Monday, June 4, 2012

Εκδήλωση Ζιζεκ.Τα ενδιαφέροντα ήρθαν από το Rio και τη Brasilia.




Είδα την εκδήλωση με τους Ζίζεκ Τσίπρα στο διαδίκτυο .Δυστυχώς έχω δει τόσο Ζιζεκ στο Υoutube που η ομιλία του ,μου φάνηκε σαν να βλέπω τον Τζίμη Πανούση .Τα ίδια τρικ, οι ίδιες εξυπνάδες που είναι τόσο δημοφιλείς στους οπαδούς του, μια μανιέρα που έχει εξαντλήσει τα όρια της , αλλά ποτέ δεν σε διαψεύδει.Βέβαια για λόγους αυτοσυντήρησης διατηρεί τις αμφισημίες με τις οποίες είναι " καλυμμένος" για οτιδήποτε. Η ευφορία του κόσμου ήταν τόση ώστε μάλλον δεν έδωσε σημασία  τους υπαινιγμούς ασφαλείας του και απόστασης ,αλλά αυτό είναι δευτερεύον. Άσε που η υπερβολική εισαγωγή αποσιώπησε την μόνη επίσημα  πολιτική  παρέμβαση του Slavoj: υποψήφιος πρόεδρος Σλοβενίας με την υποστήριξη του Eldr. Εκείνο  που μου έκανε όμως εντύπωση είναι άλλο .Είναι  κάτι που πέρασε τελείως απαρατήρητο.
Σε μια αποστροφή της ομιλίας του ο Κ Δουζίνας μεταφέρει ένα περιστατικό όπου ο υπουργός εργασίας της Βραζιλίας στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος,  Partido dos Trabalhadores (PT) εξέφρασε  την αμέριστη συμπαράσταση του για την επερχόμενη κυβερνητική αριστερή αλλαγή. Δεν   γνωρίζω αν πολλοί σημείωσαν την συμβολική και πολιτική περίπλοκη του περιστατικού .Το πρόβλημα είναι ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο ανάλυσης με την κλασσική πολιτική άλγεβρα .Με όρους μιας στατικής ανάγνωσης θα μπορούσαμε να καταλογίσουμε απύθμενη υποκρισία στον σύντροφο υπουργό και σκόπιμη αβελτηρία στον ΚΔ . Με  τους τυπικούς τρέχοντες όρους ο υπουργός  μιας τυπικής οικονομικής υπερδύναμης που πρωτοστατεί στην " νεοφιλελεύθερη " παγκοσμιοποίηση εκφράζει την αμέριστη συμπαράσταση του στην πιο ελπιδοφόρα αριστερά της Ευρώπης με τη πιο συμπαγή ,στα όρια του δόγματος, "αντινεοφιλευθερη " ρητορεία .Με τους ίδιους τυπικούς όρους ο υπουργός μας κάνει πλάκα καθώς η κυβέρνηση του πρωτοστατεί στο περιορισμό των ροών του ΔΝΤ προς την Ελλάδα, τη στιγμή που  χωρίς αυτούς τους πόρους δεν θα έχουμε ούτε ασπιρίνες. Με την ίδια τυπική λογική θα μπορούσαμε να προσάψουμε στον ΚΔ μια λαϊκιστική αποστροφή η οποία ποντάρισε στα εύπεπτα στοιχεία του " εργατικού κόμματος " της εξωτικής Λατινικής Αμερικής αποσιωπώντας την ουσία της ,δεκαετούς πλέον, Βραζιλιάνικης διακυβέρνησης.

Αυτά θα μπορούσαν να σημειωθούν  σε μια συρμική  αποτύπωση του περιστατικού. Ωστόσο  τίποτα από αυτό δεν συμβαίνει αν δεν κατανοήσουμε τον κόσμο χωρίς τους εννοιολογικούς εγκλωβισμούς του " νεοφιλελευθερισμού".

Η διακυβέρνηση στην Βραζιλία είναι μια τυπικά πετυχημένη αριστερή διακυβέρνηση ακριβώς γιατί παρεμβαίνει δημιουργικά στην παγκόσμια διαδικασία οικονομικής φιλελευθεροποίησης δημιουργώντας συνεχώς συστήματα προστασίας για τους αδύναμους, παράγοντας νέες θέσεις εργασίας. Μια τέτοια διακυβέρνηση ενδιαφέρεται για μια αντίστοιχη Ελληνική αλλαγή στον βαθμό που αυτή παρουσιάζεται στο ίδιο περίγραμμα. Η πιθανή Συριζαικη αλλαγή έχει νόημα ,μόνο αν γίνει μια left liberal κυβέρνηση στους δρόμους των Λούλα, Ρούσεφ. Μόνο σε αυτό το πλαίσιο όλα γίνονται συνεκτικά και εξηγήσιμα. Μάλιστα μπορούν να αποκτήσουν αναπάντεχες παγκόσμιες διαστάσεις. Αντί να βαυκαλιζόμαστε με επικίνδυνες δοξασίες περί Ρωσίας θα ήταν απείρως καλύτερο να επενδύσουμε την γνωριμία του Δουζίνα με τον Υπουργό. Μια επίσκεψη πρωθυπουργού Τσίπρα στην Ρούσεφ αμέσως μετά την Ευρώπη θα έδινε ένα αναμφισβήτητο κύρος. Θα μπορούσαμε να δούμε πως γίνεται μια  αριστερή διακυβέρνηση χωρίς την καταφυγή στις συνταγές του 80.

Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ έχει την εξής ιδιομορφία .Είναι γραμμένο στην κατανοητή διάλεκτο ΠΑΣΟΚ αλλά δια των πολύ επιμελών αποσιωπήσεων και περίτεχνων διατυπώσεων ,υψηλής φιλολογικής «χειρουργικής» προσπαθεί να κλείσει το μάτι στον ιδιωτικό τομέα υποδηλώνοντας ότι αναζητά μια νέα λειτουργική ισορροπία. Μιλάει την argot εκεί που μπορεί και την γλώσσα των υπαινιγμών στους υπόλοιπους μόνο που η ελληνική αστική τάξη είναι οργανικά λούμπεν αμόρφωτη μακριά από νεύματα και υπονοούμενα. Από την άλλη πλευρά οι πιο νουνεχείς μεταρρυθμιστικές δυνάμεις αντί να εντοπίζουν τις φυσικές αμφισημίες ενός πολυσυλλεκτικού κόμματος, καλό είναι να επιβραβεύουν τις  εκφράσεις ενός υφέρποντος αναγκαστικού εκσυγχρονισμού. Στο σημείο αυτό οι αναλύσεις των  Ανδριανόπουλου (εδώ), Αναστασόπουλου (εδώ) έδειξαν μια ενδιαφέρουσα ευελιξία.

Αλίμονο , όταν στην κεντρική εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ κάποιος μεταφέρει την αμέριστη συμπαράσταση υπουργού χώρας των Brics σε μια επερχόμενη κυβέρνηση  χρειάζεται αρκετή πρεσβυωπία για να μην δεις το τρομερά θετικό της υπόθεσης. Είναι κάτι συμβολικά πολλαπλάσιο και πιο παραγωγικό από τις συνεχείς αγωνιώδεις ιδεολογικές αναζητήσεις μέσω της ανατολικογερμανικής  Die Linke. Είναι αμφισβητήσιμο αν οι οργανωτές της εκδήλωσης  κατάλαβαν  τι ειπώθηκε αλλά είναι βέβαιο ότι επαΐοντες " αντινεοφιλελεύθεροι" σφυρίζουν αδιάφορα αδυνατώντας να εντάξουν στην τρέχουσα αφήγηση τους ,το τόσο σημαντικό περιστατικό και τελικά θα αφήσουν ανεκμετάλλευτη μια   ευκαιρία διεθνούς ορίζοντα .Η  Βραζιλιανικη κυβερνώσα  αριστερά  πρωτοπορεί και δεν είναι ανάγκη να  γοητευόμαστε από τη γραφική εκδοχή του πετρελαϊκού κρατισμού στο Καράκας.

Ομιλία Δουζίνα.Περίπου στο 06:00 η αναφορά στον υπουργό
Εικόνα Candido Portinari

37 comments:

Leo Kastanas said...

Φίλε μου Γιάννη
Επιμένεις να βλέπεις μέσα στο DNA του Σύριζα το left-liberal νουκλεοτίδιο. Ίσως να έχεις δίκιο, αλλά το δικό μου μικροσκόπιο, δεν διακρίνει τέτοια οξέα. Η προϊστορία, οι θέσεις, η στάση στα γεγονότα μόνο αυτό δεν προσδίδουν. Οι αμφισημίες των προηγούμενων ημερών σκεπάστηκαν με την πρόσφατη ανακοίνωση του προγράμματος. Οι γέφυρες με τη ΔΗΜΑΡ κόπηκαν πάνω που είχαν πέσει οι πρώτες κολώνες. Τώρα βέβαια θα μου πεις πάλι, άμα έρθει στην εξουσία και βρεθεί φάτσα με την πραγματική κατάσταση τι θα κάνει; Αλλά αυτό είναι που με φοβίζει. Η άτακτη υποχώρηση, ή έλλειψη επεξεργασιών, προς αυτήν την κατεύθυνση, η ορμή που ήδη μεταβίβασε στους ψηφοφόρους που δεν καταλαβαίνουν και πολλά από τις διγλωσσίες και τις τρίπλες. Αυτό είναι που κάνει το κόμμα αυτό περισσότερο επικίνδυνο. Πίσω από την ηγετική ομάδα υπάρχει ένα σώμα ιδεολογικά κολλημένο στον κρατισμό του 80, στον έρωτα των χειρότερων μοντέλων σοσιαλισμού με απάνθρωπο πρόσωπο. Όταν το σώμα αυτό σμίγει με τον λαϊκισμό της ηγεσίας, το αποτέλεσμα δεν προμηνύεται ελπιδοφόρο. Φοβάμαι πως η left liberal αριστερά δεν είναι εκεί μέσα.

