έλεγχος των διεθνών αγορών και των τραπεζών, η προστασία του περιβάλλοντος και ο κοινωνικός μετασχηματισμός υπέρ των εργαζομένων απαιτούνται λύσεις που αφορούν κυρίως την αλλαγή των ταξικών συσχετισμών δύναμης σε κάθε (ευρωπαϊκή) χώρα, και όχι λύσεις προώθησης της «εθνικής ανταγωνιστικότητας» έναντι των άλλων χωρών. Θα ήταν αστείο να προτείνουμε από αυτό εδώ το Συνέδριο , π.χ. στους Πορτογάλους συντρόφους μας, να αγωνιστούν για να υιοθετήσει η χώρα τους το «νέο εσκούδο», ώστε μέσα από αλλεπάλληλες ανταγωνιστικές υποτιμήσεις να αυξηθούν, υποτίθεται, τα κέρδη των Πορτογάλων καπιταλιστών εξαγωγέων, και έτσι να βελτιωθεί, υποτίθεται επίσης, και η θέση των Πορτογάλων εργαζομένων.

Η έξοδος από το ευρώ, στις σημερινές διεθνείς συνθήκες παγκόσμιας κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού, είναι απατηλή λύση αφού οι πιέσεις των χρηματαγορών σε ένα αδύνατο εθνικό νόμισμα για ευθυγράμμιση με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και για να αποδεχθεί ο εργαζόμενος κόσμος μεγαλύτερες θυσίες από αυτές που υφίσταται τώρα, θα είναι μεγαλύτερες.

[1] To 2011, το συνολικό έλλειμμα των 17 κρατών-μελών της ευρωζώνης θα κυμανθεί στο 4,6% του ΑΕΠ, ενώ στις ΗΠΑ θα φτάσει στο 8,9% και στην Ιαπωνία στο 6,6% του ΑΕΠ τους. Το συνολικό δημόσιο χρέος των κρατών της ΖτΕ αναμένεται ότι θα είναι ίσο με το 86,5% του συνολικού ΑΕΠ τους, ενώ στις ΗΠΑ θα φθάσει το 98,4% και στην Ιαπωνία το 204,2% του ΑΕΠ αντίστοιχα (Der Spiegel 8/2/2011).

[2] Αξίζει στο σημείο αυτό να τονίσουμε επίσης ότι για την κρίση των δημόσιων οικονομικών δεν ευθύνονται ούτε οι «ψηλοί μισθοί» των δημοσίων υπαλλήλων, ούτε ο «μεγάλος αριθμός τους». Τα αποτελέσματα της πρόσφατης απογραφής έδειξαν ότι ο λεγόμενος «υπερπληθυσμός» του δημοσίου δεν στηρίζεται στα πραγματικά δεδομένα. Το σύνολο των υπαλλήλων που καταγράφτηκε έφτασε τους 768.009, περιλαμβάνοντας τους μόνιμους υπάλληλους, τους δικαστικούς και τους δημόσιους λειτουργούς (625.738), τους υπαλλήλους ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου (53.833), τους υπαλλήλους ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου (44.811), τους συμβασιούχους έργου (14.345), τους αιρετούς (12.609) και άλλες πιο ολιγάριθμες κατηγορίες. Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια σχετικά χαμηλή θέση ως προς τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων που διατηρεί σε σύγκριση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ενώ εξίσου χαμηλό είναι το ποσοστό των εργαζομένων στο Δημόσιο σε σχέση με το σύνολο των εργαζομένων.

Πηγή :Red Note

Εικόνα: thinwildmercurythought.blogspot.com

Μήδεια και άλλες τελετουργίες κάποτε στην Αθήνα

150 μετανάστες "με χαρτιά"  κάνουν απεργία πείνας γα την ανέγερση τζαμιού στην Αθήνα .Ένα ευρύτατο κύμα συμπαράστασης (έντιμοι δημοσιογράφοι, συνταγματολόγοι ) τους υποστηρίζει και προτείνει μια ενδιάμεση λύση που δεν τους ικανοποιεί τελείως.


Η κυβέρνηση κωφεύει αλλά και οι μετανάστες επιμένουν Ένας μετανάστης χάνει τη ζωή του και άλλοι δύο είναι ετοιμοθάνατοι.

Το ζήτημα εντάσσεται στην τηλεοπτική ζωή, και «διαλύεται» στον καθημερινό ορυμαγδό μηνυμάτων. Είναι θέμα δυο ημερών και πέντε τηλεπαράθυρων.

