1960-2010.Ελεγχος στα αυτονόητα.Οχι στις εμμονές

Ισως η κλασσική σπαρταριστη σκηνή του ελληνικού σινεμά είναι στα Κίτρινα Γάντια.
Ακριβώς 50 χρόνια (γθρισμένη το 1960) πρίν ο Ορέστης (Σταυρίδης) συναντά τον Μπρίλη (Γκιωνάκη) και από εκεί οι διάλογοι επέχουν θέση «ευαγγελίου».
Γιατί όμως η σκηνή έγινε κλασσική.
Οποιος την μελετήσει καλά θα διαπιστώσει πως έχουμε κωμωδία γιατί συγκρούεται ενας αυθεντικά ορθολογικά άνθρωπός ο Μπρίλης,με ένα εμμονικό παρανοικό Ορέστη.
Ναι φίλε μου ο Γκιωνάκης Μπρίλης είναι ο ορθολογιστής,ο ήρεμος,ο υγειής.Είναι λίγο βραδύνους,αλλά το μυστικό είναι ότι ξέρει,γνωρίζει καλά την βραδύτητα του.Και τι κάνει;
Ελέγχει διαρκώς τα αυτονόητα,τις στερεοτυπικές προυποθέσεις,τα άρρητα προαπαιτούμενα.
Δεν έχει σημασία η ιδιορρυθμία του,η «φάση» του,έχει σημασία ότι έχει πλήρη συνείδηση της κατάστασης του και γι΄αυτό προσπαθεί να αποφύγει το λάθος.
Από την άλλη ο φουρίοζος,ο εμμονικός,ο ξερόλας Ορέστης.Τα έχει όλα φιαγμένα στο κεφάλι του πριν αυτά συμβούν.
Η κλασσική σκηνή είναι αυθεντική γιατί δεν θίγει τον γλυκύ Μπρίλλη,αλλά τον δύστροπο Ορέστη.Το γέλιο δεν προέρχεται από τον νεοκυνισμό του συρμού που προσπαθεί να διασείρει τον θεωρητικά αδύνατο (είδος που απογείωσε η λουμπενοκουλτούρα Αναστασιάδη,Περρή,Reality Show κλπ) αλλά από την ιδιοφυή αντίστιξη του ράθυμου ορθολογισμού με τον αστικό εγκλεισμό
Δεν παραθέτω το video που ευρίσκεται εύκολα στο Youtube,αλλα τον αυθεντικό διάλογο.

Καλή Χρονιά !!! σε όλους με τα μυαλά του Μπρίλλη απέναντι στα αυτονόητα του Ορέστη.
ΟΡΕΣΤΗΣ (ΣΤΑΥΡΙΔΗΣ): Ποιος είναι εδώ;
ΜΠΡΙΛΗΣ (ΓΚΙΩΝΑΚΗΣ): Εμείς οι δύο!
ΟΡΕΣΤΗΣ: Να και οι τσαχπινιές...
ΜΠΡΙΛΗΣ: Τι θέτε; Θέτε τίποτα;
ΟΡΕΣΤΗΣ: Έχεις μια πορτοκαλάδα ρε;
ΜΠΡΙΛΗΣ: Πορτοκαλάδα θέτε;
ΟΡΕΣΤΗΣ: Ναι.
ΜΠΡΙΛΗΣ: Από πορτοκάλια;
ΟΡΕΣΤΗΣ: Όχι, από μούσμουλα.
ΜΠΡΙΛΗΣ: Καλό!!!
ΟΡΕΣΤΗΣ: Να που το ρίξαμε κι οι δυο στις τσαχπινιές και πως θα βγάλουμε άκρη. Φέρε μια πορτοκαλάδα ρε.
ΜΠΡΙΛΗΣ: Πορτοκαλάδα θέτε;
ΟΡΕΣΤΗΣ: Πορτοκαλάδα, λεμονάδα...
ΜΠΡΙΛΗΣ: Λεμονάδα θέτε;
ΟΡΕΣΤΗΣ: Άντε, λεμονάδα.
ΜΠΡΙΛΗΣ: Από λεμόνια;
ΟΡΕΣΤΗΣ: Ώρε τι θα γίνω εγώ με δαύτον! Ρε, έχεις μια γκαζόζα;
ΜΠΡΙΛΗΣ: Γκαζόζα θέτε;
ΟΡΕΣΤΗΣ: Γκαζόζα, σόδα ό,τι να΄ναι.
ΜΠΡΙΛΗΣ: Σόδα θετε;
ΟΡΕΣΤΗΣ: Βρε τι θα γίνω εγώ με σένα;
ΜΠΡΙΛΗΣ: Μια μου λέτε πορτοκαλάδα, μια λεμονάδα, μια σόδα, τι θέτε τέλος πάντων;
ΟΡΕΣΤΗΣ: Άκου εδώ. Μια κι έξω: πορτοκαλάδα!
ΜΠΡΙΛΗΣ: Πορτοκαλάδα θέτε;
ΟΡΕΣΤΗΣ: Α!...σταμάτα μην το πάμε πάλι απ΄την αρχή.
ΜΠΡΙΛΗΣ: Να σας δώκω...
ΟΡΕΣΤΗΣ: Ρε, συ. Ποιός καθόταν εδώ;
ΜΠΡΙΛΗΣ: Πού;
ΟΡΕΣΤΗΣ: Σ' αυτό εδώ το τραπέζι.
ΜΠΡΙΛΗΣ: Κανένας. Κάθονται στο τραπέζι οι άνθρωποι;
ΟΡΕΣΤΗΣ: Ποιός καθόταν εδώ μωρέ;
ΜΠΡΙΛΗΣ: Στο τραπέζι;
ΟΡΕΣΤΗΣ: Όχι, στις καρέκλες.
ΜΠΡΙΛΗΣ: Α, στις καρέκλες, μάλιστα. Αλλά εσείς μου λέτε στο τραπέζι. Στο τραπέζι δεν κάθονται οι άνθρωποι.
ΟΡΕΣΤΗΣ: Βρε πανάθεμα τον. Βρε λεβέντη μου, σ' αυτές εδώ τις καρέκλες, που είναι και οι δύο πορτοκαλάδες, ποιοί κάθονταν;
ΜΠΡΙΛΗΣ: Ποιοί κάθονταν;
ΟΡΕΣΤΗΣ: Ναι!
ΜΠΡΙΛΗΣ: Δεν ξέρω.
ΟΡΕΣΤΗΣ: Πώς δεν ξέρεις;
ΜΠΡΙΛΗΣ: Που θέλετε να ξέρω. Δεν ήμουνα εδώ... Αλλά πάλι, δυο πορτοκαλάδες... Ε, δυο θα ήτανε... ζευγαράκι θα 'τανε!
ΟΡΕΣΤΗΣ: Και δε μου λες; Αυτό το ζευγαράκι που καθότανε εδώ, που στο διάλο έχει πάει τώρα;
ΜΠΡΙΛΗΣ: Ε, ζευγαράκι είναι. Θα έχει πάει κατά τα πευκάκια. Τα ζευγαράκια τραβάνε τη μέρα κάτω από τα πευκακια και το βράδυ κατά την αμμουδιά.
ΟΡΕΣΤΗΣ: Ώστε έτσι λοιπόν τα ζευγαράκια. Είτε μέρα είναι είτε νύχτα, την κουτσουκέλα τους θα την κάνουνε...

