Thursday, October 24, 2013

Το κέντρο ως παράξενος ελκυστής


 
 
 
 
 
Η πρωτοβουλία των 58 ,ενώ προσέφερε ένα δημιουργικό κείμενο για ακαδημαϊκή συζήτηση , ιδίως στο εύστοχο κομμάτι «χωρίς ντροπή» , είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν μπορεί να παράγει νέα πολιτικά δεδομένα. Η ρητή άρνηση της Δημαρ περιορίζει αμέσως το εύρος των πρωτοβουλιών. Φαίνεται λοιπόν ότι η λεγόμενη υπόθεση της κεντροαριστεράς δεν τρέχει αμέσως.

Υποστηρίζω πως το πρόβλημα δεν είναι υποκειμενικό, δεν αφορά τις ικανότητες και τη βούληση ενός συγκεκριμένου συνόλου αυτοοριζόμενων κεντροαριστερών ή εκσυγχρονιστών να συλλάβουν το χρονισμό της συγκυρίας και να αναδείξουν τα ιστορικά επίδικα. Το πρόβλημα ευρίσκεται στη λανθασμένη θεμελιακή ανάγνωση τους για τους μεγάλους παίκτες της εποχής και την υφή των πολιτικών αυτοπληρούμενων σχεδίων τους. Υποστηρίζω πως τόσο η "Σαμαρική ασκητική "όσο και η "Συριζαική υπόσχεση" εξελίσσονται σε οιονεί κεντρώα πολιτικά σχέδια που συγκλίνουν ταχύτατα. Η πολιτική αρχιτεκτονική δεν πάσχει από έλλειψη κέντρου, αντιθέτως πάσχει από επικάλυψη , από μια υπερφόρτωση κεντρώων πολιτικών, οι οποίες δημιουργούν ανάγκες μιας άλλου τύπου παρέμβασης.

Το κομβικό σημείο της περιόδου σχετίζεται με τη ΧΑ.Η σύλληψη του Μιχαλολιάκου κινείται πέραν της ποινικής σφαίρας ή τρέχουσας πολιτικής ροής. Είναι κομβικό σημείο το οποίο διευρύνει την ΝΔ αναγκαστικά προς το κέντρο. Ταυτόχρονα η δημοσκοπική αντοχή της ΧΑ δημιουργεί το έδαφος συγκρότησης μιας «καθαρής» ακροδεξιάς  η οποία θα καταλάβει το δεξί κέρας της πολιτικής παράταξης. Οι δυνατότητες ακροδεξιού πόλου να μεταμορφωθεί , δηλαδή να περιγράψει ένα αυθεντικό πολιτικό και όχι εγκληματικό σχέδιο έχουν υποτιμηθεί  και παραμένουν ισχυρές. Το στρατηγικό και αφηγηματικό βάθος αυτού του σχεδίου έχω περιγράψει ήδη από τον Ιανουάριο 2012 πολύ πριν σοκαριστούμε από τα ποσοστά (πηγή)

Ταυτόχρονα δεν έχει κατανοηθεί η ουσία της Συριζαικής υπόσχεσης.

Το αυτοπληρούμενο αυτό σχέδιο ,στην πραγματική και όχι στην ονομαστική ή φαινόμενη αξία του, στέκεται πολιτικά μόνο σε συνθήκες ευρύτατης πολιτικής συναίνεσης και εφάπτεται με την έννοια ενός εθνικού δικομματικού και δια ταξικού προγράμματος. Η Συριζαική ονομαστική υπόσχεση ,σε συνθήκες απόλυτης εχθρότητας από μια ηττημένη Σαμαρική δεξιά, οικονομικής ασφυξίας από εγχώριους ή διεθνείς εχθρούς και ελάχιστους συμμάχους δεν υφίσταται ούτε καν ως υπόθεση εργασίας. Είναι τέτοια η φύση της οικονομικής κρίσης και οι υποδομές του  κοινωνικού σχηματισμού, οι οποίες καθιστούν αδύνατη οποιαδήποτε μεγάλη υποτιθέμενη ριζική αλλαγή (στην έννοια της συριζαικής εσωκομματικής argot), εντός των ρητών και υπόρρητων συριζαικών συντεταγμένων και δεσμεύσεων :πλεονασματικοί προϋπολογισμοί , παραμονή στο Ευρώ. Ο Συριζα, με την Αυγή να συναγωνίζεται το Χωνί σε κυκλοφορία και τα εκλογικά του ποσοστά στους φοιτητές σε επίπεδα κλίμακας ρίχτερ, «κινδυνεύει» εισπράξει μια τυπική ανάθεση από τις πιο ανυπόμονες δυναμικές ομάδες. Αυτές τις οποίες καλεί ευλόγως και συνεχώς σε «μη ανάθεση» αλλά κινηματική συμπόρευση, εντός όμως των δικών του προαπαιτούμενων (πλεονασματικοί προϋπολογισμοί, ναι στο Ευρώ). Για αυτό ακριβώς παρά τις τηλεεκρήξεις και τηλεοργές και τις επακόλουθες δεξιές αλλεργίες ο Συριζα κατά βάθος  ασθμαίνει στην ιδέα ανεξέλεγκτων απεργιών, απελπισμένων κινητοποιήσεων , γενικευμένου αντι ευρώ κλίματος κλπ. Αυτή  λοιπόν η επερχόμενη ανάθεση ,δηλαδή μια κυβερνητική εντολή εν λευκώ κλασσικού τύπου, γίνεται διαχειρίσιμη , παρά μόνο στο πλαίσιο ενός αυθεντικού διακομματικού διαταξικού consensus.Εκτός του consensus αυτού υπάρχει μόνο το διαστημικό σενάριο συγκυβέρνησης Τσίπρα, Αλαβάνου, Καζάκη, Κουρή, Καμμένου, Κατσανέβα  με τις ευλογίες της Marine Le Pen.

Η διαφορά ονομαστικής και πραγματικής αξίας της οποιασδήποτε πολιτικής υπόσχεσης δεν μπορεί να γίνει κατανοητή ,ούτε είναι καν διαπραγματεύσιμη εντός ενός κλισέ λόγου περί λαϊκισμού κλπ.

Το δίπολο αυτό  αυτή είναι συστατικό των πολιτικών κομμάτων και αφορά δύο οργανικά απαραίτητους πόλους της σύστασης τους :την τελετουργία και τη ζωή. Όλα τα κόμματα εδράζονται στο δίπολο αυτό, το οποίο δεν αφορά μια επιφάνεια σε αντιδιαστολή και μια ουσία, ή ένα λόγο σε αντιδιαστολή με μια υλοποίηση. Ο τελετουργικός λόγος είναι λειτουργικός στην απόλυτη θεολογική έννοια, δηλαδή ανασυγκροτεί αενάως τους βιοψυχικούς και πνευματικούς δεσμούς εντός του κόμματος. Το απόλυτο τελετουργικό κόμμα είναι το Κκε, το οποίο, σχεδόν με τα μισά χρόνια στην απόλυτη νομιμότητα και μια  συμπεριφορά εντός του απόλυτα πολιτικά ορθού, συγκροτείται μέσω μιας συμβολικής γλώσσας και μέσω εννοιών και εκφωνημάτων με ιστορική αξία και αναφορά  στην περίοδο της παρανομίας του. Το Κκε δεν είναι δογματικό στην έννοια της αγκύλωσης , αλλά μπορεί να  είναι τελικά τόσο κομφορμιστικό γιατί ακριβώς διαθέτει μια τόσο στιβαρή εσωτερική τελετουργική ζωή. Ο Συριζα κατόρθωσε σε χρόνο dt να συγκροτήσει την εσωτερική του τελετουργία η οποία τον δομεί ως ιστορικό ρεύμα, αλλά ακριβώς η ισχυρή λειτουργία αυτή με τα εκφωνήματα του αντιμνημονίου, της παραγωγικής ανασυγκρότησης κλπ, συγκροτούν τον  πόλο της πολιτικής του πράξης  ο οποίος κινείται τροχιοδρομικά σε ένα ιστορικό συμβιβασμό a la ελληνικά. Δεν είναι καθόλου τυχαία η έκβαση του συνεδρίου του: Οι καλοί κάτοχοι της εσωκομματικής τεχνικής γλώσσας του Συνασπισμού, ανεξαρτήτως πολιτικών θέσεων-εκφωνήσεων , συνέθλιψαν μέχρις εξαφανίσεως τις εξωκομματικές διαλέκτους και παραλλαγές που εισήχθησαν στο διάστημα της αριθμητικής διόγκωσης.

Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η οξυδέρκεια τυπικών αστικών σχηματισμών και πόλων ισχύος, οι οποίοι έχουν συλλάβει την τελετουργική "αριστερή" φύση του Συριζα. (Χατζηνικολάου, Βαρδινογιάννης, Κόκκαλης, Δασκαλόπουλος  κλπ) .Το μόρφωμα αυτό ,σε αντίθεση από την αίσθηση που επικρατεί στους 58, με ένα τυπικό αναπάντεχο υπερκερασμό  από τα "αριστερά" έχει νεύσει καταφατικά όχι μόνο προς τον αναμενόμενο εθνικό συμβιβασμό αλλά και την εκκεντρική avant garde παραλλαγή του ως διακυβέρνηση Συριζα. Αυτό γίνεται γιατί ενστικτωδώς καταγράφει τον δομικό κεντρώο χαρακτήρα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Με ένα άλλο δρομολόγιο η Σαμαρική ασκητική είναι υποχρεωμένη να αναζητήσει τον ιστορικό συμβιβασμό. Το λεγόμενο success story ,πετυχαίνει και η επιτυχία του οδηγεί αυτομάτως σε εθνική συναίνεση. Για το success story υπάρχουν πολύ λανθασμένες εκτιμήσεις. Το ss είναι πρόταγμα  προεξόφλησης, μια υποθήκη προσδοκιών ,είναι ένα δυναμικό πλαίσιο μέλλοντος με θετικό πρόσημο . Δεν είναι γνωμάτευση για την ευτυχία των ανέργων των πτωχών σήμερα. Οι πιο οξύνοες πλευρές του Συριζα, συνέλαβαν , επιτέλους, τη φύση του αινίγματος το οποίο προφανώς δε λύνεται με την αποκάλυψη του failure στο «ψευδές» success story  (πηγή).Το ss σηματοδοτείται από το πρωτογενές πλεόνασμα (1). Είναι πολύ λανθασμένη επίσης η συζήτηση για την προέλευση ή την αλήθεια του. Το μέγεθος του πλεονάσματος είναι  οικονομικό  μέγεθος αλλά το πιστοποιεί η κυβέρνηση εμμέσως μέσω μιας πολιτικής έκφρασης. Μια κυβέρνηση που θα νεύσει προς μια πολιτική έντασης προς τους διαπραγματευτές έχει ήδη πρωτογενές πλεόνασμα, όσο και αν μεμψιμοιρεί η αντιπολίτευση ή το αμφισβητούν αρμόδιοι .Αλλιώς αυτοκτονεί .Το πρωτογενές πλεόνασμα είναι το πολιτικά ορθό φόβητρο προς τους δανειστές, επομένως η ύπαρξη του είναι πρωτίστως γνωστή στην κυβέρνηση. Ο Σαμαράς μπορεί λοιπόν μπορεί να προσέλθει σε μια κρίσιμη διαπραγμάτευση με τους δανειστές μόνο αν πραγματικά έχει πλεόνασμα. Αυτή διαπραγμάτευση μπορεί να γίνει μόνο αν έχει ισχυρή εσωτερική υποστήριξη. Οι εκλογές πιθανόν να τον κατατάξουν αδύναμο πρώτο ή οριακό δεύτερο. Η λύση είναι απλή: Με δεδομένη τη δυσπραγία του Συριζα να υλοποιήσει μόνος ακόμα θεμελιώδη του ονομαστικού του προγράμματος ,χρειάζεται μια ιδιόμορφη συναίνεση à la "Βυθίσατε το Hora" ή "Όχι στην Εοκ" της περιόδου Κ.Καραμανλή Α.Παπανδρέου: Φαινομενική τελετουργική  ένταση, στρατηγική ταύτιση. Βαδίζουμε ,ευτυχώς ,προς την άριστη συναινετική λύση του διλλήματος του φυλακισμένου. Το πραγματικό πλεόνασμα ενισχυόμενο με την επίδειξη της ονομαστικής Συριζαικής απειλής, μπορεί να δημιουργήσει μια επιτυχή διαπραγμάτευση.

Το πολιτικό σύστημα εννοούμενο ως σύνολο με κύριους παίκτες ΝΔ και Συριζα μπορεί να εγγράψει μια  επιτυχία μετά από καιρό, η οποία θα προκύψει ακριβώς από τον συγχρονισμό των διαφορετικών δρομολογίων τους. Είναι η επιτυχία που με συστηματικό ευκρινή τρόπο περιγράφει εδώ και καιρό ο Χατζηνικολάου, ως ιδεολογικός εκπρόσωπος των πιο δυναμικών τμημάτων του αστικού κόσμου. Θα έχουμε λοιπόν μια κεντρώα οργανική πραγματική σύγκληση , πέραν των προφανών  προσκλήσεων προς «τοπολογικούς» ενδιάμεσους χώρους.

Αυτού του τύπου κεντρώα σύγκλιση à la ελληνικά, μπορεί να δημιουργήσει το πολιτικό περιβάλλον των τεχνικών μεταρρυθμίσεων τις οποίες εύστοχα θέτουν οι 58 ως κεντρικό μεταμνημονιακό στόχο.

Οι 58 προτείνουν μια κεντροαριστερή ανασυγκρότηση ως ιδιοκτήτη της μεταρρυθμιστικής ατζέντας και ως ρυθμιστικό πόλο μιας κομματικής σύνεσης .Πρόκειται μάλλον για μια σχετικά αδρή σύλληψη η οποία μέσω ανασύστασης της κλασσικής γεωγραφίας (αριστερά, κέντρο, δεξιά) αδυνατεί να προσλάβει την τραγική αντίφαση του ελληνικού δράματος :σε συνθήκες οικονομικής κρίσης οι μεταρρυθμίσεις δεν μπορούν να γίνουν ως ρητό τεχνικό σχέδιο μεγάλης συναίνεσης, αλλά υλοποιούνται   με δόσεις αυταρχισμού .

Στην Συριζαική τεχνική γλώσσα οι μεταρρυθμίσεις δεν λείπουν αλλά προϋποθέτουν την ανακούφιση των πολλών μέσω μιας ριζικής ανατροπής της οικονομικής πολιτικής. Οι έννοιες της ανταγωνιστικότητας, ανταποδοτικότητας ,αποτελεσματικότητας είναι κυρίαρχες στην έντεχνη version της Συριζαικής υπόσχεσης, αλλά απωθούνται στο απώτερο μέλλον της «μεταμνημονιακής» φάσης. Είναι αξιοσημείωτο πως εντός της Συριζαικής argot ο όρος «κρατικοδίαιτος» είναι εξαιρετικά αρνητικά φορτισμένος .Αυτή η αναβολή  ,άλλοτε εννοείται πραγματικά, άλλοτε είναι η μετωνυμία των αγκυλώσεων που επιβάλουν οι τυπικές δυνάμεις της κατακερματισμένης κοινωνίας  οι οποίες ευρίσκονται στη θαλπωρή του Συρι'ζαικού αντιμνημονίου.

To τραυματικό δίλλημα των μεταρρυθμίσεων,  αυταρχισμός ή αναβολή 'βασίζεται στο έλλειμμα των πραγματικών κινητήριων δυνάμεων . Οι λεγόμενες αυτονόητες μεταρρυθμίσεις προκύπτουν από την πίεση των παραγωγικών  ομάδων της εξωστρεφούς ιδιωτικής οικονομίας, οι οποίες έχουν συμφέρον για την ανάπτυξη θεσμών και μηχανισμών που εξαφανίζουν το καθεστώς των εξαιρέσεων προνομίων κλπ. Το πρόβλημα είναι πως αυτές οι δυνάμεις είναι αρκετά ισχνές ενώ ως παραγωγικές αυτοκατανοούνται οι ''ομάδες των προστατευμένων επαγγελμάτων, της μεσαίας κατανάλωσης, της εκτεταμένης φοροαποφυγής των εσωστρεφών υπηρεσιών το στελεχιακό προσωπικό των μονοπωλιακών Δεκο κλπ.Έτσι δημιουργείται ένας πληθωρισμός ονομαστικής μεταρρύθμισης η οποία καταστατικά αφορά τους «άλλους».Το παράδοξο παίρνει την εξής μορφή: Στελέχη του ευρύτερου δημοσίου τομέα  διακινούν ένα ρεπερτόριο που βασίζεται σε μια ισχυρή ιδιωτική εξωστρεφή οικονομία, της οποία τα στελέχη δεν ανευρίσκονται πουθενά. Το εντόπιο στελεχιακό δυναμικό των μεταρρυθμίσεων συγκρινόμενο με το αντίστοιχο μιας βιομηχανικής οικονομίας είναι απελπιστικά μικρότερο.  Με μια έννοια το μεταρρυθμιστικό πρόταγμα είναι ιδέα «εκ των άνω» η οποία αναζητά συγκυρία για να στερεοποιηθεί ως πολιτικό υλικό. Εδώ οι 58 έχουν δίκιο δρώντες ως think tank χωρίς πολιτική φιλοδοξία για τους ίδιους. Ταυτόχρονα και η  Συριζαική αριστερά έχει δίκιο όταν καταλογίζει  ότι οι  μεταρρυθμίσεις είναι πρόσχημα  για άλλες πολιτικές ,δηλαδή δεν υπάρχει αυτοκίνητη μεταρρυθμιστική ροπή  αλλά λέει πολύ επιμελώς τη μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι και οι δικές της μεταρρυθμίσεις,  δεν είναι η φυσική ροπή των δικών της κοινωνικών στηριγμάτων της. Ενίοτε κολακεύει τον κατακερματισμό και τον τοπικισμό επομένως ,όπως ακριβώς και οι 58 ,  ο Συριζα  θα αναγκαστεί να «υποκλέψει» την μεταρρυθμιστική συναίνεση  με τη χρήση άλλων ιδεολογημάτων, πιθανότατα με τη χρήση του ευρωπαικού κετημένου ως αναφορά υπόδειγμα.

