Η συγκυρία μιας νέας συνάντησης Αριστεράς-Φιλελευθερισμού

 

Αναδημοσίευση από Red Notebook

Η όποια διαπραγμάτευση για τα τεκταινόμενα στο λεγόμενο «φιλελεύθερο» χώρο θα πρέπει αρχικά να τοποθετήσει ορισμένα ζητήματα ορολογίας.

Οι πολιτικοί σχηματισμοί οι οποίoι συμβατικά αναφέρονται ως «φιλελεύθεροι», στην ουσία είναι εκφράσεις ενός κεντροδεξιού πλέγματος με επιλεκτικές, ενίοτε ισχνές αναφορές στον φιλελευθερισμό. Είναι ενδιαφέρον ότι οι ίδιοι δεν προτάσσουν τον φιλελεύθερο χαρακτήρα τους ως ειδοποιό διαφορά απέναντι στον κύριο κορμό της δεξιάς, αλλά ζητήματα συγκυρίας (ΔΗΣΥ), τεχνικών επίδικων και ρυθμίσεων (Δράση-Φιλελεύθερη Συμμαχία) ή απλά δυσανεξίας ενός κοινωνικού ρεύματος «αυτοδημιούργητων» («Δημιουργία Ξανά»). Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, η επίκληση του φιλελευθερισμού λειτουργεί εξωτερικά, περιγραφικά, χωρίς αξιώσεις ελέγχου των σχηματισμών αυτών ως προς τις ίδιες τις φιλελεύθερες ιδέες τους. Η ιδεολογική αυτή χαλαρότητα είναι χαρακτηριστική και αντανακλά την ιστορικά αποσπασματική σχέση της ευρύτερης ελληνικής κεντροδεξιάς με το φιλελεύθερο γίγνεσθαι.

Είναι χαρακτηριστικά, εδώ, η καχεκτική παρουσία μιας φιλελεύθερης γραμματείας στην εντόπια ιδεοκίνηση , η αργοπορημένη και τελικά αναιμική παρουσία ενός ρεύματος «καθολικού φιλελευθερισμού» που επιτεύχθηκε μέσω της Φιλελεύθερης Συμμαχίας το 2007. Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι ο φιλελευθερισμός μάλλον αποδίδεται από τρίτους ως πολιτικό στίγμα, παρά αναλαμβάνεται ως πρόταγμα, ως ισχυρή αυτοδέσμευση των σχηματισμών αυτών.

Υπάρχουν θεμελιακά στοιχεία μιας φιλελεύθερης ατζέντας, όπως η σχέση κράτους-εκκλησίας, το ζήτημα των στρατιωτικών δαπανών, η φιλομεταναστευτική πολιτική και η παραβίαση προσωπικών δεδομένων, για τα οποία υπάρχουν εκκωφαντικές σιωπές στα όρια του σκανδάλου. Αυτές οι σιωπές θα μπορούσαν να γίνουν στοιχεία ενός στιβαρού ελέγχου των «φιλελευθέρων» για ασυνέπεια έως αποστασία από τις διακηρυγμένες αξίες τους. Όμως, η αρχιτεκτονική του κομματικού παιγνίου λειτουργεί με την αποδοχή της ονομαστικής αξίας των φιλελεύθερων προτάσεων ως τυπικά φιλελεύθερων. Στο πλαίσιο αυτό, όμως, δεν υπάρχουν περιθώρια για να ελεγχθεί η αποδεδειγμένη φιλελεύθερη ισχνότητα και ασυνέπεια.

Την ίδια στιγμή, η πρόσφατη άνοδος της Χρυσής Αυγής, το επικίνδυνα ασαφές περίγραμμα των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» και η γενικότερη στροφή της σαμαρικής ΝΔ αναδεικνύουν ένα ενδιαφέρον πρόβλημα: Η ιστορική ιδεολογική αναιμία και ο επιλεκτικός φιλελευθερισμός των «φιλελευθέρων» δημιουργούν, τελικά, ένα ιδεολογικό πλαίσιο με αμβλυμένες όλες τις σταθερές που απαιτούνται για τη διατήρηση του φιλελεύθερου συμβολαίου της δημοκρατίας.

Στο πλαίσιο αυτό, ο έλεγχος του «υπαρκτού φιλελευθερισμού» ως ασυνεπή προς τις αρχές του, και όχι η αποδοχή του ως «φιλελευθερισμού», μπορεί να δημιουργήσει ένα σταθερότερο πλαίσιο δημοκρατίας, εγγύησης ατομικών δικαιωμάτων, ορθολογικής αντιμετώπισης του μεταναστευτικού κ.λπ.