Η αντισυνταγματικότητα και η σιωπή

Με ενα τεραστιο πρωτοσελιδο και μερικες ωρες τηλεσχολιασμου σε ωρες υψηλης τηλεθέασης , η δημοσιοτητα υποδεχθηκε μια αμφιλεγομη δικαστικη αποφαση.

Η εκτακτη εισφορα για τα εισοδηματα του 2008 εναι παρανομη.

Το ενδιαφέρον ειναι οτι το κράτος (λεγε με Πασοκ) απουσίασε από την διαδικασία ο Ριζοσπάστης αφιέρωσε ενα μικρό σχολιο η δε Αυγη δεν ασχολήθηκε καν οι δε εμπνευστές του μέτρου σφύριξαν αδιάφορα.

Η περιπλοκή ειναι φανερή.

Η έκτακτη εισφορά αφορά οσους αποκτούν εισοδηματα και τα δηλώνουν ενω το φορολογικό πρόβλημα ειναι ότι πολλοί δεν δηλωνουν τίποτα η ελάχιστα.
Αρα υπάρχει μια ισχυρη ηθικη βαση για να προσβληθεί νομικα η έκτακτη φορολογία.

Από την άλλη η σιωπή δεν είναι χρυσός.

Η αφωνία τι σημαίνει;

-Μη εμπλοκή στην δικαστική εκκαθάριση;
-Εκλεκτική συμπάθεια προς τους εντιμους φορολογούμενους;

Στην πρώτη περίπτωση της δικαστικής ουδετερότητας μάλλον έχουμε μια ολική απουσία,ουτε κάν σχολιασμό.Το πιο φυσιολογικό θα ήταν να είχαμε μια καταγγελία της ανεπαρκούς νομικοτεχνικής προεργασίας από τους παρατρεχάμενους του Παπαθανασίου,αλλά δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο.

Αν η εισφορά ήταν δίκαια,τότε όλες οι πολιτικές δυνάμεις μιας φορολογικής δικαιοσύνης.θα έπρεπε να πολιτικοποιήσουν το θέμα.

Αλλα η σιωπή βασιλεύει μάλλον ως υπόρρητη συμπάθεια προς τους φορολογούμενους χωρίς διέξοδο φοροαποφυγής,ως σιωπηλή αντίστιξη τους προς τους άλλους τους καραμπινάτους φοροφυγάδες.

Γιατί ο συμπολίτης που δηλώνει πάνω από 60,000 ευρώ εισόδημα (άρα πλήρωσε εισφορά) είναι ο διπλανός που συμβολοποιεί τις νεοελληνικές αντιφάσεις.
Εχει ένα εισόδημα που με Ευρωπαικά δεδομένα δεν είναι και μεγάλο,αλλά έχει φορολογηθεί ήδη και έχει αποκτηθεί ίσως με πολλή δουλειά.

Τα περί φορολογίας στην Ελλάδα έχουν εξαντληθεί ,μέσα στο αυτονότο τους.
Οι μισθωτοί και ελάχιστα ελευθερα επαγγέλματα καταβάλουν το 95 % των φόρων,για να χρηματοδοτήσουν μια κυβερνητική δομή που λειτουργεί ως χρηματοικονομική χωματερή.

Αυτό το αυτονόητο δημιουργεί δυο αντίρροπες αντιδράσεις

-Την κλασσική «δεν πληρώνω,δεν πληρώνω» που νομιμοποιεί ιδεολογικά την φοροαποφυγή

-Την επίσης κλασσική δυσανεξία του «κερατά και δαρμένου» που τα σκάει και δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.

Και οι δύο στάσεις έχουν μια ερμαφρόσιτη φύση,και λειτουργούν ως περίπου «ψευδοφιλελευθερισμός» και «καταναγκαστική συνέπεια» αντιστοίχως.