Μεταξύ του Σαμαρικού αυταρχισμού και Συριζαικής αναβολής  ,αναγκαστικά, η λογική των 58 ρέπει σε μια ανομολόγητη συγκατάνευση  προς τον αυταρχισμό.

Ωστόσο η Συριζαική αναβολή μπορεί να εξουδετερωθεί πολύ αποτελεσματικά όσο η δυνητική διακυβέρνηση έρχεται  εγγύτερα. Το πρόβλημα δεν είναι να καταγγελθεί η τελετουργική αντιμεταρρυθμισιολογία του Συριζα (ίδιον όλων των αντιπολιτεύσεων με αναπάντεχο πρωταθλητή τον Γαπ του 2006-2009 που έστειλε την Μαριλίζα  ως υπαρχηγό του Τσίπρα να καταλάβει τη ΔΕΗ )  αλλά να αναδειχθεί η λανθάνουσα τεχνική μεταρρυθμιστική ατζέντα μέσω της προβολής της δυνητικής διακυβέρνησης . Ισχυρά μεταρρυθμιστικά κόμματα δυνητικοί σύμμαχοι του Συριζα μπορούν να παίξουν καταλυτικό ρόλο.                

Με ένα παράδοξο τρόπο η πολιτική υπερδομή αποκτά μια ισορροπία.

Αναδύονται μια εκκολαπτόμενη νέα ακροδεξιά ,δύο μεγάλα κεντρώα κόμματα με πόλωση αριστερά -δεξιά, μια παραδοσιακή αριστερά (Κκε) και τρία κόμματα ρυθμιστές: το Πασοκ οι Ανελ και η Δημαρ. Από "μηχανική" άποψη το σύστημα ισορροπεί καλύτερα αν υπάρχουν τρεις διαθέσιμοι για αμφίπλευρες συμμαχίες. Η λογική της συγκυρίας ευνοεί ένα κατακερματισμό του κέντρου γιατί εξασφαλίζει σταθερότητα σε όλες τις περιπτώσεις.

Το Πασοκ είναι αδύνατο να αποφύγει από το συμβολικό του φορτίο, ενώ οι Ανελ δείχνουν μια αξιοσημείωτη σταθερότητα διατηρώντας άφθαρτο το ιδεολόγημα της Πολαν σε μια νεοβαρβαρική εκδοχη .

Το μοναδικό κενό είναι ένα μικρό κόμμα του ενοχλητικού κέντρου: Ένας ελεγκτής των ατασθαλιών, των μεγαλοστομιών των "μεγάλων" ένας εκπρόσωπος των ολιγάριθμων Ιωβ (πηγή) του προμνημονίου , του μνημονίου και του μεταμνημονίου. Λείπει ένας ηθικός σεκταρισμός του κέντρου. Η Δημαρ θα μπορούσε να παίξει αυτό το ρόλο, αλλά η ακατανόητη προσέγγιση με τον Λοβέρδο υπονομεύει το τριπλό εύστοχο όχι, προς αυταρχισμό, πασοκισμό, λαικισμό που ανακοίνωσε ο Κουβέλης , ιδίως τώρα που το ηθικό προβάδισμα του Συριζα ως αναμάρτητου μπορεί να ξεθωριάσει ταχύτατα (2)

 
(1) Εδώ μια ενδιαφέρουσα αλλαγή ύφους και περιεχομένου για το πρωτογενές  πλεόνασμα ,από ένα αναπάντεχο σύμβουλο του Στουρνάρα.

 
(2)  Η μελαγχολική σιωπή  για τις υποθέσεις  Μητρόπουλου (ο νόμος Αλογοσκούφη ως ηθικό έσχατο κριτήριο ) , Τσίπρα (υπόθεση Αγκάλη, άνευ σχολίων..) δείχνουν πως το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς  μετασχηματίζεται βαθμιαία σε εξοικείωση  με τους βαθύτερους ηθικούς και αισθητικούς  κωδίκες του παλαιοπασοκικού βιόκοσμου: καλή η αριστερή ρητορεία  αλλά στην τελική  είμαστε επαγγελματίες δικηγόροι και στοργικοί γονείς...

36 comments:

Νοσφεράτος said...

εκπληκτική αναλυση

Elias said...

Μπράβο Γιάννη.Απεικονίζεις μια μηχανική πλευρά των τρεχουσών πολιτικών τάσεων.Δεν ξέρω αν είναι το κέντρο ο παράξενος ελκυστής (ή απλά η συγκολλητικη ουσία με τις θέσεις εξουσίας,για τους 58) Το σύστημα πάντως αποκτάει ροπές προς το Κέντρο, απο Συριζα, ΝΔ, συμφωνώ απόλυτα.Αυτό μάλλον σημαίνει πόλωση σε ποσοστά εκλογικά....

Left Liberal Synthesis said...

Καλημέρα ( γενναιόδωρε) Νοσφυ.
Τα λεμε

Left Liberal Synthesis said...

Elias
Συναίνεση αλλά ελληνικά σημαίνει , ονομαστική τελετουργική πόλωση.
Η χαρά των τηλεπαραθύρων.....

Smirnoff said...

H ανάλυση είναι πολύ καλή αλλά στηρίζεται σε δύο υποθέσεις οι οποίες κάθε άλλο παρά δεδομένες είναι. Η πρώτη αφορά το πέρασμα στη "μετά μνημονίου εποχή", μπαίνουμε άραγε σε μία νέα οικονομική περίοδο που σηματοδοτείται από το πέρας των μνημονίων, τη λήξη των υφεσιακών περικοπών δαπανών και της συνεχούς αύξησης των φόρων; την έναρξη της οικονομικής ανάκαμψης ή έστω της σταθεροποίησης που θα ανακόψει την αύξηση της ανεργίας και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας; όμως το οικονομικό περιβάλλον, τόσο το διεθνές όσο και το εγχώριο δεν επιβεβαιώνει αυτή την εκτίμηση. Η ευρωπαϊκή οικονομία κινείται μεταξύ ύφεσης και στασιμότητας ενώ η εγχώρια παραμένει πιασμένη στο υφεσιακό σπιράλ και θα παραμείνει για πολύ ακόμη εκεί. Κανένα από τα μεγάλα προβλήματα δεν έχει αντιμετωπιστεί: η συνεχής συρρίκνωση της εσωτερικής ζήτησης, το υπέρογκο δημόσιο χρέος, το χρεοκοπημένο τραπεζικό σύστημα που αφαιρεί ρευστότητα από την οικονομία. Αυτή λοιπόν η παρατεταμένη οικονομική δυσπραγία αφαιρεί τις απαραίτητες υλικές προϋποθέσεις για μία σταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος προς το κέντρο, παρά τις προθέσεις των βασικών του παιχτών (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ) και είναι αυτή που τους οδηγεί στην καταφυγή σε ποιο ριζοσπαστικά ιδεολογικά σχήματα προκειμένου να εξασφαλίσουν την πολιτική τους νομιμοποίηση (ΝΔ προς την άκρα δεξια, ΣΥΡΙΖΑ προς άκρα αριστερά).

Η δεύτερη υπόθεση είναι πως η βάση του ΣΥΡΙΖΑ και ιδίως ο οργανωμένος και ενεργός κόσμος του έχει αποδεχτεί τον δυισμό που σηματοδοτεί το σχήμα: αριστερό και αγωνιστικό εσωτερικό τελετουργικό που επιτρέπει στα μέλη να διατηρούν την αριστερή-ριζοσπαστική αυτοεικόνα τους - ρεαλιστική προσαρμογή προς κεντρώες πολιτικές θέσεις στο επίπεδο της πραγματικής πολιτικής παρέμβασης. Δεν είναι όμως καθόλου βέβαιο πως αυτός ο μετασχηματισμός έχει επιτευχθεί καθώς το μεγαλύτερο μέρος των μελών του κόμματος συνεχίζει να πιστεύει και να αναμένει την ανατροπή από μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και αντιμετωπίζει τη μετατόπιση προς το κέντρο της ηγεσίας, είτε ως επικοινωνιακή διαχείριση, είτε ως μειοψηφικές θέσεις μίας δεξιάς τάσης στο εσωτερικό του κόμματος με προνομιακή σχέση με τα μήντια. Καθόλου δεδομένη δεν είναι λοιπόν η "κεντρώα μετάλλαξη" του ΣΥΡΙΖΑ...

Δημήτρης said...

