Monday, November 29, 2010

Greek Rider: H τελική κατάρρευση του ελληνικού δεξιού σοσιαλισμού


Επειδή εμένα με "γράφατε" στα παλιά σας τα παπούτσια τόσα χρόνια που σας τα έλεγα και αντίθετα πιστεύατε στην αρχή τον Καραμανλή που σας έλεγε ότι όλα πάνε καλά και στη συνέχεια τον ΓΑΠ και τους άλλους με όλες τις βλακείες που σας έλεγαν, ακούστε τι είπε χτες ο Αλέκος Παπαδόπουλος σε μια ομιλία του στο ΕΛΙΑΜΕΠ (και ενώ δίπλα του καθόταν ο καταπληκτικός Πέτρος Μάρκαρης, των αστυνομικών μυθιστορημάτων):


"Ένα ψεύδος που επίσης καλλιεργείται στο λαό είναι αν η χώρα μας θα χρεοκοπήσει ή όχι. Αρνείται ο παραπλανητικός λαϊκισμός ν’ αποδεχθεί ότι τέτοιο δίλημμα ουσιαστικά δεν υπάρχει, γιατί η χώρα ήδη τελεί “υπό χρεοστάσιο” από τον περασμένο Μάιο, όταν οι διεθνείς κεφαλαιαγορές αρνήθηκαν να μας χρηματοδοτήσουν με συνέπεια να επέμβει ένας πολυμερής διεθνής οικονομικός έλεγχος και να μας χορηγήσει ένα διακρατικό δάνειο προκειμένου να εξοφλήσουμε τους δανειστές μας. Το δίλημμα αντίθετα είναι αν θα καταρρεύσουμε πλήρως ή όχι, και αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από τις εθνικών διαστάσεων αποφάσεις που θα λάβουμε."

Και παρακάτω συνέχισε:"Το 2011 προβλέπω ότι θα είναι μια εφιαλτική χρονιά. Θα καταπέσουν μύθοι και λεοντές. Οι επικοινωνιακές τεχνικές δεν θα φτάνουν πια να συγκαλύψουν δισταγμούς, φοβίες και αμηχανίες. Θα φανεί με τον πλέον αποκαλυπτικό τρόπο ότι η χώρα βιώνει, πέρα απ’ όλα τ’ άλλα, τον θανατηφόρο συνδυασμό υψηλού κόστους δανεισμού και ύφεσης. " (Πηγή: Βήμα).

Σήμερα στην Σταδίου και την Ερμού στις 10.00 το πρωί δεν κυκλοφορούσε ψυχή, λες και ήταν Κυριακή.

Ενώ στην Ελλάδα συζητάμε αν μας συμφέρει ή δεν μας συμφέρει το ευρώ οι αγορές αποφάσισαν ήδη ότι δεν μας συμφέρει το ευρώ το οποίο κινδυνεύει άμεσα με κατάρρευση.

Οι Βρετανοί που έχουν τρομερά προβλήματα παρόλα αυτά μας παρακολουθούν από την γωνία τους έχοντας πεθάνει στο γέλιο με την βλακεία ορισμένων που νόμιζαν ότι μπορούν να φτιάξουν οικονομική ένωση με νομισματικά κριτήρια, ενώ και ο πιο βλάκας οικονομολόγος θα έπρεπε να γνωρίζει ότι η οικονομία ανήκει στην σφαίρα της πολιτικής και όχι των λογιστικών.

Το 2011 θα είναι όντως ασύγκριτα πιο δύσκολο από το 2010.

Ήδη αυτή την στιγμή συζητάνε πώς θα γίνει η αναδιάρθρωση χρεών και σε τι ορίζοντα. Αν διαλυθεί το ευρώ ή πετάξουν εμάς με τις κλωτσιές εκτός ευρώ θα μας σώσουν μια ώρα νωρίτερα, αν όχι δεν μπορείτε να διανοηθείτε ούτε στην πιο τρελή σας φαντασία τι πρόκειται να συμβεί γύρω σας τα επόμενα χρόνια.

Οι μεγάλες αλλαγές προς το καλό (π.χ. διευκόλυνση της επιχειρηματικότητας, εξορθολογισμός δημόσιας σπατάλης και οργανισμών, άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων) ή προς το κακό (βάζοντας αδίκως τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα) θα γίνουν και εντός και εκτός ευρώ.

Η ιστορία κάποτε θα γράψει για τον "δεξιό σοσιαλισμό" που βίωσε η Ελλάδα, με την αντεστραμμένη ταξική συνείδηση όπου οι "ευγενείς" που προστάτευε το κράτος είχαν δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω στους υποτελείς υπαλλήλους τους. Έδινε ο "αυτοκράτορας" στον φαρμακοποιό 30% περιθώριο κέρδους και αποκλειστικότητα ζωής (όπως και σε όλα τα άλλα κλειστά επαγγέλματα) πάνω στους πελάτες του. Αυτά όμως τα προνόμια χρειαζόταν υποτελείς προς εκμετάλλευση όπως το κεφάλαιο χρειάζεται τους δούλους για να βγάλει υπεραξία.

Η ιστορία θα γράψει όχι ότι ο δημόσιος τομέας μας ήταν τεράστιος με άχρηστους υπαλλήλους όπως λένε οι ανόητοι, αλλά ότι απλά δεν δούλευε σωστά με αποτέλεσμα να χάσει την κοινωνική του νομιμοποίηση αλλά και χρησιμότητα.

Η ιστορία θα γράψει ότι η επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα ήταν ανέκδοτο, και ότι οι επιχειρηματίες ήταν οι τζάμπα μάγκες που είχαν καλές σχέσεις με τους κομισάριους (εε, συγνώμη με τους κομματάρχες ήθελα να πω). Σαν δημόσιοι υπάλληλοι πολυτελείας.

Στην Ελλάδα αυτό που καταρρέει είναι ο δεξιός σοσιαλισμός των πλουσίων που εκμεταλλεύτηκαν άγρια τουλάχιστον για 30 χρόνια όλους τους υπόλοιπους μαζί με το κράτος που δεν άντεξαν άλλο και λύγισαν.

Σας μπέρδεψα το ξέρω. Εσείς τα ξέρατε αλλιώς τα πράγματα. Αλλά έτσι όπως σας τα έμαθαν δεν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα. Κάποιοι απλά σας πούλησαν μια βολική ιστορία που τους συνέφερε.

Όπως στις μέρες μας και οι πλούσιοι στις ΗΠΑ απαιτούν από το κράτος να τους χρηματοδοτεί για να μην χρεοκοπήσουν (δεξιός σοσιαλισμός).

Αυτά εμείς τα κάναμε ανέκαθεν ήδη με το κράτος της δεξιάς του '50, την χούντα στη συνέχεια που μοίραζε περιουσίες σε λίγους και εκλεκτούς της, τον Καραμανλή και τον Παπανδρέου που κρατικοποιούσαν ζημιογόνες ιδιωτικές επιχειρήσεις μέχρι την γενικευμένη ρεμούλα των τελευταίων ετών παντού.

Το καταλάβατε; Γι' αυτό μην σας φοβίζει η κατάρρευση, αρκεί να δουλεύουν σχολεία, νοσοκομεία, πυροσβεστική και να πληρώνονται τρέχουσες συντάξεις (γιατί μελλοντικές ξεχάστε τις) και κάποιοι μισθοί.

Εδω Σύνδεση με Greek Rider

Saturday, November 27, 2010

Koblopoulos: Το κόστος της ορθολογικότητας

(Ή, αλλιώς, πώς τα Οικονομικά εξηγούν τον κόσμο. Τα ίδια και τα ίδια, σας προειδοποιώ. Στους συναδέλφους και τους συντρόφους μου- σε όλους ανεξαιρέτως...)



"Μην αφήσεις αυτό που σε τρώει να χορτάσει"


Λεωνίδας

Τα Οικονομικά, εδώ στον κομπλόπουλο, άλλαξαν τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα. Άλλαξαν τον τρόπο που βλέπουμε τους άλλους, τις πράξεις τους, τις κουβέντες τους- άλλαξαν τον τρόπο που βλέπουμε τη ζωή. Μην αγχώνεστε αυτή δεν είναι μια οικονομική ανάρτηση σαν αυτές που κάναμε τον πρώτο ένδοξο χρόνο αυτού του blog. Αυτή είναι άλλη μια προσωπική ανάρτηση, που απλά χρησιμοποιεί τα Οικονομικά για να εξηγήσει κάποιες πτυχές του περιβάλλοντος του συντάκτη. Ή μάλλον για να βοηθήσει τον συντάκτη να εξηγήσει τον εαυτό του...


Τα Οικονομικά μας έμαθαν να βλέπουμε τους ανθρώπους σαν ορθολογικά μαύρα κουτιά:η ζωή των ανθρώπων είναι μια ακολουθία επιλογών, όπου σε κάθε μία ο καθένας επιλέγει να κάνει αυτό που νομίζει πως είναι το καλύτερο. Άλλη μία: σε κάθε απόφαση που καλούνται να πάρουν (και τι άλλο είναι η ζωή αγαπητοί, παρά μια ακολουθία από διλλήματα και αποφάσεις για τα διλλήματα αυτά;) οι άνθρωποι διαλέγουν αυτό που νομίζουν πως αποτελεί την καλύτερη επιλογή.

Προσοχή: δεν διαλέγουν αυτήν την επιλογή που πιστεύουν ότι θα μεγιστοποιήσει το προσωπικό τους συμφέρον ή όφελος! Διαλέγουν αυτό που νομίζουν πως είναι το καλύτερο- και αυτό μπορεί να το πιστεύουν για μια ποικιλία λόγων. Αυτό που λέμε είναι ότι ο κάθε άνθρωπος χαρακτηρίζεται από μια συγκεκριμένη κατάταξη των διαθέσιμων επιλογών σε κάθε χρονική στιγμή και ζει τη ζωή του ακολουθώντας αυτήν που είναι πιο ψηλά στην κατάταξη αυτή.

Πιστεύουμε πως οι άνθρωποι είναι κατασκευασμένοι κατ' αυτόν τον τρόπο. Δεν το διάλεξαν, ούτε μπορούν να το αλλάξουν. Υπάρχει μια εξελικτική δυναμική που έφτιαξε τον εγκέφαλό τους έτσι. Είναι απλή: όσοι δεν σκέφτονταν, για κάποιο λόγο, με αυτό το "βελτιστοποιητικό" τρόπο εξαφανίστηκαν. Αν το προσέξετε, η φύση στο σύνολό της χαρακτηρίζεται από μια τέτοια "αριστοποιητική" λογική. Τίποτα δεν είναι μεγαλύτερο απ' όσο χρειάζεται και τίποτα δεν μπορεί να επιβιώσει αν είναι μικρότερο από το πραγματικό του μέγεθος.

Κάθε δευτερολεπτο οι άνθρωποι κάνουμε μια ανάλυση κόστους- οφέλους: αν το όφελος είναι μεγαλύτερο από το κόστος συνεχίζουμε, αλλιώς σταματάμε και αλλάζουμε. Και προσαρμοζόμαστε: υπάρχει αλληλεπίδραση μεταξύ της προσωπικής κατάταξης και της ζωής. Μας κουράζει να αποτυγχάνουμε συνέχεια. Μετά από τις πρώτες απιτυχίες, αλλάζουμε την κατάταξη, ώστε να μπορούμε να διαλέγουμε τις ψηλότερες επιλογές ευκολότερα.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν μια αξιωματική ταυτολογία: είτε τη δέχεστε είτε όχι. Ουσιαστικά δεν σας δίνω επιχειρήματα για να την πιστέψετε, αλλά λόγους ώστε αν την πιστεύετε, να μπορείτε να τη δικαιολογείτε- κυρίως στα μάτια του αυστηρότερου κριτή, του εαυτού σας. Αν δεν την πιστεύετε, κανένα πρόβλημα, απλά θα ήθελα να μου γράψετε έστω μια επιλογή που κάνατε στη ζωή σας και πιστεύατε ότι δεν ήταν η καλύτερη δυνατή στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Άλλο αν μετά το μετανιώσατε: η ζωή είναι σκληρή και τα πράγματα ποτέ δεν έρχονται όπως τα περιμέναμε. Αλλά τότε πιστεύατε ότι διαλέξατε το σωστό- και όντως το κάνατε. Και καλά κάνατε.

Οι κατατάξεις είναι αυστηρά προσωπικές και επηρεάζονται από άπειρους παράγοντες με χαοτικό τρόπο. Ήδη από πολύ μικρή ηλικία διαμορφώνεται μια ηθική βάση που δύσκολα αλλάζει στο μέλλον.

Και τώρα αυτά γιατί έχουν νόημα; Γιατί εξηγούν ωραία κάποια πραγματάκια που μας κάνουν εντύπωση. Υποθέστε πως ζείτε στην κατεχόμενη Ελλάδα το 1940. Δεν είστε και κανένας ιδεολόγος κομμουνιστής- μάλιστα τους φοβάστε και πολύ δικαιολογημένα, γιατί είναι κάποιοι τύποι που θέλουν να σας πάρουν το σπίτι με τα όπλα και να σας βάλουν να δουλεύετε χωρίς να πληρώνεστε. Έρχονται οι Γερμανοί και τρέμετε από φόβο. Αλλά η ζωή πρέπει να συνεχιστεί. Και θα συνεχιστεί ανεξάρτητα από εσάς- γι' αυτό προσαρμόζεστε.

Για να μην εκτελέσουν το παιδί σας καταδίδετε αντάρτες. Πεινάτε. Πολύ. Πάρα πολύ. Τα παιδιά σας από την πείνα τρώνε ποντίκια. Γίνεστε μαυραγορίτης. Δεν είστε ήρωας και το ξέρετε. Και φοβάστε. Η ζωή πρέπει να συνεχιστεί. Ένα ζευγάρι θέλει να παντρευτεί- πρέπει κάποιος να είναι δήμαρχος ή παπάς. Κάποιοι παίζουν μουσικοί. Κάποιοι παίζουν ποδόσφαιρο. Κάποιες ερωτεύονται Γερμανούς φαντάρους.

Εντάξει κάποιοι είναι στα βουνά και κάνουν αντίσταση. Πώς καιγιατί; Είναι απλό: στην δικιά τους εικόνα του κόσμου, στη δικιά τους κοσμοθεωρία, στη δικιά τους κατάταξη η αντίσταση είναι πιο πάνω και η ζωή τους πιο κάτω. Δεν ξέρω γιατί και ούτε αυτοί ξέρουν. Αλλά να είστε σίγουροι ότι ο φόβος που νιώθουν τους κόβει τα πόδια λίγο, έστψ και ελάχιστα λιγότερο, από εσάς. Απλά βλέπουν αλλιώς τον κόσμο. Και γι' αυτό δρουν και διαφορετικά. Πολύ διαφορετικά.

Δεν πρέπει να μειώνουμε τους ήρωες. Ομοίως δεν πρέπει να ξεσκίζουμε τους απλούς ανθρώπους. Ας συνεχίσουμε: μεταφερθήκατε στην Ελλάδα του 1967. Ο πατέρας σας είναι αγρότης- σκληρός και βάναυσος. Γίνεστε αστυνομικός- τι άλλο να γίνετε, οικονομολόγος; Δεν μπορείτε να διανοηθείτε τον εαυτό σας ως κάτι άλλο. Στα μάτια σας είστε ήρωας. Οι κομμουνιστές πιστεύετε πως είναι δολοφόνοι. Έχετε ευθύνη που το πιστεύετε, αλλά όχι τόσο μεγάλη όσο σας καταλογίζουν σήμερα. Είπαμε ο καθένας βλέπει μέχρι εκεί που τα βιώματα και τα κύτταρα του τού επιτρέπουν. Όχι παραπέρα- θυμηθείτε τον Καντ...

Αλλά ας επιστρέψουμε σε εσάς. Σας μετάθετουν στη Γυάρο, βλέπετε την πρώτη σας φάλαγγα. Όσο ψυχοπονιάρης και να είστε- που δεν είστε, είστε σκληρός σαν πέτρα- θα κάνετε. Προσοχή: έχετε την απόλυτη ευθύνη των πράξεων σας. Είστε βασανιστής. Πρέπει να τιμωρηθείτε. Εξετάζουμε απλά το πόσο εύκολο είναι να γίνετε βασανιστής αν τηρούνται κάποιες προυποθέσεις, οι οποίες τηρούνται συχνά. Και η ευθύνη σας είναι όση είναι- όχι μεγαλύτερη.

Σκεφτείτε: στη πιστέυετε ότι στη Γερμανία δεν ήξεραν για το Άουσβιτς; Κάνετε λάθος αν λέτε όχι. Αλλά η ζωή έπρεπε να συνεχιστεί. Γιατί οι άνθρωποι είναι ετσι φτιαγμένοι: αριστοποιητικά ζώα που προσαρμόζονται σε κάθε κατάσταση, όσο δυσκολη κι αν είναι, μεταβάλλοντας την προσωπική τους κατάταξη. Μην αηδιάζετε. Έτσι είμαστε όλοι. Δεν μπορούμε να μην είμαστε έτσι. Μπορούμε να προσπαθήσουμε. Προς ποια κατεύθυνση όμως;

Η αβεβαιότητα για το μέλλον κάνει τους ανθρώπους αθεράπευτα συντηρητικούς- τον καθένα με το δικό του τρόπο και με τη δικιά του προσωπική έννοια. Εκ φύσεως είμαστε δεσμευμένοι σε αυτό- ο ορθός λόγος είναι σκλάβος της ζωώδους φύσης. Απομένει μόνο η προσπάθεια.