Η ιδεολογικοποιημένη φοροαποφυγή αλλά Ελληνικά είναι κολοβή τόσο στην θεωρητική της τεκμηρίωση,όσο στην συνολική λειτουργία της.Οι ιδεατές κοινωνίες λίγων η μικρών φόρων προυποθέτουν ανεπτυγμένες κοινωνίες πολιτών ως εμπλουτισμό του κράτους ,ισχυρές ηθικές και ιδεολογικές σταθερές αλληλεγγύης (Hayek) ,και θεσμοθετημένους οικονομικούς μηχανισμούς στήριξης των αδυνάτων (Friedman).Οι κοινωνίες λίγων φόρων χωρίς αντιστηρίγματα είναι τερατογεννέσεις.

H νεοελληνική φοροαποφυγή είναι τέτοιου τύπου τερατογέννεση.

Είναι στρεβλή κυνική γιατί είναι ιδεολογικοποίηση ενός εγκλειστικού ατομισμού,δεν είναι εφαρμογή έστω ατελής μιας συνολικής ιδεολογικής πολιτικής στάσης.Ο «φοροαποφυγάς» είναι ο πρώτος που χρησιμοποιεί τις κρατικές υπηρεσίες ,τις διαφθείρει,τις κανιβαλίζει.Ο φορολογικός «φιλελευθερισμός» του είναι ατελής,ανομικός,και συμβιώνει αρμονικά με το μεγάλο «κούφιο» κράτος.
Ως εκ τούτου η ιδεολογική αυτή στάση είναι διαχυμμένη παντού,είναι άρρητη,και λειτουργεί ως αυτονόητο.Πρόκειται για ιδεολογία στην αλα Ζιζεκ ανάλυση ως «δεν ξέρω τι ξέρω» ως ασυνείδητος αυτοματισμός.

Από την άλλη η «καταναγκαστική συνέπεια» λειτουργεί εντός ενός κλίματος φθόνου,εντός μιας φορολογικής ορθότητας ως ποινή επιτυχίας.Οι «συνεπείς» εποφθαλμιούν τους «φυγάδες» αλλά υφίστανται την σχετική ανέλιξη τους ως βάρος.

Ο μικρός σχετικά αριθμός των δηλωμένων εισοδημάτων δεν αντιπροσωπεύει τόσο πολύ την φοροαποφυγή όσο την καχεξία του ιδιωτικού τομέα να δημιουργήσει αξιόλογες θέσεις εργασίας.Οι «καταναγκαστικά συνεπείς» είναι οι ελάχιστοι μιας παραγωγικής δομής που επιβιώνει στο αρχιπέλαγος μιας καθυστερημένης οικονομίας.Γενικεύοντας αυθαίρετα θα μπορούσαμε να πούμε ότι και αυτοί αντιμετωπίζουν την σχετική επιτυχία τους στατικά,κοιτώντας πίσω και όχι δυναμικά.Ο ενοχικός συμπλεγματικός τρόπος που αντιμετώπισαν όλοι την τελευταία «εθελούσια» στον ΟΛΠ είναι χαρακτηριστικός ως σύμπτωμα μιας κοινωνίας που αδυνατεί να ορίσει και τα θετικά οικονομικά της υποδείγματα.Οταν ενοχοποιείται και η ικανοποιητικά αμοιβόμενη έμμισθη εργασία,τότε ο «ψευδοφιλελευθερισμός» επικρατεί.

Στην συνθήκη αυτή λοιπόν έρχονται οι πολιτικοί μας και σιωπούν,για την αντισυνταγματικότητα της εισφοράς,ακριβώς γιατί ταυτίζονται με τις συντεταγμές της ιδεολογικής ρουτίνας.

Κι΄’όμως

Η έκτακτη εισφορά αποτελεί μια κίνηση μεγάλης συμβολικής σημασίας.

Με σχετικά χαμηλό κόστος ,και στατιστικά αποδεκτές αδικίες, νοηματοδοτεί την οικονομική κρίση,και την ανάγκη υπέρβασης της.Η εισφορά δεν λύνει οικονομικά ζητήματα αλλά δημιουργεί κλίμα,ατμόσφαιρα,συμπεριφορές που θα επιτρέψουν την έξοδο από την κρίση.Η αναίρεση της δεν πληττει το ταμείο του Παπακωνσταντίνου πλήττει την ικανότητα του Τσίπρα,της Παπαρήγα να πολιτικοποιήσουν την συζήτηση.Να μετατρέψουν την οικονομική αποτίμηση σε πολιτική δηλαδή σε συνείδηση.

Η συνήθης τσαπατσουλιά της ΝΔ κινδυνεύει να διαλύσει ένα σωστό μέτρο,το οποίο όμως στην αμφισβήτηση του δεν στηρίζεται από πουθενά!!!!

Οταν ο χρόνος δεν δημιουργεί επέτειο,αλλά μέτρο αναισθησίας

Με κλικ στον τίτλο ,μια υπενθύμιση

Παύλος Ντόμης 1955-2009

Ζωγράφος,καλλιτέχνης,ευαισθητοποιημένος πολίτης ,γλυκός φίλος έφυγε.

Ετσι τον απαχαιρέτησαν οι φίλοι του:

