Saturday, November 1, 2008

Μικρομεσαιοι γενικώς....Το απόλυτο αντικείμενο του πόθου όλων των Πολιτικών Κομμάτων


Οι δημοφιλείς ασπρόμαυρες ταινίες του Ελληνικού κινηματογραφου,παρουσιάζουν δύο μεγάλες δημοφιλείς κατηγορίες:
Τα μελό,και τις κωμωδίες
Μια απλή κοινωνιολογική παρατήρηση θα μας αποκαλύψει ότι στα μελο,παρουσιάζεται πάντα μια οικογένεια πλουσίων μεγαλοαστών, ως σύμβολο της ισχύος και της αναλγησίας,ενω στις κωμωδίες παρουσιάζεται ένας μικρομεσαίος μικροεπιχειρηματίας με τα προβλήματα της δουλειάς να μεταφέρονται στο σπίτι.
Ο Τσαγανέας είναι ο σκληρός μεγαλοαστός,ενώ οι Λογοθετίδης,Αυλωνίτης μικροβιοτέχνες,μπακάληδες, «μικρομεσαίοι».
Τα μελό δηλαδή στηρίζονται σε μια φαντασίωση μιας μεγαλοαστικής τάξης ,που ουσιαστικά είναι πάντα αναιμική στην Ελλαδα,και άρα το ένα μέρος της κοινωνικής σύμβασης του δράματος είναι ανύπαρκτο,τροφοδοτώντας τον αιωρούμενο και τελικά γκροτέσκο χαρακτήρα του μελό.
Αντίστροφα ο υπαρκτός «μικρομεσαίος» γίνεται η βάση μιας πειστικής πλοκής,που όμως το συλλογικό υποσεινήδητο μπορεί να αποδεκτεί μόνο στην κωμική έκφραση του.Η «πραγματική» τραυματική εκδοχή του μικρομεσαίου είναι τόσο σκληρή που απωθείται.
Η συλλογική φαντασίωση τροφοδείται από ανύπαρκτους μεγαλοαστούς,και κολακευόμενους μικρομεσαίους.
Από το 60 περάσαν σχεδόν 50 χρόνια και η κολακευτική πρόσληψη του μικρομεσαίου,παραμένει αδιατάραχτη.Θα μπορούσε να πει κανένας αποτελεί ,την ιδεολογική κατασκευή μέσα από την οποία όλο το πολιτικό φάσμα (εννοώ απολύτως όλο) διαχειρίζεται την κοινωνική δυναμική.
Η τρέχουσα οικονομική χρήση,και τα δυνητικά μέτρα προστασίας ,τελικά αφορά τους μικρομεσαίους,έτσι απλά,χωρίς επιθετικό προσδιορισμό,χωρίς διάκριση.
Το ιστολόγιο έχει εμμονές με τις λαικιστικές γενικολογίες,που απονέμονται ή οικειοποιούνται κατα βούληση και έτσι διατηρείται το πολιτικό Marketing από όλες τις πολιτικές δυνάμεις.
Η έννοια του μικρομεσαίου που βλακωδως ή με εκούσιο υψηλό ρίσκο χρησιμοποιεί και η Αριστερά ,αποτελεί την ισχυρώτερη ιδεολογική κατασκευή, συντήρησης καθυστέρησης και αναχρονισμού της κοινωνίας.
Ας δούμε προσεκτικά.
Κανένας δεν ορίζει ποσοτικά ποιος είναι αυτός.Ορίζεται με βάση τον κύκλο εργασιών,το απασχολούμενο προσωπικό;Ετσι λοιπόν όλοι εντάσσουν τους εαυτούς τους στους μικρομεσαίους.
Ενώ είναι σαφές ότι ενώ οι μικρομεσαίοι,συμβάλουν ένα σημαντικό κομμάτι του ΑΕΠ,παρα ταύτα είναι η κύρια πηγή των πιο εξαθλιωμένων,αυταρχικών μορφών απασχόλησης.
Ο λόγος είναι απλός.Ο μικρομεσαίος είναι τις περισσότερες φορές οριακός σε παραγωγικότητα,έτσι ώστε ο μοναδικός όρος της επιβίωσης του είναι η εκτεταμένη μαύρη οικονομία,ή λειτουργία του στον απολύτως κατώτερο επίπεδο της επίσημης.
Εδω βέβαια αρχίζει και το ιδεολογικό δράμα της μιας λαικιστικής αριστεράς ή λαικίζουσας δεξιάς.
