Φιλελεύθερος Σοσιαλισμός-Κόμμα Αριστερών Φιλελεύθερων

Πριν από μερικούς μήνες κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το βιβλίο του Κάρλο Ροσέλι (1899-1937) «Φιλελεύθερος Σοσιαλισμός». Το βιβλίο, δημοσιεύεται το 1945 σχεδόν είκοσι χρόνια μετά τη δολοφονία του Ροσέλι από την ακροδεξιά ομάδα «La Galoule» αλλά έχει μια ερεθιστική επικαιρότητα. Ο Ροσέλι συμμετέχει στα ιδεολογικά ρεύματα της Ευρωπαϊκής αριστεράς, του σοσιαλισμού   αλλά ταυτόχρονα με ένα οξυδερκή σχεδόν προφητικό τρόπο  βλέπει τα αδιέξοδα της κεντρικά σχεδιασμένης οικονομίας και πολύ πριν τον «τρίτο δρόμο» επεξεργάζεται μια φιλελεύθερη προοπτική προς τον σοσιαλισμό. Στην επεξεργασία του Ροσέλι ο φιλελευθερισμός είναι μέθοδος ενώ ο σοσιαλισμός είναι πρόταγμα. Μπορούμε να εικάσουμε πως ένα έργο σαν του Ροσέλι θα ήταν σχετικά δύσκολο να σχηματιστεί στην αντίστοιχη Ελλάδα του μεσοπολέμου. Σε αντίθεση με την Ευρωπαϊκή αριστερά τα κοινωνικά και ιδεολογικά επίδικα εδώ έχουν αναδυθεί κάτω από το  βάρος της Μικρασιατικής καταστροφής, από τον εθνικό διχασμού, από τον ασφυκτικό γεωπολιτικό περίγυρο. Οι όροι του φιλελευθερισμού και σοσιαλισμού έχουν μια ειδική φόρτιση στις διαφορετικές χώρες.

Αν η Ιταλική αριστερά ευτύχησε να έχει ένα τόσο σημαντικό έργο στην γραμματεία της, η Ελληνική αριστερά είχε μια άλλη τύχη :Να έχει ένα κόμμα που συμμετείχε στην πιο δραματική συγκυρία ( 1943-1952) , έπαιξε σημαντικό ρόλο και ονομαζόταν με τον σύγχρονο όρο «Κόμμα Αριστερών Φιλελεύθερων».

Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον πως ενώ η ιστορική έρευνα για τον εμφύλιο και την δεκαετία του 50 έχει μια εντυπωσιακή  επικαιρότητα , για το κόμμα υπάρχουν σχετικά λίγες αναφορές και τεκμήρια.

Οι Αριστεροί Φιλελεύθεροι έχουν κυρίως στρατιωτική προέλευση από το κλίμα του Βενιζελισμού, το οποίο χαρακτηρίστηκε από την τότε δεξιά ως «βενιζελοκομμουνισμός» (1). Οι στρατιωτικοί αυτοί συμμετέχουν στο ΕΑΜ αλλά έχουν μια διακριτή απόσταση από το ΚΚΕ. Αναφέρονται σε τεκμήρια ως κόμμα ήδη από το 1944 ,ενώ στην ιστορική εκλογή του 45 συντάσσονται με το ΚΚΕ στην απόφαση του για αποχή. Με την έναρξη όμως του εμφυλίου οι Αριστεροί Φιλελεύθεροι παίρνουν διακριτή απόσταση και αυτό οριοθετούνται στον χώρο της τότε «νόμιμης αριστεράς». Υπάρχουν ιστορικές αναφορές για τους  Μάντακα ,Χατζήμπεη ,Γρηγοριάδη οι οποίοι συμμετέχουν σε όλες τις πολιτικές διαδικασίες.

Στις προσπάθειες ανασύνταξης της αριστερά με εκλογικούς σχηματισμούς όπως ο Δημοκρατικός Συναγερμός οι Αριστεροί Φιλελεύθεροι έχουν σημαντική συμβολή. Μάλιστα στις εκλογές του 1951 έχουν έξι από τους δέκα βουλευτές. Ωστόσο η στρατιωτική καταγωγή των περισσότερων στελεχών , ήταν αδύνατο να συγχρονιστεί με τις θέσεις του ΚΚΕ για το Μακεδονικό και την γεωπολιτική περιπλοκή του εμφυλίου.

Κρίσιμη στιγμή για τις σχέσεις των Αριστερών Φιλελεύθερων ήταν η ένταξη της Ελλάδας στο Νατο. Στην πρόσφατα δημοσιευμένη σχετική συζήτηση στη βουλή ο βουλευτής Λ.Καραμαούνας αναφέρει:

Εξαντληθείσης της συζητήσεως επί του υπό κρίσιν νομοσχεδίου, ως εκπρόσωπος του Κόμματος Αριστερών Φιλελευθέρων, εκφράζω την λύπην μου,διότι δεν θα υπάρξη ομόφωνος η γνώμη της Εθνικής Αντιπροσωπείας , όπως θα έπρεπε να είναι προκειμένου  περί τοιούτων θεμάτων. Βεβαίως θα ήτο καλόν να χαράξωμεν ιδίαν πολιτικήν.Δυστυχώς όμως δεν έχομεν ούτε την δύναμιν, ούτε το ανάστημα του μεσολαβητού.Δι’ αυτό είμαι υποχρεωμένος να συμφωνήσω με την πλειοψηφίαν της Εθνικής Αντιπροσωπείας (δηλαδή προσχώρηση της Ελλάδος στο Νατο) .Εάν υπάρχουν μεταξύ των παρατάξεων διαφοραί,,αι επικρίσεις ημπορούν να γίνουν επί άλλων θεμάτων και όχι εις αυτό το υψίστης εθνικής σημασίας θέμα. Βουλή: 18 Φεβρουαρίου 1952 .Επίσημα πρακτικά της Βουλής.

Σήμερα η συζήτηση φιλελευθερισμού και αριστεράς παραμένει ημιτελής, αν έγινε ποτέ. Ενίοτε παράγει τραγελαφικά αποτελέσματα (πηγή) . Μια  μικρή προσπάθεια για μια σύγχρονη διαπραγμάτευση του θέματος υπάρχει  εδώ

 (1) Για την έννοια του «βενιζελοκομμουνισμού» στο ηχητικό απόσπασμα εδώ

 Info

Μ.Λυμπεράτος : Από το Εαμ στην Εδα. Περιέχονται τα περισσότερα τεκμήρια για το κόμμα Αριστερών Φιλελευθέρων.