Τα χρόνια μετά την μεταπολίτευση,μιά παρέα από νεαρά αγόρια και κορίτσια του Κορυδαλλού, μαθητές/τριες και φοιτητές/τριες,συναντηθήκαμε στα στέκια, στις πλατείες, στα θερινά σινεμά,στα σπιτικά πάρτι,στις εκδρομές με πούλμαν, στους συλλόγους,στις εκδηλώσεις, στις διαδηλώσεις, στο κόμμα...
Η παρέα ήταν μεγάλη και ανοιχτή.Μερικοί/ές έφευγαν και ξαναγύριζαν.Άλλοι/ες τράβηξαν γιά άλλες γειτονιές.Κάποιοι/ες ταξίδεψαν γιά μέρη που ούτε οι ίδιοι γνώριζαν.Ένας χάθηκε γιά πάντα πολύ νωρίς. Ήταν Οκτώβρης του 1984 που χάσαμε γιά πάντα τον Γιώργο Μενεϊδη σε ηλικία 26 ετών.
Ήταν τότε που αποχαιρετούσαμε την παρατεταμένη εφηβεία και επιχειρούσαμε τα μετέωρα βήματά μας στην ζωή.Από το Allouette,τον Ρήγα, το Ε.Δ.Ω ,την Έκφραση και την Παρέμβαση βαδίσαμε σιγά-σιγά στα Πτυχία, στην δουλειά,στη ρουτίνα, στην ένταξη...αλλά και στην δημιουργία!!!
Γιά πολλά χρόνια όμως,μπορεί ακόμα και σήμερα, μας ακολουθεί εκείνο το άρωμα της πρώτης μας νιότης... Ένας από μας ήταν και ο Παύλος Ντόμης.
Προσωπικά τον γνώρισα μαζί με την μετέπειτα γυναίκα του, Βέτα, από τον Γιώργο Μενεϊδη,την Μαρία και Κατερίνα Παρίση.Ήταν λίγο μεγαλύτερος από μας και ως φοιτητής έζησε από κοντά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 73, μέσα από εκείνη τη διάχυτη ριζοσπαστικότητα της εποχής και της γενιάς μας.
Ήταν τότε που οι ορίζοντες ήταν ανοιχτοί και οι προσδοκίες μεγάλες.Σαν παρέα,άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο,εμπνευστήκαμε όχι μόνο από το " Αλλάζω την κοινωνία,Αλλάζω την ζωή μου",αλλά και από τις αναλύσεις του Νίκου Πουλαντζά γιά τις διαρθρωτικές αλλαγές και ρήξεις στην κοινωνία,που μπορούν να οδηγήσουν στην αλλαγή των συσχετισμών με δημοκρατία και ελευθερία και όχι μόνο ...
Καλό ταξίδι φίλε Παύλο και χαιρετίσματα εκεί που πας...
Καίτη Κυλάκου

http://pamealliws.blogspot.com/2009/12/70-80.html

Προς Ανανεωτική Πτέρυγα

Τον τελευταίο καιρό η Ανανεωτική πτέρυγα του Συνασπισμού προβληματίζεται για τους τρόπους παραμονής και συγκατοίκησης στον Σύριζα.
Οι σχετικές συζητήσεις αναπτύσσονται στην αριστερή στρουθοκάμηλο και στην ιστοσελία της ανανεωτικής πτέρυγας
Οι σκέψεις που ακολουθούν περιέχουν δυο καραμπινάτες ατασθαλίες.
Προέρχονται απο κάποιον που συμβάλει περιφερειακά αλλά χωρίς συνέπεια στον «χώρο».
Ακόμη προέρχονται από ένα ιστολόγιο που κινείται ιδεολογικά σε μια τροχιά που διερευνά μια ακόμη πιο ριζική απόσυρση της αριστεράς από την παντοδυναμία του κράτους πιο πέρα και από τις συντεταγμένες της Ανανεωτικής Πτέρυγας .
Αμαρτία εξομολογημένη δεν είναι αμαρτία.
Η ιστορική φυσιογνωμία της Ανανεωτικής Αριστεράς περιέχει μια μοναδική ιδιαιτερότητα.
Είναι η γραμμή της ορθολογικής κρίσης που γίνεται «αναθεωρητική» γιατί ακριβώς είναι ριζοσπαστική.Είναι υπεύθυνη γιατί είναι επαναστατική.Συνδιαλέγεται με τους θεσμούς γιατί οραματίζεται τον κομμουνισμό.Η Ανανεωτική αριστερά είναι ιστορικά αντικονφορμιστική,εικονοκλαστική,ασυμβίβαστη,ως εκ τούτου χωρίς συμπλέγματα αναζητά τις θεσμικές λύσεις,τις κοντοπρόθεσμες παρεμβάσεις .
Στην πρόσφατη ιστορία,είδαμε το Πασόκ της 3ης Σεπτέμβρη,να υπερφαλαγγίζει απο τα «αριστερά» του ΚΚΕ ες,για να μεταβληθεί σε μετασοβιετικό κόμμα κράτος του οποίου τα «κερατάτικα» πληρώνουμε το 2010,,και το ΚΚΕ να διοργανώνει προσκοπικά τζάμπορι στον Γράμμο υπονοώντας τον ένοπλο αγώνα (!!!) ,διαγκωνιζόμενο με την εκκλησία για την υιοθέτηση των πιο κονφορμιστικων ιδεολογιών.
Η Ελληνική δημοσιότητα υπερκυριαρχείται από την ακρότητα.Μια ακρότητα της ρητορίας,του συμπλεγματικού αποπροσανατολισμού,της τζαμπα μαγκιάς.Ε καλά τώρα ξέρουμε πως οι εκ του ασφαλούς επιθέσεις στα «Ανάκτορα» μεταμόρφωσαν τους εξαγριωμένους σε θυρωρούς,καμαριέρες,και αξιωματικούς των «Τσάρων».Ο κόσμος είναι τόσο μικρός....
Ωστόσο φαίνεται η συγκατοίκηση εντός του Σύριζα,μαζί με δυνάμεις μιας πιο εξωστρεφούς διακηρυκτικής συμπεριφοράς προφανώς κουράζει,εκνευρίζει.
Το συναίσθημα είναι γνωστό.
Δεν ενοχλεί η ριζοσπαστικότητα ενοχλεί η μερικότητα,η θέαση μέσα από το μικρό κάτοπτρο,το κενό που επενδύεται με την στολή της ρητορικής επανάστασης.
Ωστόσο άραγε σε πιο περιβόλι είναι γόνιμη η σπορά της ΑΑ;
Μήπως στο μεγάλο χωράφι που συνορεύει με το Πασοκ;Στο δημοσκοπικό εικοσάρι της έναρξης Τσίπρα;