Left Liberal Synthesis said...

Leo
Αν στον Συριζα δεν καλιεργηθούν και ενισχυθουν τα Left Liberal στοιχεία που αναγκαστικά αναδύονται,τοτε για ξεσκονιζε κανένα διαβατήριο.

Αυτό που λέω είναι πως ακούσια και παρα την θέληση τους θα γίνους LL.
Η χθεσίνή εκδηλωση ήταν εντυπωσιακή. Ο Τσίπρας ζητάει μεσολάβηση από τον Ζιζεκ (δηλαδή μεσολάβηση για διαφορα talk shows) και ο Δουζίνας λέει πως συνομιλέι με υπουργό της Βραζιλίας και κανέις (ουτε ο Δουζίνας) το αξιοποιεί.Γιατί;

Γιατι δεν καταλαμβαίνουν και οι ιδιοι τι γίνεται και τι λέγεται.Τους παει η συγκυρία.

Δες προσεκτικά το αρθρο Ανδριανοπουλου και το περιστατικό Μάνος-Αναστασοπουλος.
Το σενάριο με Σαμαρικη δεξιά στην εξουσία (ανοχή Πασοκ,Δημαρ,Ανεξελ) και Συριζα αξιωματική αντιπολιτευση είναι συνταγή καταστροφής.

Η μεταρρυθμιστική Δημαρ πρεπει να είναι δυνατή γιατί είναι ο υπ'αριθ 1 συνεταίρος του Συριζα. Εχουμε εκλογες ,ο θανατος σου η ζωη μου, στις 18 ομως ο Τσίπρας θα φλερτάρει με την Μεση Ανατολή όσον αφορά τα ήθη και έθιμα (απαγχονισμοί, δικαστηρια), αν δεν προσγειωθεί.Είναι νεο παιδί με εγκυο γυναίκα, δεν το ρισκάρει. Με Κατσελη, Δημαρ, Οικολογους ,Κωνσταντοπουλους στα υπουργεία θα ελιχθεί μια χαρά.
Περι αυτου προκειται.

Leo Kastanas said...

Προσωπικά παίζω την Οικουμενική κυβέρνηση με όλους μέσα δηλαδή και το Σϋριζα. Αλλά καταλαβαίνω ότι το σενάριο αυτό δεν θα περπατήσει. Κυβέρνηση με βάση τη ΝΔ θα ήταν καταστροφή λόγω της απόλυτης ένδειας του χώρου αυτού από ιδέες και πρόσωπα. Ωστόσο κάποιοι σοβαροί από εκεί θα μπορούσαν να παίξουν ρόλο στην Ευρώπη. Η ΚΑτσέλη νομίζω ότι δεν είναι σοβαρή περίπτωση, όπως και ο Κωνσταντόπουλος. Αλλά το θέμα είναι ποιοι θα έχουν την επόμενη μέρα το πάνω χέρι στο ΣΥΡΙΖΑ. Θέλουν να κυβερνήσουν; Θέλουν Ευρώ; Πόσο φοβούνται μην τους σκάσει η βόμβα στα χέρια; Καταλαβαίνουν ότι υπάρχει εκδοχή κατάρρευσης ή πιστεύουν πραγματικά ότι οι ξένοι μπλοφάρουν; Δεν μπορώ να καταλάβω. Έχεις μια αισιόδοξη άποψη, μακάρι να την είχα και γω. Τελικά πρέπει να μαζευτούμε. Πασχάλης Α και Δημήτρης Σκ είναι στο κάγκελο για "συνεδρίαση". χαχαχ.Συνάντηση γιγάντων. Άντε..

Marxist Reloaded said...

Την καλησπέρα μου

Έχω την απορία...με ποιο τρόπο η κυβέρνηση της Βραζιλίας "παράγει νέες θέσεις εργασίας" (τα ρομπότ δεν έχουν φτάσει ακόμη εκεί?)

Left Liberal Synthesis said...

Leo
Είμαστε υποχρεωτικά στην αισιοδοξη πλευρά, όχι στην χαζοχαρουμενη .
Εκτός του νόμου των ακουσίων συνεπειών, δεν μπορώ να δω τον Συριζα με διαθέσεις αυτοκτονίας.
Το προγραμμα του είναι φιλολογική ασκηση ακριβείας:
Ο περιφημος φόρος για το εφοπλιστικό κέφαλαιο διατυπωνεται ως ευχη για συναίνεση η οποία θα "αναθεωρήσει"τις απαλλαγές.
Οι κορώνες είναι για την tv.

Left Liberal Synthesis said...

MR

Κατ΄αρχας απο εδω να σας συγχαρω για την δουλειά σας.Μονο η έλλειψη χρόνου μου απαγορεύει να σχολιασω , καθως ειστε πηγη ενημερωσης.

Ιδίως η αναδειξη του έργου του Postone είναι σημαντική.

Ας ευχηθουμε καποιος να μεταφράσει στην Ελλάδα το Time Labour Social Domonation,για να δουμε μια διαφορετικη πολιτική οικονομία

Οσον αφορά για τις νεες θέσεις, σε παρακαλω δες το λινκ:
http://www.tradingeconomics.com/brazil/unemployment-rate
Στον πίνακα φαίνεται η συστηματική πτωση του επιπεδου της ανεργιας επι 12 χρόνια.
Υπάρχουν δεδομένα για συστηματική έξοδο απο την φτώχεια εκατομμυρίων.
Ο όρος νεες θεσεις εργασίας είναι "τεχνικός" και αφορά την στατιστική αποτυπωση

Καλη συνεχεια στο MR!!

yannis said...

Η γραμμή σου left liberal είναι εδώ και 2 βδομάδες σαφής. Συμμερίζομαι πολλές από τις ενστάσεις του leo, στις έχω πει, έχεις απαντήσει όπως απάντησες και στο leo σε αυτήν την ανάρτηση με το στοιχείο της βολονταριστικής αισιοδοξίας, δεν έχει νόημα να επαναλαμβάνομαι. Για να κάνω και λίγη πλάκα εξασκείς εισοδισμό μέσω του μπλογκ :)
Αφού σου δώσω τα συγχαρητήρια μου για τον πολύ διασκεδαστικό και έξυπνο τρόπο που πέρασες μια αισιόδοξη ανάλυση παραδεχόμενος τις αντιφάσεις και τις αποσιωπήσεις στο παράδειγμα Δουζίνα-βραζιλιάνου υπουργού, θα μεταμορφώσω τις ενστάσεις μου σε 2ο, πιο "τεχνολογικό" επίπεδο: 1. Υπάρχει πράγματι "χαρτί" Βραζιλίας? Μήπως δεν είμαστε αρκετά σημαντικοί για κάτι τέτοιο και η "Βραζιλία" είναι το φαντασιακό αριστερό "ξανθό γένος"? Είναι κομματάκι μακριά και δεν είναι υπερδύναμη, regional power είναι ακόμη, γιατί να ενδιαφερθεί?
2. Βλέπω συζητήσεις για τη Λατινική Αμερική, το ένα μοντέλο, το άλλο μοντέλο (Βραζιλια ή Τσάβες). Εγώ ένας μπανάλ ξεροκέφαλος ευρωλιγούρης είμαι. Οι συζητήσεις αυτές δεν επικυρώνουν ότι αλλάζουμε κατηγορία? και αν ναι, είναι καλό που τις παραδεχόμαστε ή έχουν μια ίδια προωθητική τάση προς αυτήν την κατεύθυνση? Υποσημειώνω ότι πιθανότατα αερολογώ γιατί σε ζητήματα Λατινικής Αμερικής υπήρξα μέχρι τώρα στη ζωή μου κάτι περισσότερο από άσχετος : αδιάφορος.

ο δείμος του πολίτη said...

Σε άλλο μήκος κύματος από το Λεό, πιστεύω ότι ουσιαστικά εκεί θα κατευθυνθεί. Αν μείνει αριστε΄ρο κόμμα εκ των πραγμάτων στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, θα γίνει πιο μεταρρυθμιστικό κόμμα/διακυβέρνηση. Δε 8α ήθελα τη Βραζιλία με τις φαβέλες, αλλά πιο ριζικές αλλαγές και τον αναλφαβητισμό ή τον καταστροφή του περιβάλλοντος. Εξάλλου, η Βραζιλία δεν είναι απλά ένας κράτος, αλλά μία υποήπειρος (οικονομικά και πληθυσμιακά και σε φυσικούς πόρους).

Left Liberal Synthesis said...