Τι λάθος έχουν κάνει οι μετανάστες;

Δεν έχουν υπολογίσει ότι ζουν σε μια «ανεπτυγμένη» χώρα όπου ο θάνατος δεν σοκάρει. Οι πολίτες έχουν εξοικειωθεί τελείως με δολοφονίες, εργατικά ατυχήματα, πυρπολημένους τραπεζοϋπάλληλους το αίμα ρέει στην πόλη. Η νεολαία της κοινωνίας έχει δει χιλιάδες θανάτους και ξεκοιλιάσματα σε πάσης φύσεως internet games, η πορνεία δεν αφορά πια τα κορίτσια που πεινάνε αλλά τις γόνους μικρομέγαλων οικογενειών. Σε ακτίνα χιλίων μέτρων από τον τόπο της απεργίας πείνας πεθαίνουν καθημερινά 1-2 από ναρκωτικά και το βράδυ οι μισοί ζητιάνοι είναι ετοιμοθάνατοι.

Το αστείο είναι πως η κοινή γνώμη υποκρίνεται ότι υπάρχει ζήτημα ανθρώπινης ζωής .Οι αλληλέγγυοι και οι πολιτικοί τους αντίπαλοι έχουν ήδη προεξοφλήσει το θάνατο μόνο και μόνο με τον εξορκισμό του. Μιλάνε ως εάν ο θάνατος να έγινε.

Η Ελληνική κοινωνία δεν ζει , ζει μια τελετουργία. Δεν νοιάζεται για κανένα θάνατο, συμμετέχει στο τελετουργικό , όπως απολαμβάνει όλες τις εκδοχές  της Μήδειας.

Ως τελετουργικό συμβάν το απολαμβάνουμε όλοι μας. Γιατί όλοι μα όλοι παίζουμε τους ρόλους μας κανονικά. Και όταν λέμε όλοι εννοούμε όλοι ε;

Λιβύη και Αριστερά:Δυο πρώτες απόψεις

Ενάντια στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη  του FIDEL CASTRO

(26/02/2011)

Αυτό που είναι απόλυτα εμφανές σε εμένα είναι ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την ειρήνη στη Λιβύη και δεν θα διστάσει να δώσει στο ΝΑΤΟ την εντολή να εισβάλλει σε αυτή την πλούσια χώρα – πιθανόν αυτό να είναι θέμα ωρών ή ημερών.

Κάθε έντιμος άνθρωπος πρέπει να είναι πάντα εναντίον κάθε αδικίας που διαπράττεται σε οποιοδήποτε κράτος του κόσμου, και αυτή τη στιγμή δεν θα πρέπει να παραμείνει σιωπηρός βλέποντας το έγκλημα που το ΝΑΤΟ προετοιμάζεται να διαπράξει απέναντι στο λαό της Λιβύης. Ο επικεφαλής αυτής της μιλιταριστικής οργάνωσης ωθείται για να το πράξει. Αυτό πρέπει να καταδικασθεί.

Το κείμενο από Monthly Review σύνδεση εδώ


Δείξε μου τον φίλο σου... Ημερομηνία δημοσίευσης: 05/03/2011

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΛΑΣΚΟΥ*

Ο Καντάφι, απʼ ό,τι φαίνεται, τελειώνει μέσα σε λουτρό αίματος. Ο κολλητός του Ανδρέα Παπανδρέου -λόγω κοινών συμφερόντων της «περιφέρειας», προφανώς- και σπόνσορας του ΓΑΠ, μέλους του διοικητικού συμβουλίου ευαγούς ιδρύματος του φιλτάτου σφαγέα του λαού του, τελειώνει ως πρωταγωνιστής σε ταινία τρόμου του είδους «Η νύχτα με τις μάσκες».

Για τα γεγονότα στη Λιβύη έχουν γραφτεί πολλά και θα ειπωθούν ακόμη περισσότερα. Νομίζω πως όλοι οι αριστεροί κατανοούμε τη σημασία των όσων συμβαίνουν στον αραβικό κόσμο. Ανεξάρτητα από την κατάληξη των εξεγέρσεων -και πρόβλεψη ασφαλής δεν μπορεί να γίνει- ένα πράγμα αποδείχτηκε: κανένα καθεστώς, όσο ισχυρό, αιμοβόρο και αποφασισμένο κι αν είναι, δεν μπορεί να αντέξει σε αυτό που παλιότερα λέγαμε κίνηση των μαζών. Δεν έχω, επʼ αυτού, να προσθέσω τίποτε ιδιαίτερο. Έχω, όμως, κάποια «παράπλευρα» σχόλια, που νομίζω πως αξίζει να πέσουν στο τραπέζι.