Το ερώτημα δεν είναι άστοχο,γιατί ιστορικά η ΑΑ περιλαμβάνει ένα ανθρώπινο δυναμικό πληροφορημένο,κατηρτησμένο,κοσμοπολιτικό,που θα συνέβαλε αποφασιστικά στην αναδιοργάνωση μιας «εγγράματης» ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας.Ακόμα ένας αόρατος κόσμος αντιλαμβάνεται την συνάφεια αυτή και την επιδοκιμάζει οταν την βρεί σε δημοτικές εκλογές.
Ωστόσο η τεχνική επάρκεια,το ορθολογικό πολιτικό management ,δεν αποτελεί πολιτική για να γονιμοποιήσει.Η περίπτωση των Ανδρουλάκη Κοτζιά είναι χαρακτηριστική.Η προσέγγιση στο Πασόκ ως κίνηση τεχνικοπολιτικού εμπλουτισμού του καταλήγει σε ελαφρά γελειοποίηση.Αλλωστε το πολιτικό είναι ο τόπος της απόλυτης διαφοράς.
Η ρίζα ,η οικογένεια της ΑΑ είναι η κομμουνιστική παράδωση.
Δεν κάνω πλάκα,εγω ένας ιστολόγος του Liberal μιλώντας για κομμουνισμό.Απλούστατα ο κομμουνισμός από μεταφυσική ιδέα αλά Badiou κατάλληλη για ακαδημαικά διδακτορικά, από θρησκοληψία αλα ΚΚΕ,πρέπει να γίνει σύγχρονο πρόταγμα καθημερινότητας σημερινών εργαζομένων της Ελληνικής κοινωνίας των τραυματικών αντιφάσεων.
-Της υπερχρεωμένης οικονομίας που φιγουράρει στην 30άδα των πιο ανεπτυγμένων σε όλους τους δείκτες χώρας.
-Της κεκρυμμένης ατομικότητας των πολλαπλών συλλογικοτήτων της αριστεράς συμπεριλαμβανομένης
Είναι σαφές ότι εντός Σύριζα πολλοί ζούν το 2010 διανοούμενοι με τα εργαλεία του 1950.Και να συμβιώνεις με τον ιδεολογικά παππού σου,κάποτε σε κουράζει.Αλλά ως χώρος της καινοτομίας ,δεν μπορει να αποκλήσει την δυνατότητα των σύγχρονων γονιδιακών θεραπειών.
Ο κομμουνισμός της κατακερματισμένης τραγελαφικής κοινωνίας του 2010 είναι το ιδεολογικό και ηθικό στοίχημα της ΑΑ.Εκτός αυτών των ορίων δεν είναι ουτε Ανανεωτική ούτε Αριστερά.

Η φάρσα του Φιλελευθερισμού στην Ελλάδα

Το παράδοξο είναι οτι ο φιλελευθερισμός δεν είναι αρκετά ισχυρός για να σώσει τις πυρηνικές αξίες του απο την φουνταμεταντιλιστική επέλαση.Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορεί να σταθεί μόνος του ,κάτι λείπει από το φιλελεύθερο οικοδόμημα.Ο Φιλελευθερισμός στην έννοια του είναι «παρασιτικός» καθώς βασίζεται σε ένα προυποτιθέμενο δίκτυο κοινωνικών αξιών,το οποίο υποσκάπτει στην ανάπτυξη του .Ο φουνταμενταλισμός είναι μια αντίδραση –προφανώς λανθασμένη μυστικιστική- απέναντι σε μια εγγενή ροπή του φιλελευθερισμού,και γι’αυτό ο φουνταμενταλισμός αναπαράγεται από τον φιλελευθερισμό.Αφημένος μόνος του ο φιλελευθερισμός θα υποσκάψει την υπόσταση του ,και η μόνη δύναμη που μπορεί να τον διασώσει είναι η ανανεωμένη αριστερά ή για να το διατυπώσουμε με όρους του 1968,για να επιβιώσει ο φιλελευθερισμός θα αναζητήσει την αδελφική βοήθεια από την ριζοσπαστική αριστερά.
S.Zizek First as Tragedy then as Farce p 76-77

Στο τελευταίο βιβλίο του ο Ζιζεκ διατυπώνει την θέση ότι παρά τις κοινές δοξασίες,το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα είναι σε θέση να επιλύσει δύο κυρίαρχα ζητήματα της εποχής ,το οικολογικό και της πνευματικής ιδιοκτησίας,και οδηγούμαστε σε μια εποχή καινοφανούς υβριδιακού πολιτεύματος τύπου «Κίνας».Οδηγούμαστε σε μια νεο αυταρχική δομή όπου το κλασσικό φιλελευθερο θεώρημα οτι οι αγορές αργά η γρήγορα φέρνουν δημοκρατία δεν ισχύει.Αρα ο φιλελευθερισμός στην ονομαστική του αξία έχει ένα «αριστερό» περιεχόμενο,και μόνο η Αριστερά μπορεί να τον διασώσει.Στην νέα αυτή συνθήκη η αριστερή θεωρία και πολιτική γίνεται ακόμη πιο περίπλοκη. (Συνοπτική κακατοπιστική συνέντευξη εδω)

Βρίσκω το σ.Ζιζεκ μάλλον ξεπερασμένο.Στα ελληνικά πράγματα η περιπλοκή είναι ακόμη μεγαλύτερη .

Η αριστερά ξιφουλκεί κατά πολιτικών που θεωρεί «νεοφιλελεύθερες» και δημιούργησαν το δημοσιονομικό έμφραγμα την στιγμή που οι Ελληνικές Ελίτ,έχουν τόση σχέση με το Φιλελευθερισμό όση ο Αλέφαντος με το ποδόσφαιρο.Δηλαδή αιωνίως αμφιλεγόμενη αλλά διασκεδαστική.