Στις μέρες μας γίνονται διάφορες κινήσεις ανασύνταξης του χώρου αυτού. Είναι ενδιαφέρον ότι ουδείς διαπραγματεύεται τις κινήσεις αυτές με ένα ιδεολογικό κριτήριο φιλελευθερισμού και ότι, αντί του κριτηρίου αυτού, προτάσσονται επίδικα άλλοτε παλαιοδεξιά («όχι στην Αριστερά») και άλλοτε μεταδημοκρατικά («όχι στους πολιτικούς»).

Στην εκρηκτική συγκυρία που διανύουμε, αναδύεται η ιστορική πιθανότητα μιας κυβέρνησης της αριστεράς. Όμως, μια κυβέρνηση της αριστεράς δεν μπορεί να ευδοκιμήσει αν η αναμενόμενη πολεμική δεν διεξαχθεί εντός ενός ελάχιστου δημοκρατικού φιλελεύθερου συμβολαίου. Ταυτόχρονα, ακόμα και στο οικονομικό επίπεδο είναι αδύνατο να χαραχθεί μια βιώσιμη οικονομική πολιτική που να αφορά ένα εκατομμύριο επιχειρηματίες και μια εκτεταμένη μικροϊδιοκτησία, αν η πολιτική αυτή δεν αφομοιώσει δημιουργικά φιλελεύθερα προτάγματα για την αυτονομία του «επιχειρείν, για μια νέα κατανόηση και σχηματοποίηση των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων ως εργαλείων κοινωνικής συνοχής, κ.ο.κ.

Ίσως η ιστορική καχεξία του δεξιού φιλελευθερισμού να είναι η ευκαιρία για την δημιουργική συγκρότηση ενός κυβερνώντος αριστερού φιλελευθερισμού, ο οποίος δεν είναι μια γραφική ιδεοληψία. Το «Κόμμα των Αριστερών Φιλελεύθερων» ήταν ένα υπαρκτό κόμμα με μεγάλη συμβολή στην Αντίσταση και αναμφίβολη συμβολή στην συγκράτηση της μετεμφυλιακής αριστεράς και της ΕΔΑ. Η ιστορία του δεν είναι προς επανάληψη. Είναι, όμως, ένα παράδειγμα προς κατανόηση και επεξεργασία.

Γιατί τόση έλλειψη εμπιστοσύνης στην αλλαγή φάσης;

Η τρέχουσα προεκλογική εκστρατεία έχει μια νέα μορφή .Ο οιονεί κυβερνητικός Συριζα ψηλαφεί τα απτά ,συγκεκριμένα όρια της κυβερνητικής του πρότασης με καθημερινές αλλαγές και διευκρινήσεις. Πρόκειται για μια καλοδεχούμενη αναπροσαρμογή η οποία δεν είναι δίκαιο να κριθεί με κριτήρια "συνέπειας" αλλά με κριτήρια ευθύνης.Η έγκληση για ασυνέπεια είναι ύποπτη πρόσκληση για να απομακρυνθεί η αριστερά από οποιαδήποτε κυβερνητική θέση. Ταυτόχρονα η έγκληση αυτή υποτιμά τις κεκτημένες δομές  και την οργανική ενσωμάτωση της Ελληνικής κοινωνίας στο Ευρωπαϊκό οικονομικό , πολιτιστικό γίγνεσθαι.

 Οι φόβοι της καθεστηκυίας τάξης έχουν υστερικό χαρακτήρα. Αναπνέουν κάτι από τον κομμουνιστικό κίνδυνο των Απριλιανών και τα κρυφά όπλα της ΕΔΑ. Μια ματιά στις νέες αριστερόφωνες κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής αρκεί. Ο κομμουνιστής συνδικαλιστής Λούλα και η πρώην ένοπλη Ντίλμα Ρούσεφ οδηγούν τη Βραζιλία στην παγκόσμια οικονομική πρωτοπορία, ο Τσάβες εκτός από τα πετρέλαια ( όποιος βρει πετρελαιοπαραγωγό χώρα χωρίς ισχυρό κρατικό έλεγχο ας μας στείλει e mail)  δεν έχει πειράξει ούτε τα parking της τοπικής βιομηχανίας η οποία ανθίζει εντός ενός λαϊκιστικού ρητορικού αντικαπιταλισμού ενώ ο Μοράλες ανοίγει δρόμους με βραζιλιάνικα funds δυσαρεστώντας  τους ινδιάνους υποστηρικτές του. Τριάντα χρόνια πριν μια μερίδα της αστικής τάξης δεν έδωσε δεκάρα τσακιστή για τους γραφικούς Γκανταφισμους του Ανδρέα και σε χρόνο dt βρήκε ένα αποδεκτό συμβιβασμό ,σε αντίθεση τους δεινόσαυρους που απέδρασαν. Ενώ ,όλοι κάνουν πως δεν βλέπουν πως το απόλυτο icon της εγχώριας κυβερνώσας αριστεράς είναι ο Χριστόφιας του γνωστού πρότυπου  κομμουνιστικού κράτους  Cyprus.