Έχω καταλήξει ότι η μόνη ηθικά αξιέπαινη πράξη είναι η προσπάθεια. Όπως λέει και ο μεγάλος Γερμανός, η πραγματική ηθική είναι και πραγματικά επίπονη. Είμαστε σκλάβοι αυτής της εξελικτικής δυναμικής: δεν μπορούμε παρά να βλέπουμε τον κόσμο ως μια κατάταξη όλων των διαθέσιμων επιλογών που μπορούμε να συλλάβουμε- και η πορεία μας να καθορίζεται από την πιο ψηλή από αυτές. Αλλά αξίζει να παλέψουμε, όσο πιο πολύ μπορούμε, για τις δύο αρχές για τις οποίες έχουμε φωνάξει πολλές φορές.

Οι δυνάμεις αυτές είναι η ανεκτικότητα και η συμπάθεια. Να είστε ανεκτικοί γιατί όλοι είναι ζώα που βελτιστοποιούν, όπως και εσείς, απλά με διαφορετική εικόνα του κόσμου μέσα στο κεφάλι του. Να συμπάσχετε όσο πιο πολύ μπορείτε μαζί του(γιατί ποτέ δεν μπορείτε πλήρως, ποτέ, όσο κι αν το θέλετε), και να προσπαθείτε να τον καταλάβετε και να τον εξηγήσετε. Όχι, να τον δικαιολογήσετε, απλά να τον καταλάβετε.

Τα όρια μας υπάρχουν εκεί, σαν συρματοπλέγματα: έχουμε ριζωμένες μέσα μας κόκκινες γραμμές, από τις οποίες δεν μπορούμε να ξεφύγουμε όσο θέλουμε(αν και αυτό αλλάζει ανάλογα με την κατάσταση...). Είμαστε αναγκασμένοι και πρέπει να κρίνουμε: αλλά να κρίνουμε όπως θα θέλαμε να μας κρίνουν. Όχι πιο σκληρά από αυτό. Και να προσπαθούμε να καταλάβουμε- όσο πιο πολύ μπορούμε.

Είμαστε δέσμιοι και το ξέρουμε. Αλλά η γνώση αυτή είναι που μας σώζει. Η γνώση της θνητότητας και της μικρότητας. Αυτή μας οδηγεί στις δυνάμεις της ανεκτικότητας και της συμπάθειας. Και στην ηθική επικράτηση της προσπάθειας. Πιστεύω σε αυτά σύντροφοι. Πιστεύω ότι μπορούν να μας κάνουν όντως καλύτερους. Μακάρι να σας μεταδίδω λίγη από την πίστη και τη συγκίνηση τούτη...

Σύνδεση με Koblopoulo

Thursday, November 25, 2010

Ντοκυμαντέρ:Ο Κώστας ψηφίζει Χρυσή Αυγή και ο Kader θα ξαναγυρίσει

Ρεπορτάζ: LLS, Παραγωγή Σκηνοθεσία Χρηματοδότηση : Η παρέα του Συντάγματος


Κώστας

Γεννήθηκε στην Β Πειραιά το 1958.

Παιδί τριμελούς οικογένειας

Ο Πατέρας του ήταν οδοκαθαριστής

Τελείωσε δύο τάξεις του Γυμνασίου και ταλαιπωρήθηκε δέκα χρόνια παίζοντας μπάλα σε ερασιτεχνικά σωματεία πιστεύοντας ότι είχε ταλέντο. Είχε σωματότυπο αρσηβαρίστα και δεν ήθελε να το δεχθεί.

Δούλευε υδραυλικός περιστασιακά ,μέχρι που οργανώθηκε στο Πασόκ . Το 1989 μέσω «κλαδικής» μπήκε στην Ευδαπ, όπου και εργάζεται μέχρι σήμερα.

Το 1996 παντρεύτηκε την Ελένη που είχε ένα μικρό δυάρι στον Άγιο Παντελεήμονα και δεν εργάζεται. Έχει ένα γιό στην β γυμνασίου.

Στην πολυκατοικία που μένει μένουν σήμερα μόνο τρεις οικογένειες Ελλήνων , ενώ όλα τα υπόλοιπα διαμερίσματα είναι νοικιασμένα σε αλλοδαπούς. Θεωρεί όλους τους αλλοδαπούς της πολυκατοικίας του καλούς ανθρώπους και έντιμους. Δεν έχει καμία εμπιστοσύνη σε ξένους που δεν ξέρει.

Στο υπόγειο της πολυκατοικίας μένουν 10-15 Νιγηριανοί που πληρώνουν 2 ευρώ την ημέρα στον ιδιοκτήτη , οποίος τα συλλέγει κάθε τρεις ημέρες. Ένα υπόγειο που μετά βίας έδινε ενοίκιο 150 ευρώ αποφέρει 1000. Ο ιδιοκτήτης πρωτοστατεί στα επεισόδια κατά των ξένων.

Στο ισόγειο της πολυκατοικίας κάθε βράδυ γίνεται «πεζοδρόμιο» με τιμές 5-20 Ευρώ, για υπηρεσίες που γίνονται στην διπλανή άδεια είσοδο μαγαζιού «στα όρθια»

Το πρωί η γειτονιά δεν έχει κανένα πρόβλημα ο γιος πάει κανονικά σχολείο και η Ελένη ψωνίζει άφοβα. Στο γυμνάσιο ο γιός κάνει παρέα με Αλβανάκια γιατί είναι οι πιο καλοί μαθητές, οι πιο καθαροί.

Μόλις σκοτεινιάζει βγαίνουν από το σπίτι με προφυλάξεις και έχουν επινοήσει μεθόδους αυτοπροστασίας. Αναγκαστικά χρησιμοποιούν ένα γκαράζ που βρίσκεται σε απόσταση 300 μέτρων από το σπίτι το οποίο προσφέρει την ακόλουθη υπηρεσία. Αν ο πελάτης θέλει συνοδεύεται από ένα λυκόσκυλο που ξέρει όλες τις διαδρομές και γυρίζει μόνο του στο γκαράζ.

Ο Κώστας ψηφίζει Πασοκ σε όλες τις εκλογές, αλλά στις δημοτικές Χρυσή Αυγή.

Ο Κώστας έχει γράψει εδώ και δέκα μήνες ένα γράμμα με όλες τις οδηγίες προς την Ελένη για την περίπτωση που του συμβεί κάτι «κακό»

Kader

Γεννήθηκε στο Αλγέρι το 1989

Είναι δευτεροετής της Νομικής και ξέρει σχεδόν Άριστα Γαλλικά Αγγλικά.

Παιδί τετραμελούς οικογένειας χωρίς πατέρα.

Ο ξάδελφος του με διδακτορικό της Νομικής δουλεύει φορτηγατζής στην γραμμή Αλγέρι- Bejaia.

Έμαθε από γνωστούς πώς είναι σχετικά απλό να έρθει στην Ελλάδα.

Με 50 ευρώ πάει στην Τύνιδα όπου με αναμονή μιας εβδομάδας μπορεί να πάρει τουριστική βίζα για Τουρκία. Μέτα με 250 Ευρώ πάει αεροπορικώς στην Κωνσταντινούπολη.

Στην Πόλη βρίσκει αμέσως γνωστούς που με 500 Ευρώ του εξασφάλισαν είσοδο από τον Έβρο.

Τον Μάιο συνελήφθη στην Ορεστιάδα όπου δήλωσε Παλαιστίνιος και άλλα στοιχεία . Με ένα πιστοποιητικό προσωρινής παραμονής αφέθηκε ελεύθερος .Έφτασε στην Αθήνα με οτοστόπ. Έφτασε στην Ομόνοια όπου βρήκε αμέσως δυο άλλους από το Αλγέρι. Έμενε στον χώρο του εφετείου. Σε δέκα ημέρες έκανε δύο κλοπές αλυσίδας. Με τα λεφτά εξασφάλισε ένα κινητό για να μιλάει με την μάνα του.

Είχε μάθει για ένα γραφείο που βγάζει πλαστά διαβατήρια αλλά δεν είχε τα λεφτά. Με πλαστό διαβατήριο ελπίζει να πάει στον ξάδελφο του στην Γερμανία.

Συνελήφθη τον Ιούνιο σε μπλόκο και παρέμεινε στα κρατητήρια Ομονοίας και Κυψέλης για δύο μήνες μαζί με άλλους πενήντα στον ίδιο θάλαμο. Έτρωγε μια φορά την ημέρα ένα κρουασάν και ένα χυμό πορτοκάλι. Είχε δικαίωμα τουαλέτας μια φορά την ημέρα με ουρά, και μπάνιο μια φορά την εβδομάδα με κρύο νερό. Είναι γεμάτος εξανθήματα λόγω κακής διατροφής. Οι μώλωπες από το ξύλο της σύλληψης είχαν φύγει σε δυο εβδομάδες.

Τον Σεπτέμβριο καταγράφηκε από την πρεσβεία της Αλγερίας , και με αεροπλάνο της γραμμής απελάθηκε.

Στην επιστροφή του ήταν χαρούμενος και δυνατός. Είχε δοκιμάσει μια εμπειρία και είχε αποκτήσει γνώσεις. Ξέρει τώρα πώς να προφυλαχθεί , ξέρει στοιχειώδη ελληνικά, και πιστεύει πως θα αποκτήσει τα λεφτά για το διαβατήριο πολύ πιο εύκολα.

Σήμερα δουλεύει σε μια οικοδομή μέχρι να μαζέψει 1500 ευρώ και τον Μάρτιο θα ξαναγυρίσει.

Tuesday, November 23, 2010

Τι ψηφίζει ο «Μαχαιροβγάλτης». Τρίτο και τέταρτο τεταρτημόριο στις Δημοτικές εκλογές.




Δημοσιεύθηκε εδώ μια ανάλυση των εκλογικών αποτελεσμάτων. Η αξία της ανάλυσης είναι ότι εξετάζει τα αποτελέσματα σε μια συσχέτιση με τα κοινωνικά ταξικά χαρακτηριστικά των δήμων οι οποίοι ταξινομούνται σε τέσσερεις κατηγορίες: «Υψηλοί» «Υψηλοί Μεσαίοι» «Μεσαίοι» και « Μισθωτοί Εργατικοί» Όποιος όμως την εξετάσει προσεκτικά, θα δει ένα ενδιαφέρον εύρημα:


Με βάση το κριτήριο εκλογής δημάρχων η αριστερά είναι δυο φορές πιο ισχυρή στους «Μεσαίους» από ότι στους «Μισθωτούς Εργατικούς». Ακόμη βλέπουμε το σύμπλεγμα ΝΔ ΠΑΣΟΚ να είναι πιο ισχυρό στους «Μισθωτούς Εργατικούς» κατά δύο φορές από ότι στους «Μεσαίους» υπερισχύοντας της Αριστεράς.

Με κάποιο διαγώνιο τρόπο, η δημοτική εκπροσώπευση επανατοποθετεί τα ζητήματα πολιτικής και κοινωνικής συσχέτισης ,τα οποία μια τρέχουσα χύδην διαπραγμάτευση θεωρεί δεδομένα.

Στο ιστολόγιο έχουμε αναδείξει πως ενώ η αριστερά εκκινεί από μια καταστατική θέση εκπροσώπευσης των πληβειακών ασθενών κοινωνικών στρωμάτων, παραμένοντας θεωρητικά σε μια καθυστέρηση, επιτυγχάνει το εξής παράδοξο : Αντιπροσωπεύει μικροαστικά μικροιδιοκτησιακά ρεύματα, μέσω ενός θεωρητικού και ιδεολογικού εξοπλισμού το ιστορικά αναφέρεται σε μια διαφορετική κοινωνιολογική συνθήκη. Η αριστερή ρητορική δομείται «ως εάν» να εκπροσωπεί αμεσολάβητα οργανικά αυτόματα τις πιο ασθενείς τάξεις, ενώ η ίδια στελεχώνεται από μικρομεσαία στρώματα τα οποία τοποθετούνται σε μια άλλη καταστατική θέση.

Ο ενεργός «λαός» της αριστεράς είναι οι μικροιδιοκτήτες, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι έχοντες υψηλό μορφωτικό επίπεδο, οι οποίοι ως αδυνατώντας να ορίσουν συνεκτικά, το μεσοπρόθεσμο μέλλον τους, καταφεύγουν σε μια τροχιά μιας πραγματικής απόδρασης από το τραυματικό «πραγματικό» στην υιοθέτηση ενός πολιτικού ιδεολογικού ρεπερτορίου το οποίο είναι συνεκτικό σε μια άλλη συνθήκη αντιπροσώπευσης. Το χάσμα αυτό, δημιουργεί όλα τα παράδοξα φαινόμενα, τα οποία μια πρώιμη ανάγνωση αποδίδει σε πολιτικές ή αγωνιστικές ανεπάρκειες.

-Γιατί το ΚΚΕ είναι τόσο «νοικοκυρεμένο» στις διαδηλώσεις;

-Γιατί ο Συριζα /Συν δεν μπορεί να σταθεροποιηθεί ιδεολογικά;

-Γιατί έχουμε τόσο ασύμμετρες κινητοποιήσεις, άλλοτε υπερβολικές άλλοτε υποτονικές;

Η εύκολη απάντηση δίδεται μέσω μια ηθικής ή τεχνικής ταξινόμησης, του επιπέδου «το ΚΚΕ δεν είναι πολύ επαναστατικό» , ο «Συν/Συριζα είναι οππορτουνιστές» , «καλό είναι η Ανταρσύα να τρέχει πιο πολύ» κλπ κλπ. Όλα τα ερωτήματα αδυνατούν να συλλάβουν την θεατρική σχεδόν μπαρόκ πολιτική σύμβαση , στην οποία οι «μικρομεσαίοι» αδυνατώντας να επεξεργαστούν μια αυθεντική αριστερή πολιτική των συμφερόντων τους, υποδύονται τους «μισθωτούς-εργατικούς» και εφορμούν. Και όταν τα αποτελέσματα είναι περίεργα επιστρατεύονται γνωστές τεχνικές από τα πανάρχαια χρόνια: η ηθικολογία και η εργασιοθεραπεία .

Τα «χυδαία» μαθηματικά της οικονομίας μας προσγειώνουν : Οι μικροιδιοκτήτες αυτοπασχολούμενοι έχουν μεσοπρόθεσμο μέλλον μέσω μιας ανάπτυξης της κατανάλωσης, οι δημόσιοι υπάλληλοι μπορούν να εξασφαλίσουν αμοιβές όσο ένας ιδιωτικός τομέας αναπτύσσεται και φορολογείται, οι δε μορφωμένοι έχουν πιθανότητες απασχόλησης μόνο αν υπάρχουν εξωστρεφείς δυναμικές δομές. Όλο αυτό το μεσοπρόθεσμο δυναμικό ελπίδων , δεν μπορεί να σχηματοποιηθεί σε ένα αυθεντικό αριστερό ρεύμα, και είτε στρέφεται αναγκαστικά σε διαχειριστικές λογικές, είτε αναζητώντας τον ριζοσπαστισμό σε μια συνθήκη συμπεριφοράς «ως εάν».

Όσοι έχουν πραγματική και όχι εικονική σχέση με την Αριστερά και τα κινήματα ξέρουν πολύ καλά τι ακριβώς διαμείβεται ,και με τον τρόπο που τα πάντα τελικά μορφοποιούνται στην θεατρική σύμβαση της αναπαράστασης .Υπάρχει ένας μεγάλος βαθμός «θεατρικότητας» σε πολλές μορφές του πολιτικού γίγνεσθαι.

Φαίνεται ότι η Ελληνική πολιτική αριστερά στις αρχές του 21 αιώνα δομείται στην ύπαρξη ενός μορφωτικού και πολιτικού κεφαλαίου το οποίο είναι κατακτημένο προνόμιο ορισμένων μόνο μερίδων της εργασίας και της βιοπάλης .Χωρίς αυτό το ελάχιστο πνευματικό κεφάλαιο, υπάρχει ένα κοινωνικό αρχιπέλαγος οικονομικής και πολιτιστικής ανέχειας το οποίο παρουσιάζει χαρακτηριστικά ενός φαινομένου το οποίο οι βιολόγοι ονομάζουν «αυτοποίηση». Δηλαδή η ανέχεια μπορεί να αναπαράγεται ,χωρίς προοπτικές εξόδου, καθώς η ίδια αναπαράγει και το περιβάλλον αναπαραγωγής της.

Όσο η αριστερά αρνείται να δει κατάματα τις κοινωνικές δυνάμεις της εργασίας, εντός της πραγματικής συνθήκης, δεν έχουμε απ’ ευθείας κάποια αρνητική εξέλιξη για αυτές. Γιατί οι δυνάμεις της εργασίας θα βρουν άλλους παράδρομους για να διεκδικήσουν τις ανάγκες τους εκτός αριστεράς. Ακόμη και η αριστερά θα αναπαράγεται εντός της «θεατρικής» δομής, παριστάνοντας τις πληβειακές μάζες. Το θέμα είναι ότι έτσι το σύστημα στην πιο ευρύτερη του ανάγνωση ως τελικό σύνολο λειτουργιών ,θα διαιωνίζεται με όλους τελικά ευχαριστημένους όπως περίπου έγινε στις δημοτικές εκλογές.