Τ. Τρίκκας, ΕΔΑ 1951-1967. Το νέο πρόσωπο της αριστεράς

Κ.Ροσέλι: Φιλελεύθερος Σοσιαλισμός

 

Η Προοδευτική Δημοκρατική Παράταξη και το ανεκτό όριο ρευστότητας

 

 

 

Η πρωτοβουλία των 58 μετασχηματίστηκε σε Προοδευτική Δημοκρατική Παράταξη  (πδπ) και αυτό είναι μια θετική εξέλιξη.

Υποστηρίζω ότι η προσπάθεια της πδπ να υλοποιήσει τις εξαγγελίες θα την οδηγήσει , εκ των πραγμάτων στη μοναδική ρεαλιστική προοπτική δηλαδή  να ενισχύσει ένα  αυθεντικό αυτοδιοικητικό ρεύμα εκσυγχρονισμού. Η προσγείωση της πδπ από τα υψηλά των προθέσεων στα χαμηλά των συνδιασκέψεων, τοπικών πρωτοβουλιών κλπ, θα αποκαλύψει στους εμπνευστές ότι ο μοναδικός τόπος συγκρότησης ενός χώρου συνάντησης έλλογης αριστεράς, φιλελευθερισμού , ευρωπαϊκής προοπτικής είναι η αυτοδιοίκηση , όπως αυτή οριοθετείται στην ατμόσφαιρα της πρωτοβουλίας  των πέντε δημάρχων. Άλλωστε μόνο μια νίκη στο αυτοδιοικητικό  επίπεδο θα μπορέσει να αναχαιτίσει την πιθανότητα οι απλές εκλογές να γίνουν δημοψήφισμα όπως οδηγεί η λογική των συριζα νδ. Είμαι σίγουρος πως η οργανωτική προσπάθεια της πδπ έχει θετικές συνέπειες από καραμπόλα. Επιδιώκοντας το ενιαίο ευρωψηφοδέλτιο θα υλοποιήσει τα εκσυγχρονιστικά δημοτικά σχήματα.

Μέχρι τις ευρωεκλογές ο χρόνος είναι μακρύς.

Εκτιμώ πως σε αντίθεση με τις δηλώσεις η πόλωση θα είναι μικρότερη από ότι προδιαγράφεται.

Η α λα Γαπ του 8-9 αντιπολίτευση του συριζα, έχει όρια ακριβώς γιατί ο συριζα , κινδυνεύει όπως ο γαπ , να παραλάβει κάστανα τα οποία πυρακτώθηκαν από τον ίδιο.

Η ανάγνωση που κάνει ο  συριζα για την Ευρώπη έχει άρρητες προκείμενες. Περιγράφει μια πόλωση Μέρκελ - Νότου η οποία εκφράζεται ως αδιέξοδη λιτότητα, όμως οι πόλοι της σύγκρουσης  προσλαμβάνονται ως εάν να έχουν σταθερά χαρακτηριστικά. Με κάποιο τρόπο η συμπαγής ισχύς του Βερολίνου είναι ο αφανής όρος για την επιδίωξη μιας αριστερής ανατροπής της λιτότητας. Στην συριζαική ανάγνωση υπάρχει ένας σταθερός αδρός συνομιλητής με τον οποίο αναζητείται ένας win win συμβιβασμός. Όμως η ευρωπαϊκή  δυναμική  εμπεριέχει το ισχυρό ενδεχόμενο ,η μετεκλογική Ευρώπη να έχει ως κύριο νικητή ένα  ευρωσκεπτικισμό τύπου Le Pen σε πολλές χώρες αντί της Ευρωπαϊκής αριστεράς. Στην περίπτωση αυτή   το αδρό και εν πολλοίς ελπιδοφόρο σχήμα  " μερκελισμός  vs νότος" θα αντικατασταθεί από μια φυγοκεντρική δίνη κυρίως συντηρητικών δυνάμεων, σε τέτοιο βαθμό όπου ο σταθερός πόλος Μέρκελ Σόιμπλε να αποτελεί γλυκιά νοσταλγία. Μια νίκη του Συριζα δεν θα εκληφθεί ως αριστερή ευρωπαϊκή αναγέννηση αλλά θα σωρευθεί ως υποσύνολο μιας ανερχόμενης ευρωσκεπτικιστικής στάσης. Η  οιονεί κρατική και εθνική ευθύνη του συριζα (1)  ψηλαφεί  τα γεωπολιτικά όρια σταθερότητας και τον ελκύει  , από άλλο δρόμο και προσανατολισμό, εγγύτερα προς τους «Μερκελιστές».

Υπάρχει πάντα ένα κατώφλι ρευστότητας  το οποίο ένα δυνητικό κόμμα κυβέρνησης δεν μπορεί να υπερβεί. Σε μια  Ευρώπη με Λεπενική δυναμική το δυνητικό σενάριο μιας Αριστερής κυβέρνησης «καταλύτη» παραπέμπει περισσότερο στην εικόνας μιας Ελλάδας «μοναδικής εξαίρεσης» η οποία είναι αφόρητη και για τους πιθανούς νικητές. Στην περίπτωση αυτή  ο αυταρχικός ενάρετος φεντεραλισμός των «Μερκελιστών»  είναι ο προτιμητέος αντίπαλος  αντί του ανερχόμενου φυγοκεντρικού  διαλυτικού πολυεθνικού Λεπενισμού . Μια ευρύτερη ευρωπαϊκή αστάθεια , την οποία προσδοκεί με αριστερό πρόσημο ο συριζα και προκύπτει με δεξί και θα συσπειρώσει την Σαμαρική δεξιά  η οποία μπορεί να παίξει το χαρτί του μέγιστου εθνικού κινδύνου ίσως καλύτερα και από το 2012 έστω και ηττημένη στις Ευρωεκλογές.

Η εσωτερική λογική των πραγμάτων οδηγεί προς μια ηπιότερη ρυθμισμένη σύγκρουση όπου μια πιθανή αλλαγή διακυβέρνησης θα έχει περισσότερα στοιχεία συνέχειας παρά ρήξης. Η πιθανή συνέχεια αυτή εκφράζεται με το διακομματικό πρόταγμα της «ομαλότητας». Το πως μπορεί να γίνει μια ενδεχόμενη αλλαγή είναι σημαντικότερο από την αλλαγή αυτή.