Σε μια αριστερή κυβέρνηση ,το πρόβλημα δεν θα είναι η αντίσταση  του παραγωγικού ιδιωτικού τομέα αλλά η κρατική αδράνεια . Είναι  τέτοια η λειτουργία του Ελληνικού κράτους, τέτοιος ο κατακερματισμός των συμφερόντων έτσι ώστε τελικά η δυνατότητα κάποιου να κυβερνήσει, είναι αναγκαστικά υπό διαρκείς αιρέσεις. Αν εξαιρέσει κάποιος το ΑΣΕΠ οι θεμελιακές αλλαγές στη δημόσια διοίκηση την τελευταία τριακονταετία είναι περιορισμένες. Αυτό σημαίνει ότι η σχετική αυτονομία της είναι πολύ μεγαλύτερη από όσο φαίνεται. Η κομματικοποίηση δεν είναι η ουσία της αλλά το εργαλείο  της " αυτονομημένης " διοίκησης. Το βαθύ ελληνικό κράτος είναι έτοιμο να αναμετρηθεί  , με μια κυβερνώσα αριστερά μέσω της κλασσικής και πάντα νικηφόρας στρατηγικής του:  της συναίνεσης , της οικειοποίησης της επίθεσης φιλίας προς  την εκάστοτε επερχόμενη κυβέρνηση .Ήδη η ανάλυση των αποτελεσμάτων αποδεικνύει ότι η ασθμαίνουσα δημόσια διοίκηση ,οι Δεκο  , ο ευρύς δημόσιος τομέας, είναι έτοιμοι να ξεπαστρέψουν στο πι και φι,   μέσω της επιθετικής συναίνεσης και κολακείας,  την  επερχόμενη αριστερή διακυβέρνηση.

 Είναι τέτοια η βαθύτερη δυσανεξία της κοινωνίας ,έτσι ώστε  ένα πλέγμα συμφερόντων , ροών και ιδεολογημάτων αποκαλούμενο συμβατικά κρατικισμός της εργασίας ( σε αντιστοιχία με τον κρατισμό του κεφαλαίου ) δεν είναι σε θέση να επιβάλλει την ατζέντα του ,έστω και αν ο  ΣΥΡΙΖΑ του κλείνει το μάτι. Ο λόγος είναι απλός , δεν μπορούν να γίνουν ένα εκατομμύριο διορισμοί ούτε να δημιουργηθούν τόσα νέα προστατευμένα επαγγέλματα. Το πρόβλημα είναι πως κλείνοντας το μάτι προς ένα κρατισμό της εργασίας ελκύεται και ο τυπικός κρατικός καπιταλισμός των " λοιπών λειτουργικών δαπανών του δημοσίου". Έστω   και αν κάποιοι εντός Συριζα φαντασιώνονται ένα σοσιαλισμό των Δεκο, αυτό είναι αδύνατο, ιστορικά και δυναμικά απραγματοποίητο. ´Ένας οικονομικός φιλελευθερισμός είναι ο μονόδρομος μιας κυβερνητικής αριστεράς. Το πρόβλημα δεν είναι αν θα τον ακολουθήσει αλλά με ποια διανοητικά, επιστημονικά, ιδεολογικά εργαλεία θα τον δικαιολογήσει. Ίσως οι διαδρομές των παλαιών ανταρτών της Βραζιλίας που μειώνουν τη φτώχεια και καθοδηγούν τους Brics έχουν κάτι να μας πουν.

Μια κυβέρνηση της έλλογης αριστεράς ΣΥΡΙΖΑ, Δημαρ με εξωτερική βοήθεια των Οικολόγων και της πρωτομνημονιακής Κατσέλη ,θα μπορούσε να προσφέρει ένα αναγεννητικό σοκ. Αν δεν γίνει κανένα ατύχημα του τύπου Greuro ,είναι πιθανόν μια κάποια αναγέννηση να έχει ίσως δρομολογηθεί από τα κάτω.

 Γιατί τόση έλλειψη εμπιστοσύνης στην αλλαγή φάσης;

 Το περίγραμμα μιας κυβερνώσας αριστεράς εμπεριέχει μεταρρυθμίσεις στα όρια του αυτονόητου. Η πρόθεση φορολογικής δικαιοσύνης έχει ένα αρχικό παιδισμό ,παραγνωρίζοντας ότι οι υποψήφιοι φοροδότες την κοπανάνε εν όψει φόρων πριν καν κατατεθεί το νομοσχέδιο ,  αλλά κινείται στις ρητορικές συντεταγμένες του μνημονίου.