Yannis
Προφανώς δεν υπάρχει γεωπολιτικά χαρτί Βραζιλίας.Αλίμονο.....
Υπάρχει όμως ιδεολογικό χαρτί Λούλα ,Ντίλμα το οποίο θα μπορούσε να παίξει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αντ´αυτού παιζοντα τα υποδεέστερα Τσαβες, κλπ.
Επιμένω το περιστατικό είναι ενδιαφέρον: Η φυσική ροή μιας εξέλιξης μιας συζήτησης για την διεθνη σημασία των εκλογών ,προσφέρει απο το πουθενά την περίπτωση Βραζιλίας η οποία είναι μη διαχειρίσιμη στο εννοιολογικό οπλοστάσιο.Απο κάποια άποψη ο Δουζίνας κάνει χοντρό off side , καθώς οι σύμμαχοι του ΣΥΡΙΖΑ σε άλλες εκδηλώσεις είναι κόμματα που ακούνε ΡΤ σαν να λέμε ΓΑΠ.
Εγώ νομίζω οτι το πιο σωστό είναι να καλορίσουμε αυτούς τους ρεαλισμους ,έστω και αν είναι τρομερές ακροβασίες.
Επί της ουσίας δεν διαφωνούμε .Το θέμα μας δεν είναι η Λατινοαμερικανοποίηση αλλά το παράδειγμα της προσαρμογής.

Left Liberal Synthesis said...

Δείμο
Η Βραζιλία τα τελευταία χρόνια κάνει σοβαρά βήματα εξόδου απο την φτώχεια, ίσως τα μεγαλύτερα απο οποιαδήποτε χώρα με παρόμοια ζητήματα.

Μεταναστόγατος said...

Γιάννη, αν μου επιτρέπεις την οικειότητα..

έχει ενδιαφέρον η ενασχόλησή σου με αυτό που θα μπορούσαμε να πούμε "λεπτομέρεια" της πολιτικής, με τις ρητές ή άρρητες αποσιωπήσεις. Προσωπικά με βοηθάς.

Παρ' όλα αυτά η Λατινική Αμερική είναι ένας τελείως διαφορετικός κόσμος. Παρακολουθούμε με ενδιαφέρον και με κριτική ματιά τα τεκτενώμενα στην Λ.Α. και μάλλον αρκετά φιλτραρισμένα, τόσο ως προς τις πηγές και την αξιοπηστία τους, όσο και στην αδυναμία μας να κατανοήσουμε το πραγματικό μέγεθος των αλλαγών και μετατοπίσεων και αυτό οφείλεται στην άγνοιά μας κυρίως γύρω απο τις πολιτισμικές ιδιαιτερότητες. Οποιεσδήποτε προσπάθειες αναγωγής στα "εδώ", παίζουν στο γήπεδο της πλάνης και δημιουργούν περισσότερη σύγχυση.

Τυχόν υπερβολές αν έχουν ακουστεί, μπορώ να τις δικαιολογήσω στο πλαίσιο διαχείρισης της "ήττας", στην ανάγκη αναζήτησης μιας άλλης προοπτικής. Υπάρχει βέβαια και πληθώρα αρθογραφίας η οποία στρέφεται με σφικα κριτικό βλέμμα προς τα εκεί. Οι χώρες αυτές αναζητούν το δικό τους αντιφατικό και ενδεχωμένως αλλόκοτο -για μας- βηματισμό τους προς τη Δημοκρατία ύστερα από τόσα χρόνια "μπανανίας".

Μια αριστερή κυβέρνηση οφείλει με όρους επιβίωσης να αναζητήσει συμμαχίες, εντός εκτός ΕΕ. Η δε αριστερά ως ρεύμα πρέπει να έχει μια διαλλεκτική σχέση με όλα τα δημοκρατικά ρεύματα και κινήματα ανα τον κόσμο, αν θέλει το πολιτικό της πρόταγμα να έχει πιθανότητες να καταστεί ηγεμονικό.

Left Liberal Synthesis said...

Φιλε Μεταναστογατε

Δεν είναι ζητημα "λεπτομερειών" αλλά επειδη η πολιτική είναι τελετουργία, καλο είναι να κοιτάμε τα μη τελετουργικά στοιχεία

Ετσι για να γίνουμε και λιγο οξείς ο ΚΔ καταθέτει μια τελετουργική ομιλία με όλα τα στερεοτυπα της συγκυρίας (αριστερά, μνημόνιο, κλπ)και για να την κάνει τελετουργικά ορθή βάζει και ολίγον "Λατινική Αμερική" με "εργατικό κόμμα" κλπ
Ξαναείδα το βιντεο και τα πραγματα είναι χειρότερα.
Ο Υπουργός Εργασίας της Βραζιλίας μετά από δέκα χρόνια στην εξουσία εκμηστηρεύεται στον ΚΔ ότι αν ο Συριζα κερδίζει έ τότε θα πάρει και αλλο θάρρος,Ο ΚΔ σημειώνει οτι αυτή είναι η έννοια της αλληλεγγύης: Ο Συριζα ενθαρρύνει το ΡΤ να επισπεύσει τον σοσιαλισμό στην Βραζιλία.
Οποιος έχει στοιχειώδη ενημέρωση τυπου "google" καταλαβαίνει αμέσως την μανιέρα που παιζεται.
Οσον αφορά την ουσία, οι αλλαγες είναι μεγάλες παντού, μόνο που είναι πιο περιπλοκες απο τις κυριάρχες αφηγήσεις.
Οι Τουπαμάρος σήμερα κυβερνουν την Ουρουγουαη.Μα τι σημαίνει αυτό;Τι πολιτικες ασκουνται;Ποια προταγματα;
Η αισθηση που έχω είναι πως πρεπει να αναζητησουμε αυτές τις ενδιαφερουσες συγκυρίες και συνθέσεις.Με την έννοια αυτή ας ελπισουμε οτι ο Συριζα είναι ετοιμος να δεχθεί αυτα τα ετερογενη στοιχεια στην πολιτική του.

Marxist Reloaded said...

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια LLS και ανταποδίδω τις ευχές :)

Τα διαγράμματα κύμανσης της ανεργίας έχουν κάποια αξία όταν είναι σαφής και ο ορισμός του ανέργου. (Φαντάζομαι τα "ανθρώπινα σκουπίδια" που "ζουν" στις φαβέλες δεν θεωρούνται άνεργοι μιας και το πιθανότερον δεν ανανεώνουν τακτικά τις κάρτες ανεργίας τους.) Εξακολουθώ να μην αντιλαμβάνομαι με ποιο τρόπο μπορούν να δημιουργηθούν "νέες θέσεις εργασίας"... Η "ανάπτυξη", δηλαδή το ξεπέρασμα της κρίσης από συστημική σκοπιά θα προϋπέθετε ένα τεράστιο ποσό βιομηχανικής εργασίας η οποία θα παρήγαγε την απαιτούμενη αξία για να ξεκινήσει ένας καινούργιος κύκλος. Στα πλαίσια όμως του σύγχρονου βαθμού αυτοματοποίησης της παραγωγής, ο οποίος δεν έχει ιστορικό όμοιο, θεωρώ ότι κάτι τέτοιο είναι δομικά ανέφικτο - δεν είναι θέμα, για παράδειγμα, φοροαπαλλαγών για τις επιχειρήσεις. Anyway, η ιστορία θα δείξει (το τι σχέση έχουμε εμείς μ' αυτήν είναι ένα άλλο θέμα...)

Leo Kastanas said...

Δεν συμμερίζομαι καθόλου την αισιοδοξία του Γιάννη. Ακόμα και αν οι ιδεόληπτοι παλαιομαρξιστές του Σύριζα αναγκαστούν να αναδιπλωθούν προ της πραγματικότητας, είναι αδύνατο να κινηθούν σε σύγχρονες left-liberal πολιτικές. Καταρχάς δεν έχουν τέτοιες επεξεργασίες. ΚΑτά δεύτερον δεν τις πιστεύουν. Τρίτον είναι αμετανόητα κρατιστές. Τέταρτο. Θα στηρίξουν τη διακυβέρνησή τους στη συνδικαλιστική σαπίλα του ΠΑΣΟΚ αλλά και της Δεξιάς που θα αυτομολήσει την επομένη των εκλογών. Αν δεν επιλέξουν δραχμή, θα αποδειχτούν πολύ χειρότεροι της κυβέρνησης του ΓΑΠ/ Προκειμένου να μείνουν στην εξουσία θα προστατέψουν όλη τη λαμογοχώρα, υποσχόμενοι στο πόπολο, ανεξαρτησία και μετά θάνατο ζωή. Με το Σύριζα είναι αδύνατο να σωθούμε ακόμα και αν το θέλει η Ευρώπη.Άνθρωποι Γιάννη μου που εκθειάζουν το μεγαλύτερο εν ψυχρώ σφαγείο της ανθρωπότητας όπως η Πολιτιστική επανάσταση της Κίνας, δεν είναι δυνατό να έχουν ιδέα από σωτηρία, ρε φίλε.

MLOG said...