Πρώτα πρώτα, για να επανέλθω στην αρχή, η, ξεχασμένη και σκοπίμως αποκρυπτόμενη εδώ και καιρό, στενή συνάφεια του ΠΑΣΟΚ με διάφορους άθλιους τύπους της ευρύτερης «περιφέρειας» είναι ιδρυτικό στοιχείο του... Κινήματος. Δεν είναι μόνο ο Καντάφι, του οποίου του «Πράσινο Βιβλίο» ήταν το απόλυτο μπεστ-σέλερ μεταξύ των πασόκων, που εντρυφούσαν στα μυστήρια της Τζαμαχιρία, στην εποχή της Αλλαγής. Δεν είναι ούτε μόνο οι σοσιαλιστές εκδοροσφαγείς σύντροφοι Αιγύπτου, Τυνησίας και λοιπής Μπαρμπαριάς. Ούτε το Μπάαθ και ο Σαντάμ Χουσεΐν. Είναι, κυριολεκτικά, τόσοι οι φίλοι εξωτικοί δικτάτορες, ων ουκ έστιν αριθμός.

Η σχέση με αυτούς εγγράφεται στον γενετικό κώδικα της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας τόσο καταστατικά, που είναι υπερβολικό να μιλάμε για σοσιαλδημοκρατία, ό,τι κι αν έχουμε να προσάψουμε στην τελευταία -και είναι πολλά και τρομερά. Το ΠΑΣΟΚ είναι κάτι χειρότερο. Από αυτήν την άποψη, το «δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι» είναι απολύτως καίριο και δεν χρειάζεται να προσθέσω πολλά περισσότερα. Ούτε και χρειάζεται να προσθέσω πολλά για τον θλιβερό -και μετράω τα λόγια μου- Κάστρο, πέρα από το άλλο ρητό, που λέει «πού είσαι νιότη που 'δειχνες πως θα γινόμουν άλλος».

Με ενδιαφέρει, αντίθετα, να σταθώ λίγο περισσότερο στο θέμα Τσάβες. Η ενημέρωση που έχω είναι πως ο πρόεδρος της Βενεζουέλας τοποθετήθηκε με δήλωσή του, που τιτλοφορείται «Ζήτω η Λιβύη και η ανεξαρτησία της», ενώ είναι γνωστό πως οι σχέσεις του με τον Καντάφι υπήρξαν για χρόνια εξαιρετικές. Και πρέπει να πω πως αυτό με κάνει να δυσφορώ έντονα. Δεν θέλω να υποστηρίζω ανθρώπους που υποστηρίζουν -θερμά ή λιγότερο θερμά, λίγο με ενδιαφέρει- διεθνή καθάρματα.

Για τη ριζοσπαστική αριστερά, νομίζω, πρόκειται για αξιακό ζήτημα πρώτης προτεραιότητας με μεγάλη ηθική και αισθητική -και πάλι ηθική, δηλαδή- βαρύτητα. Από αυτά στα οποία σκόντο δεν μπορεί να γίνεται. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, που η ριζοσπαστική αριστερά δεν φημίζεται για την προσήλωσή της στον συνήθη «ρεαλισμό», γεωπολιτικό ή άλλο.

Να το πω όσο πιο καθαρά γίνεται: Αν ο Τσάβες υποστηρίζει τον Καντάφι, εμείς πρέπει να σταματήσουμε να υποστηρίζουμε τον Τσάβες. Γιατί, εκτός των άλλων, η πολιτική που διαμορφώνεται στη βάση της ισοδυναμίας «ο εχθρός του εχθρού μου φίλος» έχει βοηθήσει στην... παραγωγή εκατοντάδων εκατομμυρίων πτωμάτων μέσα σε λιγότερο από έναν αιώνα. Άλλωστε και για τον Πολ Ποτ ακόμα αν ψάχναμε, θα βρίσκαμε επαρκείς «πραγματιστικούς» λόγους για τους... κακούς του τρόπους.