Αν υιοθετήσουμε την συρμική ,ακατάλληλη για σοβαρή κριτική, ορολογία του "νεοφιλελεύθερισμου"  τα  μνημόνια είχαν εξαιρετικά «αντινεοφιλευθερα» χαρακτηριστικά : φορολόγησαν στο πρότυπο της κινέζικης μαγειρικής , όπου " οτιδήποτε πετάει, περπατάει, έρπει, τρώγεται". Ο  συμβατικός αντιμνημονιασμός θα γίνει ακούσια ένας τυπικά  ευρύς φορολογικός φιλελευθερισμός με ελάφρυνση φόρων προς μεγάλες μερίδες της κοινωνίας και ,τυπικά ,μνημονιακός αλά Τόμσεν ,όσον αφορά την μαύρη οικονομία.

Οι διανοούμενοι της συντήρησης που επισείουν σενάρια τρόμου κινούνται με βάση τον πιο πρωτόγονο ιστορικό ντετερμινισμό των οικονομικών σταδίων αλά Diamat. Δεν μπορούν να δουν εξελίξεις μέσω ακούσιων συνεπειών , τις τελετουργικές διακηρύξεις που έχουν κοινωνικοθεραπευτικό και όχι λειτουργικό δεσμευτικό χαρακτήρα, και  τις βαθύτερες ροπές της Ελληνικής κοινωνίας που είναι εγγενώς δημιουργικές ,επεκτατικές. Το βαλκανικό μεταοθωμανικό ψευδοκράτος ,μετά από το παγκόσμιο ρεκόρ πέντε χρόνων συνεχούς ύφεσης έχει μεγαλύτερο Αεπ ,από όσο τα ισοδύναμα πληθυσμιακά Ουγγαρία ,Τσεχία που απόλαυσαν πλήρως τους όλους τους χυμούς της Ευρωπαϊκής Αναγέννησης σε καθεστώς ασφάλειας και σταθερών συνόρων. Ο  τόπος και οι άνθρωποι εδώ έχουν ιδιόμορφη πολλαπλή ενέργεια , βέβαια άλλου  τύπου από αυτή που φαντασιώνεται η ΧΑ. Το   αναγεννησιακό σοκ είναι αδήριτη αναγκαιότητα πολύ πιο σημαντική από αυτόν που θα την καθοδηγήσει .Έστω και αν αυτός δεν έχει σαφή κατανόηση για πιο ιστορικό κύμα διαχειρίζεται. Υπάρχει ένα ιστορικό παράδειγμα που οι εκσυγχρονισμοί δεν έγιναν με στοιχεία ετερογένειας, ενδεχομενικότητας, αυθόρμητου   συγχρονισμού;

 Ήδη οι μετεκλογικές συνελεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν κάτι ενδιαφέρον .Ένα ετερόκλητο πλήθος πολλαπλών προελεύσεων και προσδοκιών δημιουργεί μια κοινωνική δυναμική πέραν και υπεράνω της πιο κρατικιστικής αυταπάτης. Οι κατατεθειμένες προσδοκίες κατασκευάζουν από μόνες τους τις συντεταγμένες μιας τυπικής ευρωπαϊκής οικονομίας με λελογισμένες κρατικές παρεμβάσεις και μοναδική διέξοδο στην καινοτομία, την εξωστρέφεια, τη δημιουργικότητα. Στο προφίλ των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ το  8 % δηλώνουν φιλελεύθεροι....

Εικόνα: Romare Bearden

Σκέψεις για τις Ευρωεκλογές( 17/6/2012)

Μετά το exit poll της 6 Μαίου βαδίζουμε σε εκλογές χωρίς δικαιολογίες. Ο Σαμαράς προσπαθεί να στήσει  μια γιγαντομαχία αριστεράς δεξιάς με λεξιλόγιο Tele City αποκαλύπτοντας την οργανική  ,ενδογενή ένδεια του συντηρητικού χώρου .Αντιστοίχως ο Τσίπρας διευρύνει αμφίπλευρα την δυναμική του Κυβερνοσύριζα προκαλώντας σχετική ευφορία αλλά και ενίοτε αμηχανία στον αυθεντικό Συριζα.