Η οργανωτική επέκταση της πδπ σε βάθος και πλάτος θα συμβάλει στην εμπέδωση ενός κλίματος ηπιότητας ανεξάρτητα και από τις βλέψεις των εμπνευστών της. Στο τοπικό επίπεδο οι δυνάμεις του αριστερού ή δεξιού αντιμνημονίου έχουν ήδη αναπτυχθεί , εκδηλωθεί συγκροτηθεί. Αντιθέτως ένας έλλογος σκεπτικισμός με ευρωπαϊκό προσανατολισμό και εκσυγχρονιστικά αιτήματα προς τους «πάνω» και τους «δίπλα» παραμένει αδρανής. Αν η πδπ με το πρόσχημα των ευρωεκλογών τους κινητοποιήσει   , τότε εκούσια ακούσια θα δημιουργήσει τοπικές δυναμικές πριν από οποιαδήποτε προοπτική κεντρικής παρέμβασης.

   

(1) Έχει περάσει σχεδόν απαρατήρητο πως  υπάρχει, ίσως  για πρώτη φορά ιστορικά , μια  ορατή διακριτή διαφορά στρατηγικού χαρακτήρα μεταξύ Κυπριακής και Ελλαδικής αριστεράς. Διαμορφώνεται μια πιθανότητα όπου ο συριζα-κυβέρνηση με το «σκίσιμο» των μνημονίων θα έρθει σε απόσταση με την Κυπριακή  κυβέρνηση και στα «δεξιά» της Ακελικής αριστεράς η οποία κινείται πλέον στην γραμμή Λαπαβίτσα. Η στρατηγική απόσταση Λευκωσίας Αθήνας είναι ιστορικά παράγοντας ευρύτερης ανισορροπίας.    

Nuestra Señora de La Paz -Ασκήσεις υπερφιλελευθερισμού

 

 

 

 

 

Γενικά ο όρος "νεοφιλελευθερισμός ποτέ δεν μου φάνηκε λειτουργικός.Σήμερα ανήκει στο λεξιλόγιο μιας νεοδαιμονολογίας, όπου ο όρος ενέχει τη θέση του "απόλυτου κακού". Οποιοδήποτε εξηγητικό σχήμα για τα δεινά του σύγχρονου κόσμου, γίνεται συνεκτικό και αποδεκτό με ολίγον "νεοφιλευθερισμό". Επεμβάσεις ,μη επεμβάσεις, υψηλοί φόροι, χαμηλοί φόροι, πραξικοπήματα, πολιτικές εκστρατείες, τα πάντα μπορούν να είναι νεοφιλελεύθερα κατά περίπτωση και δώσουν μια αγχολυτική εξήγηση.

Αντιθέτως βρίσκω πολύ χρήσιμο τον όρο "υπερφιλελευθερισμό" τον οποίο έχει εισάγει ο Romberto Unger.και έχει θετική σήμανση. Ο όρος αφορά ένα πολιτικό προσανατολισμό ο οποίος δεν αρνείται την φιλελευθεροποίηση αλλά εισάγει στοιχεία θεμιτών εξαιρέσεων , οι οποίες ευνοούν την πολυμορφία και εν τέλει διασώζουν τον φιλελευθερισμό.

Στο τρέχον εξηγητικό σχήμα του συμπαγούς ενιαίου νεοφιλελευθερισμού, οι αριστερές κυβερνήσεις είναι αντινεοφιλελεύθερες αντιτίθεται στα προγράμματα της Παγκόσμιας Τράπεζας, του ΔΝΤ. Οι αντινεοφιλελεύθεροι προκρίνουν το πρωτείο της πολιτικής  έναντι μιας έννοιας της αγοράς ως φυσικού φαινομένου. Χονδροειδώς ας πούμε  ο νεοφιλελευθερισμός ανοίγει αγορές και ο αντινεοφιλελευθερισμός τις ρυθμίζει και ενίοτε τις περιορίζει.

Αγαπημένος τόπος του αντινεοφιλελευθερισμού είναι η Λ.Αμερική: Βενεζουέλα, Ισημερινός, Βολιβία, Αργεντινή κλπ.Τι γίνεται όμως όταν μια τυπικά αριστερή κυβέρνηση, με δράσεις εθνικοποιήσεων, αντιμπεριαλιστική ρητορεία, με λαϊκή νομιμοποίηση από τις πιο πληβειακές μάζες, υπερβαίνει το εξηγητικό σχήμα; Τότε τα πράγματα γίνονται ενδιαφέροντα

Εδώ και μερικούς μήνες στη Βολιβία διαμορφώνεται ένα καινοφανές επίδικο. Ο Μοράλες υπερασπίζεται τη de facto υπερφιλελευθεροποίηση της αγοράς εργασίας  την οποια το Διεθνές Γραφείο Εργασίας προσπαθεί να ρυθμίσει. Στην Ελλάδα το ILO αποτελεί θεσμό προστασίας και ρύθμισης της εργασίας σε αντίθεση με τη "νεοφιλελεύθερη λαίλαπα" , ενώ στην Βολιβία η πίεση του μπορεί να ρίξει τον "αντινεοφιλελεύθερο" Μοράλες.

Το πράγμα γίνεται σχεδόν εξωφρενικό καθώς το θέμα είναι το όριο ηλικίας  της παιδικής εργασίας.Το ILO επιζητεί μια σαφή ρύθμιση για όριο 14 ετών ενώ ο Μοράλες θα ήθελε να δει το όριο να κατεβαίνει στα 12.

Το θέμα είναι κλασσική περίπτωση όπου η νομική ρύθμιση όταν δεν λαμβάνει υπ' όψιν τις οικονομικές συνθήκες γίνεται μπούμερανκ. Στην Βολιβία η παιδική εργασία είναι απαραίτητη για μεγάλο αριθμό οικογενειών. Η νομική τοποθέτηση στο 14, δεν εξασφαλίζει τα δωδεκάχρονα να μην δουλεύουν, αλλά μετατρέπει την εργασία τους σε παράνομη και έτσι επιβαρύνει την πραγματική θέση των οικογενειών. Ακριβώς όπως η αύξηση του ελάχιστου μισθού υπεράνω των πραγματικών δυνατοτήτων δεν παράγει εισοδήματα αλλά μαύρη κατάμαυρη εργασία. Η πολιτική έχει το πρωτείο έναντι της οικονομίας μόνο όταν την έχει κατανοήσει.

