Περικλέους Ευκαιρία

Ολα τα ειχε ο Συριζα ,ο Περικλης τους ελλειπε.

Καθως η διαχειριση του εκλογικου αποτελεσματος γινεται μεσω ενος εκπτωχευμενου ιδεολογικα διαλογου,οπου κανεις δεν μπορει να ορισει ενα επιδικο ιδεολογικο διακυβευμα για ταξινομησει την συζητηση,ερχεται και ο Κοροβεσης για να τα κανει άνω κάτω.
Μια αυθεντικη ιδεαλιστικη μορφη του αντιδιδακτορικου αγωνα,διατυπωνει υπαινιγμούς που παραπεμπουν σε διαδρομές Τσουκατου. Αστα να πάνε ,κόλαση

Κι ομως κατα βαθος η παρεμβαση Κοροβεση ειναι μια καταπληκτική ευκαιρια για την αριστερα να στοχαστει για την εγγενη κρατικιστικη κεντρικο προγραμματικη ροπη της.
Απο τις παλινωδιες του Περικλη αναδυεται το πραγματικο ιδεολογικό πρόβλημα

Σε ποιες ιδεολογικες σταθερες κινηθηκε η αριστερα για να συναινεσει στην απ’ευθειας ανάθεση στην Siemens-ιντρακομ ;

Αυτο ειναι το ζητημα και οχι αν το ειδος Tsoucatus Pasocus βρισκει οικότοπο για να ευδοκιμήσει εντος αριστερας

Ας δουμε το θεμα στα θεμελιωδη του.

Ενω η αριστερα εχει μια σαφή και κρυστάλλινη στοχευση δίκαιης κατανομης του πλουτου στους παραγωγους του,του,εχει μια θολη και παραλυτικη ιδεα για τον μηχανισμο υλοποιησης αυτής της κατανομής

Παραμενει δεσμια μιας αντιληψης που πηγαζει απο μια εκλεκτικη αναγνωση των κλασσικων της, και η οποια εμπλουτιζεται απο τις καθυστερημενες δομες νεο ελληνικης κοινωνιας,και αφορα την σαγήνη του κεντρικου πυραμιδωτου κρατους.

Ειτε ως ΚΚΕ,με την απ ευθειας υπερασπιση του σκληρου κρατικου προγραμματισμου (και οχι του Σταλινισμου οπως υποβολιμιαια υποκριτικα το κατηγορουν οι αντίπαλοι του) ειτε ως αριστερη σοσιαλδημοκρατια ή ριζοσπαστικη αριστερα με την εμμεση προκριση του ισχυρου κεντρικου σχεδιασμου,,η αριστερα δεν εχει διερευνησει μια θετικη "αριστερη" οριοθετηση της αγορας.Αποτελεσμα όλη η πολιτικη της μπανταρει μονοπατα.

Ενδεικτικος ο αντικρατισμος που διαχεεται σε όλο το προσφατο προγραμμα του Συν ,μενει αιωρουμενος καθως τα υποκειμενα που θα υλοποιησηςουν μια εκτος κερδους οικονομικη αναπτυξη,καλουνται να κινηθουν εντος μιας γενικευμενης αγοραφοβιας.

Το 89 λοιπον η Αριστερα δεν κανει παρα το ιδεολογικα αυτονοητο.Προκρινει τον εθνικο προμηθευτη που εξασφαλιζει θεσεις εργασιας, κινειται εντος μιας εθνικης τεχνολογικης ελπιδας,και στο τελος προερχεται απο μια τυπικη αστικο κομμουνιστικη κοσμοποπολιτικη οικογενεια.Με ενα σμπαρο τρια τριγώνια.

Ο εθνικος κρατικός προγραμματισμος στην πιο αυθεντική συναινετικη μορφη του,και ταυτοχρονα στην πιο διαστροφικη του νεοπλασία.Οι εθνικοί προμηθευτές κινουμενοι εντος μιας μιας γενικευμένης συναίνεσης,λαδώνουν τους παντες και τα πάντα.

Στο ιστολόγιο εχουμε διατυπώσει με σαφήνεια οτι η αριστερά μόνο χάνει αν δεν δει εμπλουτιστικά πλευρές του οικονομικου φιλελευθερισμού,και την γόνιμη δυσπιστία του προς το πυραμιδωτό κράτος,αλλιώς θα κινείται εντός μιας ενοχικής αποδοχής της αγορας ως αναγκαίο κακό,και μιας ατελέσφορης μυθολογίας του κεντρικου υπολογιστή που θα αναστείλει την καπιταλιστική αναρχία.

Αλλο πράγμα η κατανομή του πλούτου ως ηθικο πολιτικό προταγμα και αξία,αλλό πράγμα ο μηχανισμός υλοποίησης.