@LLS
φουντ φορ θόουτ: http://www.theseis.com/index.php?option=com_content&task=view&id=1066&Itemid=29

Απόσπασμα: "Πρόκειται για ένα σύνταγμα που απαιτεί μια «δημοκρατική συμμετοχική και πρωταγωνιστική» κοινωνία, ένα σύνταγμα η προκείμενη του οποίου είναι ότι η πλήρης ανάπτυξη των ανθρωπίνων όντων βασίζεται στην «ενεργή, συνειδητή και από κοινού συμμετοχή στις διαδικασίες του κοινωνικού μετασχηματισμού που ενσαρκώνονται στις αξίες οι οποίες αποτελούν μέρος της εθνικής ταυτότητας».
Δεν πρόκειται ούτε για τη γλώσσα ούτε για τη λογική του κεφαλαίου. Το σύνταγμα διαπερνά το νήμα της λογικής των ανθρωπίνων αναγκών, της ανθρώπινης δραστηριότητας και ανάπτυξης. Είναι λοιπόν ένα αντικαπιταλιστικό σύνταγμα; Ένα σύνταγμα για τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα;
Όχι ακριβώς. Ενώ το μπολιβαριανό σύνταγμα δεν λέει τίποτα για τον καπιταλισμό ως τέτοιο, εμπερικλείει μέσα του τα σημαντικότερα στοιχεία που στηρίζουν τον καπιταλισμό: εγγυάται το δικαίωμα στην ιδιοκτησία (άρθρο 115), αναγνωρίζει στην ιδιωτική πρωτοβουλία ότι παίζει ρόλο στην ανάπτυξη και την απασχόληση (άρθρο 299), ζητά από το κράτος να προωθήσει την ιδιωτική πρωτοβουλία (άρθρο 112), επιβάλλει την απαίτηση για έναν ισοσκελισμένο προϋπολογισμό (σε πολυετή βάση), και προωθεί την αυτονομία της Κεντρικής Τράπεζας της Βενεζουέλας στη διαμόρφωση και την υιοθέτηση νομισματικών πολιτικών (άρθρα 311 και 318).
Έτσι, είναι ένα σύνταγμα που στηρίζει τον καπιταλισμό (και στην πραγματικότητα και στοιχεία της νεοφιλελεύθερης «Συμφωνίας της Ουάσινγκτον») και, από την άλλη πλευρά εμπεριέχει ένα ανατρεπτικό στοιχείο (την επικέντρωση στην ανθρώπινη ανάπτυξη και σε μια «δημοκρατική, συμμετοχική και πρωταγωνιστική κοινωνία») στην οποία οι άνθρωποι «είναι τα αντικείμενα και τα υποκείμενα της εξουσίας». Θα έπρεπε, όμως, να μας εκπλήσσει η συνύπαρξη δύο φαινομενικά ασύμβατων τάσεων στο κείμενο αυτό;
Αντιθέτως, θα έπρεπε να αναγνωρίσουμε ότι το μπολιβαριανό σύνταγμα αντικατόπτριζε φωτογραφικά την ισορροπία δυνάμεων της περιόδου. Από αυτή την άποψη, θα μπορούσε να περιέχει αντιφατικά και ασύμβατα στοιχεία: υποστήριξη της λογικής του κεφαλαίου από τη μια πλευρά και ανατρεπτική εστίαση στην ανθρώπινη ανάπτυξη και την επαναστατική πρακτική από την άλλη. Αν και αυτός ο συγκεκριμένος συνδυασμός ήταν συνεπής με την αρχική πεποίθηση του Τσάβες ότι ένας τρίτος δρόμος ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό ήταν εφικτός. Το ύστατο ερώτημα ήταν –και παραμένει– το ποια στοιχεία θα μπορούσαν να επικρατήσουν."

@Leo
1)Τίποτα δεν έχεις ακούσει γιά τη ΘΕΣΜΟΛΑΓΝΙΑ τού Συνασπισμού; Βουίζουν όλες οι υπόλοιπες συνιστώσες-χρόνια τώρα!
2)Το νούκλεαρ πρόγραμμα τού σύριζα δεν ανιχνεύεται ευκόλως στην Αυγή και τις ομιλίες Τσίπρα, αλλά στην Εποχή, στην Εποχή, στην Εποχή. Άκου που σού λέω:)

Left Liberal Synthesis said...

Mlog
Αντιλαμβάνομαι την οπτική σου.Κάνεις μια ολική θεώρηση του παγκόσμιου συστήματος με την καταστατική θέση του μαρξιστή.
Σωστά το παγκόσμιο πλέγμα καπιταλιστικών σχέσεων είναι αδύνατο να παράξει 4 δις σταθερών πληρωμένων θέσεων εργασίας.
Ομως εντός του συστηματος παρατηρούνται αυτονομες εστίες αναπτυξης που δεν λειτουργουν ως εξαίρεση, αλλά ως η απαραίτητη εξαίρεση.Το πρόταγμα μιας αριστερής κύβερνησης είναι ακριβως να εκμεταλευτεί τις δυνατότητες αυτων των αυτονομιών και να περιορίσει την φτωχεια τον αποκλεισμο, την ανεργία κλπ.Η ιστορια και πραγματικότητα έχει τοσα πολλά παραδείγματα επιτυχιών.
Συμφωνα με την αρχική σου θέαση, η επόμενη κίνηση είναι να γίνει οικουμενική επανάσταση η οποία θα διαλύσει το παγκόσμιο συστημα.
Ας μου επιτραπεί ένα γενικό σχόλιο
Η μαρξιστική σχολή έχει μοναδική ανεπανάληπτη ,αξία, ως μια ανάγνωση του κοσμου αλλά όχι ως "η μοναδική " ανάγνωση του.Με την έννοια αυτή τα συμπεράσματα της πολιτικής οικονομίας του Μαρξισμού καλο είναι να εκλαμβάνονται ως σημαντική συνεισφορα μιας συνολικής θέασης. Αλλλωστε το έργο του Postone που χάρις σε εσας παίρνει μια δημοσιοτητα που ειλικρινά λείπει δεν είναι πράγματι μια "αλλη θέαση" της μαρξιστικής πολιτικής οικονομίας;
Συμπέρασμα
Τυπικά έχεις δίκιο αν πάρεις την θέση κρίσης απο την πλευρά του συνολικού παρατηρητη μιας συγκεκριμμένης στιγμης.Αν όμως δεις το συστημα στις ενδογενεις του αυτονομίες, τους συγχρονίσμους στην ροη του χρόνου τότε έχουμε μια άλλη δυνατοτητα

Με εκτιμηση (ιδιως για τον Postone..)LLS

Left Liberal Synthesis said...

Mlog
Κατ΄αρχάς επιτρεψε μου να αναφερθω σε μια ελλειπτική ανταλαγη σχολιων μεταξυ μας , η οποία συνητικά μπορούσε να δημιουργήσει ασκοπες παρεξηγήσεις
Σε συντομο χωρις επεξηγηση σχολιο για πιθανο ποστ απο την πλευρά μιας αστικής προσεγγισης,σου απανταω προφανως σκωπτικά με σχετική θέση στην απομείωση του ΚΚΕ.Η ροη των σχολιων είναι αποκαλυπτικη για το παιγνιώδες του πράγματος
Στο LLS στην ετικετα KKE υπάρχουν πολλαπλασια ποστ απο καθε αλλο φορεα της αριστεράς και όλα σχεδόν είναι υπερασπιστικά.Δεν είναι της ωρας να αναφερθω, αλλά ένα από τα βασικά του ιστολογιου είναι η απεχθεια μου για την ανοησία του ορου Σταλινισμος κλπ
Αυτα προς αρσην παρεξηγήσεων
Ευχαριστω για το αποσπασμα
Το πράγμα δεν είναι καθολου απλό
Ο Negri που δεν μπορεί να καταταχθεί ως τίποτα Δημαριτης έχει ρητα , κατηγοριματικά, δημόσια σε βιβλίου έχει αναφερθει στο ερωτημα Λουλα ή Τσαβες;Λουλα αναφαδον.
Για την περιπτωση Τσαβες υπάρχουν και αλλες κριτικες, οι οποιες προτασουν το "πετρελαικό" στοιχείο.Ο τσαβες είναι τυπικο πολιτικο υποδειγμα οικονομίας με αυστηρη εξαρτηση απο το πετρελαιο η οποία του δίνει την ευχαιρια πολιτικών.Είναι "αριστερός" λογω πετρελαιου δεν είναι "αρίστερος" που διαχειριζεται πετρελαια.
Η Σαουδική Αραβια παρέχει στους υπηκοους της (οχι τους μεταναστες) κοινωνικες παροχες Νορβηγίας.Αυτο δεν γινεται γιατι είναι αριστερη, αλλα γιατι μια οικονομία πού έχει ενα σταθερο οικονομικο πορο απο εξαγωγες εχει ευχέρεια πολλων παρεμβάσεων.
Εφ'οσον αναφερεσαι στην αγαπημενη μου Εποχη, η θεματολογια της το τελευταιο μηνα θυμίζει Αυγη οσον αφορα τις θεωρητικές παρεμβασεις
Κατα την ταπεινη μου γνωμη η προ 6 Μαιου γενική αφηγηση δεν στεκεται αν δεν εμπλουτιστει από αλλα στοιχεία,αλλιώς μια ριζοσπαστική αφηγηση θα είναι αποσπασματική, ενοχική και αμηχανη (οπως γινεται σημερα)

Left Liberal Synthesis said...