Ο λαικός Μοράλες, υποβοηθούμενος από τεράστιες διαδηλώσεις των Βολιβιανών πληβείων, αντιτίθεται στον ILO.Το εξηγητικό σχήμα του συμπαγούς διεθνούς νεοφιλελευθερισμού παράγει λογικά παράδοξα. Αν το ακολουθήσουμε θα περιπέσουμε στην κατώτερη μορφή της πολιτικής θεολογίας, την δεισιδαιμονία. Ο Μοράλες είναι άγγελος ή διάβολος;

Ο Μοράλες είναι τυπικά αριστερός, ο οποίος ως δυναμική κυβερνώσα αριστερά για αναπτύξει την οικονομία του και να διατηρήσει την κοινωνία, εφαρμόζει ποικιλίες και σχήματα τυπικά "νεοφιλελεύθερα" όπως ο Λούλα. Ο Μοράλες αντιμετωπίζει την αγορά εργασίας όχι ως φιλελεύθερος αλλά ως "αριστερός υπερφιλελεύθερος"

Σε αυτή την αδογμάτιστη, παραγωγική κατεύθυνση υπάρχει μέλλον για αριστερές κυβερνήσεις ή καλύτερα τις πετυχημένες κυβερνήσεις  αριστερόφωνης σήμανσης.

Συνδέσεις:

LLs:Για τον Unger

Superliberalism

Το επίδικο της παιδικής εργασίας στη Βολιβία 

 

Ενδιαφέρουσες ,ευπρόσδεκτες μετακυλήσεις "παραγωγικής ανασυγκρότησης"

Παρακολουθώ πάντα με προσοχή τον Κ.Λαπαβίτσα για πολλούς λόγους.Εκφρασε και εκφράζει με εσωτερική συνεκτικότητα το θεώρημα της "εσωτερικής λογικής διάλυσης της ΕΕ" το οποίο δεν είναι το χονδροειδές "επιστροφή στη Δραχμή". Ο ΚΛ αναπτύσει μια macro θεώρηση η οποία κωδικά λέει ότι "αν η ΕΕ βαδίζει μέσω των αντιφάσεων σε διάλυση τότε ας είναι η πρωτοβουλία δικιά μας".

Το θέωρημα αυτό διαφέρει ουσιωδώς από την Συριζαική οπτική η οποία βλέπει σε αυτές τις αντιφάσεις δυνατότητες ανάπλασης- αναγέννησης της Ευρωπαικής δομής προς ένα σοσιαλδημοκρατικό φεντεραλισμό και βεβαίως είναι στον αντίποδα της τρέχουσας ορθοδοξίας η οποία προσπαθεί μέσω "ενάρετων" δημοσιονομικών να εξυγειάνει την Ευρωπαική δομή για να αντιμετωπίσει τον διεθνή ανταγωνισμό

Η εισαγωγή είναι απαραίτητη για να οριοθετήσουμε μια εύλογη κριτική προς τον ΚΛ εκτός του "εγγράματου Μουρουτισμού".

Εδώ και καιρό τα κείμενα του ΚΛ παρουσιάζουν υφολογικές και πραγματολογικές διολησθήσεις προς ενδιαφέρουσες πλευρές:

Εδώ εντυπωσιάστηκα από την πολύ προσεγμένη αλλαγή ύφους και περιεχομένου όταν απευθύνεται σε διαφορετικά ακροατήρια.Η διαφορά είναι τόσο εμφανής στα όρια ενός επιστημονικού ακραίου πολυσυλλεκτισμού.

Εδώ εντυπωσιάστηκα από την ψυχρή, ορθολογική διαχείριση του πρωτογενούς πλεονάσματος, το οποίο αρρήτως αλλά σαφώς είναι υπαρκτό, βιώσιμο, έτσι ώστε γίνεται βάθρο μιας δυνητικής αριστερής πολιτικής.Η θέση αυτή που δημοσιεύτηκε στην Ισκρα ( !!!) είναι εκείθεν ( προς τα "δεξια") της Συριζαικής εκτίμησης για την ουσία του λεγόμενου πλεονάσματος

Τώρα ο ΚΛ μας εκπλήσει θετικά  πάλι.

Δημοσιεύει ένα κείμενο προσωπικής υπεράσπισης ένος ακαδημαικού γνωστού του, για την αμφίεση του οποίου αφιερώνει μια ολόκληρη παράγραφο.Γίνεται μια νύξη δηλαδή στα όρια αποδοχής ενός παλιμπαιδικού αριστερού life style όπου ο alternative οικονομολόγος δεν φορά γραβάτα

Στο ίδιο κείμενο αφηγείται την κρίση της Αργεντινής με ένα σχήμα ζικ ζακ όπου επικροτείται η αρχική αντι ΔΝΤ - πολιτική ,όμως θεωρείται ημιτελής γιατί δεν προχώρησε σε "ανασυγκρότηση".Η αφήγηση είναι κλασσικά αιωρούμενη , όπως όλες οι μεγάλες οικονομικές αφηγήσεις, γιατί απλώς ερμηνεύει χωρίς δυνατότητα διαψευσιμότητας.Δηλαδή για το σημερινό πρόβλημα της Αργεντινής , αφηγητικά και ισοδύναμα στέκει και το ορθόδοξο αφήγημα ότι η αντι ΔΝΤ διαχείριση είναι υπαίτια για την νέα κρίση της Αργεντινής.

Εκεί όμως που ο ΚΛ πρωτοπορεί είναι στην κύρια τεκμηρίωση του για τις δυνατότητες του φίλου του.Ας τον παρακολουθήσουμε:

Η κίνηση που κατέδειξε την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης ήταν φυσικά η εθνικοποίηση το 2012 της εταιρείας πετρελαίου YPF που πλέον ανήκε στον ισπανικό γίγαντα REPSOL. Η Αργεντινή έχει τεράστια κοιτάσματα σχιστολιθικού αερίου (shale gas) που μπορούν να αξιοποιηθούν για να στηρίξουν την αναδιάρθρωση του παραγωγικού τομέα, αλλά απαιτούν μεγάλες επενδύσεις. Η REPSOL για χρόνια ενδιαφερόταν περισσότερο να πληρώνει μερίσματα, παρά να επενδύει στην παραγωγή. Με πρωτοβουλία του Κισιλόφ – και φυσικά απόφαση της Κίρχνερ – η Αργεντινή εθνικοποίησε τη YPF κάνοντας ένα σημαντικό βήμα προς την παραγωγική αναδιάρθρωση.