 Οποίος κάνει κριτική για ασάφειες, πολυγλωσσίες , παλινδρομήσεις σε κόμμα που διεκδικεί την εξουσία ,συνειδητά κάνει μια μικρή απάτη. Η διεκδίκηση της εξουσίας γίνεται πάντα απο συνασπισμούς πολλαπλών συμφερόντων με διαφορετικές προσδοκίες και ενδιαφέροντα. Ο Κυβερνοσύριζα πλέον πέρασε στην κατηγορία των πολυσυλλεκτικών κομμάτων και επομένως είναι καταστατικά πολύγλωσσος. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για τις διάφορες Λαφαζάνη  Σταθάκη εν ´ όψει κυβερνητικής αλλαγής. Δηλαδή οι διαφορές Χατζηδάκη Γιακουμάτου είναι μικρότερες ;Η επερχόμενη επιστροφή Μπακογιάννη δεν δημιουργεί ζητήματα πολυγλωσσίας ;

Η Σαμαρική ατζέντα μας γυρίζει στο σαράντα ενώ το ογδόντα κάνει φιλότιμες προσπάθειες να επανέλθει μέσω Στρατούλη. Η ευρύτερη  δεξιά κατασκευάζει ένα  δίλλημα Ευρώ το οποίο δεν αφορά περίπου ένα εκατομμύριο οικογένειες ανέργων τουλάχιστον, ενώ το δίλλημα ναι η όχι στο μνημόνιο αφορά τους πάντες: απλά μαθηματικά δείχνουν ποιό δίλλημα κερδίζει. Σε πλεονεκτική θέση ευρίσκεται προφανώς ο  Τσίπρας με μια πρόταση ελπίδας, ενώ ο Σαμαράς επενδύει στον φόβο των ήδη φοβισμένων.

 Η πρόταση ΣΥΡΙΖΑ έχει μία και μοναδική δυνατότητα επιτυχίας: να γίνει το ορόσημο μιας Ευρωπαϊκής επανεκκίνησης. Αλλιώς η  νίκη του  θα γίνει  το δυνητικό ισοδύναμο του «σοσιαλισμού σε μια χώρα» σε συνθήκες 2012. Η μέχρις στιγμής διεθνοποίηση του είναι επιτυχής Παρουσιάζεται ως Ευρωπαϊκός ταραξίας, αλλά ως τέτοιος ενδιαφέρει ακόμα πιο πολύ. Η μιντιακή συνθήκη λειτουργεί υπέρ του ,καθώς το νέο ή περίεργο πάντα ελκύει .Ένας  ισχυρός μετεκλογικός ΣΥΡΙΖΑ χωρίς διεθνή ερείσματα ,ακουσίως θα γίνει ο μοιραίος παίκτης σε μια νέα βαλκανική τραγωδία.

Η ουσία της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ προς το εσωτερικό , σήμερα έχει σχεδόν δευτερεύουσα αξία. Έχει την ιστορική υπεροχή του νέου, του λυτρωτικού, του ανοίγματος. Η μορφή της πρότασης  του είναι πολύ πιο σημαντική από το περιεχόμενο της. Η εσωτερική δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ πλέον είναι πέραν του ελέγχου του. Έχει σαφή στοιχειά ενός αυτονόητου ορθολογισμού στο κράτος (έλεγχος δημοσίου χρήματος προς τράπεζες) , επικίνδυνες σιωπές για τις εσωτερικές δυσπλασίες  (συντεχνίες, κινήματα "όχι στην αυλή μου") και ένα γενικό περίγραμμα ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας των seventies .Η ευμενής η δυσμενής κριτική είναι εύκολη, καθώς ο προγραμματικός  λόγος έχει τα πάντα. Διαλέγεις και παίρνεις.

 Αν ο ΣΥΡΙΖΑ όμως, δεν εξασφαλίσει ορατές σαφείς ή και  έμμεσες ευρωπαϊκές συναινέσεις , μέσω ισχυρών συμβολικών στηριγμάτων (Delor,Prodi,Holland) ,τότε θα επωμισθεί ακουσίως  τις προσδοκίες ενός εκρηκτικού ετερόκλητου πλέγματος με ισχυρή εσωστρέφεια. Χωρίς σαφές Ευρωπαϊκό στίγμα οι χειμαζόμενες ομάδες δεν θα ανακουφίζονται  ούτε καν με το σοσιαλιστικό άρωμα Pasokeighties.Το μεθεπόμενο ιδεολογικό στίγμα θα είναι ένας κοσμικός  Ερντογανισμός  αλά Υounanistan.