Η τίτλος Liberal στο Ιστολόγιο υπoδηλώνει την κατεύθυνση μας ότι στον ελληνικό σχηματισμό,η υιοθέτηση φιλελεύθερων πολιτικών (και των οικονομικών συμπεραλαμβανομένων) αποτελεί αριστερή προοδευτική πολιτική γιατί το πεδίο,και ο τόπος αναπαραγωγής των Ελίτ γίνεται μέσω του κράτους ενεργητικά και επεκτατικά.

Η ετικέτα «νεοφιλελευθερισμός» είναι τόσο ανούσια,και απατηλή για την αριστερά,έτσι ώστε δημιουργεί μια τεράστια σύγχιση.Εχουμε αναφερθεί εκτεταμένα στο θέμα,καθώς και την αντίστοιχη ετικέτα του «Σταλινισμού».Και οι δύο κυριαρχούν στον αριστερό δημόσιο λόγο και το μόνο που κάνουν είναι να συσκοτίζουν τα πράγματα,και να δημιουργούν ένα συνεχές της δημοσιότητας όπου τελικά επικρατούν οι εξαχρειωμένοι λαικιστές δημοσιογράφοι και πολιτικοί.

Οποιος νομίζει οτι το τερατώδες δημόσιο χρέος είναι μια τεχνική ανωμαλία ,μιας κατά τα άλλα «νεοφιλελευθερη» πολιτικής κάνει ένα λογικό άλμα.Δεν έχει δει τα στοιχεία της Ελληνικής οικονομίας ,τα οποία επιφυλάσουν μερικές δυσάρεστες εκπλήξεις για τους οπαδούς της ευκολίας.

Μιλώντας στην τρεχουσα δημοσιογραφική τυπολογία,δεν είχαμε ποτέ επιθετική «νεοφιλελεύθερη» επέλαση,αλλά μ παθητικές πολιτικές προσαρμογής στο παγκόσμιο περιβάλλον,απλούστατα γιατι τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα των Ελίτ,παρέμειναν προσδεδεμένα στην επέκταση του κράτους.Ο λεγόμενος «νεοφιλελευθερισμός» λειτουργεί οργανικά μόνο σε μια μερίδα των Ελίτ ,και όσο ασκείται έχει θετικά αποτελέσματα.!!

Αραδιάζω χύμα τα στοιχεία του συλλογισμού μου

-Ιστορικά απο το 1974 το Ελληνικό κράτος ως εργοδότης ,και διαμομέας πόρων διογκώνεται συνεχώς.Και αυτό δεν γίνεται από αφηρημάδα.Οι τεχνικές εταιρείες οι «νταβαντζήδες» είναι γνησιο τέκνο της κρατικοδίαιτης αναπαραγωγής.

-Η πιο «νεοφιλελευθερη» ελιτ της ελληνικής οικονομίας,δηλαδή δεν γουστάρει κανενός κρατικούς ελέγχους,περιορισμούς,αλλά επιβιώνει στην απόλυτη ασυδοσία είναι οι εφοπλιστές.Δεν παράγουν σχεδόν καμία απασχόληση,και άρα δεν αντλούν παρά ελάχιστη σχετικά υπεραξία εντός Ελλάδος,αλλα παρέχουν το 35 % των συναλλαγματικών διαθεσίμων.Η αφωνία της αριστεράς στο φαινόμενο και η συνεχής ενασχόληση με τους περιθωριακούς Αγούδημους και την Ακτοπλοία,είναι χαρακτηριστική.Με απλά λόγια ο απόλυτος «νεοφιλελευθερισμός» μας συμφέρει μερικά ως οικονομία,ως μακροικονομικό μέγεθος που στηρίζει το όποιο βιωτικό επίπεδο.Εκτός αν κάποιος μου ανακοινώσει πως η Αριστερα είναι έτοιμη να απεμπολήσει 13-15 δις Ευρώ τον χρόνο από τα διαθέσιμα της χώρας.

-Μέτρα ελαστικής εργασίας,ευέλικτης μορφής,καινοφανείς μορφές απασχόλησης, απο μόνα τους δεν μπορούν να αξιολογηθούν.Πχ στην Δανία με την μεγαλύτερη κοινωνική προστασία,τα μέτρα αυτά ισχύουν χωρίς καμία αρνητική επίπτωση.Αρα το ζήτημα είναι σε πιο περιβάλλον εφαρμόζονται.Προφανώς στην Ελλάδα των εργοδοτών της Κούνεβα,η ευέλικτη εργασία παράγει τραγωδίες,ωστόσο η ίδια κάστα εργοδοτών σε καθεστώς σταθερών μορφών απασχόλησης θα εύρισκε άλλους τρόπους να ασκήσει την τερατώδη σκληρότητα τους.Η ιστορία του εργατικού κινήματος είναι γεμάτη από τραγωδίες εργαζομένων,που συνέβησαν πολύ πρίν την υιοθέτηση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης.

-Οι μεγάλες ιδιωτικοποιήσεις στην Ελλάδα ποτέ δεν αποτέλεσαν επέκταση του ιδιωτικού στον δημόσιο χώρο.Δεν εμπορευματοποιήθηκε κάτι που ήταν δημόσιο,κοινό εκτός συναλλαγών.Αλλά άλλαξε η μεταμορφώθηκε η μερίδα κεφαλαίου που τα απομυζούσε.Η διαφορά μεταξύ του ΟΤΕ των Siemens-Κόκαλη και του OTE της DT,δεν είναι ποιοτική είναι δευτερέουσα.Και αν θέλουμε τον κοινωνικό έλεγχο,καλό είναι να βρόυμε και να συντονιστούμε με τους εργαζομένους και τους εμπλεκόμενους στο παγκόσμιο δίκτυο της DT.