Τα πράγματα βέβαια δεν είναι και τόσο άσχημα

Η «νοήμων Αριστερά» που ευρίσκεται παντού, παρά την πολύ περιορισμένη πολιτική της εκπροσώπηση ,προσπαθεί. Ως «νοήμων Αριστερά» δεν εννοώ την μόνο την μεταρρυθμιστική αριστερά, αλλά όλες εκείνες τις πλευρές που αντιλαμβάνονται το κυκλικό αδιέξοδο της θεατρικής σύμβασης και αναζητούν εναγωνίως . Θα ήθελα να παραθέσω μερικά σπαράγματα αυτής της «νοημοσύνης» όπως έχουν καταγραφεί στο LLS .πχ

1.-Το πρόγραμμα του ΣΥΝ , το οποίο έχει περάσει απαρατήρητο από τον ίδιο τον Συν είναι ένα κείμενο που μακριά από ρουτινιάρικους κρατισμούς προσπαθούσε να αναδείξει μια προγραμματική συνθήκη των πραγματικών και όχι των φαντασιακών κοινωνικών δυνάμεων. Είχε ατυχείς δυσπιστίες προς την Ευρώπη , αλλά γενικά είχε πολλά θετικά στοιχεία αυτά που εμείς αποκαλούμε Αρ Φιλ, δηλαδή την οικειοποίηση από τα αριστερά και τελικά μεταμόρφωση μηχανισμών και θεσμών όπως η αγορά , το επιχειρείν κλπ.

Η τύχη του στα αζήτητα εκφράζει ακριβώς την ισχυρή ρουτίνα που έχει επιβάλει η θεατρική σύμβαση και δεν έχει καμία όρεξη για νεωτερισμούς.

2.-Η πλατφόρμα της Δημαρ, η οποία ευθαρσώς χωρίς υποκρισίες και πλέγματα διεκδίκησε πολιτικό χώρο όχι για αυτό που ένα αριστερό μάρκετινγκ επιβάλει να φανεί ως αριστερά (πχ Αλαβάνος ,Μητρόπουλος, Λαφαζάνης, ΚΚΕ) αλλά για αυτό που πραγματικά σκέπτεται, δρα και φαντάζεται ένα υπαρκτό κομμάτι των αυτό οριζομένων ως αριστερών. Το εθελοντικό τεστ αληθείας που υπέβαλε στον εαυτό της η Ανανεωτική Πτέρυγα είναι πετυχημένο και έντιμο. Η Δημαρ δεν παριστάνει την «Αριστερά» είναι μια συγκεκριμένη , απτή εκδοχή της Αριστεράς που δεν αντέχει άλλο τις παραστάσεις .Ο ρεφορμισμός της είναι ευθύς και διαυγής σε αντίθεση με άλλα ρεύματα της αριστεράς που πίσω από ρητορικές εξαλοσύνες υποκρύπτουν ένα αυθεντικό κονφορμισμό της στασιμότητας.

3.- Ο τρόπος που έλλογες πλευρές της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς προσπαθούν να θεμελιώσουν το εγχείρημα, είναι επίσης ενθαρρυντικός. Οι παρεμβάσεις του Παπακωνσταντίνου για την διατύπωση ενός «ηγεμονικού αντικαπιταλισμού» σε γείωση με την πραγματικότητα, μακριά από ανώφελες ασκήσεις γυμναστικής προσφέρουν ελπίδες ότι και αυτός ο χώρος στα πλαίσια ενός de facto καταμερισμού εργασίας εντός αριστεράς, αναζητά μια πολιτική σύμβαση εκτός ενός θεάματος του «αντικαπιταλισμού».

Η ανάλυση του Βερναρδάκη είναι αφοπλιστική, και κοντά που σε αυτό όλοι αντιλαμβανόμαστε. Ο γαλαξίας των λαϊκών μορφών και δομών σχηματίζει ένα σύμπαν νοημάτων, αντιλήψεων, αυτοκατανοήσεων, αισθητικών και ηθικών στάσεων που δεν είναι ευδιάκριτο στα αριστερά τηλεσκόπια .Γιατί γίνεται εξ’ αποστάσεως μελέτη και όχι εκ του σύνεγγυς συμβίωση.

Ο Γ.Οικονομίδης μας προσφέρει μια πολύ διεισδυτική ματιά του περιφερειακού, δυνητικά περιθωριακού, λαϊκού σύμπαντος μέσω των τριών ταινιών του (Σπιρτόκουτο, Με την ψυχή στο στόμα, ο Μαχαιροβγάλτης).

Η κοινωνιολογία του ΓΟ είναι χειρουργική. Οριακοί επιχειρηματίες της ταβέρνας, της βιοτεχνίας πολύφωτων, του βουλκανιζατέρ, της κάβας, ταλαιπωρούν τους εργαζόμενους που είναι φίλοι και συγγενείς, ταλαιπωρούνται και οι ίδιοι, σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον πολιτιστικής και οικονομικής στέρησης. Ο λόγος είναι βίαιος , κοφτός, ελλειπτικός. Ισχυρότερα είναι τα νεύματα, τα βλέμματα οι χειρονομίες ,και βέβαια η ένταση ενίοτε εκφορτίζεται με την απόλυτη στάση της δολοφονίας.

Στο σινεμά αυτό, λόγω της παρατηρητικότητας του Οικονομίδη, αναδεικνύεται και η πολιτική οικονομία της βιοπάλης, του καθημερινού αγώνα. Μέσα στο αποπνικτικό κόσμο φαίνεται εκ πρώτης όψεως να μην υπάρχει καν ο κόσμος της πολιτικής. Οι δε τόποι των ηρώων παραπέμπουν σε δήμους του τελευταίου τεταρτημορίου.

Βλέποντας τον «Μαχαιροβγάλτη», που στην ειρωνεία της ζωής βγήκε τρεις μέρες πριν τις πρώτες εκλογές, είδαμε τον ήρωα με το πρωτότυπο επάγγελμα του «φύλακα σκύλων» έναντι 700 ευρώ «μαύρα». Μια επιλογή σχεδόν αναγκαστική όταν η εναλλακτική λύση είναι η ανία στην Πτολεμαΐδα. Μήπως τελικά όμως αυτός δεν είναι ο δυνητικός ψηφοφόρος της Αριστεράς, αυτός δεν έχει το τυπικό προφίλ της γενιάς της κρίσης;

Άραγε πως ψηφίζουν αν ψηφίζουν όλοι αυτοί οι ήρωες;

Στον «Μαχαιροβγάλτη» υπάρχει μια νότα κοινωνικού προβληματισμού στην μορφή ενός διαλόγου που ακούγεται ως λαθρακρόαση. Το θέμα πόσο λαϊκός είναι ο Καζαντζίδης και πόσο ο Bob Marley. Ενδιαφέρουσα παρεμβολή.

Τα στοιχεία του Βερναρδάκη όμως επιμένουν. Οι ψηφοφόροι του τρίτου τεταρτημορίου ,είναι πιο εξοικειωμένοι με την αριστερά, ενώ το τέταρτο τεταρτημόριο ανακυκλώνεται σε μια συνθήκη πολιτιστικής επανάληψης. Μιας επανάληψης ισότιμης με την επανάληψη στις ταινίες του Οικονομίδη. Όσο τις βλέπεις αντιλαμβάνεσαι ένα κόσμο με δυνητικούς μαχαιροβγάλτες, που ασφυκτιά στα σπιρτόκουτα της περιφέρειας ζώντας τελικά με την ψυχή στο στόμα.

Συνδέσεις
Κριτική για το "αφαντο" προγραμμα του Συν
Υπεύθυνος Αντικαπιταλισμός
Διαγράμματα δημοτικών εκλογών
Μικρομεσαίοι και πολιτική΄"Με την ψυχή στο στόμα"

Sunday, November 21, 2010

Καθεστωτικός και ριζοσπαστικός μεταρρυθμισμός.



Παραθέτουμε το άρθρο του Γ.Μηλιού από την σημερινή Αυγή. Δεν είναι η πρώτη φορά που αναδημοσιεύουμε Μηλιό, αλλά μετά το editorial των τελευταίων «Θέσεων» η συχνότητα μάλλον ανεβαίνει επικίνδυνα.



Το άρθρο του ΓΜ δεν είναι καίριο μόνο για τα συμπεράσματα του αλλά και για την αναλυτική του δομή , η οποία συγκρούεται με τα συμφραζόμενα ενός τρέχοντος ρητορικού περιβάλλοντος. Με άλλα λόγια η ανάλυση του ΓΜ δεν υπόκειται μόνο σε ένα «τεχνκό» έλεγχο, αλλά προφανώς λόγω του ρητορικού περιβάλλοντος της συγκυρίας ,είναι δυνατόν να απορριφθεί από ιδεολογικής φύσης αυτονόητα και άρρητες συντεταγμένες που έχουν εισχωρήσει στον δημόσιο διάλογο εντός αριστεράς.


Αν ξεκινήσει κανείς από το δια «ταύτα» του άρθρου , που μάλλον λίγο έντεχνα δεν ολοκληρώνει ο ίδιος ο ΓΜ , τότε η απόρριψη μπορεί να γίνει στο πι και φι


Μια εντός Ευρώ, εντός ΕΕ αναζήτηση αλλαγής συσχετισμών υπέρ της εργασίας, όταν μάλιστα αυτή περιλαμβάνει εκτός της φορολογίας και «αναδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης για την ενίσχυση των κοινωνικών λειτουργιών, τη διαφάνεια και τον δημόσιο έλεγχο, την αύξηση της αποτελεσματικότητας» συγκρούεται όχι μόνο με άλλες αναλύσεις αλλά με ρεύματα σκέψης που έχουν επικρατήσει διακομματικά.


Η ανάλυση του ΓΜ περιλαμβάνει και ένα στοιχείου «χρονισμού» του αιτήματος απαλλαγής ή αναδιάρθρωσης του χρέους το οποίο επίσης δεν είναι και τόσο απλό.


Είναι φανερό πως ο δημόσιος διάλογος ,εντός αριστεράς , ταλανίζεται από διάφορες νοηματικές συμπτύξεις (που ίσως είναι μία τελικά )που δημιουργούνται στον αντίποδα μιας κριτικής σκέψης και οι οποίες περίπου είναι οι εξής


Καπιταλισμός=Κρίση=Νεοφιλελευθερισμός=Ευρώ=Φτώχεια=Ανεργία=Ιδιωτικοποιήσεις = Μνημόνιο =Επιχειρήσεις= Νατο =ΕΕ κλπ κλπ η γραμμή μπορεί να επεκταθεί στο άπειρο


Απέναντι σε αυτήν την νοηματική σύμπτυξη -ταυτολογία αντιπαρατίθεται ένα Λογικό εγχείρημα με απόλυτη Ηθική νομιμοποίηση ,το οποίο είναι σχετικά απλό. Αλλάζοντας το πρόσημο της σειράς η Αριστερά επικρατεί, αρκει να δηλώνει κατά του Ευρώ,της ΕΕ, του Καπιταλισμού, της Φτώχειας κλπ κλπ . Η μια εξίσωση αντικαθίσταται με άλλη εξίσωση απείρων όρων μόνο με διαφορετικό πρόσημο.


Δυστυχέστατα η άλγεβρα δεν προσφέρεται για να λύνει τα πάντα, ευτυχώς πως κάποιοι σαν τον ΓΜ και τις Θέσεις, το ψάχνουν .


Η τελική πρόταση του ΓΜ δεν είναι εύκολη, δεν είναι απλή και το κυριότερο προϋποθέτει ένα ιδεολογικό ρητορικό εξοπλισμό των δυνάμεων της εργασίας διαφορετικό και πιο σύνθετο από τον σημερινό. Αλλά ο ΓΜ κάνει το καθήκον του την κατάλληλη στιγμή.


Γ.Μηλιός
 
Καθεστωτικός και ριζοσπαστικός μεταρρυθμισμός.

Ο μεταρρυθμισμός αποτελεί βασικό άξονα της παρέμβασης της Αριστεράς, διότι στο πλαίσιο του καπιταλισμού είναι νοητή η βελτίωση της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής θέσης των δυνάμεων της εργασίας.


Ο ριζοσπαστικός μεταρρυθμισμός αντιλαμβάνεται τα συμφέροντα της εργασίας ως αυτοτελείς ταξικούς στόχους, στον «ορίζοντα» των οποίων βρίσκεται η ανατροπή του καπιταλισμού. Οι αλλαγές που επιζητεί δεν εστιάζονται γενικώς στην «πρόοδο της χώρας», διότι η «χώρα» είναι ένας καπιταλιστικός κοινωνικός σχηματισμός κι η «πρόοδός» της συνδέεται με την ενίσχυση της καπιταλιστικής συσσώρευσης και εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Οι μεταρρυθμίσεις που προτείνει στοχεύουν στη μετατόπιση του ταξικού συσχετισμού δύναμης, «δείχνουν» τη δυνατότητα και δυναμική της αντικαπιταλιστικής προοπτικής: «Οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη», για μια «οικονομία των κοινωνικών αναγκών και του κοινωνικού ελέγχου», σε αντιδιαστολή με την οικονομία της μεγιστοποίησης του κέρδους.
Σε αντίθεση με αυτή τη στρατηγική, ο καθεστωτικός μεταρρυθμισμός είτε θεωρεί τη βελτίωση των όρων ύπαρξης της εργατικής τάξης ως «προϋπόθεση» για την πρόοδο του εγχώριου καπιταλισμού (η αύξηση των μισθών θα επιφέρει αύξηση της ζήτησης, επομένως ταχύτερους ρυθμούς συσσώρευσης κεφαλαίου), είτε αντιλαμβάνεται την πρόοδο του εγχώριου καπιταλισμού ως προϋπόθεση για τη βελτίωση των όρων ύπαρξης της εργασίας. Η «ορθή ανάπτυξη της οικονομίας» θα ωφελήσει, υποτίθεται, και τους εργαζόμενους.

Ο καθεστωτικός μεταρρυθμισμός της Αριστεράς:
«Έξοδος από το ευρώ και την Ε.Ε.». Η συντηρητική «πατριωτική εκδοχή» του καθεστωτικού μεταρρυθμισμού αναπαράγεται αυτοτελώς από τα κόμματα εξουσίας. Όλες οι πολιτικές λιτότητας παρουσιάζονται ως «μεταρρυθμίσεις» για την «πρόοδο της χώρας», από την οποία θα προέκυπτε κατόπιν «βελτίωση της ζωής των εργαζομένων».

Όμως, στη συντηρητική αυτή εκδοχή του καθεστωτικού μεταρρυθμισμού εγκλωβίζεται και η Αριστερά, όποτε κυριαρχεί στο εσωτερικό της η αστική ιδεολογία που ερμηνεύει την πάλη των τάξεων ως «πάλη των εθνών»: τα «ξένα» συμφέροντα εναντίον της «Ελλάδας» και του «ελληνικού έθνους». Ένα σχήμα από το οποίο απορρέει μονοσήμαντα ως ζητούμενο η βελτίωση της θέσης της «χώρας» απέναντι στους διεθνείς ανταγωνιστές της, ως προϋπόθεση για να βελτιωθεί κατόπιν η θέση των εργαζομένων.

Στη σημερινή συγκυρία κρίσης του δημόσιου χρέους, η «εθνική λύση» που προτείνει ο αριστερός καθεστωτικός μεταρρυθμισμός συμπυκνώνεται στο σύνθημα «έξω από το ευρώ και την Ε.Ε.». Η ροή των επιχειρημάτων είναι μια απλοϊκή εξειδίκευση της «εθνικής αφήγησης»:

--Η ένταξη στην ΕΕ και στο ευρώ ζημίωσε τη «χώρα».

--Με την υιοθέτηση της «νέας δραχμής», η οποία θα υποτιμηθεί, οι εξαγωγές της «χώρας» θα αυξηθούν και οι εισαγωγές «της» θα μειωθούν, θα υπάρξει ανάπτυξη, που θα επιτρέψει και τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων.

--Για να επιτευχθούν οι πολιτικές αυτές, απαιτείται μια αριστερή ή έστω προοδευτική κυβέρνηση, που θα εκφράζει τα συμφέροντα της «χώρας» και της «ανάπτυξης».

Η εθνική αυτή αφήγηση διαλύεται αν εστιααστούμε στα ταξικά συμφέροντα και στρατηγικές. Ας θέσουμε λοιπόν τα ερωτήματα με πραγματικούς όρους:

--Ζημιώθηκε το ελληνικό κεφάλαιο από την υιοθέτηση του ευρώ ως εσωτερικού νομίσματος;

--Στην παρούσα συγκυρία είναι προς το συμφέρον του ελληνικού κεφαλαίου η υιοθέτηση ενός διαφορετικού εσωτερικού νομίσματος, ώστε να μπορεί να τεθεί σε λειτουργία ο μηχανισμός της υποτίμησης;

--Ζημίωσε την εργατική τάξη και τις άλλες λαϊκές τάξεις το ευρώ;

--Στην παρούσα συγκυρία είναι προς το συμφέρον των εργαζομένων η υιοθέτηση ενός νέου εσωτερικού νομίσματος και η έξοδος του ελληνικού καπιταλισμού από την ΕΕ;

1. Η άποψη ότι ο ελληνικός καπιταλισμός ζημιώθηκε από την υιοθέτηση του ευρώ είναι απολύτως ατεκμηρίωτη. Όπως αναλύσαμε διεξοδικότερα αλλού, η υιοθέτηση του ευρώ σήμαινε εντονότερη έκθεση των ατομικών επιχειρήσεων στον διεθνή ανταγωνισμό, πράγμα που «αποτελεί την πλέον ενδεδειγμένη στρατηγική οργάνωσης της αστικής εξουσίας (ως μοντέλο διαρκούς αναδιάρθρωσης της εκμετάλλευσης της εργασίας και εκκαθάρισης των μη-ανταγωνιστικών ατομικών κεφαλαίων προς όφελος τελικά του συνολικού κοινωνικού κεφαλαίου)».