 Καθώς βαδίζουμε στις εκλογές ,η πιο επιθυμητή εξέλιξη είναι να μετατραπούν σε αυθεντικές Ευρωεκλογές . Τα κόμματα να μας παρουσιάσουν τους εταίρους τους,  τις ευρωπαϊκές οικογένειες τους, την ευρωπαϊκή διάσταση των πολιτικών τους. Ας προκαλέσουμε διεθνή  θόρυβο, παγκόσμιο ενδιαφέρον, κάμερες, τηλεοράσεις ανταποκρίσεις, συνεντεύξεις στα μεγαλύτερα δίκτυα .Ας γίνουν οι εκλογές μας , το "γεγονός" του Ιουνίου παγκοσμίως. Αυτό θα εντείνει την αυτοκατανόηση μας ,εντός ενός Ευρωπαϊκού γίγνεσθαι. Αυτό θα σχηματοποιήσει καλύτερα το Συριζαικο " δεν μας διώχνουν" και το Megasamaras " μη παίζετε με την φωτιά". Το να μαθαίνουμε τι γίνεται στις Βρυξέλλες μέσω Mega είναι σαν να ζητάμε προγνωστικά ιπποδρομιών από τους παράνομους brokers.

Το ότι είμαστε πρώτη είδηση , δεν αρκεί Μπορεί να τους αφορoύμε ως ενδοευρωπαικό πρόβλημα προς επίλυση αλλά και ως Euroahmadinezad που μπορεί να πυροδοτήσει τον πύραυλο .Ο μοναδικός τρόπος να κατανοήσουμε το momentum , το πως μας περιεργάζονται,  είναι να ψηφίσουμε ως Ευρωπαίοι. Πρέπει να σταθμίσουμε αν είναι αλήθεια οτι μπορούμε  να κρατήσουμε την Ευρώπη χωρίς ένα μικρό ταραξία, ή αν ο μικρός ταραξίας θα πυροδοτήσει ευρύτερες αλλαγές προς το καλύτερο. Η προεκλογική εκστρατεία ας διαυγάσει αυτό το περίπλοκο ερώτημα.

Σάββατο 19 Μαίου .Σιωπηλή διαδήλωση αγωνίας :Ναι στην πολιτική σύγκρουση σε μια συγκροτημένη Ελλάδα

Μετά τα αποτελέσματα των εκλογών , είναι φανερό πως διαλύεται ραγδαία το υλικό και συμβολικό πλαίσιο εντος του οποίου γίνεται η πολιτική αντιμαχία .

Ο νικητής των επόμενων εκλογών δεν πρέπει να αναλάβει μια κοινωνία πολλαπλάσιων συντριμμιών από όσα υπάρχουν σήμερα.Βαδίζουμε στις εκλογές αιμορραγώντας πολλαπλά.

Σε κάθε περίπτωση χρειάζεται μια πολιτική παρέμβαση πολιτών.

Μια σιωπηρή διαδήλωση αγωνίας.

Ναι στην πολιτική σύγκρουση σε μια συγκροτημένη Ελλάδα.

Σάββατο 19 Μαίου Σύνταγμα 19:00

Το ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε , η pseudopasokiline pragmatismus κάνει καλό .

Κι' όμως η συγκυρία είχε  ξεκινήσει  την κορύφωση από το απραγματοποίητο δημοψήφισμα του Γαπ. Η μη διενέργεια του ανέβαλε τον προσανατολισμό της κοινής γνώμης. Οι εκλογές το πραγματοποίησαν και  προσανατολισμός τώρα είναι σαφής :

Οι εκλογές αποτυπώνουν το ξεκάθαρο Ναι στο Ευρώ.

Ο νικητής των εκλογών είναι η  αυτονομημένη διαθεσιμότητα του Τσίπρα για κυβερνητικές ευθύνες. Επομένως είναι ψήφος διαχείρισης, διευθέτησης, ανατακτοποίησης .Δίπλα του η κυβερνώσα Δημαρ ανακατασκευάζουν  την ενιαία πάλαι ποτέ ανανεωτική αριστερά ως ετερόρρυθμη εταιρεία Η  λειτουργική αριστερά μπήκε στα βαθιά. Η θάλασσα έχει τους δικούς της κανόνες και οι καπετάνιοι το ξέρουν. Αυτοί που θα προσπαθούν να ερμηνεύσουν τις αλλαγές πορείας θα κουραστούν.

Ταυτόχρονα, αυτή η κοινοβουλευτική αριστερά έχει μια ισχυρή παρουσία βουλευτών ονομασίας προέλευσης Πασοκ. Η συνεισφορά τους είναι θεραπευτική.Ως γνωστόν η ισχυρή δόση της ενεργού ουσίας pseudopasokiline pragmatismus στις κοινοβουλευτικές ομάδες,  ενισχύει το σύνδρομο " προεκλογικά λέμε και καμιά κουβέντα παραπάνω". Η προ τριακονταετίας ασθένεια " έξω από την Εοκ" έχει επανέλθει ως καινοφανής επιδημία " έξω το μνημόνιο " αλλά το φάρμακο θα την θεραπεύσει. Η οιονεί κυβερνώσα αριστερά θα μας εκπλήξει με το ρεαλισμό της.

Η τελετουργική αριστερά μπορεί ασφαλώς να συνεχίσει τα ευχέλαια μόνη της.