Πολύ καλή ανάρτηση με επιτυχή μεταφορά της κατάστασης σε όρους πολιτικής θεολογίας. Μόνο δύο μικρές επισημάνσεις:
1. Σε ότι αφορά την τελετουργία και τη ζωή, αμφιβάλλω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να συγκροτήσει ικανό τελετουργικό. Ως υποκατάστατη συγκολλητική ουσία λειτουργεί μάλλον η προοπτική της εξουσίας.
2. Αμφιβάλλω επίσης ότι είναι δυνατή η πραγματική σύγκλιση, χωρίς την ύπαρξη άλλων διαθέσιμων χώρων, όχι κατ' ανάγκην τοπολογικά ενδιάμεσων.
Οι Ανελ μπορούν να υπάρχουν μόνον όσο λειτουργεί η διάκριση "μνημόνιο / αντιμνημόνιο". Η πιθανότητα ρευστοποίησης των είναι μεγάλη.
Το Πασοκ θα υπάρχει με τάσεις μειούμενης επιρροής για ιστορικούς λόγους. Η σύμπλευση με τους 58 (59 ή 60) ελάχιστα μπορεί να προσφέρει.
Όσο για την Δημαρ, οι αυτοκτονικές τάσεις φαίνονται όντως ακατανόητες. Δυστυχώς ο φόβος πτώσης κάτω του 3% τους οδηγεί στην λανθασμένη αντίληψη της άθροισης των (δημοσκοπικών) ποσοστών.

Μανώλης said...

Θα συμφωνήσω με τον Smirnoff της πρώτης παραγράφου. Απαιτείται απάντηση. Θα συμφωνήσω με εσένα για την κεντρόστροφη τάση του πολιτικού σκηνικού- παρά τα εγερτήρια-, μόνο που θα την αποδώσω στην βαθιά μικροαστική- ιδιοκτησιακή φύση του Έλληνα. Οπότε, αν είναι έτσι, ποιό το μέλλον, κοινωνιολογικά?
Η αδυναμία της χαριτωμένης μεγαλοαστικής ελίτ στα γλυψίματα με τον ΣΥΡΙΖΑ, αδυναμία στελεχιακού δυναμικού και οράματος, πώς γιατρεύεται. Απαιτείται απάντηση.

Left Liberal Synthesis said...

Smirnoff
Εαν δίνεται η εντύπωση ότι υπάρχει ανάκαμψη στην Ελλάδα και στην Ευρώπη ως όρος ενός πλησιάσματος στο κέντρο, τότε το λάθος είναι δικό μου.Δεν έχω αυτή την εντύπωση.Νομίζω πως αναγκαστικά η οριακότητα της κατάστασης και το διαφαινόμενο πρωτογενές ισοζύγιο ή πλεόνασμα, μας έχει φέρει ήδη στον ιστοπρικό συμβιβασμό ελληνικού τύπου, δηλαδή μέσω μιας φαινομενικής πόλωσης.
Όσον αφορά τον Συριζα, έχω την δική μου εμπειρία στο συνέδριο του, όπου υπάρχει ολική κατακράτηση όχι μονο του λόγου αλλά και των κοινωνικών δυνάμεων του Συν του 4 %.Μικρομεσαία επιχειρηματικότητα, κυρίως ΔΥ και ηλικίες 45 plus.H εννοιολόγηση της λέξης "ανατροπή" είναι πολύ πιο ήπια εντός Συριζα από οτι διακινείται εκτός.Ποια ανατροπή....

Smirnoff said...

Left Liberal Synthesis

Δεν θεωρείς όμως πως είναι όρος για την υλοποίηση και τη σταθεροποίηση ενός τέτοιου συμβιβασμού η οικονομική ανάκαμψη; μπορεί με άλλα λόγια να υπάρξει μία σύγκλιση των δύο πολιτικών πόλων προς το κέντρο, στη βάση ενός πολιτικού και οικονομικού πλαισίου που θα εξασφαλίζει στην πλειοψηφία του εκλογικού σώματος (ας την πούμε την πάλαι ποτέ μεσαία τάξη) σταθερούς όρους επιβίωσης ή και βελτίωσης των προσδοκιών. Μία αντίστοιχη δηλαδή συναίνεση με αυτή που επικράτησε από το 95 χονδρικά, μέχρι το 2008, εκκινώντας βέβαια από χαμηλότερη αφετηρία και προσδοκίες λόγω της κρίσης και των μνημονίων. Μπορούν τα δύο κόμματα να διατηρήσουν την πολιτική εκπροσώπηση της πλειοψηφίας αν δεν εξασφαλίσουν μία τέτοια κατάσταση ή αν δεν πατήσουν πάνω σε μία τέτοια κατάσταση που ενδεχομένως να διαμορφωθεί από εξωγενείς παράγοντες (αλλαγή πχ της στάσης των Ευρωπαίων εταίρων); Ας μην λησμονούμε πως ένας βασικός λόγος που η κυβέρνηση επέλεξε να χτυπήσει και από ότι φαίνεται να εξοντώσει τη ΧΑ ως μηχανισμό και ηγετικό προσωπικό είναι επειδή η τελευταία διεμβόλιζε σοβαρά τη βάση της. Η ΝΔ κινδύνευε να υποστεί από τη ΧΑ ό,τι υπέστη το ΠΑΣΟΚ από το ΣΥΡΙΖΑ. Ταυτόχρονα πόσο θα άντεχε μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και το κόμμα σε υψηλά ποσοστά αν η διακυβέρνηση του δεν συνοδευτεί και από μία έμπρακτη αλλαγή οικονομικής πολιτικής που θα παράγει ανάπτυξη, δημιουργία θέσεων εργασίας, ελάφρυνση της φορολογίας κλπ;

Επειδή όμως καμία οικονομική βελτίωση δεν φαίνεται στον ορίζοντα κάτι που έχει συνειδητοποιήσει πλήρως η κυβέρνηση, γι αυτό προσπάθησε να οχυρώσει την εκλογική της επιρροή και να διατηρήσει την ηγεμονία της στο Λαό της Δεξιάς μέσα από την αφήγηση των δύο άκρων, την αντικομμουνιστική ρητορική, το ρατσισμό, την πολιτική του νόμου και της τάξης. Να μετατοπίσει δηλαδή την πολιτική αντιπαράθεση από τα φειδωλά αποτελέσματα της οικονομίας στον σκληρό ιδεολογικό πυρήνα και αξίες που συνέχουν ή μπορούν να συνέχουν τη λαϊκή δεξιά και στην κατασκευή ενός εσωτερικού εχθρού (Αριστερά και ανομία, μετανάστες κλπ)εμπρός στην απειλή του οποίου η οικονομική δυσπραγία θα φαντάζει δευτερεύουσα. Είναι πάνω σε αυτή την αφήγηση που η ΧΑ εκτοξεύθηκε δημοσκοπικά, πλειοδότησε στην εφαρμογή της και εξωθεσμικά (με τον δικό της ακτιβισμό του πεζοδρομίου) και που διεκδίκησε στα ίσα την ηγεμονία στο λαό της Δεξιάς από τη ΝΔ. Αντίθετα ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί ακόμα να διεκδικήσει την ηγεμονία και την εκλογική νίκη στη λογική του αντιμνημονίου και της ριζικής αλλαγής οικονομικής πολιτικής. Όσο όμως πλησιάζει προς την εξουσία και βλέπει πως τα πραγματικά περιθώρια άσκησης διαφορετικής πολιτικής, χωρίς σοβαρές ρήξεις στο εξωτερικό και στο εσωτερικό, είναι εξαιρετικά μικρά, τόσο γίνεται πιο αφηρημένος στις τοποθετήσεις του, πιο φειδωλός στις υποσχέσεις του, χωρίς όμως να προσπαθεί να διαμορφώσει στοιχεία μίας νέας αφήγησης που θα του επέτρεπε να διεκδικήσει την ηγεμονία παρά την αδυναμία ριζικής οικονομικής αλλαγής (πχ να αναδείξει θέματα δικαιοσύνης, τιμωρίας των υπευθύνων, ισότητας κλπ). Και αυτός είναι ο λόγος που δεν εμφανίζει κάποια σοβαρή δημοσκοπική δυναμική και που η ΧΑ τον ξεπερνούσε σε δυναμική ανόδου, ακριβώς επειδή εμφανιζόταν ως η πιο αντισυστημική δύναμη σε μία περίοδο που όλο και μεγαλύτερες μάζες πείθονται πως το "ελληνικό" σύστημα, όπως το κατανοεί ο καθένας, δεν δουλεύει.

Όσο για το εσωτερικό και την ενεργή βάση του ΣΥΡΙΖΑ, έχω και γω ίδια εμπειρία και όχι μόνο από το συνέδριο. Η επιχειρηματολογία πράγματι δεν είναι ιδιαίτερα σοβαρή, παραμένει σε ένα γενικόλογο και αφηρημένο - κανονιστικό επίπεδο. Όμως οι προσδοκίες είναι αρκετά υψηλές ενώ η ενεργή του βάση παραμένει ενεργή και στα κινήματα κάθε είδους και λογοδοτεί και δέχεται έντονες πιέσεις και από αυτά. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα δεν είναι (ακόμη) ένας εκλογικός μηχανισμός. Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην ενεργή - ακτιβίστικη βάση του, που είναι όμως αυτή που εκλέγει όργανα και πιέζει την ηγεσία και στην εκλογική του επιρροή, που σε μεγάλο βαθμό είναι πιο παθητική.

Left Liberal Synthesis said...