Διαμαρτύρεται για τους ανασφάλιστους εργαζόμενους,τις αμοιβές των 650 ευρώ,την μερική απασχόληση,αλλά ταυτόχρονα αναφέρεται συλλήβδην στους μικρομεσαίους ελκυόμενη από το «μικρό».
Ταυτόχρονα ο γενικός αγοραίος «αντικαπιταλισμός» αναφερόμενος κατα της επιχιρηματικότητας του μεγάλου μεγέθους,αποσιωπά ότι αυτές οι επιχειρηματικές μορφές υψηλής παραγωγικότητας , ο καπιταλισμός «βαθους» μπορεί να εξασφαλίσει τις υψηλές αμοιβές, τα εργασιακά δικαιώματα,τον συνδικαλισμό.
Ο λαικισμός ευδοκιμεί στο φυτώριο του μανιχαισμού,και οι παραδοξότητες οι εγγενείς αντιφάσεις τον τρομάζουν.Η ηθική επισκιάζει την κριτική,που μπορεί να μας αποκαλύψει εκρωματικές συμπτώσεις.
Το ότι οι μικρομεσαίοι είναι «μικροί» δεν τους καθιστά αυτομάτως κοντά μας.Ο καπιταλισμός είναι κατ’εξοχήν πολυμορφος,ασύμετρος,νεοπλασματικός χωρίς ένα σαφη όρια.Είναι η δυναμική των μη ορίων.
Η παραδοξότητα έγκειται ότι ενώ κοινωνιολογικά ο «μικρομεσαίος» περπατάει δίπλα στον μισθωτό,λειτουργώντας επιχειρησιακά, σε ορικακή ή μειωμένη παραγωγικότητα,εν τέλει είναι αυτός του «τραβαει» προς τα κάτω το γενικό επίπεδο,ενώ αντίθετα η συγκροτημένη επιχειρηματικότητα είναι αυτή που δημιουργει τις συνθήκες σχετικής ή και απόλυτης βελτίωσης των εργαζομένων,αλλα και την αλά Μαρξ ολική ανατροπή.
Τι κάνουν όμως οι πολιτικές δυνάμεις
Μιλάνε γενικώς για «ταλαιπωρούμενους» μικρομεσαίους.Ετσι μονολιθικά,χωρίς προσδιορισμούς παραγωγικότητας,προσανατολισμού,στοιχειωδών κριτηρίων.
Οι ιδεολογικές επιπτώσεις είναι πολλαπλάσιες
Κολακεύεται η στασιμότητα ,φαντασιώνονται την επιχειρηματικότητα χωρίς μεγένθυνση,και επιβαλλουν με ένα ολοκληρωτικό τρόπο την ενοχική συναίνεση που εμπεδώσει τις σχέσεις ανισότητας εις βάρος των εργαζομένων.
Κολακεύοντας τον μικρομεσαίο, που είναι οριακά παραγωγικός (άρα είναι τέτοιος μόνο αν παρανομεί προς όλους) και ταυτόχρονα διεκδικώντας για τον μισθωτό το μέγιστο ποσό ,οδηγείς τους μισθωτούς στην απόλυτη εξαθλίωση της συναινετικής αυτοκαταστροφής εν τέλει και εν είδει «προδοσίας» προς την τάξη του..Ενα είδος «τουριστικού» εκ του μακρόθεν αντικαπιταλισμού,που γίνεται έγκυρος μόνο ως εκκλησιαστικός ηθικό λόγος από άμβωνος.
Στο ιστολόγιο έχουμε από καιρό διατυπώσει την άποψη ότι η δημιουργική τέχνη στην Ελλάδα είναι ,εξαιρετικά γόνιμη.
Οσοι είδαν τα αριστουργηματικά «Σπιρτόκουτο» και «Η Ψυχή στο Στόμα» του Γιάννη Οικονομίδη ,θα δουν ότι η κινηματογραφική τέχνη,που προειγείται παρασάγγας της πολιτικής, μετά το εύφορο μπακάλικο του Ζήκου,μας παραδίδουν σε δημόσια θέα,την σύγχρονη φρικαλέα σκληρή μορφή του έλληνα μικρομεσαίου.Οι ήρωες «σφαζονται» στον περίγυρο ενός συνοικειακού ρεστωράν,σε ένα βουλκανιζατέρ,σε μια βιοτεχνία πορτατίφ.
Μπορούμε να ελπίζουμε επειδή κάποιοι έχουν ακριβή αίσθηση του τι συμβαίνει.