Με μια εύστοχη επιλογή ο ΚΛ προτιμά τον ήπιο όρο Shale Gas αντί του γνωστού ήδη, ολίγον τρομοκρατικού Fracking Gas. Το εντυπωσιακό , σχεδόν ριζοσπαστικό είναι η άνευ όρων αποδοχή του ΚΛ ,στην οικονομική σημασία του σχιστολιθικού αερίου, αποσιωπώντας τελείως τις περιβαντολογικές ενστάσεις που δεν είναι μονο της Οικολογίας.

Η στοιχειώδης εγκυκλοπαιδική γνώση του θέματος μας οδηγεί να συγκρίνουμε την τεχνολογία εξόρυξης και εμπλουτισμού του Χρυσού στις Σκουριές και το σχιστολιθικό αέριο, όπου ο Χρυσός σε σχέση με το σχιστολιθικό Αέριο έχει "υπολογισμένο κίνδυνο" 'οση ο λιγνίτης με το πυρηνικό εργοστάσιο.

Το συμπέρασμα δεν είναι ότι ο ΚΛ δεν είναι οικολόγος ,είναι ότι κατα βάθος προκρίνει μια ποσοτική ανάπτυξη, ως όρο επιβίωσης μιας οικονομίας.Απλούστατα το "εξωτικό του θέματος, του επιτρέπει να διατηρεί το επιστημονικό του κύρος και την πολιτικο-κοινωνική του πλευρά.

Τα πράγματα θα ήταν λίγο ενδιαφέροντα, αν το άρθρο του ΚΛ δεν δημοσιευόταν άνευ σχολιασμού στην Ισκρα, την αυτο-οριζόμενη "αριστερά" πλευρά του Σύριζα.

Εδώ έχω διατυπώσει την εκτίμηση ότι εντός Συριζα διαμορφώνονται παράλληλες γλώσσες οι οποίες δημιουργούν ένα φαινόμενο συμφυρμού, ο οποίος τελικά σε περίπτωση διακυβέρνησης θα διευκολύνει προσαρμογές προς την εξουσία παρά υποτιθέμενες ρήξεις.Στην συγκεκριμένη περίπτωση η ελαστικότητα των αξιών ή διατυπώσεων που αναδύονται είναι εντυπωσιακή.Αναπτύσεται ένα γενικό λεξιλόγιο σκληρών διατυπώσεων, εσωτερικής κατανάλωσης, οι οποίες όμως αφήνουν ένα τεράστιο περιθώρειο ελιγμών, διαθλάσεων, μετακυλήσεων.Εδώ ο εξωτισμός της περίπτωσης , τό κύρος του Λαπαβίτσα επισκιάζει οποιαδήποτε κρίση για το περιεχόμενο του άρθρου.Ένας εύλογος αναλογικός συλλογισμός είναι ότι αν το σχιστολιθικό αέριο "σώζοι" την Αργεντινή, τότε ο Χρυσός στις Σκουριές με κατάλληλες ρυθμίσεις κρατικοποίησης, οι οποίες στο Ευρωπαικό δίκαιο είναι πάντα συναινετικές...... θα σώσει την Ελλάδα.

Όπως πάνε τα πράγματα στην ενδεχόμενη εθνική κυβέρνηση "ιστορικού συμβιβασμού" θα προτείνω Λαπαβίτσα.Διεθνείς γνωριμίες, αποδοχή από την Αριστερά, οικονομική ψυχραιμία, αδογμάτιστες απόψεις, τέλειoς.......

Το κείμενο του Κ.Λαπαβίτσα εδώ
Μια πρώτη εκτίμηση είχε δημοσιευθεί στο LLS Minor εδώ

H μελαγχολική μαγεία του Yu Ho Jin

Στην πραγματικότητα θα είχαμε να κάνουμε με μια « νέα ταχυδακτυλουργία» . Ο Μαρξ αγαπά αυτή τη λέξη. ’Άραγε γιατί αυτή η γονιμότητα σε φαντάσματα θα προέκυπτε από ταχυδακτυλουργίες; Πράγματι μια ταχυδακτυλουργία πολλαπλασιάζεται, παρασύρει τον εαυτό της και παροξύνεται εξακολουθητικά. Ο Μαρξ αρχίζει ,αλλά κατόπιν παραιτείται από το μέτρημα. Η λέξη «ταχυδακτυλουργία» ονομάζει την υπεκφυγή ή την κλοπή στην ανταλλαγή των εμπορευμάτων, αλλά αρχικά την τυφλόμυγα για της οποίας ο θαυματοποιός εξαφανίζει το πιο χειροπιαστό πράγμα. Είναι μια τέχνη ή μια τεχνική της εξαφάνισης. Ο ταχυδακτυλουργός ξέρει να καθιστά κάτι άφαντο. Είναι ο ξεσκολισμένος μιας υπερ-φαινομενολογίας. Μόνο εδώ το άκρο άωτο της ταχυδακτυλουργίας συνίσταται στην εξαφάνιση η οποία «γεννά» εμφανίσεις , πράγμα μόνο κατά τα φαινόμενα αντιφατικό ακριβώς γιατί αφανίζουμε κάτι γεννώντας ψευδαισθήσεις ή οράματα.

