Αριστερά-Κρίση-Κοινωνικές συμμαχίες

Τα διαγράμματα του ΟΟΣΑ είναι προφανή: Βρισκόμαστε στην κορυφή των στατιστικών της απασχόλησης σε μικρές ατομικές εταιρείες , και στον πυθμένα των στατιστικών της απασχόλησης στις πολύ μεγάλες εταιρείες.

Ο κόσμος της μισθωτής εργασίας στην Ελλάδα αντιμετωπίζει ένα «ατομικό καπιταλιστή» που κοινωνιολογικά , πολιτικά και ιδεολογικά ευρίσκεται ακριβώς δίπλα του. Η τελευταία μελέτη του καθηγητή  Σ.Ζωγραφάκη απέδειξε την κοινωνική νεοπλασία. Οι απολυμένοι που σωρεύονται στο γνωστό πλέον εκατομμύριο του 2011, προέρχονται από τον «γείτονα» (πολιτικά ,ιδεολογικά , πολιτιστικά) μικρό επιχειρηματία της εισφοροδιαφυγής, της φοροκλοπής των μισθών εκτός συμβάσεων.

Η ρομαντική ηθικολογία της κοινωνίας , εισβάλει εντός αριστεράς (κατ’ εξοχήν χώρου των πολιτικών συναισθημάτων δίπλα από τον αριστεροδεξιό χώρο του πατριωτισμού) και την εμποδίζει να αντικρύσει το κοινωνικό τραύμα. Ο καπιταλισμός στην Ελλάδα του 11 δείχνει τα άγρια δόντια του μέσω του στερεότυπου συμμάχου της εργασίας: του μικρού επιχειρηματία .Η αδυναμία της μαρξιστικής αριστεράς να διακρίνει το γιγάντιο χάσμα μεταξύ του αφηρημένου (οσον αφορά το επίπεδο ανάλυσης) , τεχνικού, καινοτόμου διεπιστήμονα Μαρξ του Κεφαλαίου (τις Μαρξιστικές σπουδές) από τον υποκειμενικό πολιτικό ιστορικό Μαρξισμό που βαρύνεται με τις γνωστές παραδρομές, οδηγεί τελικά σε ένα αντικαπιταλισμό του «άλλα λόγια να αγαπιώμαστε».

Τι βλέπουμε;

• Την κατάρρευση του εισφορφυγά , φοροκλόπου μικροκαπιταλισμού της «διπλανής πόρτας» που παρασέρνει την απασχόληση στον καιάδα

• Την σχετική αντοχή του εξωστρεφούς μεσαίου και μεγάλου ανταγωνιστικού καπιταλισμού που εκμεταλλεύεται την συγκυρία για να μειώσει μισθούς

• Την βίαιη μείωση του εργοδότη «κράτος» μέσα από παλινδρομήσεις και ρουσφετολογικές εξαιρέσεις, και την μείωση  σοκ του μισθολογικού του κόστους

Απέναντι στο πολύπλοκο αυτό παίγνιο υπάρχουν οι κλασσικές απαντήσεις

Οι «παραδοσιακοί» ( έτσι τα βρήκαμε από τους παππούδες μας, έτσι θα τα παραδώσουμε στα εγγόνια μας) προσπαθούν να φτιάξουν ένα μέτωπο εργασίας μικρών καπιταλιστών . Το σχήμα είναι τραγελαφικό σχεδόν σουρρεαλιστικό ,αλλά ακουμπά στα πιο κλασσικά στερεότυπα της αριστεράς. Είναι πλήρως αναποτελεσματικό πολιτικά, ουσιαστικά αναφέρεται σε κοινωνικές δομές της Ελλάδας του 1922 ,αλλά εξαιρετικά βολικό και εύπεπτο.

Οι «ανησυχούντες» προσπαθούν να οριοθετήσουν  συμμαχίες με εκείνο το τμήμα του κεφαλαίου που θα μπορούσε να εξασφαλίσει τις λιγότερες απώλειες για τις δυνάμεις της εργασίας και να ορίσει μια καλύτερη θέση της "εθνικής" οικονομίας στον διεθνή καταμερισμό εργασίας. Εντός του ρεύματος αυτού ευδοκιμούν και ίσως επικρατούν καλικάτζαροι του κρατικού Πασοκ, «ανανεωτικοί» τεχνοκράτες κλπ

Οι «εξ’αποστάσεως» κινούνται στον χώρο της λογοτεχνικής και γλωσσοπλαστικής ολικής καταγγελίας του συστήματος. Είναι το εγγράμματο τμήμα των παραδοσιακών , μόνο που διαπνέονται από ένα αυθεντικό αντιοικονομισμό που τους νομιμοποιεί να μπορούν να καταφέρονται εκ του ασφαλούς εναντίον όλων χωρίς καμία δέσμευση ή μόλυνση από  την οικονομία. Ο αντικαπιταλισμός τους είναι της σχολής «οικονομία μη μου άπτου».

Κατά την γνώμη μου οι «ανησυχούντες» έχουν την καλύτερη ατζέντα και το πιο ύποπτο επιτελείο. Οι ιδεοληπτικοί «παραδοσιακοί» και το εγγράμματο τμήμα τους οι «εξ’αποστάσεως» είναι πιο αγνοί αλλά έχουν μια ανυπόφορα παλιμπαιδική  ανάλυση. 

Μπλέξαμε.......

Η ιστοσελίδα του Σ.Ζωγραφάκη