8 comments:

G700 said...

όταν ξεκινήσαμε το blog της γενιάς των 700 ευρώ οι περισσότεροι από εμάς είχαμε στο μυαλό μας τον εργοδότη και τη μικρομεσαία επιχείρηση όπου δουλεύαμε με όλα τα κουτσά και τα στραβά που περιγράφεις στο post. Κι αναρωτιόμασταν φταίει μήπως το μέγεθος; Τι φταίει; Φταίει και αυτό. Στην Ελλάδα η συντριπτική πλειοψηφία είναι μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις, περίπου 770.000. Συγκεκριμένα στις πολύ μικρές συγκεντρώνεται το 64% της συνολικής απασχόλησης, το 90% των εργοδοτών, το 99% των αυτοαπασχολούμενων, το 50% των μισθωτών και το 90% των βοηθών του ιδιωτικού δευτερογενή τομέα. Επίσης φαντάσου ότι η Ελλάδα είναι η χώρα με την μεγαλύτερη αναλογία καθιερωμένων επιχειρήσεων με μέσο όρο λειτουργίας τα 3,5 χρόνια σε τέτοιες σχέση με τον πληθυσμό της, 694,4 επιχειρήσεις ανά 10.000 κατοίκους.

Τα μικρά μεγέθη ευνοούν παραβατικές συμπεριφορές, ενώ οι μηχανισμοί ελέγχου του κράτους και η συνδικαλιστική εκπροσώπηση δε φτάνει μέχρι εκεί.

Το βασικό όμως πρόβλημα στην προκειμένη περίπτωση είναι τι είδους επιχειρηματικότητα είναι όλη αυτή η μικροεπιχειρηματικότητα;
Δυστυχώς αποδεικνύεται ότι είναι επιχειρηματικότητα ανάγκης, χαμηλής τεχνολογικής καινοτομικότητας, κατά βάση έντασης εργασάς και ρηχή.

Αυτό που πραγματικά απαιτείται για να υπάρξει ανάπτυξη και καλύτερες προοπτικές για τους νέους εργαζόμενους είναι μια επιχειρηματικότητα που
α) συμβάλλει στην επέκταση των αγορών,
β) δημιουργεί νέα απασχόληση, και
γ) εντείνει τον εξαγωγικό προσανατολισμό της οικονομίας.

Μια επιχειρηματικότητα υψηλών δυνατοτήτων

Προφανώς υπάρχει ακόμα δουλειά να γίνει κι ένας λόγος είναι ότι οι πολιτικοί όταν μιλάνε για στήριξη των Μκμ επιχειρήσεων υπονοούν τη διατήρηση του status quo μη και θιγεί το μαγαζάκι στη γωνία που σημειωτέον βρίσκεις τρία ίδια στη σειρά σε κάθ γειτονιά

Greek Rider said...

Συμφωνώ με αυτά που αναφέρεις. Θα έπρεπε να μην υπάρχει καμία ανοχή στην εργασιακή παραβατικότητα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.

Στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις υπάρχει η μικρομεσαία παραβατικότητα που αθροιστικά είναι τεράστια (και σκέφτομαι π.χ. τους ανασφάλιστους εργαζόμενους) στις μεγάλες επιχειρήσεις υπάρχουν άλλου είδους στραβά.

Θέλω αν βρεις χρόνο να μας πεις τη γνώμη σου για το βιντεάκι. Άσχετα με το πώς ονομάζουμε το κάθε τι αυτός ο κύριος φαίνεται ότι υιοθετεί κάποιες απόψεις σου.

Greek Rider said...

Συγνώμη το βίντεο είναι εδώ.

OnWine said...

Το "μικρομεσαίος" μου θυμίζει το "Μικρομέγαλος"...