                                                                                                           Ζ.Ντεριντά Φαντάσματα του Μαρξ

Η τέχνη της μαγείας γνωρίζει τα τελευταία χρόνια μια απροσδόκητη εξέλιξη. Αυξάνει ο αριθμός των performer , η τέχνη τους γίνεται προσιτή μέσω youtube σε όλο τον κόσμο. Ταυτόχρονα όμως, είναι προσβάσιμα στο ευρύ κοινό τα τεχνάσματα που μεταχειρίζονται για τις καταπληκτικές εξαφανίσεις, αιωρήσεις ψευδο- εκτελέσεις, επηρεασμού του μυαλού κλπ. Ποτέ άλλοτε η μαγεία δεν είχε ένα τόσο ενημερωμένο κοινό και επομένως γίνεται πιο απαιτητική. Η οργάνωση των επαγγελματιών του είδους η FISM  ( Federation Internationale de Societes Magiques) γίνεται πολύ πιο επιστημονική , τα συνέδρια της προσιδιάζουν με τα παγκόσμια ιατρικά συνέδρια ,όπου βραβεύονται οι καλύτεροι, γίνονται επιδείξεις και πωλήσεις νέων τεχνασμάτων, γίνονται ανακοινώσεις για την ιστορία και την φιλοσοφίας της μαγείας και οργανώνεται πλέον ένα δίκτυο προστασίας των πνευματικών δικαιωμάτων. Στο τελευταίο συνέδριο του 2012, η συμμετοχή, η ποικιλία των βραβεύσεων και το εύρος των παράλληλων δραστηριοτήτων ήταν μεγαλύτερο από ποτέ.

Ενδεικτικό των τάσεων της σύγχρονής μαγείας είναι το βραβείο που απενεμήθη στον εικοσάχρονο Κορεάτη Yu Ho Jin. Ας τον απολαύσουμε εδώ

 

Η υπεροχή του Yu Ho Jin συνίσταται στην παρουσίαση μιας πεντάλεπτης παράστασης, με ελάχιστη σωματική κίνηση, με επιλεγμένη  ρομαντική μουσική, με μια μοναδική κίνηση του μελαγχολικού βλέμματος προς τα φύλλα τα οποία εξαφανίζει και εμφανίζει με τρομερή μαεστρία. Τα τεχνάσματα του Yu Ho Jin δεν είναι άγνωστα, αλλά ο συνδυασμός σε μια μελαγχολική παράσταση, λιτότητας και αυστηρού φορμαλισμού είναι μοναδικός. Είναι ενδεικτικό ότι ο Yu Ho Jin μετά το βραβείο του, που είναι σαν Όσκαρ μαγείας, δεν μπορεί να κάνει μια παράσταση μόνος του γιατί αυτό που παρουσιάζει είναι τόσο αυστηρό που η πιθανή παραλλαγή του φαίνεται προς το παρόν αδύνατη. Στην νικητήρια παράσταση οι κριτές έκριναν ότι ο εικοσάχρονος ήταν τόσο τέλειος ώστε δεν φάνηκε ως performer αλλά  ως ιδεατό ολόγραμμα.

Αν παρακολουθήσουμε συναδέλφους του Yu Ho Jin που ειδικεύονται στα ίδια τεχνάσματα, θα δούμε ότι είναι θορυβώδεις, εξωστρεφείς , συνοδεύονται από δυνατή ρυθμική μουσική με μια μεγάλη κινητικότητα. Κανείς δεν μπορεί να έχει το μελαγχολικό ύφος του Ju Ho Jin.H μελαγχολική μαγεία δεν είναι εύκολη. Απαιτεί ένα ύφος  που προκύπτει από  άσκηση και κρυσταλλώνεται στο μοναδικό βλέμμα.

Η συγκυρία απαιτεί κάποιου τύπου ταχυδακτυλουργία: «μια εξαφάνιση που γεννά εμφάνιση». Ο Ντεριντά έδειξε ότι είναι μάταιο να προσπαθήσουμε να ξεφύγουμε από τα φάσματα , από τις ταχυδακτυλουργίες. Με μια έννοια η λύση, δεν είναι ένας ρεαλιστικός χειρισμός της κατάστασης , ο οποίος δεν θα εμπεριέχει τη γνώση ότι τα φαντάσματα και οι ταχυδακτυλουργίες είναι μέρος της πραγματικότητας. Η λύση είναι η ανεύρεση της κατάλληλης τεχνικής μαγείας, μιας παράστασης εξαφανίσεων σε ένα κοινό που γνωρίζει το τέχνασμα των εξαφανίσεων αλλά απολαμβάνει τη μαγεία. Η μελαγχολική μαγεία του Υu Ho Jin μού φαίνεται τόσο ελκυστική.      

LLS:Φαντάσματα του Μαρξ
Ιστοσελίδα Fism
 

H αφόρητη ένδεια του Ακιλινό Μορέλ:Γιατί η Le Pen μπορεί να φτάσει το 40 %;

 To άρθρο που ακολουθεί αναδημοσιεύθηκε από τον Θανάση Γιαλκέτση στην Εφημερίδα των Συντακτών.
Ο αρθρογράφος Ακιλινό Μορέλ είναι στέλεχος του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος και διδάσκει κοινωνική πολιτική στο Πανεπιστήμιο Paris I (Panthéon-Sorbonne). Το άρθρο του είχε δημοσιευθεί στην εφημερίδα «Libération».

Το διαβάζω και κατάλαβα ότι όποιος δεν είναι εκατομμυριούχος πολιτικός με περιουσία τύπου Λάτση είναι "αριστερός". Γιατί οι προυποθέσεις είναι απλές:

α.-Στο πολιτικό επίπεδο διακυρήσουμε πολιτικές ελέγχου του πλούτου

β.-Στο λεγόμενο ηθικό επίπεδο, δεν τα "παίρνουμε"

γ.-Στο λεγόμενο προσωπικό επίπεδο ο πολιτικός "είναι κοντά στον λαό" γιατί ο αξιότιμος Μορέλ μας πληροφόρησε να μην ανησυχούμε ο "εξυπνος λαός" ξέρει ότι γενικώς οι πολιτικοί διαθέτουν πλούτο, οπότε δεν υπάρχει πρόβλημα όσο ο πολιτικός είναι "κοντά στο λαό".

Το ξαναδιαβάζω και αντιλαμβάνομαι πως αν οι "σοσιαλιστές" καθηγητές της Liberation είναι τόσο αφόρητα,ρηχοί κοινότοποι τότε η Marine Le Pen θα πάρει 50 %.