Λεο
Το θέμα δεν είναι να αναδείξεις σε πολλαπλάσιο τους "εγκλωβισμους" του Συριζα, αλλά να δεις την τρομερή "υπογεια" διαμαχη που αναδύεται στον λογο τους.
Επαναλαμβανω το ζητημα με το "εφοπλιστικο κεφαλαιο": Δημόσια "καταργηση των φοροαπαλλαγων" στο κείμενο: προταση για εθνικο προγραμματισμό και συναινετικη ρυθμιση φοροαπαλλαγων.
Οσον αφορά για τον κρατισμό τους και αντιμεταρρυθμισμό ,κλεισιμο ματιου σε λογικες "εξαιρέσεων" "οχι στην αυλή μου"κλπ είναι αληθές.Αλλά είναι οσο και οι λεγομενες δυναμεις εξουσίας που υποτιθεται ειχαν την οργανική θεαση και δυνατοτητα να μεταρρυθμισουν.
Σε ολη την Ευρωπη οι μεταρρυθμιστες ειναι κομματα εξουσίας τα οποία παρασερνουν και την αριστερα. Εδω η Πασοκονεοδημοκρατία είναι η αποθεωση του κρατισμού, ο Συριζα απλως ακολουθει.
Είναι οσο κρατιστες οσο ολη η Ελληνικη κοινωνία.
Το ζήτημα είναι αν η αφορητη αναγκη η οποία δεν έχει λεφτα για ξοδεμα και η υπαρξη νουνεχων (Σταθακης,Δραγασακης κλπ) μπορεί να τους οδηγησει ΑΚΟΥΣΙΩΣ σε μια LL κατευθυνση.
Ειμαι εδω και καιρό πεισμένος
Σε μια κατακερματισμενη κοινωνία , δεν μπορεί να υπάρξει μονο ένας φορεας μεταρρυθμισεων αλλά ενδυναμωση ολων των τασεων οπου και αν ευρισκονται με κριτική απόσταση μεταξυ τους.
Βρίσκω και κρατιστες στην Δημαρ, στο υποτιθεμενο εκσυγρονιστικο μπλοκ κλπ.
Δυστυχως τα πραγματα ειναι περιπλοκα

MLOG said...

@LLS "Τυπικά έχεις δίκιο αν πάρεις την θέση κρίσης απο την πλευρά του συνολικού παρατηρητη μιας συγκεκριμμένης στιγμης. Αν όμως δεις το συστημα στις ενδογενεις του αυτονομίες, τους συγχρονισμους στην ροη του χρόνου τότε έχουμε μια άλλη δυνατοτητα"
Δεν είσαι ο μόνος που εντοπίζει την αδυναμία μου αυτή. Την αποδίδω στην πολυετή μου επιμονή σε δομιστικές/ομαδοθεωρητικές αναδιατυπώσεις ειδικής σχετικότητας και μη ευκλείδειων γεωμετριών.
Θα το προσέξω :)

Για την ουσία των απαντητικών σου σχολίων θα επανέλθω. Πάω να βιοποριστώ...

Left Liberal Synthesis said...

@Marxist Reloaded
Εκανα ένα λάθος σε συντμηση σε Mlog και η ροη μπορει να πάρει λάθος δρόμο.
Το σχόλιο είναι για σένα

Mlog
Αντιλαμβάνομαι την οπτική σου.Κάνεις μια ολική θεώρηση του παγκόσμιου συστήματος με την καταστατική θέση του μαρξιστή.
Σωστά το παγκόσμιο πλέγμα καπιταλιστικών σχέσεων είναι αδύνατο να παράξει 4 δις σταθερών πληρωμένων θέσεων εργασίας.
Ομως εντός του συστηματος παρατηρούνται αυτονομες εστίες αναπτυξης που δεν λειτουργουν ως εξαίρεση, αλλά ως η απαραίτητη εξαίρεση.Το πρόταγμα μιας αριστερής κύβερνησης είναι ακριβως να εκμεταλευτεί τις δυνατότητες αυτων των αυτονομιών και να περιορίσει την φτωχεια τον αποκλεισμο, την ανεργία κλπ.Η ιστορια και πραγματικότητα έχει τοσα πολλά παραδείγματα επιτυχιών.
Συμφωνα με την αρχική σου θέαση, η επόμενη κίνηση είναι να γίνει οικουμενική επανάσταση η οποία θα διαλύσει το παγκόσμιο συστημα.
Ας μου επιτραπεί ένα γενικό σχόλιο
Η μαρξιστική σχολή έχει μοναδική ανεπανάληπτη ,αξία, ως μια ανάγνωση του κοσμου αλλά όχι ως "η μοναδική " ανάγνωση του.Με την έννοια αυτή τα συμπεράσματα της πολιτικής οικονομίας του Μαρξισμού καλο είναι να εκλαμβάνονται ως σημαντική συνεισφορα μιας συνολικής θέασης. Αλλλωστε το έργο του Postone που χάρις σε εσας παίρνει μια δημοσιοτητα που ειλικρινά λείπει δεν είναι πράγματι μια "αλλη θέαση" της μαρξιστικής πολιτικής οικονομίας;
Συμπέρασμα
Τυπικά έχεις δίκιο αν πάρεις την θέση κρίσης απο την πλευρά του συνολικού παρατηρητη μιας συγκεκριμμένης στιγμης.Αν όμως δεις το συστημα στις ενδογενεις του αυτονομίες, τους συγχρονίσμους στην ροη του χρόνου τότε έχουμε μια άλλη δυνατοτητα

Με εκτιμηση (ιδιως για τον Postone..)LLS

Left Liberal Synthesis said...

Mlog
Συγνώμη για την παρανόηση αλλα εκανα λάθος και το σχόλιο αναφερόταν στον Marxist Reloaded
Η απάντηση μου στο σχόλιο είναι στο "άλλο" @MLOG σχόλιο με την διευκρίνηση για τα περι ΚΚΕ
Συγνώμη για την σύγχυση
Το ιστολόγιο γράφεται ως υποκλοπή χρόνου εργασίας και γίνονται λάθη

ck said...

"Σωστά, το παγκόσμιο πλέγμα καπιταλιστικών σχέσεων είναι αδύνατο να παράξει 4 δις σταθερών πληρωμένων θέσεων εργασίας.'

Υπενθυμίζω ότι τα τελευταία 20 χρόνια, η εισαγωγή στοιχειωδών κανόνων αγοράς σε μερικούς μόνο τομείς της οικονομίας τους, παρήγαγε περίπου 800 εκ. νέες θέσεις εργασίας στην Κίνα και Ινδία.
Απο αυτές, περίπου τα 200 εκ. της Κίνας και τα 100 εκ. της Ινδίας καλοπληρωμένες ακόμα και με τα Ευρωπαικά πρότυπα, οι υπόλοιπες δραματικά καλύτερα εν σχέσει με τις πρότερες αμοιβές επι "σοσιαλισμού".
Το ίδιο ισχύει σε αρκετές Αφρικανικές χώρες που εγκατέλειψαν το σοσιαλιστικό μοντέλο, ακολουθώντας το παραδειγμα της Κίνας και της Ινδίας.

Μου κάνει εντύπωση ότι τα τελευταία 20 χρόνια συντελείται η μεγαλύτερη και ταχύτερη έξοδος απο τη φτώχεια στην ανθρώπινη ιστορία (μεγαλύτερη και απο την βιομηχανική επανάσταση), η οποία όμως, για ιδεολογικούς λόγους, στην ευρώπη περνά ασχολίαστη.

Η αντίληψη ότι για να ευημερεί η Ευρώπη πρέπει να λιμοκτονεί η Ασία, δεν είναι απλώς λάθος, αλλά είναι ενάντια και στην κοινή λογική.
Το παγκόσμιο κατα κεφαλή εισόδημα αυξάνεται δραματικά και συνεχώς.
(http://seekingalpha.com/article/108399-growth-in-world-per-capita-real-gdp-to-continue)
Γιατί το μερίδιο της ευρώπης μειώνεται,είναι το ερώτημα που πρέπει να απαντήσουμε με ειλικρίνια αν θέλουμε να διατηρήσουμε ή και να βελτιώσουμε την θέση μας.
(http://mjperry.blogspot.gr/2010/02/real-world-gdp-through-2030.html)

Η προβολή της αυτοματοποίησης σαν βασικής αιτίας της ανεργίας θα άξιζε μιας εμπεριστατωμένης απάντησης, γιατί επανέρχεται με κάθε ευκαιρία, τα τελευταία 250 χρόνια. Ίσως κάποιος απο τους αναγνώστες του μπλόγκ, βρεί το χρόνο να το κάνει.
Στα πλαίσια αυτού του μικρού σχολίου, απλώς σημειώνω ότι αν καταργήσουμε τα φορτηγά αυτοκίνητα, θα έχουμε αυτόματα πλήρη απασχόληση και πιθανόν να χρειαστούμε επιπλέον εργατικά χέρια, για τις χειρονακτικές μεταφορές. Το ίδιο θα είχαμε αν καίγαμε τα τρακτέρ.

Left Liberal Synthesis said...

MO
Επι της ουσιας δεν διαφωνούμε στα νούμερα εκτός αν πιστευεις οτι είναι εφικτο 4 δισ θεσεις εργασίας τυπου Κεντρικης Ευρώπης.Ωστόσο η ανισομέρεια στις εστιες αναπτυξης δημιουργουν ανισοτητες μη αποδεκτές.
Πρεπει να κρατησουμε τον δυναμισμό της παγκοσμιοποιησης αλλά μεριμνωντας για τις αβυσαλαίες εστιες οδυνηρης φτώχειας.
Οχι πολυ ευκολο.

ck said...