-H περιπλοκή μας είναι ότι δεν είχαμε ποτέ κλασσική φιλελεύθερη Ελίτ,των “Entrepreneurs” η οποία για να αυξήσει κερδοφορία εμπορευματοποιεί τα πάντα,και διαλύει κοινωνικά δικαιώματα.Εχουμε μια κρατικοδίαιτη κάστα που σύρεται ασθμαίνουσα στις εξελίξεις.Ωστόσο όλοι συμπεριφέρονται ως εάν να υπήρξε φιλελεύθερη .Οι μεν θλιβεροί κρατικοδιάιτοι για να παριστάνουν τους «καινοτόμους» οι δε σύντροφοι για να κάνουν πολιτική από το Manual.

-Αντιπαρέρχομαι την οφθαλομφανή δυσανεξία της Ελληνικής δεξιάς προς τον Φιλελευθερισμό.

-Το δημόσιο χρέος δημιουργήθηκε από τις Ελίτ και αυτές πρέπει να πληρώσουν,αλλα η αντινομία είναι ότι αυτο έγινε εφαρμόζοντας μια «αριστερή» πολιτική.Κρατική επέκταση,ελλείμματα,το κράτος ως εργοδότης. Φαίνεται οξύμωρο,αλλά αυτό δημιουργεί μια σοβαρή δυσκολία στην Αριστερά.

-Το ιδιόμορφο της ελληνικής δομής οδηγεί την Αριστερά ,περίπου ως απόδραση από το πρόβλημα,σε δυό διαφορετικές στρατηγικές που επιζητούν ισότιμα την συνεκτικότητα.Απο την μια ενας ολοκληρωτικός αντικαπιταλισμός όπου θεωρεί τις Ελληνικές ιδιομορφίες δευτερεύουσες ,και απο την άλλη ενας μεταρρυθμισμός που αλοιθωρίζει προς το Πασόκ.Και στις δύο περιπτώσεις η αγχωτική ανάγκη μιας συνεκτικότητας,παραβλέπει τις αντιφάσεις.Ο ριζικός αντικαπιταλισμός,δεν μπορεί να αναζητήσει κοινωνικές συμμαχίες,ο δε μεταρρυθμισμός αποσιωπά τον χαρακτήρα του Πασόκ ως κύριου εκφραστή των κρατικοδίαιτων Ελίτ.

-Οι προτάσεις εντός αριστεράς είναι συνεκτικές ,λογικές,τίμιες αλλά λειτουργούν περίπου ως ψυχαναλυτική αποστροφή του νεοελληνικού «πραγματικού».

Η κυνική,σχεδόν αιωρούμενη σκέψη του Ζίζεκ,με τα προβλήματα που βάζει μπορεί να χρησιμεύσει για την αναζήτηση.Οταν διανοείται στην αδελφική βοήθεια ριζοσπαστικής αριστεράς προς φιλελευθερισμό αισθανόμαστε κάπως..............................