Ο φοβερός κύριος Μορέλ μας περιγράφει τον ιδεότυπο του ηθικού πολιτικού του ρεύματος Le Pen

Επι της ουσίας:

Προφανώς και υπάρχει πολιτικό ή ηθικό γενικό πρόβλημα με τον εύπορο στρατευμένο στις ιδέες της αριστεράς, όταν διαχειρίζεται μετοχές ,αμοιβαία κεφάλαια ή αναχαιτίζει κινδύνους μέσω πολλαπλών νομισμάτων. Γιατί η δημόσια , εκ των πραγμάτων, διαχείριση των χρημάτων του είναι μέρος των πολιτικών προσδοκιών.πχ σε ένα χαρτοφυλάκιο που δεν επενδύει στην ελληνική οικονομία, εν όψει νίκης της αριστεράς , η "αριστερή" πολιτική αισιοδοξία είναι σαφέστατα υποκριτική.Απαιτούμε να γνωρίζουμε τα τρέχοντα χαρτοφυλάκια μετοχών και αμοιβαίων των βουλευτών της αριστεράς οι οποίοι στην τρέχουσα συγκυρία προβάλουν σενάρια νίκης, κυβέρνησης της αριστεράς, οικονομικής ανόδου.Τουλάχιστον να δούμε μετοχές των "εθνικών πρωταθλητών" οι οποίοι αναμένονται να παίξουν ρόλο στην νέα περίοδο.Αυτή είναι η σύγχρονη , διαφανής στάση και η εύλογη κριτική.Όπως θα θέλαμε να ξέραμε τι μετοχές και παράγωγα "έπαιζαν" οι πέριξ της εισόδου της Ελλάδας στο ΔΝΤ.

Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχει ένα άλλο σοβαρό αισθητικό πρόβλημα.Ο εύπορος αριστερός ευρίσκεται στο σύστημα , όχι ως εμμενής πληβειακή εκπροσώπηση,δεν είναι ο "από κάτω" αλλά ως φορέας λόγου για τους outsiders, τους "από κάτω".Όταν αντιμετωπίζει λιγότερο εύπορους πολιτικούς, και εκτρέπεται σε μελόδραμα για την δυστυχία , και όχι πολιτική ανατομία για την κατανομή, γίνεται αισθητικά και όχι ηθικά γελοίος.Είναι ένας αξιοθρήνητος ανθρωπάκος , ένας τύπος freak που περιφέρει το θέαμα του όπως τα ταλέντα της Πάνια.Και όταν γεμίσει η οθόνη της τηλεόρασης μου από τέτοιους freak τους αντιμετωπίζω όπως ακριβώς τον "Κατέλη".Με πραγματική λύπηση.....

 

 

Το κείμενο εδώ και η πηγή εδώ:

Συστατικό στοιχείο της ταυτότητας της Δεξιάς είναι η οργανική συνάφειά της με τον κόσμο των «πλούσιων» και των «ισχυρών», η αιμομικτική σχέση ανάμεσα στην εξουσία και το χρήμα. Εγείρεται ωστόσο ένα ερώτημα που αφορά την Αριστερά. Ενα ερώτημα λεπτό: εκείνο της σχέσης με το χρήμα, καθώς και της σχέσης της ελίτ με τον λαό. Ενας πολιτικός της Αριστεράς μπορεί να είναι πλούσιος; Μπορεί να συνδέεται με προσωπικότητες του πλούτου; Η κατοχή του χρήματος ή η συναναστροφή με τους ανθρώπους του χρήματος αφαιρούν από έναν αριστερό τη δυνατότητα να ζητήσει τις ψήφους των συμπολιτών του και να ασκήσει εξουσία; Είναι θεμιτό να ανήκει στην ελίτ, ιδίως την οικονομική, κάποιος που θέλει να εκπροσωπεί την Αριστερά και τον λαό της; Δεν μπορούμε πλέον να παρακάμπτουμε αυτά τα ερωτήματα επικαλούμενοι την ιστορία και θυμίζοντας ότι, από τον Λεόν Μπλουμ ώς τον Φρανσουά Μιτεράν και τον Λιονέλ Ζοσπέν, το Σοσιαλιστικό Κόμμα και η Αριστερά είχαν πάντοτε ηγέτες που προέρχονταν από την αστική τάξη και ποτέ από το προλεταριάτο. Γιατί η εποχή δεν είναι πλέον η ίδια και οι καιροί έχουν αλλάξει. Η παγκοσμιοποίηση δεν έχει αλλάξει μόνον τον χαρακτήρα του καπιταλισμού, προσδίδοντας υπέρμετρο και εντελώς ανορθολογικό βάρος στον χρηματοπιστωτικό τομέα.

Εχει προκαλέσει την εκρηκτική αύξηση των αμοιβών των επιχειρηματικών στελεχών, έχει ακυρώσει τις ηθικές αντιστάσεις, έχει σβήσει τα όρια ανάμεσα σε δημόσια και ιδιωτική σφαίρα, έχει θολώσει εκείνα ανάμεσα σε ηγέτες κρατών και αφεντικά πολυεθνικών, έχει αυξήσει τον πειρασμό του γρήγορου πλουτισμού. Οι ενδεικτικές περιπτώσεις του Τόνι Μπλερ και του Γκέρχαρντ Σρέντερ φωτίζουν αυτήν την παρέκκλιση. Οι συνήγοροι του «Τρίτου Δρόμου» και του «Νέου Κέντρου» δικαίωσαν εκ των υστέρων εκείνους που είχαν εκφράσει αμέσως τη δυσπιστία τους για τα σχέδιά τους και τη ρητορική τους και είχαν αντισταθεί στην απόπειρά τους να σαγηνεύσουν το σύνολο της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Μπλερ και Σρέντερ φωτίζουν τη διαφθορά της εποχής μας, που βλέπει πρώην κυβερνητικούς ηγέτες της «Αριστεράς» να συσσωρεύουν μέσα σε λίγα χρόνια μεγάλες περιουσίες.

Λεπτό αλλά θεμιτό επομένως το ερώτημα αν ένας πολιτικός της Αριστεράς μπορεί να είναι πλούσιος. Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα μπορεί να δοθεί σε τρία επίπεδα.