Επιπλέον, ήδη πριν την εισαγωγή του ευρώ, ο ελληνικός καπιταλισμός, παρά την κατάργηση κάθε προστατευτικού μέτρου, πέτυχε ρυθμούς μεγέθυνσης σημαντικά ψηλότερους από το μέσο όρο της ΕΕ και της Ευρωζώνης (ΖτΕ), ψηλότερα ποσοστά κέρδους, δηλαδή αποδοτικότερη εκμετάλλευση της εργασιακής δύναμης συγκριτικά με τους άλλους ευρωπαϊκούς καπιταλισμούς.

Η άποψη ότι ο ελληνικός καπιταλισμός υποβαθμίστηκε εντός της ΖτΕ επειδή αυξήθηκε το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών μπορεί να υποστηριχτεί μόνο στο πλαίσιο της φανταστικής εικόνας που αναπαράγει η αστική (κλασική και νεοκλασική) οικονομική θεωρία, μιας μη χρηματικής «πραγματικής οικονομίας» υλικών ροών, η οποία αφορά «ισορροπίες» σε συναλλαγές «αγαθών». Όμως ο καπιταλισμός είναι η οικονομία του χρήματος, στην οποία κάθε οικονομική διαδικασία αποτελεί απλώς μέσο, ώστε «το χρήμα να παράγει διαρκώς περισσότερο χρήμα».1 Αυτός είναι και ο λόγος που ένα θετικό (αρνητικό) ισοζύγιο αυτόνομων κεφαλαιακών ροών, υφίσταται πάντα ως κατοπτρική εικόνα ενός ελλείμματος (πλεονάσματος) τρεχουσών συναλλαγών.

Το ευρώ ευνόησε τους διεθνοποιημένους κλάδους του ελληνικού καπιταλισμού (τράπεζες, εφοπλισμός, τρόφιμα, χημικά-φάρμακα κλπ.) στην οικονομική τους επέκταση.

2. Όσα αναπτύξαμε στην προηγούμενη ενότητα καθιστούν σαφές ότι το ελληνικό κεφάλαιο δεν επιδιώκει την έξοδο από το ευρώ. Μιλώντας γενικά, το κεφάλαιο είναι «αμφίσημο» απέναντι στην προοπτική υποτίμησης του εσωτερικού νομίσματος: η υποτίμηση από τη μια μεριά αυξάνει τη διεθνή του ανταγωνιστικότητα, από την άλλη όμως μειώνει τη διεθνή «αγοραστική ισχύ», απαξιώνει τα περιουσιακά στοιχεία και την επενδυτική του δυνατότητα.

3. Βέβαια, η εξέλιξη της ιστορίας είναι αστάθμητη. Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει απολύτως το ενδεχόμενο διάλυσης της ΖτΕ, εάν η παγκόσμια οικονομική κρίση βαθύνει. Σε μια τέτοια περίπτωση και με σημερινούς κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς δύναμης, ο συλλογικός κεφαλαιοκράτης έχει την ισχύ να μεταθέσει και πάλι το κόστος της κρίσης στις δυνάμεις της εργασίας και δευτερευόντως στις πιο αδύναμες κεφαλαιακές μερίδες (καπιταλιστική αναδιάρθρωση). Οι δυναμικές και διεθνοποιημένες μερίδες του κεφαλαίου θα θιγούν λιγότερο από την απαξίωση της διεθνούς αξίας των παγίων εγκαταστάσεων, στην περίπτωση που υποτιμηθεί η νέα δραχμή, καθώς διατηρούν σημαντικά περιουσιακά στοιχεία σε διεθνές νόμισμα. Αντίθετα, οι εργαζόμενοι θα δουν την αγοραστική τους δύναμη να εξανεμίζεται, καθώς η αυξημένη τιμή των εισαγόμενων μέσων παραγωγής θα μετακυλίεται στην τελική τιμή του προϊόντος, οι τιμές των εισαγομένων θα εκτινάσσονται, ο χρηματοπιστωτικός πανικός θα αποτελεί εφαλτήριο για περαιτέρω μειώσεις μισθών, στέρηση δικαιωμάτων, κατάργηση και των τελευταίων δομών κοινωνικής προστασίας.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι με τους σημερινούς ταξικούς συσχετισμούς δύναμης, δεν είναι προς το συμφέρον των δυνάμεων της εργασίας η έξοδος από το ευρώ (και την Ε.Ε.), καίτοι η προοπτική αυτή δεν αποτελεί επίσης επιδίωξη του κεφαλαίου.

Η άποψη ότι το σύνθημα «έξω από το ευρώ» θα αποτελέσει καταλύτη για να αλλάξει ο ταξικός και πολιτικός συσχετισμός δύναμης, αποτελεί μια ακόμα φαντασίωση του καθεστωτικού μεταρρυθμισμού, εφάμιλλη ίσως σε οικονομιστικό και μηχανιστικό περιεχόμενο με εκείνη την αρχαία πεποίθηση ότι η «ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων» οδηγεί στο σοσιαλισμό.

4. Φτάνουμε έτσι στο τελευταίο ερώτημα: Ζημίωσε την εργατική τάξη και τις άλλες λαϊκές τάξεις η υιοθέτηση του ευρώ; Η απάντηση προκύπτει εύκολα από τα προηγούμενα: Η εργατική τάξη δεν ζημιώθηκε από το ευρώ καθαυτό, αλλά από τις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού που κατάφερε να επιβάλει ο συλλογικός κεφαλαιοκράτης, στοιχείο των οποίων είναι η μεταβίβαση των πιέσεων του διεθνούς κεφαλαιακού ανταγωνισμού στις δυνάμεις της εργασίας.

Για μια συνολική «αναδιαπραγμάτευση» του ταξικού συσχετισμού. Η απάντηση που δώσαμε στο τελευταίο ερώτημα μας επιτρέπει να σκιαγραφήσουμε μια διαφορετική στρατηγική από αυτές που προκρίνουν οι διάφορες εκδοχές καθεστωτικού μεταρρυθμισμού, που αναζητούν ένα «καθολικό σύνθημα για το συμφέρον της χώρας».

Στη συγκυρία της κρίσης, πρώτο μέλημα είναι η οργάνωση της άμυνας των δυνάμεων της εργασίας. Απαραίτητο βήμα γιʼ αυτό είναι η αποδόμηση της κυρίαρχης προπαγάνδας σχετικά με την κρίση και την αναγκαιότητα των κυβερνητικών μέτρων.

Είναι σημαντικό να δειχθεί ότι δεν μπορεί να υπάρξει μία καθολικά αποδεχτή μεθοδολογία για την έξοδο από την κρίση («για το καλό της χώρας»). Με άλλα λόγια, υπάρχουν δύο δρόμοι εξόδου από την κρίση: η έξοδος σε βάρος των προνομίων του κεφαλαίου και η έξοδος σε βάρος των δικαιωμάτων του κόσμου της δουλειάς. Αυτό σημαίνει ότι έχει τεράστια πολιτική σημασία η σειρά των στόχων:

Ξεκινάμε από τα ζητήματα προστασίας της εργασίας και αναδιανομής του εισοδήματος και τα επεκτείνουμε σε μέτρα για την αντιμετώπιση της δημοσιονομικής κρίσης που μετατοπίζουν υπέρ της εργασίας το συσχετισμό των δυνάμεων (αύξηση των φορολογικών συντελεστών των κερδών στο 40%, κατάργηση φοροαπαλλαγών, φορολόγηση εκκλησιαστικής περιουσίας, περικοπή στρατιωτικών δαπανών κατά 50%, κλπ.). Στη συνέχεια και μόνο στη βάση των προηγούμενων θέτουμε ζητήματα που αφορούν την κρίση χρέους καθαυτή, όπως η αναδιαπραγμάτευσή του με όρους που να μη θίγουν τις συνθήκες διαβίωσης των εργαζομένων.


Ο Γιάννης Μηλιός διδάσκει πολιτική οικονομία στο ΕΜΠ

1. Στο ερώτημα επομένως τι παράγει η «ελληνική οικονομία» (ο ελληνικός καπιταλισμός) μπορεί να δοθεί μια εξαιρετικά σύντομη αλλά εξίσου ακριβής απάντηση: Παράγει ένα ακαθάριστο προϊόν 343 δισ. δολαρίων (2008), κατατασσόμενη στην 22η θέση από πλευράς επιπέδου ανάπτυξης (ΑΕΠ ανά κάτοικο) στον πλανήτη.


Σύνδεση με το άρθρο στην Αυγή

Friday, November 19, 2010

«Χωρίς τον πανικό που έσπειραν τα ΜΜΕ, η κυβέρνηση δε θα είχε καταφέρει να μετακυλήσει το βάρος της κρίσης στους πολίτες», David Mac Williams (οικονομολόγος αναφερόμενος στην κρίση της Ιρλανδίας).


Την Πέμπτη 18/11, πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση-διαμαρτυρία έξω από το Μέγαρο Μουσικής (Megaron Plus) . Τη συγκέντρωση έγινε την ώρα που εντός "Μεγάρου" διεξαγόταν η προγραμματισμένη εκδήλωση  “Τα Ευρωπαϊκά Μέσα Ενημέρωσης Απέναντι στην Κρίση», με αρκετούς ομιλητές μεταξύ των οποίων ο Τηλέμαχος Χυτήρης, η Μαριέττα Γιαννάκου, ο Γιάννης Πρετεντέρης, ο Τάσος Τέλογλου κ.ά..


Δημοσιεύουμε το κείμενο της Διακλαδικής Πρωτοβουλίας ΜΜΕ που επισημαίνει τον υστερικό τρομοκρατικό λόγο που επικρατεί στα ΜΜΕ, ως στρατηγική διαμόρφωσης ενός κλίματος.Ταυτόχρονα αναδεικνύεται και το ασφυκτικό καρτέλ ενημέρωσης που επικρατεί.

Η έμφαση στην στρατηγική του πανικού, από εργαζόμενους και ανέργους  στα ΜΜΕ, άραγε μήπως λειτουργήσει και ως καμπανάκι αφύπνησης σε όσους ανέξοδα  διαπραγματεύονται την κρίση ως Horror Game.  



Η ανακοίνωση:

«Χωρίς τον πανικό που έσπειραν τα ΜΜΕ, η κυβέρνηση δε θα είχε καταφέρει να μετακυλήσει το βάρος της κρίσης στους πολίτες», David Mac Williams (οικονομολόγος αναφερόμενος στην κρίση της Ιρλανδίας).


Αυτή η διαπίστωση όμως αν δεν έχει διασυνοριακή ισχύ, σίγουρα αποτυπώνει αυτό που διαδραματίζεται στα ελληνικά δελτία των 8. Τα ελληνικά ΜΜΕ στο σοκ που υφίσταται η ελληνική κοινωνία επιλέγουν αντί να ελέγξουν, να συγκαλύψουν, αντί να επιχειρηματολογήσουν, να παπαγαλίσουν, αντί να κρίνουν, να στοιχηθούν με την κυρίαρχη αντίληψη που έχει χρεοκοπήσει στην συνείδηση της κοινωνίας

Τα δελτία ειδήσεων μετατρέπονται σε δελτία απόψεων, όπου ακριβοπληρωμένοι δημοσιογράφοι σε απευθείας σύνδεση με τον Υπουργό (κυριολεκτικά εσχάτως) κουνούν με αυστηρότητα το δάχτυλο απέναντι στους δημοσίους υπαλλήλους των 1000 ευρώ. Ενώ οι κινητοποιήσεις των διάφορων κοινωνικών στρωμάτων βρίσκουν μια θέση στον τηλεοπτικό ήλιο μόνο στο βαθμό που εμπεριέχουν εκείνα τα θεαματικά στοιχεία της έντασης – απαραίτητα για την πλαισίωση μιας διατεταγμένης υπηρεσίας που δεν έγκειται σε τίποτα παραπάνω από την άνευ όρων και ορίων συκοφάντηση.

Η ενημέρωση σ’ αυτή την κρίσιμη καμπή χάνει οποιοδήποτε κοινωνικό έρεισμα , διαρρηγνύει βίαια τους δεσμούς της με πλατιά κοινωνικά στρώματα και προσδένεται όλο και πιο σφιχτά στο άρμα της πολιτικής εξουσίας. Αναπόφευκτα μοιράζεται το ίδιο πεπρωμένο, τον κίνδυνο να βουλιάξει μαζί της.

Εναλλακτική προοπτική στην τριγωνομετρία πολιτική εξουσία – ΜΜΕ – οικονομικά συμφέροντα είναι η άλλη εικόνα, ο άλλος λόγος, το άλλο γραπτό. Των συλλογικών αποφάσεων, των μαχητικών και μάχιμων ρεπορτάζ, της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας που αναδεικνύει τις νέες κινήσεις, ιδέες και αντιλήψεις που δημιουργούνται στο κοινωνικό σώμα , αμφισβητεί τους εκβιαστικούς μονόδρομους του Μνημονίου και συνδέεται με τους δρόμους της κοινωνικής δυσαρέσκειας. Ίσως να είναι και ο μοναδικός τρόπος ώστε « αυτή η φούσκα να σκάσει μ’ ένα κρότο και όχι μ’ ένα λυγμό».

Να ανοίξουμε ένα παράθυρο στην κοινωνία

Να ξαναπάρουμε την ενημέρωση στα χέρια μας.

Εδώ σύνδεση με την "Διακλαδική των ΜΜΕ"

Wednesday, November 17, 2010

Ανθολόγιο Τοπολογικών Αναλύσεων: Gatouleas , Κόκκινη Πιπεριά


Μετά τις εκλογές διάβασα πολλές αναλύσεις .Κυρίως όμως οι αναλύσεις αποτύπωσης καταμέτρησης των αποτελεσμάτων που φάνηκαν ελλιπείς. Κυρίως γιατί αντιλαμβάνονται την αποτύπωση στην απλή μαθηματική ανάλυση του 100 % , ή ως ένα ξύλινο μέτρο , στο οποίο κάποιος κόβει κομμάτια και τα συγκρίνει με το παρελθόν. Γίνεται και μια αποτύπωση της αποχής και μετά όλα ανασταθμίζονται.



Η πρόσληψη του πολιτικού παιγνιδιού ως μεταβαλλόμενο εμβαδόν ενός πολυγώνου, μου φαίνεται πιο αντιπροσωπευτική και στοιχειωδώς την  περιέγραψα εδώ. Ας συλλάβουμε την κατάσταση ως πολύγωνο τότε τα όλα τα στοιχεία του αλληλοσχετίζονται ανεξάρτητα από την γραμμική θέση, αλλά ταυτόχρονα το εμβαδόν του πολυγώνου δεν είναι σταθερό. Το εμβαδόν σημαίνει την πολιτική ένταση, την σημασία, την ιστορική ένταση των εκλογών . Και στο τοπολογικό σχήμα οι εκλογές έχουν διαφορετικό σχήμα, αλλά και διαφορετικό εμβαδόν σε κάθε ιστορική συγκυρία. Η τοπολογική σχηματοποίηση είναι διαφορετική στις δημοτικές του 2010, από ότι οι δημοτικές του 2006, από τις εθνικές του 2009 κλπ κλπ.


Προφανώς φαίνεται η σύλληψη λίγο αυθαίρετη, αλλά αν την δούμε με κατανόηση της πολιτικής μέσα από το Μπαντιουικό σχήμα της παράστασης- αναπαράστασης (1)(2) τότε ξέρουμε πως κάθε πολιτική συγκυρία αναδεικνύει άνισα ή αποσιωπά ολικά ή ακόμα αντιπροσωπεύει ανύπαρκτα στοιχεία της κοινωνικής πραγματικότητας κάθε φορά . Η ίδια η αναπαράσταση της κοινωνίας μέσω εκλογών , ως τέτοια ως ανα-παράσταση, έχει αυτήν την πολλαπλή λειτουργία. Οι εκλογές αναγκαστικά είναι επιμετρικές δράσεις, αναγκαστικά αριθμοποιούν κοινωνικές σχέσεις, τις οποίες «φορμάρουν» σε αριθμούς. Έτσι κοινωνικές λειτουργίες εξαφανίζονται, ή δημιουργούνται αριθμητικά δεδομένα που δεν αντιστοιχούν πουθενά. Τα τοπολογικά σχήματα είναι πιο αντιπροσωπευτικά από τα γραμμικά για λόγους μαθηματικής επάρκειας. Η τοπολογία είναι πιο λειτουργική από την απλή άλγεβρα.


Αν δούμε τις εκλογές τοπολογικά τότε, έχουν σημασία οι αναλύσεις που αναδεικνύουν όχι μόνο τα ποσοστά και τα εκλογικά φαινόμενα , αλλά προσπαθούν να τα καταλάβουν στην ολική συσχέτιση της συγκυρίας.


Περιδιαβάζοντας τα ιστολόγια βρήκα δυο θαυμάσιες αναρτήσεις, που παρότι εκκινούν από δημόσια κατατιθέμενες διαφορετικές θέσεις, προσπαθούν να κατανοήσουν τα αποτελέσματα με ένα δυναμικό παραγωγικό περιστροφικό τρόπο.