Να το πω ακόμη καθαρότερα: Έχουμε μπει ήδη ξανά σε πολύ άγριους καιρούς. Και, σε τέτοιες περιστάσεις, τα σκόντα απαγορεύονται ακόμη περισσότερο από ό,τι άλλοτε. Η αδιάλλακτη εμμονή μας στη δημοκρατία και τον διεθνισμό είναι όρος για την πολιτική μας παρουσία. Είμαστε με τους εξεγερμένους εναντίον των εξωτικών σφαγέων, ανεξαρτήτως «γεωπολιτικών αναλύσεων». Είμαστε μαζί τους στις πλατείες για την εξόντωση των δικτατόρων κι ας «βυσσοδομεί ο ιμπεριαλισμός», ο οποίος, βέβαια, μια χαρά τα πήγαινε με τους περισσότερους από αυτούς.

Κι όλα αυτά γιατί, πραγματικά, εμείς «δεν ξέρουμε από πολιτική, είμαστε ρομαντικοί και αφελείς». Όσο ρομαντική και αφελής ήταν η Ρόζα Λούξεμπουργκ. Αν, όμως, είναι να αλλάξει ο κόσμος στʼ αλήθεια -και αυτό, πλέον, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου- εσείς θα ποντάρατε στους «πραγματιστές» ή στους «αφελείς»;

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην Αυγή , σύνδεση εδώ

Το R&D του μπακλαβά

Στις αρχές του 60 ένας Ηπειρώτης φούρναρης στον Νέο Κόσμο έχει μια περίεργη έλξη για τα μηχανήματα. Αντί να φωνάζει το γνωστό του μάστορα όποτε κάποιο μηχάνημα είχε πρόβλημα, παρατούσε τα ζυμωτήρια και τις πινακωτές, άρπαζε τα κατσαβίδια και τις βίδες και τα έφτιαχνε μόνος του. Σε λίγο καιρό δίπλα από το φούρνο δημιούργησε ένα χώρο 50 τετραγωνικών για να ασχολείται με το χόμπυ του. Άρχισε να επιδιορθώνει όχι μόνο τα δικά του μηχανήματα αλλά και των συναδέλφων του. Κράτησε το μηχανουργείο ως δεύτερη δουλεία μέχρι την στιγμή που η φήμη του άρχισε να του φέρνει μια πολύ περίεργη σχεδόν απελπισμένη πελατεία. Οι παραγωγοί κανταιφιού και μπακλαβά, που έτσι και αλλιώς ήταν λίγοι, είχαν πολύ περισσότερο την ανάγκη του. Οι μεγάλοι διεθνείς παίκτες της αρτοποιίας ούτε καν ήξεραν το φύλλο μπακλαβά. Ο φούρναρης εξειδικεύεται τόσο στα μηχανήματα αυτά , ώστε στα πενήντα τετραγωνικά φτιάνει με αντιγραφή το πρώτο δικό του μηχάνημα αυτόματης παραγωγής φύλλου μπακλαβά.


Πενήντα χρόνια μετά συνάντησα τον εγγονό του ΑΒ

Το χόμπυ του παππού είχε μετεξελιχθεί μέσα σε δυο γενιές σε μια πολύ μικρή αλλά ειδικευμένη βιοτεχνία που εξάγει το 80 % της παραγωγής της. Πρόκειται για μια εταιρεία οκτώ (8) ανθρώπων που ουσιαστικά έχει know how engineering μπακλαβά, γιατί αναθέτει με outsourcing σε ελληνικά μηχανουργία τα διάφορα εξαρτήματα. Η εταιρεία ουσιαστικά διαχειρίζεται το brand της, και η τεχνολογία της είναι ο σχεδιασμός και το μοντάρισμα συστημάτων που παράγουν άλλοι. Ο εγγονός έχει ένα βαρύ πρόγραμμα ταξιδιών καθώς οι εξαγωγές εκτείνονται από την Οσάκα ως το Ντητρόιτ και από το Χαρτούμ ως την Τύνιδα. Η βιοτεχνία των οκτώ (8 ) ατόμων είναι ουσιαστικά μια εταιρεία R&D .Τα προϊόντα φύλλου μπακλαβά είναι η βάση πολλών gourmet που δημιουργούν νέες ανάγκες σε ποιότητα χαρακτηριστικά , και άρα τα μηχανήματα πρέπει να βελτιώνονται συνεχώς.

Ο ΑΒ εξήγησε πως βρίσκεται τεχνολογικά στην παγκόσμια πρωτοπορία, ουσιαστικά ανταγωνίζεται τον εαυτό του. Η αυτόματη κατασκευή φύλλου μπακλαβά και κανταϊφιού είναι μια υπόθεση με πολλά τεχνολογικά tips.