Το πολιτικό επίπεδο. Αυτό που μετράει είναι πάνω απ’ όλα τα σχέδια και τα προγράμματα που υιοθετούνται, οι πράξεις που γίνονται, οι πολιτικές που εφαρμόζονται. Ενας πολιτικός της Αριστεράς είναι ένας άνθρωπος που αναλαμβάνει δεσμεύσεις της Αριστεράς και που δρα στους κόλπους της Αριστεράς. Η προσωπική του περιουσία, εκείνη των φίλων του ή των ανθρώπων με τους οποίους συναναστρέφεται, ο τρόπος ζωής του δεν είναι αδιάφορα ή χωρίς συνέπειες, αλλά είναι και πρέπει να παραμένουν δευτερεύοντα στην πολιτική εκτίμηση που γίνεται γι’ αυτόν. Η ειλικρίνεια μιας στράτευσης ή η δύναμη μιας πεποίθησης δεν μπορούν να μετριούνται μόνο με το ποσό ενός τραπεζικού λογαριασμού. Κατανοούμε βέβαια ότι ο πλούτος είναι ύποπτος σε εκείνους που υπερασπίζονται τους φτωχούς και τους αδύναμους. Αλλά θα ήταν αντίθετο προς τα ιδεώδη της Αριστεράς να καταδικάζουμε από την αρχή έναν άνθρωπο εξαιτίας της κοινωνικής του θέσης, είτε την κατείχε από τη γέννησή του είτε την απέκτησε μετά, όπως θα ήταν απατηλό να θεωρούμε ότι ένας φτωχός άνθρωπος ανήκει αυτόματα και μηχανικά στην Αριστερά. Πρέπει να επαγρυπνούμε παρακολουθώντας τις πολιτικές τοποθετήσεις, τις αναλύσεις, τις προτάσεις του καθένα και να ασκούμε κριτική σε αυτές ή να τις καταπολεμούμε, όταν αυτό είναι αναγκαίο. Πρέπει να κρίνουμε τους ανθρώπους γι’ αυτό που λένε και κάνουν και όχι γι’ αυτό που είναι ή που νομίζουμε ότι είναι. Η ζωή των ανθρώπων είναι έτσι διαμορφωμένη ώστε καθένας μπορεί να έχει ένα φίλο ο οποίος να είναι πλούσιος ή να γίνει στην πορεία πλούσιος. Θα έπρεπε να απαρνηθεί μια τέτοια φιλία επειδή είναι στρατευμένος στην Αριστερά; Και εδώ επίσης αυτό που μετράει είναι η επαγρύπνηση και ο σεβασμός των κανόνων ηθικής συμπεριφοράς.

Μια ηθική συμπεριφορά. Η ηθική αποτελεί το δεύτερο επίπεδο αυτών των σκέψεων. Το ερώτημα για τις σχέσεις της Αριστεράς με το χρήμα παραπέμπει εδώ στο ζήτημα της απόστασης. Στην προκειμένη περίπτωση, παραπέμπει στην απόσταση που πρέπει να γνωρίζουμε να κρατάμε, όταν είμαστε πολιτικά στελέχη της Αριστεράς, ανάμεσα στους εαυτούς μας και το χρήμα ή εκείνους που το κατέχουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι απαγορεύεται το να θέλουμε να προοδεύσουμε κοινωνικά, να προσπαθούμε να προστατεύσουμε τους οικείους μας από την ανάγκη, ούτε ακόμα και το να θέλουμε να πλουτίσουμε. Αυτό σημαίνει ότι, στην αναπόφευκτη σχέση που διατηρούμε όλοι μας με το χρήμα, πρέπει να ξέρουμε να διατηρούμε μιαν απόσταση, την απόσταση που μας επιτρέπει να παραμένουμε ελεύθεροι. Ελεύθεροι από τις αξιολογήσεις του, τις επιλογές του, τις αποφάσεις του. Ενα καθήκον δύσκολο, γιατί εξ ορισμού καθένας από μας είναι ο μόνος κριτής του εαυτού του. Είναι ωστόσο ένα καθήκον απολύτως αναγκαίο.

Η προσωπική στάση. Και εδώ πρόκειται πάλι για την απόσταση, αλλά αυτή τη φορά με αντίστροφο νόημα. Ενα στέλεχος της Αριστεράς οφείλει ανυπερθέτως να φροντίζει να διατηρεί την επαφή του με τις λαϊκές τάξεις –νέους, ανέργους, εργάτες, μισθωτούς–, που αντιπροσωπεύουν τον λόγο ύπαρξης της δράσης του. Ακόμα και αν –και κυρίως τότε– το νήμα της ζωής του τον οδηγεί στους κόλπους της ελίτ, οφείλει να κάνει τα πάντα για να διατηρήσει και να ζωντανέψει τους δεσμούς του με τον λαό. Το ζητούμενο δεν είναι να αρνηθούμε τις διαφορές εισοδημάτων και κοινωνικών θέσεων που μπορεί να υπάρχουν, αλλά να προσπαθούμε πάντοτε να τις καλύπτουμε ή να τις υπερβαίνουμε με την επικοινωνία και την άμεση επαφή. Ο λαός είναι έξυπνος. Γνωρίζει καλά ότι εκείνοι που τον κυβερνούν ή θέλουν να τον κυβερνήσουν δεν ζουν –εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις– όπως ζει αυτός. Γνωρίζει ότι δεν έχουν ούτε τα ίδια εισοδήματα, ούτε τις ίδιες ενασχολήσεις, ούτε τις ίδιες προοπτικές. Δεν περιμένει από αυτούς να ψεύδονται, να κρύβουν τον τρόπο ζωής τους ή, ακόμα χειρότερα, να μιμούνται τον δικό του τρόπο ζωής. Θέλει και προσδοκά κάτι περισσότερο από το να τον «ακούνε» ή να τον «πλησιάζουν»: διάθεση να κατανοούν τα προβλήματά του, εντιμότητα και διαύγεια στην πολιτική ανάλυση, θάρρος στην απόφαση, περηφάνια που τον αντιπροσωπεύουν, ευγένεια στη δημόσια στάση τους και αξιοπρέπεια στην άσκηση των καθηκόντων που τους αναθέτει η δημοκρατία. Είναι υπαρκτός ο κίνδυνος για τους ηγέτες της Αριστεράς να ξεκοπούν από αυτό το λαϊκό έδαφος, να μην επιδιώκουν αυτή την επαφή με το λαϊκό στοιχείο, που αντιπροσωπεύει μια αληθινή μορφή πολιτικής υγιεινής. Αυτή η απομάκρυνση από τον λαό δεν είναι άλλωστε η ρίζα της σοβαρής κρίσης εμπιστοσύνης που ζει η χώρα μας;

Μια πρώτη μορφή της ανάρτησης παρουσιάστηκε στο LLS Minor