Τις παραθέτω αυτούσιες ως προσπάθειες μιας παραγωγικής σκέψης που δεν βολεύεται στα τετριμμένα


Από την προσκείμενη στο ΔΗΑΡΙ Κόκκινη Πιπεριά και από τον «Ανταρσυακό» Gatoulea. Και οι δύο αποδεικνύουν πως εντός αριστεράς δεν μετράει το «που» αλλά κυρίως το «πως» .Και μεταξύ μας υπό το πρόσχημα ενός αριστερού «που» κυκλοφορούν ιστολογικά φρικαλέα «πως»


Στην "Πιπεριά"  μου αρέσει η απενοχοποιημένη προσέγγιση της αποχής, γιατί τελικά δεν υπάρχει αποχή ως απουσία ως αφωνία ως κενό, αλλά αποχή «εν γνώσει των συνεπειών» και άρα οι απέχοντες μας έδωσαν και μια αρνητική «εξουσιοδότηση». Αρνητική μεν αλλά εξουσιοδότηση δε. Και ο Red Pepper τα αναλύει μια χαρά.


Στον Gatoulea μου αρέσει η καίρια υπόμνηση πως δεν έχουν σημασία τα σχετικά ποσοστά εντός αριστεράς, αλλά η αποτίμηση της σχέσης των μερίδων εντός αριστεράς. Η γνωμάτευση του Gatoulea περί ρήξεως των μερίδων δεν με βρίσκει σύμφωνο , αλλά υπερθεματίζω στον προβληματισμό. Εντός αριστεράς δεν μπορούν να ευδοκιμούν πρωτοδιεθνιστικές αντιλήψεις ανακάλυψης μιας υποτιθέμενης «συνέπειας» και μετά μια αλγεβρική ενδο-αριστερή έριδα μηδενικού αθροίσματος, αλλά να αναζητηθούν να αναλυθούν οι δυναμικές σχέσεις υφιστάμενων ρευμάτων που δεν αξιολογούνται με το προβληματικό μεθοδολογικά κριτήριο της «συνέπειας». Ακόμη ο Gatouleas δείχνει να έχει μια βαθύτερη κατανόηση των πολιτιστικών πολιτισμικών παραμέτρων της πολιτικής αποτύπωσης στον Πειραιά. Να πω την αμαρτία μου , μου διαψεύδει την εικόνα που έχω πως ο «αντικαπιταλιστικός» χώρος διακρίνεται από ένα οικονομισμό.


Καλή Ανάγνωση


(1) Being & Event (p 81-111)


(2) Metapolitics (p 141-152)


Gatouleas:Για το «πρασίνισμα» του χάρτη


Το «πρασίνισμα» των δύο κεντρικών δήμων Αθήνας και Θεσσαλονίκης (και, γενικά, του “χάρτη”) κόντρα στη ΝΔ, δεν είναι τίποτα άλλο από αυτό που είχα περιγράψει και την περασμένη εβδομάδα:

Η νεοφιλελεύθερη και φιλο-ιμπεριαλιστική σοσιαλδημοκρατία του ΠΑΣΟΚ, παραμένει ο κεντρικός «παίχτης» και εκφραστής του κεφαλαίου.

Αυτό που έγινε ακόμα πιο ξεκάθαρο είναι, πως το ΠΑΣΟΚ καθορίζει το πολιτικό πλαίσιο όλου του χώρου από την Κεντροαριστερά του Κουβέλη, διαπερνά τη δεξιά της Μπακογιάννη και βρίσκει ερείσματα μέχρι την άκρα δεξιά του ΛΑΟΣ. Χωρίς τις αμφίπλευρες διευρύνσεις – στηρίγματα από αυτούς τους χώρους η μάχη των εκλογών δεν θα μπορούσε να κερδηθεί. Γενικεύοντας, το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να προχωρήσει στην επέκταση της αστικής αντεπίθεσης χωρίς παπαγαλάκια, χωρίς αριστερά και δεξιά δεκανίκια.

Κι αν η ΝΔ αποδέχεται το συμπληρωματικό της ρόλο, αυτό που έχουμε είναι την ενδυνάμωση όλων των απόψεων και ταχτικών της αριστεράς.

Από το ΔΗΑΡΙ ως την ΑΝΤΑΡΣΥΑ όλοι μπορούν να επικαλεστούν νίκες και επιτυχίες. Είναι προφανές, πως δεν υπάρχει ούτε «το τέλος της κεντροαριστεράς», ούτε ο «μπολσεβικισμός» – που τόσο τρέμουν Γεωργιάδηδες και Ψαριανοί – βρίσκονται εκτός πλαισίου.

Πράγματι, κανένας απ’ όλους δεν μπορεί να επικαλεστεί την αδιαμφισβήτητη κυριαρχία του μέσα στην αριστερά. Μόνο μία αποτυχία έχουμε… Το στοίχημα του ΣΥΡΙΖΑ ως συνάντηση της αντικαπιταλιστικής με τη μεταρρυθμιστική αριστερά. Αν το 2007 ήταν «της μόδας» και ο κόσμος πριμοδοτούσε το όραμα της ενιαίας αριστεράς, πλέον αυτό ανήκει μόνο σε ιδεολογικές αναζητήσεις. Πλέον δεν πριμοδοτούνται οι απόψεις του «νέου ΕΑΜ» ή “νέας ΕΔΑ”, αλλά της «ξεκάθαρης» και ντόμπρας στάσης… είτε στην κεντροαριστερά είτε στον αντικαπιταλισμό.


Όλα, λοιπόν, θα κριθούν το επόμενο διάστημα… Όμως το ερώτημα, πάντως, που με απασχολεί είναι για το αν υπάρχει χώρος για την ίδρυση ενός αντικαπιταλιστικού κόμματος που θα εισβάλλει σε υπαρκτά μεγέθη στην πολιτική σκηνή.

Γενικά και στο αφηρημένο ιστορικό μέλλον, προφανώς ναι.. Μέσα σε 5 – 10 – 50 χρόνια, μάλλον θα προκύψει… Υπάρχει, όμως, η ηγεσία που θα αντιληφθεί την ευκαιρία που παρουσιάζεται ΣΗΜΕΡΑ; Ένας χώρος που θα έχει ΩΣ ΑΦΕΤΗΡΙΑ το 2 + 2 ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ – ΜΕΤΩΠΟΥ, δίνει ένα μήνυμα που θα αγγίξει πολύ ευρύτερες μάζες.. Ήδη ο όμιλος Λαμπράκη έχει αρχίσει μια υπόγεια επίθεση[1] σε αυτό το όραμα, σκαλίζοντας ιστορίες 20 χρόνων.. Κάτι τους φοβίζει , μάλλον..

Για την ήττα του Μίχα

Ο Μίχας έχασε την δημαρχία στον Πειραιά με ένας αυτοκτονικό τρόπο…. Την ώρα που οι αντίστοιχοι υποψήφιοι σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη άνοιγαν μέτωπο με το βρώμικο καθεστώς των ρατσιστών μπάτσων και παπάδων της πόλης τους, αυτός αναλωνόταν σε ηγεμονικές ίντριγκες μέσα στο ίδιο του το κόμμα.

Όταν θέλεις να κερδίσεις τη διαχείριση ενός μεγάλου δήμου δεν αποδομείς τον Φασούλα και τα καπετανάτα του ΠΑΣΟΚ στην πόλη, δεν ανοίγεις υπερφίαλες κόντρες με τον Χατζηνικολάου, μεταφέροντας τη συζήτηση από την «κοινωνία» στην εσωκομματική ίντριγκα. Αντίθετα, «ανοίγεις» τις συμμαχίες σου φέρνοντας στο προσκήνιο τους αγώνες ενάντια στην Cosco, τα πρόστιμα στις παράνομες πέργκολες και επεκτάσεις των βασιλικών γάμων, υψώνοντας το ανάστημα σου στα βρώμικα τρίγωνα της νύχτας που χαράζουν την χωροταξία της πόλης.

Ο Μίχας έδωσε τη μάχη σαν βαθύ, αδιάλλακτο ΠΑΣΟΚ και μαυρίστηκε, χάνοντας το δήμο από ένα περαστικό ακροδεξιό της ΝΔ που έψαχνε άλλο υποψήφιο της ΝΔ μέχρι πριν από ένα μήνα και μόνο του σκοπό είχε ήταν να νικήσει τον Μαντούβαλο. Η πιο εύκολη νίκη μετατράπηκε σε μια απίστευτη και απρόσμενη ήττα.

Οι αριστεροί «μετανάστες» του Πειραιά


Στον Πειραιά έχουμε μια ιδιαίτερη κατηγορία αριστερών πολιτών..


Κατοικούν στον Πειραιά, ίσως δουλεύουν και στον Πειραιά αλλά «ζούνε» Αθήνα… Αηδιασμένοι από το μικροαστικό και σκυλάδικο «πολιτισμό» της πόλης μας, επιλέγουν να απέχουν από τα κοινά…


Έτσι πάνε σινεμά Αθήνα, ψωνίζουν βιβλία από την Αθήνα, πάνε για ποτό ή ταβέρνα Αθήνα… Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα και το πολιτικό τους «φίλτρο» καθορίζεται από συζητήσεις των Εξαρχείων.


Αυτοί οι σύντροφοι γνωρίζουν την «άθλια δημαρχία του Κακλαμάνη», το βρώμικο καθεστώς Ψωμιάδη και εκκλησίας στη Θεσσαλονίκη αλλά και το ναζί Καζάκο στου Ζωγράφου, τα παραλειπόμενα των αριστερών δημάρχων σε Πετρούπολη και Ελληνικό, αλλά δε σκαμπάζουν γρι από τον Πειραιά.


Γι’ αυτούς ο Γκιουλέκας φαντάζει πιο ακροδεξιός από τον ξάδερφο του αρχηγού της Χρυσής Αυγής Μιχαλολιάκο, και γι` αυτό πρέπει να μαυριστεί.


Γι’ αυτούς ο Μίχας είναι λαμόγιο που πρέπει να μαυριστεί, λες και ο Μπόλαρης και ο Μπουτάρης που ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ στη Θεσσαλονίκη είναι άδολοι και αγνοί αγωνιστές της αριστεράς.


Γι’ αυτούς δεν υπάρχει παρακράτος της μητρόπολης Πειραιά που έχει τα μισά ακίνητα Πειραιά χτίζοντας και εκκλησίες τη μία απέναντι από την άλλη, καταπατώντας πάρκα.


Γι’ αυτούς δεν υπάρχει τραμπούκικο παρακράτος στον Πειραιά, λες και οι επιθέσεις που είχαν δεχτεί Αλφιέρη και Μπελαβίλας[2] για τις υποθέσεις του Κονώνειου τείχους[3] και της Μαρίνα Ζέας[4] δεν ήταν από τη δημαρχία Αγραπίδη αλλά από «αυθόρμητους» πολίτες.


Γι’ αυτά και γι’ αυτά, θα φάμε στη μάπα Χριστουγεννιάτικες ρεβεγιόν Σκυλιτσικού[5] γκλάμουρ, και καμιά καμπάνια εκκαθάρισης του πεζόδρομου από τους μετανάστες για να παρουσιάσει έργο στους συντηρητικούς μικροαστούς του κέντρου.


Καλώς τον δεχτήκαμε…

Για την αποχή και το άκυρο

Καταλαβαίνω απόλυτα την πάγια θέση για αποχή και άκυρο. Είναι ένα φόκους εκτός εκλογών το οποίο το αποδέχομαι πλήρως και με συντροφικό τρόπο. Εξ άλλου υπάρχουν πολλοί καθημερινοί κοινωνικοί αγώνες για να διαπιστώσουμε αν υπάρχει «καθεστωτισμός» από κάποια πλευρά ή όχι.

Καταλαβαίνω, επίσης, και την αυθόρμητη αποχή και άκυρο. Μια στάση αηδίας και απαξίωσης των υπαρκτών πολιτικών απαντήσεων. Πρέπει να κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι για να αποκτήσει η αριστερά, ξανά, αίγλη έξω από το παραδοσιακό κοινό της, ώστε να «κερδίζει» με θετικό τρόπο τον απογοητευμένο ΠΑΣΟΚο.

Καταλαβαίνω, πάλι, και μια στάση όπως του Ρούση[6] από ένα αριστερό κοινό, να θέλει να «τιμωρήσει» ΚΑΙ την αριστερά για τη μαλθακότητα, την ασάφεια του λόγου της και την παντελή έλλειψη σχέδιου.

Ανάθεμα, πάντως, κι αν μπορώ να καταλάβω το πολιτικό σκεπτικό συντρόφων που ψήφισαν άκυρο στον 1ο γύρο αλλά Μπουτάρη ή Καμίνη στον 2ο. Αν αυτό εντάσσεται στο «παίξιμο» και στο «θόλωμα» της αριστεράς, πάω πάσο. Τα έχουμε χαμένα και κάνουμε «ότι μας φωτίσει» ανάλογα πως ξυπνήσαμε τι πρωί.. Κι αυτό κατανοητό.

Αλλά, ρε γαμώτι, η ανάγκη να «φύγει» ο Κακλαμάνης και ο Γκιουλεκας δεν υπήρχε και στον 1ο γύρο; Μια ψήφο σε οποιοδήποτε σχηματισμό της αριστεράς την πρώτη Κυριακή, δεν θα διευκόλυνε την εκδίωξη τους;

Γι’ αυτό πρέπει να αρχίσει να ανασυντάσσεται με οργανωμένο τρόπο η πολιτική συζήτηση…

Να αρχίσουμε να κόβουμε τα ψυχοφάρμακα…

________________________________________

[1] Ο άγνωστος πόλεμος των πρώην συντρόφων. ΤΟ ΒΗΜΑ 14/11/2010

[2] Δίκη για τα αυθαίρετα της Μαρίνας Ζέας

[3] Δήμος κατά ΣτΕ και υπέρ αυθαιρεσίας. Ελευθεροτυπία 11/7/2006

[4] Και η νομαρχία Πειραιά κατά των έργων στη Ζέα. Ελευθεροτυπία 7/5/2004

[5] Ο χουντικός δήμαρχος Σκυλίτσης με τα πλωτά σιντριβάνια και τους ουρανοξύστες, είναι ιστορικό κέντρο αναφοράς και «όραμα» για το μικροαστικό – δεξιό κοινό του Πειραιά. Στην κηδεία του παρέστησαν ο πρώην και ο νυν Δήμαρχος της ΝΔ, Αγραπίδης και Μιχαλολιάκος και ο μητροπολίτης Πειραιά.

[6] Προς αριστερούς αναποφάσιστους. Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 7/11/2010

Κόκκινη Πιπεριά: Το παραμύθι της αποχής και το... ΚΚΕ (μ-λ)



Ως αριστερός έχω με απέχθεια (ναι απέχθεια...) για την αποχή από την εκλογική διαδικασία. Ισως επειδή θεωρώ ότι η αποχή που αποφάσισε ο Ζαχαριάδης στις εκλογές του 1946 ήταν η απαρχή των δεινών του ελληνικού αριστερού κινήματος στη πατρίδα μας. Στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές η αποχή ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Ποιοι όμως ήταν αυτοί που απείχαν; Είναι άραγε οπαδοί του ΚΚΕ (μ-λ); Δεν κάνω πλάκα. Μόνο η συγκεκριμένη οργάνωση της εξωκοινοβουλευτικής οργάνωσης καλούσε με καμπάνια σε αποχή από τις εκλογές. Μήπως είναι αναρχικοί & αντιεξουσιαστές; Γιατί οι αναρχικοί έχουν ως άποψη την αποχή από τις εκλογικές διαδικασίες. Μάλλον απίθανο ξαφνικά το 50% του ελληνικού λαού να ασπάστηκαν τις απόψεις του Μπακούνιν, του Μαλατέστα και του Ντουρούτι. Προφανώς πολίτες με αντισυστημικές ιδεολογικές απόψεις έκαναν αποχή. Διαφωνούν με τις εκλογές, τις θεωρών απάτη και πολύ καλά έκαναν, για τις απόψεις τους, που απείχαν από τις εκλογικες διαδικασίες.

Ομως η συντριπτική πλειοψηφία όλων όσοι απείχαν από τις αυτοδιοικητικές εκλογές ήταν οι ίδιοι που στις προηγούμενες εκλόγες ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ & ΝΔ. Αυτοί και τα παιδιά τους. ξαφνικά ανακάλυψαν ότι το πολιτικό σύστηξμα (sic) τους εξαπατά, τους κοροϊδεύει. Μπα; Αλήθεια; Τόσα χρόνια που στήριζαν, με τη ψήφο τους, αυτό το σύστημα ήταν καλά;


Πολύ θα ήθελα η αποχή αυτή να ήταν μαι συνειδητή πολιτική πράξη. Ομως δεν είναι. Είναι πράξη χαβαλέ, αδιαφορίας και ωχαδερφισμού. Πράξη ενός κακομαθημένου λαού που επειδή ήρθε η στιγμή αρκετοί (ίσως και πολλοί...) να ξεβολευτούν αποφάσισαν να "τιμωρήσουν" τα κόμματα που τόσα χρόνια τους βόλευε.

Δεν με ενοχλεί καθόλου που οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες εξελέγησαν με μικρή συμμετοχή, καθόλου δεν με ενοχλεί. Το αντίθετο μπορώ να σας πω. Τόσα χρόνια που ο "λαός" συμμετείχε έβγαιναν δήμαρχοι οι Αβραμόπουλοι και οι Παπαγεωργόπουλοι. Τώρα ψήφισαν μόνο αυτοί που πραγματικά ενδιαφέρονται για τις πόλεις και τις περιφέρειες. Γι' αυτό και άλλαξαν τα πράγματα στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη, τη Πάτρα.

Καλό το παραμύθι της αποχής, βολεύει τα τηλεοπτικά πάνελ όπου κανείς δεν συζητάει την ουσία αλλά την εικόνα. Ομως όπως όλα τα "ψεύτικα" παραμύθια έτσι και αυτό της αποχής δεν έχει... δράκο!!!