@LLS
Εκφράζοντας ως συνήθως την μειοψηφική άποψη, πιστεύω ότι το φυσιολογικό είναι να έχουμε πλήρη απασχόληση (για όσους θέλουν και μπορούν να δουλέψουν), με αμοιβές οι οποίες θα αυξάνονται ολοένα και ταχύτερα σε όλες τις αγορές εργασίας διεθνώς.
Την άποψη αυτή στηρίζω σε μερικές πολύ απλές παρατηρήσεις:
1. Οι άνθρωποι έχουν άπειρες επιθυμίες για αγαθά και υπηρεσίες. (πχ πριν 30 χρόνια υπήρχαν λιγώτεροι απο 500 εκατ. κωδικοί ΕΑΝ και πριν 3 μήνες περίπου ξεπέρασαν το 1 δις).
2. Εάν δεν υπάρχει εναλλακτική λύση (πχ ικανοποίηση του (1) με λεφτά άλλων μέσω της νομοθεσίας), οι άνθρωποι είναι διατεθειμένοι να ανταλλάξουν την εργασία τους για να αποκτήσουν όσα περισσότερα μπορούν απο το (1). Επιπλέον, για να αυξήσουν την μελλοντική ικανότητα για κατανάλωση απο το (1), τόσο για τους ίδιους όσο και για τα παιδιά τους, οι περισσότεροι άνθρωποι είναι διατεθειμένοι να περιορίσουν την σημερινή τους κατανάλωση, αποταμιεύοντας το περίσσευμα.
3. Η μεταφορά των αποταμιεύσεων σε παραγωγικές επενδύσεις (γνώσεις, εξοπλισμός, υποδομές), αυξάνει την συνολική παραγωγή και παραγωγικότητα, ανεβάζοντας το βιοτικό επίπεδο (οριζόμενο σαν αύξηση των παραγόμενων προιόντων και των υπηρεσιών)

Αυτή η διαδικασία είναι αυτοτροφοδοτούμενη.

Το κράτος, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί στις μέρες μας, αποτελεί κατα τη γνώμη μου, το σημαντικότερο εμπόδιο στην ανάπτυξη και στην απασχόληση.
Αυτό γίνεται με τέσσερεις βασικούς τρόπους
1. Το κράτος μεταφέρει, για ψηφοθηρικούς λόγους, ολοένα και μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, απο την εθελοντική παραγωγική διαδικασία, στην κατάσταση επιδοματικής κατανάλωσης (γιγάντωση δημόσιου τομέα, πολύ καθυστερημένη έναρξη εργασιακού βίου και πολύ πρώινη συνταξιοδότηση, σε μια εποχή που το προσδόκιμο αυξάνει συνεχώς, με ταυτόχρονη δραματική αύξηση του - δωρεάν - κόστους ιατρικής περίθαλψης μετά τα 70 κλπ). Αυτό μειώνει απευθείας την συνολική παραγωγική ικανότητα και αντίστοιχα την δυνατότητα αύξησης της κατανάλωσης.
2. Το κράτος αφαιρεί ολοένα και μεγαλύτερο ποσοστό των αποταμιεύσεων απο τις δυνητικές παραγωγικές επενδύσεις, μέσω της υψηλής φορολογίας και του κρατικού δανεισμού, για να συντηρεί το (1), μειώνοντας ταυτόχρονα την δυνατότητα βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου και της απασχόλησης.
3. Μέσα απο τον έλεγχο της παραγωγής του χρήματος και των τραπεζών, το κράτος υπονομεύει δραστικά τόσο τις αποταμιεύσεις (τεχνητά χαμηλά επιτόκια + πληθωρισμός), όσο και την κατεύθυνσή τους προς αντιπαραγωγική τοποθέτηση σε κρατικά ομόλογα κάλυψης ελλειμμάτων, φούσκες τύπου real estate κλπ, αντί για επενδύσεις σε βελτίωση εξοπλισμού, επεκτάσεις επικερδών παραγωγικών δραστηριοτήτων κλπ
4. Με την διαστροφή της κουλτούρας του παραγωγικού δυναμικού, το οποίο ανακαλύπτει πολύ γρήγορα ότι είναι ευκολότερο να βελτιώσει την θέση του, στον καταναλωτικό χάρτη ψηφίζοντας, παρά επιχειρώντας ή προσφέροντας υπηρεσίες ή προιόντα στην ανταγωνιστική ελεύθερη αγορά.

Η πραγματική ανάγκη για την συλλογική παροχή υπηρεσιών εσωτερικής και εξωτερικής ασφάλειας και η ανάγκη για συλλογική φροντίδα αυτών που δεν μπορούν να φροντίσουν τον εαυτό τους, αποτελεί κατα τη γνώμη μου μια απλή δικαιολογία για την παρασιτική διαβίωση ενός ολοένα μεγαλύτερου τμήματος κάθε κοινωνίας, εις βάρος ενός συρρικνούμενου τμήματος του πληθυσμού, που επιμένει ανα εργάζεται και να προσφέρει τα προιόντα και τις υπηρεσίες του στην εθελοντική ελεύθερη αγορά, για να εξασφαλίσει τον βιοπορισμό του.

Όσο περισσότερο επιτυγχάνουμε τον περιορισμό του 1-4, τόσο πιο εύκολα και πιο γρήγορα μπορούμε να πλησιάζουμε στην πλήρη απασχόληση για τα 4 δις, με συνεχή βελτίωση του βιοτικού τους επιπέδου

MLOG said...

@LLS
και όμως το σχόλιό σου σε ένα σημείο μού ταίριαζε! Επειδή προφανώς ήμουν υπ' ατμόν...

Left Liberal Synthesis said...

MO

Με μεγάλη εναργεια παρουσιάζεις την αυθεντική free flowing δομη του ιδανικου ελευθερου εμπορίου και ιδανικης φιλελευθερης οικονομίας.

Εχεις απόλυτα δίκιο αν το συγκρίνεις με τη φαντασίωση ενός "ορθολογικου κεντρικού σχεδιασμού"

Ας υποθέσουμε όμως ότι δεν συζητάμε περι αυτού. Τότε και η ιδανική φιλελευθερη συνθήκη έχει ανάγκη από τοπικες και παγκοσμιες ρυθμίσεις.

Στο φιλελευθερο μοντελο πρεπει να επιτρεψεις όλες τις ροες της εργασίας συμπεριλαμβανομένης.Τότε ετοιμάσου να ανοιξουμε όλα τα σύνορα και να δούμε 2-3 δισ κοσμου σωρευμένους στη Ευρώπη.


Αν έχει αξία η γνωμη μου είναι ότι πρέπει να "αριστεροποιησουμε" τον φιλελευθερισμό, παρά να φιλελευθεροποιησουμε κανένα συστημα κεντρικού σχεδιασμού.

Οπως παντα εναργεις οι παρουσιασεις σου

Left Liberal Synthesis said...

Mlog
Τιποτα δεν παει χαμένο.Πάντως για λογους ταξεως δες την παρατηρηση μου για το ζητημα "ΚΚΕ" κλπ.Ας μην έχουμε δρακους εκει που δεν υπάρχουν.

MLOG said...

Το είδα το περί ΚΚΕ. Μα πώς μπορεί να ήταν αλλιώς; Το άρθρο -που πρέπει να γραφτεί- απευθύνεται σε δημοκράτες δεξιών πεποιθήσεων. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι πού δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στη νυν ΝΔ (=ΛΑΟΣ με αρχηγούς Σαμαρά και Μπακογιάννη). Σε τί θα τους αφορούσε η συρρίκνωση οποιουδήποτε κόμματος-πλην ΧΑ;

Καλή συνέχεια

Δημήτρης said...

@ΜΟ
Η πραγματική οικονομία δεν είναι και ούτε ήταν ποτέ αμιγώς "φιλελεύθερη" ή "κεντρικά σχεδιασμένη". Αν θέλουμε να το δούμε ιστορικά οι πλέον παραγωγικές περίοδοι ήταν αυτές της "πολεμικής οικονομίας".
Εξ' άλλου πόσο φιλελεύθερα μπορεί να χαρακτηρισθούν τα μοντέλα των χωρών που σήμερα παρουσιάζουν του μεγαλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης;

Τέλος θα πρέπει να λάβουμε υπόψη και τα οικολογικά όρια; Επειδή δεν έχουν παρουσιασθεί σήμερα ως όρια στην οικονομία δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι δεν υπάρχουν. Ούτε επιτρέπεται να αφήσουμε να εμφανισθούν. Το διακύβευμα είναι τέτοιο που ο πειραματισμός δεν επιτρέπεται.

ck said...

@ Δημήτρης
Το πόσο κοντά είναι μια οικονομία στο "Φιλελεύθερη" ή στο "Κεντρικά Σχεδιασμένη" αποτελεί το κλειδί για το πόσο ευημερούσα (και επιπλέον ελεύθερη) είναι. Η βιβλιογραφία και η στατιστική στο θέμα αυτό είναι συντριπτική.

Η μυθολογία για την αποτελεσματικότητα της κεντρικά σχεδιασμένης οικονομίας του πολέμου, δυστυχώς ακόμα επιζεί στις μέρες μας.
Κατα τη δiάρκεια του WW2 ακόμα και στις ΗΠΑ, ο πληθυσμός ζούσε με δελτίο σε όλα. Ακόμα και στα τρόφιμα.
Η παραγωγή είχε στραφεί στην παραγωγή οπλικών συστημάτων και πυρομαχικών σε κολοσσιαία κλίμακα. Το ίδιο διάστημα το δημόσιο χρέος των ΗΠΑ ανέβηκε απο το 10% στο 100%.
Για τις υπόλοιπες χώρες, η περίοδος του WW2 είναι γνωστή για τους θανάτους απο πείνα.
Ο βαθμός φιλελευθερισμού της οικονομίας

Για το θέμα της οικολογίας, έχω να παρατηρήσω ότι όσο πιο ανεπτυγμένη και πλούσια είναι μια κοινωνία τόσο μεγαλύτερες απαιτήσεις έχει στο θέμα προστασίας του περιβάλλοντος.
Η κατάσταση και η προστασία του περιβάλλοντος στις ανεπτυγμένες πιο φιλελεύθερες οικονομίες και κοινωνίες είναι συντριπτικά καλύτερες απο τις αντίστοιχες των λιγότερο ανεπτυγμένων και πιο κεντρικά σχεδιασμένων οικονομιών του τρίτου κόσμου.
Κατα τη γνώμη μου η προστασία του περιβάλλοντος εξαρτάται άμεσα απο την ανάπτυξη και όχι το αντίθετο.

ck said...

@LLS

Η παρατήρηση για την ανάγκη ελεύθερης ροής εργασίας, όπου χρειάζεται, στα πλαίσια του διεθνούς καταμερισμού εργασίας, υποδεικνύει με ακρίβεια και σαφήνεια το πιο σημαντικό πρόβλημα για το μέλλον της οικονομικής ανάπτυξης σε παγκόσμιο επίπεδο.

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν είναι εύκολη, γιατί αγγίζει ταυτόχρονα πάρα πολλά θέματα, όπως πχ το δημογραφικό πρόβλημα της δύσης (και με παράδοξο τρόπο και της Κίνας - Ιαπωνίας), τις κατακτήσεις μεγάλων κοινωνικών ομάδων των δυτικών οικονομιων κλπ.

Ένα σύστημα που επιτρέπει τη απρόσκοπτη ροή κεφαλαίων, χωρίς την αντίστοιχη ροή εργασίας, είναι εξαιρετικά εύθραστο και πολύ λιγότερο αποτελεσματικό, απο αυτό που απαιτεί τόσο η δημογραφική ανάπτυξη, όσο και οι προσδοκίες δισεκατομυρίων ανθρώπων που δεν μπορούν να δεχτούν πλέον καμμιά μείωση στο επίπεδο κατανάλωσης, έστω και προσωρινή, χωρίς κοινωνικές εκρήξεις.

Γι αυτό άλλωστε, οι κλασσικοί φιλελεύθεροι διανοητές, θεωρούσαν την ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων, σαν προυπόθεση για την απρόσκοπτη λειτουργία κάθε πραγματικά ελεύθερης οικονομίας της αγοράς. Μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα, τα φυσικά εμπόδια επικοινωνίας και μετακίνησης, αποτελούσαν ένα φυσικό φίλτρο σε μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμών (με εξαίρεση τις ΗΠΑ). Επιπλέον οι μετακινούμενοι πληθυσμοί αφορούσαν πολιτιστικά συγγενείς ομάδες με τον πληθυσμό της χώρας υποδοχής.

Σήμερα όμως, η ευκολία πληροφόρησης και μετακίνησης, όπως πολύ σωστά επισημαίνεις μπορεί να οδηγήσει σε μετακινήσεις πολλών εκατομυρίων σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, οδηγώντας σε κατάρρευση των κοινωνικών και οικονομικών δομών οποιουδήποτε κράτους.

Θα πρέπει ωστόσο να σημειώσουμε ότι οι μετακινήσεις που βλέπουμε είναι σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα (πέραν των πολέμων όλων των ειδών) της στασιμότητας που παρατηρείται στις οικονομίες αρκετών χωρών του τρίτου κόσμου.

Το θέμα της ανατροπής αυτής της στασιμότητας είναι πολύ μεγάλο για μια πρόχειρη σημείωση, αναφέρω όμως ότι για παράδειγμα, μια σειρά απο μελέτες, ακόμα και απο όργανα της ΕΕ, εκτιμούν ότι η κατάργηση της Κοινής Αγροτικής πολιτικής της ΕΕ, θα μπορούσε να προσθέτει σε ετήσια βάση, αρκετές μονάδες στο ΑΕΠ των χωρών της Κεντρικής και Βόρεια Αφρικής, βοηθώντας τον πληθυσμό να μείνει στον τόπο καταγωγής του.

Το θέμα είναι πολύ μεγάλο και σημαντικό για το μέλλον της παγκόσμιας οικονομίας, νομίζω όμως ότι ο στόχος όλων θα πρέπει να είναι μια παγκόσμια κοινότητα στην οποία δεν μετακινούνται "ΠΛΗΘΥΣΜΟΙ" για πολιτικούς ή πολεμικούς λόγους (Ιράκ. Κόγκο κλπ), αλλά στην οποία έχουμε μετακινήσεις ΠΡΟΣΩΠΩΝ, που μπορούν να αξιοποιήσουν τις ικανότητες και δεξιότητές τους καλύτερα σε μια ενιαία παγκόσμια αγορά εργασίας.Όσο πιο κοντά πλησιάζουμε σε αυτό το στόχο τόσο ταχύτερη (και ίσως δικαιότερη) θα είναι και η παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη

Left Liberal Synthesis said...

MO
Το τελευταίο σχολιο σου ως περιεχομενο και υφος είναι απολυτως παραγωγικό.
Γιατι δεν έχεις ετοιμη λυση και αποδεχεσαι την αναγκη πολλαπλων και νεων συνθετων θεωρήσεων.
Ας μπορουσαμε να κρατησουμε αυτη τη σταση για ολα τα ζητηματα ισως ολα να ήταν πολυ καλυτερα.

Δημήτρης said...

@ΜΟ
Το ζητούμενο του δικού σχολίου ήταν η οικονομική ανάπτυξη και το πλαίσιο στο οποίο επιτυγχάνεται σήμερα. Πιθανό επίσης και να κατάλαβα λάθος ή να ήμουν αρκετά σαφής.
Αν όμως ισχύει αυτό τότε θα πρέπει να ψάξει κανείς πολύ βαθειά για να βρει χώρα που η οικονομία της να μπορεί να χαρακτηρισθεί φιλελεύθερη και να έχει και υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης (επιμένω στο σήμερα).

Για τα υπόλοιπα:

Προφανώς και δεν υποστηρίζω τον πόλεμο, απλή (όντως ακραία) αναφορά ήταν για να δείξει την ανυπαρξία "κατ' ανάγκην" σχέσης μεταξύ οικονομικών μεγεθών και ευημερίας.

Επίσης είναι προφανές σε ποιες χώρες απολαμβάνει ο πληθυσμός ευημερία και ελευθερία.
Όμως δεν είναι π.χ. και τόσο προφανές ότι μπορεί να κατατάξει κανείς την ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία του 50 - 70 στις φιλελεύθερες οικονομίες. Το γερμανικό μοντέλο τότε αυτοχαρακτηρίζονταν ως μικτό σύστημα. Η ύπαρξη της ΕΣΣΔ τότε δεν επαρκεί ως κριτήριο σύγκρισης, πολύ περισσότερο μάλιστα αν σήμερα γίνεται η σύγκριση με αυτά τα μέτρα.

Όσο για τα οικολογικά όρια δεν γνωρίζω καμία μελέτη που να δείχνει ότι ο πλανήτης επιτρέπει κατανάλωση "μέσου ευρωπαίου" για το σύνολο του πληθυσμού της γής.
Προφανώς και υπάρχουν θεωρητικές προϋποθέσεις για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο (όπως π.χ. δυνατότητα άντλησης απεριόριστης ενέργειας) όμως αυτές φαντάζουν να είναι πιο κοντά στο όραμα του αεικίνητου.

ck said...