Ήπιαμε το καφεδάκι μας και ο ΑΒ είχε δυο παράπονα

Συμμετέχει σε 4 παγκόσμιες εξειδικευμένες εκθέσεις. Στην τελευταία στο Ντουμπάι έμενε σε ξενοδοχείο όπου πλήρωνε 60 Ευρώ την διανυκτέρευση. Ο αρμόδιος του σχετικού φορέα εξαγωγών που βρέθηκε και αυτός στην ίδια έκθεση ,έμενε σε ξενοδοχείο των 350 Ευρώ. Δεν το επισκέφθηκε ούτε μια φορά, και οι παροχές του οργανισμού ήταν υποτυπώδεις.

Οι δουλειές του για το 2011 έχουν αύξηση 30 %.Ωστόσο δεν μπορεί να βρει ένα συνεργάτη που να μπορεί να συνδυάσει κάποιες ικανότητες. Γνώση τεχνολογίας τροφίμων, διάθεση για ταξίδια, με λελογισμένο προϋπολογισμό, αλλά αποδοχές ακριβώς διπλάσιες από όσα παίρνει ένας επίκουρος στο πανεπιστήμιο. Τέτοιο πρόσωπο δεν υπάρχει στην Ελληνική αγορά.

Αυτή είναι η Ελλάδα του μνημονίου. Ταλαντούχα με άγνωστες επιτυχίες, σοβαρές στρεβλώσεις, ασυνάρτητες διαδρομές και άγνωστες σχεδόν γραφικές δυνατότητες. Αυτή η ιδιόρρυθμη Ελλάδα του R&D του μπακλαβά είναι η μειοψηφία. Όντας μειοψηφία δεν μπορεί να δημιουργήσει κανένα σοβαρό ρεύμα. Αυτό είναι το πρόβλημα μας αλλά και η μύχια ελπίδα μας.

Εκκληση για σχηματισμό επιτροπής λογιστικού ελέγχου επί του Ελληνικού χρέους

Οι υπογράφοντες πιστεύουμε ότι υπάρχει επιτακτική ανάγκη να δημιουργηθεί Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ) η οποία θα εξετάσει το ελληνικό δημόσιο χρέος. Η τρέχουσα πολιτική της ΕΕ και του ΔΝΤ για την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους έχει επιφέρει μεγάλο κοινωνικό κόστος στην Ελλάδα. Κατά συνέπεια ο ελληνικός λαός έχει δημοκρατικό δικαίωμα να απαιτήσει πλήρη πληροφόρηση όσον αφορά το χρέος που είναι δημόσιο, ή εγγυημένο από το κράτος.

Ο σκοπός της ΕΛΕ θα είναι η εξακρίβωση των αιτίων του δημόσιου χρέους, των όρων με τους οποίους έχει συναφθεί, καθώς και της χρήσης των δανείων. Στη βάση των συμπερασμάτων της η ΕΛΕ θα διαμορφώσει κατάλληλες προτάσεις για την αντιμετώπιση του χρέους, συμπεριλαμβανομένου του χρέους που θα αποδειχθεί παράνομο, μη νομιμοποιημένο, ή απεχθές. Η επιδίωξη της ΕΛΕ θα είναι να συνδράμει την Ελλάδα ώστε να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για να αντιμετωπίσει το βάρος του χρέους. Η ΕΛΕ θα επιχειρήσει επίσης να διαπιστώσει ευθύνες για τις προβληματικές συμβάσεις χρέους.

Το δημόσιο και το ιδιωτικό χρέος βρίσκονται στην καρδιά της κρίσης της Ευρωζώνης. Η παγκόσμια κρίση που ξεκίνησε το 2007 πήρε τη μορφή κρίσης χρέους της περιφέρειας της Ευρωζώνης. Σύμφωνα με τον τελευταίο προϋπολογισμό, το ελληνικό δημόσιο χρέος αναμένεται να αυξηθεί από 299 δις ευρώ (ή 127% του ΑΕΠ) το 2009 σε 362 δις ευρώ (ή 159% του ΑΕΠ) το 2011. Η διόγκωση του δημόσιου χρέους επέτεινε τον κίνδυνο εθνικής χρεοκοπίας των περιφερειακών χωρών και αύξησε τις πιθανότητες τραπεζικής χρεοκοπίας στην Ευρώπη. Η ΕΕ, σε συμφωνία με εθνικές κυβερνήσεις, αντέδρασε υιοθετώντας προγράμματα διάσωσης που διευκολύνουν τον προσωρινό δανεισμό των κρατών της Ευρωζώνης και προστατεύουν τις τράπεζες. Αλλά τα μέτρα αυτά δεν κατάφεραν να καθησυχάσουν τις χρηματοπιστωτικές αγορές, με συνέπεια τα επιτόκια δανεισμού των περιφερειακών χωρών να συνεχίσουν να ανεβαίνουν. Επιπλέον, το αντίτιμο των προγραμμάτων ήταν η λιτότητα. Η Ελλάδα, η Ιρλανδία και άλλες χώρες αναγκάστηκαν να περικόψουν μισθούς και συντάξεις, να μειώσουν τις δημόσιες δαπάνες, να συρρικνώσουν τις παροχές πρόνοιας, να ιδιωτικοποιήσουν δημόσιες επιχειρήσεις και να απελευθερώσουν τις αγορές. Αναπόφευκτα θα υπάρξει και περαιτέρω κοινωνικό κόστος λόγω αύξησης της ανεργίας, χρεοκοπίας επιχειρήσεων και συρρίκνωσης της παραγωγής.