Συνδέσεις
Gatouleas
Kόκκινη Πιπεριά

Tuesday, November 16, 2010

Μια τοπολογία της συγκυρίας:Ένα πεντάγωνο

Σε παράπλευρη ανάρτηση είχαμε δημοσιοποιήσει τις προτιμήσεις μας για τις εκλογές


Μάλλον «σχίσαμε»

«Πήραμε» που τους δήμους που «κτυπήσαμε» : Αθήνα με την δεύτερη επιλογή μας, Θεσσαλονίκη, Νίκαια.

Ταυτόχρονα στον Κορυδαλλό το Πάμε Αλλιώς έκανε θριαμβευτική είσοδο με δύο συμβούλους, στον Πειραιά το σχήμα επέπλευσε μετά από ένα τόσο τραγικό γεγονός ενός θανάτου, και στο Χαλάνδρι η Αντίσταση έφτασε το 11 %. Στην περιφέρεια ο Ψαριανός κατέγραψε ένα αξιοπρεπές ποσοστό και στην Κορινθία η Ανταρσία επιβεβαίωσε μια παρουσία ελπιδοφόρα για το μέλλον.

Πέρα από τις ατομικές προτιμήσεις ας δούμε και τα γενικά

Για τις περιπτώσεις των τριών μεγάλων πόλεων δήμων που άλλαξαν Δήμαρχο είναι σαφές ότι το ρεύμα ενός «νοήμονος» εκσυγχρονισμού ,επικράτησε απέναντι σε στο σύμπλεγμα της δεξιάς καθυστέρησης, η οποία όμως επεκράτησε του κρατικοδίαιτου Πασόκ (Πειραιάς)

Η de facto υποστήριξη του Μπουτάρη από τους ψηφοφόρους του ΚΚΕ, και η δημόσια υποστήριξη του Καμίνη από μέρος του Σύριζα , ταυτόχρονα απέδειξαν την συνθετότητα του πολιτικού παιχνιδιού και την κατάρρευση όλων των αναλύσεων ,που στηρίζονται σε μοντέλα μηδενικού αθροίσματος. Ευτυχώς γιατί όπως πάμε στο τέλος θα μιλάμε μόνο με στο δυαδικό σύστημα ,Ναι Όχι, Δεξιά Αριστερά, Καπιταλισμός Αντικαπιταλισμός ,Μνημόνιο Αντιμνημόνιο κλπ . Δεν λέω καλό το δυαδικό σύστημα προσφέρεται για ευκολίες , αλλά είναι και βαρετό .

Η νίκη του Μπουτάρη δεν είναι ήττα της δεξιάς, είναι ήττα μιας συγκεκριμένης δεξιάς, και δεν είναι νίκη της κεντροαριστεράς, αλλά μιας συγκεκριμένης κεντροαριστεράς κλπ. Ο νικητής είναι ο συγκεκριμένος Μπουτάρης, στην συγκεκριμένη Θεσσαλονίκη του Ανθίμου κλπ.

Εν ολίγοις, τα αποτελέσματα είναι και μια νίκη του μερικού απέναντι στις γενικεύσεις, η κατίσχυση του τοπικού, του ειδικού , του χειρουργικού . Και κέρδισαν μόνο οι συνδυασμοί που στηρίχτηκαν σε μια προεργασία της περίπτωσης.

Είναι ενδεικτική η περίπτωση του ΚΚΕ. Στοχεύοντας στην ομογενοποίηση μιας καθολικής παρουσίας, έχασε όλα τα ερείσματα σε Δήμους, αυτοικανοποιήθηκε από την τυπική ψήφο δυσαρέσκειας καταφέρνοντας μια καινοφανή νίκη απόσυρσης από παντού. Ακόμη ο Συριζα κέρδισε Δήμους μόνο εκεί που συμπορεύτηκε με τους «δεξιούς» της Δημαρ. Το Πασοκ επαίρεται για νίκες εκεί που δεν συμπεριφέρθηκε «Πασοκτζίδικα», και η ΝΔ κέρδισε μόνο όταν είχε απέναντι της το Πασόκ των κρατικών πόρων .Με κάποιο τρόπο όλοι κέρδισαν μόνο όταν δεν ήταν ακριβώς αυτό που είναι.

Με μια έννοια, οι δημοτικές αυτές αναδεικνύουν μια έμμεση θραύση των τυπικών γραμμικών ταξινομήσεων, και αυτό προκαλεί άγχος σε όσους θέλουν να έχουν σχέση με την πραγματικότητα.

Με αυστηρά αυτοδιοικητικά κριτήρια έχουμε μια πραγματική αλλαγή. Ο «φυτευτός» από το κόμμα Δήμαρχος αρχίζει να φθίνει, και επικρατεί ο σχετικά αυτόνομος. Μόνο όσοι συστηματικά προώθησαν αυτήν την αυτοδιοικητική διάσταση μπορούν να είναι δικαιωμένοι και αυτοί είναι κυρίως το ΔΗΑΡΙ. Σε επίπεδο στελέχωσης των Δήμων ανέρχεται καθαρά σε τρίτη δύναμη σε κεντρικό επίπεδο , πολλαπλάσια από την γενική εκλογική δυναμική, και σαφώς η πρώτη αυτοδιοικητική δύναμη της αριστεράς, μακράν από τον Συν Συριζα.

Μια τοπολογία της συγκυρίας , ένα πεντάγωνο

Τα αποτελέσματα λοιπόν είναι πονοκέφαλος σε όσους αναλύουν την πολιτική σκηνή ως ένα κορδόνι μια άκρη την Χρυσή Αυγή και την άλλη άκρη τους Αναρχοαυτόνομους. Το γραμμικό αυτό ερμηνευτικό σχήμα δεν «δουλεύει» ως αναλυτικό εργαλείο για πολλούς και διάφορους λόγους.

Πρώτον το μήκος του «κορδονιού» δεν είναι σταθερό, αλλά αυξομειώνεται καθώς δεν μπορεί να συλλάβει την αποχή ως μετρήσιμο μέγεθος, και δεύτερον στην πόλωση δεξιά αριστερά, αύξηση των κομματιών της αριστεράς, συνεπάγεται ανακατατάξεις εντός των άλλων κομματιών του κορδονιού. Δεν αμφισβητώ την υπαρκτή πόλωση δεξιά κέντρο αριστερά , που είναι πολιτική ,αλλά την ερμηνευτική ικανότητα της γραμμικής αυτής τακτοποίησης. Αν ακολουθηθεί η γραμμική ανάλυση ποτέ δεν θα υπάρξει κατανόησης αλλαγής γιατί αν πχ. συνολικά η αριστερά ενισχυθεί, και ταυτόχρονα ενισχυθεί η άκρα δεξιά ποιο είναι το τελικό συμπέρασμα;

Θα μπορούσα να αναφέρω και δεκάδες υποπεριπτώσεις όπου η θεωρία του κορδονιού δεν λειτουργεί ως ερμηνευτικό εργαλείο.

Για την ανάλυση των εκλογών ας προσπαθήσουμε να χρησιμοποιήσουμε ένα πιο σύνθετο γεωμετρικό σχήμα το πολύγωνο του οποίου όλες οι άκρες είναι συνδεδεμένες με άλλες και όλες αλληλοεπηρεάζουν το εμβαδόν την επιφάνεια του πολυγώνου. Η έμπνευση προέρχεται από μια σειρά αναφορές που καταθέτω στο ΥΣ.

Ας φανταστούμε λοιπόν ένα πεντάγωνο όπως αυτό της εικόνας, του οποίου οι γωνίες αντιστοιχούν σε ταξινομικά ανόμοια πράγματα, που ωστόσο διαμορφώνουν την πραγματικότητα. Το πεντάγωνο της ανάλυσης μας αποτελείται από ένα κοινωνικό ρεύμα, δύο διακριτά κομματικά ρεύματα, μια θεσμική οντότητα, και ένα δυνητικό γεγονός.

Συγκεκριμένα

Η συγκυρία διαμορφώνεται από τους πόλους

1.-Το «νοήμονα εκσυγχρονισμό» (ΝΕ)

Είναι το κοινωνικό ρεύμα των μικρομεσαίων στρωμάτων με το υψηλό μορφωτικό κεφάλαιο, τις φθίνουσες αμοιβές, την αγωνία του μέλλοντος που δεν μετατρέπεται σε φοβία, την κοινωνική ευαισθησία για τις πληβειακές μάζες της πολιτιστικής κατάρρευσης που δεν γίνεται συντεχνιακή ιδιοτέλεια, της πολιτικής έκφρασης που δεν γίνεται μανιέρα, και κατάφερε να ανασυγκροτηθεί. Τοπολογικά είναι περίπου το ίδιο ρεύμα που συγκρότησε μια «αριστερή» πλατφόρμα υποστήριξης του Σημιτικού εκσυγχρονισμού, και εξαπατήθηκε από τις Πασοκοτραφείς συμμορίες που εκφράζονται συμβολικά από τις off shore του Τσοζατζόπουλου. Το αντιλαμβάνομαι και ως το ρεύμα που προσπαθεί να δει το μνημόνιο ως αποτέλεσμα παρά ως αίτιο μιας πορείας.

Το ρεύμα αυτό δεν είναι κομματικό είναι διακομματικό και διασχίζει μια σειρά από παρατάξεις και κόμματα, ωστόσο κωδικά συμβολικά εκφράστηκε στις περιπτώσεις των Μπουτάρη, Καμίνη. Δεν είναι κομματικό ρεύμα είναι ιδεολογικό.

2.- Ο «δεξιός λαϊκισμός » (ΔΛ)

Είναι το κομματικό ρεύμα της τρόικας Σαμαρά, Τράγκα , Ελ.Τύπου, που κινήθηκε στην πλατφόρμα του αντιμνημονίου. Το ρεύμα δομείται σε μια συντηρητική αποσιώπηση των αιτίων της κρίσης τις οποίες αποδίδει όλες στις υπαρκτές ανεπάρκειες του ΓΑΠ τους πρώτους μήνες της κυβέρνησης του. Δεν είναι αυθεντικό κοινωνικό ρεύμα όπως ο ΝΕ, αλλά περισσότερο μια συγκυριακή κομματική επιλογή του Σαμαρά που καθοδηγεί ένα εκλογικό ακροατήριο παρά μια αυθεντική κοινωνική έκφραση.

3.-Ο «αριστερός ιστορικισμός» (ΑΙ)

Όπως είδαμε η αριστερά κινήθηκε σε δυο χωριστές γραμμές , της «πετυχημένης απόσυρσης» του ΚΚΕ, και της «επιβίωσης» του Συριζα. Τα δύο ρεύματα έχουν γείωση με τα χειμαζόμενα στρώματα του πληθυσμού, και σταθερό πολιτικό ρεπερτόριο αλλά μάλλον συγκροτούν ένα πόλο με δυο εκφράσεις ,στην ουσία χωρίς εσωτερικό ανταγωνισμό. Χαρακτηριστικό του πόλου η αυτοκατανόηση της φάσης μέσω της αναδρομής στην ιστορία. Στον πόλο απουσιάζει μια ιδεολογική «κατασκευή» του μέλλοντος ,ενώ υπάρχει μια πολύ ενδελεχής ανάλυση του παρελθόντος. Η απουσία της κατανόησης ενός μεσοπρόθεσμου μέλλοντος εκφράζεται με την εκούσια απουσία του ΚΚΕ από όλους τους δήμους, και την προγραμματική αμηχανία στον Συριζα. Ο Αριστερός Ιστορικισμός επίσης είναι περισσότερο κομματικό ρεύμα , πολιτικής τεχνικής παρά κοινωνική έκφραση.

4.-Η «Κυβερνητική Αδράνεια» (ΚΑ)

Εδώ αναφερόμαστε στην κυβέρνηση με την στενή θεσμική έννοια, ας πούμε στο κράτος, στον ΓΑΠ. Αντιλαμβανόμαστε τον πόλο όχι ως κοινωνικό ή κομματικό ρεύμα ,αλλά ως μηχανισμό εξουσίας και διακυβέρνησης. Η ΚΑ έχει οικονομικούς περιορισμούς που επιβάλλονται από το μνημόνιο, τεχνικούς περιορισμούς που επιβάλλονται από την κρατική δομή, περιορισμούς από τις ικανότητες των στελεχών. Η ΚΑ δεν μπορεί να κάνει τα πάντα έστω και αν θέλει. Είναι το σημερινό κράτος , η σημερινή εξουσία που λειτουργεί με μια δομική αδράνεια.

5.-Το «Δυσδιάκριτο Συμβάν» (ΔΣ)

Τέλος υπάρχει και ένας πόλος ένα σημείο στην τοπολογία της συγκυρίας , που συγκροτείται ακριβώς από το άγνωστο δυναμικό της κοινωνίας που μπορεί ανά πάσα στιγμή ,να εκπλήξει τους πάντες. Είναι αυτό που δυνητικά υπάρχει ως απρόοπτο, ως έκρηξη του άρρητου , της αποχής , του ακατονόμαστου, του δυσδιάκριτου μελλοντικού. Δεν αναφέρομαι αναγκαστικά σε κάποιον «Δεκέμβρη» αλλά σε ένα αναπάντεχο , που θα εκλυθεί εκεί που κανείς δεν θα το περιμένει .Ας το ονομάσουμε «δυσδιάκριτο» ΔΣ

Κατά την γνώμη μου στο αμέσως μέλλον θα κινηθούμε σε ένα πεντάγωνο αλληλοεξάρτησης με τις πέντε γωνίες. Την κυβέρνηση αΚΑ, τον ΝΕ, τον ΔΛ και τον ΑΙ ,και το ΔΣ.

Προσλαμβάνω το παίγνιο των σε ένα πεντάγωνο όπου η κάθε γωνία συνδέεται με τις άλλες τέσσερεις ,και η κάθε μία «έλκει» ή «απωθεί» τις άλλες τέσσερεις. Περίεργο ίσως το σχήμα γιατί περιλαμβάνει ταξινομικά ανόμοια πράγματα, (ένα θεσμό την κυβέρνηση, ένα κοινωνικό ιδεολογικό ρεύμα ,δυο κομματικοπολιτικές αντιλήψεις , και έναν άγνωστο ) αλλά ας όψονται οι αναγνώσεις μας για την εφαρμογή των μαθηματικών του Cantor και του Grothendiek στην πολιτική που τελευταία απολαμβάνουμε (δες ΥΣ)

Έχουμε και λέμε

-Η ΚΑ θα αντλήσει νομιμοποίηση από τον ΝΕ ,θα θελήσει να στριμώξει τον ΔΛ, και να αντέξει στην πίεση του ΑΙ. Τι θα κάνει όμως αν εκλυθεί το ΔΣ;

-Ο ΔΛ είναι στριμωγμένος, αλλά φοβάται τον ΑΙ μην του πάρει την πελατεία, ενώ ο ΝΕ του προκαλεί αμηχανία. Η προσέγγιση με τον ΝΕ τον φέρνει κοντά με την ΚΑ, ενώ δεν γουστάρει ΔΣ με τίποτα.

-Ο ΑΙ τρέμει το ΔΣ όσο τίποτα. Πάνω που βρήκε ένα τρόπο με την πετυχημένη απόσυρση και την επιβίωση, βλέπει την Χρυσή Αυγή από την μια, τον ενισχυμένο ΝΕ από την άλλη, και τελικά θα παίξει άμυνα προσωρινά

- Ο ΝΕ ανασυγκροτήθηκε ,αλλά θα παραμείνει ευάλωτος από τους χειρισμούς της ΚΑ, που ελλείψει ενός κοινωνικού πλαισίου αναφοράς, θα προσπαθήσει να το οικειοποιηθεί ,ακριβώς στο σχήμα του ύστερου Σημιτισμού. Ο ΝΕ προφανώς θα γίνει σάντουιτς ανάμεσα στην ΚΑ από την μια και τους ΔΛ,ΑΙ,ΔΣ από την άλλη. Ο νικητής των εκλογών είναι δομικά ο πιο εύθραυστος.

- Το ΔΣ παραμονεύει. Μπορεί να στοχεύσει όποιον θέλει όποτε θέλει και αν θέλει. Έχει όμως δυναμικό. Οι απέχοντες οι ψηφοφόροι των ριζικών λύσεων , οι σιωπηλοί οι υφιστάμενοι την ανεργία , αλλά και οι απασχολούμενοι που δεν κατανοούν την συγκυρία είναι τροφοδότες μιας λάβας ,που είναι άγνωστο σε πιο ηφαίστειο θα εκτονωθεί.

Με αυτόν τον φορμαλισμό του πενταγώνου, αυτό που συμπεραίνω είναι ότι κανένας μα κανένας εκτός της ΚΑ δεν είναι σίγουρος. Η ελπίδα μου είναι ο ΝΕ να ξεφύγει από την οικειοποίηση της ΚΑ , ώστε να ξεμπλέξει την αριστερά από τον ιστορικισμό της, αλλιώς σύντροφοι ο ΔΛ ελλοχεύει και την φύση του ΔΣ κανείς δεν ξέρει.

ΥΣ Μια αναφορά για αναγνώστες με στοιχειώδη σχέση με μαθηματικά


Είναι γεγονός ότι τα μαθηματικά έχουν γνωρίσει μια πρωτοφανή εξέλιξη , που παραμένει πολλές φορές άγνωστη γιατί η επιστήμη αυτή είναι ίσως η πιο αφηρημένη. Η συνεισφορά των Cantor , Zermelo στην κατανόηση του απείρου, οι τοπολογικές θεωρίες του Grothendieck δημιουργούν όχι μόνο μαθηματικές έννοιες αλλά και νέους τρόπους θεώρησης της πραγματικότητας.