Η μήτρα του χρήματος

Η υπηρεσία μελετων της Εθνικής Τράπεζας κυκλοφόρησε την μελέτη της για τα Ιδιωτικά Νοσοκομεία.(εδω στο τμημα ανακοινώσεις εκδόσεις-κλαδικες μελέτες)
Το τεχνικό κείμενο από μόνο του αποτελεί την πιο τεκημριωμένη απόδειξη για την ύπαρξη ενός ολιγοπωλίου το οποίο κυριολεκτικά ζει από την φοροδιαφυγή.Επειδή δε η έκθεση αναλύει το φαινόμενο από την πλευρά του επενδυτή,θριαμβολογεί για την ύπαρξη ενός χρυσορυχείου που ευρίσκεται κυριολεκτικά στα πόδια μας.
Το οικονομικό υπόβαθρο του ολιγοπωλείου είναι περίπου αυτό
-Στην Ελλάδα οι ανεξέλεγκτες προσωπικές πληρωμές αποτελούν το 40 % όλων των δαπανών ,ενω στον ΟΟΣΑ το 20 %.Οι δαπάνες αυτές διογκώνονται συνεχώς καθώς αποτελούν το τίμημα της ανισότιμης σχέσης γιατρού ασθενούς και ορίζονται από την βούληση του παρόχου των ιατρικών υπηρεσιών.
-Η κρατική παρέμβαση προσπαθώντας να ορίσει αυστηρές προδιαγραφές για την δημιουργία ιδιωτικών νοσοκομείων ,ανεβάζει το «κοστος εισόδου» στην αγορά αυτή,ευνοώντας τους υφιστάμενους παίκτες.
-Ο δομικός παραλογισμός στην αξιοποίηση των δημόσιων πόρων στα δημόσια νοσοκομεία,διογκώνει την δυσλειτουργία τους καθώς αυτά αναλαμβάνουν τις λιγώτερο κερδοφόρες επεμβάσεις.
-Η συμμετοχή της οργανωμένης ιδιωτικής ασφάλισης που δρά εξισορροποιητικά στις αμοιβές των νοσοκομείων (ως οργανωμένος διαπραγματευτής αντί της προσωπικής δουλείας του φακέλου) είναι σχετικά μικρή στην Ελλάδα 3 %, έναντι 7 % στον ΟΟΣΑ.
-Η κερδοφορία των ιδιωτικών νοσοκομείων τους εξασφαλίζει πόρους για τεχνολογικές αναβαθμήσεις και καθώς η υγεία εξαρτάται από μηχανολογικούς εξοπλισμούς (το 90 % των νεων επενδύσεων κατευθυνεται στον εξοπλισμό) ,τους δίδει τεχνολογικό πλεονέκτημα έναντι των δημοσίων. (μόνο το 30 % των νεων επεδύσεων κατευθύνεται στον εξοπλισμό)
Η Εθνική Τράπεζα είναι σαφής.
Ο ιδιωτικός τομέας των Νοσοκομείων είναι τόσο «προστατευμένος» που δεν υφίσταται κρίση αλλά αντιθέτως αυξάνεται αντικυκλικά.
Φοροδιαφυγή ,ανισοτιμία χρήστη- παρόχου υπηρεσιών,καρτέλ.
Αυτός είναι ο ιδωτικός νοσοκομειακός τομέας στην Ελλάδα.
Δεν πρόκειται για μια απλή ανισοτιμία ιδιωτικού δημοσίου πρόκειται για οικονομική δομή τύπου Καυκάσου,όπου μια Μαφία επικρατεί με την ανοχή όλων.Μια εγκληματική οργάνωση κυριολεκτικά και μεταφορικά λευκού χρώματος,που απολαμβάνει μιας καθολικής ασυλίας.Δεν πρόκειται ούτε καν για την γνωστή ανισορροπία τύπου ΗΠΑ γιατί εκεί τουλάχιστον επικρατούν οι ασφαλιστικές εταιρείες που δεν φοροδιαφεύγουν και δημιουργούν στοιχειώδη ανταγωνισμό τιμών.
Εκεί που όμως η έκθεση αποκαλύπτει μια αποκρουστική καθυστέρηση είναι ο τομέας των μαιευτηρίων.
Εκεί παίζεται το μεγαλύτερο βιοπολιτικό σκάνδαλο,στο οποίο σύμπασα η Ιατρική κοινότητα συμμετέχει χασκογελώντας πίσω από το υποτιθέμενο επιστημονικό κύρος
1.-Το ποσοστό καισαρικών στην Ελλάδα πλησιάζει το 50 % ,ενω ο μέσος όρος του ΟΟΣΑ είναι περίπου στο 20 %.
2.-Ταυτόχρονα η κερδοφορία ανά κλίνη είναι διπλάσια στα μαιευτήρια σε σχέση με τα νοσοκομεία
3.-Τέλος ο αριθμός γιατρών ανα κάτοικο είναι τετραπλάσιος σε σχεση με τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ.
Πρόκειται για μια οικονομική δομή που παρέχει κερδοφορία, «μαύρα» εισοδήματα, με μοναδικό πάροχο την υγεία και φυσιολογία των γυναικών.
Δεν πρόκειται για απλό οικονομικό κύκλωμα αλλά μια βιοπολιτική ολότητα η οποία δημιουργεί «κατασκευάζει» ιδεολογικά το υποκείμενο της εκμετάλευσης της.Η έγγυος δεν είναι απλά μια βιολογική οντότητα ούτε καν μια οικονομική μονάδα,είναι μια φιγούρα που διαμορφώνεται καθώς εντάσσεται μέσα σε μια δομή που την προσεγγίζει ως πρωταγωνίστρια.
Με τέτοιες θηριώδεις αποκλήσεις από τους μέσους όρους η έγγυος της στατιτσικής απεικόνισης προσειδιάζει με ενα υγεινομικό Homo Sacer.Μια φιγούρα που έχει αξία ως «γυμνή ζωή» στην απόλυτη διάσταση της ,ως αναπαραγωγική μονάδα , η οποία όμως εντέλει αποτελεί το βάθρο για ενα ολόκληρο πλέγμα εξουσιών.Η υποτιθέμενη προστασία αυτής της διπλής «γυμνής ζωής» διαμορφώνει ένα πεδίο επιλογών όπου η απόφαση για την καισαρική γίνεται «φυσικά».
Προφανώς η επιλογή δομείται ως ορθολογική ωστόσο θα έιχε ενδιαφέρον να εξετασθούν οι ροές ιδεών,σημασιών που καθιστούν αυτή την επιλογή φυσική.
Κυκλοφόρησε το 2007 το βιβλίο της Α.Χαλκιά «Το άδειο λίκνο της δημοκρατίας.Σεξ,εκτρωση και εθνικισμός στη συγχρονη Ελλάδα» το οποίο εξετάζει τους ιδεολογικούς μηχανισμους μέσα από τους οποίους οι ελληνίδες προσερχονται στις ρουτίνες της αναπαραγωγής.
Αν και αφορά μιά άλλη στατιστική πρωτιά (τις εκτρώσεις) η ΑΧ μέσω μιας διαδικασίας ερωτηματολογίων αποκαλύπτει πως ο κυρίαρχος εθνικιστικός πατριαρχικός λόγος λειτουργεί ως υπόστρωμμα μιας συμπεριφοράς πουκινείται στα όρια των παγκόσμιων στατιστικών της υγείας.Τα κυρίαρχα ιδεολογήματα της ελληνικής ιδιαιτερότητας,της τεκνοποιίας ως καταξίωση έχουν ήδη διαμορφώσει το υποκειμενο της εσπευσμένης τεχνικής.
Από ότι αποκαλύπτεται στο βιβλίο της ΑΧ η ελληνίδα προσέρχεται ενοχοποιημένη ,βεβαρυμμένη από τις εθνικές αφηγήσεις της ιδιαιτερότητας,και τα στερεότυπα της «καταξίωσης» έτσι ωστε οι ρουτίνες αναπαράγονται εύκολα,και φυσικά.
Η μαυραγορίτικη οικονομική δομή της αναπαρωγής μας ,συνταιριάζει απόλυτα με τις παρωχημένες ιδεοληψίες μας για το έθνος και τους ρόλους των φύλλων.


Info A.Χαλκιά «Το άδειο λίκνο της δημοκρατίας.Σεξ,εκτρωση και εθνικισμός στη συγχρονη Ελλάδα»2007