Ο λεγόμενος αστικός χώρος μπορεί να απολαύσει την ένδεια του σε ιδέες και πρόσωπα. Φευ , είναι αυτή η ένδεια που διαμορφώνει και την ξηρασία  στο υπόλοιπο τοπίο.

Η ΧΑ αντιπροσωπεύει αυτό που ξέρουμε όσοι πάμε γήπεδο. Το 7 % είμαστε τραμπούκοι, φαλλοκράτες, αγράμματοι.

Το αυθεντικό  brand name " pasok " έχασε , ωστόσο η ενεργός ουσία του κυκλοφορεί σε διάφορα generics που διατίθενται ανεξέλεγκτα σε όλα τα φαρμακεία της Βουλής.

Η αρχιτεκτονική και τα απλά μαθηματικά της βουλής δείχνουν εκλογές σε λίγο. Ο Τσίπρας έχει πλέον αμεσολάβητη σχέση με τους " μη προνομιούχους " του οι οποίοι θα του δώσουν την πρώτη θέση σε κάθε ευκαιρία .

Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται αλλά μερικά φάρμακα είναι κλασσικά .

Εικόνα:http://societeperrier.com/articles/upcoming-event-shuji-terayama-who-can-say-that-we-should-not-live-like-dogs-tate-modern/

Μια ιδέα ταξιδεύει αυτονομημένη.

Ξαφνικά η αναδιάταξη  του πολιτικού παιχνιδιού αναδύει μια ενδιαφέρουσα  ιστορική πιθανότητα: ένας πολιτικός σχηματισμός με ιστορικές και πολιτικές αναφορές στην αριστερά θα βρεθεί με εντολή σχηματισμού κυβέρνησης.

Για όποιον έχει έστω και την πιο αναθεωρητική αναφορά στην αριστερά, τα διλλήματα είναι αφόρητα:

1.-Ναι  ή όχι στην αριστερή κυβερνητική  προοπτική ανεξάρτητα από το περιεχόμενο της;

2.-Προέχει η συμβολική ιστορική σημασία μιας αριστερής Κυβέρνησης του ελέγχου του προγραμματικού της πλαισίου;

3.-Αν ο ριζικός  αναθεωρητισμός ανήκει σε ένα  εσωτερικό διάλογο εντός των ηθικών και πολιτικών συντεταγμένων της αριστεράς, τότε έχει αξία μόνο συμβάλλοντας στην σταθεροποίηση τους;

4.-Αν έχεις μια ψήφο αυτή την καταθέτεις σε μια ιστορική συμβολική πύκνωση με προεκτάσεις στο μέλλον, η την οδηγείς σε μια άλλη κομματική έκφραση η οποία παρέχει μεγαλύτερες εγγυήσεις προγραμματικής συνεκτικότητας;

Τα ερωτήματα γίνονται όμως πιο διαχειρίσιμα  αν κατανοηθεί πως η εκλογική αυτή δυναμική σχηματίζεται   γιατί ακριβώς είναι " κυβερνητική". Ο Συριζα παίρνει την πρωτοβουλία να οριοθετήσει ένα κυβερνητικό πρόταγμα, και το πρόταγμα του δίνει φτερά. Με μια έννοια το πρόταγμα γίνεται  το ίδιο το  κόμμα, η ίδια η   υπόσταση του. Η αριστερή κυβέρνηση είναι αυτόνομη πλέον ιδέα η οποία για να εξυπηρετηθεί ωθεί τον Σύριζα σε μια μετεξέλιξη.Ο μετεξελιγμένος Συριζα γίνεται αναγκαστικά αμφίπλευρος , ελαστικός, και πιο προεδρικός .Η κυβερνητική προοπτική απαιτεί ένα λελογισμένο πολυσυλλεκτισμό που παραπέμπει στο ΠΑΣΟΚ του 80 και  κρυσταλλώνεται  την μορφή μιας " αριστερής Δημαρ" .

Αν δούμε τις συντεταγμένες της προεκλογικής του όψης έχουμε :

-Την άρνηση όλων των μνημονιακών συμβάσεων με το αίτημα της ριζικής αναδιαπραγμάτευσης.

-Ενα εκτεταμένο πρόγραμμα δημοσίου ελέγχου τραπεζών και Δεκο.

-Την διάνοιξη ενός ευρύτερου μετώπου ,μιας ρήξης με χαρακτηριστικά ιστορικής γιγαντομαχίας στο Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.