Όποιος έχει στοιχειώδη εξοικείωση με τα λογικά μαθηματικά και ενδιαφέρεται να γνωρίσει ιδιοφυείς τοπολογικές αναλύσεις μέσω διαγραμμάτων και μαθηματικού λογισμού , γεγονότων όπως , η μάχη στα Γαυγάμηλα, η Brasilia, η ιστορία των Ινδιάνων του Καναδά , τις διαδηλώσεις στο Παρίσι συνίστανται τα A.Badiou “Logic of Worlds” , S.Gillespie “The mathematics of Novelty”.


Πρόκειται για ιδιοφυές έργο που αναπτύσσεται στους χρόνους μας, έργο μιας αποστομωτικής πρωτοτυπίας, ενός εκκωφαντικού διανοητικού αντικονφορμισκμού. Όποιος ξέρει τα στοιχειώδη της θεωρίας συνόλων, και ενδιαφέρεται για την πολιτική και φιλοσοφία, μπορεί να δει κάτι που ούτε καν φαντάζεται σε πρωτοτυπία. Όλος ο κόσμος διατυπωμένος σε ένα αφηρημένο μαθηματικό φορμαλισμό! Είναι στιγμές που η ιδιοφυία είναι σχεδόν αφόρητη για μας τους κοινούς θνητούς…..

Thursday, November 11, 2010

Αγ. Παντελεήμονας Οσία Ξένη : Περιπέτειες ανυπακοής

                                                       

Τα αποτελέσματα με την Χρυσή Αυγή προφανώς έδωσαν ένα αναπάντεχο χρώμα στα αποτελέσματα. Σε όλα τα εκλογικά κέντρα μιας ευρύτερης περιοχής , το μαχητικό και δηλωμένο αντιφιλελεύθερο κομμάτι της άκρας δεξιάς, σημείωσε πρωτοφανή ποσοστά.

Στον αντίποδα σε ένα από τους μεγαλύτερους δήμους της χώρας ,με μια παράδοση στην Αριστερά πάνω από 60 χρόνια, το ΚΚΕ σε μια τρομερή άσκηση πολιτικής δεξιοτεχνίας αποσύρθηκε από το αξίωμα εθελοντικά, χωρίς να το πάρει χαμπάρι κανείς .Στο δήμο Νικαίας εδώ και μια τετραετία παίχτηκε μια τρομερή παρτίδα πόκερ, την οποία κέρδισε το ΚΚΕ, παραδίνοντας τον δήμο (τον μεγαλύτερο που είχε μια δεκαετία) και μαθήματα πολιτικής ευστροφίας τα οποία κάποτε θα διδάσκονται σε σεμινάριο.

Ο Άγιος Παντελεήμονας και η Οσία Ξένη αποτελούν συμβολικά το ριζικά νέο που προέκυψε στις δημοτικές εκλογές, και με τον γνωστό ειρωνικό τρόπο της ζωής οι δύο «καινοτομίες» συνδέονται με μια κοινή ιδιότητα. Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε ανάδυση της περιπλοκής που εμπεριέχει για την αριστερά η προσέγγιση της «αστικής νομιμότητας». Και στις δύο περιπτώσεις προβάλλουν δεδομένα για τα οποία φοβάμαι δεν έχουμε πολλές επεξεργασίες.

Ας δούμε τα γεγονότα.

Αν δούμε το ιντερνετικό ρεπορτάζ του Newsit , που πήρε συνεντεύξεις από ψηφοφόρους της ΧΑ, προκύπτει ότι η επιτυχία της οφείλεται στο γεγονός ότι πήρε το ποσοστό όχι γιατί δήλωσε πατριωτική, αλλά γιατί τελικά μέσω τραμπουκισμών διώχνει συστηματικά μετανάστες από την περιοχή. Η ΧΑ ως μαχητική πολιτική οργάνωση αμφισβήτησε κατ’ αρχάς την νομιμότητα και κατόπιν στοιχειώδεις κανόνες ανθρώπινης ανοχής ,και «καθάρισε» την περιοχή ξυλοφορτώνοντας τους μετανάστες. Οι ψηφοφόροι της επιβράβευσαν μια δράση και όχι μια ρητορεία.

Η ΧΑ κέρδισε γιατί έδρασε, και έδρασε παράνομα .

Ωστόσο η πολιτική νομιμοποίηση της παρανομίας της δεν είναι τόσο απλή. Ο Χρυσαυγίτης είναι πολιτικά στρατευμένος σε μια ριζική υπόθεση αμφισβήτησης των νόμων. Το περιεχόμενο της πολιτικής του είναι εθνοφυλετικό αλλά η μορφή ,η έκφραση της είναι ριζοσπαστική αμφισβητητική. Έχουμε μια απόρριψη του νόμου, η οποία όμως έχει χαρακτηριστικά «πίστης» «στράτευσης» και επιβεβαίωσης εκτός των ορίων. Η ΧΑ παρανομεί δικαιωμένη στο δικό της ιδεολογικό πλαίσιο, στο δικό της «τέλος της ιστορίας» .

Με βάση την ταξινόμηση την οποία ο Badiou τεκμηριώνει στο “Logic of Worlds” η ΧΑ δεν είναι αντιδραστική ,αλλά σκοταδιστική . Η διαφορά έχει την εξής έννοια

Αντιδραστικό είναι το υποκείμενο που αντιδρά άμεσα σε μια νέα πολιτική πρωτοβουλία που γίνεται στο όνομα της ισότητας. πχ Στην Γαλλική επανάσταση οι αντιδραστική «αντιδρούν» στο νέο καθεστώς που τεκμηριώνεται με βάση την ισότητα δικαιωμάτων.

Σκοταδιστικό είναι το υποκείμενο που αντιδρά σε πολιτικές πρωτοβουλίες ισότητας , έχοντας όμως ενσωματώσει επιλεκτικά προτάγματα και τεχνικές που έχουν ήδη εγγραφεί στην ιστορική διαδρομή. πχ ο Ναζισμός αναφέρεται σε ένα κόμμα σε μια επανάσταση σε μερικά προτάγματα ισότητας «υποκλέπτοντας» και ενσωματώνοντας στοιχεία της Λενινιστικής παράδοσης.

Ο αντιδραστικός είναι πρωτόγονος αρνητής του νέου, ο σκοταδιστής έχει ενσωματώσει στοιχεία της πρώτης σύγκρουσης στο ρεπερτόριο του.

Η ΧΑ λοιπόν είναι σκοταδιστική καθώς ο εθνοφυλετισμός της «φορμάρεται» σε ένα κοστούμι πολιτειακής και νομικής αμφισβήτησης που διακινείται από πολλές πλευρές της ριζοσπαστικής αριστεράς. Στο τυπικό ,εξωτερικό, φορμαλιστικό επίπεδο έχουμε ένα φαινόμενο του οποίου η συμβολική διάσταση ευρίσκεται στην κεντρική θέση που καταλαμβάνει στον δημόσιο λόγο ο C.Schmitt . Το έργο του ,κριτικό προς τον πολιτικό φιλελευθερισμό ,είναι αντικείμενο μελέτης από την αριστερά, παρότι ο ίδιος έχει ένα βιογραφικό και ιδεολογικό στίγμα το οποίο των κατατάσσει στην άκρα δεξιά πτέρυγα των κατηγορουμένων της δίκης της Νυρεμβέργης.

Η ΧΑ πήρε ψήφους όχι γιατί λέει Λιακοπουλικές ανοησίες, αλλά γιατί ανυπάκουε . Ανυπάκουε σε τυπικούς και ηθικούς νόμους και «καθάρισε» τις πλατείες.

Ωστόσο ενώ στην Κυψέλη κάποιοι είναι ανυπάκουοι , στην Κοκκινιά το κόμμα της ανυπακοής , ασκείται σε ασκήσεις ακριβείας και ευελιξίας.

Για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με τα της Β.Πειραιά, ο Μπενετάτος αναλαμβάνει τον Δήμο Νικαίας μετά από μια Πασοκική λαίλαπα η οποία συγκρίνεται μόνο με την Ολυμπιακή επί Λιάνη. Παραλαμβάνει μια κατάσταση με χρέη, συμβασιούχους, μέτριες υπηρεσίες καθαριότητας και πολλά προβλήματα. Αντί όμως να «ανοιχτεί» σε πρωτοβουλίες, αρκείται σε μια παθητική διαχείριση , η οποία με τον χρόνο παρουσιάζει τραγελαφικά χαρακτηριστικά. Πχ υπό το πρόσχημα ότι η ανακύκλωση είναι ιδιωτική εταιρεία ,αρνείται (!!) να βάλει μπλε κάδους με αποτέλεσμα τα προβλήματα καθαριότητας να μεγαλώσουν. Ταυτόχρονα η διαχείριση του γίνεται με το «γράμμα» του νόμου. Η εποχή Λογοθέτη με τις μπουλντόζες να ρίχνουν χωρίς έγκριση μάντρες είχε μείνει ανάμνηση.

Περίπου εδώ και δυο τρία χρόνια, ήταν φανερό: το ΚΚΕ δεν ήξερε τι να κάνει με τον Δήμο, και είχε μετανοήσει. Οργάνωσε λοιπόν μια έξοδο με ακρίβεια καλλιτεχνικού πατινάζ , την οποίαν μάλλον λίγοι κατάλαβαν, και ευθέως εννοώ ούτε τα φιλότιμα μέλη του. Σε άλλες εκλογές στην Νίκαια κατέφταναν πλήθη της Πανσπουδαστικής, οργανώσεις εργαζομένων, ναυτεργάτες, άλλες συνοικίες κλπ για να διασώσουν τον «κόκκινο» δήμο το 2010 ο Μπενετάτος έκανε εκστρατεία επιπέδου εσωτερικών εκλογών στην Λέσχη Φανατικών του Μουσακά ή στον ΟΦΜΤ (Όμιλος Φίλων Μογγολικής Τζαζ) . Καλά για το θεαθήναι εμφανίστηκε και η Αλέκα.

Η «ανυπακοή» έγινε διακριτική απόσυρση.

Είναι προφανές, πως το ΚΚΕ έχει μια μοναδική ικανότητα , να φοβερίζει τους αδαείς με διάφορες Heavy Metal θεωρίες περί Στάλιν ,Μπαρόκ υπερβολές περί ανυπακοής ,και επιλεγμένες δράσεις όπου ελέγχει σωματεία. Έχουμε επανειλημμένα γράψει ότι δεν υφίσταται κανένα θέμα Σταλινισμού , και η σχετική κουβέντα είναι περί όνου σκιάς. Ο αριστερός αντισταλινισμός είναι το ουσιαστικό πρόβλημα αλλά ας μην επεκταθούμε σήμερα. Η επαναστατική «ανυπακοή» του KKE είναι σαν τα φτερά και το μακιγιάζ των Kiss (φωτο)  σε συναυλία των 80’s. Οι αδαείς τα προσέχουν περισσότερο από την πολύ καλή μουσική τους. Το ΚΚΕ διακρίνεται από μια σωφροσύνη, μια εγκράτεια της οποίας τις ρίζες μπορούμε να ανιχνεύσουμε στα οδυνηρά αποτελέσματα του εμφύλιου. Η βαθύτερη λογική τουΚΚΕ είναι να εκφράσει την λαϊκή δυσφορία, χωρίς ρωγμές στο βιοτικό επίπεδο. Και στην Κοκκινιά λοιπόν κατάλαβαν ότι αν παρέμεναν δεν μπορούσαν να προσφέρουν τίποτα. Ως gentlemen παρέδωσαν τον μεγαλύτερο δήμο που είχαν τα τελευταία είκοσι χρόνια, γιατί η παραμονή τους εγκυμονούσε κινδύνους για όλους, και κυρίως για τους δημότες.

Ας ξαναπιάσουμε το νήμα με την Χρυσή Αυγή .

Το Μπαροκ παιχνίδι με την ρητορική της ανυπακοής όμως θέλει και θεατές εξασκημένους είτε στην ‘Όπερα είτε στο Heavy Metal. Θέλει κάποιον που να μπορεί να διακρίνει ότι πίσω από αυτήν την υπερβολική απλοϊκή φόρμα , κρύβεται κάτι πιο σύνθετο. Τι γίνεται όταν η ανυπακοή σπέρνεται σε ένα ακροατήριο που τα παίρνει τοις μετρητοίς; Σε μια κοινωνία της ανομίας ,των αυθαιρέτων και του τσαμπουκά;

Η ανυπακοή μετατρέπεται από ψευδοαπειλή ,όπως κατά βάθος θέλει το ΚΚΕ, σε πρακτική. Είναι άλλο να πετάμε και καμιά φοβέρα που και που, και άλλο να την υλοποιούμε.

Με την Χρυσή Αυγή δεν θα ξεμπερδέψουμε εύκολα.


‘Όχι γιατί απέκτησε εκπροσώπηση ,αλλά γιατί θέρισε εύκολα σε ένα χωράφι που πολλοί με ελαφριά καρδιά έσπειραν και λίπαναν με ευκολίες για την ανυπακοή, την «αστική νομιμότητα» κλπ. Είναι καλός ο C.Schmitt και η από αριστερά οικειοποίηση του όταν τον συζητάμε για να περάσει η ώρα ή να κάνουμε και κανένα paper ,αλλά όταν ο Μιχαλολιάκος παίρνει 5 % τότε καλό είναι να ξανασκεφτούμε τα ζητήματα της «τυπικής» δημοκρατίας.

Συνδέσεις

Ρεπορταζ Newsit : Γιατί ψηφισα Χρυσή Αυγή
Βίος και Πολιτεία :Carl_Schmitt
LLS : Για τον Σταλιν 1
LLS: Για τον Σταλιν 2

Tuesday, November 9, 2010

Πολιτικό Χρηματιστήριο. Τεχνική Ανάλυση


Δυο εκφράσεις που πάντα μου κάνουν εντύπωση ,και είναι κλισέ, είναι τα σχόλια που ακολουθούν την ανακοίνωση των εταιρικών αποτελεσμάτων στα μεγάλα χρηματιστήρια .


«Η μετοχή της εταιρείας ΧΥΖ έπεσε κατά 10 % γιατί τα κέρδη που ανακοίνωσε ήταν κατώτερα των προβλέψεων των αναλυτών» και «η μετοχή της εταιρείας ΖΧΥ ανέβηκε κατά 15 % γιατί οι ζημίες που ανακοίνωσε ήταν μικρότερες από τις προβλέψεις των αναλυτών».

Τα κέρδη ρίχνουν μετοχές όσο αντίστοιχα οι ζημίες τις ανεβάζουν γιατί τελικά σταθμίζονται σε σχέση με τις γνώμες των αναλυτών, δηλαδή με τις προσδοκίες για το μέλλον όπως αυτές τις κωδικοποιούν οι αναλυτές. Οι απόλυτες τιμές (συν πλην) αλλά και η φύση αυτών των τιμών (κέρδη ζημία) δεν παίζουν κανένα ρόλο τελικά, αλλά σημασία έχουν οι ενδείξεις που δείχνουν για το μέλλον.

Μετά τα χτεσινά αποτελέσματα , όπου οι πιο πολλοί κέρδισαν , νομίζω ότι τελικά αυτά καλό είναι να μην αποτιμηθούν στατικά ,αλλά στην δυναμική τους διάσταση , στην στάθμιση τους προς το μέλλον. Δηλαδή ας επιχειρήσουμε να τις δούμε ως μετοχές, τις οποίες θα αποτιμήσουμε ως τέτοιες με μοναδικό κριτήριο την πιθανή άνοδο τους από εδώ και πέρα.