Θίγεις δυό εξαιρετικά ενδιαφέροντα θέματα: Την κοινωνιολογική σημασία του Ελληνικού κινηματογράφου των δεκαετιών 50-60, και τους "μικρομεσαίους".

Γιά το πρώτο θα παρατηρήσω ότι στην βάση του είναι απόλυτα ανήθικο, ωραιοποιώντας την μεγαλοαστική τάξη, ευτελίζοντας τον "πτωχό πλην τίμιο" εργάτη ή υπάλληλο γραφείου, που "ανέρχεται" συνήθως "γοητεύοντας" την ωραία "θυγατέρα" του μεγαλοαστού, και εντασσόμενος πλήρως και καταχαρούμενος στο ...κατεστημένο, που τελικά τον ...αποδέχεται με ανοιχτές αγκάλες. Η συνήθης εξέλιξή του είναι ...διευθυντής (εργοστασίου, γραφείου κλπ) οπου και βάζει τα δυό πόδια σε ένα παπούτσι όλων των πρώην ...συντρόφων του, ως ...εκπρόσωπος της εργοδοσίας, πιά...

Από την άλλη, ευτελίζοντας τον μικρομπακάλη, μικροεπιχειρηματία και διακομωδόντας τα ...κατορθώματά του σαν μικρομπαγάσα, μικροαπατεώνα, την αέναη προσπάθειά του να ...φτάσει εκεί που μόνο με συμβιβασμούς το κατορθώνει, αναδεικνύει τις ...διαχρονικές ιδιότητες των μικρομεσαίων στη χώρα μας, που δεν έχουν αλλάξει και πολύ από τότε...

Αλλά... γιατί να αλλάξουν... οι κοινωνικές δομές είναι οι ίδιες, απλά ...μεταμορφωμένες... και μάλιστα στην θέση των επιτυχημένων μεγαλοαστών του παληού ελληνικού κινηματογράφου, ήρθαν -ελέω Ανδρέα- οι "μικρομεσαίοι" και η διαχρονική τους ηθική... αυτή και η κρατούσα σήμερα ηθική... της μικροαπάτης, του καταφερτζή, του ...μαχόμενου το κράτος και τους νόμους... η ηθική δηλαδή της επιβίωσης του 50-60...

Ολοι τους "χάιδευαν" και θα τους "χαιδεύουν": ψήφοι, ΠΟΛΛΟΙ ψήφοι...

Συγγνώμη γιά το ...εκτενές του σχολίου, ξέρω ότι δεν σου αρέσουν τα ...πολλά στα σχόλια...

Left Liberal Synthesis said...

G700
gr
sxoliasti
Είναι προφανές ότι όλοι με τον ένα ή αλλο τρόπο συμφωνούμε.
Για μένα η αυτή η συμφωνία της περιγραφής κρύβει μια βαθύθερη και ουσιαστικότερη που είναι και το κλειδί.
Οι τρέχοντες όροι της πολιτικής συζήτησης είναι τελείως παρωχημένοι και ακατάλληλοι,και εξυπηρετούν ένα πολιτικό μαρκετινκ συντήρησης όλων (εννοώ όλων)
Ο "μικρομεσαίος" είναι το χαρακτηριστικο παράδειγμα κενού όρου,πως ως "κενός" είναι το θεμέλιο της συντηρητικής πολιτικής.
Είναι προφανές ότι ο ιδιοκτήτης στριπτιτζαδικου στην συγγρου,που φοροδιαφεύγει,διαφθείρει αστυνομίες,συμμετέχει σε τραφικινγκ,και ο νεαρός μηχανικός που θέλει να ξεκινήσει μια μικρή εταιρεία τεχνολογίας,και ο παρωχημένος βιοτέχνης,αναγνωρίζουν τον εαυτό τους ως μικρομεσαίο, όντας από κάθε άποψη διαφορετικοί,αλλα και εν τέλει σε συγκρουσιακή τροχιά προς αλλήλους.
Ο όρος είναι παρεφθαρμένος,όπως και οι θεμελιώδεις συντεταγμένες της πολιτικής συγκρουσης.Δεν στέκουν .
Πιστεύω μερα με την ημέρα ότι η παρούσα κρίση μπορει να σημιουργήσει εκείνες τις δυναμικές που θα απελευθερώσουν τον δημόσιο λόγο από τα ταριχευμένα κλισε

katerina said...