Οταν οι φιλελευθεροι διατυπώνουν δυσπιστία είτε στην δυνατότητα γνώσης που απαιτεί ο κεντρικός προγραμματισμός (Hayek) είτε στον αενάως μεταβαλόμενο μέσο όρο (Nozick) σε συνθήκες πλήρων πολιτικων ελευθεριών,καλό είναι να δούμε έντιμα την ισχύ των αντιρρήσεων τους.Η συμπλεγματική απόδραση μέσω της καταγγελίας ενός υποτιθέμενου συμπαγούς Χαγιεκισμού που υλοποιείται ως «νεοφιλελευθερισμός» είναι αγχολυτική,αλλά μεταφέρει το πρόβλημα από την πίσω πόρτα.
Ευτυχώς η σύγχρονη αναζήτηση δεν σταματά

-Σε προηγούμενη ανάρτηση,αναδείξαμε τον τόμο Socialism after Hayek όπου προσπαθείται να διευρευνηθεί η συμβατότητα του αριστερού προτάγματος,εντός της Χαγιεκιανής αντίρρησης των γνωσιακών προυποθέσεων του κεντρικου προγραμματισμού.Ο τόμος συμπυκνώνει τις επεξεργασίες μια σειράς θεωρητικών της αριστεράς που διερευνούν την δυνατότητα χρήσης της αγοράς ως μηχανισμό αναδιανομής.(αναρτηση μας εδω )

-Οι αμερικάνοι Μαρξιστές S.A. Resnick και R.D. Wolf έχουν επεξεργαστεί μια συνεκτική θεωρία όπου αποδεικνύουν οτι ο κεντρικος προγραμματισμός δεν αποτελεί ουτε ικανή ούτε αναγκαία συνθήκη μεταφοράς των πλεονοσμάτων της οικονομίας στους παραγωγούς, μάλιστα ο R.Wolf σε δημόσια παρέμβαση του για την οικονομική κρίση ,προκρίνει την αυτοδιαχείριση εντός αγοράς ως αντίδοτο στην κρίση.(σχετικές αναρτήσεις μας εδω )

-Ο ιταλός θεωρητικός Paolo Virno μέλος του ρεύματος της «εργατικής αυτονομίας» έχει αναδιατυπώσει την Σουμπερτιανή θεωρία για την αυτονομία του φαινομένου της καινοτόμας επιχειρηματικότητας ως διαρκή ανασύνθεση των διαθέσιμων πόρων. (σχετική ανάρτηση μας εδω)

-Ετσι για να γίνουμε απόλυτα επίκαιροι μόλις διαβάσαμε το άρθρο του γνωστου θεωρητικου της ανανεωτικής αριστεράς Θ.Βακαλιού στην Αυγή της 18/8/09,όπου διατυπώνεται η γόνιμη κριτική προς τον Συνασπισμό ότι προγραμματικά διατυπώνει την οικονομία των αναγκών χωρίς να διερευνα την υλοποίηση της, εντός αγοράς.

Δηλαδή το ζήτημα μιας αριστεράς εκτός πενταετών πλάνων,είναι ζωντανό και σύγχρονο.

Ενω λοιπόν σωστά η αριστερά διατυπώνει την κριτική οτι η αγορά δεν αποτελεί «φυσικό» φαινόμενο,παραμένει παραλυτική στην θετική διαμόρφωση και αξιοποίηση των δυνατοτήτων της ,και κινείται εντός μιας ατμόσφαιρας αναγκαίου κακού.

Η πιο διαστροφική πλευρά αυτης παραλυτικής δυστροπίας,συμπυκνώνεται στην θέση για τις μικρές επιχειρήσεις.Για όποιον δεν κατέβηκε από UFO στην ελληνική πραγματικότητα,ξέρουμε που ευρίσκεται η συστηματική εισφοροδιαφυγή,η η φοροδιαφυγή η μισθωτή εργασία των 500 ευρώ,η σεξουαλική παρενόχληση.Κι’ομως η αριστερά κοιτώντας μονοδιάστατα μόνο το κοινωνιολογικό προφίλ του μικρου επιχειρηματία , τον μετατρέπει ως πρότυπο μιας αριστερής επιχειρηματικότητας,ως τον προνομιακό λήπτη της ενεργητικής πολιτικής υποστήριξης.

Ακόμη αξίζει να σημειωθεί ότι ενώ η αριστερά είναι πού είναι πολύ ισχυρή σε κλάδους υψηλου μορφωτικού επιπέδου (μια ματια στα αποτελέσματα των Ποσδεπ,ΤΕΕ,Ολμε κλπ) ,τα πραγματωμένα εγχειρήματα αριστερής αυτοδιαχειριστικής συνεταιριστικής επιχειρηματικότητας είναι απελπιστικά λίγα.Ολο το πνευματικό κεφάλαιο εξαντλείται σε μια συστηματική διεκδίκηση πόρων από το κράτος,σύμπτωμα μιας αγοραφοβικής πολιτικής κουλτούρας.

Προφανώς τα ζητήματα αυτά είναι ανοικτά,και οι λύσεις προς εύρεση,αλλά έχει σημασία προς την κατεύθυνση που αναζητούνται οι λύσεις.Αλλωστε ο κεντρικός προγραμματισμός μέσω του αδιαφανους κράτους δεν είναι προνόμιο της αριστεράς.Είναι η άρρητη υποδομή όλου του πολιτικου συστήματος.

Ο Κοροβέσης με ένα άτσαλο τρόπο,αναδεικνύει ότι με την Ιντρακόμ Siemens ο ενιαίος Συν υλοποίησε το στερεοτυπικό αυτονόητο μιας αγοραφοβικής ρουτίνας,δεν έκανε «λάθος».