Ανταρσύα : Η απαρχή μιας μεγάλης εκκίνησης. Σε αντίθεση με τα στερεότυπα , προέταξε τον πιο επεξεργασμένο αντικαπιταλιστικό λόγο από ποτέ. Οι παρεμβάσεις των Παπακωνσταντίνου, Δελαστίκ , Κουβελάκη ήταν αρκετά σύνθετες, με προσπάθεια μιας αγκύρωσης στην πραγματικότητα. Σύσταση «αγορά»

Χρυσή Αυγή: Αρχίζει ο κύκλος της διπλής παρουσίας της άκρας Δεξιάς, όπως συνέβη στην Γαλλία , την Αυστρία κλπ. Ο Λάος απέκτησε συγκάτοικο. Σύσταση «αγορά»

Μητρόπουλος: Σε δυο εβδομάδες ξαναγυρίσει στην δουλεία του , δηλαδή να διαφημίζει το γραφείο του δωρεάν στον Αυτιά. Άντε και καλές δουλειές. Εκτός χρηματιστηρίου

Αλαβάνος: Σε μερικές εβδομάδες θα διαρρεύσει στον Δρόμο ότι γράφει βιβλίο. Μετά από είκοσι χρόνια στα ρεστοράν του Στρασβούργου και των Βρυξελλών, τόσα χρόνια πρόεδρος κάτι αξιόλογο θα έχει να διηγηθεί. Σε παρακαλώ όχι αυτοβιογραφία , όχι μελό, όχι πολιτική. Κανένα κόμικ ίσως; Εκτός χρηματιστηρίου

Ψαριανός: Θα θυμάται το 3,85 % όπως το τελευταίο πρωτάθλημα της ΑΕΚ. Έχει δουλειά στην περιφέρεια για 4 χρόνια, αλλά για βουλευτής θα χρειαστεί νέες ιδέες. Θα έχει χάσει και μερικά κιλά καθώς θα τρέχει για το Δηάρι που έχει πλέον παρουσία σε πολλά δημοτικά συμβούλια. Ισως μόνο για επενδύσεις υψηλού ρίσκου

Αμιράς: Θα επιβάλει τις βερμούδες ως ένδυμα τηλεόρασης, και πρόκειται να τον μιμηθούν καμιά δεκαπενταριά σε όλη την Ελλάδα. Θα γιορτάζει την 7/11 για πολλά χρόνια, και ίσως ως βουλευτής των ΟΠ. Σύσταση «αγορά»

Παφίλης: Θα πάει να πάρει εντατικά μαθήματα από τον Μπενετάτο. Για όσους δεν ξέρουν την υπόθεση Μπενετάτου, δεν μπορούν να καταλάβουν τίποτα από ΚΚΕ. Ως γνωστόν το ΚΚΕ θέλει την μέγιστη δύναμη αρκεί να μην έχει ευθύνη για τίποτα , και οι αναλύσεις μας λένε ότι το 2010 έφτασε στο μέγιστο δυνατό που το ίδιο επιτρέπει στον εαυτό του. Σύσταση «πώληση»

Καρατζαφέρης: Θα πάρει το βραβείο καιροσκοπισμού, και θα παχύνει μερικά κιλά, από το άγχος του Μιχαλολιάκου και του Βορίδη. Το 2010 σήμανε την σταδιακή εξασθένιση. Σύσταση «πώληση»

Τσίπρας: Από το 2010 άρχισε να μετράει άσπρες τρίχες .Μα ποιος του είχε κρύψει πως ο σωστός Μητρόπουλος ήταν ο Τάσος; Ωστόσο κρατήθηκε συνολικά σε ανεκτά επίπεδα. Σύσταση «διακράτηση» μικρού ποσοστού

Δημαράς: Τα ίχνη του αγνοούνται. Κάποιος τον είδε να κάνει εκπομπές με τον Χαρδαβέλα στο Alter με ιπτάμενους δίσκους και ψηφοφόρους. Σύσταση «πώληση»

ΓΑΠ: Από το 2010 άρχισε να χαρτοπαίζει και να χάνει. Του έπιασε μια μπλόφα και από τότε νομίζει ότι πιάνει πάντα. Παραμένει στα βαριά χαρτιά. Σύσταση «διακράτηση»


Σαμαράς: Λαικίζει επικίνδυνα, προσπαθεί να φτιάξει ένα προφίλ βαλκάνιου Σαρκοζύ. Παραμένει στα βαριά χαρτιά. Σύσταση «αγορά»

Δήμαρχος Αθήνας: Όποιος και να βγει θα έχει μόνο προβλήματα. Σύσταση «πώληση»

Δήμαρχος Πειραιά: Όποιος και να βγει θα βρεθεί εκτός χρηματιστηρίου.

Μπουτάρης: Αν κερδίσει θα παίξει μεγάλο ρόλο, ευρύτερα. Παππούς με σκουλαρίκι είναι ωραίο look.Μόνο αν κερδίσει «αγορά», αν χάσει εκτός χρηματιστηρίου

Ντόρα: Με 50 % αποχή προσπαθεί να κάνει κόμμα; Επιλογή μόνο για υψηλό ρίσκο. Σύσταση πολύ μικρή «διακράτηση» , οι συντηρητικοί να πωλήσουν αμέσως.

Βορίδης: θα είναι μέσα σε όλες τις εξελίξεις ,και φαίνεται να τον αγαπάνε οι καναλάρχες . «Αγορά»


Περιφερειάρχης Αττικής: Όποιος και να βγει , θα έχει δουλεία και ρόλο και πολλά λεφτά. Σύσταση «αγορά»

Αρναουτάκης: Περιφερειάρχης Κρήτης σημαίνει διοικητής περιφέρειας με μεγάλες προοπτικές .Αν αυτονομηθεί ενεργειακά θα ακούσουμε τρελές ιστορίες με περίεργες σημαίες. Αγοράστε αν ψάχνετε ευκαιρίες.

Ψωμιάδης: Αν βγει ο Μπουτάρης , «αγορά», γιατί το τζέρτζελο τον ευνοεί. Αν βγει ο Γκιουλέκας «πώληση»

Αυτη είναι η ανάλυση μας,και τώρα δημιουργήστε το χαρτοφυλάκιο ανάλογα με το επενδυτικό ορίζοντα και προφιλ

Friday, November 5, 2010

H μονομανία των διλημμάτων

Μερικές ώρες πριν τις δημοτικές εκλογές , είναι σαφές ότι μπροστά από τον κίνδυνο μιας εκλογικής συντριβής ο ΓΑΠ υιοθέτησε την λαϊκιστική εύπεπτη ατζέντα του μνημονίου. Αποτέλεσμα άνοδος των spreads, διάλυση της πολιτικής. Η κλασσική φόρμουλα της ανάδειξης ενός θεμελιακού διλήμματος , τελικά δεν λειτούργησε. Γιατί κανένας μα κανένας μνημονιακός ή αντιμνημονιακός δεν μπορεί να δώσει ένα ακριβή ορισμό ,μαθηματικά μετρήσιμο της νίκης ή ήττας.



Ενώ οι εκλογές είναι μοναδική ένδειξη δυσφορίας, και ήταν μοναδική ευκαιρία να καταδειχθεί αυτή μέσω μιας ήττας των Πασοκικών επιλογών ο δεξιός λαϊκισμός έκανε το θαύμα του.


Αν δεν είχε δοθεί ο αντιμνημονιακός χαρακτήρας τότε η ήττα Πασοκικών ή Πασοκογεννών ψηφοδελτίων θα εμφανιζόταν από τον ΓΑΠ ως φυσιολογική φθορά χωρίς επιπτώσεις. Μια φθορά εντός προγράμματος ,εντός προδιαγραφών, εντός αντοχών ΓΑΠ. Η δεξιά λαϊκιστική μαξιμαλιστική ατζέντα ,χωρίς υπαρκτή αντιπρόταση , υπολόγιζε στις ανύπαρκτες αντοχές του ΓΑΠ ,και τελικά τζίφος. Ο ΓΑΠ δεν έχει αντοχές, πήρε την μπλόφα στα σοβαρά και τραβάει στα άκρα. Αντί η φθορά του να γίνει διαχειρίσιμη ως αυτοδιοικητικό επεισόδιο, γίνεται πλήγμα ,και ο ΓΑΠ κάνει contra relance ανεβάζοντας το ποντάρισμα.


Η αριστερά σε όλες τις εκφράσεις, αιφνιδιάζεται και η ίδια από τις εξελίξεις. Χάνει την αντιμνημονιακή πρωτοπορία, και βρίσκεται αμήχανη στο ποντάρισμα του ΓΑΠ. «Είπαμε να σε καταψηφίσουμε στις εκλογές ,αλλά όχι και να το πάρεις σοβαρά κύριε ΓΑΠ»


Το μνημονιακό δίλημμα στις εκλογές είναι λάθος, πολιτικής εκτίμησης που τελικά θα βλάψει την αριστερά και τους εργαζόμενους.


Δεν είναι όλες οι συγκυρίες κατάλληλες για ανάδειξη διλημμάτων μαύρων άσπρων. Είναι μυθολογία ότι το Ναι – Όχι είναι ένδειξη αποφασιστικότητας, και αγωνιστικότητας .Η κατάχρηση του διλλήματος είναι ένδειξη ανεπεξέργαστης πολιτικής , απερίσκεπτης πρωτοβουλίας.


Υπάρχει και μια μυθολογία ότι οι πολιτικές των αποχρώσεων είναι ίδιον των πιο μεταρρυθμιστικών των πιο συστηματικών των πιο «ήπιων» αριστερών εκφράσεων. Πρόκειται για ιδεοληψίες προ-πολιτικού περιεχομένου. Ας δούμε τι μας λέει και κάποιος που δηλώνει Μαοϊκός, που δεν συμμετέχει στην «απάτη» των εκλογών ,τέλος πάντων δεν προέρχεται από την χλωρίδα του μεταρρυθμιστικού δάσους.




Η διαλεκτική του «περισσότερο ή λιγότερο» κανονίζει μια ορισμένη μορφή της συλλογικής σκοπιμότητας ή της συλλογικής δέσμευσης ,αλλά δεν οδηγεί τα πράγματα σε μια διπολική λογική.

Θα έλεγα χρησιμοποιώντας μια μεταφορά από την άλγεβρα δεν είναι αναγκαίο να εμφανίζονται με μια λογική δύο τιμών. Όλοι πρέπει να δεχθούμε την ύπαρξη ενδιάμεσων αποχρώσεων.

Ο ίδιος ο Μαο –και ένας θεός ξέρει πόσο βίαιη ήταν η πολιτιστική επανάσταση- ανέπτυξε ένα αρκετά περίπλοκο δόγμα σχετικά με τις διαφορές μεταξύ αντιφάσεων μεταξύ ανθρώπων αλλά και μεταξύ ανταγωνιστικών αντιφάσεων που υφίστανται σε κάθε διαδικασία της αριστεράς του κέντρου και της δεξιάς. Ποτέ δεν σταμάτησε να υποστηρίζει ότι στις διαδικασίες υπάρχει πάντα μια ευάριθμη πολλαπλότητα αποχρώσεων ,και αν δεν αξιοποιήσουμε αυτήν την πολλαπλότητα , τότε οδηγούμαστε αναπόδραστα στην διάλυση της διαδικασίας.

Είναι αλήθεια ότι πολλές πολιτικές διαδικασίες ενσωματώνουν ως νόμο την διπολική λογική, αλλά χρειαζόμαστε να αναρωτιόμαστε σε κάθε ειδική περίπτωση πως αυτή η διπολικότητα συνδέεται με την μοναδικότητα της συγκυρίας. Δεν είναι πρόβλημα της διαδικασίας της αλήθειας.

A.Badiou “Ethics” p 119

Thursday, November 4, 2010

Η Κρίση


Αναδημοσίευση από Koblopοulos blog

"Homo homini lupus"



Thomas Hobbes


Το βασικό χαρακτηριστικό της Κρίσης (της τωρινής και κάθε άλλης, οικονομικής, κοινωνικής, προσωπικής) είναι ότι απελευθερώνει το χειρότερο εαυτό των ανθρώπων. Εμφανίζεται το άσχημο πρόσωπό μας, η βάρβαρη πλευρά μας. Τον τελευταίο καιρό ζω συνεχώς περιστατικά που μου επιβεβαιώνουν αυτό το συμπέρασμα. Οι άνθρωποι γύρω μου, πέραν του ότι φαίνονται πιο δυστυχισμένοι απ' ότι παλιότερα, φέρονται και χειρότερα. Στους κοντινούς, στους μακρινούς και κυρίως στους εαυτούς τους...


Στην Κρίση λειτουργούν στο μέγιστο οι θεμελιώδεις εξελικτικοί μηχανισμοί: αυτοί της επιβίωσης. Οι μηχανισμοί αυτοί στις καλές περιόδους δουλεύουν στο ρελαντί. Είναι άχρηστοι και δημιουργούν περιττό άγχος. Στην Κρίση όμως αποκτούν αξία: όποιος τους έχει πιο ενισχυμένους αυξάνει τις πιθανότητες για επιβίωση και αναπαραγωγή. Οι μηχανισμοί αυτοί θυμίζουν στο άτομο ότι στο βάθος όλων είναι ένα αδύναμο πλάσμα που πρέπει να παλέψει για να ζήσει. Πρέπει να επιδοθεί σε έναν αγωνιώδη ανταρτοπόλεμο με το περιβάλλον- για να περάσει η καταιγίδα και να έρθει η γαλήνη.

Για να το κάνει αυτό ο άνθρωπος γίνεται λύκος. Βίαιος, βάρβαρος και βάναυσος. Πρέπει να προστατευθεί- και ο εαυτός του είναι πάνω απ' όλα. Χρησιμοποιώ καταχρηστικά γ' πρόσωπο: ο εαυτός μας είναι πάνω απ' όλα. Στις περιόδους πλούτου είναι εύκολο (όχι άχρηστο βέβαια) να το παίζεις φιλάνθρωπος και αβέρτος- αλλά στην Κρίση; Τότε που το ένστικτο κυριαρχεί και το ένστικτο του θανάτου σε οδηγεί, πώς θα νοιαστείς για τον Άλλον;

Κοιτάξτε τα πρόσωπα γύρω σας καθώς προχωράτε. Ακούστε την πόλη πώς ανασαίνει: η ανάσα είναι πηχτή και βαριά. Το βλέμμα του μετανάστη αρκεί για να σε τρομάξει. Η κραυγή του ανέργου για να σε σοκάρει. Το βάδισμα του συνταξιούχου σε τραυματίζει. Η Κρίση είναι στα πρόσωπα. Την βλέπεις, την ακούς, τη μυρίζεις. Για να σωθείς πρέπει να τρομάξεις. Αν τρομάξεις θα αγχωθείς, θα εκκρίνεις αδρεναλίνη και μπορεί να γλιτώσεις. Αλλιώς κάποιος άλλος θα προλάβει την τροφή και εσύ θα γίνεις ανάμνηση. Η μυρωδιά της Κρίσης είναι η μυρωδιά του άγχους και της αδρεναλίνης. Η αντίδραση της Κρίσης είναι η ένταση και ο καυγάς.

Τι τον νοιάζει τον άνεργο για το έλλειμμα και το χρέος; Το συνταξιούχο τα σπρεντ; Τον εργάτη οι τόκοι; Δεν ξέρω και δε με νοιάζει. Στην Κρίση σταματάς να είσαι οικονομολόγος ή οτιδήποτε άλλο και γίνεσαι άνθρωπος. Υπεύθυνος για την επιβίωση σου. Ούτε μια ροχάλα δε φτύνεις για τους άλλους, μακρινούς ή κοντινούς, πρέπει να εξασδαλιστείς. Η ανεργία σε νοιάζει μόνο αν είσαι θύμα της. Μέχρι να γίνεις απλά τρέχεις και κρύβεσαι από τις στρατιές ανέργων που φωνάζουν στους δρόμους. Μόλις η Κρίση μπει σπίτι σου γίνεσαι θηρίο ανήμερο. Τρέχεις, φωνάζεις, παλεύεις, ελπίζεις. Είπαμε απλή βιολογία: αυτοσυντήρηση.

Θα το δείτε και μέσα σας. Όποιος κι αν είσαι, έχεις αλλάξει. Βλέπεις τον κόσμο αλλιώτικα. Πιο επιθετικά. Ξέρεις ότι σε λίγο μπορεί να σε πάρει η μπάλα και φοβάσαι. Ίσως- σαν τη μάνα μου- να έχεις σταματήσει να βλέπεις ειδήσεις γιατί φοβάσαι να ακούς τι συμβαίνει. Αυτό που φοβάσαι είναι να μη γίνεις ψηφίο στις στατιστικές της ανεργίας και των χρεωμένων. Καλά κάνεις. Αν γίνεις, αυτόματα γίνεσαι θηρίο. Μια χομπσιανή μηχανή επιβίωσης. Μην ντρέπεσαι. Όλοι έτσι έχουμε γίνει- ή γινόμαστε σιγά σιγά.

Η ανάρτηση αυτή είναι έκκληση φίλοι: έκκληση για Αντίσταση και έκκληση για Συμπάθεια. Κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, η Κρίση θα μπει στο σπίτι σας. Κάποιος δικός σας θα μείνει άνεργος, κάποιος δεν θα έχει να πληρώσει το δάνειο, κάποιος θα χάσει το σπίτι του. Πιστέψτε με, τα γράφω και τρέμω. Εδώ και λίγο καιρό τα περνάω σε ένα μικρό βαθμό. Αλλά σας εξορκίζω: αντισταθείτε! Όσο μπορούμε ας αντισταθούμε: ας μην παραδοθούμε αμαχητί στη ζωώδη δυναμική της επιβίωσης! Η κοινωνία μας θα είναι καλύτερη όσο είμαστε καλύτεροι. Πάλι κούφια λόγια θα μου πείτε: αλλά προσπαθώ όχι!

Το πιστεύω φίλοι ότι πρέπει να προσπαθούμε όσο μπορεί ο καθένας. Εδώ και λίγο καιρό είμαι σχεδόν άμεσο θύμα της Κρίσης: η μητέρα μου έμεινε σχεδόν άνεργη. Αλλά αλήθεια σας λέω: δεν βλέπω άλλη λύση! Όσο βρέχει θα βρεχόμαστε. Αλλά για κάποιο τρελό λόγο, η βροχή με χαμόγελο μου φαίνεται πιο εύκολη ρε γαμώτο! Αντίσταση δεν είναι μόνο να κλείνεις ένα γαμόδρομο και να πετάς μια πέτρα, αλλά όταν νιώθεις να σε πλακώνει το σύστημα να προσπαθείς να αντέξεις. Όσο μπορείς. Όσο θες. Όσο αισθάνεσαι.

Και όσους τυχερούς δεν έχει αγγίξει ακόμα, σας εξορκίζω: μην είστε σκληροί. Οι στατιστικές των συναδέλφων είναι νούμερα- η κοινωνία είναι ζωές. Κάθε θέση εργασίας που χάνεται είναι ένα όνειρο που γκρεμίζεται. Μην το ξεχνάτε- εύκολα μπορεί να γίνει το δικό σας. Σταθείτε όσο μπορείτε στους γύρω σας που ταλαιπωρούνται. Δεν μπορείτε να κάνετε πολλά: μόνο να συμπάσχετε και να βοηθάτε όσο μπορείτε. Με το μικρότερο ή το μεγαλύτερο. Αλλά μην αποτραβιέστε! Μην γίνεστε ξένοι για τους γύρω! Θα το μετανιώσετε.

Θα το μετανιώσετε αν το Θηρίο μας καταπιεί...

Σύνδεση με Koblopoulos Blog