´Όλα αυτά ,όμως ,σχετικοποιούνται  αν ενταχθούν σε ένα ευρύτερο διακύβευμα κοινωνικής και εθνικής αυτοσυντήρησης .Τα πρόσφατα ιστορικά παραδείγματα στην Λ.Αμερική είναι ενδεικτικά μιας μεγάλης σχετικότητας (Λούλα,Μοράλες κλπ)  Η ρήση "όλα θα είναι διαφορετικά την επόμενη μέρα " έχει καθολική ισχύ. Επομένως , αφορά και την προεκλογική πλατφόρμα του πρωτοπόρου  και τους πιθανούς παίκτες του νέου παιγνίου.

Η απραγματοποίητη αριστερή ενότητα παραδόξως λειτουργεί υπέρ της προοπτικής αυτής. Καθώς στρεσάρει τους πιθανούς εταίρους στην διεκδίκηση του ενδοαριστερού εκλογικού  πλάσματος  , τους ωθεί  να γίνουν οι ίδιοι πιο ακριβείς και συγκεκριμένοι για να επιβιώσουν. Το πρόταγμα της κυβέρνησης μεταβιβάζεται ως κύμα σε όλους τους εμπλεκόμενους, και τους εξειδικεύει περαιτέρω .Η εκλογική επιτυχία της Δημαρ η είσοδος των Οικολόγων στην βουλή  , η συντήρηση ή αύξηση του ΚΚΕ σε ανεκτά επίπεδα αποτελούν, την προϋπόθεση μιας αριστερής κυβέρνησης. Ωστόσο τίποτα από αυτά δεν μπορεί να γίνει αν οι πιθανοί εταίροι  δεν γίνουν πιο συγκεκριμένοι. Η  αυτοσυντήρηση των δυνητικών συμμάχων δημιουργεί ένα πλεόνασμα το οποίο πιστώνεται σε αυτόν που μιλάει εξ´ ονόματος του συνόλου της αριστεράς. Στην άλγεβρα της ενωμένης αριστεράς το άθροισμα των δυνάμεων της έχει αξία μόνο για αυτόν που το βλέπει.Η απραγματοποίητη αριστερή προεκλογική ενότητα , δημιουργεί ακριβώς τις πιο στιβαρές αριστερόφωνες οντότητες οι οποίες μόνο ως τέτοιες μπορούν να συνεισφέρουν. Η αριστερή κυβέρνηση δεν υφίσταται με γονατισμένους τους καλεσμένους τους δυνητικούς εταίρους. Αλλιώς το σκηνικό με ένα κόμμα επικυρίαρχο μιας ασθμαίνουσας λοιπής αριστεράς θα μεταφέρει την κυβερνητική πίεση στο εσωτερικό του. Θα μεταβληθεί ακουσίως σε ένα κρατικό μόρφωμα.

Η αριστερή κυβερνητική προοπτική  γίνεται πλαστική γιατί είναι οιονεί κυβέρνηση. Χωρίς ένα ευρύ παλλόμενο  λόγο - πλαίσιο , χωρίς μια  επέκταση προς τις όλες αντιφάσεις της κοινωνίας και οικονομίας του 2012 , δεν υπάρχει καμία δυναμική. Τα επεισόδια συγκρότησης της syrizanexartisia  ανήκουν ακριβώς στο  θεμιτό οργανικό συντονισμό με τις συχνότητες πέραν της αριστερής ραδιοφωνικής μπάντας .Οι " μη προνομιούχοι" αποτελούν όλο και περισσότερο λέξη κλειδί στο λόγο του Τσίπρα.Ο προεκλογικός λόγος , το ύφος και η δυναμική της ομιλίας  του Τσίπρα στην Ομόνοια αποτελούν μια τελετουργική κατάθεση η οποία υπερβαίνει τους εμπνευστές της και εκτελεστές της. Οι  φίλοι  και ψηφοφόροι  θα απολαύσουν την εκλογική επιτυχία αλλά θα πρέπει να δοκιμάσουν τις αντοχές τους στο αναμενόμενο σλάλομ .Το εθνικό ακροατήριο  των μη προνομιούχων ήταν εκεί....

Στο φως αυτής της ανάλυσης το αίτημα της αριστερής διακυβέρνησης πυροδοτήθηκε από τον αφέτη εμπνευστή, αλλά ταξιδεύει αυτόνομο πλέον. Η κατανόηση αυτής της αυτονομίας είναι θεμελιακή για  όσους ενδιαφέρονται πραγματικά για την επιτυχία του, και όχι για την χρήση του ως προεκλογικό τρικ. Όποιος λοιπόν έχει ένα πραγματικό ενδιαφέρον για μια νέα αριστερή διακυβέρνηση έχει πολλούς και ενδιαφέροντες τρόπους να το εξυπηρετήσει. Ας τους εξαντλήσει όλους.


Ιστότοπος εικόνας:http://www.russianartandbooks.com/cgi-bin/russianart/00955A