Δημήτρη
Παρακολούθησα το συνέδριο του Συριζα και είδα μπολικη "τελετουργία" : μετακομουνιστική αργκό, ενδοκομματική πόλωση και εξαφάνιση όλων των μη οργανωμένων ιδιαιτεροτήτων.Αν παρατηρείς τις ανακοινώσεις της πολιτικής επιτροπής ευρίσκονται γλωσσικά πίσως και από το ΚΚΕ.Σύμφωνα με την ανάλυση μου αυτή η "κομμουνιστική" γλώσσα δεν είναι όρος αδιαλαξίας αλλά ακριβώς ο όρος της συναίνεσης.
Η πραγματική σύγκλιση υπάρχει.Πολύ έντεχνη ο "εντεχνος" συριζα αποσιωπά την μεγάλη προκείμενη του προγράμματος του: τους ισοσκελισμένους προυπλογισμούς.Είναι κεφαλαιώδης συμφωνία.
Κι'όμως η ύπαρξη των τριών αυτών κομμάτων είναι όρος σταθερότητας του συστήματος.Προφανώς για το καθένα υπάρχουν αντιρρήσεις, αλλά αυτή είναι η ουσία του μικρού ρυθμιστή,να έχει περισσότερους εχθρούς παρά φίλους.

Left Liberal Synthesis said...

Μανώλη
Δεν βλέπω γλυψίματα της Ελιτ.Θα το έλεγα νεά ιστορική φάση για όλους.Οι πιο δυναμικοί εξωστρεφείς βλέπουν τον Συριζα ως ευκαιρία.Η περίπτωση Χατζηνικολάου νομίζω ότι δεν είναι απλή δημοσιογραφική ευελεξία.
Όσο για τη γιατριά, ας χρησιμοποιήσω το ιατρικό παράδειγμα.Σε πολλές εναλλακτικές θεραπείες, η αγωγή είναι επώδυνη και ακολουθείται από μια επιδείνωση την οποία αποκαλούν "θεραπευτικό σοκ".Ποιος ξέρει αν δεν είμαστε στη πρωτη φάση της γιατριάς;

Left Liberal Synthesis said...

Sirnoff

Κατ'αρχάς ευχαριστώ για το εμπεριστατομένο σχόλιο με τον ευκρινή αδρό λόγο.

Προσυπογράφω την ανάλυση για το Συριζα και προσθέτω την έννοια "κλειδί" της ατζέντας του την οποία αποσιωπά, συστηματικά ( δημαγωγικά..): ισοσκελισμένοι προυπολογισμοί.Είναι το τεχνικό σημείο απόλυτης συναίνεσης με τον κεντρικό πυρήνα του "Μερκελισμού".

Ωστόσο παρά τις δομικές συγκλήσεις βλέπουμε αυτές τις πολώσεις.

Οσον αφορά το οικονομικό περιβάλλον για μια τέτοια πραγματική σύγκληση,όντως δεν είναι το επεκτατικό της περιόδου 96-08.Αλλά δεν είναι και της περιόδου 43-47 , το οποίο κυρίως επικαλείται η συριζαική τελετουργία, ούτε της περιόδου 77-83 την οποία "αναγνωρίζει" μεγάλο μέρος της εκλογικής βάσης του Συριζα.
Συμφωνούμε, δεν έχουμε εκρηκτική ανάπτυξη στο εγγυς μέλλον,αλλά εντός αυτού του περιβάλλοντος έχουμε την ισορροπία , που εύστοχα παρουσιάζεις.

Παράκελσος said...

Πολύ καλή ανάλυση, LLS. Είναι η ουσιαστικότερη κριτική που διάβασα μέχρι τώρα για την κίνηση των 58. Η κίνηση δεν έχει μέλλον ακριβώς επειδή δεν υπάρχει αυτός ο ελεύθερος κεντρώος χώρος που φαντασιώνονται. ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ συγκλίνουν προς το κέντρο και το καταλαμβάνουν. Νομίζω πως οι 58 (και όσοι σκέφτονται σαν κι αυτούς) αδυνατούν να αποδεχτούν τον ΣΥΡΙΖΑ ως κεντρώο κόμμα λόγω συντηρητικών αντανακλαστικών. Ή ίσως δίνουν μια χαμένη μάχη για να σπρώξουν ξανά τον ΣΥΡΙΖΑ έξω απ' το κέντρο.

Left Liberal Synthesis said...

Παράκελσε
Σωστά είναι θέμα ανακλαστικών κυρίως.Είναι σαν να πιστεύει κανένας ότι το ΚΚΕ θά κάνει κανένα ένοπλο αγώνα επειδή στα κείμενα του μιλάει για "δικτατορία του προλεταριάτου"..

Anonymous said...

Με αλλα λογια, η ευπορη μεσηλικη "φωτισμενη" δεξια συνανταται με την ευπορη αριστερα καπου στο ...κεντρο. Συμφωνουν στα περισσοτερα,ωστε η κοινωνικο-οικονομικη τους θεση και η δημοσιολογικη επιρροη τους (πολλοι καθηγητες πανεπιστημιου) να μην κινδυνευει, με διαφοροποιησεις σε λεπτομερειες συνηθως για θεματα μικροαναδιανομης του πλουτου και κοινωνικης προστασιας.

Ξεχασα και τις διαφορες στην βαρυτητα των θεματων εξωτερικης πολιτικης και πολιτισμου. ως το 2020, θα κατακτηθει -επιτελους- αυτη η κοινη πολιτικη γλωσσα.

Αφωτιστος Φιλελλλην

Left Liberal Synthesis said...

ΑΦ
Το 2020;
Τι λες τώρα το 2014 είναι αύριο.

Left Liberal Synthesis said...

Ένα ενδιαφέρον κείμενο του Μ.Μπουντουρίδη έχει αναλύσει το θέμα από μια άλλη πλευρά

Το πλήρες κείμενο εδώ:

http://pastebin.com/qrthYp7D

Απόσπασματα


11.Βέβαια, με τα προηγούμενα, δεν επιχειρώ να υπαινιχθώ ότι, από πολιτικής άποψης, το Κέντρο αποτελεί τη μέση διάθεση ή ότι η Αριστερά κι η Δεξιά ταυτίζονται μ' έναν από τους δυο πόλους του φαινομενικού διπόλου ενεργητικού-παθητικού. Η εποχή μας είναι περίεργη. Μπορεί κάποτε το πολιτικό στερεότυπο να ήταν μια ενεργητική Αριστερά, μια Αριστερά των κοινωνικών αλλαγών, της ριζοσπαστικής κινηματικής δράσης, και μια παθητική Δεξιά, μια Δεξιά της συντήρησης του κατεστημένου, της απόλυτης υπακοής στη φωνή της εκάστοτε εξουσίας (His Master's Voice). Όμως δεν βλέπω αυτό να ισχύει τώρα, στην τρέχουσα συγκυρία, όταν, π.χ., ένας Δεξιός αρχηγός ανυπακούει στις εντολές των ισχυρών ομοϊδεατών του απ' το εξωτερικό [σημείωση Οκτωβρίου 2013: αυτό, γραμμένο τέλη του 2011, προφανώς διαψεύσθηκε μετά τις εκλογές του 2012: HMV as usual] ή όταν ένας Αριστερός αρχηγός υπερασπίζεται τα συντεχνιακά προνόμια των "πελατών" της κρατικής εξουσίας κι αντιτίθεται στο στοιχειώδες αίτημα της απόλυτης κοινωνικής δικαιοσύνης, που χωρίς αυτή δεν μπορεί να προχωρήσει καμιά ριζοσπαστική κοινωνική αλλαγή [σημείωση Οκτωβρίου 2013: αυτό συνεχίζει να ισχύει, η μόνη σχέση με το απόλυτο είναι η απόλυτη ανικανότητα των καθολικώς άχρηστων αριστερών και δεξιών].

Αυτό που θέλω να πω (και καλύπτομαι με την τοποθέτηση του Αποστόλη) είναι ότι πρέπει οπωσδήποτε να καταλάβουμε την ανάγκη της ύπαρξης και της κινητοποίησης του Κέντρου, της διάθεσης που βρίσκεται μέσα στην πολιτική πράξη, στο κέντρο των δράσεων για την κοινωνική εξέλιξη κι έξω από τις ενεργητικές ή παθητικές προφάσεις ή προσχήματα για την αναπαραγωγή της αδράνειας, της ανυποληψίας, της παγίδευσης του συστήματος μέσα στους βάλτους της μιζέριας, της έχθρας, της φοβίας, της κακοδαιμονίας. Ένα Κέντρο που είναι κάθετα αντίθετο και με τον προσανατολισμό της εργαλειακής ή χρησιμοθηρικής ή οπορτουνιστικής ενεργητικότητας και με την χίμαιρα της ναρκισσιστικής ή "ωχαδερφιστικής" ή πατερναλιστικής-συμφεροντολογικής παθητικότητας, απ' όπου κι αν προέρχονται οι τακτικισμοί αυτοί ή οι παθογένειες αυτές. Ένα Κέντρο που δεν συμβιβάζεται με την εξουσία των εξωτερεικευμένων ή φετιχοποιημένων διαδικασιών των ενεργητικών ή παθητικών πολιτικών δράσεων, αλλά που εσωτερικεύει στην ίδια τη διαδικασία της ατονικής πολιτικής αντιπαλότητας τη σχέση της ενεργητικής ρήξης με την παθητική αναπαραγωγή των αδιέξοδων της εξουσίας.

Χρήστος said...