Η μικρομεσαία επιχειρηση, δεν είναι ένας όρος που ερμηνευεται κατά πως το εννοεί ο καθένας μας.

Όρίζεται σαφώς και εξαρτάται βασικά απο τον αριθμό των απασχολουμενων σε αυτήν.
Θα συμφωνήσω απολυτα με το σχόλιο του G700. Και τα στοιχεία τους είναι απολυτως ακριβή.

Οι SMEs στην ευρώπη καλυπτουν το 94% επιχειρηματικότητας, με συνδυασμένα μεγέθη μέτρησης επιχειρηματικότητας.

Και η Commission και η Γαλλική Προεδρία ιδιαίτερα, προσανατολίζεται στην ενισχυση της.
Έχουν απολυτο δίκιο οι G700, ότι η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα στηρίζεται στην αναγκη και όχι στην ευκαιρία.

Αν και λειτουργούν αρκετά χρόνια τα ΚΕΤΑ(Κέντρα Τεχνολογικής Αναπτυξης), με καθοριστικό συμβουλευτικό χαρακτήρα και για έρευνα αγοράς, και για ενημέρωση σε επενδύσεις και διασυνοριακές επεκτάσεις και για τραπεζικά προίόντα, στην πράξη φυτοζωούν.

Στο ΤΕΜΠΕ (Ταμείο Εγγυοδοσίας Μικρών και Πολύ μικρών Επιχειρήσεων)τα αποτελέσματα απορροφητικότητας απο το Γ'ΚΠΣ, ήταν πολύ μικρή.

Τα επιμελητήρια δεν παρέχουν την βοήθεια που θα όφειλαν.
Το ΓΕΜΗ, τώρα ξεκινάει.
Παρότι το φορολογικό καθεστώς ευνοεί τα clusters των ΜΜΕ, στην πράξη έχουμε ελάχιστα στην Ελλάδα.

Οι ΜΜΕ, είναι κλασικά θυματα αθέμιτου αναταγωνισμού.

Διαφωνώ κάθετα με το ότι υπάρχει μεγαλυτερη παραβατικότητα στις ΜΜΕ. Αντίθετα, οι έλεγχοι και οι φορολογικοί και οι εργασιακοί είναι πολύ πιο έντονοι σε αυτού του είδους τις επιχειρήσεις.

Σε όλες τις διεθνείς έρευνες, το πιο δυναμικό κομμάτι στην επιχειρηματικότητα, ανήκει στις ΜΜΕ.

Στην Ελλάδα, τώρα βάζουμε διακεκριμένους δεικτες μέτρησης ανταγωνιστικότητας, για τις ΜΜΕ, και εν όψει αυτού πρόσφατα έγινε μια έρευνα της GPO (για την ανταγωνιστικότητα των ΜΜΕ στην Ελλάδα) και τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά. Θα στην στέιλω με mail.

Left Liberal Synthesis said...

Katerina
Το σχόλιο αφορά την ιδεολογική και χονδροειδή χρήση του όρου "μικρομεσαιος",στόν οποίο αναγνωριζει ο καθένας το εαυτό του.
Ακόμη είμαι απόλυτα σκεπτικός στο να υιοθετήσω την εξίσωση Μικρομεσαίος=Προοδος και τις συνέπειες αυτής της θέσης.
Οι παρατηρήσεις σου που βασίζονται σε γνώση του θέματος,εμπλουτίζουν την συζήτηση και αποδεικνύουν την "δυνανικότητα" του φαινομένου,ενώ εμένα με απασχολεί το περιεχόμενο του.
Στο παράδειγμα που εθεσα στην απάντηση, του ιδιοκτήτη ενός σπτριπτιτζάδικου "γενικων υπηρεσιών" είναι προφανως δυναμικός,αλλά πλέει στον ωκεανό της εκμετάλευσης,της μίζας,της απόλυτης γκριζας ζώνης.

G700 said...

πάντως οι "μικρομεσαίοι" θέλουν να μην γίνονται αναφορές στις επιχειρήσεις τους ως μικρομεσαίες αλλά ως πολύ μικρές, μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις