L.Althusser: Για τον εξισωτισμό

Πρέπει να παραδεχτούμε ότι πρακτική γενικά δεν υπάρχει. Υπάρχουν ξεχωριστές πρακτικές που δεν έχουν μανιχαιστική σχέση με μια θεωρία , απόλυτα αντίθετα και ξένη. Γιατί δεν υπάρχει από τη μια μεριά η θεωρία , η δήθεν καθαρή διανοητική θέαση χωρίς σώμα και υλικότητα και από την άλλη μια ολωσδιόλου υλική πρακτική που σηκώνει τα μανίκια και δρα. Η διχοτόμηση αυτή είναι ένας απλός ιδεολογικός μύθος, όπου η «θεωρία της γνώσης» αντανακλά «συμφέροντα», διαφορετικά από εκείνα του ορθού λόγου: αντανακλά τα συμφέροντα του κοινωνικού καταμερισμού της εργασίας , για την ακρίβεια του καταμερισμού ανάμεσα στην εξουσία (πολιτική ,θρησκευτική ,ιδεολογική) και στην καταπίεση ( τους εκτελεστές που είναι και εκτελεσμένοι).Ακόμα και αν η διχοτομία αυτή τίθεται στην υπηρεσία μιας επαναστατικής οπτικής που εξυμνεί τους εργαζόμενους, τον μόχθο τους, τους κόπους, τους αγώνες και την πείρα τους, διακηρύσσοντας το πάγιο προβάδισμα της πρακτικής , ακόμα και τότε εξακολουθεί να είναι ιδεολογική.

Όπως ακριβώς ο εξισωτικός κομμουνισμός είναι μια ιδεολογική αντίληψη για το σκοπό του εργατικού κινήματος. Στην κυριολεξία , η εξισωτική αντίληψη της πρακτικής- και το λέω με τον βαθύ σεβασμό που οφείλει κάθε μαρξιστής στην πείρα και τις θυσίες των ανθρώπων που η εργασία τους και τα βάσανα τους και οι αγώνες τρέφουν και στηρίζουν το παρόν και το μέλλον μας, τους λόγους που έχουμε να ζούμε και να ελπίζουμε- αυτή η εξισωτική αντίληψη για την πρακτική είναι για τον διαλεκτικό υλισμό ότι είναι ο εξισωτικός κομμουνισμός για τον επιστημονικό. Πρόκειται για αντίληψη που απαιτεί κριτική και υπέρβαση, προκειμένου να θεμελιώσει στο κατάλληλο πεδίο την επιστημονική αντίληψη της πρακτικής.

L.Althusser Πώς να διαβάσουμε το Κεφάλαιο σ.80 (Ελληνικά Γράμματα 2003)