Η Σαμαρική ΝΔ ενσωματώνει καθημερινά στην διαδικασία διακυβέρνησης αυταρχικά χαρακτηριστικά, τα οποία θα ζήλευαν ακροδεξιά κόμματα. Στην μεταμνημονιακή εποχή, όπου το μνημόνιο-αντιμνημόνιο δεν θα υφίσταται, τα ποσοστά των εκ δεξιών κομμάτων (ΧΑ, ΑΝΕΛ) θα ενσωματωθούν σε μεγάλο βαθμό. Παράλληλα, στην άλλη μπάντα, η εμμονική στην καλύτερη περίπτωση άρνηση απέναντι στον κεντρωαριστερό πια ΣΥΡΙΖΑ, βλέπε κείμενο 58, καθώς και το 'μετέωρο βήμα της ΔΗΜΑΡ', δημιουργούν ένα αρνητικό πλαίσιο για μια προοδευτική διακυβέρνηση. Το ερώτημα είναι αν όντως πλησιάζουμε στην μεταμνημονιακή εποχή.
Ένα δεύτερο ερώτημα έχει να κάνει και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Για τον Αντρέα Παπανδρέου, χρόνια πριν, η εξουσία ήταν αυτοσκοπός. Για τον Τσίπρα είναι; Τί θέλω να πω, έχουν αποφασίσει στην ηγεσία ότι θέλουν την εξουσία υπό οποιεσδήποτε συνθήκες;

Left Liberal Synthesis said...

Χρήστο

Αν οι διαπραγματεύσεις γίνουν κρίσιμες η συγκληση ΝΔ Συριζα είναι υποχρεωτική.

Δεν είμαστε το 81 όπου το Πασοκ με ασφαλεια υποσχόταν τα πάντα, σε ένα φιλικό διεθμενς περιβάλλον (Μιτεραν,Σμιτ).Επομένως ο Συριζα αν θέλει να κυβερνήσει δεν θέλει πραγματικά "καμμένη γη"


Παιζει ρόλο, λοιπον, πως θα πάμε σε αυτήν την περίοδο.

Οσο για τον Συριζα τα αποτελέσματα του συνεδρίου ( κατακράτηση των οργανωμένων τασεων του Συν) ευνοεί την ευελιξία.Ο Τσιπρας θέλει ο Συν θέλει όλοι θέλουν την εξουσία και σε κόμματα με οργανομένες τάσεις τα πραγματα είναι εύκολα.Η λεγόμενη αριστερή τάση είναι ο καλύτερος σύμμαχος για τις μεταμορφώσεις αυτές.

Ονειρμός said...

Aνάλογο σκεπτικό ως προς το αριστερά-κέντρο-δεξιά και ''παράξενος ελκυστής''

http://www.academia.edu/1471736/Anti-System_Politics._Alternative_Normative_Attractors_in_Chaotic_Political_Systems_The_Case_of_the_Front_National

Ονειρμός said...

Ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πραγματικά ενεργή ''βάση'', ειδικά σε συνάρτηση με τις προσδοκίες που καλλιεργεί και τις απαιτήσεις των καιρών. Του λείπει ισχύς και προθέσεις φυσικά, αφού είναι πλήρως αναντίστοιχος με τον τίτλο ''ριζοσπαστική αριστερά''. Το να χτυπά κανείς τη ρίζα σημαίνει να χτυπά ακριβώς τους όρους συγκρότησης του ''κέντρου'' ή του ίδιου του άξονα αριστερά-δεξιά. Δεν αποτελεί άρα ριζοσπαστική αριστερά, αλλά ούτε καν ισχυρό πολιτικό μόρφωμα. Οι πιέσεις του εσωτερικού και διεθνούς περιβάλλοντος είναι τέτοιες, που ανεξαρτήτως τί έχουν πολλοί στο μυαλό τους, θα αναγκαστεί, αν κυβερνήσει, να εφαρμόσει ασφυκτική πολιτική, και μάλλον με τα κόμματα-ρυθμιστές που αναφέρεις. Θα πρέπει να στραφεί κατά τον απεργιών και των κινητοποιήσεων που ''ξεφεύγουν'' από το δοσμένο ευρωπαικό κεφαλαιοκρατικό πλαίσιο. Έτσι θα εκραγεί εσωτερικά ως το παράδοξο μιας ''αριστερής κυβέρνησης'' σε εποχές οξείας καπιταλιστικής κρίσης.
Αν ζούμε σε μια περίοδο ''αποιδεολογικοποίησης'' και σύγκλισης αριστεράς-δεξιάς σε βαθμό α-διαφορίας τους, τότε απαιτείται να χαραχθεί μια βαθιά τομή και διάκριση από το Ε.Ε πλαίσιο αλλά και από την κυρίαρχη πολιτική, για να επιβιώσει μεσοπρόθεσμα ένας πολιτικός χώρος χωρίς να μεταπέσει στην κατάσταση απλής διαχείρισης-αυτός ο πολιτικός χώρος θα πρέπει να ενσαρκώνει το κενό της ικανότητας διακυβέρνησης, έχοντας έντονα αντικυβερνητικά χαρακτηριστικά, ομολογώντας τον επαναστατικό του χαρακτήρα, αναφερόμενος στα μεσαία στρώματα που πιέζονται προς τα κάτω, την εργατική τάξη και την νεολαία.

Left Liberal Synthesis said...

@Ονειρμός

Ευχαριστώ για το πολύ ενδιαφέρον κείμενο.Θα το δω καλύτερα,αλλά σε μια πρώτη ανάγνωση η χρήση αυτών των μοντέλων είναι πολύ δημιουργική.

Σε σχέση με την "ομολογία" του επαναστατικού χαρακτήρα έχω πάντα ένα σκεπτικισμό.Γιατί ακριβώς η ανακοίνωση , η εκφώνηση του επαναστατικού προτάγματος, σε συνθήκες μιντια, ηδονής του ακραίου, ενσωματώνεται σε μια πραγματικότητα η οποία αναπαράγεται από το εκάστοτε "επαναστατικό".

Ονειρμός said...

@Left Liberal Synthesis

Κατά τη γνώμη μου, επιχειρήματα τέτοιου τύπου εύκολα αντιστρέφονται. Η ομολογία του επαναστατικού χαρακτήρα δεν είναι τόσο εύκολα ενσωματώσιμη, ειδικά σε μια εποχή που στοχοποιούνται τα ''άκρα''. Για αυτόν ακριβώς το λόγο, η ομολογία αυτή δεν μπορεί να παρερμηνευτεί σαν την ''επαναστατικότητα'' μεταρρυθμίσεων, διαφημίσεων κλπ. Επίσης, η ''ενσωμάτωση'' ως άκρο σε έναν άξονα άκρων, δεν είναι ενσωμάτωση που οδηγεί στην αποσιώπηση, αλλά στην (υπερ)προβολή, αν δεχτούμε τους όρους που θέτεις. Εκτός αυτού, όταν εδώ και καιρό έχουν πέσει διλήμματα στο τραπέζι όπως ευρώ ή χάος, Ε.Ε ή θάνατος κλπ, δεν βλέπω πως μπορεί να αφομοιωθεί ένας ενοχλητικός, ''θορυβώδης'' αντι-Ε.Ε+εργατικός έλεγχος λόγος.
Το αν αυτός θα γίνει δεκτός, είναι ένα διαφορετικό ζήτημα.

Το πρόβλημα με αυτά τα μοντέλα είναι πως, από την διάγνωση της αποδόμησης ενός άξονα μέχρι τη δημιουργία ενός νέου, μεσολαβεί μια μεγάλη απόσταση. Μπορεί κανείς να βγάλει ό,τι πολιτικά συμπεράσματα θέλει, με βάσει προειλημμένες αποφάσεις. Σε περιγραφικό και σχεδόν-διαγνωστικό επίπεδο λειτουργούν, σε προγνωστικό χολαίνουν, γιατί πρέπει να εισαχθούν πολλές περισσότερες κρίσιμες παράμετροι.
Για παράδειγμα, στο σκεπτικό σου κυριαρχεί πολύ το ''από τα πάνω'', το κεντρικό θέατρο-πολιτικό σκηνικό, οι διαπραγματεύσεις των υποκειμένων κλπ.

Επίσης, όταν αποδομηθεί ένα δίπολο-άξονας, μπορεί να το αντικαταστήσει κάλλιστα ένα άλλο διαφορετικού επιπέδου. Αρκετά μονοσήμαντο είναι να μείνουμε στο αριστερά-δεξιά, όταν υπάρχει το Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο, Ευρώ-Χάος, Κεφάλαιο-Εργασία.

http://bestimmung.blogspot.gr/2013/08/blog-post.html

Left Liberal Synthesis said...

Ονειρμός

Θα αδικούσα κατάφωρα το σχόλιο σου αν δεν διάβαζα προσεκτικά την σχετική προτεινόμενη ανάρτηση και απαντούσα "στο πόδι¨.

Θα επανέλθω σύντομα, αφού το δω καλύτερα.

Καλημέρα

Left Liberal Synthesis said...