@ Δημήτρη

Δεν νομίζω ότι διαφωνούμε σε κάτι ουσιαστικό, πέραν της ορολογίας.
Όλες οι οικονομίες είναι και θα είναι μεικτές εφόσον υπάρχει κράτος που φορολογεί και παρ΄΄εχει υπηρεσίες. Το ερώτημα είναι αν το κράτος αφαιρεί απο την οικονομία το 10% ή το 50% ή το 90% για να παρέχει τις υπηρεσίες ασφάλειας, δικαιοσύνης κλπ και τι αποτέλεσμα έχει αυτό στην ανάπτυξη και την δημιουργία πλούτου.
Το μόνο που υποστηρίζω και νομίζω ότι δεν διαφωνούμε ουσιαστικά, είναι ότι στο οικονομικό φάσμα μεταξύ των δύο άκρων, δηλαδή του 100% κεντρικού σχεδιασμού και της απολύτως ελεύθερης αγοράς, οι χώρες που είναι πιο κοντά στην ελεύθερη αγορά ευημερούν περισσοτερο απο τις άλλες που βρίσκονται πιο κοντά στον κεντρικό σχεδιασμό. Πχ Δυτική έναντι Ανατολικής Γερμανίας, Νότια έναντι Βόρειας Κορέας, Κίνα μετά Τενγκ και πρίν, Κευμαν έναντι Belize, Αιτή έναντι Αγ. Δομήνικος, Χονγκ Κονγκ έναντι Κίνας προ Τενγκ, Μποτσουάνα έναντι Ναμπίμπια κλπ κλπ). Ισχυρίζομαι ακόμα ότι οι πιο φιλελεύθερες κοινωνίες είναι πλουσιότερες απο τις αυταρχικές. Αυτό όμως ενδεχομένως να αποτελεί ταυτότητα.
Συμφωνώ ότι το ΑΕΠ δεν αποτελεί ακριβή μέτρηση της πραγματικής ευημερίας και πλούτου μιας οικονομίας, γιατί περιλαμβάνει "αγαθά" και "υπηρεσίες" που δεν παράγονται απο και για την ελεύθερη αγορά, δεν λαμβάνει υπόψιν τον εξωτερικό δανεισμό, το μελλοντικό κόστος αποκατάστασης του περιβάλλοντος κλπ κλπ. Παρόλα αυτά είναι μια καλή ένδειξη της τάσης, εφόσον δεν αλλάζει κάθε τόσο η μεθοδολογία μέτρησης (όπως επι Αλογοσκούφη για παράδειγμα).
Για το θέμα των οικολογικών ορίων πράγματι διαφωνούμε και μάλιστα ριζικά.
Κατα τη γνώμη μου η ανάπτυξη και ο πλούτος συνοδεύονται απο την βελτίωση του περιβάλλοντος, γιατί η απαίτηση για καθαρό νερό, καθαρό περιβάλλον, διαχείριση αποβλήτων, λυμάτων κλπ έχει υψηλό κόστος που μπορεί να πληρωθεί μόνο απο ανεπτυγμένες οικονομίες.
Αν συγκρίνει κάποιος το περιβάλλον στο Παρίσι με την Βομβάη ή το Ναιρόμπι θα καταλάβει αμέσως τι εννοώ.
Εννοείτε φυσικά ότι το μέτρο που χρησιμοποιώ είναι πάντοτε το περιβάλλον εν σχέσει με τον άνθρωπο (μέτρον παντών χρημάτων άνθρωπος) και όχι η τυχόν μεταφυσική ιδέα περί Γαίας κλπ για την οποία προσωπικά δεν ξέρω πολλά πράγματα.

Marxist Reloaded said...

@ ΜΟ

Ειλικρινά απορώ για τις πηγές σας περί "ανάπτυξης" στην...Κίνα. Η τελευταία δική μου ενημέρωση είναι από το The New China Syndrome του Len Brachen.

"Η μετατροπή της ζωής σε εμπορεύματα σκοτώνει, αλλά πουθενά δεν είναι πιο θανατηφόρα από τις ακραίες συνθήκες της αγοράς στη σύγχρονη Κίνα. Οι κόκκινοι καπιταλιστές χρησιμοποιούν τα πάντα – κολλαγόνο προερχόμενο από τα χείλη εκτελεσμένων κατάδικων ή τυχαία ανακυκλωμένα ηλεκτρονικά απόβλητα από τη Δύση – ως πρώτες ύλες για την ανεξέλεγχτη υπερπαραγωγή. Τα Κινέζικα εμπορεύματα που κατακλύζουν τον πλανήτη, πηγάζουν από μια ανελέητη αγορά κακοπληρωμένων εργαζομένων, συμπεριλαμβανομένων παιδιών και φυλακισμένων, οι οποίοι υποβάλλονται σε πολύωρη δουλειά, πολλές φορές έξι ή εφτά μέρες την εβδομάδα. Με μαζική ανεργία στις αγροτικές περιοχές και μια τεράστια ακαταχώρητη μετανάστευση στις πόλεις, του αποκαλούμενου μετακινούμενου πληθυσμού, η ζωή για πολλούς άτυχους Κινέζους είναι μια διαρκής πάλη του ενός εναντίων όλων, κατά την οποία κλεμένα παιδιά πουλιούνται για κέρδος και οι οδοκαθαριστές εποφθαλμιούν τα πάντα, ακόμα και πέτρες από το Σινικό Τείχος."

ck said...

@ Marxist Reloaded

Υποθέτω ότι το επιχείρημα είναι ότι οι εργαζόμενοι στην Κίνα, μετά από 20 χρόνια “ασύδοτης ελεύθερης αγοράς” εξακολουθούν να είναι πολύ πίσω από τους εργαζόμενους πχ της Ιαπωνίας ή της Γαλλίας.

Επειδή πίσω από τα γεγονότα και τους αριθμούς κρύβονται άνθρωποι, ας δούμε κάποια από αυτά:

Η κίνα παραμένει μια κομμουνιστική δικτατορία με ασφυκτικό κρατικό έλεγχο της οικονομίας, στην οποία από την δεκαετία του ’80 ο έλεγχος αυτός έχει χαλαρώσει κάπως για ορισμένους μόνο τομείς της οικονομίας, κυρίως στην βιομηχανία.

Από το 1950 έως το 1980 το εθνικό εισόδημα της Κίνας παρέμεινε σταθερό γύρω στα $ 100 δις., δηλαδή σε κατά κεφαλή εισόδημα σε επίπεδο χώρας της υποσαχάριας Αφρικής (περίπου $1.000 – δηλαδή $ 3 την ημέρα). http://en.wikipedia.org/wiki/Economy_of_the_People's_Republic_of_China
Από το 1980 έως το 2005 το ΑΕΠ της Κίνας ανέβηκε από τα $ 100 δις στα $ 20 τρις (είκοσι φορές περισσότερο).

Στο ίδιο διάστημα το ετήσιο κατά κεφαλή εισόδημα ανέβηκε από τα $ 1.000 που ήταν σταθερά για 30 χρόνια στα $ 6.000.

Το ΑΕΠ της Κίνας θα ξεπεράσει το ΑΕΠ των ΗΠΑ και της ΕΕ το 2016-17 εφόσον συνεχίσει τους ίδιους ρυθμούς ανάπτυξης.

Η Κίνα αποτελεί διεθνώς τον μεγαλύτερο κρατικό δανειστή των ΗΠΑ, της ΕΕ, της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής. Με δύο λόγια, μεγάλο μέρος της παραγωγής της Κίνας των τελευταίων 30 χρόνων, αντί να καταναλωθεί, έχει επενδυθεί στη δύση. Αν η δύση δεν χρεοκοπήσει σύντομα, τα οφέλη των επενδύσεων αυτών μπορούν να ανεβάσουν σημαντικά το βιοτικό επίπεδο των Κινέζων, ακόμα και αν η εσωτερική ανάπτυξη επιβραδυνθεί κάτω από το σύνηθες ετήσιο 10%.

ck said...

(Συνέχεια)
Αυτή η δραματική ανάπτυξη ασφαλώς και δεν ήταν κοινωνικά δίκαιη (μεγάλο μέρος του πλούτου σωρεύεται στους λογαριασμούς των μελών του ΚΚΚ) και χαρακτηρίζεται από μεγάλες αστοχίες που είναι σύμφυτες με τον κεντρικό σχεδιασμό που εξακολουθεί να πρυτανεύει στην Κίνα (πχ φούσκα ακινήτων, φούσκα τραπεζικού συστήματος, βάναυση προσβολή του περιβάλλοντος κλπ).
Παρόλα αυτά η ανάπτυξη των τελευταίων 30 χρόνων είναι τόσο δραματική, που έβγαλε από την απόλυτη φτώχια εκατοντάδες εκατομμύρια κινέζους. Ασφαλώς όχι όλους, αλλά περισσότερους από οποιοδήποτε άλλο ιστορικό προηγούμενο
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε σύγκριση πχ με τον Γάλλο εργαζόμενο, ο Κινέζος έχει ακόμα πολύ δρόμο μπροστά του.
Εν σχέση όμως με την προ 1980 κατάσταση, όπου η φυσική επιβίωση για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού (εκτός ΚΚΚ) ήταν το βασικό πρόβλημα, η διαφορά είναι συντριπτική.
Παρόλα αυτά η ταχύτατη και αναπόφευκτη δημιουργία μιας ανερχόμενης μεσαίας τάξης που αριθμεί εκατοντάδες εκατομμύρια, θα οδηγήσει κατά τη γνώμη μου στον περιορισμό της τυραννίας του ΚΚΚ και σε περαιτέρω πολιτική και οικονομική απελευθέρωση, η οποία με τη σειρά της μπορεί να επιταχύνει ακόμα περισσότερο την οικονομική ανάπτυξη.
Εκτός εάν το ΚΚΚ αποφασίσει την επιστροφή στο σκληρό κομμουνιστικό ροκ του Μάο, για να σταματήσει την εξασθένιση της πολιτικής του κυριαρχίας. Τα πρόσφατα πολιτικά επεισόδια στην Κίνα επιβεβαιώνουν ότι αυτή η μάχη διεξάγεται αυτή τη στιγμή στο εσωτερικό του ΚΚΚ. Από ότι φαίνεται, προς το παρών επικρατούν οι μεταρρυθμιστές, που εκτιμούν ότι οποιοδήποτε πισωγύρισμα στα παλιά, θα οδηγούσε σε παλλαϊκή επανάσταση τύπου ’89, από τους Κινέζους που έχουν διαφθαρεί πλέον από τους απαγορευμένους καρπούς της καταναλωτικής κοινωνίας.