Η Ελλάδα βρέθηκε στο επίκεντρο των προγραμμάτων διάσωσης της ΕΕ, αλλά ο ελληνικός λαός έχει κρατηθεί στο σκοτάδι όσον αφορά τη σύνθεση και τους όρους του δημόσιου χρέους. Η έλλειψη ενημέρωσης συνιστά θεμελιώδη αποτυχία των δημοκρατικών διαδικασιών. Οι λαοί που καλούνται να φέρουν το κόστος των προγραμμάτων της ΕΕ έχουν δημοκρατικό δικαίωμα στην πλήρη πληροφόρηση.

Η ΕΛΕ μπορεί να συμβάλλει στην αναπλήρωση του δημοκρατικού αυτού ελλείμματος. Μπορεί επίσης να ενθαρρύνει τη συμμετοχή ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων στην ανάπτυξη κινημάτων για την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους. Η επιτροπή θα είναι διεθνής και θα αποτελείται από ορκωτούς λογιστές του χρέους και των δημόσιων οικονομικών, από νομικούς, οικονομολόγους, αντιπρόσωπους των εργατικών οργανώσεων και μέλη των οργανώσεων την κοινωνίας των πολιτών. Θα είναι ανεξάρτητη από τα πολιτικά κόμματα, αλλά δεν θα αποκλείει τη συμμετοχή πολιτικών, αρκεί να συμφωνούν με τους σκοπούς της. Η ΕΛΕ θα διασφαλίζει την ύπαρξη εξειδικευμένης γνώσης και θα εγγυάται τον δημοκρατικό έλεγχο καθώς και το υπόλογο όλων των εμπλεκομένων.

Για να επιτύχει το στόχο της η ΕΛΕ θα πρέπει να έχει πλήρη διαχρονική πρόσβαση στις συμβάσεις και εκδόσεις δημόσιου χρέους, συμπεριλαμβανομένων των εκδόσεων ομολόγων, αλλά και διμερούς, πολυμερούς, ή άλλης μορφής χρέους και κρατικών υποχρεώσεων. Θα πρέπει να έχει τις απαραίτητες αρμοδιότητες ώστε να θέτει στη διάθεσή της όλα τα έγγραφα που κρίνει απαραίτητα για να επιτελέσει το έργο της. Θα πρέπει επίσης να θεσμοθετηθούν πρόσφοροι τρόποι ώστε να μπορεί να καλεί προς εξέταση δημόσιους λειτουργούς, όπως και να ανοίγει, μετά από αιτιολογημένο αίτημά της και δικαστική συνδρομή, τραπεζικούς λογαριασμούς, ιδίως λογαριασμούς του δημοσίου σε ιδιωτικές τράπεζες και στην Τράπεζα της Ελλάδας. Θα πρέπει, τέλος, να διαθέτει επαρκές χρονικό διάστημα για να μελετήσει τις συμβάσεις και να εξαγάγει το πόρισμά της.

Η δημιουργία διεθνούς και ανεξάρτητης ΕΛΕ για το ελληνικό δημόσιο χρέος αποτελεί αναντίρρητη ανάγκη. Είναι επίσης δημοκρατική απαίτηση του ελληνικού λαού που σηκώνει το βάρος της κρίσης και θέλει να γνωρίζει τις αιτίες της. Από όλες τις απόψεις η ελληνική ΕΛΕ θα μπορούσε να λειτουργήσει ως πρότυπο και για άλλες χώρες της Ευρωζώνης.

Ηλεκτρονική συλλογή υπογραφών εδώ

Εικόνα:peopleplacesthingsetc.com