Ονειρμός

Νομίζω αν αποφορτίσουμε τον όρο ενσωμάτωση ίσως συνεννοηθούμε καλύτερα.Ας δούμε τα πράγματα με όρους συμπερίληψης, δηλαδή μιας διαδικασίας η οποία εγκιβωτίζει σε ένα επίπεδο άλλο από αυτό εντός του οποίου κινούνται τα υποκείμενα.πχ ο Δεκέμβρης του 08 είναι αυθόρμητος, βίαιος , ρέων , πολυσχιδής αλλά και ένα γιγαντιαίο θέαμα live tv, με στοιχεία Hollywood μαζικής καταστροφής. Οι πρωταγωνιστές υιοθετούν αυστηρούς κώδικες αμφίεσης (φούτερ με κουκούλα) και λειτουργούν ως άμισθοι κομπάρσοι .Η διαχείριση του συμβάντος αυτού , ως tv live θέαμα, είναι πέραν των προθέσεων των πρωταγωνιστών, αλλά αυτοί υπάρχουν τελικά ως δίπολο θέαμα-δράση. Είδα με πολύ ενδιαφέρον την ανάρτηση και τις εκτεταμένες αναφορές στον Agamben.Στην δικιά μου ανάγνωση ο Agamben οριοθετεί το δίπολο κυβέρνηση - νόμος , όχι μόνο στα θέματα της εξουσίας, αλλά ως μια βαθύτερη δομή οποία διαπερνά όλη την κοινωνία. Θέλω να πω , πως ένα πολιτικό υποκείμενο "αντι Εε εργατικός έλεγχος" δεν έχει καμία ασυλία ή ανοσία σε μια διαδικασία "ενσωμάτωσης-συμπερίληψης" .Ήδη ο Κουρής με την νέα εφημερίδα του ακριβώς μετασχηματίζει και ενσωματώνει ένα τέτοιο πρόγραμμα στην πιο αντι ΕΕ εκδοχή του.

Έτσι για να οριοθετήσουμε τον διάλογο και να καθαρογράψουμε μια διαφωνία μας, νομίζω ότι μάλλον πιστεύεις πως υπάρχουν αυθεντικά καθαρά υποκείμενα στα οποία δεν λειτουργεί κανένα δίπολο. Νομίζω πως ο Agamben , διαβάζεται γενικώς με μια δόση φιλοφροσύνης από την αριστερά , ενώ τα συμπεράσματα του οδηγούν περισσότερο προς μια δυστοπική απαισιοδοξία Χαιντεγκεριανής μορφής.Το έργο του , κατά την γνώμη μου ,βοηθά ακριβώς να κατανοηθούν οι πολιτικές αντιφάσεις χωρίς να καταφεύγουμε στο ερμηνευτικό σχήμα "αυθεντικό" vs " οικειοποίηση", αλλά με την κατανόηση αυτού
μανιχασμού που διατυπώνει στο «Τhe Kingdom and the Glory» ως δίπολο «Θεός-κυβέρνηση- εγκλεφαλος» vs «εμμενής-τάξη-διακυβέρνηση στομάχι» και στο «The highest Poverty” ως δίπολο ζωή vs τελετουργία.

Νομίζω σωστά εντοπίζεις στην παρούσα ανάρτηση ,ότι απουσιάζουν ρητές αναφορές για τη ροή ή δυναμική των "κάτω". Ωστόσο η ανάδειξη δυνάμεων που έκφρασαν τους κάτω-(πλατείες ) στις εκδοχές δεξιά - αριστερά (συριζα ανελ) ως μεγάλους παίκτες στο πολιτικό θέατρο, ακριβώς αποδιοργανώνει τους κάτω. Η κινηματική ροή πέφτει κατακόρυφα σε ύφεση μόλις ο Συριζα γίνεται κυβερνητικός παρότι ονομαστικά είναι πολύ κινηματικός. Στην κλασσική ανάλυση , αυτό ενέχει στοιχεία συμβιβασμού -ενσωμάτωσης, αλλά δεν πρόκειται περί αυτού .Πρόκειται για το αγκαμπενικό δίπολο.

Τελος, μου αρέσει η κρίση σου για την ανεπάρκεια για το προγνωστικό επίπεδο. Έχεις δίκιο. Όμως έχω την γνώμη πως οι αναλύσεις έχουν αξία όταν διακινδυνεύουν προγνώσεις, ακριβώς για να διαψεύδονται ενίοτε. Στο ημέτερο ιστολόγιο-προχειρολόγιο ,θέλω να επιδίδομαι στο σπορ των προγνώσεων και μάλλον έχω λίγες περισσότερες επιτυχίες από αποτυχίες



Ονειρμός said...

@Left Liberal Synthesis

H αντιδιαστολή μεταρρύθμισης-επανάστασης θεωρώ πως δεν επανάγεται στην ταυτότητα. Ή πεπερασμένου-απείρου. Δηλαδή υπάρχει ένα είδος διπόλου που δεν εγκιβωτίζεται ο πόλος, όταν αυτός δηλώνει ένα ''επέκεινα''. Για την ακρίβεια, μόνη η συμπερίληψη σε ένα δίπολο δεν εξαντλεί τη διαφορά των όρων. Αυτή η ερμηνεία είναι εξαιρετικά ''εγελιανή'' κατά το κοινώς λεγόμενο, αν και στη πραγματικότητα ταιριάζει πιο πολύ στον Σέλινγκ. Θεωρώ πως είναι ''κακή αφαίρεση'' το να δείξεις την υπαγωγή κάποιου γεγονότος σε ένα δίπολο και να θεωρήσεις πως αυτή η υπαγωγή είναι ακριβώς ''πλήρης'' υπαγωγή σε έναν δυαδικό κώδικα.

Οπότε η απάντησή μου σε αυτό ''Έτσι για να οριοθετήσουμε τον διάλογο και να καθαρογράψουμε μια διαφωνία μας, νομίζω ότι μάλλον πιστεύεις πως υπάρχουν αυθεντικά καθαρά υποκείμενα στα οποία δεν λειτουργεί κανένα δίπολο'' είναι η ακριβώς το αντίθετο. Δεν πιστεύω πως υπάρχει ούτε ένα δίπολο που να λειτουργεί χωρίς να αναφέρεται σε ένα ''καθαρό υποκείμενο''. Το δίπολο νόμιμο-παράνομο αναφέρεται σε μια καθαρή Δικαιοσύνη. Μόνη η υπαγωγή στο δίπολο δεν εξαντλεί το όριο. Η Δικαιοσύνη όμως θα συνορεύει με άλλες Ιδέες, αναγκαστικά εξωδικαιικές, ή μάλλον θα ορίζεται μόνο με βάση εξωδικαιικές ιδέες. Κ.ο.κ.

Αν το μεταρρύθμιση-επανάσταση δεν εξαντλεί τη διαφορά, πιστεύω πως είναι δυνατή η έξοδος ή γραμμή φυγής από το δίπολο, προς όφελος όμως όχι της μεταρρύθμισης, που είναι ας πούμε το περατό, αλλά της επανάστασης.

Αν έχεις κάποιο link που ο Κουρής να περιγράφει το σύνολο αυτών των αιτημάτων, στείλτο.

Για το τελετουργία-ζωή: το βλέπω παρεμφερώς ως νόημα-βιόκοσμος. Για το διακυβέρνηση-νόμος και τον περιορισμό του στην πολιτική εξουσία ή μη: εξαρτάται πώς ορίζεται το πολιτικό, και η εξουσία. Με την διευρυμένη έννοια της εξουσίας, τα πάντα έχουν διακυβέρνηση και νόμο. Για τον Χέγκελ αυτές οι δομές αφορούν φυσικά, έμβια, νοήμονα, κοινωνικά και παγκόσμια συστήματα.

Ονειρμός said...

''Αυτή η ερμηνεία είναι εξαιρετικά ''εγελιανή'' κατά το κοινώς λεγόμενο, αν και στη πραγματικότητα ταιριάζει πιο πολύ στον Σέλινγκ''

Το να θεωρείς δηλαδή ότι η ταξινόμηση σε κάποιο δίπολο (πχ του Δεκέμβρη, στο θέαμα-δράση) ισοδυναμεί με συστημική συμπερίληψη και ταυτότητα.

Left Liberal Synthesis said...

Ονειρμός

Είναι απόλυτα κατανοητή η θέση σου και εξαιρετικά διαυγαστική.

Ομολογω πως δεν θα ήθελα να μπω στην συζήτηση άν υπερβαίνει ένα Εγελιανό σχήμα ή όχι, απλά γιατί δεν έχω την σκευή για να την διεκπεραιώσω

Ταυτόχρονα, σε μένα ,είναι σαφές ότι ταξινομικά σχήματα στο βαθμό που βοηθούν να προσεγγίσω την πραγματικότητα δεν εξετάζω άν έχουν ένα εμμενή πόλο ή σημείο αγκύρωσης ή υπέρβασης.

Η πραγματικότητα που ζω και προσπαθώ να αναλύσω με τα όποια διαθέσιμα εργαλεία, με όποια επάρκεια..., δεν μου παρουσιάζει τέτοιους εμμενείς πόλους του αυθεντικού "επέκεινα". Κάθε υποτιθέμενο "επέκεινα" μου παρουσιάζεται ή ως θεμιτή ιδεολογία ή ως μετασχηματισμένος μεταλλαγμένος πόλος.

Με την έννοια αυτή , η πολιτική ταξινόμηση, για να έρθουμε στα απτά, παρουσιάζει μια συνεχή διολίσθηση , χωρίς τελικό σημείο αγκύρωσης, όπου το "εμμενές" αενάως μπορεί να πηγαίνει πιο αριστερά.

Συριζα-ΚΚΕ-Ανταρσυα-ΚΚε μλ κλπ κλπ, πάντα υπάρχει η δυνατότητα "ομολογίας" ενός προτάγματος που υπερβαίνει ( υποτίθεται) τους μηχανισμούς εγκιβωτισμού ( ταξινομικούς ή οντολογικούς)

Ο Κουρης δεν είναι "αντι ΕΕ εργατικός έλεγχος" αλλά με ελεγχόμενη και de facto αυθαιρεσία , έχω την πεποίθηση πως αν αυτό το πρόταγμα αποκτήσει μια στοιχειώδη δύναμη, ο μηχανισμός συμπερίληψης θα γίνει ορατός.Δηλαδή η "συμπερίληψη" δεν θα εκκινήσει αν το πρόταγμα είναι δυνατό ( σε μια κατανόηση μέσω του συσχετισμού των δυνάμεων) αλλά ενυπάρχει ήδη ως μηχανή.

Παράκελσος said...

LLS, Ονειρμέ,
Πολύ ωραία η συζήτησή σας, γιατί δείχνει πως ο Αγκάμπεν, ακριβώς επειδή είναι σπουδαίος φιλόσοφος, μπορεί να διαβαστεί με διαφορετικούς τρόπους.
LLS, πολύ ωραίες οι παρατηρήσεις σου για τον Δεκέμβρη του 2008 και την ανάγνωσή του ως χολυγουντιανό υπερθέαμα. Πολύ ενδιαφέρον επίσης το ζήτημα της σχέσης του Αγκάμπεν με την Αριστερά, που θέτεις. Η πολιτική του καταγωγή είναι σαφώς αριστερή. Επίσης, διατηρεί σχέσεις με την ιταλική Αριστερά. Και σε ό,τι αφορά εμάς, έχει υποστηρίξει με κείμενό του τον ΣΥΡΙΖΑ, έχει υπογράψει κείμενο υποστήριξης του Σάββα Μιχαήλ και τώρα έρχεται για να μιλήσει προσκεκλημένος της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ. Το κρίσιμο ερώτημα όμως είναι αν πιστεύει στο χειραφετητικό πρόταγμα της Αριστεράς. Όπως λες, το έργο του οδηγεί σε μια δυστοπική απαισιοδοξία. Επιπλέον, είναι σαφώς "αναρχικός" και "αντικρατιστής", αφού θεωρεί πως το σύγχρονο κράτος, όπως και η Νεωτερικότητα γενικά, έχουν ως νόμο τους την ολοκληρωτική βία και το στρατόπεδο συγκέντρωσης. Δεν ξέρω, ποια είναι η γνώμη σου;

Ονειρμός said...

@Left Liberal Synthesis

Αυτό που ξεχνάμε συχνά είναι πως πριν την τελετουργία ακριβώς υπάρχει η ζωή, και πιο συγκεκριμένα η οργανική ζωή και η αυτοσυντήρηση. Αν κάποιος δεν το αποδέχεται αυτό, οδηγείται σε αξιέξοδα, που δεν είναι του παρόντος. Ο Agamben και άλλοι υπερπολιτικοποιούν κατά τη γνώμη μου τα πάντα. Για μένα η πολιτική είναι απάντηση στη ζωή. Και ακριβώς στην οργανική ζωή ριζώνει η δυνατότητα καταπίεσης των ανθρώπων. Άρα ένα όντως ριζοσπαστικό πρόταγμα πρέπει να θίγει αυτό το ζήτημα. Στο επίπεδο της παραγωγής και όχι της διανομής των όρων διαβίωσης.

Για αυτό το λόγο, πέρα από τη γενική διαπίστωση αιχμαλώτισης ή όχι σε δυαδικούς κώδικες, πρέπει να τεθούν και κάποια ποιοτικά κριτήρια. Ακριβώς επειδή ο Δεκέμβρης μπορεί να εμπίπτει σε κάποιο συμπεριληπτικό δίπολο, όπως και πχ το ξύλο στους μετανάστες των φασιστών μπορεί να εμπίπτει σε ένα άλλο συμπεριληπτικό δίπολο. Αν μέναμε εδώ, τότε διαμετρικά αντίθετα γεγονότα ανήκουν εξίσου στο σύστημα. Και αυτό δεν διαφέρει από το ''όλες οι αγελάδες είναι μαύρες''.
Για τον χώρο μεταξύ ΚΚΕ και ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, εδώ αξίζει μια ανάλυση με βάση τα συστήματα.

Ονειρμός said...

[...] Με βάση το σκεπτικό της υπαγωγής σε δίπολα, άρα της συμπερίληψης στο σύστημα, το ΚΚΕ είναι ''συστημικό'', η ΝΔ ''συστημική'', η ΔΗΜ.ΑΡ επίσης, κ.ο.κ. Αν όμως ανατρέψουμε σε άλλα επίπεδα-δίπολα, όπως το Μνημόνιο-ΑντιΜνημόνιο, το Ε.Ε-αντι-Ε.Ε κλπ, τότε τα πράγματα αλλάζουν. Άρα πρέπει να δούμε με ποιοτικά κριτήρια ποιά δίπολα βαραίνουν περισσότερο και ποιοί τα αποδομούν. Αυτό είπα εξ αρχής στο πρώτο σχόλιο, ότι διαφορετικά τα πράγματα μένουν μετέωρα. Το Αριστερά-Δεξιά παίζει όλο και μικρότερο ρόλο.

Left Liberal Synthesis said...

Παράκελσε

Είναι προφανές ότι το έργο του Αγκαμπεν ανήκει στο ευρύ κριτικό ρεύμα της Ευρωπαικής Αρσιτεράς.Ωστόσο αμφιβάλω αν μπορεί να ενταχθεί σε μια κατηγορία "στρατευμένου διανοουμένου" μιας ιστορικής κομουνιστογεννούς αριστεράς.

Ο ίδιος στο Homo Sacer παίρνει σαφείς αποστάσεις από τον μαθηματικό λογισμό του Badiou και τον φορμαλισμό "συνταγματική- συνταγματοποιούσα" δύναμι του Negri.Με τον Negri η διαφωνία έχει συνεχισθεί σε άλλα κείμενα.

Δεν είχε τυχαίο πως ο Αγκαμπεν τελικά οδηγείται σε μια περίεργη σύλληψη περί "Λατινικής Ευρώπής" την οποία ο ίδιος τεκμηριώνει σε μια ανάλυση του τυπικά "δεξιού" Χεγκελιανού Kojeve.

Ως αναγνώστης απολαμβάνω την πρωτοτυπία, αλλά μου είναι δύσκολο να κάνω μια συνολική αποτίμηση.Σε κάθε περίπτωση πολύ σημαντικός

Left Liberal Synthesis said...

Ονειρμός

Αντιλαμβάνομαι την ένσταση σου , ωστόσο θα ήμουν διστακτικός να υιοθετήσω μια άποψη για το πρωτείο της οργανικής ζωής και αναπαραγωγής.

Με μια έννοια παραπέμπει στο διαρκές πρωτείο της "βασης" έναντι του ¨"εποικοδομήματος".

Οσον για την ταξινομική αξία των διπόλων έχω την εξής αίσθηση. Σε κάθε περίπτωση χρειαζόμαστε ταξινομικά συστήματα, εν γνώσει όμως της ατέλειας τους. Δεν υπάρχει πλήρες τέτοιο σύστημα.

Και η Μαρξιστική διαλεκτική έχει τα όρια της, θα την απορρίψουμε;

Τα Αγκαμπενικά δίπολα νομίζω ότι προσφέρουν πολύ ενδιαφέροντα εξηγητικά σχήματα αλλά βέβαια να περιπέσουμε σε κανένα "αγκαμπενισμό"...

Anonymous said...

giannh tsekare to mail sou. sou esteila kati.
MAA

Ονειρμός said...

@Left Liberal Synthesis

Αν δεν μιλήσουμε για πρωτείο, πρέπει να μιλήσουμε για λογική προϋπόθεση. Γιατί η οργανική ζωή χρονικά και λογικά εμφανίζεται πριν τον άνθρωπο.
Για το βάση και εποικοδόμημα, δεν πρέπει να μείνει απαράλλακτο, το ζήτημα είναι ένας έλλογος μετασχηματισμός, βλ. http://bestimmung.blogspot.gr/2013/07/crash-test-b.html

Αν και δεν το έχω διαβάσει ακόμα, υπάρχει το Language and Death-The Plach of Negativity που ο Agamben μιλά για τον Hegel via Heidegger και γλώσσας.

Left Liberal Synthesis said...

@ ονειρμός
Πολύ ευρηματικό το Crash test .
Συμφωνούμε.
Ευχαριστω για την αναφορά στο L&D ,ελπίζω να το βρω ελεύθρρο σε καποιο bownload.